Wat gaat de Vlaming van Di Rupo houden
1
20 ZATERDAG 3 DECEMBER 2011 DE MORGEN I n de staande ovatie die de vorige klimaatconferentie in Cancún afsloot zaten veel emoties vervat, maar vreugde voor een nieuwe deal was daar niet bij. Het applaus was een uiting van opluchting omdat misschien nog niet het klimaat, maar dan toch al het proces van klimaat- onderhandelingen gered was. Na Kopenhagen huiverden veel natiestaten en belangengroepen bij de gedachte dat de VN bij een nieuwe mislukking haar geloofwaardigheid als moderator van dat proces zou verliezen en haar autori- teit zou moeten afstaan aan zeg maar de G20. Het voorbije jaar was de sfeer bijge- volg optimistisch, maar blijkbaar niet dwingend genoeg om beleidsmakers gemotiveerd naar Durban te brengen. Bij de start van de conferentie werd namelijk al verkondigd dat er ook nu geen politiek akkoord in zit. Nochtans had het voorbije jaar de idea- le gelegenheid geweest om te bezinnen over hoe we ons best herorganiseren om dat klimaatprobleem aan te pakken. Als waarnemer-onderzoeker en deelnemer aan de conferenties sinds Kyoto in 1997 presenteer ik mijn visie op die nodige aanpak. Ze vraagt ‘politieke moed’, in eerste instantie niet om engagementen aan te gaan, wel om de wereld vandaag anders te bekijken, namelijk vanuit een kader dat bevrijdend werkt en niet meer polariseert of nodeloos fragmenteert. In Kyoto werd de wereld opgedeeld in twee groepen (de geïndustrialiseerde en de ontwikkelingslanden), en werden bindende maatregelen voor de eerste groep opgesteld. Maar de gemaakte afspraken zeggen niet wat er moet gebeuren met een land dat zich econo- misch ontwikkelt en dus van de tweede naar de eerste groep verhuist. De Noord- Zuidkloof werd bezegeld en het Protocol werd een soort bekentenis van ‘schuldig verzuim’ van Noord (terwijl eender wie indertijd even gretig en ondoordacht fossiele brandstoffen zou verbruikt heb- ben). Het is in principe nog steeds moge- lijk om de zogenaamde ‘historisch gedeelde maar verschillende verant- woordelijkheden’ te zien als een moreel- pragmatisch zaak in plaats van als een schuldkwestie. Maar daarvoor moet men vanaf nu landen afzonderlijk onder de loep nemen, en dat is voor de ‘niet meer zo onderontwikkelde landen’ natuurlijk een probleem. Waar men in Durban ook naartoe wil, het is zinloos om te streven naar een glo- baal akkoord met strengere doelstellin- gen voor landen die Kyoto ratificeerden en tegelijk te hopen dat landen in econo- mische ontwikkeling zich later gaan aansluiten. Om iedereen weer op één lijn te krijgen moeten we in eerste instantie af van het idee van een globaal klimaat- protocol. Het werk is niet verloren, want we weten nu hoe we de controle op broeikasgassen moeten reguleren. Maar we moeten ook toegeven dat het absurd was om een globaal probleem te regule- ren voor een halve wereld, en ook dat een vrije markt die zichzelf klimaatge- wijs in de hand zou houden niet meer dan een mythe kan zijn. Want dan rijst de vraag of we ons wel over het juiste probleem buigen. In 2009 mislukte de ‘ultieme’ klimaattop in Kopenhagen, en in 2010 was het de beurt aan de ultieme top rond biodiver- siteit in Nagoya. Wat hebben beide zaken gemeen? De reden van misluk- king was ‘gebrek aan politieke wil’, maar politieke wil voor wat? Niemand is voor klimaatverandering en niemand is tegen biodiversiteit, maar de consensus is vals, want beide uitgangspunten zijn tegelijk steriel en polariserend: de drei- ging en de wetenschappelijke onzeker- heden die de kwesties kenmerken, en het feit dat ze raken aan essentiële waar- den van ons mens zijn, leiden kennelijk tot tegengestelde maar evenwaardige visies in verband met de nodige aanpak. Het lijkt ondenkbaar, maar eigenlijk moeten we stoppen met klimaatonder- handelingen. Simpel gezegd: onderhan- delen over wat we moeten doen gaat beter als we onszelf dwingen om te ver- trekken van wat we nodig hebben in plaats van ons te laten leiden door wat ons bedreigt. En dat lukt enkel als we ons concentreren op essentiële elemen- ten van de organisatie van onze samen- leving. Verdelende rechtvaardigheid Kort gezegd: de wereld heeft geen kli- maatprotocol nodig, maar een globaal protocol voor energie, water, voedsel, transport en de productie en consump- tie van goederen, om de meest prakti- sche te noemen. Als neutrale thema’s kunnen ze, zonder dat er eerst schuldi- gen moeten aangewezen worden, gegrond worden in een verdelende rechtvaardigheid, terwijl ze verder gere- guleerd kunnen worden in een econo- mie die mogelijkheden genereert en tegelijk misbruik, uitspattingen en ver- spilling controleert. Wat ‘klimaatveran- dering’ als uitgangspunt voor onder- handelingen niet kan kunnen deze the- ma’s wel: ware intenties blootleggen, concrete verantwoordelijkheden defi- niëren en vooral betekenisvolle meningsverschillen toelaten. De zaak van het klimaat wordt dan een transver- sale kwestie die binnen elk thema bete- kenisvol kan aangepakt worden. Het platform om de problemen op een dergelijke manier aan te pakken bestaat, althans in principe: de VN-Commissie rond Duurzame Ontwikkeling probeert sinds de Rio-conferentie in 1992 een the- matische agenda werkbaar te maken. Jammer genoeg zien veel beleidsmakers dat proces ondertussen eerder als een vrijblijvend kans om het eigen imago op te poetsen dan als een middel voor geor- ganiseerde actie. De wereldtop duurza- me ontwikkeling in 2012 zou een goede gelegenheid zijn om het proces weer een centrale dwingende rol te geven. Ik wil met deze bedenkingen natuur- lijk de goede bedoelingen van eenieder die zich engageert in het klimaatdebat niet in twijfel trekken. In een nieuw pragmatisch kader voor onderhandelin- gen rond duurzame ontwikkeling kun- nen goede bedoelingen echter comple- mentair werken in plaats van polarise- rend, al was het maar omdat begrippen als transparantie en gelijkheid beter werken in een klimaat van mogelijkhe- den dan in een klimaat van angst. Kun je praten met vakbondsleiders? Pieter Timmermans van VBO, roept ieder- een op tot constructieve dialoog waarin gezocht wordt naar een gemeenschappelijk charter op basis waarvan vervolgens een stappenplan kan ontwikkeld worden. We kunnen dat alleen maar toejuichen! Sociale partners die samen met de direct betrokken stakeholders een overleg opstarten om de mismatch tussen vraag en aanbod weg te werken, om meer mensen aan de slag te hel- pen en werkgevers de medewerkers helpen te vinden die ze nodig hebben. Maar valt er wel te praten met vakbondsleiders? Er is hoe langer hoe minder compromis vanuit de vakbondshoek. Ze blijven vasthouden aan muffe slogans rond koopkracht en werk. En maken de mensen intussen nog meer bang voor de zich meer en meer mondialiserende wereld, waarin vooral kennis, spitstechnolo- gie, robotica de arbeidsplaatsen van een duurzame toekomst zullen invullen. Onze kinderen en kleinkinderen zullen wellicht meewarig hun hoofd schudden over zoveel hardnekkigheid in het willen vasthouden van vergane glorie uit oude industriële tij- den. Onze begrotingsonderhandelaars zijn in hetzelfde bedje ziek. Ze voelden de virtuele zweep van Europa en weg zijn duurzaam- heid, groene inspanningen, echte herverde- ling van welvaart en rijkdom. Het ordewoord is sparen en saneren om evenwichtige begro- tingen te kunnen voorleggen. Instantoplossingen. Maar ook voor hen staat de wereld niet stil en wanneer de echte straatacties zoals die van Occupy Wall Street of van de Indignados tot echte wereldwijde rellen zullen uitgroeien, gaat niemand mogen zeggen: wir haben es nicht gewusst. Iedereen met een gezond buikgevoel weet nochtans dat het dringend tijd wordt wel- vaart en rijkdom eerlijk te verdelen tussen alle burgers. Een economische politiek en sociale politiek die hand in hand gaan en waarin een onvoorwaardelijk basisinkomen armoede terugdringt en tegelijkertijd tewerkstelling ontplooit. Het wordt hoog tijd om ook de non-profit- sector te herdefiniëren. Om leraars aan te moedigen, om verpleegkundigen op te waar- deren, om mannen en vrouwen aan te moe- digen die uit de arbeidsmarkt stapten (of bleven) om voor hun kinderen te zorgen of om hun zieke ouders op te vangen, om priva- te en/of arbeidsmarktinitiatieven aan te zwengelen, om vrijwilligerswerk te onder- steunen (vrijwilligers vechten tegen de bier- kaai en moeten zoeken naar fondsen om te overleven, DM 2/11), om de vrijheid te geven aan elk van ons om zonder stigma’s te mogen kiezen welke richting we uitwillen. Het wordt tijd ook het BNP te herdefiniëren naar een Bruto Nationaal Geluk. Want de eco- nomie kan niet eindeloos blijven groeien en we kunnen niet eindeloos blijven consume- ren. Het wordt dus hoogdringend de juiste evenwichten terug te vinden of we missen met zijn allen de boot van de duurzame toe- komst. Christina Lambrecht, Namen Arme klasse Ik heb stilaan de indruk dat Di Rupo, samen met de sp.a, Open Vld en CD&V, de midden- klasse beschouwt als rijk. Niets is echter min- der waar, op het einde van de maand, als ik al mijn rekeningen betaald heb, is mijn geld op. En wat de belastingafrekken voor onder meer pensioensparen en huis mij oplever- den, dat investeerde ik allemaal terug in onze economie. Dat is nu dankzij deze rege- ring – die niet het lef heeft zichzelf te ontvet- ten – gedaan. Op deze manier wordt de mid- denklasse snel een arme klasse. Waarvoor dank. Ellen Peeters, Turnhout GUILLAUME VAN DER STIGHELEN legt uit waarom de fanatiekste Vlamingen de premier het meest zullen liefhebben Wat gaat u van Di Rupo houden GASTON MESKENS: wereld buigt zich over het verkeerde probleem ● G Ga as st to on n M Me es sk ke en ns s i is s k ke er rn nf fy ys si ic cu us s e en n o op p d de e k kl li im ma aa at tt to op p i in n D Du ur rb ba an n v ve er rt te eg ge en nw wo oo or rd di ig ge er r v va an n h he et t C Ce en nt tr re e f fo or r E Et th hi ic cs s a an nd d V Va al lu ue e I In nq qu ui ir ry y v va an n d de e U Un ni iv ve er rs si it te ei it t G Ge en nt t. . ● D De e k kl li im ma aa at tc co on nf fe er re en n- - t ti ie es s v va an n d de e V VN N z zu ul ll le en n h he et t k kl li im ma aa at t n ni ie et t r re ed dd de en n. . H He et t h he el le e p pr ro o- - b bl le ee em m w wo or rd dt t v ve er rk ke ee er rd d g ge es st te el ld d, , a ar rg gu um me en nt te ee er rt t G Ga as st to on n M Me es sk ke en ns s. . Waarom we moeten stoppen met klimaatonderhandelingen De wereld heeft geen klimaatprotocol nodig, maar een globaal protocol voor energie, water, voedsel, transport I k weet niet of ik het al mag zeg- gen, maar beste Vlaming, wat gaat u van Elio Di Rupo houden. Zielsveel. Nu nog niet meteen. Maar ooit. Niet nu, want hij is nog maar net eer- ste minister, of premier, zoals u het graag uitdrukt in uw schoon Vlaams. Hij zit nog te fris in het geheugen als boegbeeld van alles wat Franstalig is. U kent hem van dat strikje dat in een gevarendriehoek stond afgebeeld op affiches ten tijde van verkiezingen. “Laat Vlaanderen niet verst(r)ikken!”, stond erbij vermeld, vrezend dat u het beeld niet helemaal zou begrijpen. U kent hem nog te goed als voorman van de zakkenvullers ten zuiden van de taal- grens. Die lui die zo hard profiteren van het systeem dat u verplicht wordt in het zwart te werken, want anders verdwijnt het toch maar mee in de put. U kent hem als de drama queen zoals uw scherpste journalisten hem tactvol noemden toen hij even zijn hart wilde uitstorten bij de koning. Zo kent u hem. Als de “w(n)icht die geen deftig woord Nederlands kent”, zoals een politiek tegenstander hem voor u beschreef in een wellicht goed bedoeld bericht. Maar er komt een tijd dat u er anders over gaat denken. Ik weet zulke dingen, het is ooit mijn vak geweest. U gaat bin- nenkort documentaires zien en artikels lezen over de afkomst en de levensloop van Elio en u gaat stilaan voelen dat er iets niet klopt met uw afkeer. U weet wel, de afkeer die u voelt telkens als u de Frans sprekende medemens bezig hoort. We weten waar die vandaan komt. De mensen van stand in uw dorp spraken die taal om zich te kunnen onderscheiden van het gepeupel waar- toe u behoorde. Uw opa’s en oma’s heb- ben zich daar kwaad op gemaakt en hebben moeten strijden, hard strijden, om respect te krijgen en het Nederlands te doen aanvaarden als landstaal. Zoiets laat sporen na. De afkeer ‘wat Wals is vals is’, is blijven hangen. “Behalve dan bij Elio”, gaat u binnen enkele jaren zeg- gen. “Elio is anders.” Geloof het of niet, maar u gaat dat zeggen omdat u Vlaming bent. Omdat Vlaming zijn voor u meer betekent dan een taal spreken. Hou u vast, u gaat met de jaren in Elio Di Rupo uw lotgenoot herkennen. Ten eerste, omdat het establishment hem uitlacht. Meer bepaald met hoe hij spreekt. Dat heeft men met u ook gedaan. Men heeft u uitgelachen en uit- gescholden voor boerkes als u de taal van uw moeder sprak. U weet hoeveel pijn dat doet. U gaat hem in stilte in bescherming nemen tegen de grote muilen van het land. Een echte heer Ten tweede, omdat hij er goed uitziet. Hij beweegt elegant, verzorgt zijn lichaam, houdt zijn BMI uit de buurt van het frituurvet en kleedt zich als een echte heer. Geen heer zoals in Heer Gyles de Watersloot tot Klepkerque, maar een heer die zijn wereld kent. U kunt er al eens mee buiten komen. Ten derde, u gaat hem met Rocco Granata in De laatste show zien en mis- schien willen ze wel samen ‘Zomersproetjes’ zingen. Hij gaat zijn vlinderdas laten veilen ten voordele van Levenslijn op vtm. Hij zal lachen en uw kindjes over het hoofd strelen als ze met hun vlaggetjes aan het stadhuis staan waar hij buiten komt gewandeld met aan de arm een fatsoenlijke jongeman uit Oostrozebeke. Of zo. U zult trots zijn op uw breeddenkendheid. U gaat ook ontdekken dat deze Waal zich beter op zijn gemak voelt in de parochiezalen en duivenlokalen van Vlaanderen dan in de chique salons aan de Avenue Louise. Wat mij brengt bij een laatste punt: hij heeft helemaal dat profiel dat u zichzelf als goede Vlaming graag aanmeet. Van niks komend, miskend, vernederd en toch door hard werken en studeren iemand geworden. Daar houdt u van. Daar hebt u respect voor. Daarom gaat u, ooit, houden van een Franstalig socialist. Het is misschien niet voor iedereen een even prettig vooruitzicht, maar er zal weinig tegen te doen zijn. Net zo makkelijk als u nu zegt: “Ik heb die Stevaert nooit gemoeten”, zult u op een keer zeggen: “Ik heb die Di Rupo altijd wel gemogen”. Hij heeft helemaal het profiel dat u zichzelf als goede Vlaming graag aanmeet. Van niks komend, miskend, vernederd en toch door hard werken en studeren iemand geworden ● G Gu ui il ll la au um me e V Va an n d de er r S St ti ig gh he el le en n i is s e ex x- -r re ec cl la a- - m me em ma ak ke er r. . ● D De e V Vl la aa am ms se e a ar rg gw wa aa an n e en n a af fk ke ee er r t te eg ge en no ov ve er r E El li io o D Di i R Ru up po o z zu ul ll le en n o om ms sl la aa an n i in n s sy ym mp pa a- - t th hi ie e. . ‘ ‘I Ik k w we ee et t z zu ul lk ke e d di in ng ge en n, , h he et t i is s o oo oi it t m mi ij jn n v va ak k g ge ew we ee es st t’ ’, , z ze eg gt t V Va an n d de er r S St ti ig gh he el le en n. .
-
Upload
guillaume-van-der-stighelen -
Category
Documents
-
view
212 -
download
0
description
Opiniestuk in De Morgen
Transcript of Wat gaat de Vlaming van Di Rupo houden
20 ZATERDAG 3 DECEMBER 2011 DEMORGEN
Indestaandeovatiediedevorigeklimaatconferentie inCancúnafsloot zatenveel emoties vervat,maar vreugdevoor eennieuwedealwasdaarnietbij.Het applauswaseenuitingvanopluchting
omdatmisschiennogniethetklimaat,maardan tochalhetproces vanklimaat-onderhandelingengeredwas.NaKopenhagenhuiverdenveelnatiestatenenbelangengroepenbij degedachtedatdeVNbij eennieuwemislukkinghaargeloofwaardigheidalsmoderator vandatproces zouverliezenenhaar autori-teit zoumoetenafstaanaanzegmaardeG20.Het voorbije jaarwasde sfeerbijge-volgoptimistisch,maarblijkbaarnietdwingendgenoegombeleidsmakersgemotiveerdnaarDurban tebrengen.Bij de start vandeconferentiewerdnamelijk al verkondigddat erooknugeenpolitiekakkoord inzit.Nochtanshadhet voorbije jaarde idea-
le gelegenheidgeweestomtebezinnenoverhoeweonsbestherorganiserenomdatklimaatprobleemaan tepakken.Alswaarnemer-onderzoeker endeelnemeraandeconferenties sindsKyoto in 1997presenteer ikmijnvisieopdienodigeaanpak. Ze vraagt ‘politiekemoed’, ineerste instantienietomengagementenaan tegaan,welomdewereldvandaaganders tebekijken,namelijk vanuit eenkaderdatbevrijdendwerkt ennietmeerpolariseert of nodeloos fragmenteert.InKyotowerddewereldopgedeeld in
tweegroepen (degeïndustrialiseerdeendeontwikkelingslanden), enwerdenbindendemaatregelenvoordeeerstegroepopgesteld.Maardegemaakteafsprakenzeggennietwat ermoetgebeurenmeteen landdat zichecono-mischontwikkelt endusvande tweedenaardeeerstegroepverhuist.DeNoord-Zuidkloof werdbezegeldenhetProtocolwerdeensoortbekentenis van ‘schuldigverzuim’ vanNoord (terwijl eenderwie
indertijd evengretig enondoordachtfossielebrandstoffenzouverbruiktheb-ben).Het is inprincipenogsteedsmoge-lijkomdezogenaamde ‘historischgedeeldemaar verschillendeverant-woordelijkheden’ te zienals eenmoreel-pragmatischzaak inplaats vanals eenschuldkwestie.Maardaarvoormoetmenvanaf nu landenafzonderlijkonderde loepnemen, endat is voorde ‘nietmeer zoonderontwikkelde landen’natuurlijk eenprobleem.
Waarmen inDurbanooknaartoewil,het is zinloosomte strevennaar eenglo-baal akkoordmet strengeredoelstellin-genvoor landendieKyoto ratificeerdenen tegelijk tehopendat landen inecono-mischeontwikkelingzich latergaanaansluiten.Omiedereenweeropéén lijntekrijgenmoetenwe ineerste instantieaf vanhet ideevaneenglobaal klimaat-protocol.Hetwerk isniet verloren,wantwewetennuhoewedecontroleopbroeikasgassenmoeten reguleren.Maarwemoetenook toegevendathet absurdwasomeenglobaalprobleemte regule-renvoor eenhalvewereld, enookdateenvrijemarktdie zichzelf klimaatge-wijs indehandzouhoudennietmeerdaneenmythekanzijn.Wantdan rijst de vraagof weonswel
overhet juiste probleembuigen. In2009misluktede ‘ultieme’ klimaattop
inKopenhagen, en in 2010washet debeurt aandeultieme top rondbiodiver-siteit inNagoya.Wathebbenbeidezakengemeen?De redenvanmisluk-kingwas ‘gebrek aanpolitiekewil’,maarpolitiekewil voorwat?Niemand is voorklimaatverandering enniemand istegenbiodiversiteit,maarde consensusis vals,wantbeideuitgangspunten zijntegelijk steriel enpolariserend: dedrei-ging endewetenschappelijke onzeker-hedendiedekwesties kenmerken, enhet feit dat ze rakenaanessentiëlewaar-denvanonsmens zijn, leidenkennelijktot tegengesteldemaar evenwaardigevisies in verbandmetdenodige aanpak.Het lijkt ondenkbaar,maar eigenlijkmoetenwe stoppenmet klimaatonder-handelingen. Simpel gezegd: onderhan-delenoverwatwemoetendoengaatbeter alsweonszelf dwingenomte ver-trekkenvanwatwenodighebben inplaats vanons te laten leidendoorwatonsbedreigt. Endat lukt enkel alsweons concentrerenopessentiële elemen-ten vandeorganisatie vanonze samen-leving.
Verdelende rechtvaardigheid
Kort gezegd: dewereldheeft geenkli-maatprotocol nodig,maar eenglobaalprotocol voor energie,water, voedsel,transport endeproductie en consump-tie vangoederen, omdemeest prakti-sche tenoemen. Als neutrale thema’skunnenze, zonderdat er eerst schuldi-genmoetenaangewezenworden,gegrondworden in eenverdelenderechtvaardigheid, terwijl ze verder gere-guleerdkunnenworden in eenecono-miediemogelijkhedengenereert entegelijkmisbruik, uitspattingenenver-spilling controleert.Wat ‘klimaatveran-dering’ als uitgangspunt voor onder-handelingenniet kankunnendeze the-ma’swel:ware intenties blootleggen,
concrete verantwoordelijkhedendefi-niëren envooral betekenisvollemeningsverschillen toelaten.De zaakvanhet klimaatwordtdaneen transver-sale kwestie die binnenelk themabete-kenisvol kanaangepaktworden.Hetplatformomdeproblemenopeen
dergelijkemanier aan tepakkenbestaat,althans inprincipe: deVN-CommissierondDuurzameOntwikkelingprobeertsindsdeRio-conferentie in 1992een the-matischeagendawerkbaar temaken.Jammergenoegzienveelbeleidsmakersdatprocesondertusseneerder als eenvrijblijvendkansomhet eigen imagooptepoetsendanals eenmiddel voorgeor-ganiseerdeactie.Dewereldtopduurza-meontwikkeling in2012 zoueengoedegelegenheid zijnomhetprocesweer eencentraledwingende rol tegeven.Ikwilmetdezebedenkingennatuur-
lijk degoedebedoelingenvaneeniederdie zich engageert inhet klimaatdebatniet in twijfel trekken. In eennieuwpragmatischkader voor onderhandelin-gen rondduurzameontwikkelingkun-nengoedebedoelingenechter comple-mentairwerken inplaats vanpolarise-rend, alwashetmaaromdatbegrippenals transparantie engelijkheidbeterwerken in eenklimaat vanmogelijkhe-dendan in eenklimaat vanangst.
Kun je praten metvakbondsleiders?Pieter Timmermans van VBO, roept ieder-
een op tot constructieve dialoog waaringezocht wordt naar een gemeenschappelijkcharter op basis waarvan vervolgens eenstappenplan kan ontwikkeld worden. Wekunnen dat alleenmaar toejuichen! Socialepartners die samenmet de direct betrokkenstakeholders een overleg opstarten omdemismatch tussen vraag en aanbodweg tewerken, ommeermensen aan de slag te hel-pen enwerkgevers demedewerkers helpente vinden die ze nodig hebben. Maar valt erwel te pratenmet vakbondsleiders? Er is hoelanger hoeminder compromis vanuit devakbondshoek. Ze blijven vasthouden aanmuffe slogans rond koopkracht en werk. Enmaken demensen intussen nogmeer bangvoor de zichmeer enmeermondialiserendewereld, waarin vooral kennis, spitstechnolo-gie, robotica de arbeidsplaatsen van eenduurzame toekomst zullen invullen. Onzekinderen en kleinkinderen zullen wellichtmeewarig hun hoofd schudden over zoveelhardnekkigheid in het willen vasthoudenvan vergane glorie uit oude industriële tij-den.Onze begrotingsonderhandelaars zijn in
hetzelfde bedje ziek. Ze voelden de virtuelezweep van Europa enweg zijn duurzaam-heid, groene inspanningen, echte herverde-ling vanwelvaart en rijkdom. Het ordewoordis sparen en saneren om evenwichtige begro-tingen te kunnen voorleggen.Instantoplossingen. Maar ook voor hen staatde wereld niet stil en wanneer de echtestraatacties zoals die van OccupyWall Streetof van de Indignados tot echte wereldwijderellen zullen uitgroeien, gaat niemandmogen zeggen: wir haben es nicht gewusst.Iedereenmet een gezond buikgevoel weetnochtans dat het dringend tijd wordt wel-vaart en rijkdom eerlijk te verdelen tussenalle burgers. Een economische politiek ensociale politiek die hand in hand gaan enwaarin een onvoorwaardelijk basisinkomenarmoede terugdringt en tegelijkertijdtewerkstelling ontplooit.Het wordt hoog tijd om ook de non-profit-
sector te herdefiniëren. Om leraars aan temoedigen, om verpleegkundigen op te waar-deren, ommannen en vrouwen aan temoe-digen die uit de arbeidsmarkt stapten (ofbleven) om voor hun kinderen te zorgen ofomhun zieke ouders op te vangen, om priva-te en/of arbeidsmarktinitiatieven aan tezwengelen, om vrijwilligerswerk te onder-steunen (vrijwilligers vechten tegen de bier-kaai enmoeten zoeken naar fondsen om teoverleven, DM 2/11), om de vrijheid te gevenaan elk van ons om zonder stigma’s temogen kiezenwelke richting we uitwillen.Het wordt tijd ook het BNP te herdefiniërennaar een Bruto Nationaal Geluk. Want de eco-nomie kan niet eindeloos blijven groeien enwe kunnen niet eindeloos blijven consume-ren. Het wordt dus hoogdringend de juisteevenwichten terug te vinden of wemissenmet zijn allen de boot van de duurzame toe-komst.
Christina Lambrecht, Namen
Arme klasseIk heb stilaan de indruk dat Di Rupo, samen
met de sp.a, Open Vld en CD&V, demidden-klasse beschouwt als rijk. Niets is echtermin-der waar, op het einde van demaand, als ik almijn rekeningen betaald heb, ismijn geldop. En wat de belastingafrekken voor ondermeer pensioensparen en huismij oplever-den, dat investeerde ik allemaal terug inonze economie. Dat is nu dankzij deze rege-ring – die niet het lef heeft zichzelf te ontvet-ten – gedaan. Op dezemanier wordt demid-denklasse snel een arme klasse. Waarvoordank.
Ellen Peeters, Turnhout
GUILLAUMEVANDERSTIGHELEN legt uitwaaromdefanatiekste Vlamingendepremier hetmeest zullen liefhebben
Wat gaat u vanDi Rupo houden
GASTONMESKENS:wereld buigt zich over het verkeerdeprobleem
� GGaassttoonn MMeesskkeennss iisskkeerrnnffyyssiiccuuss eenn oopp ddeekklliimmaaaattttoopp iinn DDuurrbbaannvveerrtteeggeennwwoooorrddiiggeerrvvaann hheett CCeennttrree ffoorrEEtthhiiccss aanndd VVaalluueeIInnqquuiirryy vvaann ddeeUUnniivveerrssiitteeiitt GGeenntt..
� DDee kklliimmaaaattccoonnffeerreenn--ttiieess vvaann ddee VVNN zzuulllleennhheett kklliimmaaaatt nniieett rreeddddeenn.. HHeett hheellee pprroo--bblleeeemm wwoorrddtt vveerrkkeeeerrddggeesstteelldd,, aarrgguummeenntteeeerrttGGaassttoonn MMeesskkeennss..
Waarom we moeten stoppenmet klimaatonderhandelingen
De wereld heeft geenklimaatprotocolnodig, maar eenglobaal protocolvoor energie, water,voedsel, transport
Ik weet niet of ik het al mag zeg-gen, maar beste Vlaming, wat gaatu van Elio Di Rupo houden.Zielsveel. Nu nog niet meteen.Maar ooit.
Niet nu, want hij is nog maar net eer-ste minister, of premier, zoals u hetgraag uitdrukt in uw schoon Vlaams.Hij zit nog te fris in het geheugen alsboegbeeld van alles wat Franstalig is. Ukent hem van dat strikje dat in eengevarendriehoek stond afgebeeld opaffiches ten tijde van verkiezingen.“Laat Vlaanderen niet verst(r)ikken!”,stond erbij vermeld, vrezend dat u hetbeeld niet helemaal zou begrijpen. Ukent hem nog te goed als voorman vande zakkenvullers ten zuiden van de taal-grens. Die lui die zo hard profiteren vanhet systeem dat u verplicht wordt in hetzwart te werken, want anders verdwijnthet toch maar mee in de put. U kenthem als de drama queen zoals uwscherpste journalisten hem tactvolnoemden toen hij even zijn hart wildeuitstorten bij de koning.Zo kent u hem. Als de “w(n)icht die
geen deftig woord Nederlands kent”,zoals een politiek tegenstander hemvoor u beschreef in een wellicht goedbedoeld bericht.Maar er komt een tijd dat u er anders
over gaat denken. Ik weet zulke dingen,
het is ooit mijn vak geweest. U gaat bin-nenkort documentaires zien en artikelslezen over de afkomst en de levensloopvan Elio en u gaat stilaan voelen dat eriets niet klopt met uw afkeer. U weetwel, de afkeer die u voelt telkens als u deFrans sprekende medemens bezig
hoort. We weten waar die vandaankomt. De mensen van stand in uw dorpspraken die taal om zich te kunnenonderscheiden van het gepeupel waar-toe u behoorde. Uw opa’s en oma’s heb-ben zich daar kwaad op gemaakt enhebben moeten strijden, hard strijden,
om respect te krijgen en het Nederlandste doen aanvaarden als landstaal. Zoietslaat sporen na. De afkeer ‘wat Wals isvals is’, is blijven hangen. “Behalve danbij Elio”, gaat u binnen enkele jaren zeg-gen. “Elio is anders.” Geloof het of niet,maar u gaat dat zeggen omdat uVlaming bent. Omdat Vlaming zijn vooru meer betekent dan een taal spreken.Hou u vast, u gaat met de jaren in ElioDi Rupo uw lotgenoot herkennen.Ten eerste, omdat het establishment
hem uitlacht. Meer bepaald met hoe hijspreekt. Dat heeft men met u ookgedaan. Men heeft u uitgelachen en uit-gescholden voor boerkes als u de taalvan uw moeder sprak. U weet hoeveelpijn dat doet. U gaat hem in stilte inbescherming nemen tegen de grotemuilen van het land.
Een echte heer
Ten tweede, omdat hij er goed uitziet.Hij beweegt elegant, verzorgt zijnlichaam, houdt zijn BMI uit de buurtvan het frituurvet en kleedt zich als eenechte heer. Geen heer zoals in HeerGyles de Watersloot tot Klepkerque,maar een heer die zijn wereld kent. Ukunt er al eens mee buiten komen.Ten derde, u gaat hem met Rocco
Granata in De laatste showzien en mis-
schien willen ze wel samen‘Zomersproetjes’ zingen. Hij gaat zijnvlinderdas laten veilen ten voordele vanLevenslijn op vtm. Hij zal lachen en uwkindjes over het hoofd strelen als ze methun vlaggetjes aan het stadhuis staanwaar hij buiten komt gewandeld metaan de arm een fatsoenlijke jongemanuit Oostrozebeke. Of zo. U zult trots zijnop uw breeddenkendheid. U gaat ookontdekken dat deze Waal zich beter opzijn gemak voelt in de parochiezalen enduivenlokalen van Vlaanderen dan inde chique salons aan de Avenue Louise.Wat mij brengt bij een laatste punt: hij
heeft helemaal dat profiel dat u zichzelfals goede Vlaming graag aanmeet. Vanniks komend, miskend, vernederd entoch door hard werken en studereniemand geworden. Daar houdt u van.Daar hebt u respect voor.Daarom gaat u, ooit, houden van een
Franstalig socialist. Het is misschienniet voor iedereen een even prettigvooruitzicht, maar er zal weinig tegente doen zijn.Net zo makkelijk als u nu zegt: “Ik heb
die Stevaert nooit gemoeten”, zult u opeen keer zeggen: “Ik heb die Di Rupoaltijd wel gemogen”.
Hij heeft helemaalhet profiel dat uzichzelf als goedeVlaming graagaanmeet. Van nikskomend, miskend,vernederd en tochdoor hard werken enstuderen iemandgeworden
�GGuuiillllaauummee VVaann ddeerrSSttiigghheelleenn iiss eexx--rreeccllaa--mmeemmaakkeerr..
�DDee VVllaaaammssee aarrggwwaaaanneenn aaffkkeeeerr tteeggeennoovveerrEElliioo DDii RRuuppoo zzuulllleennoommssllaaaann iinn ssyymmppaa--tthhiiee.. ‘‘IIkk wweeeett zzuullkkeeddiinnggeenn,, hheett iiss ooooiittmmiijjnn vvaakk ggeewweeeesstt’’,,zzeeggtt VVaann ddeerrSSttiigghheelleenn..
