Kingdom of Nirvoas

Klooster de UylenhofPater Christian Uilenberg

Broeder Frederik van Sundert

Zuster Catharina van Sundert

Broeder Cornelis

Broeder Andreas Daesdonck

Zuster Catharina kwam de kapel uit na haar ochtendgebed. In gedachten liep ze haar komende activiteiten na; eerst zou ze de eetzaal schoonmaken, daarna zou ze de tuin doen, en de rest van de dag was voor bijbelstudie.

Ineens hoorde ze voetstappen en draaide zich om. Er kwamen hier niet vaak gasten, en ze was dan ook verrast toen ze de jonge vrouw herkende.

‘Als dat mijn kleine nichtje Elisa niet is! Lieve God, wat ben jij groot geworden!’ zei Catharina met een grote grijns. ‘Die broer van me mag trots zijn met zo’n mooie dochter!’

Elisa glimlachte.

‘Tante, eh, zuster Catharina… Ik wilde graag iets vragen. Over het klooster…’ stamelde ze onzeker.

‘Ik zit eraan te denken om misschien het klooster in te gaan.’ Zo, dat was eruit. Elisa sloeg haar ogen neer en zuchtte diep.

‘Je zegt het alsof je je eigen doodvonnis getekend hebt. Het klooster ingaan is iets moois, Elisa. Dat doe je niet zomaar. Je doet het, als je je leven aan de Heer wilt wijden.’ zei Catharina vriendelijk. ‘Toen ik jong was, voelde ik dat ik mijn leven aan God wilde geven. Het is een soort roeping.’

‘Elisa.’ zei Catharina ineens en ze viel uit haar rol van vrome zuster. ‘Als ik zo naar je kijk…Jij bent geen meisje voor het klooster. En ik voel dat je iets dwars zit. Wil je het me vertellen?’

Elisa slikte en balde haar trillende handen tot vuisten. Ze had Manuel Swaan nu al een jaar niet meer gezien. Nog steeds had ze liefdesverdriet, en was ze vreselijk in de war. Ze hadden nooit echt iets gehad samen, maar toch deed het pijn toen hij met een ander trouwde.

‘Ik…ik vertel het liever niet.’ fluisterde Elisa verlegen.

‘Dat is ook goed. Weet dat je altijd welkom bent hier, in het klooster. Het klooster is een toevluchtsoord, een plek van rust en zuiver geloof. Maar Elisa… denk goed na. Ga niet het klooster in, omdat je bang of teleurgesteld bent in je gewone leven.’

Elisa schrok. Haar tante had wel gelijk… Eigenlijk zag ze het klooster als mooie oplossing voor haar problemen. En dat was niet goed.

‘Laten we even naar binnen gaan.’ stelde Catharina voor.

Eenmaal binnen vertelde Catharina aan de anderen dat Elisa misschien in het klooster wilde komen wonen. Meteen stormde een jonge broeder met zwart haar op Elisa af.

‘Je hebt Gods grootheid leren kennen! Kom in het klooster!’ riep hij.

‘Eh, ik…ik dacht er alleen over. Ik weet het niet zeker.’ stamelde Elisa.

Na een simpele maar voedzame maaltijd nam pater Christian het meisje mee naar de kapel.

Even was Elisa stil van de mooie sfeer die er hing. Toen ging ze naast de monnik op een bankje zitten.

‘Klooster de Uylenhof is toegankelijk voor iedereen die met God wil leven.’ begon hij plechtig.

‘En God zorgt voor al Zijn kinderen, voor ons allemaal. Maar Elisa, je moet weten dat je niet het klooster in hoeft, om Gods Liefde te ontvangen.’ zei pater Christian warm.

‘D-dat weet ik…Ik denk alleen dat het kloosterleven beter is dan mijn huidige leven. Het is…moeilijk.’ stamelde ze verward. ‘Soms vergeet ik dat God voor me zorgt. Soms lijkt het of alles nooit meer goed komt.’

Even zwegen ze allebei. Elisa voelde bijna tranen opkomen.

‘Je vlucht.’ zei Christian. ‘Het gaat niet goed in je leven, en je hoopt geluk te vinden in het klooster.’

Het klonk als een simpele conclusie. Elisa opende haar mond om iets te zeggen, maar ze sloot hem weer.

Een kwartier lang zaten ze zwijgend naast elkaar.

Na een bedankje ging Elisa weer weg. Die avond bespraken de kloosterlingen alles met elkaar.

‘Denk je dat ze begrepen heeft dat het klooster geen oplossing is voor haar problemen?’ vroeg Catharina. ‘Persoonlijk denk ik dat ze teleurgesteld was in de liefde…Ach, zoals zo vele jonge meisjes. Als die allemaal daarom het klooster in zouden gaan, zou het hier nog vol worden!’ Ze lachte een kort, hoog lachje.

‘Wat? Wordt het hier vol? Vertel!’ grapte broeder Frederik, die de zaal binnen kwam. Hij was inmiddels een oude man geworden.

‘Nee, vandaag was Elisa van Sundert hier. Ze worstelde met de gedachte het klooster in te gaan. Maar ik denk dat ze beter haar gewone leven kan blijven leven. Ze is veel te…ach, ik weet niet. Het klooster is niets voor haar.’ zei Catharina.

‘Dat arme kind.’ zei Frederik, en hij kwam aan tafel zitten. ‘Haar leven is ook niet gemakkelijk. Zal de dood van haar moeder hier nog mee te maken hebben? Dat is lang geleden, maar toch…’

‘Ik denk eerder dat ze niet goed weet wat ze met haar leven wil.’ zei pater Christian wijs.

De anderen luisterden aandachtig en knikten.

‘Ik weet zeker dat het met haar wel goed komt.’ viel Cornelis ineens tussenbeide. ‘Ze heeft het nu moeilijk. Misschien ziet ze geen lichtpuntje meer. Maar God waakt over ons, altijd.’

Zoals vaak als Cornelis sprak, viel iedereen stil.

‘Ooit zal Elisa van Sundert weer gelukkig zijn. Met de hulp van God is alles mogelijk.’