Kingdom of NirvoasFamil ie Brands

Generaties:

(1.) /

(2.) Pieter x Anna-Sophia

(3.) Cornelia

Het was nacht in Nirvoas. Iedereen was in diepe slaap. De duisternis van de nacht hing als een zware deken over de huizen.

Ook rond het pleintje bij de dorpskerk was alles muisstil. De ijzige winterkou dwaalde rond en bevroor alles wat op zijn pad kwam.

De mensen lagen onder de wol, veilig in hun warme huizen bij het vuur.

In het kleine huisje naast de kerk was ook iedereen in dromenland.

Hoewel het hier binnen niet warm was, hing er een liefdevolle sfeer. De kou kwam door de kieren in de wanden het huis binnen, maar niemand leek het te merken.

Cornelia Brands lag onder haar warme deken te dromen over Alex Bokdam, haar beste vriend. Een paar dagen terug had haar vader hem verboden ooit nog langs te komen, om zijn dochters goede naam niet te beschadigen.

Cornelia was daar nog steeds boos over. Alex en zij waren gewoon vrienden, wat kon dat nu voor kwaad? Hoewel…stiekem voelde ze wel meer voor hem.

De nacht ging voorbij en bij het eerste ochtendlicht zat het gezinnetje Brands aan tafel. Anna-Sophia had havermoutpap gemaakt, die zoals altijd nogal waterig was. Niemand klaagde. De armoede was niet iets waar vaak over gepraat werd.

‘Als ik goed genoeg kan schilderen, kunnen we misschien eens samen een opdracht doen!’ zei Cornelia hoopvol tegen haar moeder.

‘Dat lijkt me mooi.’ voegde Cornelia er dromerig aan toe. Ze kon erg onzeker zijn, maar ze was wel een meisje met veel dromen.

‘Je hebt nog een lange weg te gaan, vergeet dat niet!’ glimlachte Anna-Sophia.

‘Dat weet ik, mam. Maar schilderen is gewoon…dat is mijn leven, denk ik. Mijn hart zegt me dat ik moet schilderen. Had jij dat ook, mam, toen je jong was?’

Cornelia knikte. In haar ogen verscheen dezelfde dromerige blik als bij haar dochter.

‘Wat een mooie woorden op de vroege ochtend!’ onderbrak Pieter hen grijnzend. ‘Ik hoop maar dat jullie niet vergeten dat er ook nog geld in het laatje moet komen! Trouwens, over geld gesproken… Ik heb een nieuwe klus aangenomen, in de haven. Er moet een groot schip ingeladen worden. Het betaalt goed!’

‘Dat is mooi.’ knikte Anna-Sophia blij. ‘Ik heb mijn opdracht voor de familie Daesdonck ook al bijna af. Als ik die betaald krijg, zullen we een flinke tijd geen honger meer hebben!’

Toen Pieter naar de haven was vertrokken, liep Anna-Sophia naar de overkant en klopte aan bij een klein, vervallen huis. De deur kraakte toen hij openzwaaide.

‘Zusje!’ riep Jacoba blij en ze omhelsde de vrouw die ze al haar hele leven als zus beschouwde – ookal was Anna-Sophia eigenlijk geadopteerd.

‘Hoe is het met jullie allemaal?’ vroeg Anna-Sophia spontaan en ze pakte voorzichtig de kleine Wouter uit het rieten mandje waar hij in lag.

‘We redden ons wel.’ zei Jacoba opgewekt. ‘Toch, Janneke?’ voegde ze eraan toe toen haar dochtertje aan kwam lopen.

Het meisje knikte. ‘Het is alleen een beetje druk, met de baby erbij, en de vrouw van David erbij.’

Jacoba knikte nadenkend. Toen pakte ze de handjes van haar dochter en zei:

‘We hadden de baby ook niet verwacht, maar we zijn heel blij met hem. En wat Grietje en David betreft, die zullen vroeg of laat wel op zichzelf gaan wonen.’

Glimlachend hoorde Anna-Sophia het gesprek aan. Soms dacht ze dat zij het moeilijk had, met de geldnood en de honger. Maar dan zag ze dit gezin, met acht personen in dit kleine huis, en hoe gelukkig zij waren.

Voorzichtig wikkelde ze Wouter weer in zijn dekentje en legde hem terug in de mand. Wat was het lang geleden dat haar eigen Cornelia zo klein was!

‘Tot snel, lieve zus. We zien elkaar zondag in ieder geval weer, in de kerk!’

Met die woorden en een omhelzing namen de vrouwen afscheid.

Cornelia werkte hard in het huishouden, maar daarnaast vond ze nog genoeg tijd om te schilderen. Ze kreeg les van haar moeder, in het kleurenmengen en in het gebruik van licht en schaduw. Steeds beter begreep Cornelia hoe ze iets er zo levensecht mogelijk kon uit laten zien.

Ze moest veel oefenen, en voorlopig moest ze veel bloemen en planten schilderen. Het was een beetje saai, maar als ze weer een perfect bloemetje op het doek had gezet, was Cornelia dolgelukkig.

De volgende dag zag Cornelia ineens een oranje flits op het plein. Snel wierp ze een blik door het raam, en haar hart maakte een sprongetje.

‘Alex?’ riep ze door de openstaande luiken, en hij bleef staan. Een brede lach brak door op zijn gezicht.

‘Mijn ouders zijn niet thuis, kom toch binnen!’ zei Cornelia enthousiast. ‘Ik baal er echt van dat mijn vader niet meer wil dat je hier komt.’

‘Je moet altijd naar je vader luisteren, hoor!’ grijnsde Alex.

‘Maar vertel, hoe is het met het schilderen? Al opdrachten gehad?’ vroeg Alex geïnteresseerd. Hij gebaarde wild met zijn handen en bewoog met zijn hoofd, waardoor zijn felrode haar alle kant op waaide.

‘Geen opdrachten,’ zei Cornelia spijtig. ‘Maar ik krijg nu les van mijn moeder, en als ik goed genoeg ben kunnen we samen aan opdrachten werken. Ik ben nu trouwens bezig met natuurstudies…Je weet wel, bloemen, planten, bomen. Wil je het doek zien waar ik aan werk?’

‘Daar zeg ik geen nee tegen. Natuurlijk wil ik het zien!’ Alex sloeg met twee gebalde vuisten in de lucht en maakte een sprongetje toen hij achter haar aan liep naar de schildersezel.

‘Zelf ben ik niet zo tevreden over het licht, ik vind het nogal donker geworden…’ aarzelde Cornelia. Nu ze zo voor het doek stond, vond ze het ineens lelijk.

‘Niet tevreden? Cornelia, dit is prachtig! Je bent al een echte kunstenares, joh!’ riep Alex verrast. ‘Als je zo doorgaat, wordt je nog beter dan je moeder!’

Langzaam draaide Cornelia zich om, en zag de bewondering op Alex’ gezicht.

‘Niet zo overdrijven jij!’ zei ze en ze gaf hem een plagend duwtje.

‘Wat? Ik overdrijf niet!’ riep Alex en hij begon Cornelia te kietelen. ‘Jij bent gewoon onzeker!’

‘Niet! Jij overdrijft!’

‘Nietes!’

Even later stonden ze giechelend tegenover elkaar, en langzaam werden ze weer serieus.

Ineens voelde Cornelia weer dat vreemde gevoel opkomen. Alex was meer dan zo maar een vriend voor haar. Ze voelde zijn blik op haar gericht en ineens werd ze verlegen.

‘B-bedankt.’ stamelde ze, met haar ogen neergeslagen.

‘Je hoeft me niet te bedanken. Die complimenten over je schilderkunst zijn gewoon waar.’ zei Alex ontspannen. ‘Je bent echt goed, Cornelia. Ik ben blij dat we vrienden zijn, dat ik jou als vriendin heb. Ik wou alleen maar dat ik je vaker kon zien.’

Met grote ogen keek Cornelia hem aan. Ze slikte moeizaam en opende haar mond om iets te zeggen, maar er kwam geen geluid uit.

‘Ik moet naar huis.’ zei Alex ineens, en Cornelia kon alleen maar knikken. Zwijgend keek ze hem na, toen hij de straat uit liep.

‘Hij zei dat hij het jammer vond dat we elkaar niet meer mogen zien. Denk je dat hij daar meer mee bedoelde?’ vroeg Cornelia aan haar nichtje Nelleke.

Nadat Alex vertrokken was, was Cornelia meteen naar haar vriendin op zoek gegaan. Nu zaten ze samen in de stille, lege dorpskerk om te praten.

‘Jullie zijn al sinds jullie kinderjaren de beste vrienden.’ zei Nelleke vriendelijk. ‘Dan is het logisch dat hij je nu mist. En die complimentjes…ja, je bént gewoon goed, Neel!’

‘Begreep ik mijn gevoelens maar.’ zuchtte Cornelia. ‘Het ene moment zie ik hem gewoon als vriend, maar dan ineens – dan zie ik zijn ogen, of hij zegt iets, en dan voel ik vlinders in mijn buik.’

‘Wees wel voorzichtig, Neel. Als je vader er achter komt dat Alex bij je thuis is geweest…’

‘Ja, ik weet het. Ik wil ook niet dat mensen slecht over me denken, of over me roddelen. Ik snap mezelf gewoon niet zo goed.’ zuchtte Cornelia.

Die avond was Cornelia erg stil tijdens de schilderles van haar moeder.

Anna-Sophia wist niet wat er aan de hand was, maar ze vermoedde dat het iets met dat verbod van haar man te maken had. Waarom mocht die jongen nou niet meer hier komen? Het was toch maar een onschuldige vriendschap?

Toen Cornelia naar bed was, deed Anna-Sophia de afwas. Ze was trots op haar dochter, dat was ze altijd al geweest. En dat haar meisje haar liefde voor schilderen had geërfd, was natuurlijk helemaal geweldig!

Het werd lente. Cornelia zag Alex nooit meer. Bij iedere roodharige jongen die langs liep, dacht ze dat het Alex was. Na een paar weken ging dat over.

De zon scheen warm en vanaf de daken floten vogels mooie melodietjes. Cornelia slofte dromerig door de straat, over het pleintje en langs de kerk. In het kleine tuintje naast de kerk liet ze zich op het gras zakken. Genietend snoof ze de geur van de viooltjes op – haar favoriete geur. Ze werd er altijd zo gelukkig van! Even dacht ze aan Alex. Ze miste hem, maar ze kon ermee leven!

Anna-Sophia genoot niet van het mooie lenteweer, zij was druk in haar atelier.

Ze had het idee gekregen om een portret van haar dochter te maken. Stiekem, zonder dat Cornelia zelf ervan wist. Het zou een verrassing worden!

Maar ineens piepte de deur achter haar, en Anna-Sophia’s hand bleef geschrokken in de lucht zweven. De verf drupte van de penseel op de grond.

‘Mama, waar is mijn palet?’ klonk de zachte stem van Cornelia. Ineens stopten haar voetstappen en hapte ze naar adem.

‘Mama, wat is…?’

Even was het meisje sprakeloos. Ze ging achter haar moeder staan en keek over haar schouder naar het schilderij. Tranen sprongen in haar ogen.

‘Je hebt mij geschilderd…O mam!’

‘Een schilderij van mij…Het is zo mooi!’ piepte Cornelia en ze vloog haar moeder in de armen. ‘Waarom had je niets gezegd?’

‘Het was een beetje een verrassing,’ glimlachte Anna-Sophia, die ook tranen in haar ogen had gekregen door haar dochters reactie.

‘Ik ben blij dat je het mooi vindt.’ zei ze zacht.

‘Aan de ene kant ben ik wel blij dat je het nu al ontdekt hebt. Nu hoef ik jou tenminste niet meer uit mijn hoofd na te schilderen!’ giechelde Anna-Sophia. ‘Voortaan mag je lekker model voor me zitten, dat is veel makkelijker!’

Cornelia schoot ook in de lach, en weer omhelsde ze haar moeder.

‘Een portret…van mij!’ stamelde Cornelia, haar gezicht in haar moeders schouder verborgen.

Ineens maakte Cornelia zich van haar moeder los.

Met twinkelende ogen keek ze naar haar portret. Het was bijna alsof ze in de spiegel keek. Haar moeder had écht talent.

Ooit…ooit wilde ze precies zoals haar moeder zijn. Cornelia keek naar haar moeder en glimlachte.

‘Weet je, mam? Later, als ik goed genoeg ben, maak ik een portret van jou!’