‘Ik kom Avril ophalen.’ zegt hij koeltjes. Chloé knikt ongemakkelijk. ‘Ze is op het moment buiten spelen, maar je kunt wel even blijven hoor.’ Mike knikt naar Ethan. ‘Oh, ik wil niets verstoren. Heel fijn voor je dat je al iemand anders gevonden hebt. Dat je nu al over me heen bent.’ ‘Jij was degene die wegging.’ protesteert Chloé. ‘En ook degene die daarna bekende hoe dom dat was.’ Voegt hij eraan toe.

Chloé

Ethan staat op en gaat voor Mike staan. ‘Het ging heel goed hier voor je kwam. Dus als je weg gaat, graag. Je hebt het al eens verpest. Klo hier is nu mijn vriendin.’ ‘Ik ben je vriendin niet.’ klinkt het zwakjes. Er word niet naar geluisterd.

‘Hoor eens, ik kan me niet voorstellen dat Klo met zo’n ongelofelijke eikel om zou willen gaan.’ Ethan lacht pesterig. ‘Oh, je begrijpt hoe ik me voel.’ ‘Jongens…’ Mike knikt naar Chloé. ‘Ik vind dat Klo maar eens moet duidelijk maken hoe ze zich voelt. Als ze voor jou kiest, zal ik jullie echt nooit meer storen.’ Ethan grijpt zijn hand vast. ‘Deal.’ Er klinkt gekraak van de handen af als ze zo hard mogelijk in elkaars hand knijpen.

Ze draaien zich naar Chloé toe. ‘Dus schoonheid,’ begint Ethan. ‘Kies je voor mij… of hem.’

‘Het lijkt me wel zo leuk voor Avril als je voor mij kiest, Klo.’ Zegt Mike voorzichtig. ‘Maar ik wil wel dat je voor me kiest omdat je me echt terug wilt.’ Ethan haalt zijn schouders op. ‘Als je voor mij kiest, kies je voor lol. We zien wel wat we met die dochter van jou doen, ze was toch maar een ongelukje.’

Mike geeft hem een duw. ‘Jij bent echt een eikel, weet je dat? Ik ben hartstikke blij met Avril, ik was gewoon geschrokken en weggaan was het domste dat ik ooit gedaan heb.’ Ethan duwt terug. ‘Dat jij nou zo’n watje bent-’ ‘Ik wil dat je gaat.’

De twee kijken op en merken dat Chloé ook nog in de kamer is. Ethan loopt naar haar toe. ‘Sorry?’ ‘Ik wil dat je gaat. Ik wil dat je nu gaat en ik hoef je echt niet meer te zien, ik heb je eerlijk gezegd nooit leuk gevonden.’

‘Oh kom op schoonheid, dat kun je toch niet menen.’ ‘Ethan, spreek ik simlish?’ ‘Nee maa-’ ‘Goed, dan heb je prima verstaan dat ik zei dat ik je niet meer wil zien.’ Ze opent de deur en gebaart naar het plein. ‘Ga.’ Ethan loopt naar buiten, en voor hij nog iets kan zeggen word de deur achter hem dicht geslagen.

Avril komt voorzichtig van achter de kast vandaan. Mike knielt bij haar neer. ‘Als je maar weet dat je echt geen ongelukje bent. Papa en mama zijn heel blij met je, weet je dat?’ Avril knikt voorzichtig. ‘Ik hou van jullie.’ Chloé glimlacht. ‘Wij ook heel veel van jou.’

Als Avril buiten gaat spelen, loopt Mike naar Chloé toe. ‘Dus je hebt me vergeven.’ Chloé aarzelt. ‘Ja, well, het lijkt erop dat ik nooit gestopt ben met van je houden.’ ‘Dan ben je niet de enige.’ Mike gaat op een knie zitten. Chloé schud haar hoofd. ‘Mike, mafkees, je gaat toch niet echt doen wat ik denk dat je gaat doen.’ Mike lacht. ‘Dat ligt eraan.’

Hij haalt een kleine gouden ring uit zijn zak. ‘Ik weet niet eens zeker of hij nog om je vinger past, maar ik heb hem heel lang nadat we uit elkaar waren nog bij me gedragen.’ Chloé glimlacht. ‘Romanticus.’ Met ietwat geweld krijgt ze de ring om haar vinger. ‘Zo, zie je, past prima.’

Mike staat op. Chloé slaat haar armen om zijn nek. ‘Maar we doen het wel nog steeds rustig aan.’ Mike lacht. ‘Natuurlijk, we verloven, maar rustig aan, prima.’ Chloé lacht mee. ‘Oke, misschien is het belachelijk. Ik heb in elk geval wel weer toestemming om je te knuffelen, een voor al die jaren dat ik hem nodig had, ja?’ ‘Altijd.’

~

‘Jess, gaat het?’ ‘Ja, het gaat prima.’ Zegt Jess aarzelend. ‘Het klinkt niet alsof het prima gaat.’ Probeert Liam voorzichtig. ‘Dat hoor je dan verkeerd.’ Een stilte. ‘Ga weg Liam, het gaat prima. Neem de andere badkamer even.’

Hoofdhuis

‘Jess, toe, vertel me gewoon wat er aan de hand is.’ ‘Ik kom zo wel, ga jij je nou maar gewoon klaar maken voor je werk.’ Liam zucht. ‘Roep je wel als je besloten hebt wat er is?’ ‘Jij bent de eerste die ik erbij roep, ja?’ ‘Oke.’ Er klinken voetstappen aan de andere kant van de deur.

Jess komt voorzichtig overeind. Zwanger. Ze wist dat het uiteindelijk wel de bedoeling ging zijn, maar ze wist niet of ze het kon. Ze had zichzelf nooit gezien als een moeder. Ze wilde niet zomaar iemand een leven geven en dat dan bleek dat dat leven waardeloos was, omdat diens moeder nooit goed voor hem of haar gezorgd had.

En dan was er nog de lege kamer. Die maakte haar doodzenuwachtig. Gaf haar het idee dat er van alles van haar verwacht werd. Maar Liam zou enorm gelukkig zijn. Sinds ze getrouwd waren was Liam echt dol op kinderen. Ze had altijd wel gezien dat hij een goede vader zou zijn als hij bij Avril was, maar toen was hij er altijd een beetje onzeker over. Hij had een baan in de ordehandhaving en zij in de muziek. Hij was echt volwassen geworden. Ze zou alles doen om hem gelukkig te maken.

Ach, vroeger of later moest hij het toch weten.

‘Liam?’ Liam kijkt op. ‘Jess, moet je niet al lang op je werk zijn?’ Jess glimlacht. ‘Eh- nee, ik heb vandaag vrij, mijn verantwoordelijke man.’ Liam spoelt zijn tandpasta uit in de wasbak en spoelt zijn mond met water. ‘Oké. Vertel.’ Maar zodra hij zich omdraait, ziet hij het al.

‘Oh.’ Hij loopt dichterbij en legt een hand op haar buik. ‘We worden ouders.’ Hij kijkt omhoog met een reusachtige glimlach. ‘Jess, we worden ouders.’ Jess glimlacht voorzichtig. ‘Ja.’ ‘Je bent niet blij?’ ‘Natuurlijk wel.’ Liam schud zijn hoofd. ‘Jess, ik ken jou langer dan vandaag, eruit ermee.’ Hij kijkt naar beneden. ‘Wacht, ik kleed me eerst even aan, ja?’ Jess grinnikt. ‘Oke.’

Hij vind haar terug bij het zwembad. ‘Dus.’ Jess glimlacht. ‘Dus.’ Ze schuift een stukje op en klopt naast zich.

‘Ten eerste, ik ben gewoon heel bang dat dit een verplichting is, denk ik.’ Liam schud zijn hoofd. ‘Jess, als jij geen kinderen wilt, dan is dat prima. Laat die hele challenge maar zitten. We doen gewoon wat jij wilt, ja?’ ‘Maar jij dan, Liam, jij wilt echt heel graag een kind.’ Liam haalt zijn schouders op. ‘Dat wil ik best voor jou opgeven.’ ‘Maar ik weet het niet. Misschien wil ik wel een kind.’

Liam lacht. ‘Wat is het nou?’ Jess bloost. ‘Ik ben gewoon heel bang dat ik het niet kan. Dat ik een leven verpest en het mijn schuld is.’ Een traan welt op in haar ooghoek. Liam wrijft hem weg en neemt haar hoofd tussen zijn handen.

‘Luister eens heel goed naar me, Jess de Groot. Sinds ik je ken heb je me laten zien dat je alles waar jij je zinnen op zet, gebeurt. Je bent een geweldige vrouw en als jij kinderen wilt, dan zul jij een geweldige moeder zijn. We zullen het samen leren, ja?’ Jess grinnikt. ‘Wat?’ ‘Je bent zo volwassen geworden.’ ‘Ja, nou- mensen veranderen.’ Jess glimlacht. ‘Dat was een compliment. We gaan het samen proberen, ja?’ ‘Ja.’

Als Liam thuis komt van zijn werk, komt hij een gestreste Daniël tegen. ‘Ik denk dat je even naar boven wilt gaan.’ Liam rent naar boven, waar Jess aan het bevallen is. Noëlle klopt op zijn schouder.

Na een uur paniek, stress en pijn, komt Jess naar hem toe. ‘Het is een jongen.’ Liam glimlacht. Tranen staan in zijn ogen. ‘Hij is net jou, hij heeft echt niets van mijn kant.’ Jess’ gezicht vertrekt. ‘Tweede ronde tweede kansen.’ Ze geeft de jongen snel door aan Liam en grijpt naar haar buik.

‘En een meisje. Precies een kopie van haar broertje.’ Ze glimlacht. ‘Je hebt gelijk Liam, ze zijn prachtig.’ ‘Wat, omdat ze op jou lijken?’ Jess lacht. ‘Nee, ik bedoel dat kinderen een goede keuze was. Maar we houden het wel hier bij hoor.’

‘We mogen wel een tweede wiegje regelen.’ Jess grinnikt. ‘Dat komt wel goed.’