Caroline

“Ik kocht 20 voedsel-paketten in den Aldi”

Nordin Cherkaoui“Zonder liefde is er alleen maar bitterheid” Frank Focketyn

de verschilligen

Verkiezingsdrukwerk

v.u. Roland Straetmans, provinciaal secretaris sp.a, Lange Van Ruusbroecstraat 76, 2018 A

ntwerpen

Caroline

De beste verDeDigers staaN vooraaN12 verschilligen. Zoveel mensen vertellen

in dit magazine hun verhaal over de manier

waarop zij in het leven staan: ze hebben ver-

trouwen in zichzelf, in hun naaste omgeving

en in de samenleving als geheel. Dagelijks

zetten zij zich in als vrijwilliger om van de

samenleving een betere plek te maken.

en met succes.

verschilligheid, het klinkt abstract maar is

het allerminst. De op rust gestelde leraar

die gratis en voor niets bijlessen geeft, de

straatkat die al haar engagement inzet voor

de cohesie van de buurt, de jeugdtrainer die

tussen twee wedstrijden door jonge gasten

leert voetballen, de artiest die met behulp

van al zijn talenten anderen laat dromen,…

Door te doen en te ondernemen, zorgen

verschilligen voor elkaar en versterken we

het vertrouwen in onze gemeenschap.

Het engagement van zovelen toont aan dat een

samenleving die zorgt en koestert mogelijk is.

Ik hoop dat de 12 verschilligen die vandaag in

dit magazine hun verhaal brengen u inspireren

om ook verschillig te zijn. Verschilligen zijn

immers de beste verdedigers van een warme

samenleving. En de beste verdedigers staan

vooraan.

Caroline gennez

Vlaams lijsttrekker sp.a provincie Antwerpen

“Je kan als coach

hard je best doen,

maar uiteindelijk

zijn het de jongeren

zelf die beslissen of

ze kansen grijpen of

laten schieten”

Wie het voetbal een beetje volgt, kent mij vooral als trainer van de eerste ploeg van zaalvoetbalclub FT Antwerpen. Ik train er ook de jeugd. De allerbesten, maar evengoed gastjes van vijf jaar die voor het eerst tegen een bal trappen. We bereiken 500 tot 600 jonge voetballertjes.

We brengen onze spelertjes veel meer bij dan alleen maar voetballen: samenwerken in een groep, winnen en verliezen, accepteren dat je niet altijd je zin kan krijgen. Allemaal kleine levenslessen die ze hopelijk lang zullen

meedragen. We peperen hen in om hun best te doen op school. Ik heb genoeg supertalenten zien passeren die het niet gemaakt hebben: geen geluk, niet de juiste mentaliteit, verkeerde keuzes, foute vrienden,… Een diploma is nog geen garantie op een job, maar het opent veel meer deuren dan voetbaltalent.

In de eerste ploeg van FT Antwerpen spelen een paar gasten die in hun puberjaren helemaal de foute kant opgingen, maar die net op tijd de knop hebben omgedraaid. Je kan als jeugdwerker of coach heel hard je best doen om

jongeren kansen te geven, maar uiteindelijk zijn het de jongeren zelf die beslissen of ze kansen grijpen of laten schieten.

Ik hamer er bij mijn spelers altijd op dat ze een voorbeeldfunctie hebben. Onze sporthal zit elke week bomvol, vol jongeren die ervan dromen om daar zelf ooit te staan. Als zo’n topvoetballer hen vertelt dat ze geweldig voetballen, maar wel hun best moeten doen op school, heeft dat soms meer effect dan wanneer hun leraar of lerares hen dat vertelt. Die verantwoordelijk-heid, daar mogen ze niet licht over gaan.e

dit

o

38 ja

ar, D

eurn

e

Karim Bachar

De school van de kleine levenslessen

www.facebook.com/karim.bachar.8

Als klein meisje stuurden mijn vader en mijn moeder mij naar turnkring Ivolo in Hoboken, waar ik al heel mijn leven woon. De turnkring is een begrip in Hoboken. Elke Hobokenaar is ooit bij Ivolo geweest, soms maar voor een week. Ik heb er altijd les gegeven na mijn uren, vandaag spring ik nog altijd in als er eens iemand ziek is. Ah ja, die kinderen staan daar, we kunnen die onmogelijk terug naar huis sturen. (lacht) Die salto’s lukken niet meer op mijn 74ste, maar ik kan nog wel uitleggen hoe het moet.

De turnkring is veel meer dan gewoon een sportclub. Ik zie veel kinderen die op school moeilijk mee kunnen en uit de boot vallen, maar hier wel de primus zijn. Die kinderen stralen, hé. Ze hebben hun talent ontdekt, ze hebben iets om fier op te zijn,

ze horen erbij. Dat wil elk kind. Maar wij zijn er niet alleen voor de turntalenten. Vorige week hadden we onze jaarlijkse turnshow, en ik heb het in mijn speech nog gezegd: iedereen moet mee kunnen. Tijdens die show zorgen we er altijd voor dat alle kinderen kunnen schitteren.

Op het moment zelf besef je dat niet altijd, maar je maakt toch wel een verschil in die jonge leventjes. Hoboken is veranderd, dat is onvermijdelijk, maar het is nog altijd een beetje een dorp. Iedereen kent iedereen. Ik kom soms mensen tegen die dertig, veertig jaar geleden bij mij in de klas of in de turnkring zaten. Die kennen mij nog en die bedanken me nog voor wat ik hen geleerd heb. Dan heb je toch een heel klein beetje invloed gehad.

Reggae is de muziek van de underdogIk organiseer al 35 jaar Reggae Geel. We zijn met een paar vrienden begonnen met een gewone reggaefuif. Ondertussen zitten we aan een tweedaags festival met 65.000 bezoekers. Naast Reggae Geel was ik ook manager van artiesten als Guido Belcanto en Wannes Van de Velde, Ik produceer ooktheatertournees als bijvoorbeeld Jukebox 2000.

Reggae is voor mij altijd veel meer dan muziek geweest. Er is ook een belangrijke sociale bekommernis. Reggae is de muziek van de underdog, dat heeft me altijd aangesproken. Muzikanten als Bob Marley brengen protestsongs, in hun liedjes vertolken ze als geen ander de droom van sociale vooruitgang, van een beter leven. Op het festival merk ik al 35 jaar lang dat telkens nieuwe generaties jongeren zich kunnen vinden in die boodschap. Dat ze ook in hen iets wakker maakt, verschilligheid bijvoorbeeld.

www.kriseelen.be

Frieten en curryworst brachten de buurt bij elkaareen Zomerbar op het Moorkensplein. Dat was mijn droom. ik heb de hele buurt daarover aangesproken. Dat plein ligt centraal in borgerhout, maar er was helemaal niéts. geen enkel café, geen enkele plek waar de buurtbewoners mekaar ontmoetten. De respons was groot, op een eerste vergadering kwamen veertig buren opdagen. in de zomer van 2010 hebben we voor het eerst een Zomerbar georganiseerd. overdag animatie voor de kinderen, ’s avonds eten en drinken voor de volwassenen.

Die Zomerbar hebben we twee zomers gedaan. tot ons doel bereikt was en er een café opende, de Mombassa. sindsdien is dat de plek waar we met de buren afspreken, waar we spontaan binnenwippen en mekaar altijd tegen het lijf lopen. een tweede thuis voor de hele buurt. Het café heeft ondertussen ook een zaalvoetbalclub, een wielerclub, het is echt het bruisend hart van ons stukje borgerhout geworden. Met het bewonersclubje dat toen is gegroeid, doen we elk jaar mee aan de Lentepoets, om dan ’s avonds samen frieten met curryworsten te bakken.

Stephanie Van Houtven31 jaar, Borgerhout

Kris Eelen55 jaar, Kasterlee

“borgerhout is het laboratorium van de stad.”

Zelfs na 30 jaar komen ze nog ‘dank u’ zeggen

“tijdens de show laten we alle kinderen schitteren”

Yvette Geuens

74 jaar, Hoboken

www.facebook.com/stephanie.van.houtven

Caroline

Of het nu Guido Pallemans was in Het Eiland - “ik moest altijd doen alsof ik stront rook” - of Pappie in Vaneigens, in de bekendste rollen van Frank Focketyn zit een duidelijke rode draad: de lach is nooit ver weg. Zo is Frank ook in ’t echt. Je kan al eens een boompje met hem opzetten over de zin van het leven, maar het moet nooit alleen maar serieus zijn. Dan is er altijd meteen weer die kwinkslag.

De Frank die op het podium en voor de camera’s staat, is de echte Frank. Maar de echte Frank is ook - en die kant ziet het grote publiek minder vaak - één pure brok liefde. Ontwapenend eerlijk en rechtdoorzee. Een sterk karakter dat perfect weet welke weg hij wil volgen, maar onderweg altijd zorg zal dragen voor alles en iedereen rondom hem.

Mijn lievelingswoord is ‘volledig’: vol-le-dig, vol en leeg, zegt Frank bij hem thuis aan de tuintafel, in een oase van rust. Mensen dragen allemaal contrasten in zich. In elk van ons schuilt een Moeder Theresa en een Adolf Hitler. Geen plus zonder min, dan spettert er niks. Ik heb ook een min, maar de plus overheerst.

Caroline: Iedereen heeft goed en slecht in zich. De essentie van socialisme is dat wij beroep doen op het goede, het slechte komt wel vanzelf. Dat is een verschillige voor mij: iemand die zoekt naar dat goede dat in ons zit, en elke dag opnieuw begint. Herken jij jezelf daarin?

Frank: Ik heb mezelf nooit echt zo bekeken, ik vind dat niet meer dan normaal. Is dan niet iedereen een verschillige?”

Caroline: Nog niet iedereen, nee.

Frank: “Mijn theorie is dat het te maken heeft met de verbeelding waarmee we gemaakt zijn. Zijn we het resultaat van een lange, zwoele romantische nacht? Of van een vluggertje? Misschien daardoor dat sommigen van ons zo bot zijn en zo gestresseerd rondlopen? Ik heb altijd graag zorg gedragen voor anderen, ik sta daar verder niet zo veel bij stil.”

Caroline: Is dat opvoeding of karakter?

Frank: Mijn moeder is ziek geworden toen ik 11 was. Mijn zus, mijn twee-lingbroer en ik, we moesten wel zorg dragen voor haar en voor elkaar. We dachten daar niet over na: als we het niet deden, gebeurde het niet. Ik heb dat doorgegeven aan mijn drie zonen.

i n t e r v i e w

“Een magazine over de verschilligen zou niet compleet zijn zonder Frank Focketyn. Eén van mijn favoriete acteurs, één van mijn favoriete mensen. Hart van goud, wil van ijzer. En een geboren speler.” klinkt het oordeel van Caroline.

“Wanneer wist ik dat ik acteur wilde worden? De dag dat mijn vader mijn moeder bevruchtte.” geeft Frank aan.

Vertel gewoon je verhaal, meer niet. Al de rest is bullshit.

Verantwoordelijkheid mogen nemen. Niet moéten, mógen. Hoe klein ze ook waren: yes we can!

Caroline: Het zou toch geweldig zijn als we die solidariteit, die doodnormaal is tussen bloed- en zielsverwanten, kunnen doortrekken naar de hele samenleving?

Frank: We leven te weinig samen. Er wordt serieus wat apart geleefd, merk ik. Maar zonder liefde is er alleen maar bitterheid. Ik merk dat als ik in de file sta. Al die gefrustreerde, boze gezichten. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje - allemaal op weg naar ons werk ’s ochtends, allemaal op weg naar huis ’s avonds - maar we zijn er toch van overtuigd dat de anderen ons tegenhouden. Als we er nu eens van overtuigd waren dat we allemaal

hetzelfde willen, zouden we dan niet rapper vooruitgaan?

“Moeten, moeten, moeten, ik kan daar niet tegen”

Caroline: Wanneer wist je dat je acteur wilde worden?

Frank: De dag dat mijn vader mijn moeder bevruchtte. Dora van der Groen zei altijd: ‘Acteur word je niet, dat ben je.’ Je moet gewoon het dekentje weg halen en het acteur zijn blootleggen.

Caroline: Puur aangeboren talent?

Frank: (lacht) Ik vrees het.

Caroline: Je geeft ook les aan het

conservatorium. Wat zeg je dan tegen je leerlingen die doodgraag acteur of actrice willen worden, maar zo niet geboren zijn?

Frank: Je moet eerlijk zijn. Die jonge mensen komen zichzelf hoe dan ook tegen. Op een podium kan niemand zich wegsteken, het wordt altijd duidelijk of iemand al dan niet in de wieg is gelegd om te acteren. Het heeft geen zin om die studenten iets wijs te maken. Je moet liefdevol onverbiddelijk zijn, voor hun eigen goed.

Caroline: In mijn boek besteed ik veel aandacht aan onderwijs, net omdat we te weinig oog hebben voor burgerschap en verbeelding. Rekenen, schrijven, lezen, allemaal geen probleem, daar zijn onze kinderen goed in. Maar een schooldag ziet er al honderd jaar

Fra

nk

Fo

ck

ety

n

Caroline

Borgerhout

“in een handomdraai kunnen we 100 vrijwilligers optrommelen”Ik werkte in een internetwinkel op de Turnhoutsebaan en zag meer en meer bedelaars binnenkomen, smekend om een paar centen of een beetje eten. Op een dag ben ik den Aldi binnengestapt en heb ik twintig voedselpakketten gevuld. Geen idee voor wie of voor wat, maar ze waren snel weer de deur uit. Dat gaat natuurlijk al snel als een lopend vuurtje rond en er kwamen meer en meer mensen in de winkel aankloppen voor een voedselpakket. Langzaam maar zeker zijn we ons beginnen verenigen met een paar mensen die iets aan de armoede in ’t stad wilden doen. Al-Ikram was geboren.

En zeven jaar later is ons idee compleet uit zijn voegen gebarsten. We kunnen makkelijk honderd vrijwilligers optrommelen als we ze nodig hebben. We helpen momenteel 850 mensen, en lang niet alleen meer met voedselpakketten. We zorgen voor bijstand als iemand een tolk nodig heeft of moet onderhandelen met de huisbaas, de politie, het OCMW,… We doen kledingbedelingen en helpen mensen aan huishoudspullen. We helpen hen om hun woning toch een béétje in te richten. We bezoeken zieke mensen in het hospitaal. We zijn ook met Nederlandse lessen gestart: eerst met 20 mensen, nu al met 80. Als dat een beetje draait, gaan we die mensen ook leren solliciteren, een CV leren maken,… Mensen de kans geven om uit die spiraal van armoede te geraken, om hun leven een nieuwe wending te geven.

Ons motto is: ‘Denk eerst aan je buur’. Ik heb de indruk dat de Antwerpenaars ons daarin volgen. De armoede stijgt, maar het aantal vrijwilligers dat zich daartegen verzet stijgt ook. Dat geeft hoop.

hetzelfde uit, en dat zorgt ervoor dat andere talenten - creatieve talenten, ondernemend zijn,… - onvoldoende aan bod komen.

Frank: We moeten veel op school hé. Moeten, moeten, moeten, ik kan daar niet goed tegen.

Caroline: Ik moést blokfluit spelen, terwijl ik verschrikkelijk slecht speelde en de hele klas zich aan mij ergerde.

Frank: Kinderen moeten meer verschillende dingen leren, verschillende talenten ontdekken. De complete schooldag is een mooi principe. Vele talenten en hobby’s stimuleren maatwerk voor elk kind. Maar ik was graag thuis. Ik heb veel te veel fantasie, alleen thuis kon ik die even afzetten. Rustig alleen op de mat, met een autootje spelen. Mijn kinderen hadden dat ook nodig. Die waren ook graag thuis. Mijn vrouw is een tijdje thuis gebleven, ik heb ook een tijdje niet gewerkt.

Caroline: Maar niet iedereen kan zich dat permitteren. En als kinderen graag rustig met een autootje spelen, dan moet dat op school ook kunnen. Daar zou ruimte voor gemaakt kunnen worden.

Frank: Weet je wat helpt om rust te brengen? Opruimen. Heb ik van mijn broer geleerd, en ik ben er volop mee bezig nu. Mij van zoveel

mogelijk ballast aan het ontdoen, letterlijk en figuurlijk. Grote kuis. In mijn huis en in mijn kop. Met minder toekomen, ik ben daar nogal van overtuigd. Minder geld, minder spullen, minder eten. Dat besef is er gekomen met de tsunami in Zuid-Oost-Azië een paar jaar geleden. Ik zat in bad en dacht plots hoe absurd dat was: aan de andere kant van de wereld werden ze overspoeld door water, duizenden levens kapot, nog veel meer mensen alles kwijt, en wij laten het bad nog eens vollopen. Echt waar, toen heb ik besloten dat het anders moest. Dat het met minder moest. Minder, maar beter.

Caroline: Ik zal je eens iets bekennen, Franky: ik heb een gezonde jaloezie tegenover acteurs. Ik kan het echt niet, acteren. Empathie, geen probleem, maar een rol spelen, lukt langs me geen kanten. Een groot gebrek als politica, naar ’t schijnt. (lacht)

Frank: Ik zou nooit in de politiek kunnen gaan. Die verantwoordelijkheid, ik zou dat veel te persoonlijk pakken. Ik zou daaraan kapot gaan. Politiek en theater zijn twee totaal andere werelden, hoewel politiek tegenwoordig teveel naar mijn goesting lijkt op de verbeelde realiteit die theater is. Maar ze hebben één ding gemeen: de essentie is het verhaal dat je wil vertellen. Al de rest is bullshit.

Caroline: “empathie, geen probleem, maar een rol spelen, lukt langs megeen kanten. een groot gebrek als politica, naar ’t schijnt.” (lacht)

Frank: “ik zou nooit in de politiek gaan. Die verantwoordelijkheid, ik zou daaraan kapot gaan.”

Fra

nk

Fo

ck

ety

n i

nte

rvie

wIk kocht 20 voedselpakketten in den Aldi

Nordin Cherkaouiwww.al-ikram.be

Toegenomen cynisme is de belang-rijkste motor van mijn engagementIk ben in hart en nieren een muzikant. Sommigen noemen me een bohémien, ik voel me liever een vrij mens. Ik besef verdomd goed dat de vrijheid om als muzikant te leven, de vrijheid om te kunnen spelen en zingen wat ik maar wil, dat ik die mee te danken heb aan het socialisme. Aan generaties voor mij die gevochten hebben voor die vrijheid. De gelijke behandeling van mensen, de rechtvaardige verdeling van de middelen, ik heb dat van thuis met de paplepel ingegoten gekregen. En ook al ben ik in mijn muziek geen wereldverbeteraar, ik voel wel steeds sterker de noodzaak om me in mijn privé en sociaal leven te engageren. Ik heb een verschrikkelijke hekel aan cynisme, ook al is het stilaan bon ton geworden. Het is één van de belangrijkste motieven om me te engageren. Wantrouwen tegenover alles en iedereen, altijd uitgaan van slechte bedoelingen. Het wordt steeds moeilijker om beschaafd van mening te verschillen.

Ik engageerde me voor de 0110 concerten tegen racisme en Belgavox voor het behoud van België. Dat kwam me regelmatig op scheldtirades te staan, van volksverrader tot walenpoeper. Onbegrijpelijk, en het zegt vooral iets over de hardheid in onze samenleving. Ik probeer begin-nende artiesten te ondersteunen. Via de sociale organisatie Sjarabang hier in Mechelen begeleidde ik al een paar keer de jonge muzikant Niels op gitaar. Uit de tournee ‘Niet gek’ putte ik extra energie, omdat ik samen met vrienden mensen kon bewust maken rond psychische problemen.

Met woorden de wereld openbrekenIk denk graag, ik ben niet voor niets filosofe, maar ben even graag een doener. De combinatie van de beide is het beste; het denken verrijkt het doen, het doen zorgt ervoor dat het denken niet steriel blijft.

Ik kan goed alleen zijn, zeker in mijn schrijven, maar ik ben blij dat de wereld vlakbij is. Dat was zo vanaf mijn kindertijd. Mijn ouders motiveerden mij en mijn broers om in het dorp naar de turnkring en jeugdbeweging te gaan. Later stapte ik zelf in Oxfam Wereldwinkel, die stap heeft me ‘verschillig’ gemaakt. Of ik nu een Festival van de filosofie in Brussel oprichtte of in mijn stad een boekhandel opstartte: ik vertrok steeds vanuit die verschilligheid.

Ik ben zelf een kind uit een bemiddeld gezin, ik heb meer dan één universitair diploma, ik heb kansen zat. Ik kan met gemak bij de ‘winnaars’ horen. Maar ik heb nooit begrepen hoe je bij de winnaars wil horen als er nog erg veel verliezers zijn naar wie niet wordt omgekeken. Het is meer dan een credo van een schrijver, het is hoe ik elke dag in het leven sta: als filosofe, als moeder, als middenstander, als burger, ook als politieke burger, dus als denker en als doener.

Patrick Riguelle51 jaar, Mechelen

Ann Meskens49 jaar, Mechelen“ik heb nooit begrepen hoe je bij de winnaars wil horen als

er nog erg veel verliezers zijn naar wie niet wordt omgekeken.”

“ik, een verschillige? als Caroline dat zegt, zal het wel waar zijn, zeker?” (Lacht)

Werner Soors59 jaar, Antwerpen

ik groeide op in een arbeiderswijk in borgerhout en ging er naar de lokale basisschool. ik was zeker niet het slimste jongetje van de klas, maar toch stroomden we met maar 3 kinderen door naar het middelbaar. eén jaar later was ik zelfs het enige kind van mijn geboortejaar dat nog naar school ging. Dat er zoveel talent verspild werd, wakkerde mijn rechtvaardigheidsgevoel aan.

aan de universiteit studeerde ik voor arts. ik wou vooral een sociale dimensie aan geneeskunde geven. Dat motiveerde me meer dan het medische. ik trok na mijn studies de wereld in.

in Nicaragua richtte ik een volkskliniek op. ik stak er al mijn spaargeld in. Nadien werkte ik voor 150 dollar per maand bij het Ministerie van volks-gezondheid en gaf er les aan studenten vroedkunde. Daarnaast begeleidden we 50 geboortes per maand. sinds 2003 ben ik terug in belgië. gezondheidszorg laat me niet los. verschillig zijn betekent voor mij eenvoudigweg: niet tegen onrecht kunnen.

In Nicaragua begeleidde ikwel 50 geboortes per maand

sinds vorig jaar ben ik directeur van basisschool De Kriebels in Deurne-Noord. een school met bijna 300 kinderen en kleuters, negen op de tien leerlingen zijn van vreemde origine. Dat maakt het vaak moeilijk werken, maar anders zou ik me vervelen.

voor ik hier directeur werd, gaf ik wiskunde in een secundaire school in het hartje van de seefhoek. eén constante in mijn carrière: ik ben minstens evenveel maatschappelijk werker als leraar of directeur. elke leraar in onze school. We helpen

ouders met studietoelagen, we helpen hen om documenten te vertalen, we helpen hen om hun energiefacturen te ontcijferen.

soms moeten we echt helemaal van nul beginnen. Neem nu de roma. Ze hebben geen schoolcultuur. Dan gaat het nog niet eens over resultaten, maar over komen opdagen. stap, één: naar school komen, elke dag. Maar als je die kinderen niet alleen naar school krijgt, maar hen ook nog eens hun diploma ziet halen en twee jaar later apetrots van hen hoort dat ze ook in het mid-delbaar hun weg vinden, dan is dat

allemaal op slag vergeten. Daar doe je het voor, als leraar en als directeur.

een school in Deurne-Noord, dat is echt een barometer voor de stad. Kom hier een paar weken meedraaien en je weet hoe de stad er binnen tien jaar uitziet. Wij zien hier als eerste nieuwe problemen opduiken, nieuwe groepen aanspoelen, nieuwe oplossingen tevoorschijn komen. er zijn geen toveroplossingen. alleen maar hard werken, elke dag opnieuw beginnen. Maar dat vind ik net zo geweldig aan deze school. Nog geen enkele saaie dag meegemaakt.

Sam Ostyn35 jaar, Mechelen

Ik ben evenveel maatschappelijk werker als leraar of directeur.

“We helpen ouders met het ontcijferen van hun energiefactuur”

Als kind was ik allergisch voor ruzie en conflictTurnhout heeft altijd twee basketbalclubs gehad: de eerste twaalf jaar speelde ik voor Technico, daarna ben ik verhuisd naar Turvo. De grote rivaal. Toen al is het idee beginnen rijpen om die twee clubs samen te brengen. Ik ben dan voorzitter geworden en heb mensen van beide clubs samengebracht. Die missie is gelukt. Vandaag hebben we één club met een geweldige jeugdwerking en een eerste ploeg die dit seizoen kampioen geworden is in eerste provinciale. Niemand in Turnhout die zich nog herinnert dat we twee clubs hadden die niet liever deden dan mekaar vliegen afvangen.

Als kind was ik al allergisch voor ruzies en conflicten, ik heb altijd de verzoener gespeeld. We hadden met die twee clubs kunnen blijven focussen op die onderlinge rivaliteit. Maar we hebben gekeken naar onze gemeenschappelijke doelen. Daar spring je een pak verder mee.

www.hannesanaf.be

“Kern van engagement is samenwerken”

Sam Ostyn35 jaar, Mechelen

Het dorpje veranderde zijn naam via een volksraadpleging, stel je voor!Momenteel ben ik druk bezig aan een documentaire over een woestijndorp in New Mexico. In 1950 beslisten de inwoners er via een volksraadpleging om de naam van het dorp te veranderen in ‘Truth or Consequences’, naar een gelijknamige radioshow. Samen met 4 andere Mechelaars willen we het unieke verhaal verfilmen.

Om de financiële middelen voor de film bij elkaar te brengen organiseerden we in Mechelen een reeks benefietactiviteiten. Verbazingwekkend hoe aanstekelijk ons project werkt: via slechts een paar telefoontjes en wat mond-aan-mond reclame hebben we veel Mechelaars kunnen betrekken in ons project en konden we een geëngageerd team op de been brengen om onze film te realiseren.

Of je doelen sociaal dan wel artistiek zijn, maakt volgens mij niet zoveel uit, de kern van engagement is voor mij dat je samenwerkt met anderen en iets moois probeert te maken.

Hannes Anaf29 jaar, Turnhout Hocine

Trari40 jaar, Antwerpen

Caroline

Op 25 mei zijn het verkiezingen. Marktonderzoeksbureau ivox onderzocht de belangrijkste speerpunten van de kopstukken van de politieke partijen. Caroline Gennez schuift 5 prioriteiten naar voor. Uit die stemtest blijkt dat gemiddeld meer dan 70% van de mensen het met haar eens is:

1. betaalbare woonleningen voor jongeren (85% mee eens)2. Kleuteronderwijs verplicht vanaf 3 jaar (59% mee eens)3. Maximumfactuur in middelbaar onderwijs (69% mee eens) 4. Meer geld voor kinderopvang (54% mee eens)5. regering mag spaarboekjes niet belasten (85% mee eens)

Caroline Gennez, voormalig voorzitter van sp.a, nam in 2013 de tijd om haar toekomstvisie

uit te schrijven. In ‘De Verschilligen. Voor democratie op mensenmaat’ onderzoekt

Caroline hoe we de inspirerende gedachte dat het morgen beter zal gaan dan vandaag

opnieuw kunnen laten leven, ook emotioneel. Gennez wil het hokjesdenken in onze

samenleving doorbreken. In haar boek gaan clichés, vastgeroeste structuren én

denkpatronen in ons onderwijs, onze economie en onze democratie op de schop. Caroline

houdt een vurig pleidooi voor meer dialoog en gaat resoluut op zoek naar het nieuwe ‘wij’.

De verschilligen breken uit!Ben je geïnspireerd door de 12 verschilligen? Wil je zelf ook het verschil maken?Dat kan! Want verschilligheid schuilt ook in kleine hoekjes en kleine gebaren:

> Groet je ook wel eens een onbekende op straat?> Help je wel eens een mama met kinderwagen op trein of bus?> Kook je soms soep voor je zieke buur?> Geef je complimenten op onverwachte momenten?> Ging je ooit al eens klussen op school?> Neem je het glas van een ander soms mee naar de glasbol?> ...

Deel jouw ervaringen met de wereld en plaats jouw foto’s en verhalen via #deverschilligen op twitter en Facebook.

Caroline

‘De Verschilligen’ is geen verkiezingsprogramma, maar een oproep. Het kijkt verder dan de klassieke breuklijnen. Het reikt bouwstenen aan voor actief burgerschap, een nieuwe economie en een andere politiek. Enkel als we niet langer onverschillig blijven, onze cocon verlaten en berekende risico’s durven nemen, knopen we opnieuw aan met onze maatschappelijke traditie van vooruitgang. Het is een manifeste oproep tegen cynisme en voor het herstel van het vertrouwen.

“Ik merk bij burgers én economische of maatschappelijke beleidsmakers een grote zucht naar ‘verschilligheid’. Mensen snakken naar een project dat de waan van de dag overstijgt, naar een streven dat moediger en grondiger aan de samenleving sleutelt dan de politiek van het haalbare. Ik heb het gevoel dat velen met mij beseffen dat we in ons onderwijs, onze economie en onze politiek een democratische revolutie nodig hebben.” Caroline gennez (De verschilligen)

“Gennez geeft een repliek op de hedendaagse onheilstijding dat het de volgende generatie minder goed zal vergaan.” bart brinckman (De standaard)

“In 1929 schreef Alberto Moravia de experimen-tele roman De onverschilligen. Ook De Verschilligen van Gennez is een hybride experiment: eigen ervaringen, analyses, concrete voorstellen, ’t zit er allemaal in. ‘Dit is mijn cri de coeur,’ zegt ze, ‘een oproep tot actief burgerschap. Ik heb liever dat mensen boos of verontwaardigd zijn, niets is zo erg als onverschilligheid. Daar bereik je niks

mee.’ Gennez gelooft dat mens en maatschappij maakbaar zijn, een overtuiging die volgens haar terug is van weg geweest. ‘The times…they are a-changin’: dit vijftig jaar oude motto loopt in haar boek voorop.” Marc schaevers (HUMo)

‘De Verschilligen’ is een optimistische toekomst-visie, los van het klassieke hokjesdenken en met enkele gedurfde openingen voor maatschappelijk debat. Het boek is geen leesvoer voor watjes, maar wie de tijd neemt om het door te nemen, raakt snel geprikkeld door verfrissende, nieuwe concepten. Ofwel krijg je dan honger naar meer ofwel heb je meteen zin om de handschoen gewoon op te nemen en zélf een verschillige te zijn. Met dit boek toont Caroline Gennez dat ze op haar 38ste frisser is dan ooit. Gelouterd en spitant. Niet al haar voorstellen zullen de eerste 20 jaren realiseerbaar zijn, maar met de gedachte dat de socialisten loopbanen voorzien van 42 jaar, heeft ze nog even de tijd om er draagvlak voor te vinden.

De verschilligen, Lannoo, 2014, 223p. - 19,90 euro - ligt nu in de boekhandel

bron: gazet van antwerpen,

28/04/2014”

‘De Verschilligen’: het boek

CarolineDoorbreek het hokjesdenkenCaroline gennez