Kijkwijzer Palet; Dans

1. Informatie

Dansvoorstelling: Rocco, a dark full rideMuziek: soundtrack van Pieter C. Scholten; variërend van oerwoudachtige geluiden en een

stukje zang van de Sound of Music tot motorzaagachtige geluiden, piano, drum…en in de ‘pauze’ de franse uitvoering van Parole, Parole van Alain Delon.

Locatie: Stadsschouwburg Arnhem, kleine zaal.

Data voorstelling: loopt al vanaf november 2013, deze voorstelling was op 29 maart 2013.

Recensie van Korzo, productiehuis voor dans te Den Haag

ROCCO

Emio Greco, Pieter C. Scholten | ICKamsterdamDe voorstellingen van het duo Emio Greco en Pieter C. Scholten worden in binnen- en buitenland geroemd om hun intense kwaliteit. In ROCCO stappen vier dansers een boksring in en als broers dagen ze elkaar uit met stoten, snel voetenwerk en agressieve tactieken. Na meerdere rondes van hevige strijd bouwt de spanning op, tot het punt waar ze woest worden en terugslaan. Gebaseerd op de film Rocco e i suoi fratelli van Luchino Visconti, vertegenwoordigen de vier dansers broederliefde in al zijn facetten: het goede en het kwade, de duivel en de engel, het androgyne en het incestueuze. Kaïn en Abel, Romulus en Remus, Laurel en Hardy. Een dansvoorstelling over de fysieke en psychologische extremen van bokser en danser. A dark full ride.

Trouw recensie 8 november 2013

2. Vorm

De voorstelling vond plaats in ‘de kleine zaal’ die voor de gelegenheid was omgebouwd tot een echte boxruimte, met een boxpodium (incl. touwen) en een vierkante tribune er omheen. De ruimte was zwart, bij binnenkomst was er rook in de ruimte, de verlichting was door enkele spots. De ruimte is erg belangrijk voor de voorstelling, het maakt volledig deel uit van de voorstelling. Als publiek heb je de rol van ‘boxpubliek’, je moet je als toeschouwer verhouden tot die nieuwe rol. Je zit ook dicht op het podium, er zijn momenten waarop de dansers de voorste rijen bijna aanraken (en dit soms ook echt doen) en momenten waarop de dansers de toeschouwers recht in de ogen kijken.

De kleine ruimte, de eveneens kleine afstand tussen dansers en publiek, de dansers die het publiek recht aankijken, fysiek ook reiken naar het publiek, maakt dat je als toeschouwer niet anoniem aanwezig bent, maar evengoed ‘gezien’ wordt. Je wordt geconfronteerd met je eigen aanwezigheid en met je eigen rol als ‘toeschouwer van een box-dansvoorstelling’. Het is geen echte boxwedstrijd, maar een dansvoorstelling en dat maakt toch gelukkig wel verschil. Zelf zou ik geen toeschouwer van een echte boxwedstrijd willen zijn.

De kleine zwarte, rokerige ruimte met schaarse verlichting, op een enkele felle spot op het midden van de boxring geeft de spanning. De “box-bel”, het juichende publiek uit de geluidsboxen geeft het gevoel alsof je een figurant op een filmset bent.

De muziek was een aaneenschakeling van fragmenten die langer of korter duurden, af en toe onderbroken door een “box-bel”. Tussen ruigere ritmische geluiden waren ook fragmenten van een liedje van de Sound of Music (do-re-mi), een pianospel en juichend publiek. Er werd een “pauzetijd” gespeeld waarbij een boxer een snoepbox om de nek hing en snoepjes het publiek in gooide en het liedje “Parole, parole” playbackte. Daarbij kwam een boxer op die meeplaybackte en op korte haklaarsjes de boxring in ging en de andere boxer aan het eind van het liedje hevig begon te zoenen. Hier werden de verhoudingen tussen de mannen opeens wel heel erg troebel. Eé boxer was een vrouw, later las ik in het programmaboekje dat dit eigenlijke een man had moeten voorstellen. Behalve haar lange haar oogde ze ook al niet zo typisch vrouwelijk.

De voorstelling begon met vier dansers. Twee geheel in het zwart met een soort mickey-mouseachtige maskers op, de andere twee in boxershorts e en ontbloot bovenlijf/ hemdje (vrouw). De boxershorts stonden in de ring en dansten met grote, stoere bewegingen dicht om elkaar heen, dit duurde wel even. Na de pauze gingen de zwarte geklede mannen de boxring in (de andere twee gingen weg), ze hadden hun maskers af, maar hun hoofden zaten nog wel volledig verstopt onder een zwarte ‘sok’. Zij dansten ook vlak bij elkaar met grote gebaren, vaak rakelings langs elkaar, soms wat verder uit elkaar. Na verloop van tijd gingen de ‘sokken’van de hoofden, daarna de zwarte pully’s, toen de zwarte broeken. In een soort van gebreide legging dansten ze verder. Er was niet echt een climax, niemand ging knock out, uiteraard.

3 Tot welk dansgenre hoort deze voorstelling?

Ik denk dat deze voorstelling tot de ‘moderne dansen’behoort; de dansbewegingen waren ‘nieuw’, niet klassiek, armen werden bijvoorbeeld als molenwieken rond geslingerd. Emoties waren ook zichtbaar, zo leek van de twee zwarte boxers de blanke wat venijniger dan de donkere danser. De donkere danser leek wat bozer.

Een echt verhaal met een begin en een eind kon ik er niet in ontwaren, helemaal abstract was het ook niet want het ging wel degelijk om de rituelen van een boxvoorstelling. Thematisch zou ik zeggen, hoewel heel veel bewegingen ook geen typische ‘box-bewegingen’ waren. De grote lijn van de voorstelling had wel een verhaal; voorprogramma, pauze, hoofdboxwedstrijd. Bij het voorprogramma werd abstracter gedanst dan in het hoofdprogramma waar boxbewegingen beter herkenbaar waren, zij gebruikten ook (gedeeltelijk) boxhandschoenen.

De boxers van het hoofdprogramma waren het belangrijkst, eentje werd gezoend in de pauze door een weer andere boxer. Bij de eerste twee boxers, uit het voorprogramma was de onderlinge rivaliteit wel zichtbaar, maar nog niet heel hevig, ze bleven elkaar aardig vinden. Bij het hoofdprogramma ging het er iets heftiger aan toe, hier raakten ze elkaar meer aan, soms klemden ze elkaar in een stevige omhelzing vast, hier was soms de grens tussen hevige (liefdes)passie en gevecht heel dun.

Ik heb het meeste meegeleefd met de donkere danser uit het hoofdprogramma omdat ik hem het beste vond dansen, heel erg soepel en ritmisch en omdat hij boos keek, wat ik me in zo’n situatie goed kan voorstellen.

Het dor-re-mi liedje gezongen door een kinderstem was opeens heel erg teer en onschuldig en stak schokkend af bij de rest. Het liefelijke uit de kindertijd stond wel erg haaks op de bezigheden van de jonge mannen in de boxring. Dit raakte me, waar hadden deze boxers als kind van gedroomd, welke verwachtingen hadden ze toen van het leven en wat is er gebeurd dat ze nu zo in het leven staan? Heel triest.

4. Functie

De choreografen hebben het ingewikkelde van het mannelijke willen uitbeelden; broers, minnaars, vrienden, vijanden. In alle gedaanten kunnen ze tegenover elkaar komen te staan. Soms is de grens tussen de ene rol en de andere heel dun, soms lopen de verschillende rollen in elkaar over.

Het donkere, het rokerige, de hakjes, de ontblootte lijven, de boxhandschoenen, de tedere zang, de romantische franse chanson, en dan weer ruige ritmische muziek hebben allemaal bijgedragen aan de troebelheid van de verschillende mannelijke rollen die veelal door elkaar heen liepen.

5. Jouw reactie

Mijn verwachting van te voren was dat het een soort capoeira-dans zou zijn. In deze Braziliaanse vecht-dans lijken de dansers elkaar steeds bijna te raken. Deze dans heeft meer met trap-bewegingen. Ik had verwacht dat het ongeveer zoiets zou zijn maar dan met meer box-bewegingen. Er waren veel minder echte boxbewegingen dan ik had verwacht. Het zogenaamd elkaar rakelings hard raken heb ik niet echt gezien.

Betoog:

De ruimte was spannend, zwart, rook, enkele spots. De ruimte maakte volledig deel uit van de voorstelling. Als publiek heb je de rol van ‘boxpubliek’, je moet je als toeschouwer

verhouden tot die nieuwe rol. Je wordt geconfronteerd met je eigen aanwezigheid, je voelt je als een figurant bij een filmopname. De dansers namen de ruimte echt in, zeker tussen de dansers had je het gevoel dat ze met hun zwaaiende lijven de ‘lucht doorkliefden’. De onderlinge relaties werden steeds troebeler, zeker in de pauze. De muziek gaf verassingen zoals opeens een kinderstem, juichend publiek, een piano, ruige ritmes en dan opeens weer de box-bell.