Kingdom of NirvoasHandelaren - famil ie van Sundert

Generaties:

2. /

2. Adriaan

3. Elisa, Jan

Leven zonder zijn Johanna viel Adriaan erg zwaar. Hij probeerde overeind te blijven, maar het lukte niet.

Steeds vaker dwaalde hij nachtenlang door Nirvoas, zonder doel.

Hij belandde in duistere kroegen, waar hij tussen de rovers en moordenaars zijn verdriet verdronk.

Met de drank in zijn lijf leken al zijn zorgen ver weg, bijna van een andere werkelijkheid.

Zijn kinderen wisten niets van zijn nachtelijke uitstapjes. Tegen de tijd dat zij ontwaakten, lag hun vader alweer braaf in zijn bed.

Elisa kon de dood van haar moeder ook moeilijk verwerken, maar ze hield dapper vol. Ze had een heel leven voor zich, en ze was jong.

Ze hield in haar eentje het huishouden draaiende, en hielp haar vader met de administratie van de handel.

Op een morgen kwam er al heel vroeg bezoek.

‘Jan,’ zei Adriaan trots. ‘Dit is je nieuwe leraar, meester Swaan. Hij zal je voorbereiden op je latere functie in de handel.’

‘Goedendag, meester Swaan.’ stamelde Jan keurig, maar de man knielde vriendelijk bij hem neer.

‘Niet zo afstandelijk, Jan! Wij zullen samen nog heel wat tijd gaan doorbrengen. Fijn je te ontmoeten!’ lachte meester Swaan.

Elisa was druk bezig het huis schoon te maken. Verhit tilde ze een zware emmer de trap af. Met haar vrije hand wiste ze het zweet van haar voorhoofd.

Toen merkte ze de onbekende man op.

Als bevroren bleef ze staan. Haar grote ogen kregen een dromerige glans.

‘Mag ik u voorstellen: mijn dochter Elisa.’ klonk de stem van haar vader Adriaan.

Met bonzend hart zag Elisa hoe de man zich naar haar omdraaide. Hun blikken kruisten elkaar en even bleven ze elkaar aankijken, in een eeuwigdurend moment.

‘Aangenaam, Elisa.’ zei de man hartelijk.

Trillend ging Elisa verder met het huishouden, maar zodra ze klaar was rende ze met knikkende knieën naar buiten. Onder een boom liet ze zich met een zucht vallen.

‘Aangenaam, Elisa.’ herhaalde ze zijn woorden.

Een vreemd gevoel kriebelde in haar buik. Ze voelde zich dolgelukkig en doodsbang tegelijk. Wat was er met haar aan de hand?

De eerste weken bleef Elisa zo veel mogelijk bij de leraar van haar broertje vandaan. Ze voelde zich zo gek als ze bij hem was!

Dat veranderde. Ze leerde meester Swaan steeds beter kennen, en al gauw was ze er achter: ze was verliefd!

Bij alles wat ze deed, dacht ze aan de donkerharige man, en aan zijn lach, zijn ogen, zijn stem…

‘Ik heb kalkoen gehaald op de markt. Hopelijk smaakt het.’ zei Elisa aan het begin van de maaltijd.

Na het dankgebed viel iedereen hongerig aan en al snel werd Elisa overspoeld met complimentjes.

‘Uw kookkunsten zijn uitmuntend, mejuffrouw van Sundert.’ zei meester Swaan met een vriendelijk knikje.

Elisa begon vreselijk te blozen, en stamelde:

‘Dank u… Maar noemt u mij toch geen u, en zeg alstublieft Elisa, meester Swaan.’

‘In dat geval – noem mij dan voortaan Manuel.’

Het was haar vaders verjaardag en het bleef tot laat in de nacht gezellig. Meester Swaan moest helaas vroeg weg, maar Elisa had met haar vader en broertje een zeer geslaagd feest.

Voor even, héél even, vergaten ze hun verdriet om Johanna.

‘Hoe bevalt meester Swaan, vader?’ vroeg Elisa en ze nam nog een slok wijn.

‘Ik had me geen betere leraar voor Jan kunnen voorstellen. Die man is een genie. In een paar maanden tijd heeft hij Jan leren schrijven, rekenen en lezen – en ze studeren nu al op de handelsboeken!’

Elisa glimlachte. Het was duidelijk dat Manuel nog lang hier zou blijven komen. Gelukkig maar!

Niet veel later was Jan jarig. Elisa zag haar hartsvriendin Flore weer, na lange tijd. Flore was pasgetrouwd en had het erg druk.

‘Ik heb je gemist! En ik heb nieuws…’ begon Elisa geheimzinnig.

‘Ben je verliefd?’ grijnsde Flore meteen, en de meisjes barstten in giechelen uit.

‘Het is ingewikkeld, Floor, maar oh, ook zo heerlijk!’ piepte Elisa opgewonden. ‘Ik weet niet wat ik moet doen! Manuel is de leraar van mijn broertje, en hij is zeker acht jaar ouder als ik!’

Flore’s glimlach werd steeds breder.

‘Ik ben zo blij voor je! Misschien wordt het wel wat, tussen jullie. Geen zorgen maken, gewoon genieten!’

‘Hee, wat is er zo grappig?’

Elisa sprong met een gil overeind en zag haar broertje achter zich staan.

‘Jan! Je laat me vreselijk schrikken. En bemoei je maar niet met meidenpraatjes, daar komen alleen maar problemen van!’

Elisa knipoogde plagend naar haar broer.

Elisa volgde Flore’s raad op – ja, ze genoot van iedere dag. Steeds vaker bracht ze momenten met Manuel alleen door, en langzaam verbeterde hun relatie.

Hij was niet zomaar meer de meester van haar broertje. Hij was meer.

En ook Elisa merkte het: er was iets tussen haar en Manuel.

Iedere keer weer maakte Manuel Elisa verlegen.

‘Je bent het liefste meisje dat ik ooit ontmoet heb, Elisa.’ zei Manuel zacht. Elisa schrok en voelde het bloed naar haar wangen stijgen.

‘En als je bloost ben je nog liever!’

Elisa bloosde nog erger en werd zó verlegen dat ze haar hoofd boog, maar van binnen stond ze in vuur en vlam.

Elisa veranderde. Van een onzekere tiener was ze nu een volwassen vrouw geworden, maar ze was nog altijd even verlegen.

Van haar vader kreeg ze een prachtige jurk. Ze liet haar haren los over haar schouders vallen en bekeek zichzelf in de spiegel. Onzeker plukte ze aan haar kapsel.

Elisa genoot van het leven. Ze merkte dat door haar vreugde ook haar vader ietsje opbloeide.

Als Elisa door de zonnige straatjes van Nirvoas wandelde, voelde ze zich gelukkig. Haar leven strekte zich vol mogelijkheden voor haar uit!

En dat was nog niet alles – nee, Elisa van Sundert was nog steeds hopeloos verliefd op Manuel Swaan!

De vraag of die liefde echt wederzijds was, zou haar nog lang gaan bezighouden.