1

De BRULBOEI Is een uitgave van de Modelbouwvereniging ALBLASSERDAM.

2

2008 - 3

Luiheid: de gewoonte om te gaan rusten, voordat de vermoeidheid inzet.

Mede bootofielen, Ditmaal een ietsepietsie andere invulling van de Brulboei dan jullie gewend zijn, maar daardoor niet minder interessant. En aangezien de inmiddels door onze ( helaas uiterst kleine ) vaarploeg verzorgde demo‟s elkaar zeer kort opvolgden is dit nr. jammer genoeg te klein om van allemaal verslag te doen, deze verslagen houden jullie dan ook te goed in het volgende nummer. Wel te lezen in deze uitgave is een verslag over de Lutine, het beroemde goudschip. Een verslag in tweevoud van Koninginnedag 2008 (H.I.Ambacht en Hardinxveld), varen bij het Baggermuseum om het de deelnemers aan de fietsvierdaagse tijdens hun broodnodige rust zo aangenaam mogelijk te maken. Een verslag van de open Havendag te Gorinchem en een vervolg op het 25 jarig Huwelijk van Andre en Rie. Vanuit de wandelgang, (zo groot is ons onderkomen nu ook weer niet) verneem ik dat er volop nieuwbouw wordt gepleegd en er dan dus ook voldoende op stapel staat. Denken jullie tijdens de bouw ook eens aan de red@ctie …………..? Nu even als secretaris, (heb de pet omgedraaid) De club heeft dankzij Hannes Zuidervliet weer de beschikking over polystyreenplaat van 1 mm, we moeten ze alleen nog halen, de aanhanger heeft een soort APK keuring ondergaan en daar is uit gebleken dat de banden qua verzekering toe zijn aan vervanging,

3

Daar wordt dan dus ook voor gezorgd en tevens worden er hech-tingen in het zeil gemaakt om de scheur van Rob te repareren. Marco heeft aan ons gedacht en de vereniging een grote hoeveelheid praktisch nieuw gereedschap geschonken, lijmtan-gen, vijlen, boren, je kunt het zo gek niet opnoemen of het zit er wel tussen. Marco BEDANKT !!! Tot slot nog even het volgende: De MBVA is binnen „t Ruim nog op zoek naar een magazijnbe- heerder en een bibliothecaris. Ben je dus een regelmatige bezoeker van ons clubgebouw en voel je er wat voor om met zijn allen de boel in de juiste banen te leiden en denk je dat het iets voor je is om ons aller bezit te behouden en bij te houden en juist op te bergen…………... vr.gr. Hans

4

De “LUTINE”.

Waar de “TITANIC” het meest

besproken schip ter wereld is,

maakt de “LUTINE” een goede

kans dat voor Europa te zijn.

Ik mag er dus eigenlijk van uit

gaan dat het volgende verhaal

voor jullie bootaanbidders “ge-

sneden koek” is, maar omdat er,

ondanks dat gevoel, bij mij enige

twijfel bestaat of dat ook werke-

lijk het geval is, volgt hier voor

de zekerheid toch nog maar een

keer de geschiedenis zoals deze

o.a. is opgetekend door de heer C.

Blaauboer.

Hoewel deze al ontelbare malen

is vastgelegd, is er in dit geval,

speciaal voor jullie als Alblas-

serdammers en omdat we een

Alblasserdamse Modelbouwver-

eniging zijn, door de heer A. Kor-

pel een opmerkelijk Alblas-

serdams detail in aangegeven,

wat het verhaal nog interessan-

ter maakt en nog dichter bij huis

haalt.

5

De ramp.

In de nacht van 9 op 10 oktober 1799 ver-

gaat op de Westergronden bij Terschelling

het Britse fregat Lutine.

Aan boord bevinden zich een groot aantal

zilver- en goudstaven ter waarde van ver-

moedelijk 900.000 Engelse Ponden. Deze la-

ding is bestemd voor Hamburg en het in

Noord Holland opererende Engelse landings-

leger. Het vermoeden bestaat dat kapitein

L.Skynner door stormweer werd verrast en

dat de getijstromen daarbij een rol hebben

gespeeld. Van de 240-koppige bemanning

overleeft slechts één man de ramp. Op het

kerkhof bij de kerk van Oost-Vlieland

6

vindt kapitein Lancelott Skynner met twee

van zijn officieren er hun laatste rust-

plaats.

Een boei aan een basaltblok markeert na-

dien het wrak.

Eerste bergingspogingen.

In augustus 1800 vinden de eerste ber-

gingspogingen plaats in opdracht van

F.P.Robbé, als rentmeester van ’s lands

Domein op Terschelling, en staat het wrak

een deel van zijn schatten af: een open

vaatje met zeven staafjes goud, te samen

81 pond en een kistje, waarin 4606 Spaanse

matten (reaal). Korte tijd later haalt men

13 staven goud, 15 staven zilver en 29.248

7

stuks Spaanse matten naar boven. De gouden

en zilveren staven en de Spaanse matten

worden naar ’s lands muntmeester in Dor-

drecht gezonden.

De resultaten van de berging beginnen ech-

ter al snel slechter te worden. De zee

beukt zo onbarmhartig in op het wrak, dat

de lading in de Lutine los en door elkaar

komt te liggen. In 1891 halen de bergers

onder moeilijke omstandigheden toch nog

enkele staven goud en zilver naar boven,

maar dan lukt het hen niet meer om iets

van de schat te bergen. Honderden malen

duiken de mannen vergeefs naar beneden en

verspillen daarbij menig stuk gereedschap.

Door de storm raakt bovendien ook de boei

op drift, waarmee het wrak is gemarkeerd.

De novemberstormen van 1803 brengen de zee

op de Westergronden dusdanig in beroering,

dat de situatie van het wrak zich sterk in

het nadeel van de bergers wijzigt. Het

wrak raakt met een dikke laag zand over-

dekt.

Nieuwe bergingspogingen.

Als vissers in het jaar 1826 ontdekken dat

het wrak van de Lutine wederom van zand is

ontbloot, begint er weer beweging in het

bergingswerk te komen. De bergers hebben

nu hun oog laten vallen op een nieuwe uit-

vinding: de duikersklok. De nasporingen

zijn echter vruchteloos. In de jaren 1857

– 1859 boekt men wel succes. Helmduikers

8

halen in totaal 46 goud- en zilverstaven

naar boven en een aantal scheepsornamen-

ten, waaronder de scheepsbel (in 1859).

De scheepsbel hangt men later in de grote

“Underwriters Room” van Lloyd’s verzeke-

ringen te Londen. Komt er slecht nieuws

voor de verzekeraars binnen, meestal een

“total loss”, dan wordt de scheepsbel één-

maal geluid. Goed nieuws betekend twee

belslagen; meestal een vermist schip dat

plotseling ongedeerd weer bij zijn bestem-

ming opduikt.

Tegen het eind van 1859 zakken de bergings

- resultaten naar een dieptepunt. De ber-

9

gers twijfelen er niet aan of het grootste

deel van de verloren staven goud en zilver

moeten nog in de nabijheid van het wrak

liggen. De vraag is alleen: waar moet men

zoeken ?

In 1886 bergen schelpenzuigers nog wel een

aantal munten, kanonnen en kogels, maar

goud- en zilverstaven vinden de legale

bergers niet meer.

Naast de legale bergers bezoeken ook ille-

gale bergers de Westergronden, op zoek

naar een deel van de buit. Men neemt aan,

dat zij voor zeven à negen miljoen gulden

aan goud en zilver naar boven hebben ge-

haald.

De Karimata.

We gaan ons nu met dit verhaal verplaatsen

naar de Kinderdijk, waar men in het jaar

1937 bij de werf van J&K Smit bezig is met

de bouw van een tinbaggermolen, de

“KARIMATA”. Deze wordt bebouwd in opdracht

van de N.V. Gemeenschappelijke Mijnbouw-

maatschappij Billiton. De Karimata is tot

dan toe de grootste tinbaggermolen ter we-

reld. De lengte is 75 meter en de breedte

is 23 meter. De molen is uitgerust met

drie dieselmotoren van 600 pk elk en is in

staat tot op een diepte van 30 meter te

baggeren. Met zijn 160 emmers van elk 400

liter kan de Karimata 400 kubieke meter

grond per uur verwerken.

10

Begin januari 1938 is de tinbaggermolen

gereed voor vertrek naar (het toenmalige)

Nederlands-Indië. Met het oog op de zuid-

west- en de zuidoostmoesson op de Indische

Oceaan zou het vertrek uit Nederland in

juli/augustus moeten plaatsvinden. Bij een

vertrek in maart loopt de sleep het risico

van slecht weer op de reis naar de Middel-

landse Zee. Dit feit, gevoegd bij de om-

standigheden, dat als gevolg van de inter-

nationale tinrestrictie de Karimata voor-

lopig toch niet aan de tinproductie hoeft

deel te nemen, wordt besloten om de tin-

baggermolen aan te wenden in de strijd om

het veronderstelde goud van de Lutine. Er

zijn gegronde redenen om aan te nemen dat

op de Westergronden voor een

waarde van 8 á 18 miljoen verborgen zit.

Zekerheid hierover heeft men echter niet,

11

zodat er rekening mee gehouden moet wor-

den, dat men minder of in het geheel niets

ophaalt!

Naar Terschelling.

Na maanden van voorbereiding vertrekt de

Karimata op 4 juni 1938 van Kinderdijk

naar Terschelling. Vijf dagen later wordt

de tinmolen naar de Westergronden gesleept

en baggeren de emmers de eerste grond naar

boven. Gedurende de eerste weken worden

allerlei attributen opgebaggerd, zoals

munten, koperen spijkers, stukken geschut,

delen van de toren en scheepswand.

Als de molen weer eens stilgezet moet wor-

den voor een obstakel, zit er een groot

stuk basaltsteen in één van de bagger-

emmers.

Maarten Vogel uit Alblasserdam slaat een

stalen strop om de steen en zet hem apart.

Het is de basaltsteen waaraan één van de

markeringsboeien verankerd heeft gezeten.

Goud!

En dan . . . .in de nacht van 28 op 29 ju-

li klinken opgewonden stemmen door de

scheepstelefoon, dat de eerste gouden

staaf is gevonden. Eelke de Beer uit

Sliedrecht ontdekte de eerste opgebaggerde

staaf van 3½ kilo. Het bericht wordt bij Lloyds in Londen als

goed nieuws ontvangen en dientengevolge

wordt de Lutine-bel twee maal geluid. De

12

aandelen welke recht geven op een deel van

de goudschat vliegen omhoog. De volgende

dag vindt men opnieuw goud, maar het

blijft deze keer bij een gouden munt uit

1797. Weliswaar vindt men later nog wat

scheepsgeschut e.d., maar de gouddroom

blijft uit.

Met de nadering van de 1e oktober voor

ogen, de datum waarop het contract met

Lloyd’s afloopt, stopt de Billitonmaat-

schappij op 12 september met de werkzaam-

heden en wordt de Karimata naar Kinderdijk

teruggesleept.

Scheepsbouwplein.

De basaltsteen, die Maarten Vogel apart

had gezet, gaat in Kinderdijk van boord en

krijgt ter verfraaiing van het Scheeps-

bouwplein, in de wijk Kinderdijk van Al-

blasserdam, een plaats.

Op 21 juli 1939 vertrekt de Karimata, ge-

trokken door de sleepboot “Roode Zee”,

vanaf de Nieuwe Waterweg. Zondag 12 novem-

ber van datzelfde jaar komt de tinbagger-

molen op Billiton aan.

De basaltsteen op het Scheepsbouwplein

krijgt als versiering nog een zonnewijzer.

Baldadige jeugd sloopt echter al snel deze

extra verfraaiing.

Aan de steen valt echter niets te vernie-

len, zodat dit aandenken aan de Lutine tot

op de dag van vandaag nog op het Scheeps-

13

bouwplein te vinden is. Zelfs de plaats

waar eens de boeiketting aan vast gezeten

heeft is nog te zien.

Opnieuw bergingspogingen.

Wie dacht dat de gemoederen rond de Lutine

nu wel geluwd zouden zijn, heeft het mis.

Een Nieuw-Zeelandse duikploeg, onder lei-

ding van Graig Harris, maakt in het jaar

1979 nieuwe plannen om op zoek te gaan

naar het goud van de Lutine.

Opnieuw stijgen de aandelen, die recht ge-

ven op een deel van de goudschat, in waar-

de. Als op 5 maart 1980 een oud Lutine-

effect op de veiling in Amsterdam gestolen

14

wordt, schat men de waarde op vele tien-

duizenden guldens.

Op 8 juli 1980 zijn de verwachtingen hoog

gespannen als de Nieuwzeelandse duikers,

vanaf hun werkschip “YAK”, een tien meter

lange kielbalk, een schoen en een paar

duigen vinden. De duikers gaan hierop, met

behulp van het bergingsschip Yak, een gat

in de zeebodem graven met een doorsnede

van twintig meter en een diepte van tien

meter. Tijdens deze werkzaamheden loopt de

Yak averij op en moet voor reparatie naar

een werf in Harlingen. De duikersploeg kan

echter blijven doorwerken vanaf het schip

de “Zeehond”, dat eigendom is van een re-

derij op Terschelling. Op 12 juli vissen

de duikers wat koperen bouten op, maar

geen grammetje goud. Begin augustus 1980

moet de ploeg van Graig een punt achter de

hele operatie zetten. Het budget, waarover

de duikploeg beschikt, is nagenoeg op.

Ondanks het feit dat de duikploeg twee

maanden tevergeefs naar het goud van de

Lutine heeft gezocht, verkeert zij in de

vaste overtuiging, dat de bewuste scheeps-

lading zich toch nog op de zeebodem bij

Terschelling moet bevinden.

Nieuwe ontwikkelingen.

Een nieuwe ontwikkeling doet zich voor als

begin 1986 de olie prijzen kelderen. Ge-

ruchten doen daarbij de ronde, dat de

15

oliemaatschappijen, die in de Noordzee

naar olie boren, overwegen om hun activi-

teiten tijdelijk te gaan verleggen door

het zoeken naar scheepswrakken, in de hoop

daarmee de moeilijke tijden door te komen.

Het behoeft geen betoog, dat hierbij ook

de Lutine zal worden betrokken.

Omdat het zover niet is gekomen bleef het

rustig om de Lutine tot de geschiedenis in

1999 weer werd opgerakeld vanwege het feit

dat de scheepsramp toen precies 200 jaar

geleden had plaatsgevonden.

Vlieland en Terschelling hebben ter gele-

genheid daarvan en ten behoeve van de toe-

risten (lees:”hun inkomsten”) het “Lutine-

seizoen”uitgevonden, met allerlei fraaie

programma’s.

Het duikteam Caranan uit Harlingen heeft

ondertussen op circa 2 kilometer van de

oorspronkelijke strandingsplaats grote de-

len van een scheepswrak gevonden. Bij ver-

dere opgravingen vond men enkele voor-

werpen welke grote overeenstemming ver-

toonden met die welke men bij de Lutine

gevonden had.

Men veronderstelde de mogelijkheid dat de

Lutine na de stranding in tweeën is gebro-

ken en dat het achterschip circa twee km

in zuid-oostelijke richting is afgedreven

en daar opnieuw is gestrand.

Het zou mogelijk zijn dat de goudschat

zich juist in het achterschip bevindt.

16

Zal de “Kwelgeest”, want dat is de letter-

lijke vertaling van de naam “Lutine”, dan

eindelijk zijn geheimen prijsgeven ?

Ger

17

Tweede wet van Murphy: Als dingen NU niet verkeerd gaan komt dat alleen omdat er gewacht wordt tot de

zaak NOG verkeerder kan gaan.

Hendrik Ido Ambacht Traditiegetrouw wordt er op Koninginnedag door onze vereniging ‟s morgens een demo gevaren in H.I.Ambacht in het “Baxpark”, om deze ‟s middags voort te zetten in ons bassin dat inmiddels is opgezet op het eveneens vertrouwde plekje op het sportterrein in Hardinxveld. Hoewel het aantal “varende” leden kennelijk is afgenomen waren er in ‟t Ambacht toch een redelijk aantal “schepen” in het water. Schepen tussen aanhalingstekens, omdat het eerste “vaartuig” dat vrolijk door het water kliefde niets minder dan een EEND was. Jawel!, het dier werd vaardig radiografisch bestuurd door Jeanette, die er kennelijk veel plezier in had. Anders was het gesteld met een tweetal woerden die het “wijffie” met arguseendenogen nauwlettend in de gaten hielden en er op korte afstand omheen bleven zwemmen, elkaar af en toe even aankijkend met een blik van “zullen we?” Gelukkig is het goed afgelopen en hoefde de brandweer er niet aan te pas te komen. Natuurlijk was ook Arie van de partij en al spoedig volgde er meer boten, zoals de boot van Koos die door Dirk onder handen geno-men word (maar al bijna van mij is), maar daarover horen jullie la-ter wel meer. Het gaat dus in feite om het schip van Koos, de prachtige Finse ijsbreker met de naam “JÄÄKARHU” hetgeen in goed Nederlands neerkomt op het beestje de “IJsbeer”. Het schip heeft achter dubbele schroeven, maar ook een schroef vóór! in de boeg.

18

Nee, géén boegschroef, maar gewoon recht vooruit in de boeg. Deze speciale schroef dient om het ijs te breken of te vermalen. In elk geval heel apart. Verder waren er Alex, Rinus, Paul B., Paul de L., Behalve de vaarploeg waren er een aantal vrienden en bekenden, maar ook familieleden, die een kijkje kwamen nemen. Daarnaast hadden we ook nu weer niet te klagen over de “publieke” belang-stelling, zowel op het grasveld langs de vijver als op de kade aan de overkant, waar ook de kermis duidelijk haar aanwezigheid ken-baar maakte met weinig klassieke muziek. Het weer was niet zo best; er stond een guur windje, maar de on-volprezen Jeanette had ook deze keer weer voor een grote kan koffie gezorgd, zodat we de ergste kou daarmee konden verdrijven en de bij de koffie geserveerde stroopwafeltjes deed de inwendige temperatuur zelfs nog enige graden stijgen. Jeanette, alweer bedankt voor de goede zorgen!

19

Verder was er ook namens de gemeente of het oranje comité weer de traditionele fles Oranjebitter met bijbehorende enveloppe, het-geen nog steeds zeer gewaardeerd wordt. Ondergetekende was er vanzelfsprekend ook, anders is het zo moeilijk om er een verslagje over te schrijven, hetgeen, als je af-gaat op de bijdragen van de vaarders in het algemeen, al moeilijk genoeg schijnt te zijn. Het varen van de Gerrit ging aanvankelijk uitstekend, tot een manoeuvre dicht onder de wal uitliep op een wild geraas. De be-schoeiing aldaar is namelijk vastgezet met draadeinden, die (onder water) zes tot tien centimeter uitsteken. Tijdens de draai is Gerrit met z‟n schroef tegen zo‟n draadeind gekomen. Gelukkig was het draadeind niet al te erg beschadigd of verbogen, maar was alleen de motor van de Gerrit maar van de bodemplaat gescheurd. Dat was een geluk bij een ongeluk, maar het varen ging niet meer zo best. Daarom op weg naar Hardinxveld even “thuis” aangedaan en de zaak gerepareerd, zodat ik daar een uurtje later weer kon varen. Ger

20

Hardinxveld-Giessendam Terwijl de 1e demo in H.I.Ambacht van start ging stond ik samen met Steef in datzelfde gure windje met smart te wachten……… NEE, niet op de pakjesboot nr: 10 maar op Rob die deze dag de aanhanger mee zou nemen. Na zijn aankomst zijn we direct begonnen om het bassin op te zetten en al snel stonden wij (ook bijna traditie getrouw) te wachten op de plaatselijke (vrijwillige) brandweer. Zoals gewoonlijk duurt wachten altijd te lang en hebben we de pomp in de sloot gehangen en het bassin volgepompt. Daarna uiterst beleeft de brandweer bedankt voor nu en nog eens, we pompen hem voortaan zelf wel vol……….

21

Zo rond een uur of elf was alles startklaar om de (door) vaarders uit H.I. Ambacht te ontvangen. Zelf heb ik even van de gelegenheid gebruik gemaakt om mijn Vader te gaan feliciteren met zijn 77e verjaardag. Na mijn terugkomst was Alex al aanwezig en Maarten en Hannes volgden al snel daarna zodat beide laatstgenoemden hun nieuwste aanwinsten nog eens konden beproeven.

Na zijn noodgedwongen tussenstop was Ger ook weer snel van de partij en kwam bijna gelijktijdig aan met Paul, Ronald, Huib en Alette. Ons bassin raakte met twee steigers (een oude en een nieuwe) en zoveel vaarders dus wel erg vol maar dat mocht de pret absoluut niet drukken. En of dat ze het zo hadden afgesproken kwamen ook André en Klaas ons nog verblijdden met hun komst.

22

Ook Jan was weer van de partij en drukdoende met Palmeiland nr………………. (ik ben de tel inmiddels kwijt….)

Aan bezoekers hadden we ondanks het nog steeds gure windje geen gebrek, de gehele middag stond het rondom het bassin weer vol met belangstellenden. Hannes heeft de gehele middag duidelijke zitten genieten van zijn nu wel juist uitgebalanceerde brandblusboot en Maarten van het door hem aangekochte motorjacht. Ook Alex wist de kwaliteiten van zijn Smit Mark op waarde te Schatten. Klaas trakteerde ons weer eens met zijn schitterende modellen en zijn nieuwste aanwinst, een werkelijk schitterend binnenvaartschip. De enigste storende factor over de gehele dag was eigenlijk een loslopende marktkraam. R.M. had met de aanhanger nl een fron-tale aanrijding met die marktkraam, welke eerst wilde oversteken en later uit angst en twijfel toch maar weer terug ging, terwijl R.M. met de aanhanger blindelings achteruit reed.

23

Gelukkig viel de schade aan de bewuste marktkraam nogal mee en na een beetje (hemel)water en wat verkrachte eenden stond deze al snel weer overeind. Onze aanhanger heeft in de vorm van een flinke winkelhaak nog wel wat hechtingen nodig maar ook dat viel nog al mee. R.M. heeft zich na het bekomen van de eerste schrik vol laten lopen met wortelsap en heeft ons verzekerd dat hij af zou zien van enige schadeclaims richting de MBVA omdat wij hem zonder begeleiding achteruit hebben laten rijden terwijl hij in het bezit is van een erg vers rijbewijs E, dus al met al loopt het nog met een sisser af (gelukkig…..)

Zo rond een uur of vier vonden wij het weer tijd worden voor de bekende pomp en hebben we de inhoud van het bassin (ditmaal zonder zeepsop) teruggepompt in de sloot waar het vandaan kwam om alles weer op het juiste pijl te brengen. Na het bekende afbreek ritueel en met de inmiddels bekende routine vertrokken wij als karavaan om 5 uur huiswaarts.

24

Zoals bovenstaande titel al vermeld zijn wij met vijf man naar Gorinchem afgereisd teneinde de MBVA te vertegenwoordigen. „s Morgens om 8 uur was ik al aanwezig om de doodeenvoudige reden dat je dan je auto nog erg dicht bij de sluis kunt parkeren en ook de binnenstad nog redelijk gemakkelijk door kunt komen. Al vrij snel na mij kwam Jan aan gereden, stapvoets weliswaar vanwege alle, al dan niet voor één dag, marktkooplieden die volgens mij allemaal dachten dat die paar eerste mensen die er liepen juist voor hún handel kwamen ? Arie, Paul1 en Paul2 kwamen iets later vanwege de zojuist opge-somde problemen en het vergeten van een stel sleutels voor „t Ruim; toch wel belangrijk want daar stonden de koffie attributen voor deze dag, maar de ploeg was compleet ! Net als in eerdere jaren lag er weer een mooi ponton voor ons klaar en Paul1 was dan ook als eerste met zijn model te water,

Arie kon deze strijd met zijn 24 accu’s in de Singapore natuurlijk nooit winnen, dit ondanks onze hulp, maar ook de Singapore kon al snel haar kracht laten zien in de haven.

25

Jan had het in eerste instantie op de voor ons gereserveerde kraam veel te druk met droge demonstraties van zijn kraanschip, met name met de grijper en een 2eurocent muntstuk.

Paul2 (inmiddels omgedoopt in Kapitein of soortgelijke benaming) heeft zich gezien de onderstaande foto ook best vermaakt en is ongetwijfeld uitgerust thuis aangekomen !

Ook Arie voelde zich best thuis op het ponton en kon zich hier in het vrije water weer eens volledig uitleven.

26

Inmiddels was ook Jan met zijn model te water op zoek naar vol-doende onzichtbaar zand o.i.d., de Elisabeth C van ondergeteken-de lijkt wel een beetje op haar naamgever want vertoonde gedu-rende de dag wat kuren, welke vooralsnog niet zijn verholpen. Paul, Arie en de Kapitein zijn nog een uitstapje wezen maken naar de overzijde (zie foto), teneinde optimaal van de zon gebruik te kunnen maken.

Al met al een wonderlijk mooie en gezellige dag waar dan helaas weer een einde aan moet komen. Na wat teugenstrubbelingen om de binnenstad van Gorinchem uit te komen, zaten we toch al weer rap op de snelweg richting huis. Tot zover een verslag van een zonovergoten demo…...

Waar een wil is, is een weg. Waar meerdere willen, is een file.

27

Beste leden, Zoals jullie wel gemerkt hebben vliegt de tijd en zijn we al weer begonnen met het varen van demo's en wij hopen natuurlijk op een grote opkomst van onze leden, dus als je denkt ik ga toch eens kijken vergeet dan niet om je boot mede te nemen en even als het kan Paul of Steef in te lich- Ten; het is wel fijn als we weten hoeveel leden er komen varen.. Ondertussen is de maand Mei al weer voorbij en zijn wij druk met het plannen van de zomervakantie, ook bij ons zijn deze kriebels er, maar toch proberen we de lopende demo's ordelijk en met genoeg leden af te werken. Zoals je wel kan lezen is het wel een beetje een klaagzang geworden als het gaat over de bezetting met demo's. Het is gewoon jammer dat het gezegd moet worden. Paul loopt echt de sloffen uit zijn schoenen om demo's binnen te halen. Dit lukt zeer goed, alleen de respons van de leden laat op zich wachten, dus heren, graag een beetje meer inzet met demo's. Verder wens ik een ieder een prettige vakantie toe met mooi weer. Met vriendelijke groet, de Voorzitter.

28

André & Rie

(vervolg)

Op verzoek van André (en natuurlijk ook Rie) willen zij in deze Brulboei rea-geren op ons verslag van hun 50-jarig huwelijk en tevens nog een stukje van de (bruids)sluier oplichten. Beste mensen, Wij waren verrast dat er een stukje in de Brulboei stond, dat wij 50 jaar ge-trouwd waren. Een redacteur hoeft niet alles te weten, dus daarom hier een kort verslag van hoe het op die bewus-te 22 januari 1958 voor een dag was.

Wie de krant aandachtig bekijkt heeft het volgende boven de foto gelezen: “WEET JE NOG VAN DIE SNEEUWSTORM?” en dit heeft ons de hele dag beheerst. Het begon te sneeuwen toen mijn aanstaande in Groot-Ammers op de fiets bij de kapper vandaan kwam. Zes km fietsen, want een auto was een zeldzaamheid; ik geloof van 6 stuks in heel Streef-kerk, waarvan 1 bij de buurman van mijn aanstaande, een melk-veehouder en kaasboer met het geweldige aantal van 32 stuks melkvee en alleen zijn zoon kon met de auto omgaan. Maar er is een gezegde: “een goede buur is beter dan een verre vriend”. Om-dat het, toen we op weg zouden naar het gemeentehuis, nog steeds aan het sneeuwen en stormen was, stond er dus een auto klaar! Van het gemeentehuis naar de kerk stormde en sneeuwde het nog harder en de gemeentebode gooide een lange, leren jas over de schouders van Rie, terwijl het toch alleen maar de weg oversteken was. Na de kerkdienst was het noodweer kompleet en met veel moeite begaven wij ons naar de feestzaal van Joppi Meerkerk op de dijk. Toen we onderweg waren viel de verlichting uit en bij bin-nenkomst was iedereen druk met kaarsen in bierflesjes te zetten.

29

We gaven onze de gasten een diner, maar wij wisten niet dat Jop-pi elektrisch kookte, dus was in de keuken de wanhoop kompleet, want de kookpotten pruttelden niet meer. Waar de gasflessen en kooktoestellen vandaan kwamen weet ik niet, maar de gasten heb-ben er niets van gemerkt. Ere wie ere toekomt voor Joppi, maar we weten nog steeds niet hoe hij het voor elkaar heeft gekregen. Na afloop heeft Gerrit, de autorijdende buurjongen, ons met veel moeite naar H.I.Ambacht gebracht. De wind was gelukkig wat gaan liggen en het sneeuwde bijna niet meer. Thuis gekomen kwam de laatste beproeving: de sneeuw lag tot aan de brievenbus, maar gelukkig had ik een schop gekregen en kon ik daarmee de deur vrijmaken.

We zijn nu 50 jaar verder en op 22 januari kwam mijn zoon, mede namens vrouw en kinderen, een cadeau brengen: een vakantiereis naar Tenerife!, met op de verjaardag van mijn vrouw een vieren-eenhalf uur durende boottocht op de Atlantische Oceaan. Aan boord van de catamaran kregen we een warme maaltijd en drinken naar behoefte, met een decor van water en dolfijnen en als afslui-ting champagne. Mijn zoon vond het beter dat hij ook meeging als gids, dus jullie begrijpen dat deze vakantie niet meer stuk kon. Rie en André van den Berg.

30

Varen bij het NBM Op donderdag de 1

e mei 2008, respectievelijk Hemelvaartsdag en

de dag van de Arbeid. Het lijkt totaal overbodig, maar voor de zekerheid toch maar: NBM staat voor Nationaal Bagger Museum en dat staat weer in Slied-recht. In de tuin van het museum bevindt zich een prima modelbouw-schepenvrijvaarvijver, waar onze vereniging altijd van harte wel-kom is, gewoon om zo maar een beetje te varen, maar vooral om bij bepaalde speciale gelegendigheden de feestvreugde, al naar die zich voordoet, te verhogen of te vergroten. Op deze gedenkwaardige dag nu was het Bagger-museumvoorplein uitverkoren om ter gelegenheid van de fietsvier-daagse in de Alblasserwaard als controlepost te fungeren. Er dien-de derhalve in de eerste plaats gestempeld te worden. Tevens konden de al dan niet vermoeide fiets(st)ers een Dixie van binnen bekijken, gewoon even zitten en wat eten of drinken of gewoon wat in de tuin wandelen en het aldaar uitgestalde fraais op het ge-bied van baggerwerktuigen, en alles wat daar mee te maken heeft, bewonderen. Puur ter verhoging van de feestvreugde en om de bezoekers iets echt moois te kunnen laten zien is aan de Modelbouwvereniging “Alblasserdam”, dat zijn wij dus, gevraagd om op deze dag ook aanwezig te zijn. Helaas konden wij ons daar niet op volle sterkte presenteren, om-dat ons programma dat even niet toeliet. We hadden de dag daar-voor, op Koninginnedag, ‟s morgens al in H.I.Ambacht gevaren op “ons” stekje, het Burgemeester Baxpark en ‟s middags stond ons bassin traditiegetrouw al weer klaar op het feestterrein in Hardinx-veld. Omdat we ook dat weekeinde daarop twee dagen op de Model-bouw- en Miniatuurbeurs in de Evenementenhal te Rijswijk ston-den, wordt dat zelfs voor de meest IJzeren Heinen van onze club wel een beetje teveel van het goede. Daarom is het zeer te waarderen dat we in Sliedrecht beslist niet karig voor de dag kwamen, vooral omdat het juist het neusje van de zalm was wat daar te water voer.

31

Wat te denken van Hans met zijn Elisabeth C., Maarten met zijn Solano en Alex met zijn Smit Mark. Of Dave met zijn Dickie, om maar niet te spreken over André met zijn Alkmaar, laat staan, nou ja, ga zo maar even door. Oh ja, de Gerrit van Ger was er ook. Al met al best een gezellige dag. Wat wil je als aan het eind van de dag uit de telling blijkt dat er ruim 500 (lees vijfhonderd!) fietsen op het terrein zijn geweest, met hun baasje natuurlijk. Zoals gewoonlijk was de verzorging ook weer uitstekend. Jannie had weer een beste pan soep gekookt en de broodjes knakworst (met zeer pittige mosterd) gingen er in als Hotdogs. Voeg daarbij liters koffie en een tas vol “overgedateerde” gevulde koeken, dan hoor je die jongens niet meer. Zonder moeite hebben we het zo van tien tot vier volgehouden, met veel aanloop. Het weer liet wel wat te wensen over, met slechts één buitje in de middag, maar er stond een verr… koude, gure wind, maar dat mocht al met al de pret niet drukken.

Ger

32

BUURMAN PIET

Een paar weken geleden kreeg ik een uitnodiging

om op 25 april om 10 uur in het gemeentehuis van

H.I.Ambacht aanwezig te zijn. In het kader van de

landelijke lintjesregen zou onze “buurman” Piet

Lommen onderscheiden worden. Nu ken ik Piet al

vanaf 1967, toen hij bij NEDSTAAL in dienst kwam.

Bij zoiets kun je dan natuurlijk niet wegblijven!

Nu kan ik me voorstellen dat jullie je afvragen

wie die “buurman” dan wel is. Wel dat is één van

de leden van onze buurmodelbouwvereniging NED-

STAAL, de stoombouwers, die jaarlijks tijdens de

nieuwjaarsreceptie, met een paar medeleden, een

handje komt geven, een praatje maakt en een

drankje nuttigt. Nou, dié Piet zou een lintje

krijgen. Nu had ik géén idee vanwege welke pres-

tatie hem deze eer te beurt ging vallen, maar

daar kwam ik die ochtend gauw genoeg achter.

Samen met nog drie “slachtoffers” mét aanhang en

genodigden zaten we in een zaal van het gemeente-

huis aan de koffie met gebak, toen de burgerva-

der, met een zeer humoristische speech, deze

blijde gebeurtenis voor de vier “geridderden in

den dop” om beurten uit de doeken deed.

Het bleek dat “onze” Piet al heel lang een hele

piet in het woningbouwgebeuren Rhiant in ’t Am-

bacht was en daar veel goeds gedaan heeft. Als

terloops voegde burgemeester Herman Jonker daar

aan toe dat ook het bijna 42-jarig lidmaatschap

van de modelbouwvereniging NEDSTAAL daarin een

belangrijke rol heeft gespeeld. Nou, daar keek ik

zelfs van op.

Ik vond het trouwens een hele eer dat ik bij deze

uitreiking aanwezig mocht zijn en dat had niets

te maken met het glas champagne waarmee we na af-

loop van de plechtigheid op de geridderordeden

een toost uitbrachten.

33

Piet, mede namens onze club:

Van harte gefeliciteerd!

Al met al een heel waardevolle en gezellige bij-

eenkomst.

Op de eerstvolgende clubavond ( beide clubs hou-

den die op dinsdagavond!) ben ik even naar NED-

STAAL gegaan om opheldering te vragen over de op-

richtingsdatum van deze stoomclub. Die bleek in-

derdaad in begin 1967 te liggen! Daar zijn wij

nog maar kleuters bij.

Na een paar glazen champagne en wat lekkere hap-

jes ben ik weer snel naar ons eigen clubje ge-

gaan, waar het eigenlijk ook best gezellig is.

Ger