Valt er wat te

vieren?

E c h o

2 3

Kán dat wel, Kerstfeest vieren,

dit jaar?Lukt het je eigenlijk wel, Kerstfeest vieren, terwijl elders in de wereld massa’s mensen ten prooi vallen aan barbarij, of op de vlucht slaan om het vege lijf te redden? Goed, we doen de gordijnen dicht, maar niet alles laat zich buitensluiten. Het komt slecht uit, zoveel ellende op het Journaal. Er is altijd wel wat, maar nu, met Kerst, is het erger, vind ik.Natuurlijk is Kerst gezellig. Een paar dagen vrij, lekker eten, aandacht voor elkaar, een presentje. Iedereen is toch net even wat vriendelijker. Belangrijk! Niet iets om je schouders over op te halen. Laten we ons best doen, zeker met Kerst, om deze wereld er een beetje beter uit te laten zien. Tja. Ik weet het niet. Ik geloof dat het veel erger is dan we denken. Het zit gewoon heel diep. We, en dan bedoel ik echt iedereen, redden het niet. Het lukt gewoon niet om deze wereld naar een hoger plan te trekken. Ik geloof niet in voor-uitgang. Ik krijg graag gelijk, maar hierin niet. Wen er maar aan: het wordt eerder erger dan beter.Als ik mijn ogen dichtdoe, kan ik mijn ogen van binnen niet sluiten. Op de billboards van mijn ziel zie ik beelden geprojecteerd die te gruwelijk voor woorden

zijn. Ik wil dat het stopt, ik wil vrede. Ik wil dat iedereen gelukkig wordt. Ik kan daar van dromen, hoe absurd het ook lijkt.Toch is dat voor mij wel de echt-feestelijke betekenis van Kerst: in een wereld, zeker niet veel beter dan de onze, vol onrecht en grof geweld, werd in een uithoek, een jochie geboren. Op dat moment kantelde de we-reldgeschiedenis.Zeg nou zelf, waarom zijn we 2000 jaar later nog in de weer met zijn geboorte? Denk je dat het toeval is dat het Glazen Huis (Serious Request) vlak voor Kerst wordt neergezet? Dat komt doordat met de komst van dat kind de mensheid aan het veranderen is. Je merkt er weinig van? Ik ook. Veel te weinig. Maar ik merk wel iets. Ik kom mensen tegen die, soms

tegen beter weten in, het verschil proberen te ma-ken. Bij een aantal van hen heeft het te maken met het geloof in dat kind: Jezus. Hij heeft de mens-heid een geweldig perspectief laten zien. Hij geloofde er zelf in. Dat moet wel, anders laat

je je niet aan een kruis nagelen. Daardoor is er altijd hoop, al vieren we

Kerst tussen de brandhaarden van de wereld.

Het mag nu erger zijn dan we denken, het wordt beter

dan we ooit voor mogelijk houden. Ik geloof het.

Joha

n Ti

mm

er

Bloedbad in BethlehemVan onze verslaggever in Jeruzalem

JERUZALEM - Verschillende bron-

nen melden dat troepen van ko-

ning Herodes gisteren rond mid-

dernacht het plaatsje Bethlehem

zijn binnengevallen. Ooggetuigen

beweren dat soldaten het stad-

je hebben uitgekamd, naar eigen

zeggen op zoek naar jongetjes

van twee jaar of jonger. De mees-

te kinderen werden ter plekke

door de soldaten gedood. Een

aantal van hen werd pas later op

het dorpsplein omgebracht. Dor-

pelingen zijn in diepe rouw. Een

jonge vader: ‘Mijn leven heeft

geen zin meer. Mijn oudste kind

is voor mijn ogen afgeslacht met

een Romeins zwaard. Mijn vrouw

heeft nog uren met het ontzielde

lichaampje in haar armen gezeten.

Waar ze nu is, weet ik niet.’ ‘Mijn broer is beide handen kwijt-

geraakt toen hij met alle macht de

moordenaars wilde weerhouden

van de moord op zijn kind. Ik ben

bang dat hij het niet overleeft.

Misschien is het wel beter dat hij

sterft. Wie kan zoiets verdragen?

Waarom?’De bevolking van Bethlehem werd

in de slaap verrast door de inval.

Er waren vooraf geen troepenbe-

wegingen gesignaleerd. De inwo-

ners verkeren in shock. ‘Ik heb God wel eens verweten dat

Hij me alleen dochters heeft gege-

ven. Nu zou ik blij moeten zijn dat

hun levens gespaard zijn. Maar ik

voel me schuldig. God moge Her-

odes halen!’ kermt een vrouw op

het dorpsplein.Bewoners uit omringende dorpen

zijn door de troepen hardhandig

teruggestuurd. Voor vandaag staan

tal van begrafenissen gepland,

maar openbaar rouwbeklag is niet

toegestaan.Een ooggetuige beweert dat er on-

der de soldaten niemand uit Juda

of omringende gebieden te vinden

was. Het waren allemaal vreem-

delingen, hard en getraind om

snel en zonder aarzeling te doden.

Weer anderen beweren dat het He-

rodes’ doodseskaders waren, die

altijd het vuile werk voor hem op-

knappen. Anonieme bronnen uit kringen

rond het paleis melden dat de op-

dracht tot de goed voorbereide ac-

tie samenhing met een bezoek van

magiërs, veel eerder dit jaar. In Je-

ruzalem gonsde het van de geruch-

ten dat er een Joodse kroonpreten-

dent was opgestaan. Sindsdien is

de koning voortdurend alert op

ontwikkelingen die zijn positie

mogelijk kunnen bedreigen. Bethlehem en omgeving zijn her-

metisch van de buitenwereld afge-

sloten, zodat het verschrikkelijke

nieuws maar mondjesmaat naar

buiten komt. Herders in Efratha

hebben kort voor de moordpartij

een man, vrouw en kind richting

Egypte zien vertrekken. Van de

magiërs ontbreekt sinds hun ver-

trek uit Bethlehem elk spoor.

Buitenland

4 5

Kijken met je hart

Anneke, een nicht van me, werkt samen met haar man, Mambu, in Liberia.

Via Facebook volg ik hoe ze zich onvermoeibaar inzetten in de strijd tegen de ebola- epidemie.

Even simpel als effectief werk: emmers uitdelen en de bevolking informeren over hygiëne.

Wat bezielt iemand om zich dagelijks in dat risico gebied te begeven,

terwijl ze ieder moment een vlucht zou kunnen boeken naar het veilige Nederland?

Ik besluit haar te mailen. Prompt krijg ik een reactie: ’Elke

dag is het een wonder als je gezond wakker wordt. Doe

iets met je leven. Hier zijn zoveel mensen die moeten

rondkomen voor minder dan een dollar per dag. Wat zou

ik kunnen doen om te proberen hun levensomstandig-

heden te verbeteren? Weggaan? Dat komt niet in mijn

hoofd op. Dit is mijn thuis.’

Soms hoor ik haar via de Nederlandse radio verslag doen.

Een nieuwsflits van een andere planeet, lijkt het wel.

Lastig om me te realiseren dat het parallelle werelden

zijn: haar werkelijkheid en de mijne. Ik lees de berichten

uit haar dagboek op internet. Een paar fragmenten:

‘De situatie in Liberia is zeer zorgelijk. Al vier dagen lang zijn we emmers met flessen chloor aan het distribueren op Peace Island. We moeten nog honderden huizen en winkeltjes langs op het eiland. Vlakbij ons huis wordt nu een ebola-centrum gebouwd. Alle overige centra zijn vol en patiënten liggen daar doodziek voor de ingangen te wachten.’

‘Honderden mensen in dorpen langs de bushroad in Dewoin hoorden gisteren over ebola. Gebruikmakend van een poster met tekeningetjes vertelde Mambu in simpel Engels wat je wel, of juist niet moet doen. Waar nodig vertaalde Hamidou de boodschap in de lokale talen Vai en Gola. De bewoners zijn zó dankbaar, dat we hen ook in deze moeilijke tijd niet vergeten.’

Hoeveel jaar is het ge-

leden dat Anneke zelf

een geregeld bestaan

had? Ze begon als ver-

koopster in een luxe

kledingwinkel, in haar

geboortedorp. ‘Het be-

gon me tegen te staan;

het hele leven draaide

om kleding’, zegt ze.

Ze gaf haar loopbaan een avontuurlijke doorstart. Werkte

met militairen in voormalig Joegoslavië, woonde tussen

Hamas-aanhang in Israël. Als hulpverleenster trok ze jaren

geleden naar het West-Afrikaanse Liberia, het land dat ik

slechts associeerde met een meedogenloze burgeroorlog.

Ze leerde er Mambu kennen. Anneke: ‘Toen hij mij vroeg

zijn vrouw te worden, heb ik vijf maanden de tijd geno-

men om mezelf af te vragen of ik genoeg van hem hield

om voor de rest van mijn leven in Liberia te wonen.’

Vred

e op

aar

deHet was ergens op een schoolplein in Zeeland.

Een paar jongens hadden ruzie.

Ik stond er bij en keek er naar.

Harde woorden, rake klappen, al vechtend rolden ze over de grond.

De kinderen er omheen begonnen te zingen: ‘Vrede op aarde’.

Woorden die herders ooit hoorden in de velden buiten Bethlehem.

Woorden die in de christelijke traditie een belangrijke plaats kregen.

Ongemakkelijke woorden in een wereld vol strijd.

Vrede, wie verlangt er niet naar?

In alle talen worden er mooie woorden aan gewijd.

Miljoenen mensen zetten zich er voor in.

Hoe bestaat het dat we er niet in slagen om alle mensen in vrede te laten leven?

De Bijbel geeft een ongemakkelijk antwoord.

Wij mensen vormen het probleem.

Van nature zijn we op onszelf en ons eigen belang gericht.

Ik merk het dagelijks.

Dat ik geneigd ben om eerst aan mezelf, mijn eigen belangen en ego te denken.

We hebben verlossing nodig.

Het probleem zit zo diep, dat ook mensen die naar God luisteren in de fout gaan.

Bewust of onbewust leggen we elkaar onze gedachten op.

Onze verlangens zijn soms sterker dan de woorden van Jezus en het belang van de ander.

We hebben verlossing nodig.

Vrede is een diepe wens en een geweldige opdracht.

Vrede is ook de groet waarmee God ons tegemoet treedt.

Hij wil ons de vrede geven, die wij zelf niet tot stand kunnen brengen.

Een overwinning op strijd en gebrokenheid.

Vrede is thuiskomen bij God.Ds.

Leo

Buijs

6 7

Ze trouwden, begonnen een stichting voor de hulp aan

allerarmsten. Waterputten graven in afgelegen gebie-

den waar geen andere hulporganisaties kwamen. ‘Onze

stichting was te klein om in aanmerking te komen voor

VN-donaties. We vroegen een te klein bedrag om daar

alle administratieve rompslomp voor overhoop te halen…’

Via particulier initiatief haalden ze geld op, dankzij een

actieve supportersgroep in Nederland.

Toen brak de epidemie uit. Blijven of weggaan? Ze zagen

andere buitenlanders de koffers pakken. Maar zij bleven.

Nu ze bekenden waren van de bevolking in afgelegen

dorpen, gaf hen dat een goede ingang voor gezondheids-

preventieprogramma’s. ‘We wilden niet werkloos toezien

hoe mensen in onze omgeving zouden overlijden aan

ebola. Maar wat moesten we doen? We konden moeilijk

de waterputten gaan chlorineren, omdat er allerlei ver-

halen de ronde deden dat onbekenden vergif in de putten

gooiden. Ondertussen zagen we de situatie uit de hand

lopen. De ziekenhuizen raakten overvol, ook malaria-

patiënten konden nergens meer terecht, omdat de hele

infra structuur van de gezondheidszorg was ontwricht.

Mambu kwam op het idee om emmers uit te delen. Te

beginnen bij onze buren, een gezin met zes personen. Dat

bleek effectief, want zelfs in de hoofdstad hebben maar

heel weinig mensen de beschikking over stromend water

in huis.’

‘Alle gedoneerde emmers voor Peace Island zijn uitgedeeld over een periode van vijf dagen. Echter, we komen er nog zo’n 200 emmers te kort om iedereen te voorzien.’

Een emmer kan dus het verschil maken tussen leven en

dood. Dagelijks is er de dreiging. Veel inwoners van Liberia

snappen niet welke ramp zich voltrekt.

‘Twee dagen geleden is onze Guineese vriend Moses Mamy vermoord. Met een team was hij op pad om de lokale bevolking voor te lichten over ebola.’

En iedere dag is er het risico zelf slachtoffer te worden.

‘Je kunt soms niet slapen van de zere keel, de hoofdpijn, de zere spieren. Het zouden de eerste symptomen kunnen zijn van besmetting met het ebola-virus. Naar welke kliniek kunnen we nog, als we ziek worden?’

Met kleine teams, zijn huis-aan-huis ruim 5000 emmers

uitgedeeld samen met informatie over ebola-preventie.

Wat betekenen die emmers als de krant meldt dat moge-

lijk honderdduizenden zullen sneuvelen.

‘Als God met een paar vissen en broden duizenden mensen kan voeden, kan Hij dan geen wonderen verrichten met het geringe aantal emmers dat wij uitdelen?’

‘Mijn geloof in God is de reden dat ik het werk hier kan

doen. In onze kamer hangt de spreuk:

Faith - seeing the light with your heart when your eyes

only see darkness. Geloof: het licht zien met je hart,

terwijl je ogen slechts duisternis waarnemen.’

Op Facebook lees ik later die dag:

Afgelopen week kwam een imam ons bedanken voor de drie emmers die nu bij de ingangen

van zijn moskee staan. In de vijf minuten dat we met elkaar spraken, mochten we getuigen over het wonder dat er steeds geld op het juiste moment binnenkomt om emmers te kopen. God vraagt ons om dit werk te doen. We geloven en ervaren ook dat Hij dagelijks voor ons zorgt. We vertelden de imam de geschiedenis van de vijf broden en twee vissen, die de Here Jezus vermenigvuldigde zodat duizenden mensen genoeg konden eten en er zelfs nog eten over bleef. We namen afscheid van elkaar en opeens was daar die vraag. ‘Zou u op een vrijdag onze moskee willen bezoeken en ook daar het verhaal van de broden en vissen willen komen vertellen?’

Volg Anneke via Facebook: manneka.org

Koos

van

Nop

pen,

24

sept

embe

r 20

14

8 9

Bij veel kerstvieringen ziet het er allemaal vrolijk

uit: De stal met z’n dieren, Jozef en Maria, het

kindje Jezus, de herders, en natuurlijk ook die

wijzen uit het Oosten.

De tekst van de Bijbel is minder romantisch. Dat begint

al met die aanduiding van de wijzen: magiërs uit het

oosten. Zij hielden zich bezig met dingen die God in de

Bijbel verboden had. Het is heel opvallend dat uitge-

rekend deze mensen door God in hun eigen ‘taal’ zijn

aangesproken. De Joodse geleerden wisten natuurlijk

precies te vertellen waar de beloofde messias ter wereld

zou komen. Maar niemand van hen neemt deze astrolo-

gen serieus.

Koning Herodes vat het bericht van de astrologen wel

serieus op. We weten van deze koning dat hij verschil-

lende van zijn eigen zonen heeft gedood uit angst dat

ze de macht zouden grijpen. De kille kindermoord past

helemaal bij zijn manier van optreden. Herodes was een

voormalige generaal, die door de Romeinen beloond

was voor zijn militaire successen. Als koning presteerde

hij zoveel, dat hij in de geschiedenisboeken ‘Herodes de

Grote’ genoemd wordt. Maar er kleefde veel bloed aan

zijn handen.

God redt zijn zoon. Jozef en Maria vluchten op tijd. Je

zou willen dat de Here God overal en bij iedereen zou

ingrijpen. Dat er nergens meer een moord gepleegd zou

worden. De kindermoord van Betlehem roept bij ons

vragen op. God, waarom?

De Bijbel geeft geen pasklare antwoorden. We horen wel

over de diepte van het kwaad. Dat mensen over lijken

kunnen gaan. Dat wij geneigd zijn eerst ons eigen hachje

te redden. Dat het belang van de ander ondergeschikt is

aan wat we zelf willen.

Jezus was anders. Hij gaf zijn leven om mensen te red-

den. Hij bestreed het kwaad door goed te doen. Hij bad

voor degenen die hem aan het kruis spijkerden en hun

opdrachtgevers. Hij riep ons op Hem te volgen in het

bewijzen van liefde aan alle mensen, zelfs ten opzichte

van onze vijanden.

Ik red het niet, die hoge morele standaard van God. De

lat ligt hoog. Het kan nooit goed komen als ook maar

het geringste kwaad door de vingers wordt gezien. Zero

tolerance! Maar dan gaan u en ik ook voor de bijl. Dan

blijft er geen mens meer over. Jezus treedt voor mij in

het krijt. Daarom ben ik zo blij met Jezus. Dat Hij, Gods

zoon, mens wilde worden. Hij vangt de straf op. En tege-

lijkertijd laat Hij zien: zo sterk is de liefde. Dat je tot het

einde wil gaan. De deur naar een nieuwe toekomst gaat

open. Hij is met Kerst alvast op een kier gezet.

De

deur

op

een

kier

…

De wijzen uit het oosten

Toen nu Jezus geboren was in Bethlehem,

in Judea, in de dagen van koning Hero-

des, zie, wijzen uit het oosten kwamen in

Jeruzalem aan, en zeiden: Waar is de pas-

geboren Koning van de Joden? Want wij

hebben Zijn ster in het oosten gezien en

zijn gekomen om Hem te aanbidden.

Toen koning Herodes dit hoorde, raakte

hij in verwarring en heel Jeruzalem met

hem.

En nadat hij alle overpriesters en schrift-

geleerden van het volk bijeen had laten

komen, wilde hij van hen weten waar de

Christus geboren zou worden. Zij zeiden

tegen hem: In Bethlehem, in Judea, want

zo staat het geschreven door de profeet:

En u, Bethlehem, land van Juda, bent be-

slist niet de minste onder de vorsten van

Juda, want uit u zal de Leidsman voortko-

men Die Mijn volk Israël weiden zal. Toen

riep Herodes de wijzen onopgemerkt bij

zich en vroeg hun nauwkeurig naar de tijd

dat de ster verschenen was; en hij stuurde

hen naar Bethlehem en zei: Ga erheen en

doe nauwkeurig onderzoek naar dat Kind,

en als u het gevonden hebt, bericht het

mij, zodat ook ik kom om het te aanbid-

den. En nadat zij de koning aangehoord

hadden, gingen zij op weg. En zie, de

ster die zij in het oosten gezien hadden,

ging hun voor, totdat hij boven de plaats

kwam te staan waar het Kind was. Toen

zij de ster zagen, verheugden zij zich met

zeer grote vreugde. En toen zij in het huis

kwamen, vonden zij het Kind met Maria,

Zijn moeder, en zij vielen neer en aan-

baden het. Zij openden hun schatkisten

en brachten Hem geschenken: goud en

wierook en mirre. En nadat zij door een

aanwijzing van God in een droom ge-

waarschuwd waren om niet terug te ke-

ren naar Herodes, keerden zij langs een

andere weg terug naar hun land.

Naar Egypte

Nadat zij vertrokken waren, zie, een engel

van de Here verschijnt Jozef in een droom

en zegt: Sta op, en neem het kind en zijn

moeder met u mee, en vlucht naar Egyp-

te, en blijf daar totdat ik het u zal zeggen,

want Herodes zal het kind zoeken om het

om te brengen.

Hij stond dan op, nam het kind en zijn

moeder in de nacht met zich mee en

vertrok naar Egypte. En hij bleef daar

tot de dood van Herodes, opdat vervuld

werd wat door de Here gesproken is door

de profeet: Uit Egypte heb Ik Mijn Zoon

geroepen.

De kindermoord in Bethlehem

Toen werd Herodes, die zag dat hij door

de wijzen bedrogen was, verschrikkelijk

kwaad. Hij stuurde er soldaten op uit en

bracht al de jongetjes om die er binnen

Bethlehem en in heel dat gebied waren,

van twee jaar oud en daaronder, in over-

eenstemming met de tijd die hij bij de

wijzen nauwkeurig nagevraagd had.

Toen is vervuld wat gesproken is door

de profeet Jeremia: Een stem is in Rama

gehoord, geklaag, gejammer en veel ge-

kerm; Rachel huilde over haar kinderen,

en wilde niet vertroost worden, omdat zij

er niet meer zijn.

Naar Nazareth

Toen Herodes gestorven was, zie, een

engel van de Here verschijnt Jozef in een

droom, in Egypte, en zegt: Sta op, neem

het kind en zijn moeder met u mee, en ga

naar het land Israël, want zij die het kind

naar het leven stonden, zijn gestorven.

Hij stond dan op, nam het kind en Zijn

moeder met zich mee, en kwam in het

land Israël.

Toen hij echter hoorde dat Archelaüs in

Judea koning was in de plaats van zijn

vader Herodes, was hij bevreesd daar-

heen te gaan. Maar nadat zij door een

aanwijzing van God in een droom ge-

waarschuwd waren, vertrok hij naar het

gebied van Galilea. En toen hij daar ge-

komen was, ging hij wonen in een stad

die Nazareth heette, zodat vervuld werd

wat door de profeten gezegd is: dat Hij

Nazarener genoemd zal worden.

Ds.

Leo

Buijs

1 0 1 1

Waarom, waarom, o God?

Het is voor mij een bekende klacht.

In de tijd dat onze zoon ziek was, heb ik Hem regelmatig

de ‘waarom-vraag’ voor de voeten geworpen. Waarom

laat U toe dat mijn kind zo’n pijn heeft? Waarom doet U

er niets aan? En toen hij ’s nachts overleden was, heb ik

het uitgeroepen: Waar was U vannacht, waarom heeft U

het niet tegengehouden?

Later kwamen er nog meer vragen bij. Waarom laat U

toe dat ik twee keer achter elkaar borstkanker krijg?

Waarom is er de dreiging dat ik niet lang zal leven? Wat

doe ik fout, wanneer houdt het nu een keer op?

Ik heb wat afgeworsteld met God. Ik wilde het begrijpen,

ik wilde dat Hij mij een reden gaf voor het lijden. Deden

ons verdriet en lijden Hem eigenlijk wel iets? Waarom

zweeg Hij…

‘Ook in de Bijbel kom je veel mensen tegen die het alle-

maal niet snappen. De bijbel is niet gevuld met mensen

die God begrijpen en geen vragen meer hebben, met

mensen die nooit boos op God kunnen zijn. Integendeel,

de bijbel staat vol aanklachten van mensen die boos zijn

op God, die worstelen met een God die soms zwijgt.’

Maar de God van het universum, de Ene, de Eeuwige is

niet bang voor de beschuldigingen van de mensen.

Waarom zwijgt God dan? Als wij God raad mochten

geven, dan zou het allemaal heel anders gaan in de we-

reld. Als Hij dan serieus genomen wil worden door een

wereld die verloren is in schuld, dan zou Hij het met alle

respect toch wel wat anders kunnen aanpakken. We zou-

den Hem bijvoorbeeld adviseren om zichtbaar te ver-

schijnen aan mensen die naar Hem op zoek zijn, zodat al

hun twijfels verdwijnen. We zouden Hem aanraden om

oprechte gebeden altijd te verhoren en met grote regel-

maat de mensen te verrassen met een wonder…’

We lezen de Bijbel soms selectief, schrijft Christa.

Dan zien we alleen de geweldige momenten dat God

duidelijk een teken van leven gaf.

Maar zelfs dan…

In de persoon van Jezus Christus is God zichtbaar aan de

mensen verschenen. We vieren het met Kerstfeest. Maar

zijn aanwezigheid leidde niet automatisch tot liefde

voor Hem.

‘Uiteindelijk maakt Gods Zoon ook mee wat wij mensen

zo vaak ondergaan. Meer dan wie ook ervaart Jezus de

nacht van de ziel als God zwijgt. Wanneer Hij worstelt

in Getsemané, komen de engelen Hem niet redden. De

aarde gaat niet open om de mensen die Jezus martelen

te verzwelgen. En als Hij bebloed aan het kruis hangt,

wordt er niet groots ingegrepen vanuit de hemel.

Uiteindelijk stelt Jezus aan het kruis ook die vraag:

‘Mijn God, mijn God, waarom… Waarom zwijgt U?

Waarom heeft U Mij de rug toegekeerd?’

Gods logica is compleet anders dan de mijne.

Ons geluk is voor de Eeuwige geen prioriteit, of mis-

schien kan ik beter zeggen dat God met geluk iets heel

anders bedoelt dan wij. Ik wil het graag goed hebben, ik

wil geen verdriet en vragen hebben.

God wil graag dat wij Hem leren kennen vertrouwen.

Vertrouwen dat niet gebaseerd is op omstandigheden,

maar op Wie Hij is.’

‘Ik heb wat afgeworsteld met God’

Kunstenares Christa Rosier (1960-2011), over dood en (toch) vertrouwen

1 31 2

Het leven van Christa Rosier (1960-2011) verliep voor-

spoedig. Ze was gelukkig getrouwd en woonde met haar man,

zoon en dochter in een romantisch vissershuisje. Wat viel er

nog te wensen?

Totdat haar zoon ernstig ziek werd. Een onbekende pijnziekte,

een aandoening aan zijn voeten.

Christa: ‘Wat heb ik in die tijd geworsteld met God, in wie ik altijd

geloofd had. Ik riep ik huilde en ik balde mijn vuisten tegen de he-

mel. Ik was zo boos op de God die onze gebeden niet verhoorde, die

de pijn niet verminderde. Zag Hij dan niet dat dit ondraaglijk was?

Toch kon ik Hem niet de rug toekeren, al begreep ik er niets van. Al

was ik nog zo boos, ik kon niet van Hem weg. Ondanks de omstan-

digheden was het alsof God mij steeds de vraag influisterde: Ver-

trouw je Mij?’ Het is een enorme uitdaging voor de ziel als Iemand

die niet doet wat je van Hem vraagt, wil dat je Hem vertrouwt.

Toen mijn zoon stierf was het alsof God mij weer vroeg: Wil je erop

vertrouwen dat Ik in deze diepte, deze donkerte van het dodenrijk

ook bij je ben. Ik verlies je niet uit het oog. Ik weet en ik zorg…’

Ik 2005 kreeg ik zelf borstkanker. Weer een donker dal waar we

doorheen moesten. Weer zo’n vreselijk ziekenhuis, weer al die

onderzoeken, uitslagen. Operatie, chemo, bestraling. Weer de

dreiging van de dood. Weer dat gevoel dat je aan de zijkant van het

leven staat. Maar aan de andere kant was er ook weer die stem die

tegen ons zei: Ik ben de God van hemel en aarde, de Almachtige.

Vertrouw je Mij? Geloof je dat Ik in deze omstandigheden van

zwakte, ontering en dreiging, mijn opstandingskracht in jou kan

laten zien?

Als je daar ja op zegt, al is het nog zo zachtjes, dan kan ik uit erva-

ring vertellen dat er wonderen gaan gebeuren. Dan wordt lijden

een plaats waar je God ontmoet.’

‘Vertrouw je Mij?’

Op 19 juni 2011 overleed Christa

op 50-jarige leeftijd. Enkele

maanden eerder openbaarde de

borstkanker zich opnieuw, dit keer

zonder kans op genezing.

Meer over Christa Rosier

en haar werk, zie

www.christarosier.nl/

Christa Rosier schreef als toelichting bij het schilderij op pagina 14: ‘Deze Cambodjaanse vrouw is gelouterd door pijn. Zij heeft veel familie zien sterven aan aids, maar in de ellende heeft ze kennisgemaakt met Jezus. Daarom heb ik behalve donkere kleuren ook bewust goudtinten gebruikt, alsof God in de duisternis op haar schijnt.’

Tekst en illustraties met toestemming overgenomen uit: ‘Lijden in Gods hand’ van Christa Rosier, uitg. Voorhoeve, Utrecht.

1 51 4

Dec14

E c h o Uitgave van IZB (www.izb.nl) en de Christelijke Gereformeerde Kerken in Nederland ISSN 0012-9119

Redactie en administratie:Joh. v. Oldenbarneveltlaan 103818 HB AmersfoortTel. 033-4611949E-mail: echo@izb.nlECHO 06-2014

Abonnementen:Abonnementsprijs € 10,00 per jaar bij vooruitbetaling.

Reacties:Voor reacties op de inhoud kunt u zich wenden tot de bezorger of de redactie.

Redactie:Ds. L.C. BuijsC. Dekker K. van NoppenN. Rietveld-de JongG. Schuurman-van EijkJ.J. Timmer

Vormgeving:Hans van Eck (Impressio Communicatie)

Foto’s:Sjaak Boot: cover, inzet pag. 3,Demontix pag. 2/3Shutterstock.com: pag. 4,5,6, 10/11Manneka: pag. 7,8,9