f

Vier het leven tot het eind,ook in verzorgingstehuisDaan Westerinkpubliciste en rouwdeskundige

J e vader of moeder overlijdt ineen verzorgingstehuis en binnende kortste keren moet je, naasthet regelen van een uitvaart, ook

nog eens zijn of haar kamer ontrui-men. Doe je dat niet, dan kost je dat100 euro per dag.

Tot 1 januari kreeg een familieliddertig dagen de tijd om een kamerleeg te maken. Op kosten van deoverheid konden nabestaandeneerst de uitvaart regelen, en dan rus-tig de spulletjes uitzoeken. Staatsse-cretaris Bussemaker heeft deze ter-mijn echter teruggebracht tot 13 da-gen. Bovendien financiert haar de-partement niet langer de gehele kos-ten voor de leegstand (155 euro perdag), maar ’slechts’ 55 euro. En dusverhaalt Zorggroep Drenthe die kos-ten vanaf dit jaar op de erfgenamenvan de overleden bewoners. Vanafdrie dagen na het overlijden.

Is dit nou oneerlijk? Is dit onmen-selijk? En van wie dan precies? Waarin de wet staat dat de overheid allesvoor je moet betalen? Ook in tijdenvan crisis? Wie zegt dat je niet bij le-ven moet proberen een potje aan teleggen voor ’onvoorziene gebeurte-nissen’, waarvan een overlijden opoudere leeftijd wellicht een van demeest voorspelbare is?

Ik hoop dat mijn lieven en ik nooitin een verzorgingstehuis terechtko-men, al is het maar omdat de kansdat je daar binnen de kortste kerenoverlijdt heel groot is. Hoe lief hetpersoneel ook is en hoe begrijpendde artsen: verzorgingstehuizen zijnnare gebouwen en niemand komt erlevend vandaan. Dat is een naar voor-uitzicht. Het laatste station, needank u wel, dan stap ik liever eerderuit.

Maar wat als je die keuze niet hebt?Wat als ik over veertig jaar zo gam-mel ben dat ik niet meer zelfstandigkan wonen? Ik wil mijn kinderenniet tot last zijn, dus dan zal het opeen gegeven moment wellicht ge-woon niet anders kunnen.

Nou, als het dan moet, dan verhuisik ook wel naar dat verdoemde Casade la Muerte, maar dan met een flinkevoorraad jenever en sigaretten (ik gain mijn laatste weken van mijn levennatuurlijk wel weer beginnen metroken, liefst 2 pakjes per dag), en metmijn lievelingsmuziek. Die laatsteuren zet ik Thin Lizzy op, met ’Still inlove with you’, want mijn liefde voormijn lief is eeuwigdurend (en nogeen paar triljard jaar meer). Ik wilfeestend het leven uitvieren. Ik wilniet naar een laatste station, metblikken van mensen om me heen dienet doen alsof ze niet weten dat diteen enkele reis is (alsjeblieft ver-pleegkundigen en jonge artsen: ou-de mensen zijn niet achterlijk!). Alsik dood ga, wil ik haar recht in deogen aankijken. Kom maar!

Honderd euro per dag zal ik min-stens uitgeven. En ik zal al mijn spul-len de deur uitdoen. Die laatste dag,als ik helder mag zijn, en niet sla-pend aan mijn einde geraak, wil ikvoor het open raam gezet worden.Vrieskou of niet, ik wil tijdens delaatste dag van mijn leven alle ele-menten voelen. Wind, aarde, luchten water. Drink, mijn lieven, drinkop mijn eindige leven, zoals ook hetbegin van dit leven gevierd werd.

De familieleden van bewoners vanverzorgingstehuizen wens ik veelwijsheid toe. De bewoners zelf wensik toe: neem het leven in je eigenhand! Als je weet dat het einde nabijis, en je niets meer vergoed krijgt, alsje weet dat je familie straks de reke-ning gepresenteerd krijgt: laat jeniet opfokken. Steek nu alvast in ge-dachten je middelvinger op naar dedirecteur en naar de staatssecretaris,en vier het leven nu het nog kan. Hetis mooi geweest. Zorg dat je wat geldachter laat zodat je kinderen rustigje lege kamer kunnen opleveren.Maar vooral: geniet nu het nog kan,en geef geld uit als water. De dood isgeen prettig gezelschap, tenzij jehem ziet als een vriend van het le-ven, die je waarschuwt dat het tijd isom te gaan. Op naar het volgendefeestje.

TR

07-

01-0

9 ka

tern

2 p

agin

a 30