Kingdom of Nirvoas –Armen, famil ie Brands

Generaties:

(1.) /

(2.) Wilhelmus x Jacoba

(3.) David, Nelleke, Jacob, Janneke

Voor complete stamboom zie

http://rain8owsims.tk

Jacoba’s buik rommelde. Dat kwam niet alleen van de honger, wist ze. Sinds een paar dagen was ze er zeker van dat ze weer zwanger was.

Ze had het haar man nog niet durven vertellen. Dit werd hun vijfde kind. Het leven in hun kleine huis was nu al haast onmogelijk…

De vier kinderen waren luidruchtig, ongemanierd en brutaal. Vooral de jongens vloekten aan de lopende band. Jacob, die inmiddels ook al een tiener was, klaagde om alles.

‘Wie meurt er hier zo? Gadverdamme man, David, je stinkt nog erger dan een zwijn!’

De meisjes keken zwijgend toe.

‘Mot je klappen hebben?’ David sprong naar zijn jongere broertje toe. ‘Heb je je eigen wel ‘es geroken? Rot op, man!’

‘Je vergast ons allemaal hier met die geur van je.’ merkte Jacob kalm op. ‘Ik vind het wonderlijk dat die meid nog steeds bij je is.’

‘Die meid, ja! Ik kan er tenminste eentje krijgen!’ schreeuwde David.

Jacob fronste zijn wenkbrauwen en balde zijn vuisten.

‘Ik kan echt wel een meid krijgen, en nog een mooie ook! Die zwerfster van jou is nog lelijker dan de kont van een koe. Je kon gewoon niks beters krijgen met die kop van je!’

De kamer werd gevuld met scheldwoorden en geschreeuw, en de twee jongens rolden vechtend de straat op.

David won, hij was de oudste en de sterkste. Nog steeds woedend trok hij zich terug in het pleehuisje aan het eind van de straat. Hij had honger. Toch voelde hij zich trots over zijn behaalde overwinning. Moest dat joch maar niet met hem spotten!

‘David?’ klonk het toen hij terug naar huis wilde gaan. Hij keek en zag zijn vriendinnetje op de hoek staan.

‘Grietje!’ grijnsde hij en hij trok haar stevig tegen zich aan. ‘Lekker ding van me.’

Hij zoende haar hard op haar mond, en drukte zijn lichaam nog dichter tegen het hare aan.

‘Dat gezeur ook, thuis…’ mompelde David even later. ‘Ik word er doodziek van.’

Grietje zei niets – ze zei nooit zo veel – en ze zoende hem weer. Al gauw waren de twee verzonken in een heftige zoenpartij, de perfecte manier om alle zorgen te vergeten.

Een paar weken later begon Jacoba zich steeds meer zorgen te maken over haar zwangerschap.

Het was haar dochtertje Janneke, die het als eerste merkte.

‘Ma, je buik!’ zei ze alleen maar. Haar donkere ogen keken onderzoekend naar haar moeder. Jacoba slikte moeizaam.

Ze kon het niet langer verzwijgen.

Die avond vroeg ze Willem naast haar te komen zitten. Hij wilde haar bij zich op schoot trekken, maar ze hield hem tegen.

‘Ik wil even met je praten.’ begon ze, en ze zag Willems gezicht al betrekken. ‘Er is…een probleem. Nou ja, aan de andere kant is het juist mooi nieuws. Maar ik…’ Even zweeg ze. Wat zat ze nu toch te stotteren? ‘Willem, ik ben weer zwanger.’

Verschillende emoties wisselden elkaar in razend tempo af op Willems gezicht.

Jacoba keek haar man aan. Ze beet op haar lip.

‘Willem?’

Toen gebeurde er iets wat Jacoba nooit had verwacht – Willem stond op en verborg zijn gezicht in zijn handen.

Hij huilde.

Ze had hem nog nooit zien huilen.

‘Schat, rustig maar, we zullen het wel redden!’ fluisterde Jacoba en ze sloeg haar arm om haar snikkende man heen.

Er rolde nu ook een traan over haar wang en snel veegde ze hem weg. Ze streelde Willem door zijn dikke, kastanjebruine haar.

‘Het is ons gelukt vier kinderen op te voeden, dan kan die vijfde er toch ook wel bij?’

‘Het is te veel, Jacoba, te veel.’ jammerde Willem en zijn schouders schokten van verdriet.

Nu kon ook Jacoba het niet langer droog houden. Ze sloot haar ogen, maar de tranen bleven stromen.

Beiden zwegen ze, want er viel niets meer te zeggen.

Na een tijdje veegde Willem zijn tranen weg en keek met een waterig glimlachje naar de bolle buik van zijn vrouw.

‘Dat ik het niet eerder opgemerkt heb. Het is toch al best een buikje!’

Beiden schoten ze in de lach.

‘Het zal niet makkelijk worden, maar dit kindje is welkom!’ zei Willem liefdevol en hij kuste zijn vrouw.

De kinderen hoorden het nieuws de volgende dag. Voor hen maakte het niet zo veel uit, eentje meer of minder. Nelleke en Janneke waren blij met de komst van het kleintje, wat ze konden vertroetelen.

David maakte zich echter flink kwaad.

‘Zijn ze dan zo dom, die ouders van ons? Denken ze niet na als ze in bed liggen? We zijn al zo arm! Straks is er nóg een mond om te voeden!’

‘Het lukt toch best zo. Vier kinderen of vijf, wat maakt het uit.’ mompelde Jacob, die op zijn rug in het gras lag.

Even maakte David aanstalten om hem een schop te verkopen, maar hij bedacht zich. Met woedende passen liep hij weg.

‘Ik kan niet wachten tot het kindje er is! Dan ben ik tenminste niet meer de kleinste!’ joelde Janneke. Ze graaide met haar handen in een berg herfstbladeren, en sloeg ze alle kanten op.

‘Whoei, er komt een kindje, een kindje!’ Haar geschreeuw echoode door de hele straat.

De tijd verstreek en David werd een volwassen man. Hij wilde zo snel mogelijk werk gaan zoeken, zodat hij een eigen huis kon kopen.

Jammer genoeg had hij nog nergens geluk gehad.

En dan was er nog iets: hij wilde trouwen met Grietje. Ook zo snel mogelijk.

Jacoba en Willem hadden tegen David gezegd, dat Grietje altijd welkom was. Als ze zouden trouwen, zouden ze bij hen in mogen wonen tot ze een eigen huisje vonden.

Van die belofte zouden ze nog spijt krijgen, want ineens stond Grietje voor de deur.

Zonder iets te zeggen zaten Grietje en David naast elkaar. David gooide in één teug een beker bier naar binnen. Hij stond op, schonk er nog een in en ging weer zitten.

‘Morgen trouwen we.’ zei hij.

Daarmee was het afgesproken.

Nelleke had alles gehoord en klauterde naar boven om bij haar moeder te kijken. Jacoba lag de laatste tijd op bed, de zwangerschap liep inmiddels op haar eind.

De bevalling kon ieder moment beginnen.

Toen Jacoba van haar dochter hoorde dat David en Grietje gingen trouwen, barstte ze in huilen uit.

‘Niet nú…’ snikte ze. ‘Straks komt de baby, en we hebben het al zo moeilijk hier! Nóg een persoon erbij is gewoon onmogelijk!’

‘Het is niet onmogelijk, ma. En je had het beloofd.’ zei Nelleke zacht.

Willem hoorde zijn vrouw huilen, en nadat ze hem alles had uitgelegd ging hij op zoek naar Grietje. Ze kwam net binnen lopen, met een vanzelfsprekendheid alsof ze hier al jaren woonde.

‘Luister, Grietje.’ begon Willem. ‘Je bent hier welkom, als toekomstig lid van de familie. Maar ik verwacht dat je hard werkt.’

We zijn hier nu met zeven mensen, in dit kleine huis. Mijn vrouw verwacht ieder moment een baby – en dan zijn we dus met acht mensen hier. Besef dus dat we hier altijd rekening met elkaar moeten houden.’ Willem sprak langzaam en duidelijk, om de een of andere reden had hij het idee dat ze hem anders niet begreep.

Ze knikte, maar zei niets. Uiteindelijk ging Willem maar weg.

De huwelijksceremonie tussen David Brands en zijn Grietje verliep simpel en snel.

Iedereen was blij toen ze de kerk weer konden verlaten. Ook David en Grietje zelf waren niet echt in een feeststemming.

Nu waren ze officieel man en vrouw, punt.

Nog diezelfde nacht begonnen Jacoba’s weeën. Zij en haar man hadden al vier keer eerder een kind gekregen, maar toch was het weer een hele gebeurtenis.

Jacoba had veel pijn en Willem kon niet veel anders doen dan haar geruststellen en hopen dat het snel voorbij zou zijn.

Een vreselijk mager jongetje spartelde in zijn moeders armen. De bevalling was zwaar geweest, en met een vermoeide blik keek Jacoba naar het kind.

‘Welkom in ons leven, Wouter.’ zei ze zachtjes.

Het klonk niet erg hoopvol. Hoe konden ze deze jongen opvoeden in een huis vol chaos en armoede?