Ver Weg en Toch Dichtbij

Met grote ogen kijkt Isa om zich heen.Woonde oom Klaus hier?Toen ze nog in de auto zat kwam ze langs allemaal afgebrokkelde huizen. Alsof er oorlog was geweest.Maar dan had haar vader het haar toch vertelt?

Twijfelachtig drukt ze op de bel.Als het goed was woonde hij hier.In een simpele stacaravan…

Toch was het het goede adres want een oudere versie van haar oom dan ze zich herinnert komt naar buiten en omhelst haar.

Snel gaan ze naar binnen.‘Jij bent gegroeid.’ Zegt hij lachend.Isa snapt niet waarom hij zo vrolijk is.

‘Oom Klaus, is hier oorlog?’ Vraagt ze wat onbeholpen.‘Kindje, wist je dat niet?’ Vraagt hij geschrokken.‘Nee, de oorlog is net afgelopen. Maar dit is alles wat ik kan betalen.’ Zegt hij met een verdrietige blik.

Pap heeft niks gezegt. Denkt ze kwaad in zichzelf.‘Hoe gaat het met Richard?’ Vraagt haar oom opeens.Ze slikt. ‘Hij is dood.’Verbouwereerd kijkt hij haar aan. Ze ziet dat in zijn ooghoek een traan verschijnt.

‘Voordat hij stierf, zij hij dat ik naar u toe moest gaan oom.’ Ze wacht even.‘U zou me vertellen wat hij me nooit heeft durven te vertellen.’ Zegt ze er moeizaam achteraan.

Het gezicht van haar oom betrekt.Langzaam laat hij zich op een stoel zakken.‘Isa…’ Ze hoort dat hij huilt.

‘Het geeft niet. Rust eerst even uit.’ Zegt ze zachtjes.

‘Ga zitten.’ Zegt hij na een tijdje.Verwachtingsvol kijkt ze hem aan.Hij haalt iets uit zijn slaapkamer en gaat weer zitten.

Hij duwt een fotoalbum in haar armen.Op de voorkant ziet ze een man en een vrouw.Gelijk springen de tranen bij Isa in de ogen. Dit is Heleen met haar man.

Terwijl ze de pagina omslaat begint Klaus te vertellen.

‘Hier vroeg hij haar ten huwelijk.’ Zegt hij met een brok in zijn keel.‘Ze was zo gelukkig die dag. Ze belde dol enthousiast op.’

‘De bruiloft volgde snel.’ Vertelt Klaus moeizaam verder.

‘Hun huwelijk was gewoon een feit. Een feit dat hoe erg een oorlog ook is, liefde overwint.’ Nadat hij dit heeft gezegt kan haar oom zijn tranen echt niet meer bedwingen en krijst hij het uit.

Snel klopt Isa hem onbeholpen op de schouder.Als hij weer rustig is slaat ze de bladzij weer om.

‘Deze foto vind ik mooi.’ Zegt Isa schor.‘Ja, je kan gewoon zien dat ze van elkaar houden.’ Zegt Klaus snikkend terug.

Als Isa de pagina weer omslaat ziet ze een gelukkige Heleen in de armen van haar man.Wat had Isa haar toen graag willen zien.

Natuurlijk werd de bruiloft gevierd zoals dat hoort.

Die avond was niet zonder resultaat…

Maar Rigardo en Heleen waren dolgelukkig. Ook al zou hun kind midden in een oorlog opgroeien.

Heleen hield zoveel van dat gevalletje in haar buik.Het was haar geschenk van God vertelde ze me een keer.

‘En op een avond begon de bevalling.Heleen krijste het uit van de pijn vertelde Rigardo me later.’

‘Dat kun je op deze foto ook zien.’ Zegt Isa terwijl ze de foto aanwijst.

‘Hoeveel pijn het ook deed, Heleen zette door.Dat kindje zou er komen.’ Vervolgt oom Klaus alsof hij haar niet heeft gehoord.

‘Rigardo wist niet wat hij moest doen. Geschrokken keek hij toe terwijl Heleen uit volle macht schreeuwde.’

‘En toen was ze er…’Zegt oom Klaus hees.‘Ze?’ Vraagt Isa voorzichtig.

‘De kleine Merel.’ Zegt oom Klaus met alweer een traan in zijn ooghoek.

Langzaam slaat Isa de laatste bladzijde om.Daar ziet ze een foto van de voeten van het gelukkige echtpaar.

Met tranen in haar ooghoeken klapt ze het fotoalbum dicht.

‘Maar wat heeft dit met mij te maken?’ Vraagt ze zachtjes.Haar oom kijkt haar 1 seconde fel aan. Dan staan zijn ogen weer even vermoeid als daarvoor.‘Isa, je moet goed begrijpen dat…’Zijn zin word afgekapt door gehuil dat uit zijn slaapkamer lijkt te komen.

JAAA!! Cliffhanger. Mwahaha :PIk hou van dit dagboek <3 Heerlijk om de spanning erin te houden.Ik hoop dat jullie ook deze update weer leuk vonden!! En tot de volgende update is alweer de LAATSTE!!