Hoofdstuk 10: Het dienstmeisje

Luciano schud zijn hoofd en kijkt verdrietig naar de grond, Lucia is er niet. Hij bijt op zijn onderlip, hij had zich net zo verheugd op haar komst. Als hij weer opkijkt ziet hij dat er voorzichtig een meisje achter het gezelschap aanloopt. Hij herkent de lange grijze jurk en de witte schort ook ze loopt ze met dezelfde klasse als waar Lucia mee loopt. Het is Lucia.

Als hij ziet dat Lucia naar voren kijkt om te zien dat er niemand van haar moeder en zus kijkt werpt ze hem een kushandje toe. Luciano grinnikt, ze heeft hem dus herkent. Hij zwaait voorzichtig. Lucia loopt dan naar haar moeder. 'Barbara blijf jij buiten staan? Dan hoef je niet mee naar binnen want dan word het daar wel erg vol.'

Lucia knikt en gaat voor de deur van de kleermaakster staan. Luciano kan zijn geluk niet op, ze gaat niet mee naar binnen. Hij heeft kans om met haar te praten. Hij loopt voorzichtig naar haar toe. 'Lucia, waarom heb je die kleren aan?' vraagt hij zachtjes. 'Ze hebben me omgewisseld, Barbara mijn dienstmeisje is mij, en ik ben haar!' fluistert ze.

Luciano glimlacht. 'Ik had al gezien, dat het meisje wat jou moest voorstellen jou niet was. Je bent veel mooier.' Lucia glimlacht ook. 'Wat doe jij hier eigenlijk in deze kleren.' vraagt ze dan. 'Schrik niet, ik moet jullie familie afluisteren. Dat moet ik ook doen op de bruiloft maar dat heb ik zelf aangeboden.'

Lucia kijkt hem aan. 'Je word toch niet zoals je vader en mijn vader hoop ik...' Luciano schud zijn hoofd. 'Natuurlijk niet, ik heb het alleen aangeboden omdat ik dan bij jou in de buurt kan zijn.' Lucia glimlacht. Ze pakt snel zijn hand en knijpt erin. 'Vind je het zo fijn om bij me te zijn dan?' Luciano knikt. 'Dat is echte liefde zegt Lucia, maar misschien moet je nu even luisteren wat mijn moeder en zus zeggen, anders word je vader kwaad.'

Luciano knikt en schuifelt wat dichter naar het raam. Lucia glimlacht naar hem. Luciano gaat naast het raam staan en luistert naar wat er gezegd word. 'Niet zo opvallend!' sist Lucia. Luciano grinnikt en gaat minder dicht bij het raam staan. Dan hoort hij stemmen. 'Dus je wilt zijde?' Dan hoort hij een stem die de stem van Arianna moet zijn. 'Ja, het liefst zijde en kant.'

'Dat kan, meisje. Ik heb de prachtigste stoffen hier liggen. Ik zal de jurk prachtig maken!' Arianna glimlacht. 'Dankuwel mevrouw!' hoort hij Arianna fluisteren. 'Ja echt heel erg bedankt, Chiara.' zegt de stem van Beatrice. 'Nou dan zijn we bijna klaar. We moeten alleen nog een model afspreken.' zegt Chiara, de kleermaakster.

'Hoe is het eigenlijk met Franceska?' vraagt Chiara. 'Goed, ze heeft iedere dag school. En ze vind het leuk. Ze vind het wel lastig dat ze de jongste is.' zegt Beatrice. Daar heeft Luciano wat aan. Dat moet hij aan zijn vader vertellen. 'Dat is jammer. Arianna, jij bent toch bijn jarig?' zegt Chiara. Hij ziet Arianna knikken. 'Morgen vier ik mijn achttiende verjaardag.'

Chiara glimlacht. 'We zijn klaar. Arianna, je kunt je jurk de dag voor je bruiloft op komen halen. Het was fijn om jullie te zien.' zegt Chiara, dan zwaait ze het gezelschap uit. 'Ik moet gaan! Zullen we morgennacht afspreken in het rozentuintje?' sist Lucia. Luciano knikt, blij dat hij er vannacht niet uit hoeft. 'Succes.' zegt hij. Lucia glimlacht en loopt dan achter haar moeder aan.

Luciano werp een voorzichtige kushand naar Lucia maar die negeert hem, hij weet dat hij het zich niet moet aantrekken, als ze nu is terug zou doen zou ze de aandacht trekken. Hij loopt fluitend over het grote plein naar huis. Met een grote glimlach loopt hij het huis binnen. De deur van de woonkamer gaat voorzichtig open en Falco komt naar hem toe stappen.

Silvia loopt voorzichtig achter haar zoontje aan. 'Hij kan lopen!' zegt Luciano vrolijk. Silvia knikt. 'Ja!' Luciano tilt zijn broertje voorzichtig op. 'Wat ben je toch al groot.' Falco kijkt zijn broer glimmend van trots aan. Falco knikt. 'Ikke lopen!' zegt hij vrolijk. Luciano drukt een kusje op zijn voorhoofd en zet hem dan op de grond waar hij vrolijk door de hal loopt.

'Hoe ging het?' fluistert Silvia. 'Goed, ze zeiden alleen niet zo heel veel van belang.' fluistert hij terug. 'Oh wat jammer. Maar heeft niemand je gezien?' vraagt ze. 'Nee, en als ze me al hebben gezien hebben ze me niet herkend.' zegt hij vrolijk.' Silvia glimlacht. 'Mooi zo! Ga je maar even wassen en omkleden, en dan naar je vader.'

Luciano glimlacht en loopt dan de trap op. In de badkamer gooit hij zijn kleren op een hoopje en laat de tobbe vollopen met het warme water in de emmers die standaard in de badkamer staan. Met een glimlach gaat hij erin zitten. Hij laat zich in het water zakken en wast zijn gezicht. Na een kleine 10 minuten komt hij uit de tobbe.

In zijn slaapkamer trekt hij zijn eigen nette kleren weer aan en gaat naar de studeerkamer van zijn vader. Hij klopt op de deur. 'Kom binnen.' Luciano loopt de kamer binnen en gaat zitten. Zijn vader glimlacht. 'Hoe ging het?' vraagt hij. Luciano grinnikt. 'Wel goed volgens mij. Volgens mij heeft niemand me gezien.' zegt hij vrolijk.

'Mooi zo, heb je nog iets interessants gehoord?' is de volgende vraag. 'Een ding, maar ik weet niet of u daar wat aan hebt, vader.' Thomasso glimlacht. 'Vertel maar.' Luciano knikt. 'Het jongste zusje, Franceska heeft het er soms moeilijk mee dat ze de jongste is.' zegt hij. Thomasso knikt. 'Dankjewel, ik had ook niet verwacht dat je hele interessante dingen zou horen. De familie Nucci verteld zulke dingen niet aan de kleermaakster.'

Luciano glimlacht. 'Oh en de oudste dochter word morgen achttien.' zegt hij. Thomasso grinnikt. 'Dat wist ik al. Toch fijn dat je het me verteld hebt. Kom, we gaan naar beneden.' zegt Thomasso als hij zijn stoel aanschuift en een rol perkament in zijn bureau legt.

In de woonkamer zit Falco vrolijk te spelen met Silvia. Als Luciano en Thomasso binnenkomen staat hij snel op en loopt naar zijn vader. 'Kijk papa, ikke lopen!' zegt hij vrolijk. Zijn vader tilt hem op. Falco slaat zijn kleine handjes om de nek van zijn vader en knuffelt hem. Als Silvia op het bankje gaat zitten gaat Luciano snel naast haar zitten.

Zijn vader speelt even met Falco en dan zet hij hem weer op de grond. 'Wat goed dat je kunt lopen.' zegt hij dan. Silvia gaat staan en kust haar man. Luciano slaat zijn ogen neer. Zijn vader en stiefmoeder geven elkaar nog een kus en kijken dan hand in hand naar hun zoontje. Hun kleine wonder. Luciano glimlacht.

Dan gaat de deur van de woonkamer open, een jongen komt binnen. Luciano weet dat hij een spion is en Fabrizio heeft. 'Goedemiddag.' zegt Fabrizio. Thomasso knikt. 'En? Wat heb je gehoord?' vraagt hij. 'Ze hebben de bruiloft verplaatst, in plaats van over twee maanden is deze volgende week...'

'Wat!' Thomasso kijkt Fabrizio ernstig aan. 'Dat meen je niet?' vraagt hij. 'Dat meen ik wel.' zegt hij. Luciano kijkt van zijn vader naar de spion. Hij voelt zich dolgelukkig. Volgende week ziet hij Lucia al in een mooie jurk!