“Goeiemorgen, kleine man,” zegt Emma vrolijk terwijl ze de slaapkamer van Simon binnen loopt. Het is nog erg vroeg in de morgen; de rest van de familie slaapt nog, maar Simon heeft een volle luier, en tja, daar moet wel wat aan gedaan worden. Gelukkig vindt Emma het helemaal geen probleem om wakker gemaakt te worden door haar zoontje, en haalt ze hem vrolijk uit zijn wiegje.

“Tjonge, dat is weer een hele luier vol, hè?” lacht Emma en Simon lacht terug, blij dat hij eindelijk van die vieze luier verlost wordt.

Vandaag is zijn verjaardag, vanavond zal de kleine Simon alweer opgroeien tot een peutertje. Emma vindt het wel jammer, haar laatste kind zal opgroeien. Simon is haar laatste baby’tje… Maar een peuter is ook leuk om in huis te hebben, en ze kijkt er toch ook wel weer naar uit om Simon al zijn vaardigheden te leren, en met hem te spelen.

Niet veel later wordt de stilte in het huis verstoort. Ook de rest van de familie wordt wakker, sommigen met wat meer tegenzin dan anderen.

Eline heeft zin in weer een nieuwe dag school – dat heb je met kennissims – maar ze mist Alex wel heel erg nu ze op een andere school zit dan hij. Gelukkig zal het niet al te lang meer duren voor ook hij tiener wordt. Ondertussen zal ze het maar met haar nieuwe klasgenoten moeten doen. Ze heeft nog niet echt vrienden gemaakt, maar ze hoopt dat dat nog wel komt.

Carmen is wat minder optimistisch over een nieuwe schooldag. Ze wil liever nog even in bed blijven liggen, lekker uitslapen. Zij is helemaal niet zo geïnteresseerd in school als haar grote zus, ze speelt veel liever. Maar ja, ze zal wel naar school moeten, dus hijst ze zichzelf uit bed en trekt ze haar kleren aan.

Ook Michel komt zijn bed uit. Hij kan elke ochtend uitslapen als hij dat zou willen; hij werkt lang niet elke dag, en als hij werkt, hoeft hij pas ‘s avonds te beginnen. Maar sinds Maloe er niet meer is houdt hij er niet zo lang van om in het bed te liggen dat hij vroeger met haar deelde. Dus staat hij er ‘s ochtends meestal alweer net zo vroeg naast als de rest van de familie.

Al snel is iedereen klaar om te vertrekken naar school of werk, en is het wachten op de schoolbus en carpool. Eline gaat verder met het schilderij waar ze aan begonnen was. Ze is erachter gekomen dat ze schilderen erg leuk vindt en brengt er nu veel vrije tijd mee door.

Carmen is met een ochtendhumeur op haar kamer gebleven en vrolijkt zichzelf op door met haar poppenhuis te gaan spelen. Hopelijk gaan ze vandaag iets leuks doen op school, zoals gym, want ze heeft geen zin in stomme rekensommen.

Diederik probeert het laatste vaardigheidspunt voor een promotie te behalen, maar het lukt hem niet voordat zijn carpool er is. Een beetje mopperend stapt hij in. Nu moet hij nog langer wachten op die promotie!

Emma hoeft pas ‘s avonds te werken, en als Eline en Carmen naar school zijn besluit ze om in de tuin aan de slag te gaan.

“Heerlijk, dit weer,” mompelt ze in zichzelf als ze zonder jas buiten een van de fruitbomen bijsnoeit. Ze heeft al een poos geen tijd meer gehad voor haar favoriete hobby, waardoor de boomgaard en de plantenkas er wat slordig bijstaan.

Maar nu ze een schoonmaakster in dienst hebben heeft Emma weer veel meer tijd gekregen, en kan ze dus ook haar tuin weer bijhouden. Het is een echte uitkomst, die schoonmaakster!

Om één uur komt Eline vrolijk thuis uit school. Ze heeft een goed cijfer terug gekregen op een proefwerk, waar ze hard voor gestudeerd had, dus haar dag kan niet meer stuk. Fluitend loopt ze naar binnen om haar moeder het goede nieuws te vertellen.

Om drie uur komt ook Carmen thuis uit school. Zij is iets minder enthousiast over school, en gooit haar huiswerk achteloos ergens in de tuin neer. Dan draait ze zich om naar Alex, die met haar mee uit school gekomen is.

“Zullen we Papegaaitje Leef Je Nog doen?” vraagt ze, blij dat ze niet meer naar die saaie juf hoeft te luisteren.

“Oké,” zegt Alex aarzelend. “Komt Eline ook buiten spelen, denk je?” vraagt hij erachter aan, want eigenlijk is hij meegekomen om met haar te spelen.

Carmen haalt haar schouders op. “Ik denk van niet. Sinds ze oud is geworden wil ze haast niet meer spelen. Ze is telkens aan het leren… Of aan het schilderen.”

Alex knikt teleurgesteld. “Oké. Nou, laten we dan maar Papegaaitje Leef Je Nog gaan doen…”

Eline kijkt vanuit haar kamer door het raam naar buiten, waar ze Carmen en Alex samen ziet spelen. Binnenin haar knaagt er iets. Voordat ze tiener was geworden waren Alex en zij onafscheidelijk, ze waren beste vrienden, maar sinds zij een tiener is, en hij nog niet, is het allemaal een beetje ongemakkelijk tussen hen. En nu speelt hij samen met Carmen, alsof zij zijn beste vriendin is.

Eline zucht. Hopelijk wordt het weer zoals vroeger als Alex ook opgegroeid is. Vroeger had ze nooit last van het leeftijdsverschilletje tussen hen, maar nu lijkt het als een muur tussen hen in te staan.

Eline stapt weg van het raam en gaat aan haar bureau zitten. Kennelijk kon haar goede stemming toch wel bedorven worden…

Om wat afleiding te hebben begint ze aan haar huiswerk. Al snel is ze verdiept in moeilijke wiskundesommen, en denkt ze even niet meer aan het rottige gevoel van daarnet.

Niet veel later komt Diederik ook thuis, en dan is het tijd voor de verjaardag van Simon. Het hele gezin verzamelt zich in de keuken rond de taart, en iedereen maakt veel lawaai met ratels en toeters. Emma heeft deze keer de eer gekregen, en met een grote glimlach wiegt ze Simon heen en weer.

Deze verjaardag voelt voor haar een beetje bitterzoet. Het is haar laatste kindje dat ze naar ‘het peuterdom’ zal helpen. Hierna zal het weer een hele poos duren voor ze een baby’tje in huis zal hebben, en dan zal het haar kleinkind zijn.

Maar aan de andere kant is ze ook erg benieuwd naar Simon als een peutertje, dus blaast ze de kaarsjes op de taart uit, en gooit ze Simon omhoog. Nog één keer kijkt ze naar het lieve baby’tje…

…en dan houdt ze een lachende peuter in haar armen.

“Wauw, wat lijk jij veel op je zus!” zegt Emma. “Zie je dat Diederik? Hij is net Eline!”

Simon lacht stralend naar zijn moeder, en Emma geeft hem een liefdevolle zoen op zijn voorhoofd.

Dan loopt ze met hem naar de spiegel in de woonkamer voor een ander kapsel.

“Zo, dat ziet er beter uit, hè?” zegt ze als ze klaar is.

Simon kijkt verbaasd naar zichzelf in de spiegel, en Emma schiet in de lach.

Ondertussen eten Eline en Carmen in de keuken een stuk van Simons verjaardagstaart. Eline denkt weer aan vanmiddag, en aan dat rottige gevoel dat ze had.

“Zeg – eh – Carmen?” begint ze.

“Ja?” antwoordt Carmen met volle mond.

“Nou, ik zag je vandaag met Alex spelen, na school. Was het – eh – leuk?” vraagt ze zo subtiel mogelijk.

Carmen haalt haar schouders op. “Mwah,” zegt ze en ze propt nog een hap taart naar binnen.

Eline trekt haar wenkbrauwen op. “Mwah?”

“Tja.” Carmen slikt een grote hap door, en heeft haar bordje leeg. “Hij was een beetje stil… En hij vroeg telkens naar jou, of jij ook buiten kwam spelen.”

“Echt?”

Carmen knikt. “Ja. Volgens mist hij je nogal. Ik vind m’n vriendinnetjes van school in ieder geval veel leuker!”

Eline reageert niet. Ze is enorm blij dat Alex haar net zo mist als zij hem.

Dan klinkt er van buiten een toeter. “O, dat is de carpool van mam, ik zal haar even roepen,” zegt Eline en ze staat op.

Emma reageert niet als Eline roept, dus loopt ze naar boven, en ze vindt haar moeder op Simons kamer, met haar werkkleding al aan.

“Mam, je carpool is er,” zegt Eline.

“O! Dan ga ik maar gauw. Wil jij Simon even in bed leggen?”

Eline knikt. “Veel plezier.”

“Dank je, schat,” antwoordt Emma, en ze haast zich naar beneden.

Eline pakt Simon op van de grond, en wiegt hem even op en neer op haar heup.

“Hee broertje,” zegt ze dan. “Wat lijkt jij op mij, hè?”

Simon werpt haar een stralende lach toe, en Eline begint spontaan te glimlachen. Ze knuffelt hem even en loopt dan naar zijn wiegje.

“Welterusten, kleintje,” zegt ze, en ze legt hem voorzichtig in zijn bedje. “Tot morgen!”

Simon strekt zijn armpjes naar haar uit, en Eline glimlacht weer. Ze geeft hem liefdevol een aai over de bol, en loopt dan de kamer uit, terwijl ze onderweg het licht uitdoet.

Ondertussen begint Carmen op haar slaapkamer aan haar huiswerk. Als Michel op de overloop loopt hoort hij boos gemompel uit haar kamer komen. Hij opent de deur en loopt naar binnen.

“Lukt het een beetje?” vraagt hij.

“Nee!” antwoordt Carmen kwaad.

“Zal ik je dan even helpen?” vraagt Michel glimlachend.

Carmen kijkt op. “Zou je dat willen?” vraagt ze hoopvol.

“Tuurlijk,” antwoordt Michel en hij begint Carmen haar sommen uit te leggen.

Samen gaat het een stuk sneller, en binnen een half uur zijn ze klaar.

“Dankjewel, opa, ik snap het nu helemaal!” zegt Carmen blij.

“Graag gedaan, lieverd,” antwoordt Michel met een glimlach. “Ga nu maar lekker naar bed, het is al aardig laat!”

Carmen knikt, trekt haar pyjama aan en valt al snel met een grote glimlach op haar gezicht in slaap.

~*~

“…en Carmen is veel minder leuk, maar Eline is nu groot, dus die wil niet meer met me spelen.” Alex vertelt zijn geliefde teddybeer wat hem allemaal dwars zit.

Zuchtend staat hij op en loopt hij naar de kamer van zijn kleine broertje, die slapend in zijn wiegje ligt.

“En jij bent nog veel te klein om mee te spelen…” verzucht Alex. “Gelukkig duurt het nu niet lang meer voor ik ook tiener wordt!”

Sterker nog, morgen zal hij opgroeien, en bij dat vooruitzicht begint zijn gezichtje te stralen.

Opgewekt vertrekt Alex naar school, en de bus is de straat nog niet uit, of Yasmine komt met de auto de oprit op rijden. Blij stapt ze uit, want ze heeft promotie gemaakt! Ze komt steeds dichterbij het behalen van haar levenswens, en de motivatie om promoties te halen wordt daardoor groter en groter.

Binnen begroet ze Ramses enthousiast. “Ik heb een promotie!” roept ze blij.

“Gefeliciteerd, schat,” zegt Ramses met een glimlach en hij geeft haar een zoen.

“Ik ga me even douchen en dit vreselijke pakje uittrekken,” zegt Yasmine over haar schouders als ze naar boven loopt.

Na het douchen gaat ze even bij Daan kijken.

“Goeiemorgen, schatje,” zegt ze, terwijl ze de huilende Daan uit zijn wiegje tilt. “Heb je weer lekker gepoept, jongen?” lacht ze.

“Zo, dat is beter, hè?” Yasmine verschoont de luier van Daan, en meteen verschijnt er weer een lach op het gezichtje van de kleine Daan.

Yasmine speelt nog wat met hem, maar al snel vallen zijn oogjes weer dicht, en legt ze hem weer in zijn wiegje.

Beneden vraagt ze Ramses of hij haar wil helpen om wat lichaamspunten te behalen – alvast voor een volgende promotie – en dat doet hij maar al te graag. De hele middag zijn ze buiten in de weer, en dat levert resultaat op!

Uitgeput stapt ze die avond al om zeven uur haar bed in. Ze moet nu ‘s nachts werken, en dan tot elf uur ‘s ochtends. De tijden bevallen haar absoluut niet, en ze weer ook niet zeker of ze de baan zelf wel leuk vindt. Dus wil ze zo snel mogelijk weer een promotie behalen.

Die nacht staat ze met moeite op, en trekt ze haar werkkleding aan. Dan loopt ze naar beneden om nog even wat te eten. Al snel is haar carpool er en gaat ze slaperig op weg naar haar eerste dag – nacht, beter gezegd – in haar nieuwe functie.

Een paar uur later komt ze alweer thuis, met een brede glimlach op haar gezicht. Ze heeft alweer promotie gemaakt! Ze vertelde haar baas dat ze het niet prettig vond om op walvissen te gaan jagen, en ze in het nauw te drijven om ze nader te bekijken, en hij bood haar een functie aan als walvisbeschermer, omdat ze toch alle vereiste vaardigheden had, en ze zich daar beter op haar gemakt zou voelen. Dat aanbod wees ze natuurlijk niet af!

Ze loopt gelijk door naar boven, waar Ramses net naast zijn bed staat.

“Ik dacht al dat ik iemand hoorde. Waarom ben je al zo vroeg thuis?” vraagt hij verrast.

Yasmine omhelst hem enthousiast. “Ik heb alweer promotie! Twee keer op een dag!”

Nadat Yasmine aan Ramses uitlegt hoe die avond verlopen was, stapt ze haar bed in om nog even een paar uurtjes slaap te krijgen. Voordat ze in slaap valt bedenkt ze zich dat morgen, of eigenlijk vandaag, een speciale dag is…

“Vandaag ben ik jarig!” vertelt Alex opgewekt aan zijn beer. “En Daan ook. We worden allebei weer wat ouder. En dan kan ik eindelijk weer spelen met Eline! Of praten, ik weet niet wat oudere kinderen doen, eigenlijk…”

Dan hoort hij de toeter van de schoolbus. Hij zet zijn beer met zorg weer op de grond en loopt snel naar beneden.

“Tot vanmiddag, papa! Dan ben ik jarig!” roept hij vrolijk als hij door de gang loopt, waar zijn vader aan het oefenen is voor een charismapunt.

Ramses lacht. “Tot vanmiddag, Alex.”

“Dag, meneer de buschauffeur! Vandaag ben ik jarig! Eindelijk!” Alex springt de bus in.

“Nou, gefeliciteerd dan maar, alvast!” antwoordt de buschauffeur vrolijk. “Maar zoek nu maar gauw een plekje, we gaan weer rijden.”

Een paar uur later wordt Yasmine wakker. Na zich aangekleed te hebben loopt ze naar Daans kamer.

“Goeiemorgen, jarige!” zegt ze, en ze tilt hem voorzichtig uit zijn wiegje.

“Vanavond wordt je weer een stukje groter, maar nu ben je nog even mijn kleine ventje,” zegt ze liefkozend, en ze speelt een poosje met Daan, die vrolijk lacht als zijn moeder liefdevol op zijn buikje blaast.

De rest van de ochtend en middag vermaken Yasmine en Ramses zich in de serre, waar Yasmine hard studeert voor vaardigheidspunten voor een promotie, en Ramses punten voor inzicht probeert te halen. Allebei verheugen ze zich op vanavond, wanneer hun beide zoons zullen opgroeien.

Om drie uur springt Alex de bus uit. “Jippie! Eindelijk!” roept hij blij.

Met zijn huiswerk in zijn hand loopt hij het huis binnen. Hij had wel even gemopperd toen de juf toch nog huiswerk op gaf, terwijl hij jarig is, maar heeft het toch maar braaf meegenomen.

“Hoi pap!” zegt hij blij.

“Ha, Alex! Heb je een beetje zin in vanavond?” vraagt Ramses, ook al weet hij het antwoord wel.

“Ja! Ik kan niet wachten!”

Alex ploft naast zijn moeder op de bank neer, en even praten ze over hoe het was op school. Dan vraagt Alex wat hij al de hele dag wil vragen.

“Mam? Mag ik Eline uitnodigen voor vanavond?” Hij weet dat zijn ouders deze verjaardag geen groot feest wilden geven, omdat Daan nog zo jong is, maar hij hoopt dat hij Eline toch mag uitnodigen.

“Tuurlijk mag dat!” antwoordt Yasmine. “Bel haar maar gauw op.”

Blij springt Alex op, en hij rent met grote passen naar de telefoon. Uit zijn hoofd toetst hij het telefoonnummer in, en al snel krijgt hij Eline aan de telefoon. Als hij vraagt of ze op zijn verjaardag wil komen, zegt ze enthousiast ‘ja’ en glunderend legt Alex de telefoon weer neer.

Iets voor zevenen, na het eten, komt Eline aan bij huize Armadillo. Ze is erg blij dat ze is uitgenodigd, en hoopt dat alles weer als vanouds zal zijn als Alex straks opgegroeid is. Vrolijk belt ze aan, en ze zwaait naar Yasmine, die Alex gauw roept om de deur open te doen.

“Je bent gekomen!” roept Alex blij, en hij geeft Eline een knuffel.

“Natuurlijk ben ik gekomen, wat dacht jij dan!” lacht ze.

Alex neemt haar mee naar binnen, waar Eline ook vrolijk begroet wordt door haar oom en tante.

Het duurt niet lang voor het donker is geworden, en al snel staan Ramses, Eline, Alex en Yasmine om de eerste taart heen. Daan zal eerst gaan opgroeien, en dan is Alex aan de beurt.

Iedereen maakt lawaai met ratels en toeters, en Yasmine blaast samen met Daan de kaarsjes uit. Daan kijk gefascineerd naar de vlammetjes en de lawaaierige mensen om hem heen.

Dan wordt hij door zijn moeder de lucht in gegooid…

…en komt hij als een peuter weer in haar armen terecht! Yasmine kijkt vol liefde naar haar jongste zoon, die haar met een brede glimlach aan kijkt.

“Wat ben jij een knap ventje!” zegt ze, en ze knuffelt hem even.

“Mag ik nu? Mag ik nu?” vraagt Alex, die al bij zijn taart is gaan staan, ongeduldig.

Yasmine zet Daan op de grond en pakt ook een toeter tevoorschijn. Met zijn drieën maken ze weer een hels kabaal, terwijl Daan verbaasd toekijkt.

Alex denkt nog even na over zijn wens, maar weet het dan zeker.

Hij blaast alle kaarsjes uit, en springt dan de lucht in.

“Zet hem op, Alex!” schreeuwt Eline.

Alex glimlacht terwijl de lichtjes om hem heen flitsen.

En dan komt hij weer neer als een knappe tiener!

“Wow, wat ben ik gegroeid,” zegt hij, en zijn stem is ook een stuk lager geworden dan dat hij eerst was.

“Wat is je wens?” vraagt Ramses.

“Rijkdom,” antwoordt Alex terwijl hij een stuk taart pakt. “Ik wil bakken met geld verdienen!”

Als Alex zijn taart op heeft, geeft Ramses hem een knuffel.

“Ik wil mijn grote zoon toch even een knuffel geven, hoor,” zegt hij. “En je hebt een goede wens gekozen. Als je maar niet vergeet dat familie en vrienden belangrijker zijn dan geld.”

“Ja, pap, dat weet ik. Je kent me toch?”

Ramses glimlacht. “Dat klopt.”

Eline staat ook op, en ook zij geeft Alex een knuffel. “Ik ben blij dat je nu eindelijk even oud bent als ik.”

“Ik ook,” antwoordt Alex. “Nu wordt het weer net zoals vroeger, hoop ik.”

Samen gaan ze op de bank in de woonkamer zitten.

“Wat is eigenlijk je levenswens?” vraagt Eline.

“Ik wil 100.000 simoleon verdienen. Zoals ik al zei, ik wil bakken met geld verdienen!” lacht hij.

“Tja, dat zou ik ook wel willen,” zegt Eline. “Maar ik heb liever gewoon een leuke baan, eerlijk gezegd.”

Alex haalt zijn schouders op. “Als ik iets zou vinden wat ik leuk vind en waar ik ook veel geld mee verdien zou dat fantastisch zijn, maar dat zien we vanzelf. Het duurt nog een hele poos voor het zover is.”

Terwijl Alex en Eline beneden gezellig zitten te kletsen, legt Ramses Daan in bed, na hem een anders kapsel te hebben gegeven

“Welterusten, Daantje,” zegt hij, en hij geeft zijn zoon een zoen op zijn voorhoofd.

Daan lacht naar zijn vader, en die glimt van trots. Hij heeft twee geweldige zonen. Hij kan niet geloven dat Alex nu alweer zo groot is, en ook bij Daan gaat het hartstikke hard.

Beneden is het gesprek ondertussen op studeren beland.

“Jij wilt toch wel studeren, hè?” vraagt Alex.

“Natuurlijk, rare. Ik ben toch een kennissim, of niet soms?” lacht Eline.

Alex lacht ook. “Da’s waar, stomme vraag.”

“Het wordt vast heel gezellig als wij samen gaan studeren,” zegt Eline. “Dan kunnen we samen in het Rozenbloemhuis wonen.

Alex knikt. “Je zult alleen wel eerst een jaartje zonder me moeten doen, ik ben jonger weet je nog?”

“Dat overleef ik wel, hoor, zo belangrijk ben je nou ook weer niet,” zegt Eline plagend.

Zo kletsen de twee nog even door, totdat Yasmine hen op de tijd wijst.

“Ik vond het heel gezellig, Lexje,” zegt Eline terwijl ze haar neef omhelst.

Alex kreunt. “Noem me alsjeblieft niet zo.”

Eline lacht. “Ik vind het wel een leuke naam eigenlijk!”

“Daar kom ik dus nooit meer vanaf,” zucht Alex, en samen lachen ze nog even. Dan is het echt tijd voor Eline om te gaan, en neemt ze ook afscheid van haar oom en tante.

Na Eline uitgezwaaid te hebben loopt Alex naar boven. Het was een lange dag vandaag, en hij is behoorlijk moe, dus hij kruipt gauw zijn bed in. Hij ligt nog even na te denken over zijn verjaardag, en de gezellige avond met Eline en valt met een gelukkig gevoel in slaap.

~*~

Blij stapt Eline uit haar carpool. Eindelijk mag ze deze stomme outfit uit, want ze heeft promotie gemaakt! Nu is ze concertpianiste, en mag ze een mooie, elegante avondjurk aan in plaats van dit ordinaire pakje.

Opgewekt gaat ze naar binnen. Zo zachtjes mogelijk, om niemand wakker te maken loopt ze de trap op naar haar slaapkamer, maar net als ze naar binnen wil gaan hoort ze een verdieping hoger vrolijk gebrabbel.

“Ben jij alweer wakker, jochie?” zegt Emma.

Er verschijnt een stralende glimlach op Simons gezicht als hij zijn moeder ziet. “Mama!” roept hij, en Emma tilt hem uit zijn bedje.

“Kon je niet meer slapen, kleine man?” vraagt Emma.

Simon schudt zijn hoofd. “Spele, mama, spele!”

“Wil je spelen?” Nou vooruit, heel eventjes dan,” zegt Emma. Ze houdt Simon op zijn kop en hij kraait het uit van plezier.

“Plasse!” zegt hij dan, en Emma zet hem op het potje.

Even gaapt ze, ze is best wel moe van het werken. Daarom geeft ze Simon na zijn plasje een kus en gaat ze een verdieping omlaag om naar haar eigen slaapkamer te gaan.

Daar trekt ze haar pyjama aan en valt ze naast Diederik in slaap, dromend dat ze een staande ovatie krijgt na een briljant pianoconcert.

Een paar uur nadat Emma in bed gestapt is, staat Eline alweer op. In tegenstelling tot haar zusje heeft Eline helemaal geen last van een ochtendhumeur, en ze staat dan ook al snel weer fluitend te schilderen. Als Carmen beneden komt gromt ze naar Eline, om haar vrolijke humeur. Eline lacht en steekt haar tong uit naar haar zusje, waarna Carmen boos de trap weer op stampt om boven te gaan spelen.

“Kom, chagrijn, we moeten naar school,” roept Eline even later als de bus gearriveerd is.

“Ik ben niet chagrijnig!” roept Carmen terug.

Vanaf de bank, waar Diederik zit te lezen, klinkt een proest.

“Pap! Ik ben níet chagrijnig!” roept Carmen verontwaardigd. “Ik ben gewoon niet zo vrolijk…”

Emma is wakker geworden van het geschreeuw van haar dochters. Kreunend wrijft ze de slaap uit haar ogen en strompelt ze naar de badkamer om een douche te nemen. Ze had best nog wat langer willen slapen, maar dat zal nu niet meer lukken.

Dus besteedt ze de rest van de ochtend nuttig, en begint ze met de looptraining van Simon. Eerst weet hij niet goed wat zijn moeder nou bedoelt.

Maar al snel heeft hij het door en loopt hij met een stralende glimlach naar zijn moeder toe, die hem gauw opvangt, voordat hij achterover op zijn achterwerk valt.

Na een paar uur is lopen voor Simon een koud kunstje geworden en waggelt hij stralend en giechelend de hele kamer door. Emma lacht ook, en tilt haar zoon op.

“Dat heb je hartstikke goed gedaan, jochie! Ik ben trots op je!” zegt ze liefdevol.

Met een grote glimlach komt Eline om één uur uit school. Nu Alex ook bij haar op school zit is het zoveel leuker! Ze hebben het nu alweer een paar weken heel gezellig samen, al let Eline natuurlijk ook goed op, want ze wil wel hoge cijfers blijven halen.

Dus loopt ze meteen door naar boven om haar huiswerk voor die dag te maken. Gelukkig heeft ze er helemaal geen moeite mee en is ze al snel klaar.

“Hee pap, wat doe jij hier?” vraagt Emma verbaasd als ze de kas inwandelt. Haar vader is nooit met de planten bezig. Niet dat die er al weer zijn, ze wilde ze eigenlijk net gaan planten.

Michel glimlacht bij het zien van zijn dochter. “Ik wilde even met je praten, en ik dacht wel dat je hier naartoe zou komen.”

Emma fronst haar wenkbrauwen. Wat doet haar vader mysterieus… “Wat is er dan?”

“Nou,” begint Michel. “Ik heb niet zo lang meer te gaan op deze wereld, dat zul jij vast ook wel weten, dus-”

“Nee, pap, ik wil het niet horen!” onderbreekt Emma hem. “Je gaat nog lang niet van ons weg, dat weet ik zeker!”

“Emma, je kan het niet blijven ontkennen. Dat deed we allebei ook bij je moeder, en ze bleek gelijk te hebben, weet je nog?”

“Ja, maar dit is anders!”

“Nee, dat is het niet.”

Emma loopt weg van haar vader, naar de rand van de kas, en staart voor zich uit naar het uigestrekte landschap. “Maar ik wil niet dat je gaat,” zegt ze zachtjes.

Michel glimlacht even triest. “Dat weet ik, meisje. Maar weet in ieder geval dat ik het niet erg vind. Zo kan ik weer bij Maloe zijn.”

Emma draait zich om.

“Natuurlijk zal ik jullie heel erg missen, maar het is goed zo. Ik heb mijn tijd hier gehad. En het was geweldig, maar nu wil ik weer bij je moeder zijn.”

Emma krijgt tranen in haar ogen. “Maar-”

“Nee, liefje. Laat me nu even uitpraten. Ik wilde hier met je praten, omdat ik je wil vertellen hoe ongelooflijk trots ik op je ben. Je doet het super als stamhouder.”

“Maar ik voel me helemaal geen stamhouder nu jij er nog bent, pap. Jij bent er altijd voor me, en mama was dat vroeger ook,” zegt Emma zachtjes.

Michel knikt. “Dat klopt, maar dat zal nu gaan veranderen. Ik weet dat je het geweldig zal doen. Je bent een heel sterke vrouw geworden. En ik ben trots op je. Je hebt een geweldige man, en drie prachtkinderen.”

De tranen beginnen nu zachtjes over Emma’s wangen te stromen. “Dankjewel, pap.”

Michel neemt zijn dochter in zijn armen. “Niet huilen, lieverd. Het komt allemaal wel goed.”

“Dat weet ik, maar ik wil gewoon niet dat je al gaat!” mompelt Emma.

Michel drukt Emma even wat steviger tegen zich aan. “Vertel Yasmine dat ik ook trots op haar ben, wil je?”

“Dat kan je zelf toch nog wel doen?” vraagt Emma geschrokken.

“Ik ben bang van niet.”

En inderdaad. Die avond, om zes uur precies, verschijnt Magere Hein in de hal, als Michel naar zijn slaapkamer wil lopen.

“Michel Rozenbloem, je tijd is gekomen!” zegt Magere Hein. “Je hebt een fijne tijd gehad hier op aarde, maar nu is het tijd om te gaan. Je vrouw wacht op je aan de andere kant.”

Ondanks dat Michel het aan had voelen komen schrikt hij toch even van de gestalte van Magere Hein.

Emma hoort stemmen in de hal, maar weet niet wat er aan de hand is. “Pap? Is er iemand aan de deur of zo?” roept ze.

Michel wil iets terugroepen, maar Magere Hein is hem voor.

“Ze kan je niet meer horen. Pak je koffer en je drankje, dan kunnen we gaan.”

Ietwat twijfelend doet Michel wat hem gezegd wordt. Hij probeert nog een keer naar zijn familie te kijken, maar kan hen niet zien. Dan vervaagt hij, en is hij definitief vertrokken.

Dan pas heeft Emma door wat er aan de hand is. Ze blijft stokstijf stil staan, en begint dan onbedaarlijk te huilen. Diederik komt aangesneld.

“Wat is er aan de hand?” vraagt hij verbaasd en bezorgd.

“H-het is p-papa. K-kijk ma-maar!” stottert Emma tussen het huilen door.

Diederik heeft door wat er is gebeurd, en ook hij krijgt tranen in zijn ogen. Behalve een schoonvader was Michel door de jaren heen ook een goede vriend van hem geworden, bij wie hij altijd terecht kon. Diederik neemt Emma in zijn armen. Stilletjes wiegt hij haar heen en weer, en langzaamaan wordt het huilen minder.

Eline en Carmen hebben het ondertussen ook door. Carmen is naar boven gesneld, niet goed wetend hoe ze met het verdriet om moet gaan. Toen Maloe dood ging was ze nog maar een klein meisje, en wist ze niet goed wat er gebeurde.

Met trillende handen probeert haar huiswerk te maken, als afleiding, maar dan denkt ze weer aan die keren dat haar opa haar hielp, en laat ze de pen vallen.

Eline loopt trillend heen en weer, maar begint dan uiteindelijk ook te huilen. Ze keert zich naar de muur toe en probeert het in te houden, omdat ze niet aan haar ouders wil laten zijn dat ze huilt. Ze wil sterk zijn, want haar moeder heeft nu zoveel verdriet…

Maar Emma, weer wat bedaard, heeft het door, en loopt naar haar oudste dochter toe.

“Lieverd, je hoeft het niet in te houden. Huil maar even uit, het is tenslotte je opa,” zegt ze zacht en liefdevol.

Na die woorden kan Eline het niet meer inhouden en ze begint met grote uithalen te snikken.

Emma neemt haar in haar armen en wiegt haar als een kindje heen en weer.

“Het komt wel goed, Lientje. Opa was er klaar voor, hij wilde weer bij oma zijn,” fluistert Emma in haar oor.

Eline knikt, en langzaamaan wordt het huilen minder. “Ja, dat is waar,” zegt ze.

Emma geeft haar dochter een zoen op haar haren en laat haar dan weer los.

“Ik zou maar even bij Carmen gaan kijken, mam,” zegt Eline. “Ze is in haar eentje naar boven gegaan, en ik denk dat ze erg overstuur is.”

“O jee,” zegt Emma. Ze knijpt Eline nog even in haar hand en haast zich dan naar boven.

Als ze Carmens slaapkamer binnenkomt treft ze haar daar inderdaad onbedaarlijk huilend aan. Carmen haalt hortend en stotend adem en de tranen stromen snel over haar wangen.

Emma’s hart breekt als ze haar dochter zo ziet staan. “Ach, lieverdje toch,” zegt ze zachtjes en ze loopt gauw naar Carmen toe.

Ook Carmen neemt ze in haar armen. “Waarom ben je hier zo in je eentje?”

Carmen kan bijna niet uit haar woorden komen, maar zegt toch: “I-ik w-wilde ju-jullie niet n-nog ver-verdrietiger m-maken.”

Emma krijgt weer tranen in haar ogen en drukt haar dochter stevig tegen zich aan, net zoals Michel die middag nog bij haar had gedaan. “Dat hoeft toch helemaal niet, meisje,” zegt ze. Het valt haar op dat Carmen net zo reageert als Eline. Wat heeft ze toch een lieve dochters.

“Ga maar gauw naar beneden, naar papa toe,” zegt ze tegen Carmen als ze haar losgelaten heeft. Dan ga ik eventjes bij Simon kijken.”

Simon is wakker geworden en zit nietsvermoeden te spelen in zijn bedje. Emma tilt hem op en drukt hem stevig tegen zich aan. Hij heeft nog helemaal niet door wat er aan de hand is, maar hij zal vandaag of morgen toch ook door gaan hebben dat zijn opa er niet is…

Eline is beneden ondertussen begonnen met het maken van een maaltijd. Waarschijnlijk heeft niemand erge honger, maar ze moet toch wat om handen hebben.

Als ze de kommetjes macaroni heeft neergezet barst ze echter weer in huilen uit. Ze was er niet bij met haar gedachten en heeft per ongeluk vijf kommetjes neergezet, ook een voor Michel. Nu beseft ze past echt dat hij er nooit meer zal zijn.

Iedereen komt aan tafel zitten, en samen eten ze hun macaroni. Ze praten over Michel en halen allerlei gelukkige herinneringen aan hem op. Iedereen is somber, maar ze weten toch ook dat Michel het zo wilde, en dat hij nu eindelijk herenigd is met zijn geliefde Maloe.

Emma luistert naar alle verhalen over haar vader, en eet zelf rustig haar macaroni.

Ze beseft dat ze er nu alleen voor staat. Ja, wel samen met Diederik, maar zij is de stamhouder en zij zal in haar eentje moeten beslissen wie de volgende stamhouder zal worden…

Michel Rozenbloem

Vrouw: Maloe RozenbloemKinderen: Emma Rozenbloem, Yasmine ArmadilloKleinkinderen: Eline Rozenbloem, Carmen Rozenbloem, Simon Rozenbloem, Alex Armadillo, Daan Armadillo

Levenswens: Crimineel Meesterbrein worden (behaald)

~*~

Everything of love between us,will get us through the night

All the things we've lost will teach us,see the pretty things in life

All the places that we've been toThe people we relate to

All the love that we give in to

Blow the tears from our eyesSweet goodbyes