NieuwSGS Hypes Jaargang 8 nummer 3

2

NieuwSGS Jaargang 8, nummer 3

De NieuwSGS verschijnt 5 maal per jaar met nieuws, artikelen en mededelingen voor SGS leden en studen-ten van de Faculteit Sociale Wetenschappen. Daar-naast verschijnt eenmaal per week een nieuwsbrief per e-mail.

Hoofdredactie:Eline Kres

Redactie: Floor Boele van Hensbroek, Sanne te Kulve, Willemijn de Jong, Pieter Bokhoven.

Met dank aan:Het SGS bestuur, Job van den Berg, Donwei Su, Jasper Timmerman, Anneke Nuijten,

Lay-out: Floor Boele van Hensbroek

Redactieadres:Langeveldgebouw, kamer E050Heidelberglaan 13584 CS UtrechtTelefoon: 030-2532956E-mail: [email protected]: www.sgsutrecht.nl

Bijdragen:Alles wat je op USB-stick of via de e-mail bij ons in-levert is welkom! De redactie van de NieuwSGS be-houdt zich het recht voor om ingezonden stukken te weigeren, in te korten of te censureren.

Oplage: 150 stuksDruk: Repro FSWAdverteren: Contact persoon: Floor Boele van Hens-broek (zie SGS bestuur)

SGS Bestuur 2009-2010

Dagelijks Bestuur:Eveline Beens (Voorzitter)Meike Binnendijk (Secretaris)Stephen Card (Penningmeester)Floor Boele van Hensbroek (PR-Coördinator) Parlementair Overleg Coördinatoren (Poco’s):Charlotte RuttenMarleen Wierenga

Vaste Rubrieken

Hoofdredactioneel 3

Van het bestuur 4

Wist je datjes 5

Inspraak 10

Doorgeefpen 13

CD-review 14

Fotopagina’s 15

Berichten Uit De Commissies 20

Oor te luister 28

De Agenda 29

Deze Editie

Infobesitas 6

Muziekhyypes 8

Op zoek naar je identiteit 19

De Grote Paardenrace 22

Interview Job Cohen 24

In gesprek met Job Cohen 27

Strip 30

Colofon

De NieuwSGS is een uitgave van de StudentenGroep Sociale wetenschappen (SGS) te Utrecht. Niets uit deze uitgave mag worden gereproduceerd door middel van welk medium dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van SGS. © 2008 SGS Utrecht. De bij deze uitgave betrokken redactie en medewerkers aanvaarden geen aansprakelijkheid voor moge-lijke gevolgen die zouden kunnen voortvloeien uit het gebruik van de in deze uitgave opgenomen informatie.

Hypes

Jaargang 8, nummer 3

HoofdredaCtioneel

Door: Eline Kres

Deze NieuwSGS gaat over hypes. Over hip zijn, bij de tijd zijn. Over de nieuwe trends op alle mogelijke vlakken. Ik sla op dat gebied altijd volkomen de plank mis.

Zo lang ik me kan herinneren ben ik net niet hip. Ik wil wel, maar het lukt niet. Ik ben meer doorsnee. Hoewel ik wel mee zou willen doen aan hypes, kom ik er veel te laat achter dat er een nieuwe hype is en dan is het vaak al weer over. Wel had ik vroeger echt het idee dat ik sommige hypes ook tot stand bracht. De stoffen haarband had ik lange tijd in voordat het hip werd bij mij op school en ook de soort van zakdoek in een punt over je hoofd was door mij ingezet. Toch was het allemaal net niet. De zakdoek was geen prachtig exemplaar in roze of paars met glitters, maar een boeren zakdoek uit de la van mijn vader.

Misschien komt het omdat ik er niet mee opgevoed ben. Ik kreeg niet de hippe kleding aan die de andere basisschoolkinderen aan hadden, maar wel gebreide truien en zelfgemaakte broeken door mijn moeder. Ik was er blij mee, want alles wat mijn moeder mooi vond, vond ik mooi. En zo is het eigenlijk heel lang gebleven. Vond mijn moeder het niets, dan vond ik het ook niets. Mijn moeder is ook niet zo’n hippe tante, zoals je misschien al geconcludeerd had hieruit.

Nog steeds wil ik wel hip zijn. De hype bij SGS is op het moment om dj te zijn en naar festivals te gaan vol met elektronische muziek. Maar ik hou niet zo van elektronische muziek en ik kan al helemaal niet dj-en. Ik hou van tekenen, schilderen, oude muziek, fotograferen (maar alleen als het me goed lukt), mijn kat en

met een glas cola en schaaltje chips op de bank Grey’s Anatomy kijken. Ik hou van op zaterdag uitgebreid boodschappen doen bij de AH en dan twee bossen bloemen te kopen voor op mijn bureau. Dat is niet hip, dat zijn geen hypes, dat ben ik. Misschien een suf type, doorsnee, helemaal niet “van nu”. Maar ik ben er blij mee. En waarom zou ik hip zijn als ik dan niet mezelf ben? Waarom zou ik dan per se mee willen doen met de groep en mijn eigen identiteit een beetje aan de kant schuiven? Word ik daar gelukkig van? Nee, van burgerlijkheid word ik stiekem een beetje gelukkig. En nee, dat is helemaal niet hip! Of misschien zet ik nu wel weer een trend in, net als toen met de haarband en het hoofd-zakdoekje.

3 StudentenGroep Sociale Wetenschappen

4

De SGS-Hype: Flashmobs!

Door: Meike Binnendijk

Ik ben voor jullie opzoek gegaan naar dé SGS-hype. Wanneer ik als ‘inside SGS-er’ langer over het sgs-‘volk’ nadacht, hoe meer ik me besefte dat er toch wel een grote ‘doe maar gewoon dan doe je gek genoeg’ sfeer

heerst. Er zijn niet heel veel uitbundige types, een paar rare vlegels maar dat maakt SGS juist zo fijn.

Eerst maar eens goed nadenken over wat nu eigenlijk een hype is. Wegens tijdgebrek, lang overschreden deadlines en dat soort dingen zeg ik, lang leve de digitale media en Wikipedia, de beste zoekmachine voor mensen die niet verder willen zoeken. Deze fijne zoekmachine meldt ons dat ‘Een hype een verschijnsel is dat tijdelijk bovenmatige media-aandacht krijgt en daardoor belangrijker lijkt dan het in werkelijkheid is. Het gevolg van dit mechanisme kan zijn dat iets wat als een hype begint, uitgroeit tot een werkelijk belangwekkend verschijnsel’.

Het is mij onlangs opgevallen dat SGS-ers zich zo af en toe ook in een bovenmatig aandacht krijgende outfit hijsen. Zo ben ik laatst met een redelijk grote groep bijna allemaal SGS-ers in thema kleding van ‘Nederland in beweging’ naar de Tivoli gegaan. De fout gekleurde leggings en trainingspakken waren volop aanwezig. Een reden voor deze verkleedpartij was het plan om in de Tivoli een flashmop te houden. En bam! Daar heb ik de hype te pakken waar ik het over wil hebben. Flashmobs! Voor degenen die het nog niet weten, een flashmob is een fenomeen dat begin dit decennium is overgewaaid uit Amerika en bestaat een (grote) groep mensen die plotseling op een openbare plek samenkomt, iets ongebruikelijks, een act, doet en daarna weer snel uiteenvalt. Flashmobs worden

veelal georganiseerd via communicatiemiddelen zoals het internet denk hierbij aan netwerken als Hyves, Facebook en Twitter. Vaak worden er flashmobs op grote openbare gelegenheden gehouden zoals grote treinstations of grote pleinen. Oké, maar voldoet een flashmob aan een hype? Heeft de flashmob bovenmatige media aandacht gekregen? Als je het op Google intypt krijg je 1.480.000 hits (op Wikipedia is toch niet alles te vinden). Youtube geeft 7 pagina’s vol met filmpjes van flashmops. De site van CNN geeft maar 4 verhalen weer. De NOS

ook vier, waaronder de flashmob die vorig jaar juli is gehouden in Amsterdam waar op verschillende locaties mensen spontaan gingen dansen op Michael Jackson’s nummer Thriller. Worden flashmobs ook belangrijker dan de werkelijkheid? Dat misschien niet, maar het is wel leuk, juist omdat het geen belang heeft. ‘Bill’ is degene die als eerste een ‘mob’ heeft georganiseerd. Hij wilde een act neerzetten en mensen er naartoe laten komen, maar hoe langer hij erover nadacht hoe leuker het hem leek om de mensen juist mee te laten doen in de act. Juist omdat de act geen doel had zouden er misschien meer mensen komen. Moet het dan altijd ergens over gaan vraag ik me dan af? En dat vind ik dan juist weer een mooie SGS-gedachte. Soms moet het ook gewoon nergens over gaan. En daarom doop ik de flashmob bij dezen om tot hype voor SGS. Gewoon omdat het erbij past. Waarom? Voor de poging tot flashmob met trainingsoutfit in Tivoli, die ter informatie niet tot stand is gekomen, hebben we in Zagreb tijdens de liftweek een spontane flashmob gehouden in de tram terug naar ons hostel. Een tijdje daarvoor kreeg ik via de SGS-mail een uitnodiging om in Utrecht mee te doen aan een flashmob ter promotie van de film Kick-ass. Meerdere verhalen erover hebben de SGS-kamer bereikt. Je hoort er tegenwoordig gewoon steeds vaker over. Je zou kunnen zeggen dat het leeft bij de SGS-ers. En dat maakt het af en toe tot belangrijker dan de werkelijkheid. Want mensen raar op laten kijken is leuker dan diepgezonken in je studieboeken zitten.

Dus voor alle flashmobbers onder ons, ga alsjeblieft zo door mensen!

Van Het bestuur

Hypes


StudentenGroep Sociale wetenschappen 5

Wist je datjes

Wist je dat...

Renee niet kan koken zonder de hulp van Hanneke?

Catharine gaat grinniken en blozen wanneer ze iets moet vertellen

wat niet waar is? En dat dat best handig is als ze Weerwolven

speelt?

Marc het helemaal niet erg vindt dat hij op Arie Boomsma lijkt?

Kroaten heel veel veredelde cordon blue’s eten?

Eline heel hard gaat giechelen wanneer ze 2 hijsjes van een joint

neemt?

de psychologen hun verdenkingen bij het Weerwolven voor 90%

baseerden op lichaamstaal i.p.v. tactiek?

er zich een drugsdealer in het hostel bevond op het vrouwentoilet?

(voor hele verhaal: vraag Freek)

de hond van het hostel ‘Bella’ heette terwijl het werkelijkwaar het

allerlelijkste mormel ter wereld was?

6

infobesitas

Door: Dongwei Su

Gevaar! Gevaar! Lezen op eigen risico!

Wat bedoel ik hiermee? Lees verder...

In de media en de academische wereld zijn er sinds een paar jaar verontruste geluiden te horen over de grote hoeveelheden aan informatie die tot de beschikking staat van de moderne mens. Het feit dat de mens toegang heeft tot informatie is in principe niet zo verontrustend, maar het betreft voornamelijk de mate waarin het aangeboden wordt en men het tot zich neemt. Ik beweer niet dat de mens in de moderne samenleving gedwongen wordt om informatie tot zich te nemen die hij niet wilt, maar door middel van media zoals internet, televisie, radio, kranten en tijdschriften wordt er veel meer informatie geproduceerd dan wij nodig hebben. Het verleidt ons tot het consumeren van meer informatie dan wij nodig hebben. De media is echter erg hype-gevoelig en tegelijkertijd erg hype-bepalend. Enkel het feit dat iets in veelheid aangeboden wordt, betekent niet meteen dat het relevant is voor jouw persoonlijke leven. Het is vergelijkbaar met de ontwikkeling van het voedselaanbod en de wijze waarop wij het consumeren. Informatie wordt, net als voedsel, geconsumeerd. Food for thought, zoals de Engelsen het zeggen. Toen de landbouwindustrie ontwikkeld werd, klaagde er niemand over het gebombardeerd worden met voedsel. De stabiele voedselproductie bracht echter wel een andere, echt probleem met zich mee: obesitas. De veelheid en constante aanvoer van voedsel maakt het voor de mens erg verleidelijk om meer te consumeren dan nodig is. Al dat extra voedsel dragen wij met ons mee in de vorm van vet. Reserves waar wij, moderne (Westerse) mensen, niet of nauwelijks aanspraak op maken. Op dezelfde manier heeft de steeds groeiende

veelheid aan informatie een nieuwe ziekte met zich meegebracht: infobesitas. Voor het grootste gedeelte van ons menselijk bestaan werd er aangenomen dat er een schaarste aan informatie was en wij zijn altijd gretig geweest om meer te absorberen, maar een mens kan uiteindelijk maar een bepaalde hoeveelheid informatie tot zich nemen. Misschien zijn wij nu tot een punt gekomen waar we zouden moeten beginnen met het beperken van onze informatieconsumptie om infobesitas te voorkomen.

Hoe gaan we dat dan doen? Ik ga niemand wijsmaken dat ik nu de perfecte oplossing gevonden heb. Ik weet het gewoonweg niet. Niemand weet het nog zeker. Infobesitas is een wijdverspreide term die in veel literatuur gehanteerd wordt, maar een echt wetenschappelijk erkende stoornis is het (nog) niet. Wat veel mensen wel zeker weten is dat zij in hun omgeving (en bij zichzelf!) duidelijk merken dat er iets aan de hand is. Mensen zijn letterlijk hooked aan hun netwerkverbindingen en kunnen niet meer zonder hun smartphone om alle informatiestromen bij te houden, sociale verbindingen te onderhouden en ‘constant bereikbaar’ te zijn. Even je mail checken en kijken wat er op Facebook gaande is, snel een Tweet over hoe saai de colleges wel niet zijn en later op Foursquare even laten zien in welke kroeg je na college lekker aan het borrelen bent. In de bus op weg naar huis even kijken op Nu.nl en je RSS-feeds wat er allemaal gebeurd is vandaag. Eenmaal thuisgekomen ga je wel of niet studeren, maar in ieder geval gaat de computer aan. Even wat muziek opzetten, nogmaals mail checken en dan nog een YouTube-je voor het slapen gaan. Dagelijkse bezigheden voor velen onder ons.

De risico’s op infobesitas gelden niet alleen voor mensen met smartphones die diep geworteld zitten in de social media, maar het is ook van toepassing op offline levens. Kranten en tijdschriften zijn weliswaar in populariteit afnemende media, maar ze worden nog steeds veel geconsumeerd. Er

Hypes



wordt geschat dat een enkele weekend-editie van de New York Times meer informatie bevat dan een gemiddeld persoon in de Middeleeuwen zou vergaren in een heel leven. Nu geldt hier de vraag: heb je al die informatie nodig? Oftewel, wordt al die extra informatie niet gewoon omgezet in vetreserves? Om het risico te voorkomen dat ik de metafoor te letterlijk ga nemen, wil ik wel zeggen dat de overtollige informatie niet echt zorgt voor ongewenste dikke dijen of zwembandjes. Wij mensen zijn gelukkig in staat om dingen simpelweg te vergeten.

De bovenstaande beschrijvingen impliceren niet dat zo iemand meteen lijdt aan infobesitas. Zoals de meeste van jullie lezers al zullen weten geldt iets pas als een stoornis als het je hindert in het normale dagelijkse functioneren. Het probleem van infobesitas is dat mensen mentaal afhankelijk worden van een constante toevoer van informatie. Wij denken dat we het nodig hebben en dat het ons allemaal goed doet, maar in feite wordt het overgrote deel al snel weer vergeten. Toch blijf je dan steeds meer informatie consumeren met als gevolg dat je te weinig slaapt, afspraken vergeet of tentamens niet meer haalt omdat je teveel andere dingen op je computer zat te doen terwijl je eigenlijk aan het studeren was (en je de computer eigenlijk niet eens echt nodig had). Om dat te voorkomen is het misschien nodig om te denken aan infodiëten.

Probeer de junkfood van het verantwoorde voedsel te scheiden. Misschien is in enkele gevallen junkfood precies wat je nodig hebt, maar meestal is het zonde van je tijd en je voelt je na het consumeren vrij onvoldaan. Denk hierbij aan doelloos YouTuben en het gros aan roddelbladen. Na een tijdje smaakt alles hetzelfde en dan krijg je trek in iets wat je meer goeddoet, zoals een verse thuismaaltijd. Je besteedt dan meer tijd en aandacht aan de bereiding en je hebt niet meteen na het eten weer trek in meer. Denk hierbij aan een kwaliteitskrant of je persoonlijke RSS-feeds. Thuismaaltijden zijn meer dan geschikt om van te leven, maar zo nu en dan wil je meer dan enkel eten

omwille het eten, en dan ga je eens lang

dineren met goed gezelschap. Je begint ruim van te voren met het bereiden van de haute cuisine maaltijd en neemt de hele avond om uitgebreid te eten met je vrienden. De hele avond is naast het eten van de bijzondere maaltijd, ook een sociaal gebeuren waarin persoonlijk conversaties plaatsvinden. Dit is waardevolle informatie die er ook daadwerkelijk voor zorgt dat je leven er beter op wordt. Je zult zelf maar moeten invullen wat dit, concreet gezien, voor soort informatie is, want dit heeft betrekking op ieders persoonlijke leefomgeving. Probeer in je dagelijkse leven goed af te wisselen in je informatieconsumptie en zorg ervoor dat je niet te veel gaat snacken.

Wat ik dus bedoel met de titel is dat voordat je begon met lezen, je niet zeker wist of dit wel verantwoorde kost was voor jou. Is dit wel voedzaam materiaal? Blijkbaar heb je het toch maar gelezen. Wij mensen zijn nu eenmaal nieuwsgierige wezens, altijd hongerig naar kennis, en daarom ook gemakkelijk te verleiden. Enige zelfbescherming is daarom wel op zijn plaats. Infodiëten hoef je natuurlijk niet zo letterlijk te nemen, maar ik onderstreep wel het belang van bewust mediagebruik. In dat geval raad ik trouwens wel aan om de metafoor vrij letterlijk te nemen. Stel je eens voor dat elk YouTube filmpje die je kijkt, een frikandel speciaal is, en vraag jezelf dan af of je echt zo een honger hebt, of dat je maar

beter kunt wachten tot het avondeten.

I tweet because I’m unhappy, I’m unhappy because I tweet...

8

MuziekHypes: een jasperiaans perspeCtief

Muziekhypes: hate it or love it. Is het goed dat ze er zijn, of juist niet? Er valt over te twisten.

Door: Jasper Timmerman

hype [hajp] de; m -s iets nieuws dat tijdelijk sterk de aandacht trekt, maar weinig voorstelt. Als we deze definitie op muziek betrekken bedoelt de Dikke van Dale met aandacht mediabelangstelling. Zonder mediabelangstelling namelijk geen hype! Als Hollywood (en de media die hieruit voortvloeien) en MTV – om maar een voorbeeld te noemen – Lady Gaga niet de hemel in prezen, dan was zij niet de ster die zij nu was. De media kunnen artiesten maken of kraken. Als Lady Gaga gekraakt was, dan had zij nu wellicht de reputatie van een American Idol-winnares van vijf jaar geleden. Haar pruiken, schmink en vermeende androgynische situatie tussen haar benen (Is ze een man? Of een vrouw? Of allebei?) zouden gebruikt worden om haar volledig de grond in te stampen, haar haren zouden weer zwart zijn en ze zou gewoon weer in achterafzaaltjes spelen, staand achter een keyboard.

Ikzelf vind het zonde dat dit niet is gebeurd, want ik vind Lady Gaga stom. Op dit punt begint

het tweede deel van de definitie van het woord ‘hype’ mee te dingen. ‘Het stelt maar weinig voor’. Tot op zekere hoogte valt er over muziek te zeggen of het veel of juist weinig v o o r s t e l t . Het kan aantoonbaar gemaakt worden dat dit ‘al gedaan is’, maar zelfs hierover valt nog te discussiëren. Verder is muziek één groot subjectiviteitswalhalla. Veel meisjes van een jaar of dertien vinden waarschijnlijk dat Lady Gaga heel veel voorstelt, mensen die (pretenderen dat ze) verstand van mode hebben vinden haar vast fabulously origineel, en zelfs binnen het bestuur van SGS wordt de superster serieus gewaardeerd (no offense). Wat ik hiermee wil zeggen? Over hypes valt (van een afstand) niet te twisten, over smaak wel.

Visie op hypesAls het op muziek aankomt, ondervind ik vaak keuzestress. Keuzestress is een vrij nieuw begrip, en heeft wellicht een korte uitweiding

Hypes



nodig. De modernisering heeft een vergroting van het keuzeaanbod met zich mee gebracht; of het nou gaat om potjes pindakaas, een paar schoenen of vervolgonderwijs, er is steeds meer bijgekomen. Bij veel mensen, waaronder ik, leidt dit niet tot meer keuzevrijheid, maar juist tot keuzestress. Ik weet dat ik, hoe erg ik ook mijn best doe, maar een glimp kan opvangen van alle leuke muziek die er gemaakt wordt, en daar komt nog eens bij dat ik eigenlijk veel meer houd van muziek die al gemaakt is! Meestal vermijd ik hypes-verspreidende media, alles wat ik daaruit oppik, gebeurt ‘per ongeluk’. Hype gaat hier wel door een trechter die ‘mainstream muziek’ heet. Want: binnen de alternatieve muziekscène zijn er namelijk ook hypes! The Strokes, Oasis, Radiohead en Arctic Monkeys zijn als redders van hun genres binnengehaald, en het gebeurt niet zelden dat iedereen op de hoogte is van een ‘alternatieve’ hype. Soms sijpelt een alternatieve hype zelfs door naar de mainstream ! Ik zag Kings Of Leon drie jaar geleden op Lowlands, en inmiddels staan hun nieuwste liedjes steevast hoog in de Top 40 en worden ze volop gecoverd door vrouwen die er sensuele, akoestische pianoversies van maken. Ik vraag me dan af of de bandleden dat zelf wel leuk vinden. Geld is leuk, maar waren ze niet liever Indie gebleven? Dat kan

de keerzijde van de hype en de paradox van beroemd worden via muziek zijn. Ik zou artiesten graag een keuze gunnen. Gedragen worden door de media, of voor een klein en trouw publiek blijven spelen. Denken dat het zo gaat zou naïef zijn, maar ik hoop dat hypes van hun ‘hype-heid’ genieten. Mijn ideale muziekwereld kent geen hypes, en elke artiest krijgt evenredig aandacht. Elke ontdekking is even veel waard, en er is geen muziek die iedereen kent of die je niet kunt vermijden als je een uurtje de radio aanzet.

Hoe hypes in je voordeel kunnen werkenToch kun je met een beetje fantasie ook goede dingen terugzien in hypes. Ten eerste kunnen hypes je helpen, mits je geen kritische muziekliefhebber bent. Hypes wijzen een paar bomen in een bos aan, en uit die paar bomen kan een keuze gemaakt worden. Tienermeisjes kiezen de Rihanna-eik, de gangsters een Kanye-beuk en de palingrokers onder ons gaan voor een fijne Jan Smit-iep. Hypes kunnen dus voor een vermindering van keuzestress zorgen! Ten tweede kan het concept van een hype gebruikt worden om iets binnen een groep hip te maken. Vaak op ludieke wijze, waardoor het omhooggeprezen bandje of nummer inderdaad goed wordt gevonden! Tijdens de Liftwedstrijd in Zagreb was Bonkers van Dizzee Rascal en Armand van Helden het symbool voor een weekje weg en het ownen van de lounge tot in de kleine uurtjes. Ander klassiek voorbeeld: Surfin´Bird van The Trashmen. Vorig jaar wekenlang een grote hype op de SGS-kamer, met vele amusante dancemoves als gevolg.

Enzio en ik maken Le Le (ga snel Flage kopen!) tot hype, en als je het doorzet is het echt de moeite waard. De hype wordt deel van je doen en laten, en je kunt iets dat je zelf leuk vindt overbrengen op andere mensen, door te pretenderen dat het iets voorstelt, terwijl het eigenlijk misschien wel meevalt. Maar Le Le is een god, vergeet dat niet. Dus: zet je fiets op slot, gooi je haren los, maak je eigen hype!

10

Faculteitsnieuws

Door: Marleen Wierenga

‘Hier een update van de belangrijkste ontwikkeling op facultair niveau van dit collegejaar!’

Zoals jullie misschien al wel gehoord hebben staat het bestuur van onze faculteit (het FMT) niet stil! Naast alle bezuinigingsmaatregelen die getroffen moeten worden is het FMT bezig met het ontwerpen van een nieuw Faculteitsreglement. In dit reglement staat in grote lijnen beschreven hoe de structuur van de faculteit eruit ziet. Het reglement bestaat uit een wit deel en een grijs deel. Het witte deel is het deel dat moet worden goedgekeurd door het College van Bestuur (CvB) en het grijze deel het deel waarin afspraken staan vastgelegd tussen de Faculteitsraad (FR) en het FMT.

In het nieuwe reglement wordt een nieuwe structuur van de faculteit beschreven waarin de departementen zoals deze er nu zijn niet meer bestaan. Hiervoor in de plaats komt een Graduate School, waarin alle masters (research en academisch) worden ondergebracht en een Undergraduate School, waarin alle bachelor opleidingen worden ondergebracht. Er komt ook één laag waar de onderzoeksgroepen in worden ondergebracht Dit betekent dat onderzoek en onderwijs niet langer verticaal (via de departementen) maar horizontaal

geregeld zullen worden. Het grote voordeel van dit plan moet zijn dat medewerkers van verschillende opleidingen en verschillende onderzoeksgroepen gemakkelijker met elkaar kunnen samenwerken. De schotten van departementen zullen namelijk verdwijnen, waardoor mensen makkelijker met elkaar in contact kunnen komen.

De faculteitsraad staat positief tegenover deze ideeën, omdat het makkelijker zal worden om vakken te volgen van verschillende disciplines en omdat er meer mogelijkheden zullen komen voor opleidingen om vakken aan te bieden die voor verschillende disciplines relevant zijn. Er zijn alleen nog wel zorgen over de concrete invulling van het plan. De ideeën van het FMT worden heel langzaam steeds concreter aangeboden aan de FR en daar zijn we blij mee. Toch blijven er ook nog een aantal dingen onduidelijk.

Een onderwerp waar de FR zich nu mee bezighoudt is de nieuwe structuur die er voor de inspraak zal moeten komen. Ook de studenteninspraak is nu georganiseerd volgens de departementenstructuur, maar als de faculteit horizontaal georganiseerd zal worden, zal ook de inspraak mee moeten veranderen. Waarschijnlijk zullen de opleidingscommissies per opleiding gewoon blijven bestaan, maar er zullen ook studenten moeten komen die overleggen op het niveau van alle opleidingen in de Graduate en Undergraduate school. Deze veranderingen zullen volgend jaar nog niet doorgevoerd worden, maar waarschijnlijk zal de inspraakstructuur er al anders uitzien vanaf collegejaar 2011/2012!Voor de faculteitsraad nog een heleboel dingen om mee bezig te zijn dus! Wil jij ook meedenken? Of meer informatie krijgen? Laat het dan maar even weten!

Hypes


inspraak

StudentenGroep Sociale wetenschappen 11 11

De zeepkist is uit de schuur gehaald…

Door: Job van den Berg

De zeepkist is uit de schuur gehaald, de propagandamaterialen zijn bij de drukker opgehaald het is zover: de verkiezingen van de faculteitsraad komen er aan! Als lijsttrekker bivakkeer ik voor een tijdje in Mannheim om bij te komen van de verkiezingsstress, maar wat zie ik daar: ‘Alles wird besser – Uni-Wall Universität Mannheim’. Ook in Mannheim zijn er studentenverkiezingen!

Toch wil ik eerst terug naar de situatie in Utrecht. In tegenstelling tot vorig jaar zijn er dit jaar plotseling verkiezingen voor de faculteitsraad binnen onze faculteit. Volgens het College van Bestuur van de Universiteit Utrecht is een verkiezing de beste manier om een studentenvertegenwoordiging samen te stellen. Zoals bekend, wordt er sinds jaren voor de samenstelling van de Universiteitsraad reeds dit democratische middel gebruikt. Binnen onze faculteit konden we de afgelopen vier jaar hier onder uit komen door een commissie op te stellen van ‘aristocraten’ die sollicitaties ging afleggen en dus bepaalde wie er in de faculteitsraad zou komen. Dit jaar is het College van Bestuur ons te slim af; aangezien er acht kandidaten zijn voor zeven zetels moet er gestemd gaan worden. De kogel is door de kerk; we kunnen er niet meer onderuit er moet campagne worden gevoerd! Maar hoe moet je campagne voeren als er niet eens een tegenlijst is ingediend?

Meteen dacht ik aan een paar jaar terug toen er een verkiezing plaatsvond tussen twee PvdA’ers (Ralph Pans en Aleid Wolfsen) voor het burgemeesterschap in Utrecht. Vanwege het gebrek aan (ideologisch) verschil werd er gesproken van ‘Lood om oud ijzer’. Wij als Lijst Studenteninspraak hebben er expres voor gekozen om als groep dezelfde standpunten in te nemen om daarmee juist een ‘lood om oud ijzer’ situatie te creëren. Wij zijn ook van mening dat verkiezingen wellicht overbodig zijn; daarom gebruiken we deze gelegenheid om zoveel mogelijk bekendheid en draagvlak te krijgen zodat er zoveel mogelijk mensen zullen gaan stemmen. De faculteitsraad blijft voor mensen een ver van mijn bed show, door een campagne en een duidelijk programma is er dé kans om te proberen om meer draagvlak te krijgen in de vorm van zoveel mogelijk stemmen.

Nu zit ik in Mannheim voor zes weken en ben ik even weg van de ‘verkiezingsdrukte’. Schijn bedriegt! Ik liep de Mensa binnen van de universiteit van Mannheim en wat zie ik tot mijn grote verbazing: 11 en 12 mei, verkiezingen voor de Mannheimse universiteitsraad. Natuurlijk was ik even op de site gaan kijken en tot mijn grote verbazing ontdekte ik dat alle lijsten onder een bepaalde (landelijke) ideologie vallen. Ik nam een kijkje op de site van de lijst die zich zelf de ‘Christendemokraten’ noemt. In hun programma strijden zij ervoor dat de onderwijsevaluaties verbeterd moeten worden: ‘…eine Über¬arbeitung des gesamten Evalua¬tionsprozesses, sodass eine voll¬ständige, wahrheitsgemäße und unabhängige Bewertung möglich wird….- dass ein zentrales hoch¬schulöffentliches Evaluationspor¬tal im Internet geschaffen wird‘ In Mannheim blijkt dus dat hoogleraren onderwijsaanbevelingen door studenten niet zo serieus nemen. Als ik dat vergelijk met hoe er binnen onze faculteit met dit issue wordt omgegaan, zijn we een stuk verder in de tijd. Misschien is een uitwisseling voor inspraakstudenten tussen Utrecht en Mannheim een interessant idee?

inspraak

12 Hypes


inspraak Pocolumn

Door: Charlotte Rutten

De inspraak staat nooit stil, aangezien de Faculteit nooit stil staat. Bestuurders maken mooie p l a n n e n , s t u d e n t e n v o l g e n o n d e r w i j s en komen hierbij dingen tegen om te

verbeteren of te veranderen, het bestuur van de Universiteit wil ook nog wel eens wat en natuurlijk verstrijkt er ook gewoon tijd. Het verstrijken van tijd betekent dat de insprakers van volgend jaar inmiddels gekozen en zelfs al ingewerkt zijn. De sollicitaties vergden wat planwerk, aangezien steeds een voltallige commissie samen moest komen en de sollicitant dan ook nog maar eens moest kunnen. Maar het is gelukt en toen we de nieuwe groep zo bij elkaar zagen, waren Marleen en ik tevreden. Met deze mensen hebben we er vertrouwen in, dat het weer een mooi inspraakjaar gaat worden. Fijn is bovendien dat het een mooie mengelmoes is geworden van huidige en hele nieuwe insprakers. Dit zorgt aan de ene kant voor continuïteit en behoud van inhoudelijke kennis en aan de andere kant voor frissen ideeën en nieuwe inzichten. Eén van onze hoofdbezigheden als Poco’s was dan ook een erg inhoudelijk en tegelijkertijd gezellig weekend in elkaar te draaien, om ervoor te zorgen dat mensen ingewerkt en enthousiast aan de slag kunnen.De locatie was in oktober al geboekt. Verder hebben we in een paar dagen alle ins en outs met het hoofd van de locatie besproken, gezorgd dat Minke weer een vergadertraining zou komen geven en dat ook enkele functiespecifieke presentaties verzorgd

werden. Marleen heeft zich opgeworpen als hoofdverantwoordelijke van een strak en goed draaiboek. En natuurlijk mochten het kennismakingsspel, het inspraakstratego, de vaste SGS-spullen, de paklijsten en onze ondersteuners, het dagelijks bestuur, niet ontbreken. We hebben er een geslaagd weekend van gemaakt! Verder is iedereen zich in de nachtelijke bossen, tijdens het inspraakstratego, volledig bewust geworden van de verhoudingen binnen onze Faculteit; want wie kunnen de managementteams ‘uitschakelen’ en wie is er nou sterker dan Wubbels (vice-decaan/onderwijsdirecteur)? Voor wie na een lange en intensieve dag dan nóg energie over had, kwam het spontane matrassengevecht – met dank aan Steph – als een uitkomst. Je kunt niet zeggen dat we niet onze uiterste best hebben gedaan iedereen moe te krijgen…Mochten we nu even willen afschakelen, uitrusten of dingen op een rijtje willen zetten, dan hebben we pech. Ik ben namelijk via ASW benaderd, om een discussieplatform op te zetten voor Job Cohen. Hij wil praten met studenten over de toekomst van ons land. De organisatie en discussie worden steeds groter en groter en onze kriebels nemen parallel hieraan toe. Maar leuk wordt het wel! Toch moet deze organisatie nog even tussen andere bedrijven door, want de Week van de Verkiezingen gaat nog voor. Doel: zorgen dat mensen weten dat er ‘iets’ gaande is, rondom ‘iets’ dat ‘inspraak’ heet en dat het geen moeite kost om even met een paar klikken op de muis je stem uit te brengen op onze Lijst Studenteninspraak voor de Faculteitsraad 2010-2011. En dat dit betekent dat de raadsleden aan het bestuur kunnen laten zien, dat ze gesteund worden door veel studenten. Ow, en als je toch bezig bent… Stem dan ook even op iemand van een lijst voor de Universiteitsraad.


doorgeefpenDoor: Willemijn de Jong

Hypes; het thema van deze editie. Eigenlijk was ik faliekant tegen thema’s, maar als nieuw redactielid heb ik natuurlijk nog niet zoveel in te brengen tegenover vier grote liefhebbers van themanummers, al had ik zo mijn argumenten (thema’s zijn saai, voorspelbaar, doden creativiteit door de beperking van vrijheid bij de onderwerpkeuze, enzovoorts). Nu hoop ik dat deze doorgeefpen niet direct van mij wordt weggenomen en ik na dit stukje gelijk uit de redactie lig, want ik ben heus niet overal tegen.

Een paar jaar geleden was ik dat wel. Ik was per definitie tegen alles wat een hype was, alles wat met massamedia te maken had. Zodra de grote massa iets had ontdekt, was de muziek (bijv.) achterhaald. Op zoek naar iets nieuws! ‘Hits’ zijn hits geworden omdat de muziek toegankelijk en gemakkelijk in het gehoor liggend is en simpele teksten bevat. Het frustreert me dan ook keer op keer dat ik ze allemaal mee kan zingen. Nog steeds vind ik dat de beste concerten worden gegeven in kleine zaaltjes, waar men komt voor de muziek en niets anders. Daarmee kom ik direct bij mijn volgende punt: mensenmassa’s. Ik doe er alles aan om ze te vermijden. Op zaterdagmiddag zie je mij eerder in een verlaten UB studeren dan dat ik de stad in ga. De dagen waarop ik toch verstrikt ben geraakt in een onnozele, onoplettende,

slenterende, schaapachtige kudde mensen, maakt mijn dikwijls goed humeur plaats voor een scheldende chagrijnigheid. Ik loop liever tegen de stroom in, in plaats van domweg begane paden te volgen. Toch ben ik er inmiddels achter gekomen dat mijn principe niet altijd op gaat. Het bespaart sowieso een hoop energie, om af en toe een beetje met de kudde mee te deinen, mits bewust. Doe mee met de massa omdat je toevallig hetzelfde tof vindt en niet omdat het makkelijk is om te doen wat de meerderheid doet. Als je steeds precies het tegenovergestelde doet wat de massa doet, wordt er namelijk alsnog voor jou bepaald wat je doet.Stiekem zijn sommige hypes gewoon hypes omdat ze geniaal bedacht zijn, en simpelweg goed zijn. Niet raar dat veel mensen het dan goed vinden. Hetzelfde geldt eigenlijk voor thema’s: zolang ze goed bedacht zijn en niet te voorspelbaar worden, doe ik mee. Als dat nog mag tenminste…

14

Cd-reVieW

K’s Choice - Echo Mountain

Door: Willemijn de Jong

Tien jaar geleden was het leven nog mooi. Tien jaar geleden was er nog K’s choice. In 2000 maakte de band een drastische beslissing, die leidde tot twee jammerlijke solocarrières. Voor degenen die in de jaren ’90 onder een steen hebben geleefd of nog niet in leven waren: de kern van K’s choice wordt gevormd door Sarah Bettens en haar broer Gert. Wat in Sarah’s solocarrière miste was Gert, en vice versa. Gelukkig waren daar nog de vier albums die zij in de pakweg vijf jaar daarvoor hadden gemaakt, waaruit ik in de tien jaar K’s choice-loze periode heb kunnen putten. Helaas lijkt het in mijn leven vaak zo te zijn dat ik muziek pas ontdek als de artiest in kwestie niet meer optreedt. Maar, niet getreurd: precies 10 jaar na het uitbrengen van de laatste CD (Almost Happy), zijn ze terug! Misschien hadden ze even een break nodig – want zeg nou zelf, na 5 jaar als broer en zus op elkaars lip te zitten is geen pretje – om uiteindelijk de oude chemie weer terug te vinden en een authentieke K’s choice plaat te maken. Want de sound van dit (dubbel-)album laat bijna doen geloven dat ze nooit weg zijn geweest. K’s choice is nog steeds K’s choice en daar mogen we alleen maar blij om zijn.

Voor de opnames doken zij een tot studio omgebouwde kerk in, genaamd Echo Mountain, wat uiteindelijk ook de albumtitel (en nummer!) is geworden. Wat vooral – in de goede zin van het woord – opviel, was de verfijnde opbouw in de nummers en de oude vertrouwde samenzang van twee stemmen die zo natuurlijk bij elkaar passen, dat ze wel familie moeten zijn. Vooral bij de nummers Come live the life (check ook de prachtige video!) en Echo Mountain krijg ik zin om heel hard mee te gaan zingen op de fiets. Killing dragons daarentegen is een onheilspellend nummer dat perfect mijn neerslachtige, uitzichtloze winterdip beschrijft, daar waar Along for the ride juist het enerverende

gevoel van de eerste lenteavond geeft, waarin je wanhopige toekomst ineens verandert in een heerlijke cabrio met je haar in de wind. Voor de liefhebbers van de liefdesliedjes, zoals ik, zijn er gelukkig ook nog het pittoreske nummer How simple it can be en het verliefde When I lay beside you.

Goed, genoeg gezwijmeld en geprezen. Ook al staat de meerderheid van deze nummers absoluut bij mijn favorieten, staan er ook wat inzinkers op die na een paar keer gaan vervelen en sindsdien standaard geskipt worden. Verder is het misschien over het algemeen te soft voor de liefhebbers van ruigere muziek en zul je dit niet snel draaien op een feestje. Maar het alleralleraller-jammerlijkste vind ik het feit dat ze het blijkbaar een goed idee vonden om, hun grootste kracht, de combinatie van ballads en harde elektrische gitaarnummers uit elkaar te halen en op aparte Cd’s te zetten. Juist de afwisseling maakt de nummers zo mooi! Gelukkig is daar mijn computer, die de twee Cd’s eigenwijs door elkaar gooit en voor het eerst ben ik daar heel blij mee. Het was in ieder geval het wachten waard, vooral omdat ze deze zomer nog meerdere keren te zien zijn in Nederland! Gaat dat luisteren en gaat dat zien!

Hypes



foto’s

16 Hypes


18 Hypes



op zoek naar je identiteit

Door: Eline Kres

Cogito ergo sum. Ik denk dus ik ben. Eén van de meest bekende filosofische uitspraken die ons informatie geeft over het menselijke bestaan. Het denken verschaft ons dus het zijn. Maar wat zijn we dan? Wie zijn we dan? Deze zin zegt misschien iets over onze aanwezigheid op de wereld, maar niets over onze identiteit. En juist het zoeken naar die identiteit is een van de zwaarste opdrachten die wij krijgen in ons leven.

Het ontwikkelen van je identiteit, je eigen ikje, begint volgens geleerden in de adolescentie. Bepaalt je moeder of vader tijdens je basisschooltijd wat je aan hebt, welke muziek je draait en wat je eet, vanaf een jaar of twaalf komt er een shift. Vooral omdat je meer buiten het gezin gaat leven, namelijk samen met je vrienden en andere leeftijdsgenootjes. De grootste bron van informatie is niet meer de kennis van je ouders of je oudere broer of zus. Vanaf nu gaat het je uit maken wat je leeftijdsgenoten vinden van je kleding, van je muzieksmaak, van je haarstijl. Het gevoel van erbij willen horen komt om de hoek kijken. Is dit dan identiteit verkrijgen? Nee, dit is meelopen. Tijdens deze periode van meelopen ben je aan het onderzoeken wat je leuk vind en ben je aan het experimenteren. Hoewel je ouders dit niet leuk vinden, het hoort er bij. Uitproberen, de fout in gaan, het nog een keer doen en uiteindelijk besluiten dat het toch niet het beste voor je is. We kennen allemaal wel dat we verschillende muzieksmaken aannemen. Een shift van 2 Unlimited naar de Hermes House Band of Limp Bizket is ons allen niet onbekend. Zijn we daar nu nog fan van? Waarschijnlijk niet. Hoort dit bij onze identiteit? Nee. Toen misschien wel doordat je vrienden dit ook luisterden, maar nu waarschijnlijk niet meer.

En zo zoek je door naar de identiteit. Je bent even alto, even gothic, even kakker, om gewoon te kijken wat bij je past. En hoe ouder je wordt, des te meer vorm je jezelf. Elke keer neem je stukjes mee en gooi je weer stukjes weg. De laatste theorieën zeggen dat de

adolescentie duurt tot ongeveer 25 jaar oud. Tot dan verzamelen we en maken we een plaatje van onszelf. De discussie blijft echter bestaan of de adolescentie wel zo in te perken is. Op het gebied van identiteit in ieder geval niet. We krijgen na deze leeftijd een baan, huis, kinderen of allemaal niet en ook dat draagt bij aan het plaatje van jezelf. En op een gegeven moment komen we weer een identiteitscrisis tegen; vragen we ons af “is dit het nou?”. Dan ga je weer experimenteren, weer onderzoeken. Koop je een luxe auto of zoek je een jonge minnaar. Nee, het houdt niet op, dat zoeken naar de identiteit. Het is niet altijd crisis, maar je blijft jezelf ontwikkelen, dingen toevoegen aan je identiteit en dingen wegstrepen. Je leert tot aan je dood, waarbij vallen en opstaan hoort. En zo moeten we de identiteitsontwikkeling ook bekijken. Tot aan je dood. Ik denk dus ik ben. Maar wie precies, dat blijft een proces in ontwikkeling.

20

beriCHten uit de CoMMissies

SGS Liftwedstrijd 2009-2010

Door: Anneke Nuijten

Al vanaf het begin van het studiejaar wist ik één ding zeker: Ik zou meedoen met de liftwedstrijd! Ik kende echter nog niemand die mee zou gaan en mijn eigen vrienden zagen het niet echt zitten (watjes!). Om die reden heb ik mij nog ongeveer twee maanden voordat wij vertrokken, aangemeld bij de liftcommissie om op die manier alvast wat mensen te leren kennen en natuurlijk ook om nog wat dingen mee te regelen en organiseren.

Op zaterdag 17 april was het dan zover… de liftwedstrijd ging om 08.00 uur bij het Beatrixtheater van start!Marleen en ik raceten naar het bushokje om zo snel mogelijk met de wedstrijd te kunnen beginnen. Bij ’t Goylaan stapten we uit de bus en vanaf daar begon het echte avontuur! Daar stonden we dan met ons bordje en met onze duimen wijzend naar rechts. Het had echter wel effect, want na ongeveer 10 minuten werden we al door een Nederlandse mevrouw meegenomen en afgezet bij het tankstation dat vlak voor Arnhem lag. Ik vond het zelf allemaal nog zo spannend, dat ik niet eens doorhad dat ik mijn mooie SGS Polo van de liftwedstrijd in haar auto had laten liggen. Dom, dom, dom!We waren nog maar net de auto uitgestapt toen we alweer iemand zagen die ons eventueel wel een lift zou kunnen geven. En jawel, we hadden weer een lift! Deze keer werden we net over de Duitse grens afgezet. Het was een aardige Nederlandse meneer die

net klaar was met werken in de bakkerij en die zo snel mogelijk zijn bedje in wilde kruipen.Onze derde lift kregen we ook al heel snel en deze keer van een man die oorspronkelijk uit Israël kwam en die zowel in Israël als in Nederland een bedrijf heeft voor cadeauartikelen. In de auto klonk Hebreeuwse muziek en hij vertelde van alles over Israël en wat hij minder leuk vond aan Nederland en de Nederlandse bevolking. Na heel wat uurtjes bij hem in de auto gezeten te hebben, kwamen we aan bij het tankstation vlak voor München waar wij weer afscheid van elkaar namen.Helaas ging het vanaf daar een stuk minder vlot. Er waren voldoende auto’s, maar bijna iedereen moest in het centrum van München zijn en bij de rest zat de auto te vol. Vele bussen met voetbalhooligans zagen wij voorbij komen, waarbij ze met z’n allen lachend uit het raampje zaten te kijken naar “die twee Nederlandse liftende meisjes met hun overvolle backpackrugzakken en wanhopige pogingen om meegenomen te worden”. Nadat we zo’n twee uur hadden gewacht, was het ons dan toch gelukt. We kregen een lift van een Turkse vrachtwagenchauffeur die ons tot aan de grens van Oostenrijk zou brengen. Het communiceren ging een beetje lastig, want hij kon geen Engels en zijn Duits was ook zeer gebrekkig. Turkse muziek weerklonk door de boxen en met een slakkentempo van 80 km per uur reden wij over de autosnelweg richting de Oostenrijkse grens. Toen we eenmaal bij de vrachtwagenparkeerplaats waren aangekomen, bedankten we hem vriendelijk voor de rit en liepen wij richting het tankstation. De vrachtwagenparkeerplaats bleek groter te zijn dan wij dachten en overal waar wij liepen zagen wij mannen met starende blikken en ze waren bijna allemaal van Turkse komaf. Daar liepen wij dan als twee onschuldige, Nederlandse meisjes. Met onze ogen recht vooruit kijkend liepen wij zo snel mogelijk over het terrein. We zagen het Mac Donalds bord al in zicht komen, waardoor we nog extra gemotiveerd waren om snel door te lopen. We bestelden ons eten en ploften neer op de bank. Zo, dat hadden wij wel verdiend!Na ongeveer een half uur vervolgden wij ons avontuur en gingen wij weer op zoek naar

Hypes



een geschikt persoon die bereid was om ons in de auto mee te nemen en die dezelfde richting op moest als wij. Het was al vrij laat en om die reden ook extra lastig om nog een lift te kunnen krijgen. Het viel echter niet tegen, want na ongeveer een kwartier gewacht te hebben, kregen wij alweer een lift van een man die oorspronkelijk uit Bosnië-Herzegovina kwam en nu in Zwitserland woonde en daar een nachtclub runde. Zijn vrouw had hem net verlaten en hij was nu op weg naar zijn geboorteland, omdat één van zijn familieleden was overleden. Aan Marleen en mij werden ook allerlei persoonlijke vragen gesteld, onder andere hoe oud wij waren en of wij een vriendje hadden (hebben wij allebei niet) en waarom wij die dan wel niet hadden. Vlak voor Ljubljana (Slovenië) zette hij ons bij het tankstation af en hij gaf ons nog het wijze advies dat wij alleen maar bij auto’s moesten instappen die een Duits, Frans, Oostenrijks, Nederlands en Zwitsers kentekenbewijs hadden. Mannen die van een andere afkomst waren, zouden wel eens vreemde bedoelingen kunnen hebben…Vervolgens hebben wij weer zo’n twee uur gewacht op onze volgende lift. In eerste instantie wilde de Franse meneer ons niet meenemen, want hij wilde graag alleen reizen, maar even later bedacht hij zich. Van die laatste rit heb ik niet veel meer meegekregen, want ik was achterin lekker als een blok in slaap gevallen. Marleen heeft echter wel de hele tijd met hem zitten kletsen over van alles en nog wat. Het bleek een hele intelligente en interessante man te zijn. Hij was op weg naar Griekenland waar hij de maandag daarop voor zijn werk moest zijn. Wegens de aswolk die afkomstig was van IJsland was er geen vliegverkeer meer mogelijk en om die reden reisde hij helemaal met de auto van Frankrijk naar Griekenland. Uiteindelijk heeft hij ons voor de deur van het hostel in Zagreb (Kroatië) afgezet, waar wij om half 4 ’s nachts aankwamen. Hiermee zijn wij op de DERDE PLAATS geëindigd!

De rest van de week was ook super gezellig en we hadden echt een hele leuke groep mensen bij elkaar. We hebben de stad Zagreb bekeken en de Universiteit van Zagreb en de Plitvice meren bezocht, lekker gegeten, spelletjes gespeeld, uitgegaan en nog veel meer! Alles bij elkaar was het echt een TOPWEEK!

Tegen mijn vader zei ik toen ik terug was: “Ik heb nu niet alleen het reisvirus, maar ook het liftvirus!” Helaas was hij daar iets minder enthousiast over dan ikzelf…

22 Hypes


de grote paardenraCe

Door: Pieter Bokhoven – vanuit Mannheim

Het is weer tijd om naar de renbaan te gaan. De paarden staan klaar in de startblokken, de jockeys zijn ingewogen en de toeschouwers hebben hun zuurverdiende geld ingezet. Iedereen wacht in spanning tot het startschot klinkt, de deuren opengaan en de paarden en hun ruiters de renbaan opschieten. Vlot en scherp commentaar van de verslaggevers schalt in een hysterische toon over de renbaan, mensen wachten in spanning af welk paard zal gaan winnen. Het hele tafereel heeft wel wat weg van de aanstaande Tweede Kamerverkiezingen.

Wie gaat het worden? Kereltje Pechtold, met zijn prachtige retoriek? De hoogblonde Limburgerse kaaskopfundamentalist? De burgemeester die faalde bij Pauw en Witteman, maar voor velen toch de Amsterdams Joodse versie van Barack Obama lijkt? Tofu-knager Marianne Thieme? Gooisch Lyceummeisje Halsema? Integere Rouvoet? ‘Ik-had-liever-in-Brussel-gezeten-dan-thuis-op-die-foeilelijke-Ikea-bank-in-Capelle-met-Bianca’-Balkenende? Of toch ‘NEE-IK-BEN-ECHT-SERIEUS-RECHTS’ Rutte? Bas van der Vlies wordt het in ieder geval niet. Omdat hij vrouwen haat en vrouwen ook mogen stemmen. Beetje dom, wel principieel. Rita gaat het ook niet halen. Niemand stemt meer op Rita. Het is al bijna taalgebruik geworden; ‘een Verdonkje trekken’, oftewel falen voordat de race überhaupt begonnen is.

Ik ben er nog niet over uit wat ik moet gaan stemmen. Sowieso zit ik momenteel in het buitenland en is het misschien lastig om op en neer te gaan voor de verkiezingen. Toch verplicht ik mezelf te stemmen, anders verlies ik voor vier jaar het recht om op de politiek te schelden en dat zou ik toch spijtig vinden. Het is zo leuk! Politiek is een makkelijk slachtoffer. Politiek is het dikke jongetje in de klas met de beugel, het onzekere meisje dat nog wordt aangekleed door haar moeder, de geslagen hond die bang is voor zijn baas. Hond is politiek, baas is volk, dat heet democratie, erg vermakelijk, maar tegelijkertijd ook treurig.De hete hangijzers in De Grote Paardenrace zijn hypotheekrenteaftrek, allochtonen, duurzame ontwikkeling, bezuinigingen en uiteraard onderwijs. Alle renpaarden hebben hun eigen mening en proberen die allemaal zo scherp en hard mogelijk aan de man te krijgen. Politici zijn marktkooplui die hun idealen ‘twee voor de prijs van één’ op het marktplein staan te verkopen. Er wordt geschreeuwd. De visboer (Balkenende) schreeuwt over de bloemist (Halsema), die over de pindabrander (Wilders) schreeuwt, die over kledingverkoper (Pechtold) schreeuwt, die weer over een andere visboer (Cohen) schreeuwt, et cetera. Rutte staat niet op de markt, veel teveel plebs. Ik haat de markt. Een heleboel geschreeuw terwijl ik rustig wil winkelen.

In alle ernst; ik heb grote problemen met de hedendaagse politiek en nog meer met het hedendaagse democratische systeem. Begrijp me niet verkeerd, ik vind democratie in theorie best acceptabel. Gelijke rechten voor iedereen, dat klinkt goed, maar helaas is de uitwerking nogal eens desastreus. Mensen zijn in essentie niet gelijk en zullen dit ook nooit worden. Evengoed zijn er veel mensen die met verkiezingen niet weten waar ze op stemmen. Ze stemmen op een plaatje, een goede look, een scherpe one-liner, gebakken lucht. Maar weinig mensen nemen de moeite een verkiezingsprogramma door te lezen of een stemwijzer in te vullen. En daar gaat het fout. Democratie hoort een afspiegeling te zijn van wat het volk wil en een volk wat niet weet wat het wil en ook nog niet eens de moeite


neemt zich in enige materie te verdiepen stemt op de verkeerde regering. Project democratie faalt. De rol van de media hierin is zo mogelijk nog perverser en verwerpelijker.

Voorloper in het mediale poll-fucken, wat politieke verslaggeving heden ten dage is g e w o r d e n , is toch wel M a u r i c e de Hond. Iedereen kent Maurice en zijn peilingen. Buiten het feit om dat ik vanuit

wetenschappelijk oogpunt nogal mijn twijfels heb bij zijn meetmethodes en steekproefselectie (niet representatief), vind ik het feit dat je non-stop wordt doodgegooid met statistieken een zeer storend fenomeen. Cijfertjes zijn zo ontzettend belangrijk voor ons geworden! Het gevaar aan al deze cijfers, zeker in verkiezingstijd, is dat zij mensen sturen, terwijl in een democratie per definitie niet gestuurd hoort te worden. Een Engelse uitdrukking “never bet on a losing horse” lijkt in deze situatie misschien wel de meest toepasselijke uitleg. Mensen stemmen liever op een partij die er goed voor staat en liever niet op een partij die het slechter doet. Feit is dat peilingen niets zeggen. Het enige wat zij reflecteren is waar mensen in hun keuzeproces staan. Het is alsof je tijdens een paardenrace vraagt: “Wie denk jij dat er gaat winnen?”. De vraag zal door vrijwel iedereen beantwoord worden met: “Degene die voorligt!”. Dat zegt dus niets. Een paard kan vallen, een ander paard kan beter zijn in de eindsprint, er zijn talloze mogelijkheden die niet te voorspellen vallen. De peilingen zijn niet meer dan een fictief begrip, maar de gevolgen van de presentatie zijn wel echt. Dat is het gevaar.

In alle eerlijkheid moet ik bekennen dat ik mezelf een enorme azijnpisser vind als het om politiek en media gaat en ik vrees dat dit altijd zo zal blijven, in ieder geval zolang mensen blijven klagen over het falen van de politiek zonder dat zij stilstaan bij de macht die zij als electoraat hebben. Iedere verkiezing is een moment waarop je nuchter nadenkt over je eigen standpunten, de toekomst van je land en probeert uit te zoeken welke partij het beste jouw ideeën kan verwoorden. Ongeacht peilingen, ongeacht media, ongeacht wat je buren stemmen, maak je eigen keuze! In de tijden waarin het ego centraal lijkt te staan is het toch wel erg opmerkelijk dat mensen op het moment suprême zich laten leiden door anderen. Kies voor jezelf, één keer in de vier jaar (of iets sneller, kabinetten zijn niet meer zo’n enorm lang leven beschoren tegenwoordig) en kies met je verstand. Lees partijprogramma’s, vul een stemwijzer in, informeer jezelf en maak een rationele keuze. Ik wens jullie veel succes en wijsheid bij de komende verkiezingen en staar je niet alleen blind op de partijpunten die over studiefinanciering gaan, er schijnt nog meer op het programma staan. Veel plezier met De Grote Paardenrace!

Ik zou graag af willen sluiten met een quote van Aristoteles:If liberty and equality, as is thought by some are chiefly to be found in democracy, they will be best attained when all persons alike share in the government to the utmost.Aristoteles

24 Hypes


interVieW job CoHen

Door: Marleen Wierenga

Op 3 juni komt Job Cohen naar Utrecht vanwege zijn collegetour. De ASW-commissie van SGS organiseert dit evenement! Als voorproefje werden we vast in de gelegenheid gesteld om een kort telefonisch interview te houden met Job Cohen.

Allereerst wil ik het graag met u hebben over tolerantie in Nederland.In uw partijprogramma geeft u aan dat Nederlanders toleranter moeten worden. Burgers moeten leren omgaan met de verschillen die er zijn in de samenleving.

Welke concrete stappen wilt u gaan nemen om burgers in Nederland ook daadwerkelijk toleranter te laten worden?”Daar heb ik in Amsterdam al de nodige

ervaring mee gehad. Ik denk dat

het een verstandige stap is om te proberen burgers bij elkaar te brengen. En ze dan ook met elkaar in debat te laten gaan. We hebben in Nederland ook een periode gehad waarin iedereen dacht: “we zijn tolerant”, maar het was eigenlijk alleen maar onverschilligheid. Iedereen liet iedereen zijn eigen gang gaan en dat was dan tolerant. Dat is niet zo. Wat je moet doen is de verschillen en de verschillende opvattingen die er zijn niet onder tafels schuiven, maar er met elkaar over praten. Ik denk dat mensen moeten proberen te begrijpen waarom andere mensen andere standpunten innemen. Je hoeft het dan niet per se met elkaar eens te zijn. Gesprek alleen al leidt ertoe dat mensen meer van elkaar accepteren, omdat je elkaars standpunten beter begrijpt. En elkaar accepteren is een vorm van tolereren.

Maar op welke manier zou u er dan voor willen zorgen dat mensen ook echt met elkaar in gesprek gáán?Daar zijn natuurlijk duizenden manieren voor. Dit kan door debatten te organiseren, maar ook door het organiseren of maken van toneelstukken. Mensen zijn hier ongelooflijk creatief in. Dit kan gebeuren op stadsniveau, op dorpsniveau en zelfs op buurtniveau. Iedereen doet dit op zijn eigen manier.Het belangrijkste is weten dat er verschillen zijn en het daarover hebben, op welke manier dan ook.

U hebt ervoor gekozen om de landelijke politiek in te gaan, maar u hebt het nu voornamelijk over dingen die op gemeentelijk niveau en buurtniveau moeten worden aangepakt. Hoe wilt u de toename van tolerantie dan op landelijk niveau gaan bereiken?


Nou allereerst door deze boodschap te vertellen. Verder vind ik dat we meer respect kunnen hebben in de Nederlandse politiek, wel iets meer dan nu gebeurt. Ondanks dat je met elkaar van mening kunt verschillen. Ik vind dat daar ook in het parlement nog wel wat te winnen is.

Dus u kiest nu voor het geven van het goede voorbeeld in de landelijke politiek?Ja zeker.

Denkt u dat door deze stappen te zetten en door het goede voorbeeld te geven ook de angst die er in Nederland is voor de toekomst en voor minderheidsgroepen, verminderd kan worden?Dat hoop ik natuurlijk wel. Het zou heel goed zijn als we in staat zijn om die angst die er nu is aan verschillende kanten, om te buigen naar meer begrip voor elkaar. Door begrip van elkaar neemt die angst ook af. En ja, angst is natuurlijk een slechte raadgever, vind ik.

In uw boek ‘Binden’ schrijft u dat er voor het eerst in de Nederlandse geschiedenis een meerderheidsgroep is die blank, seculier en liberaal is. Deze groep is binnen de eigen groep tolerant, maar naar buiten toe minder tolerant. U geeft aan dat het belangrijk is dat deze groep niet de eigen normen en waarden oplegt aan minderheidsgroepen, maar ook naar buiten toe toleranter wordt.Legt u de visie van die meerderheidsgroep ook niet zelf een beetje op aan andersdenkenden door in uw partijprogramma bijvoorbeeld scholen verplicht te stellen om alle kinderen te accepteren en ambtenaren te verbieden om homoseksuelen te weigeren?Er zijn wel een paar basisuitgangspunten die zodanig samenhangen met de uitgangspunten van onze rechtstaat dat wij van mening zijn dat mensen daaraan moeten voldoen. Daarbij

moeten we kijken naar de elementen die in ons verkiezingsprogramma staan. Dat zijn: normeren, confronteren en tolereren.Op punten die je ook echt noodzakelijk vindt in onze samenleving moet je normeren. Daarop kun je geen concessies doen. Dat zijn niet zoveel punten, maar daar zijn er wel een aantal van. Die punten noemen we ook in ons partijprogramma. Wat betreft de overige punten geldt confronteren. Dat betekent dat je met elkaar in gesprek moet gaan, ook al ben je het niet met elkaar eens. Tolereren moet je dan vervolgens doen met al die dingen waar je het niet over eens kunt worden. Dat betekent acceptatie van verschillende meningen die er zijn in de samenleving. En ik denk dat die grote meerderheid dat soort stappen zou moeten nemen.

Dan wil ik het nu graag hebben over het onderwijsprogramma van de PvdA, met name het sociale leenstelsel.In uw partijprogramma geeft u aan dat u een sociaal leenstelsel wil invoeren waarbij studiefinanciering naar draagkracht wordt gefinancierd door diegenen die Hoger Onderwijs genoten hebben. Zou u iets meer kunnen vertellen over hoe dat stelsel eruit ziet?Ja. Het sociale leenstelsel betekent dat we de basisbeurs omzetten in een lening. Het gaat hierbij dus niet om de aanvullende beurs en ook niet om de OV-jaarkaart, maar alleen de basisbeurs. Als mensen na afloop van hun studie en als gevolg van die studie, profijt hebben van hun opleiding, moeten zij hun lening terugbetalen. Hierbij gaan we ervan uit dat studenten ook een betere baan hebben gekregen dan wanneer zij niet zouden studeren. Je moet dan over een reeks van jaren een bepaald bedrag terug betalen.

Maar betekent dat dan ook dat studenten

26 Hypes



in gesprek Met job CoHen!

Donderdag 3 juni zal Job Cohen de Uithof bezoeken, om daar in gesprek te gaan met studenten van de UU en HU over de toekomst van Nederland. Het bezoek is onderdeel van een ‘collegetour’, welke vanaf 7 mei door Nederland gaat en verschillende Universiteiten aandoet. Utrecht zal, zes dagen voor de verkiezingen, de reeks afsluiten. De Studentengroep Sociale Wetenschappen (SGS) organiseert het gesprek met Cohen. De bijeenkomst is toegankelijk voor studenten en medewerkers. Studenten krijgen de mogelijkheid vragen te stellen aan Job Cohen en met hem in gesprek te gaan. De belangrijkste thema’s die besproken zullen worden zijn belangrijke thema’s wanneer het gaat om de toekomst van Nederland. Denk aan het onderwijs; bezuinigingen binnen het onderwijs en de mogelijke afschaffing van de studiefinanciering. Ook het nationaal democratie akkoord en de toenemende individualisering, angst en bedreiging van de samenleving zullen aan bod komen. Het is hét moment om vragen te stellen en onderwerpen aan te snijden die voor jou belangrijk zijn. Grijp dus je kans om in gesprek te gaan met misschien wel onze aankomende minister-president! De bijeenkomst zal plaatsvinden van 11:00 tot 13:00 uur in zaal Theatron van het Educatorium op de Uithof.

28

oor te luister

Hypes


Catharina: Wie mishandeld er nou paarden, die beesten zijn toch hartstikke duur?!

Floor: Ik zeg constant ‘zeg maar’ en ik kom er niet meer vanaf! Het is zeg maar echt irritant.

Jasper tijdens de laffe vrouwenavond op de liftwedstrijd: ‘Hoezo ben ik een laffe vrouw?! Ik drink gewoon thee en speel spelletjes’.

Hanneke tijdens de Lift: ‘Je moet je spieren ontspannen als je lacht!’Freek: ‘Maar dan loopt je poep eruit’Lieneke: ‘Toen ik voor de eerste keer ging blowen ontspanden ook al mijn spieren’.

Eline tijdens het liften tegen Enzio: ‘wat is wedstrijd in het Duits?’Enzio: KriegEline: Dat betekent oorlog.Enzio: Dat is toch ook een soort van wedstrijd!Jasper: ‘Ik wil in die la, ik heb nog nooit iets zo graag gewild als dit!’

Eveline: ‘Ik geil echt op mos’. Marijntje tijdens de stamkroeg over Stephen z’n zogezegde ‘linksheid’: Ja hoor, jij vreet kilo’s vlees en je schijt nieteens plastic’

30 ‘Winters van Weleer’


strip


Eens in de twee weken op maandagavond is het feest in de Witte Ballons (Lijnmarkt 12).

Dan is het namelijk SGS Stamkroegavond! Een supergoede manier om de week te beginnen. Ook zijn we er regelmatig

te vinden na SGS activiteiten zoals ALVs en Parlo’s.

de staMkroeg

NieuwSGS Hypes Jaargang 8 nummer 3

Documents

Transcript of NieuwSGS Hypes Jaargang 8 nummer 3