Kingdom of Nirvoas

O OOOOO

O

Armen – Famil ie BrandsGeneraties:

(1.) /

(2.) Willem x Jacoba, Thomas

(3.) Nelleke, Jacob, Janneke, Wouter

De vorige keer verhuisde de familie Brands terug naar de boerderij van Willems vader. Hun oudste zoon, David, bleef met zijn vrouw in hun oude huis wonen.

Nelleke kreeg verkering met Alex.

Thomas, Willems jongste broer, werd ontslagen als hofnar bij de koningin.

Een sneeuwstorm bulderde over het nachtelijke platteland van Nirvoas.

Thomas Brands dook nog wat dieper weg in zijn mantel toen hij het kleine boerderijtje in de duisternis zag opdoemen. Eindelijk – hij was er.

Sinds zijn vertrek uit het koninklijke paleis had hij in herbergen en armoedige hotels geslapen. Veel geld had hij niet.

Dit was zijn laatste hoop. Zijn broer Willem woonde hier, met zijn gezin. Hopelijk zou hij hem tijdelijk onderdak willen geven.

Thomas rilde van de kou. Maar ook van ellende. De tijd bij de koninklijke familie was geen fijne geweest.

Hij was bedrogen door de hofdame, Helena, en ze had hem op een ontzettend lage manier misbruikt.

Ooit was hij verliefd op haar geweest, een beetje maar, maar nu voelde hij een diepe haat.

Thomas balde zijn vuisten. Ze had hem verleid, en hem toen als een baksteen laten vallen. Hetzelfde deed ze bij de koning, maar die kwam er niet zo makkelijk mee weg. De koningin kwam erachter, en nu was de hele reputatie van de koning naar de knoppen.

Vastberaden stapte Thomas verder. Eigenlijk wilde hij helemaal niet meer nadenken over het verleden.

Hij klopte de sneeuw van zijn mantel en bleef staan voor de boerderij. Hoewel het nog vroeg was, brandde er al een zwak licht binnen. Jacoba, zijn schoonzus, leerde haar zoontje lopen. Het tafereel straalde warmte en liefde uit. Even aarzelde Thomas. Was hij hier wel welkom?

Hij rechtte zijn schouders en klopte aan. Jacoba keek verrast op en opende de deur. Zodra ze Thomas zag, brak er een glimlach door op haar gezicht.

‘Waar ben je al die tijd geweest, Tom?’ riep ze uit toen ze hem omhelsde. ‘We hadden gehoopt dat je meteen uit het paleis hierheen kwam!’

‘Ik…moest even mijn gedachten op een rijtje zetten.’ zei Thomas. ‘En ik wist niet zeker of jullie mij wel erbij wilden in huis. Het is al zo druk…’

Jacoba hapte geschrokken naar adem.

‘Hoe kon je dat nou denken? Je bent hier altijd welkom, je bent toch familie! Hè, gekke jongen. Kom binnen!’ Snel stookte Jacoba het vuur op.

Intussen maakte Thomas kennis met zijn kleine neefje Wouter. Hij had gehoord dat het ventje vroeger mager en ziekelijk was, maar daar was nu niets meer van te zien. Het leven op het platteland deed hem goed.

‘Hoe heet jij?’ sliste Wouter en hij keek met grote ogen omhoog.

‘Ik ben je oom, Thomas.’ lachte Thomas. Wat een leuk joch!

‘Laat je niet gek maken, hoor.’ grinnikte Jacoba, die aan een maaltijd voor Thomas begon. ‘Wouter krijgt iedereen binnen de kortste keren in zijn macht met die vlotte babbel van hem.’

Thomas lachte. ‘Zal ik hem helpen met leren lopen?’

‘Graag. Naar mij luistert hij niet, misschien wel naar jou.’

‘En nu ga jij eten. Je ziet eruit alsof je weken niet gegeten hebt.’ zei Jacoba vastberaden, en ze zette een verse omelet voor Thomas’ neus neer.

Het leven in de boerderij kwam op gang.

Nelleke schoof ook aan, en knoopte voorzichtig een gesprek aan met haar oom.

‘Het schijnt nogal een chaos geweest te zijn op het paleis…’

‘Dat kun je wel zeggen, ja.’ zei Thomas tussen twee happen door.

‘Maar…wat was er dan precies? Van al die roddels weet je nooit welke je moet geloven.’ ging Nelleke door.

‘Eh…’ Ongemakkelijk liet Thomas zijn blik door de kamer dwalen.

Gelukkig kwam Janneke toen binnen en werd Nelleke’s aandacht even afgeleid.

Maar Thomas had het mis – Nelleke bleef nieuwsgierig.

‘Weet je wat nog het gekste is dat ik gehoord heb? Er was een hofdame die alle mannen aan het hof verleidde. Zelfs de koning kreeg ze het bed in. Toen de koningin daarachter kwam, was ze woedend. Maar, oom Thomas, is het waar dat u ook bedrogen bent door die hofdame?’

‘Nel! Laat oom Thomas met rust!’ zei Janneke geïrriteerd.

Nelleke luisterde niet. Ze was dol op roddels.

‘Vertel eens meer over die hofdame?’

‘Ze was een verleidster, inderdaad. Dat is alles wat ik er over kwijt wil, op dit moment.’ Snel at Thomas verder.

Toen Thomas klaar was met eten stond hij snel op. Hij werd onrustig van die Nelleke, met al haar vragen.

‘Broertje!’ klonk het ineens. Willem stond vlak voor hem. ‘Wat fijn dat je toch gekomen bent. En je bent welkom, onthoudt dat goed. Over een paar weken begint het zaaiseizoen weer. Dan kunnen we mooi een extra paar handen gebruiken!’

‘Bedankt, Willem.’ knikte Thomas dankbaar.

‘Alex!!’ snerpte het ineens door de boerderij. Een roodharige jongen klopte de sneeuw van zijn kleren, en werd bijna plat geknuffeld door Nelleke.

‘Hai Nel.’ grijnsde hij. ‘Alles goed met m’n meissie?’

‘Ja!’ gilde Nelleke in zijn oor. ‘Zeker nu jij er bent!’

‘Ik dacht, ik heb vandaag toch niet zo veel te doen, dus kan ik mooi bij jou langs gaan.’ vertelde Alex met drukke handgebaren.

‘Wat ben je toch lief.’ glimlachte Nelleke en ze maakte haar wurggreep iets losser.

‘Jongens, mag ik even tussendoor?’ vroeg Willem. ‘Er is iets waar Jacoba en ik even met jullie over willen praten.’

‘Kom maar aan tafel zitten.’ gebaarde Willem. ‘Luister. Er is een adellijke familie op zoek naar bedienden. Het gaat om de weduwe Daesdonck en haar nieuwe man Dagheraath. Het is een belangrijke familie.’

‘Die namen zeggen me niks, hoor.’ grinnikte Nelleke.

‘Hou even je mond, ik ben aan het woord.’ sprak Willem streng.

‘Ze bewonen een groot landhuis in het oosten van Nirvoas. Er is een apart gebouw voor de bedienden. Het zou zelfs mogelijk zijn om daar als echtpaar te wonen, en een gezin te stichten.’

‘Je bedoelt dat Alex en ik daar…?’ begon Nelleke aarzelend.

‘Wij als bedienden bij die familie?’ vroeg Alex verrast.

‘De heer Dagheraath schijnt een goede man te zijn. En het betaalt ook goed, natuurlijk. Jullie hebben gelijk onderdak, en zijn verzekerd van inkomsten en voedsel. Verzekerd van een goede toekomst, eigenlijk.’ Na deze woorden zweeg Willem even.

‘Jij helpt hen wel met een brief schrijven, hè Coba?’ vroeg hij aan zijn vrouw.

‘Natuurlijk!’ lachte ze. ‘Als ze willen, tenminste.’

‘Natuurlijk willen we!’ schreeuwden Nelleke en Alex in koor.

Dolenthousiast sprong Nelleke overeind en vloog haar vader in de armen.

‘Wat een geweldig nieuws. Ik hoop echt dat we die baan krijgen. Bedankt, pap.’ Nelleke’s blauwe ogen twinkelden dankbaar.

‘Graag gedaan, je bent tenslotte mijn oudste dochtertje!’

Na dit vader-dochter moment keek Nelleke stralend om zich heen.

‘Alex!’ krijste ze en ze rende naar haar vriend toe. ‘Zouden we echt bedienden kunnen worden? Bij zo’n rijke familie? Aaah!’

Ze sprong op en neer en wapperde met haar handen.

‘Rustig, jij!’ grijnsde Alex en snoerde haar de mond met een kus.

Maar toen kon ook Alex zijn enthousiasme niet langer inhouden.

‘Stel je voor, Nel, bij de adel wonen!’

Ze barstten allebei in lachen uit, zo blij waren ze met dit mooie vooruitzicht.

De sollicitatiebrief werd verstuurd en nu was het wachten tot er antwoord kwam van Heer Dagheraath…

Het leven ging zijn gewone gangetje. Al gauw voelde Thomas zich thuis op de boerderij. Hij had zijn viool mee mogen nemen uit het paleis, en speelde er nu vaak op.

Janneke was dol op gezelligheid. Ze vond het heerlijk als het vuur in de haard knapperde en buiten de schemering viel, en iedereen warm en moe bij elkaar zat na een lange dag werken op het land.

Tijd doorbrengen met haar familie was het fijnste van de hele wereld! Ze hielp haar moeder met koken, deed veel in het huishouden, en nam een groot deel van de zorg voor Wouter op zich.

Ze was stapelgek op haar broertje. Ooit hoopte ze zelf zo’n kleintje te hebben!

Op een dag kwam werd er een rol perkament met een rood lakzegel erop bezorgd. Het was van heer Dagheraath!

Nelleke en Alex mochten meteen beginnen. Grote chaos ontstond in de boerderij; iedereen was blij voor het jonge stel en hielp met inpakken. Na een langdurig afscheid vertrokken de twee.

Voor de rest van de familie ging het leven door zoals altijd.

Nu Nelleke weg was, woonden er zes mensen in de boerderij. Jacoba werd er soms een beetje melancholisch van; twee van haar kinderen waren nu al uit huis…Haar oudste, David, werd zelfs al vader! Jammer genoeg was ze het contact met hem een beetje verloren.

Het was een lange winter geweest, met veel sneeuw.

Maar nu werd het eindelijk lente.

‘Ik werd wakker van oom Thomas’ gesnurk, en toen keek ik uit het raam, en toen was alle sneeuw weg!’ ratelde Wouter opgewekt.

Iedereen glimlachte om zijn enthousiaste stemmetje. Wouter was nu al acht jaar, geen peutertje meer. Maar nog steeds wist hij iedereen te vertederen, en iedereen moest altijd om hem lachen.

‘Ga jij ook op het land helpen, Wout?’ vroeg Janneke aan haar broertje.

‘Daar moeten we nog even over nadenken, hoor.’ zei Willem snel.

‘Ah, toe, pappa, mag het? Mag het?’ jengelde Wouter gelijk. ‘Ik wil ook op het land werken, ik ben al groot!’

Zwijgend zag Thomas alles aan. Soms voelde hij zich zo alleen, zo’n buitenstaander.

En uiteindelijk gaf Willem maar weer toe – tegen Wouter kon nooit iemand lang ingaan. Die dag werkten Jacob, Wouter, Thomas en Willem op het land.

Thomas leerde in razend tempo de basis van het zaaien. Werken op het boerenland had hij nog nooit gedaan – zijn leven had bestaan uit jongleren en grappen maken.

Ineens zag Thomas vlinders fladderen in de tuin. Vlinders…

Zijn gedachten gingen naar zijn zus Lisbeth, die altijd Vlinder werd genoemd omdat ze als kind zo graag achter de vlindertjes aan jaagde.

Vlinder was in dienst gegaan bij de koning, en spoorloos verdwenen. Niemand had ooit geweten wat er met haar was gebeurd.

Toen Thomas werd weggestuurd door de koningin, had ze een vreemde opmerking gemaakt…

‘Verdwijn uit mijn kasteel, en laat ik je nooit meer zien! Ik wist al vanaf de eerste dag dat je niet te vertrouwen was. Hoe kon het ook anders, een jongen van de familie Brands!’ had de koningin geroepen.

‘Net als dat zusje van je, die het kasteel in de fik stak en stierf in de kerker! Niet te vertrouwen!’

‘Ik moet even met je praten, Willem. Jij mag er ook bij zijn, natuurlijk, Jacoba. Het gaat over Vlinder.’ zei Thomas aarzelend.

Snel stuurde Willem iedereen naar buiten en ze namen plaats aan de tafel.

‘De koningin maakte een vreemde opmerking. Ze zei dat Vlinder het kasteel in brand had gestoken.’

‘Vlinder zou nooit expres brand stichten.’ zei Willem meteen vastberaden. ‘Nooit. Ze was een lieve meid, ze zou nooit een vlieg kwaad doen.’

Thomas knikte. ‘Het was vast een ongeluk.’

‘Maar ze werd toch in de kerker gegooid.’ vervolgde Willem nadenkend. ‘God, wat vreemd om nu ineens te horen wat er gebeurd is.’

‘Dit is misschien niet het hele verhaal. De koningin was woedend op het moment dat ze dit naar me riep, dus misschien missen er dingen. Maar ik denk wel dat dit de kern is, van wat er is gebeurd.’ zei Thomas.

‘Maar toch vraag ik me af waarom onze familie nooit op de hoogte gebracht is. Waarom hield de koning het geheim?’

‘Als de koning vindt dat Vlinder schuldig was, is dat zijn zaak. Waarschijnlijk zou ze door andere mensen onschuldig verklaard zijn. Ik denk dat hij daar geen zin in had. Koning Nicolaas de Eerste was een norse man, en hij kon er niet tegen als dingen tegen zijn wil in gingen.’ vertelde Willem.

Even was het stil.

‘Goed dat je dit verteld hebt. Anders zou Vlinder altijd een raadsel gebleven zijn voor ons.’ zei Willem uiteindelijk.

‘We weten nu dat ze niet meer leeft, helaas. Over haar einde in de kerker moeten we maar niet te veel nadenken.’ zei Thomas zacht en hij sloeg zijn ogen neer.

‘Dit had nooit mogen gebeuren.’ zuchtte Willem machteloos.

Willem bleef nog lang over zijn zus nadenken. Eigenlijk wilde hij iets doen, in opstand komen, klagen bij de zoon van die vreselijke koning. Maar wat had je eraan? Niemand had er in die tijd van geweten.

Thomas lag op een avond wat te rusten toen Jacoba binnen kwam.

‘Je bent een beetje alleen, af en toe. Heb ik gelijk?’ vroeg ze.

Thomas aarzelde. Ze had precies gelijk.

‘Och, soms…soms als ik jullie zo zie; jij en Willem, met jullie kinderen…’ stamelde Thomas onhandig. Hij schraapte zijn keel en zei toen: ‘Ik ben inderdaad vaak wat alleen. Dan denk ik: had ik ook maar zo’n gezin, een vrouw, een gezellig huis, lieve kinderen. Maar mijn leven is helaas een beetje anders gegaan.’

‘Kop op, jij!’ riep Jacoba uit. ‘Ik regel wel wat voor je…’

Toen Thomas de volgende dag weer op het land werkte, bleven Jacoba’s woorden maar door zijn hoofd spoken. Wat bedoelde ze daar nou mee?

Maar toen hij aan het eind van de middag terug kwam in de boerderij, moe en bezweet van een dag in het veld, begreep hij alles.

Jacoba had iemand uitgenodigd…Het was het knapste meisje dat hij ooit gezien had!

Het meisje zelf wist nergens van, Jacoba had haar gewoon uitgenodigd om wat te kletsen.

Maar al gauw raakten Thomas en Kristianne, zoals ze heette, aan de praat.

‘Ik ben Thomas Brands, leuk je te ontmoeten!’ zei Thomas. Meteen werd hij weer de spontane, vrolijke man die hij ooit was.

‘Ik ben Kristianne, aangenaam!’ lachte het meisje. ‘Jacoba vertelde me dat je hofnar geweest bent. Wat leuk!’ Ze giechelde terwijl er eigenlijk niks grappigs was.

Daarom schoot Thomas ook in de lach – wat een geinig meisje!

‘Zal ik wat trucjes laten zien?’ vroeg Thomas, en hij jongleerde wat voor haar, en deed wat kleine goocheltrucs. Hij speelde ook nog op zijn viool.

‘En nou…nou een mop!’ schaterde Thomas aan het eind van de middag. ‘Een vrouw vraagt aan haar man: met hoeveel vrouwen heb jij geslapen? De man antwoordt: alleen met jou lieverd! Met al die anderen bleef ik de hele nacht wakker!’

Kristianne barstte in lachen uit, en omdat ze al de hele middag moest lachen rolden de tranen nu over haar wangen.

‘Oh hou op, ik kan niet meer!’ schaterde ze en ze greep naar haar buik.

‘Wil je niet nog een mop horen?’ grinnikte Thomas.

‘Nee, nee, hou op! Alsjeblieft!’ Kristianne duwde Thomas tegen zijn arm en even later vielen ze uitgeput aan tafel neer.

Daar praatten ze nog tot het donker werd.

Voor Thomas leek het wel een droom. Dit meisje… zo mooi, zo grappig, zo lief. Maar ze moesten toch weer afscheid nemen.

‘Ik heb echt een geweldige middag gehad!’ lachte Kristianne en ze omhelsde hem.

‘Ha, gelukkig! Kom snel weer eens terug, dan wordt het nóg leuker!’

‘Zal ik zeker doen!’

Thomas bleef nog lang voor het raam staan om Kristianne uit te zwaaien. Zelfs toen ze allang uit het zicht was verdwenen, bleef hij staan.

Ineens hoorde hij de houten vloer kraken achter zich.

‘Jacoba,’ zei hij met een glimlach. ‘Het was geweldig met Kristianne. Hoe wist jij dat ik haar zo leuk zou vinden?’

‘Ach…’ zei Jacoba, en er verscheen een veelbetekenend glimlachje op haar rimpelige gezicht.

‘Als je op een leeftijd bent zoals ik, dan weet je sommige dingen gewoon… Het leven heeft me veel mensenkennis gegeven. En ik heb zo’n vermoeden dat het wel wat gaat worden tussen jullie twee!’