Kingdom of Nirvoas –Adel van Nirvoas

Generaties:

(1.) /

(2.) Augustinus x Elanor

‘Op een dag krijgen we een kindje, Tinus.’ fluisterde Elanor op een avond.

Tinus trok haar tegen zich aan en zuchtte.

‘Maak je daar toch niet zo druk over! Ik heb jou, dat maakt me al zielsgelukkig.’

Elanor voelde zich gerustgesteld door de lieve woorden van haar man, maar diep van binnen kriebelde het.

Ze wilde een kind! Zo’n klein wezentje, met van die grijpende vuistjes en kleine teentjes, en een leuk snoetje en donzige haartjes…

Elanor zuchtte. Misschien was een kind gewoon niet voor haar weggelegd…

Augustinus merkte wel dat het Elanor dwars zat. Maar ach – wat deed je eraan?

Om haar op te vrolijken herinnerde hij haar aan hun 10-jarige huwelijk.

‘Laten we een groot bal geven om dat te vieren!’ glimlachte hij.

Elanor begon te stralen. ‘Hier, een bal? Fantastisch!’

Op de grote dag scheen de zon en de hemel strekte zich als een helderblauwe koepel over Nirvoas uit.

Elanor en Tinus stonden zenuwachtig voor het raam.

Daar kwamen de eerste gasten al!

Terwijl Elanor iedereen hartelijk verwelkomde, haastte Tinus zich naar de hapjes en drankjes.

Voorzichtig schonk hij de champagne in, terwijl om hem heen het geroezemoes van stemmen en het getik van voetstappen toenam.

Beleefd als ze was, probeerde Elanor een gesprek aan te knopen met haar zusje Helena. De twee hadden elkaar nooit gelegen, en ook nu verliep het gesprek stroef.

‘Gisteren had ik een heerlijke bessentaart gemaakt, met bessen die ik zelf geplukt had!’ vertelde Elanor enthousiast, maar Helena wuifde ongeïnteresseerd met haar hand.

‘Dus, eh, wat doe jij dan zoal?’ vroeg Elanor aarzelend. Ze wilde toch aardig blijven.

Er verscheen een vreemde grijns op Helena’s gezicht.

‘Ik…vermaak me wel.’

Ze barstte in een krankzinnig geschater uit, en Elanor liep maar snel weg.

Iedereen keek op toen er gerinkel klonk. Tinus tikte met een mes tegen zijn champagneglas, ten teken dat hij de aandacht wilde.

Al gauw werd hij omringd door mensen.

‘Hierbij wil ik graag een toast uitbrengen op mijn lieve vrouw, Elanor, met wie ik al tien jaar gelukkig heb mogen zijn.’

Een stralende glimlach brak door op Tinus’ gezicht, en hij hief zijn glas. Iedereen volgde zijn voorbeeld.

‘Elanor, je bent de mooiste en liefste vrouw die ik me ooit had kunnen wensen.’

‘…en ik hoop nog vele gelukkig jaren met je door te mogen brengen!’

Er twinkelden tranen in Tinus’ ogen, en toen Elanor zijn blik ving hield ook zij het niet droog. Tinus’ lippen vormden geluidloos ‘Ik hou van je’, iets wat niemand merkte, maar wat hun geheimpje bleef.

Iedereen hief het glas en er steeg een luid gejuich op.

Helena gooide haar champagne in één teug achterover, en greep daarna meteen weer naar de fles. Na haar derde glas plofte ze aan tafel neer en keek tevreden om zich heen.

‘Zo, Augustinus, Elanor…’ grijnsde ze. ‘Tien jaar samen, en nog steeds geen kinderen? Hier moet toch iets fout gegaan zijn, lijkt mij! Jullie weten toch zeker wel hoe – ’

‘Helena!’ Met luide stem kapte Tinus haar zin af.

Elanors hand bleef boven haar bord zweven. Hoe kon haar zus zó gemeen zijn, zó gevoelloos?

Al die jaren hadden Tinus en zij tevergeefs op een kindje gehoopt, maar nooit lieten ze die teleurstelling echt blijken. En nu kwam Helena dat verdriet er eens lekker inwrijven.

Elanor had ineens geen honger meer.

Achteraf gezien was het grappig – bedacht Elanor. Als ze het toen al geweten had, op dat bal, dan…

Ze draaide zich om in bed, en hoorde de voordeur dichtslaan.

Tinus was thuis. Tijd voor de grote verrassing!

Voorzichtig ging ze op de dekens liggen en streek haar nachtjapon glad.

Tinus keek een beetje verbaasd, toen hij haar op bed aantrof. Bezorgd ging hij naast haar liggen.

‘Tinus,’ begon Elanor met pretlichtjes in haar ogen. ‘Onze droom wordt werkelijkheid. Eindelijk krijgen we ons kindje.’

Tinus had niet verbaasder kunnen kijken. Eerst drongen de woorden niet eens tot hem door.

‘Een k-kindje? Wij?’

Hij staarde vol ongeloof naar de buik van zijn vrouw. En ineens was het alsof er een gordijn naar de werkelijkheid werd opengerukt – hij knipperde met zijn ogen en begon te stralen.

‘Het is echt waar!’ stamelde hij, en Elanor knikte. Ze trok haar man tegen zich aan, omdat ze wel zag dat hij even wat steun kon gebruiken.

‘Hoe lang al?’ fluisterde Tinus schor.

‘Bijna vier maanden al. Stel je toch voor, over vijf maanden zijn we hier met z’n drietjes! Eindelijk…!’