WK: Normal, but so different

Hoofdstuk 29

In de vorige update…

• Werd Shania wakker na haar overdosis pillen. Ze ontmoette Merle, die haar

wil helpen weer wat meer zelfvertrouwen te krijgen.

• Bleek Marit zwanger te zijn van haar vijfde kindje.

• Overleed Nathan in het bijzijn van zijn drie dochters.

• Gingen Olivia en Valentina uit. Valentina dook in een dronken bui met een

jongen in de jacuzzi, en merkte op het einde van de update dat ze zwanger

was…

En dan lezen we nu verder…

“Hé, zusje! Het spijt me dat ik niet eerder kon komen,

maar die problemen met Valentina thuis… ik ben hier

gewoon nog niet geraakt.”, verontschuldigt Iris zich.

Marit,

Guus,

Nienke,

Simon,

Roos,

Jasmin &

Carlijn

“Geen probleem!”, lacht Marit, “We hebben allebei ons

eigen drukke huishouden, en daarom kunnen we niet

altijd bij elkaar langskomen. Maar je, bent er, en dat is

het belangrijkste!”

“Gaan we dan naar binnen?”, Iris staat als een klein

kind te trappelen van ongeduld, “Ik ben heel

nieuwsgierig naar de kleine Carlijn!”

En zo staat ze even later vertederd met haar

babynichtje in haar armen.

“Ze is zo schattig!”, kirt ze, terwijl ze Carlijn heen en

weer wiegt.

“Echt, ik kan niet wachten tot ik binnenkort mijn eigen

kleinzoon of –dochter kan knuffelen!”

“Da’s waar ook!”, komt Marit er weer bij staan, “Hoe

lang moet Valentina nog?”

In ieder geval niet lang meer,” antwoordt Iris, “Ik zeg

niet dat ze elk moment kan bevallen, maar lang zal het

toch niet meer duren!”

Op dat moment wordt hun gesprek onderbroken door

Jasmin die de kamer komt binnen gehuppeld: “Tante

Ris, vanavond ben ik jarig. Kom jij ook naar mijn

feestje?”

“Dat zal niet lukken, Jasmintje,” antwoordt Iris, “Want

weet je? Valentina krijgt binnenkort een kindje, en

daarom moet ik nu heel goed voor haar zorgen!”

Jasmins ogen worden groot: “Een baby’tje, zoals

Carlijn? Dan mag ik toch wel eens op bezoek komen,

hé?”

“Natuurlijk mag je dat!”, zegt Iris, “Maar nu moet ik

wel naar huis. Doe je de groeten aan je broer, zussen

en papa?”

Het gezicht van Jasmin betrekt even: “Papa moet

vanavond weer laat werken, hij is bijna nooit meer

thuis… hij komt vanavond niet eens voor mijn

verjaardag…”, zegt ze triestig.

Iris neemt afscheid van haar nichtje, en vertrekt met

een ongerust gevoel weer naar huis. Er is echt iets

niet in orde daar…

Die avond staat Jasmin zenuwachtig voor de taart.

“Mag ik nu de kaarsjes uitblazen?”, vraagt ze voor de

zoveelste keer.

En wanneer Marit knikt, blaast ze in één keer alle

kaarsjes uit en springt vol verwachting in de lucht.

“Dat was echt leuk!”, roept ze uit, en daarna wendt ze

zich tot haar moeder: “Wacht je nog even met Carlijn

te laten opgroeien? Ik ga eerst even andere kleren

aantrekken.”

Wanneer Jasmin een halfuurtje later de kamer weer

binnenkomt, staat Marit al met Carlijn bij de taart:

“Kom er maar snel bij, want dat je nu een tiener bent,

wil nog niet zeggen dat je niet op tijd naar je bed

moet!”

Even later heeft ze de kaarsjes voor Carlijntje

uitgeblazen, en gooit ze de baby in de lucht.

“O nee…”, kreunt ze bij het zien van het gezichtje van

haar jongste dochter. Zonder dat de anderen hun zusje

goed hebben kunnen zien, verdwijnt ze met haar naar

de slaapkamer om haar kapsel te veranderen.

Wanneer Guus een paar uur later thuiskomt van zijn

werk, loopt hij meteen door naar Carlijns kamertje. Met

een nors gezicht kijkt hij naar het peutertje aan de

speeltafel.

Haar blonde haren kan ze nog van haar grootvader

geërfd hebben, de oog- en huidskleur heeft ze van

haar moeder… maar de vorm van de ogen, die is

ongetwijfeld… van Staf!

Als Carlijn merkt dat er nog iemand in de kamer is,

kijkt ze met een lief gezichtje op: “Papa??”

Guus tilt haar op om haar gezichtje beter te bekijken.

“Ik ben je vader niet!”, roept hij dan opeens luid,

waarop Carlijn hard begint te huilen.

Zonder daar aandacht aan te schenken, dropt Guus

het meisje ruw op de grond. Vervolgens buldert hij

door het hele huis: “MARIT! We moeten praten!”

Een beetje nerveus loopt Valentina naar het huis toe.

Ze heeft niet echt zo’n fantastische band met haar

tante Anke, maar op dit moment lijkt toch wel de beste

persoon om haar vragen te beantwoorden.

Anke,

Daniël &

Devon

Ze is nog niet binnen als de deur al openvliegt en

Devon naar buiten komt gewaggeld: “Faltina! Faltina

spele??”

“O ja, we gaan gezellig spelen!”, roept Valentina,

terwijl ze het jongetje ondersteboven laat hangen.

Devon giert het uit van de pret.

Dan klinkt Ankes stem: “Valentina, kom je binnen? Ik

heb koekjes gebakken voor ons, dat praat wat

gezelliger!”

“Koekjeeeeeess!”, roept Devon blij uit. Valentina heeft

moeite met hem in zijn kinderstoeltje te zetten, zo

enthousiast is hij.

“En, vertel eens?”, vraagt Anke vriendelijk, “Wat wou

je precies weten?”

Valentina zucht even: “Ik kan het zo goed niet

zeggen… binnen dit en een week wordt mijn kind

geboren, en ik ben pas zestien!”

“En ik weet gewoon niet… ik ben er nog niet klaar

voor! Tante Anke, jij was ook zestien bij Kelsy, en

zeventien bij Shania… hoe heb jij het klaargespeeld?”

“Ik, het klaargespeeld?”, Anke lacht even spottend,

maar is dan meteen weer serieus, “Ik sta waar ik nu

sta dankzij de hulp van je moeder… als Iris er niet

geweest was, zou Shania me waarschijnlijk ook zijn

afgenomen…”

Ze denkt even na: “Valentina… weet je wie de vader

van je kind is??”

Met een dromerige blik kijkt Valentina voor zich uit:

“Ja, natuurlijk weet ik wie het is… hij heet Stefan, en ik

ben al verliefd op hem vanaf de eerste keer dat ik hem

zag…”

“Mag ik je dan één raad geven?”, zegt Anke terwijl ze

allebei weer opstaan, “Vertel hem over je

zwangerschap, laat hem deel uitmaken van het leven

van je kind. Met z’n tweeën sta je zoveel sterker!”

“Dat zal ik doen, tante Anke!”, verzekert Valentina,

“Morgen bel ik hem meteen op!”

Haar gezicht betrekt even: “Maar tante… denk je dat ik

een goede moeder zal zijn??”

“Nichtje…”, zegt Anke, en ze legt een hand op

Valentina’s schouder, “Heb je mij al eens goed

bekeken? Ik denk niet dat het erger kan!”

“En… ik heb je daarnet met Devon bezig gezien.

Volgens mij wordt jij een geweldige moeder!”

“Ik hoop het!”, zucht Valentina, “Maar eigenlijk ben ik

best nog wel zenuwachtig voor wat er gaat komen!”

Veel tijd om te stressen heeft ze echter niet meer, want

diezelfde nacht nog wordt ze wakker met hevige

steken in haar buik…

“Aaaargh! Verdomme! Geen idee hoe mama dit drie

keer heeft kunnen uithouden!”, roept ze zo luid dat

toch wel iemand haar zou moeten horen.

In de kamer ernaast is Olivia inderdaad wakker

geworden. Slaapdronken knippert ze met haar ogen,

zich afvragend wat in godsnaam de reden van al dat

lawaai is.

Valentina! De baby komt!, schiet er dan opeens door

haar hoofd. Meteen schiet ze uit haar bed en snelt naar

de kamer van haar zus. Maar wanneer ze daar

aankomt…

… heeft Valentina het kindje al in haar armen!

“Mijn huidskleur en bruine haar, maar de groene ogen

van Stefan…”, zucht ze, “Ze is gewoon perfect…”

Ze geeft de baby aan Iris, die net is binnengekomen:

“Hier mama, wil jij je kleindochter ook even

vasthouden?”

“Ze is prachtig…”, zegt Iris, terwijl ze voorzichtig een

kusje op het babyhoofdje drukt, “Wat een geweldig

verjaardagscadeau voor vanavond…”

Olivia staat glimlachend toe te kijken.

“Hoe ga je haar eigenlijk noemen?”, vraagt ze

nieuwsgierig.

“Ik noem haar…”, Valentina strijkt nadenkend over het

wangetje van de baby, “Ik noem haar Elfi…”

“Ik weet het niet, Merle…”, zucht Shania, “Natuurlijk

zal ik nooit meer zo dom zijn om pillen te nemen, maar

om binnenkort gewoon mijn leven weer op te

pikken…”

Shania

“Je wordt ook niet meteen voor de leeuwen gegooid

hé, Naia,” probeert Merle haar gerust te stellen, “We

gaan alles stilaan weer opbouwen. Je hoeft ook niet

meteen met iedereen te beginnen praten hoor!”

“Dat weet ik ook wel, maar ik ben gewoon bang om

weer buiten te komen, weer contacten te moeten gaan

leggen…”, mompelt Shania.

“Weet je wat jij nodig hebt?”, zegt Merle, terwijl ze

opstaat van het bed, “Een beetje zelfvertrouwen! Kom

op, de taxi staat klaar, dan gaan we wat nieuwe kleren

kopen!”

“Maar Merle… dat durf ik helemaal niet…”, zucht

Shania, en ze maakt al aanstalten om de kamer uit te

lopen.

Merle houdt haar tegen: “Shania, je hoeft helemaal

niets te doen, alleen maar wat kleren passen en

zeggen wat je leuk vindt.”

Ze slaat een arm om Shania heen: “Ik wil je helemaal

nergens toe dwingen, maar ik ben er zeker van dat het

je goed zal doen!”

Shania maakt zich los uit de omhelzing en tovert een

glimlach op haar gezicht: “Zijn we dan weg?”

Wanneer ze even later in de kledingwinkel aankomen,

is Shania opeens al haar angsten vergeten. Opeens is

ze weer het vrolijke meisje dat ze vroeger was, en

samen met Merle gaat ze helemaal los op de muziek.

Dan herinnert ze zich het doel van hun bezoekje aan

de winkel, en begint tussen de kledingrekken te

zoeken. Niet veel later heeft ze al een paar

kledingstukken gevonden, en samen met Merle trekt

ze naar het pashokje.

Na een paar outfits gepast te hebben, denkt Shania

eindelijk gevonden te hebben wat ze zoekt.

“Merle, vind je dit ook niet mooi?”

“Geweldig, Shania!’, zegt Merle die erbij komt staan,

“Ga jij je maar alvast weer aankleden, dat zal ik dit

setje gaan betalen. En dan gaan we naar huis, eens

kijken wat we zoal met je haar en make-up kunnen

doen.”

“Ik vertrouw je volledig!”, lacht Shania.

Even later staat ze voor de spiegel onzeker aan haar

haren te plukken, maar Merle is dolenthousiast: “Zie

je, ik zei je toch al dat een korter kapsel je leuk zou

staan!”

Shania glimlacht voorzichtig: “Je hebt gelijk, Merle. En

weet je? Ik geloof dat ik me nu wel sterk genoeg voel

om weer écht onder de mensen te komen!”

Ze steekt haar armen uit: “Merle, je bent een schat!

Bedankt voor wat je allemaal voor me gedaan hebt!”

“Dat is graag gedaan, Shania!”, lacht Merle, “En je

weet het: als je hulp nodig hebt, ben ik er voor je!”

“Is Valentina in de babykamer? Ik wil haar zo graag

proficiat wensen!”, is het eerste wat Anke zegt als ze

binnenkomt.

Iris lacht: “Ja, Valentina is boven bij Elfi. Ga er maar

snel naartoe zusje, ik zie dat je amper je zenuwen kunt

bedwingen!”

Iris,

Lex,

Olivia,

Valentina

& Elfi

“Hah, sorry Ris, waar zijn mijn goede manieren ook?”,

grinnikt Anke, “Gelukkige verjaardag, natuurlijk!”

Maar nadat ze Iris en Lex uitgebreid heeft

gefeliciteerd, haast ze zich toch naar boven.

Iris’ mond valt intussen open als ze Shania ziet

binnenkomen: “Naia! Wat zie je er geweldig uit, meid!

Ik bedoel… je haar, je kleren… je ziet er gewoon

fantastisch uit!”

“En dat allemaal met dank aan Merle!”, vertelt Shania

enthousiast, “Zij heeft echt zoveel voor me gedaan, ik

zou niet weten waar ik nu zonder haar zou staan!”

“Dus probeer ik nu langzaam aan opnieuw onder de

mensen te komen.”, eindigt ze haar uitleg, “Te

beginnen met jullie verjaardagsfeestje!”

Iris glimlacht: “Goede keus, meidje!”

Ook boven klinken er heel wat verwonderde kreten,

maar dan eerder van vertedering.

“Wat een schatje!!”, jubelt Anke terwijl ze Elfi uit haar

bedje tilt, “Echt zo’n prachtkindje, Val!”

Ze kijkt Valentina smekend aan: “Mag ik haar

misschien eens vasthouden?”

En wanneer haar nichtje knikt, neemt ze de baby

voorzichtig op haar arm.

Nadat ook Kelsy erbij is komen staan en haar kleine

nichtje heeft bewonderd, draait Valentina zich om:

“Kom, laten we maar weer naar beneden gaan, het zal

voor mama en papa wel bijna tijd zijn om op te

groeien.”

Beneden staan Iris en Lex inderdaad al bij hun taarten.

“We kunnen het nu niet langer uitstellen”, zegt Lex, en

hij voegt er snel aan toe: “Maar ik ben er zeker van dat

jij er als oudje nog net zo geweldig zal uitzien al nu!”

“Vleier!”, grinnikt Iris, terwijl ze zich voorover buigt

om haar kaarsjes uit te blazen, “Nu ja, op hoop van

zegen dan maar…”

Terwijl zijzelf de tintelingen door haar lichaam pas

begint te voelen, grijpt Lex met een pijnlijk gezicht

naar zijn rug: “Auw! Ik geloof dat ik nu meteen al de

nadelen van het oud zijn begin te voelen!”

“Ik ook!”, hoort hij Iris van de andere kant van de tafel

kreunen, “Maar ik moet toegeven dat het beter meevalt

dan ik gevreesd had! Zullen we ons dan nu maar weer

eens omdraaien?”

“Ik wist het wel!”, roept Lex meteen wanneer hij Iris

ziet, “Ik wist wel dat je net zo knap zou blijven!”

En hij begint zijn vrouw hartstochtelijk te zoenen.

“Normaal zou ik dit écht vies vinden!”, roept Valentina

tussen hun gekus door, “Maar voor deze ene keer zal

ik het maar toelaten, zeker?”

Wanneer Iris en Lex een make-over hebben gehad, het

feestje is afgelopen en alle gasten naar huis zijn,

spreekt Olivia haar ouders aan: “Mama, papa? Zou ik

even met jullie kunnen praten?”

“Natuurlijk, Liv!”, knikt Iris, “Zolang je ook maar niet

gaat vertellen dat je zwanger bent?”

Olivia grinnikt: “Nee mama, het is niets ernstigs

hoor!”

“Kijk, het zit zo”, begint ze, “Ik heb de laatste tijd wat

opzoekwerk gedaan, ik doe al een tijdje goed mijn best

op school, en… ik zou graag gaan studeren.”

Nog voordat haar ouders kunnen antwoorden, gaat ze

verder: “Ik heb al op de site van de universiteit

gezocht, en ik zou morgen meteen al kunnen

vertrekken…”

Ze kijkt een beetje angstig voor zich uit: “Ik mag toch

van jullie??”

Iris en Lex lachen opgelucht.

“Als het dat maar is, meisje. Natuurlijk mag je van ons

gaan studeren!!”, zegt Lex meteen, “En wij zijn zo

trots op je!”

Een beetje met een schuldige blik kijkt Olivia haar

tweelingzus aan, die er net is komen bij zitten: “Jij

vindt het toch niet erg, Val?”

Valentina lacht: “Zusje toch! Ik had best mee willen

gaan naar de campus, maar waarschijnlijk had ik toch

meer gefeest dan gestudeerd… en bovendien heb ik

nu Elfi, ik kan haar toch moeilijk meenemen!”

“En haar hier laten… dat zie ik ook niet zitten. Ze zou

me niet eens meer kennen als ik terugkom! Nee, gaan

studeren is niks meer voor mij!”

Ze staat op en omhelst haar zus: “Go for it! Laat ze

daar maar eens zien wat Olivia Normal waard is!”

Wanneer de tweeling even later naar bed is, hebben

Iris en Lex wat tijd om zelf van alles te bekomen.

“Weet je?”, zegt Lex terwijl hij zijn vrouw in zijn armen

neemt, “Ik geloof dat ik de gelukkigste man van de

wereld ben.”

“Vier geweldige kinderen, een prachtige vrouw en een

schitterende kleindochter!”, gaat hij trots verder.

Maar Iris zucht even: “Ik maak me zorgen om Maarten.

Het is al zo lang geleden dat we van hem nog iets

gehoord hebben, we weten niet eens waar hij zit…”

“En toch… toch weet ik zeker dat alles goed met hem

is. Ik voel het gewoon, alles komt goed met hem.”,

antwoordt Lex.

“En weet je wat ik zeker weet?”, fluistert Iris zachtjes.

Ze legt haar hoofd op Lex’ schouder en gaat dan

verder: “Dat ik de gelukkigste vrouw op de wereld

ben…”

Tot de volgende

keer!!!

Ja, een geweldige

picspamfoto… Anke ging Devon

even een kinderliedje leren, en

dat moest blijkbaar door de

verzorgingstafel heen ><