Alsniemand

kijkt

E c h o

32

Oprechte mensen zijn zeld­

zaam. Jammer eigenlijk.

Want eerlijkheid, daar heb je

wat aan.

Aan de andere kant: oprechte

mensen maken het anderen en

zichzelf ook wel eens ongemakkelijk.

Vooral als ze eerlijk zeggen wat ze er van vinden…

‘Wat vind je van mijn nieuwe jurk?’ ‘Heel apart!’

Beschaving noemen we dat, oneerlijk zijn. Nee, zo

moet ik dat niet zien natuurlijk! We willen een ander

niet voor het hoofd stoten, vriendelijk en aardig zijn…

Jaja. Ondertussen helpen we de ander –en elkaar­

niet verder. Die vrouw loopt voor gek in een

verkeerde jurk, onze vriend wordt niet verteld dat

zijn plan niet deugt, je collega krijgt niet de feed­

back die hij nodig heeft.

Het sleutelwoord is vertrouwen. Vertrouw je je toe

aan een ander? Kan een ander van jou op aan? Wie

ben je echt? Wie ben je als niemand kijkt? Kijkt er

wel iemand naar je? Kijken we nog wel naar elkaar

om?

Kijkt God naar je om? En, wat ziet Hij dan? Mag

Hij je zien? En mag Hij ook –oprecht­ zeggen wat

Hij van je vindt?

Brave burgers, onaangepasten,

rijkaards, bijstandstrekkers, tieners,

bejaarden, directeuren en loopjongens

– het zijn zeer uiteenlopende

mensen die tot geloof komen.

Onder hen ook filosofisch-aangelegde

Rotterdammers, zoals Leon (24).

“Sorry voor de stereotypen”

Mag God jou werkelijk zien?

4 5‘Als jochie van een jaar of vijf ging ik met twee

buurmeisjes mee naar een kinderclub in een gebouwtje

van de kerk ‘De Ark’. Aan het eind van de bijeenkomst

zei de juf: Wie wil er bidden? Nou, dat wilde ik wel

doen.

‘Wil je het hardop doen of liever stil?’

‘Huh? Moet je bij bidden iets zeggen dan?’

Leon kreeg in zijn opvoeding niet heel veel mee van

het christelijk geloof. Opa en oma van moederskant

zaten hun jeugd in een zwartekousenkerk maar waren

kerkverlaters geworden. Gelovig bleven ze wel en dus

deed Leon, wanneer hij als kind bij hen logeerde, altijd

zijn oogjes dicht voor het eten. Maar dat er dan iets

gecommuniceerd werd, had niemand hem ooit verteld.

Toen Leon zeven jaar was, scheidden zijn ouders.

Zijn schoolcarrière verliep niet op rolletjes, via het

volwassenenonderwijs behaalde hij zijn havo­diploma.

Na anderhalf jaar lerarenopleiding geschiedenis besloot

hij te gaan werken. Hij is nu teamleider bij Streetwise,

een promotiebedrijf voor goede doelen.

De geboren Rotterdammer

heeft een wat filosofische

inslag. Vanachter zijn sluike

haar kijkt hij naar een punt

in de verte, alsof daar staat

geschreven wat hij wil meedelen.

‘Toen mijn tante overleed, vertelde men mij dat ze naar

‘de hemel’ was gegaan. Bij ons eerstvolgende bezoek

aan de HEMA vroeg ik naar mijn overleden tante.

Kennelijk had ik het niet helemaal begrepen.

Als kind had ik wel een beeld van God en daar stelde

ik mijn omgeving ingewikkelde vragen over. Als God de

Schepper is, die er altijd is geweest, in de hemel, hoe

heeft Hij dan het stukje hemel gemaakt waar Hij zelf

op zit?

Verwondering over het geheim van het leven heb ik

altijd gehad. Waar veel mensen zich tevreden stellen

met ‘daar moet je verder niet over nadenken’, wil ik

juist graag weten hoe het zit. Ik ben er nieuwsgierig

naar en kan er eindeloos over filosoferen. Over de

schepping van de wereld uit het niets, of over de (on)

waarschijnlijkheid van ‘eeuwig leven’.

In mijn tienerjaren waren er momenten waarop ik bad.

Althans, laten we zeggen, ik zei iets in de trant van:

‘Hoi. Als U er bent…eh…nou ja, we praten nooit, en ik

weet het ook niet zeker…maar gesteld dat U bestaat….’

Het was meer praten vanuit de gedachte ‘baat het

niet, dan schaadt het niet’. Ik deed het ook alleen

maar als ik in de put zat. Een schietgebedje vanuit

mijn schuttersputje. Ik weet nog precies waar ik altijd

zat, op een bankje in het park, vlakbij mijn huis. Echt

bidden kon je het nauwelijks noemen. Het was ook

niet zo dat ik mijn leven er op aanpaste; het had geen

consequenties.

Gaandeweg kreeg dat ‘bidden’ wel een serieuzer

karakter. Als ik me een keer niet goed voelde, vroeg ik

‘God’ dat ongemak weg te nemen. Dat gebeurde; je

zou het tot mijn eerste religieuze ervaringen kunnen

rekenen. Vanaf dat moment zat ik vaker op het bankje.

Niet dat ik er al heilig van overtuigd was dat Hij

bestaat. Ik stond er berekenend tegenover. Als Hij er is,

dan is het goed. Zo niet, dan is een moment van stilte

en bezinning ook goed, in een drukbezet leven.

In die tijd draaide ik veel Nederlandstalige luisterliedjes.

Eén van mijn favorieten was een tekst van Herman van

Veen, met dit couplet – Leon citeert het uit z’n hoofd,

in één woordenstroom:

‘Jezus was een visser, die het water zo vertrouwde / dat

Hij zomaar over zee liep, omdat hij had

leren houden / van de golven en de

branding, waarin niemand kon verdrinken

/ Hij zei: ”Als men blijft geloven, kan de

zwaarste steen niet zinken.” / Maar de

hemel ging pas open, toen zijn lichaam

was gebroken / en hoe hij heeft geleden, dat weet alleen

die visser aan het kruis. / Maar je wilt wel met hem

meegaan, samen naar de overkant / en je moet hem

wel vertrouwen, want hij houdt al jouw gedachten in

zijn hand.’

Hij verontschuldigt zich bij voorbaat voor de stereo­

typen in het verhaal dat hij vertelt, ‘maar zo ging

het echt: Op een dag was ik ziek. Net nadat ik mijn

medicijnen had ingenomen, kreeg ik het beurtelings

koud en warm. Terwijl mijn moeder de huisarts belde,

heb ik gebeden. Een standaard christelijk zinnetje –

mooier kan ik het niet maken: ‘Jezus, als u bestaat, wilt

u me redden.’ En op dat moment voelde ik, dat Hij

dat zou doen. Nu komt het goed, dacht ik. Dat is een

keerpunt geweest in mijn leven. Daarna ben ik de Bijbel

gaan lezen. Genesis, Exodus, tot ik vastliep in allerlei

adviezen voor de bouw van de tabernakel. Toen ben ik

maar in het Nieuwe Testament verdergegaan.

Mijn ontwikkeling naar het christen­zijn is uiteraard

een persoonlijk verhaal, maar in mijn geval ook wel

wat individualistisch. Het is niet zo dat ik er pas toe

gekomen ben na uitvoerige gesprekken met een

dominee, met familieleden of vrienden. Ik heb het

bezoeken van een kerk ook heel lang uitgesteld. Want,

zo dacht ik, elke kerk heeft zijn eigen uitleg. En zodra ik

kies voor deze of gene kerk, leg ik me gelijk vast op een

interpretatie van het christendom.

Via­via belandde ik bij een christelijke studenten­

vereniging in Delft. Daar ontdekte ik dat christenen ook

vragen hebben over geloof. Ik dacht dat zij allemaal

zeer overtuigd waren van de waarheid en alles zeker

wisten, maar dat bleek anders te liggen. Dat gaf wel

een klik. Door de gesprekken tijdens bijbelkringen

leerde ik beter begrijpen wat nu de essentie van het

leven van Jezus was, waarom Hij heeft geleden aan het

kruis, waarom Hij is opgestaan. Ik had altijd gedacht dat

het draaide om naastenliefde – en dat klopt ook wel,

maar het is zoveel meer.

Afgelopen Pasen ben ik gedoopt. Hoe ik die kerk op het

spoor kwam, is wel een wonderlijk verhaal. Voor mijn

werk ga ik de deuren langs voor goede doelen. Op een

dag sprak ik een jonge vrouw die wel donateur wilde

worden, op voorwaarde dat ik drie maanden lang elke

zondag naar een kerk zou gaan. Dat vond ik een deal. Ik

ging drie maanden ’s zondagsmorgens ergens naar een

kerk. Bij de laatste kerk die ik bezocht bleef ik hangen.

Ik vond er een gemeenschap die bij me past. Hartelijk,

gastvrij, zonder opgeheven vingertje.

Het kenmerkende en tegelijk het aantrekkelijke van het

christendom is dat God naar de mensen toekomt – in

plaats van dat mensen God moeten zien te bereiken.

De kortste samenvatting van mijn geloof is de oneliner

die ergens op een muur in Schiedam staat: ‘Een vriend

is iemand die alles van je weet en toch van je houdt.‘

Zo is God voor mij.’

“Het kenmerkende en tegelijk het aantrekkelijke van het christendom is dat God naar de mensen toekomt.”

“Jezus, als u bestaat, wilt u me redden.”

Psalm 1397

Gods unieke creatie

NAAR AANLEIDING VAN PSALM 139 VERS 6

Als niemand kijkt

durf ik te huilen

durf ik te lachen

mezelf te zijn

Als niemand kijkt

hoef ik niet te schuilen

me niet te verbergen

doet niemand me pijn

Als niemand kijkt

zeg ik wat ik wil

maak ik nooit fouten

vindt niemand me slecht

Als niemand kijkt

vind ik rust, word ik stil

ben ik eindelijk veilig

maar: is het echt?

Want als niemand kijkt

wie zegt dan wat echt is

wat goed en wat recht is

wat niet hoort en wat wel

Als niemand kijkt

hoef ik niets te zeggen

niets uit te leggen

speel ik mijn eigen spel

Als niemand kijkt

is er niemand die me ziet

niemand die me kan helpen

met mijn angst en verdriet

Dus als U kijkt

geef mij dan Uw stilte

geef mij warmte

in een wereld vol kilte

En als U kijkt

weest U dan zachtaardig

maar ook eerlijk en rechtvaardig

dan is het een zegen

Dat Iemand kijkt

A l s n i e m a n d k i j k t6

Wonderlijk?Wetenschap begint bij verwonderinglas ik in een proefschrift.Er zijn dingen die je niet kunt verklarenomdat het menselijk verstand eindig is.Hoe ver je de kennis ook oprekt,wonderen zullen blijven bestaan.God is te groot voor ons verstand.Je kunt Hem wel weg redenerenmaar Hij is er toch.

9

Psalm 139

8

Haten? De Bijbel is toch het boek van de liefde?

Wie kent mij nu echt?Ik heb geleerd me beschaafd te gedragen.De buitenkant is netjes.Ik kan toneel spelen als de beste.Ik laat de mensen zien, wat ik wil dat gezien wordt.Ik toon het beeld waarin ik wil dat ze zullen geloven.Ik creëer mijn eigen persoonlijkheid.

Wie doorgrondt mij?Er is Iemand die mij kent.Iemand die overal doorheen prikt.Best wel eng, af en toe.Ik kan me voor mijzelf schamen.Als ik echt nadenk voel ik me vaak schuldig.

Nooit alleen?Ik ben erg op mijn privacy gesteld.Die camera’s overal vind ik maar niks.Ze leggen alles vast.Iemand die mij volgt op al mijn wegen, ik moet er niet aan denken.

Psalm 1391 Voor de koorleider. Van David, een psalm.

HEER, U kent mij, U doorgrondt mij,

2 U weet het als ik zit of sta,

U doorziet van verre mijn gedachten,

3 ga ik op weg of rust ik uit, U merkt het op,

met al mijn wegen bent U vertrouwd.

4 Geen woord ligt op mijn tong,

of U, HEER, kent het ten volle.

5 U omsluit mij, van achter en van voren,

U legt uw hand op mij.

6 Wonderlijk zoals U mij kent,

het gaat mijn begrip te boven.

7 Hoe zou ik aan uw aandacht ontsnappen,

hoe aan uw blikken ontkomen?

8 Klom ik op naar de hemel – U tref ik daar aan,

lag ik neer in het dodenrijk – U bent daar.

9 Al verhief ik mij op de vleugels van de dageraad,

al ging ik wonen voorbij de verste zee,

10 ook daar zou uw hand mij leiden,

zou uw rechterhand mij vasthouden.

11 Al zei ik: ‘Laat het duister mij opslokken,

het licht om mij heen veranderen in nacht,’

12 ook dan zou het duister voor U niet donker zijn –

de nacht zou oplichten als de dag,

het duister helder zijn als het licht.

13 U was het die mijn nieren vormde,

die mij weefde in de buik van mijn moeder.

14 Ik loof U voor het ontzaglijke wonder van mijn bestaan,

wonderbaarlijk is wat U gemaakt hebt.

Ik weet het, tot in het diepst van mijn ziel.

15 Toen ik in het verborgene gemaakt werd,

kunstig geweven in de schoot van de aarde,

was mijn wezen voor U geen geheim.

16 Uw ogen zagen mijn vormeloos begin,

alles werd in uw boekrol opgetekend,

aan de dagen van mijn bestaan ontbrak er niet één.

17 Hoe rijk zijn uw gedachten, God,

hoe eindeloos in aantal,

18 ontelbaar veel, meer dan er zandkorrels zijn.

Ontwaak ik, dan nog ben ik bij U.

19 God, breng de zondaars om,

– weg uit mijn ogen, jullie die bloed vergieten –

20 ze spreken kwaadaardig over U,

uw vijanden misbruiken uw naam.

21 Zou ik niet haten wie U haten, HEER,

niet verachten wie tegen U opstaan?

22 Ik haat hen, zo fel als ik haten kan,

ze zijn mijn vijand geworden.

23 Doorgrond mij, God, en ken mijn hart,

peil mij, weet wat mij kwelt,

24 zie of ik geen verkeerde weg ga,

en leid mij over de weg die eeuwig is.

Een hand op je schouder?Dat kan verschrikkelijk zijn.Iemand met verkeerde bedoelingen.Of die politieagent die je oppakt.Maar als het goed en veilig is,tastbare verbondenheidis het een heel bijzondere ervaringjuist als je het moeilijk hebt.

Wonderlijk?Wetenschap begint bij verwonderinglas ik in een proefschrift.Er zijn dingen die je niet kunt verklarenomdat het menselijk verstand eindig is.Hoe ver je de kennis ook oprekt,wonderen zullen blijven bestaan.God is te groot voor ons verstand.Je kunt Hem wel weg redenerenmaar Hij is er toch.

Vluchten kan niet meer?God is overal,Hem ontloop je niet.

Leiding?God is als een goede herder.Hij laat het schaap zelf lopen,maar laat het niet aan z’n lot over.

Licht?De God van de Bijbel brengt licht.Je ziet een pad om te gaan.Je kunt je voor Hem niet verstoppenen dat is maar goed ook.

Kwelling?Er is blijkbaar iets dat de dichter pijn doet.Het kolkt bij hem van binnen.Fel spuiten zijn woorden er uit.Het is een gewonde ziel,iemand die verschrikkelijke dingen heeft meegemaakt.Wie ooit slachtoffer is gewordenweet hoe de haat met je op de loop kan gaan.Dan kun je mooie woorden horen over vergeving en liefdemaar het botst op een muur van bitterheid.De dichter van Psalm 139 predikt geen haat.Het gaat niet om vijandig gedrag tegen anders denkenden.De dichter praat met Goden maakt van z’n hart geen moordkuil. Diep van binnen spookt er zo veel.Het is maar goed dat God er van weet.Bekijk mij maar God,doorgrond mijen help me om het juiste spoor te vinden.Help me om de goede weg ook werkelijk te gaan.

Ombrengen?Wat een raar gebed!

In het verborgene?Geweven in de schoot van de aarde,een dichterlijk beeld voor de ontwikkeling van een kindbuiten ons blikveld.Met de medische technieken van nuwordt iets van dat weefwerk in beeld gebracht.Mijn verwondering wordt alleen maar groter!Het leven is een wonderlijk geheim,vooral als het gaat om onze unieke persoonlijkheid.God schiep mij.Geen wonder dat Hij mij kent.

Weefwerk?Ik zag een baby op het truitje stond:‘Gods unieke creatie’.Daarmee werd niet dat truitje bedoeldmaar de baby.

Weefsel?De taal van de Bijbelis anders dan onze manier van zeggen.Taal van het Oude Oosten.Een psalm is een lied.Taal van dichterseeuwen voor de geboorte van Christus.

1 1

Bote Engwerda, 63 jaar, nu met pensioen, heeft voorheen in de gezondheidszorg gewerkt.

Voor mijn pensioen werkte ik in de gezondheidszorg. Dat staat wat ver van het werken in de natuur af, maar ik ben opgegroeid op een boerenbedrijf in Friesland. Vroeger heb ik veel meegeholpen op de boerderij, dus het buiten werken is me niet vreemd. De liefde voor de natuur heb ik van huis uit meegekregen. Nu woon ik al sinds 1975 in Amersfoort. Je bent van waar ik woon zo in de stad, maar het bos is ook heerlijk dichtbij. Ik houd van de natuur. Daarom werk ik graag in dit prachtige gebied. Dat doe ik nu anderhalf jaar. Het is lekker om iets omhanden te hebben. Daarnaast is het goed voor je sociale contacten. We zijn samen lekker aan het werk, en tijdens pauzes praten we bij, over politiek of soms over geloof. A Rocha is een christelijke stichting, maar ook voor mij als niet­christen is het leuk om mee te doen aan deze dagen. Het gaat mij vooral om de ontspanning.

Kees Pot, 66 jaar, heeft tot zijn 63e gewerkt als timmerman en is nu met pensioen.

Ik doe nu zo’n vijf jaar mee aan dit soort dagen. Maar ik doe nog veel meer hoor! Ik haal oud papier op voor een koor, en plaats nestkasten voor steenuilen. Dan houd ik natuurlijk ook in de gaten of daar ook uilen in komen. Daarnaast ben ik vrijwilliger voor Natuurmonumenten; ik doe jaarlijks mee aan hun schoonmaakdag. Dat was voorheen een mooie afwisseling met mijn werk als timmerman, het was leuk om dat te combineren. Toen werkte ik met dood hout, nu met levend hout. Ik vind het vaak jammer dat de natuur zo verloedert. Bij stoplichten of parkeerplaatsen gooien mensen zomaar blikjes of ander afval uit het raam. Dat is zo zonde! Maar dan kun je beter de handen uit de mouwen steken dan daarover mopperen, en dat doe ik dan ook. Ik werk graag in de natuur. We werken meestal met een vaste kern van mensen. We schonen het teveel aan begroeiing op en af en toe knotten we ook. Zo helpen we de hei in stand te houden.

1 0

“Dan kun je beter de handen uit de mouwen steken dan mopperen”

“We zijn samen lekker aan het werk”

A RochaKees Pot

Bote Engwerda

A Rocha is een internationale beweging van christenen die geboeid zijn door Gods schepping en zich inzetten voor het behoud ervan.

1 31 2

“Het is geweldig om te zien hoe de jongeren zo enthousiast bezig zijn”

“Door mijn geloof ben ik betrokken bij Gods aarde, weet ik: mijn roeping is hier”

Aart de RuiterEmbert Messelink

www.arocha.nl

Aart de Ruiter, 50 jaar, in het dagelijks leven zelfstandig ondernemer / interim inkoper bij een waterschap.

Er zijn verschillende redenen waarom ik deze natuurdagen zo belangrijk vind. Ten eerste is het belangrijk voor het terrein. Als we het terrein hier niet goed bijhouden door bosgroei weg te halen, verbost de hei. Dan verdwijnt de variatie in dit landgoed. Daarnaast geeft het werken op het landgoed me ontspanning en fysieke inspanning. In de periode van oktober t/m maart ben ik hier eens in de maand een ochtend bezig. Dat is heerlijk om te doen. Ook is het geweldig om met name de jongeren hier te zien werken. Hoewel ze misschien een minder grote spanningsboog hebben, doen ze veel werk. Daarnaast kunnen we ze hopelijk enthousiast maken voor de natuur. Op hun jonge leeftijd moeten we nog niet zoveel inhoudelijke motivatie verwachten, maar je ziet dat ze er plezier in hebben. Wat ik doe voor A Rocha heeft ook met een stukje bewustwording te maken. We mogen genieten van wat ons door God gegeven is. Er zijn zoveel manieren waarop je van de natuur kunt genieten. Mensen wandelen, fotograferen en fietsen hier... Het helpen onderhouden van dit gebied doe ik vanuit respect voor Gods mooie schepping.

Embert Messelink, 42 jaar, in het dagelijks leven radiopresentator bij Radio 5 en directeur van A Rocha Nederland.

‘Ik heb niks te verbergen!’Dat heb je natuurlijk wel, net als iedereen dat heeft. Het mag dan misschien niet schokkend zijn, maar niemand laat zich lezen als een open boek. We hebben allemaal wel een paar zwarte bladzijden. ‘Precies!’, hoor ik je opgelucht zeggen. Alsof het er dan niet toe doet. Je wilt al niet meer verder lezen, want er komt vast zo’n opgeheven vingertje aan. Nee. Ik heb boter op mijn hoofd. Hoe zou ik naar jou kunnen wijzen? Toch wil ik het er wel over hebben. Omdat geheimen, zaken waar we ons voor schamen, ons heel erg alleen maken. Schaamte maakt een mens eenzaam.Wees gerust, ik ga hier niet uitweiden over mijn misstappen. Maar ik wil je wel vertellen wat het met me deed toen ik eindelijk genoeg moed verzameld had om de stilte te doorbreken en bij iemand op te biechten wat me al die tijd dwars zat. Waar was ik bang voor? Voor afkeuring, voor misprijzende blikken. Voor het verliezen van vriendschappen, voor uitsluiting. Ik was bang dat mensen me zouden uitkotsen. Toch gek, want ik had mezelf al buitengesloten, uitgekotst. Van binnen was de deur al op slot. Niemand kon er bij. Pas toen ik het lef had om voor de dag te komen met mijn misstappen, was de deur weer open. Alleen, nu konden anderen hem met een rotklap dichtslaan. Dat deden ze dus niet. Ik kreeg geen aai over de bol, wat ik had uitgevreten was gewoon niet goed. Maar de deur bleef open, ik kreeg de kans om dingen recht te zetten. Ik werd weer iemand, met verantwoordelijkheid voor de brokken en voor het herstel. Ik heb wat te verbergen. Maar het is veel beter als ik dat niet doe.

‘De natuur redt zichzelf wel’, hoor ik vaak zeggen. Maar als we het de natuur zelf laten uitzoeken, wordt dat wat nu hei is al snel bos. Als je je afvraagt hoe een gebied zo divers mogelijk kan blijven, is het antwoord: ingrijpen. Als we dat niet zouden doen, zouden ook veel vogelsoorten uit dit gebied verdwijnen. De roodborsttapuit, bijvoorbeeld, leeft vooral op de hei. De vrijwilligers van A Rocha maken kleine stukken hei groter en proberen die met elkaar te verbinden. Daardoor kan dat stukje natuur zich beter zelf redden.

Hoe je als radiopresentator bij een stichting als A Rocha terecht komt? In 2002 heb ik met mijn gezin 3 weken in Frankrijk meegewerkt en –geleefd met het werk van A Rocha daar. Ik vond het een professionele, gedegen organisatie van mensen die vanuit hun geloof de natuur hielpen onderhouden. De vraag ontstond toen of zoiets niet ook in Nederland opgezet kon worden. En zo was ik vanaf december dat jaar nauw betrokken bij de oprichting van A Rocha Nederland. Drie jaar geleden ben ik er in dienst getreden. Inmiddels is A Rocha op tien plaatsen in Nederland actief.

Door het werken voor A Rocha voel ik me veel meer verbonden met en betrokken bij de natuur, vanuit mijn geloof in God. Er zijn meer vrijwilligersgroepen die doen wat wij doen, maar ik merk dat het extra motiveert als je weet dat je zorgt voor Gods schepping. Het is ook iets spiritueels. Door het geloof ben je betrokken bij Gods aarde, en weet je: mijn roeping is hier. Misschien ervaren veel mesnen het bewerken van een landgoed niet als expliciet christelijk – hoewel het dat volgens mij wel is! Maar we organiseren bijvoorbeeld ook hagenpreken in de gebieden waar we actief zijn. Zo brengen we geloof en natuurbehoud dicht bij elkaar. De zorg voor de schepping is wat mij betreft onlosmakelijk verbonden met het geloof in God. Het is meer dan een hobby. Ik zal van niemand vragen vogels te spotten bijvoorbeeld, maar iedereen heeft te maken met de schepping. We leven er middenin, en we moeten die koesteren. Veel mensen vinden de zorg voor het milieu maar vervelend, maar ik vind het vooral een verrijking. In Kolossenzen 1 staat dat God alles met zich laat verzoenen. Ik geloof dat dat ook geldt voor mijn relatie met de schepping.

1 4

Mooi, sereen, keurig onderhouden, witte zerken in een groen gazon.

Groter kan het contrast niet zijn. De resten van de jongens, want

dat waren het vaak nog, onder het gras en de zerken liggen daar

omdat ze in een vreemd land, hier, in de slag om Arnhem, gesneuveld

zijn. In één klap gedood of bezweken aan verwondingen, uitputting,

gebrek.

‘Hun naam zal voor eeuwig voortleven.’ De stramme zerken zeggen

niet zo heel veel. Hier en daar een onbekende soldaat, ‘alleen door

God gekend’, of ‘onze enige zoon, zo innig geliefd, zo smartelijk

gemist door mama en papa’. In een boek met alle namen staan

hun personalia.

‘Goold, Staff Serjeant, Douglass Stanley, zijn nummer, 1st

Wing, The Glider Regiment, A.A.C., 25 september 1944,

24 jaar oud, zoon van Frederick en Annette Maud Goold,

echtegenoot van Gwyneth Goold, hun woonplaats

(Llantwit Fardre, Glamorgan), het nummer van zijn

graf.

Het is een dorpje niet zo heel ver van Cardiff.

Een zoon, een echtgenoot. Douglass groeide er

misschien wel op, in dat prachtige golvende

landschap van Zuid­West­Engeland. Hij trouw­

de met Gwyneth. Die drie mensen werden in

rouw gedompeld toen het bericht kwam dat

hij in de strijd gevallen was. Wie was hij,

wie misten ze?

Leeft ze nog, Gwyneth? Ze was mis­

schien 23 toen de onheilstijding haar

bereikte, in 1944. Dan zou ze nu 93

jaar oud zijn. Het kan. Haar naam

wordt in 2005 nog in dezelfde

omgeving genoemd. Maar de

kans is groter dat niemand

zich hem meer herinnert.

Een grafzerk in Oosterbeek,

zijn naam in een boek. En

op het wereldwijde web.

Alleen nog maar een

naam.

Their name liveth for evermore

1 5

Mei13

1 6E c h o Uitgave van IZB – voor zending in Nederland en de Christelijke Gereformeerde Kerken in Nederland ISSN 0012-9119

Redactie en administratie:Joh. v. Oldenbarneveltlaan 103818 HB AmersfoortTel. 033-4611949E-mail: echo@izb.nlECHO 03-2014

Abonnementen:Abonnementsprijs € 10,00 per jaar bij vooruitbetaling.

Reacties:Voor reacties op de inhoud kunt u zich wenden tot de bezorger of de redactie.

Redactie:Ds. L.C. BuijsK. van NoppenN. Rietveld-de JongG. Schuurman-van EijkJ.J. Timmer

Vormgeving:Hans van Eck (Impressio Communicatie)

Foto’s:pag. 3 Sjaak Boot pag. 10, 11, 12, 13 Jaco Klamerpag. 5, 6, 14, 15 Johan Timmer pag. 7 Shutterstockpag. 8 / 9 VanBeekImages

Het is eerlijker om tegen jezelf te zeggen dat jij ook liegt,

dan tegen jezelf te liegen dat je eerlijk bent.

bron: Omdenken

Deze Echo is u aangeboden door: