Generaties:

1. Richard

2. Tasja

Het is avond. Ik heb al mijn huiswerk af, en nadat ik nog een paar leerzame kookboeken gelezen heb, plof ik op de bank neer.

Het gaat goed op school, en op mijn werk.

Tevreden pak ik een tijdschrift over kunst en blader het glimlachend door.

Door een artikel over een jonge kunstenares krijg ik ineens een idee. Ik ren naar mijn kamer en blaas het stof van mijn ezel af.

De verftubes zijn een beetje verdroogd, maar er valt nog prima mee te werken. Vol goede moed pak ik mijn penselen en meng wat kleuren op mijn palet.

Tot diep in de nacht blijf ik schilderen. Deze oude hobby wil ik weer oppakken, en het liefst zou ik er mijn beroep van maken!

Geconcentreerd zet ik nog wat stipjes, maar dan berg ik mijn spullen op en kruip in bed.

Morgen is er weer een dag!

Al heel vroeg ben ik weer wakker. Met een blij gevoel van binnen kijk ik naar papa’s foto.

Even denk ik terug aan onze tijd samen. Hij was zo’n goede man.

‘Je had gelijk, papa. Ik kan het wel alleen.’ fluister ik.

Zachtjes loop ik naar beneden, waar alles nog donker is.

Cindy ligt opgekruld in zijn mand. Ik begin te glimlachen. Iedere keer als ik dat kleine bolletje zie, vind ik hem liever!

Zodra de zon op is, ga ik de tuin in. De planten staan er wat zielig bij.

Mijn adem stokt in mijn keel als ik wat beter kijk: alle planten zijn dood.

Het land waar mijn vader zo hard aan gewerkt had…dood.

‘O papa, het is mijn schuld! Ik heb het verwaarloosd!’ jammer ik.

Verdrietig droog ik mijn tranen en ga naar school. Het is een rotdag, ik voel me onzeker en ik mis papa.

Gelukkig vrolijkt mijn werk me weer op. Ik heb inmiddels de top bereikt van de gezondheidszorg!

Een vreemde geur komt me tegemoet als ik de voordeur open.

Cindy zit met grote ogen voor zijn mand, waar een donkere vlek in te zien is.

‘Jij kleine stinkerd,’ plaag ik, terwijl ik zijn mand schoonmaak. De kitten trippelt vrolijk om me heen.

‘s Nachts droom ik veel over papa. Beelden van ons leven worden afgewisseld met verdorde planten – bezweet schrik ik wakker.

‘Het spijt me, papa!’ schreeuw ik.

Ineens heb ik het gevoel dat papa heel dicht bij me is. Het voelt goed. Hij heeft me vergeven, het is niet erg.

Kleine katjes worden groot – en zo ook mijn Cindy. In de gang hoor ik hem krabben aan zijn krabpaal, en verrast zie ik hoe groot hij al is.

‘Grote kater van me.’ zeg ik en ik klop hem op zijn kopje.

‘Mrew.’ piept Cindy en hij kijkt naar me op met zijn heldergroene ogen.

‘Ik ben blij dat je er bent.’ fluister ik en ik weet zeker dat Cindy me begrijpt.

Buiten klinkt geluid, en Cindy rent naar het raam om te kijken. Ik sta ook op en zie nog net een oude zigeunerin wegsluipen.

Wat heeft ze nou achtergelaten? Een gouden olielamp?

Met bonzend hart haal ik het voorwerp naar binnen.

Zou het magisch zijn?

Aarzelend wrijf ik over de lamp, en ja hoor, er komt een geest tevoorschijn!

Ik vraag me af wat ik moet wensen. Schoonheid, kalmte, een lang leven, rijkdom? Ik kan haast niet kiezen.

Uiteindelijk ga ik voor de rijkdom. Hoewel ik een aardige erfenis van papa heb gehad, is een extra centje nooit verkeerd.

Na drie wensen verdwijnt de magische lamp weer.

Met een enthousiast gevoel van binnen maak ik in de keuken wat te eten klaar. Ineens hoor ik een vreemd geluid boven me, en er valt nóg een zak geld naar beneden.

‘Wauw!’ stamel ik. ‘Dat had ik niet verwacht!’

Savannah, mijn hartsvriendin, kan het haast niet geloven.

‘Het is gewoon zó veel geld, ik weet niet wat ik er allemaal mee moet doen! Ik ga het huis opknappen, en misschien wel uitbreiden.’ vertel ik met wilde gebaren.

‘Dit heb jij echt verdiend, Tasja.’ zegt Savannah, en ik begrijp haar. Even denk ik aan papa, die altijd zo zuinig moest zijn met geld.

Inmiddels is Savannah bij Cindy neergeknield en laat hem de raarste trucjes doen.

‘Maak dat beest niet zo gek!’ roep ik, maar ze grinnikt alleen maar.

Die nacht word ik wakker van vreemde geluiden in de woonkamer. Doodstil blijf ik liggen. Zou Cindy die herrie maken? Nee…

Nadat ik al mijn moed bijeen geraapt heb, ga ik muisstil naar beneden.

Voorzichtig doe ik de deur naar de woonkamer op een kiertje.

Ja hoor, precies wat ik dacht: een inbreker!

Hij neemt de tv mee – de tv waar papa ooit zo trots op was, de tv die hij van zijn zuurverdiende salaris gekocht had!

Plotseling kraakt de vloer onder mijn voeten, en de inbreker draait zich om.

Een moment kruisen onze blikken elkaar, en dan zet hij het op een lopen.

Als verdoofd blijf ik staan.

Toch komt het me ook wel goed uit dat de oude tv weg is. Nu kan ik een grote breedbeeld-tv kopen!

De volgende dag kom ik met een brede glimlach uit de schoolbus. Dit was mijn laatste schooldag – de laatste keer dat ik huiswerk kreeg, mijn laatste dag als tiener!

Mijn hart bonst in mijn keel als ik de verjaardagstaart op het aanrecht zet. Ik steek alle kaarsjes aan, en achter me hoor ik Savannah ‘lang zal ze leven’ zingen. Ik glimlach.

Voor ik de kaarsjes uitblaas, denk ik nog even aan papa. Ik heb zoveel aan hem te danken!

‘Hieperdepiep, hoera! Hieperdepiep, hoera!’ schreeuwen Savannah en ik in koor.

Het moment is aangebroken…

Even later ploffen we allebei met een bordje taart op de bank neer. Nu zijn we geen tienermeisjes meer – we zijn jonge volwassen vrouwen!

‘Het is wel even wennen, hoor.’ zeg ik, maar Savannah hoort me niet. Er is een cabaretier op tv waar ze de slappe lach van krijgt.

Na een melige avond ga ik naar mijn nieuwe slaapkamer. Ik heb de bovenverdieping uitgebreid met een extra kamer.

Omdat ik nu volwassen ben, verhuis ik uit mijn kinderkamer naar deze kamer. Zonder op de centen te letten, heb ik alles ingericht.

Papa’s foto heeft nog steeds een belangrijke plaats aan de muur.

Een tevreden grijns verschijnt op mijn gezicht als ik me omdraai. Ik heb een enorme inloopkast op mijn kamer, met grote spiegels op de deuren.

Even kijk ik naar mezelf. Tasja Goedhart, een volwassen vrouw!

In de keuken hoor ik Cindy miauwen. Ik til hem op.

‘Nu zijn we allebei groot, Cin!’ zeg ik lachend.

‘Een begin van een heel nieuw leven!’