Dichtbij april 2014

PERSONEELSMAGAZINE BROEDERS VAN LIEFDE

dichtbij Verschijnt 5 keer per jaar feb - apr - jun - okt - dec

5de jaargang

APRIL 2014 | NR. 22

Jacques Roggeziet sport als hét integratiemiddel bij uitstek

Josiane en Ginette

“We zijn familie geworden.”

DICHTBIJ GEEFT 2 JAAR

GRATIS LUIERS WEG!

“Alles over

sociale media!”

2 > dichtbij April 2014

21

812 Gespot Op cafe in 4 talen.

14 Dubbelgangers Afkomst

15 Dossier Sociale media

20 In memoriam

21 Aan het woord Jacques Rogge

25 Toch dichtbij We zijn geen kolonialen

26 Van alle markten thuis

27 Wedstrijd

28 In beeld Bloemenmeisje

11 De pionier Jacques Cleppe

De voorproever

INHOUD

3 Edito

4 Kort - telex

7 Anders bekeken Kurt ziet ze vliegen

8 Vaste stek Josiane Françoys “Stel je eens in de plaats…”

Proficiat aan onze

collega’s van De Winning,

die goed bezig zijn rond

doorstroom.

Dit zou elk kind

moeten kunnen

ervaren. Iets voor in

de eindtermen?

Een expert die ons

stimuleert om op de

ingeslagen weg verder

te gaan…

Leerrijk om te zien dat

veel voorzieningen met

dezelfde vragen rond

sociale media bezig zijn.

Kleine ideetjes kunnen

een grote impact hebben.

Paul De Neve

proefde deze

Dichtbij al voor.

Paul is binnen de centrale dienst van De Sleutel aan het werk als stafmedewerker communicatie en projecten. Als antenne is hij er ook het lokale aanspreekpunt van Dichtbij.

dichtbij April 2014 > 3

www.dichtbijmagazine.be

PERSONEELSMAGAZINE BROEDERS VAN LIEFDE

dichtbij Verschijnt 5 keer per jaarfeb - apr - jun - okt - dec

5de jaargang

APRIL 2014 | NR. 22

feb apr jun okt dec

5de jaargang

APRIL 2014 | NR. 22

Jacques Roggeziet sport als hét integratiemiddel bij uitstek

Josiane en Ginette

“We zijn familiegeworden.”

DICHTBIJ GEEFT 2 JAAR

GRATIS LUIERS WEG!

“Alles over

sociale media!”

Cover: Josiane Françoys Foto: Annelies Naert

Alle medewerkers van de Broeders van Liefde in België ontvangen ‘Dichtbij’ (Vlaanderen) of ‘Approches’ (Wallonië). De Broeders van Liefde zijn een congrega-tie en organisatie die de begeleiding en de verzorging opneemt voor kinderen, jongeren en volwassenen, in de sectoren onderwijs, verzorgingsinstellingen (geestelijke gezond-heidszorg en ouderenzorg), sociale economie, welzijn (orthopedagogische zorg en kinder-dagverblijven) en buitengewoon onderwijs.

RedactieraadLieven Claeys, Katrien Debreuck, Jan Decoene, Luc de Kezel, Mattias Devriendt, Filip D’Hooghe, Karen Godfrin, Br. Luc Lemmens, Raf Missorten, Annelies Naert (redactiesecretariaat), Veerle Neyt, Rik Ouvry,Jacques Van Daele, Edwin Vercruysse, Liesbet Werbrouck en Wim Wullaert.

Hoofdredacteur en verantwoordelijke uitgeverRaf De Rycke - Stropstraat 119 - 9000 Gent. Dichtbij is een uitgave van de v.z.w. Provincialaat der Broeders van Liefde.

AbonnementDichtbij verschijnt 5 keer per jaar en is gratis voor alle medewerkers van de Broeders van Liefde. Wilt u een abonnement? Neem dan contact op met het redactiesecretariaat.Oplage: 12.350 ex.

RedactiesecretariaatWie wil meewerken aan Dichtbij neemt het best contact op met het redactiesecretariaat. Annelies Naert, Stropstraat 119, B-9000 Gent T 09 241 19 98, [email protected]

VormgevingKliek Creatieve Communicatie

DrukPerka

EDITO COLOFON

> ANNELEEN (36) is opnamecoördinator in

M.F.C. Sint-Jozef in Gent. Centraal in haar leven

staat zorg dragen voor haar gezin met twee

kinderen, familie en vrienden. Als er nog tijd

rest, dan kan je haar op het tennisterrein vinden.

Wie is?ANNELEEN HEYVAERT

8Daar zit ik dan…Al gehoord van NRTH, RTH, ITP*? Het zijn nieuwe afkortingen die mij intussen niet meer onbekend in de oren klinken, maar die voor de nodige onrust en ver-andering zorgen binnen het zorglandschap. ITP staat voor integrale toegangs-poort. Voortaan klopt iedere minderjarige met een ernstige hulpvraag aan op die ene poort. Of het nu gaat om bijzondere jeugdzorg of veeleer te maken heeft met een beperking.

Met M.F.C. Sint-Jozef hadden we het geluk deel uit te maken van de piloot-groep Oost-Vlaanderen. We kregen als eersten de kans en ruimte om de vele omwentelingen te vertalen naar de verschillende departementen binnen onze voorziening.

Onze ervaring? Communicatie staat centraal in dit ITP-verhaal. We informeren ouders, medewerkers en alle betrokkenen. We luisteren actief naar vragen en bedenkingen en proberen daarop een gepast antwoord te formuleren. We steunen en ondersteunen elkaar. Gaandeweg leren we, we ondervinden met vallen en opstaan.

Ons opnamebeleid werd ook grondig hertekend. Nog sterker dan voorheen wordt daardoor nu appèl gedaan op de inzet, het engagement en de expertise van de medewerkers. De verhouding draagkracht/draaglast valt daardoor steeds moeilijker zelf te sturen, gezien de grotere inmenging van de overheid. Dat maakt het er niet makkelijker op voor de begeleiders en de teams. Dus daar zit ik dan als opnamecoördinator. Enerzijds moet ik ervoor zorgen dat het pedagogisch haalbaar blijft voor de teams om de jongeren die we opnemen te ondersteunen en anderzijds is er onze maatschappelijke verantwoordelijk-heid om jongeren met de meest uiteenlopende en complexe problematieken een plaats te bieden in onze voorziening. Dat is voor mij echt continu balanceren.

Gelukkig kan ik rekenen op de mensen van de integrale toegangspoort, die ook zoekende zijn in dit hele gebeuren maar steeds ruimte bieden voor een duidelijke en open communicatie. Geen enkele vraag of dialoog wordt uit de weg gegaan. En we blijven hopen en geloven!

* NRTH = niet rechtstreeks toegankelijke hulpverlening (internaten, etc.) RTH = rechtstreeks toegankelijke hulpverlening (CLB’s, etc.) ITP = integrale toegangspoort


K[O]RT

KAREL STAPT OPDat hij niet op zijn lauweren zou rusten,

was snel duidelijk. Karel Mast ging

met pensioen in U.P.C. Sint-Kamillus

in Bierbeek en vertrok bijna meteen

naar Santiago de Compostela. Te voet.

Helemaal alleen, gewapend met slecht

enkele bezittingen in zijn rugzak. “Een

tafel of een stoel kunnen gebruiken,

wordt dan echte luxe”, getuigde hij in een

voordracht voor zijn oud-collega’s. Het

werd een confronterende, sobere tocht,

met onverwachte ontmoetingen.

FÜR Elise!De collega’s van basisschool Sint-Augustinus in Brakel zetten samen hun schouders onder een groot benefietweekend voor Elise, het dochtertje van juf Heidi. Ze maakten affiches en drankkaarten, monteerden een video en zochten sponsors. Ze waren maan-denlang druk in de weer. Elise heeft een ernstige stofwisselingsziekte en daarom wordt het hele huis aangepast, met snoezelruimte, een lift en een aangepaste tuin. De auto en keuken volgen nog. “Dus ging iedereen aan de slag”, vertelt juf Veerle. “Een kinderfuif, een quiz, een party voor de volwassenen en een ontbijt: alles werd van a tot z in de puntjes voorbereid.” Het weekend bracht uiteindelijk maar liefst 17.060,10 euro op. “Nooit gedacht, nooit verwacht. Wat dit bij ons teweeg bracht, is moeilijk te verwoorden”, zegt juf Heidi.

ANNELIES NAERT SINT-AUGUSTINUS

39Zo veel jaar werkt Greet Vandamme al in

O.C. Engelbewaarder in Aartrijke. Greet

werd op 11 februari 60 jaar en ze werd

daarvoor feestelijk onthaald op haar werk-

plek. Haar collega’s zorgden voor slingers,

kaartjes en bloemen, want het is zeldzaam

dat een collega in O.C. Engelbewaarder

nog in dienst is op die leeftijd. Na 39 jaar

als maatschappelijk werkster kan Greet dit

jaar genieten van het stelsel werkloosheid

met bedrijfstoeslag (brugpensioen).

LUT DERUYCK

CHRIS SCHEPERS

De Winning is ESF-ambassadeur 2014. Elk jaar bekroont het ESF-Agentschap Vlaanderen drie

promotoren met die titel. De onderscheiding gaat naar organisaties die met behulp van het

Europees Sociaal Fonds (EFS) een uitmuntende methodiek of instrument hebben ontwikkeld die

de arbeidsmarkt in Vlaanderen versterkt. “Met het project coöperatieve doorstroom onderzoekt

de Winning welke mogelijkheden het coöperatief ondernemen kan bieden voor de toekomst”,

vertelt Davy Alenteyns, onthaalmedewerker in De Winning. “Als eerste doel stellen we de door-

stroom van medewerkers uit sociaal economie die voldoende competenties hebben ontwikkeld

voorop. We willen duurzaam beheer van bedrijventerreinen ontwikkelen als activiteit. Ecolo-

gisch en landschappelijk geïntegreerd groenbeheer is daarvoor een opstap, maar in volgende

fasen kan dit tot een ruimere dienstverlening leiden (klussen, horeca, opvang, mobiliteit, …).”

De Winning stroomt door DAVY ALENTEYNS ESF

> De Winning, een cluster van 4 vzw’s sociale economie, mag dit jaar de titel ‘ESF ambassadeur’ dragen.

> Karel Mast nam afscheid van zijn collega’s, trok zijn schoenen aan en stapte 2.254 kilometer naar Santiago de Compostela.


BRUGGE DIE SCONEFracarita International, de internationale NGO van de congregatie Broeders van Liefde, heeft een nieuw onderdak gevonden. De dienst verhuisde van hun locatie op de site van het Vormingscentrum in Gent naar nieuwe burelen in de Boeveriestraat 14 in Brugge.

FEESTJAAR!In P.C. Sint-Jan-Baptist in Zelzate vie-

ren ze hun 150-jarig bestaan samen

met patiënten en bewoners. Er zijn

feesten met optredens, een tentoon-

stelling, een gigantische fancy fair,

een sportweek en een kilometerslang

spandoek. Volg de feestkalender

op www.pcsintjanbaptist.be en klik

zeker door naar het filmpje dat een

hart onder de riem steekt van alle

medewerkers in de zorg.

DE DOOS VAN PANDORABroeder René Stockman, Generale Overste van de Broeders van Liefde, deelt in dit boek zijn ongerustheid rond depenalisering van abortus en legalisering van euthanasie. Hij stelt zich de vraag of mens en maatschappij hier nu echt mee gediend zijn. Dit boek wil handreikingen aanbieden om onze emoties te overstijgen en in een vrije ruimte, die het pluralisme toch mag bieden, ook naar deze argumenten te luisteren.

TELEX

TOEN WAREN ER WEER frietjes!€16,95

+ verzendingskosten.

Bestellen bij

Vormingscentrum Guislain

documentatiedienst

[email protected]

09 216 35 50

LIESBET WERBROUCK

O.C. De Beweging uit Gijzenzele en M.F.C. Sint-Gregorius uit Gentbrugge zijn een netwerkpunt rijker. Onder meer Kommil Foo mocht de werking van En pASSant in Ledeberg in gang trappen. En pASSant is een plaats waar personen met autisme en (rand)normale begaafdheid terecht kunnen voor arbeid en dagbesteding. Medewer-kers staan hen onder meer bij in de zoektocht naar werk op de reguliere arbeidsmarkt en bieden ondersteuning voor alles wat met ‘wonen’ te maken heeft. En pASSant is ook een ontmoetingsplaats waar ervaringen gedeeld kunnen worden.

> En pASSant, August van Lokerenstraat 81, 9050 Ledeberg, tel. 09/252.25.69, www.netwerkpunt.be.

MATHIEU DEVIES > Onder meer Kommil Foo was aanwezig tijdens de openings- avond van En pASSant.

NETWERKEN ‘en passant’

Maandag 17 maart: de rode loper was uitgerold aan de ingang van het vernieuwde

restaurant van P.C. Sint-Amandus in Beernem. Na 7 maanden van ‘ontbering’

stonden tot grote tevredenheid van de medewerkers opnieuw frietjes op het menu!

Een grondige renovatie van ruim 7 maanden was nodig om het restaurant om te

toveren tot een gezellig, modern geheel. Eindelijk kunnen de collega’s tijdens hun

middagpauze weer genieten van het ‘Belgische goud’! Smullen maar.


Gesprek met de paus!Roel Steyaert, zorgleerkracht in basisschool Sint-Paulus in Gent, beheerste een week lang het nieuws. Hij en een groep jongeren speelden het klaar om de paus te interviewen! Fragmenten herbekijken kan op de pagina van Dichtbij.

In de kijkerElke maand wordt op de pagina van P.Z. Zoete Nood Gods in Lede een afdeling in de kijker gezet. Collega’s komen er aan bod, in woord en beeld.

In de prijzenVaak vallen scholen of voorzienin-gen in de prijzen. Té vaak soms om ze allemaal op te nemen in Dichtbij. Op de facebookpagina van de organisatie maken we daarom al te graag plaats voor elk van die waardevolle prijzen en winnaars. Volg www.facebook.com/broedersvanliefde en blijf op de hoogte!

Eerste stapjesVoortaan kan je de voorzieningen van de Alexianen in Tienen ook op facebook volgen. Alle nieuws uit het psychiatrisch ziekenhuis en de drie woonzorgcentra Sint-Alexius, Huize Nazareth en Park Passio-nisten: www.facebook.com/alexianen.tienen

Reiziger in psycheIn het Museum Dr. Guislain loopt nog tot 31 augustus de expo ‘Ro-ger Ballen – reiziger in de psyche’. Volg het Museum op facebook en kom alles te weten over het oeuvre van deze in Zuid-Afrika wonende fotograaf!

1

2

4

5

3

De facebookpagina van Dichtbij vind je door te zoeken op

‘dichtbijmagazine’.

INTUSSEN OP FACEBOOK

15 nieuwe broeders hebben hun eerste professie afgelegd in het internationaal noviciaat in Katugastota (Sri Lanka). Ze zijn afkomstig uit China, Vietnam, India, Pakistan, Indonesië, Tanzania en Burundi. Na de professie, die ze aflegden in aanwezigheid van Br. René Stockman, generale overste van de Broeders van Liefde, en bisschop Vianney van Kandy, keerden ze terug naar hun regio, waar ze een eerste zending zullen ontvangen.

BAKJE TROOST VOOR Lubumbashi

JOHAN FLAMEZ

Afrikaanse muziek, wanddoeken op de zuilen en afro kledingstukken in de luster van de

inkomhal in het U.P.C. Sint-Kamillus in Bierbeek. Collega’s en patiënten nodigden passanten

een hele werkdag in maart uit voor een babbel en een koffie. De Koffiestop, een initiatief

van Broederlijk Delen, zamelde die dag geld in voor het P.C. Guislain in Lubumbashi (Congo),

het partnerziekenhuis van U.P.C. Sint-Kamillus. Het P.C. Guislain telt 40 residentiële bedden

en heeft een uitgebreide ambulante dienstverlening. Er zijn 23 medewerkers, van wie 13

verpleegkundigen. Het opende zijn deuren in 2007 en kreeg U.P.C. Sint-Kamillus als ‘peter’

toegewezen. Die relatie groeide dit jaar uit tot een partnerschap. In de tweede helft van april

gaan psycholoog Karel en bewegingstherapeut Johan op werkbezoek naar Lubumbashi voor

ondersteuning en opleiding.

> Koffiepauze tijdens het werk. Even uitblazen, bijpraten, zelfs een dansje wagen en tegelijk het partnerziekenhuis steunen.

> Er werd gezongen in Sri Lanka, waar 15 nieuwe Broeders van Liefde hun professie aflegden.

Welkom, NIEUWE

BROEDERS! DIENST COMMUNICATIE


Kurt ziet ze vliegenBij ons wordt geen duif gege-ten, al is het een lekkernij. Mijn dieren zijn sportdieren en ze worden al eens behandeld met medicatie of gevaccineerd tegen een aantal ziektes. Geen enkele sportduif mag in de voedselke-ten terechtkomen.

Een oud ventje met een pet en een stofjas, dat beeld hebben de meesten van duivenmel-kers. Wij zijn een beetje het buitenbeentje, mijn vrouw en ik. Er is weinig instroom van jonge liefhebbers en het aantal duivenmelkers daalt elk jaar met 10 tot 20 procent. Toch vind ik het topsport. Een goede prestatie is afhankelijk van heel wat factoren: goeie duiven, voeding, training, motivatie en spelmethodiek. Het is een fulltime hobby. Vooral tijdens het wedstrijdseizoen neemt het al mijn vrije tijd in beslag.

ANDERS BEKEKEN

ANNELIES NAERT TIM VANDEWIELE

hebben we nu. Voor het seizoen start, kweken we nog eens zo’n 60 jonge dieren. Om de toekomst te verzekeren, zeg maar. Een aantal gaat naar verenigingen die vluch-ten organiseren, een aantal wordt geruild om nieuwe soorten te verkrijgen. Goede reisduiven zijn onbetaalbaar, maar door te ruilen bereik je vaak hetzelfde effect.

Als landbouwerzoon was ik al jong vertrouwd met dieren. Voor-al vogels droegen mijn interesse weg. Ik raakte gefascineerd door de duivenwereld. Toen zag ik de passie waarmee de duivensport gepaard gaat, de veelheid aan emoties bij de beoefenaars, de immense vreugde bij winst of terugkeer van een favoriet, de woede, pijn en verdriet bij verlies... Het is het voortdurend balanceren tussen die hevige emoties die de duivensport aantrekkelijk maakt, net als bij liefde.

KURT VERGAERDEWie is?

De Barcelona, Narbonneke, De Marseille: sommige duiven krijgen namen. Ze worden ge-noemd naar de vluchten waarop ze super presteerden. 80 duiven

> KURT VERGAERDE (47) is

coördinator centrale en mobiele

nachtdienst in P.C. Sint-Amandus

in Beernem. Na het vliegseizoen in

augustus geniet hij met zijn vrouw

van enkele vrije dagen en een

weekje gezinsvakantie. Dan pikt hij

een fietstocht, een vespatoer, een

terrasje of een film mee.


VASTE STEK

“STEL JE EENS IN DE PLAATS…”

Josiane Françoys


Wat is?

Sint-Jan de Deo werd opgestart

in 1822, als ‘armenschool van

Sint-Vincentius’. In 1881 werden de

gebouwen door de Zusters van Liefde

van Kortemark gekocht en omgevormd

tot een rustoord en een tehuis voor

wezen. In 1977 werd het tehuis erkend

als bezigheidshome voor mensen

met een beperking. Eind 2010 werd

de voor ziening overgenomen door de

Broeders van Liefde.

Dichtbij maakte een promofilmpje van O.C. Sint-Jan de Deo. Check het op www.facebook.com/dichtbijmagazine

1822

106 personen bieden zorg en

ondersteuning aan 64 volwassenen

met een ernstig tot diep verstande-

lijke en/of meervoudige beperking.

Daarnaast dragen nog eens een

20-tal vrijwilligers hun steentje bij.

Enkele bewoners van de leef-groep Horizon maken zich klaar om een wandeling te

maken. “Doe je je jas goed dicht? Ga je niet te koud hebben?” Josiane is bezorgd. De zon schijnt dan wel, maar er staat een koude, venijnige wind. Zij die thuis blijven, krijgen een stuk taart voorgeschoteld. En een kop koffie. “Heeft iedereen wat hij nodig heeft?” “Ik heb altijd al een zorgende factor in me gehad”, vertelt Josiane. “Verpleegkunde was lang mijn droom, tot ik stage moest lopen in een algemeen ziekenhuis en té veel spuiten zag naar mijn goesting. (lacht) Toen ik 16 jaar was, liep ik stage in Sint-Jan de Deo en de doel-groep hier sprak me meteen enorm aan. Toch was ik die allereerste dag wat geschrokken. Ik had als jong meisje totaal geen idee dat er mensen bestaan die je eten moet geven. Maar op dag twee waren die gemengde gevoelens al helemaal over. De manier waarop ik met de gasten kan omgaan en vooral wat ik van hen terug krijg, is immens boeiend.”Horizon is een gemengde leef-groep van 10 personen met een verstandelijke beperking van verschillende leeftijden. De oudste bewoner is 77 jaar, de jongste pas 27. “Het is aan ons om het voor iedereen boeiend te houden. Dat is niet altijd gemakkelijk, maar toch

“Ik doe liever niets wat ik zelf niet graag zou hebben.” Alles wat Josiane Françoys in O.C. Sint-Jan de Deo doet, bekijkt ze vanuit het standpunt van de bewoners zelf. “En ik stem mijn handelingen daarop af. Als ik iemands gezicht was, doe ik dat zoals ik het zelf zou willen. Aan de reacties die ik daarop krijg, merk ik al gauw of het goed zit of niet.” Ook tijdens dit gesprek verwijst Josiane voortdurend naar haar bewoners. “Ze zijn mijn familie, mijn kindjes, een groot deel van mijn leven.”

ANNELIES NAERT

“JE MAG NIET BLIJVEN STILSTAAN, JE MOET NIEUWE DOELEN ZOEKEN EN MEERWAARDE CREËREN VOOR DE

BEWONERS EN VOOR JEZELF.”

O.C. SINT-JAN DE DEO

106

lukt het wonderbaarlijk goed. Er zijn al wel eens ruzies, en wij proberen dat te temperen. De bewoners heb-ben een wederzijds respect voor elkaar. Hun levens vloeien in elkaar als zouden ze familie zijn.”

PiekmomentenJosiane en haar collega’s staan meestal met twee in de leefgroep. ’s Morgens mag er niet veel mislopen, maar iedereen kent zijn taken en het werk verloopt over het algemeen gestroomlijnd. “We maken het ont-bijt klaar en wekken de bewoners. Er wordt voldoende tijd genomen voor de individuele verzorging op maat van elke bewoner. Daarna bekijken we welke bewoner naar de kine, het atelier of de logopedie moet. Wij staan intussen in voor de meer huishoudelijke taken: bedden opmaken, de was doen. In de namid-dag is er soms tijd om een activiteit te organiseren. Daarna maken we het vieruurtje en het avondmaal.”Veel tijd om over koetjes en kalfjes te praten, is er niet. “We maken wél tijd voor de bewoners. We mogen nooit uit het oog verliezen dat we hier zijn voor hén. Wij komen in hun huis. Met hen gaan we aan tafel zitten en dan praten we wel eens over ons leven thuis.”

Boterham“Het is soms zwaar werk en dan wordt er al eens geklaagd.

Dichtbij TV


Maar op die lastige momenten stel ik me opnieuw in de plaats van de gasten. Voor hen is het nog veel lastiger. Ik ben dankbaar dat ik hier mag komen werken.”In de 32 jaar dat Josiane in Sint-Jan de Deo aan de slag is, is er veel veranderd. Het is veel huiselijker geworden sinds de leefgroepen in de huisjes zijn ondergebracht. Je komt nu binnen in een huiskamer. Vroeger sliepen de bewoners per drie, nu hebben ze elk hun eigen kamer. Verschillende bewoners vinden het fijn om zich even te kunnen terug-trekken en naar hun eigen muziek te luisteren. “Het zit soms in kleine dingen. Vroeger maakten we het eten klaar in de keuken, nu vragen we de bewoners zelf wat ze graag lusten tussen hun boterham. Dat ze die keuze kunnen maken, is positief.”

Volgende keer nemen we een kijkje achter de schermen van de Kringwinkel in Brecht.

“WE MOGEN NOOIT UIT HET OOG

VERLIEZEN DAT WE HIER ZIJN VOOR

HÉN. WIJ KOMEN IN HUN HUIS.”

Wie is?

> JOSIANE is elke dag vier uren

in de weer voor haar bewoners,

in leefgroep Horizon.

> Ze heeft een geur bedacht bij de

identiteitsverklaring van Sint-

Jan de Deo: de Kaapse Jasmijn.

“Een geur is een extra manier

om te communiceren met

sommige van onze bewoners.”

> Ze is getrouwd met Peter en

moeder van twee zonen:

Thomas en Mathias.

JOSIANE FRANÇOYS

naar mijn normen alles heb kunnen afwerken, als ik eens een extraatje heb kunnen doen, dan is mijn dag geslaagd. We moeten ons behoe-den voor routine. Vandaar dat ik een cursus massage gevolgd heb. Aromatherapie en belevingsgerich-te massages zou ik in de toekomst nog verder willen uitbouwen. Je mag niet blijven stilstaan, je moet nieuwe doelen zoeken en meerwaarde creëren voor de be-woners en voor jezelf.”“Mijn hart ligt hier. Ik draag de zorg voor de bewoners en ergens in mijn hoofd worden dat dan ‘mijn kinderen’. Ik noemde ze ook zo – ‘mijn kindjes’ – tot mijn eigen kinderen me erop wezen dat het al ‘grote mensen’ zijn. (lacht) Ach, door elkaar zo lang te kennen, zijn we familie geworden. De grootste voldoening krijg ik als ik merk dat de bewoners blij zijn wanneer ik toekom. Je ziet dat in hun oogjes. Als dat er niet meer is, dan stop ik.” (lacht)

“Met sommige bewoners heb ik een speciale band. Toen ik hier begon, was Ginette er bijvoorbeeld al. Ze spreekt moeilijk en soms gebeurt het dat ze iets probeert te zeggen over het verleden waar mijn jongere collega’s geen wijs uit geraken. Dat is frustrerend voor haar en dus wacht ze vaak tot ik hier ben om over vroeger te vertellen.” (lacht)“Toen ik jonger was, voelde ik me vaak echt slecht bij het overlijden van de bewoners. Een jaar nadat Jacques overleden was, stond plots zijn elektrische rolwagen in de gang. Ik werd op dat moment overmand door emoties. Dat was Jacques’ rolwagen! Nu kan ik een verlies beter plaatsen. Ik ben vooral dankbaar dat ik de bewoners heb mogen leren kennen, dat ik voor hen heb mogen zorgen.”

Aroma’s“Als ik voldoende tijd heb kunnen maken voor de bewoners, als ik

> Josiane neemt even de tijd om samen met een bewoonster in een tijdschrift te bladeren.


Jacques Cleppe is leerkracht in het 5de leerjaar van de basisschool Sint-Franciscus in Knesselare. Al 20 jaar organiseert hij de ‘integratiedag’ waarop kinderen uit gewoon en buitengewoon onderwijs een dag samen de natuur in trekken om elkaar te leren kennen.

Iemand

De kist op de foto werd vroeger meegenomen door broeders die op missie gingen in het buitenland. Vandaag staat ze symbool voor hoe medewerkers die missie willen belichamen en uitdragen in hun dagdagelijkse werk.

In een doorschuifsysteem luisteren ze samen naar verhalen over natuur, vangen ze vogels met netten, leren ze alles over kikkers, maken ze kleikunst-werkjes, spelen ze middeleeuwse muziek of zien ze hoe dierenbescherming werkt. Kinderen moeten de wereld beleven. De vangst van een sala-mander onthouden ze langer dan een foto van een salamander. Iemand met een beperking ontmoeten, maakt meer indruk dan erover te spreken.

De natuur is op die dag slechts een thema om kin-deren ongeacht hun beperking samen te brengen. Kennis staat niet centraal, het gaat erom samen dingen te beleven. Het draait om ‘elkaar beleven’. Opdat die ‘andere’ niet langer ‘iemand met een beperking’ is, maar gewoon ‘iemand’.

MATTIAS DEVRIENDT FILIP ERKENS

DE PIONIER

D e kinderen aan wie ik les

geef zijn 10 à 11 jaar oud. Sommigen zullen later timmerman worden, anderen ingenieur. In mijn klas zitten geen kinderen met écht grote beperkingen. Daardoor zijn ze vaak bang van hun leeftijdsgenootjes met een beperking, omdat ze niet weten wat die beperking precies inhoudt. Ze denken bijvoorbeeld dat ze zelf blind kunnen worden als ze een blinde de hand schudden. Of dat ze ook hun been kunnen verliezen als ze spelen met iemand die in een rolstoel zit. Ik probeer ze duidelijk te maken dat dat niet zo is. Niet door erover te spreken, maar door ze te confronteren met die kinderen of volwassenen met een beperking.

Op het einde van het schooljaar breng ik al 20 jaar een 130 kinderen uit verschillende Oost-Vlaamse voorzieningen en scholen van de Broeders van Lief-de samen. Daarvan komt de ene helft uit het gewoon onderwijs terwijl de andere helft een lichte tot zware beperking heeft. Die dag heet de ‘integratiedag’.


OP CAFÉ IN 4 TALEN PIETER MORLION

In Visitatie Mariakerke verbroederen leerkrachten met de leerlingen op café na de schooluren. In het Taalcafé kunnen de leerlingen een glaasje frisdrank, fruitsap of water krijgen, maar vooral wordt er aan hun taal gewerkt. “Nederlands, Frans, Engels en Duits komen er aan bod. Elke donderdag staan op die manier 8 leerkrachten paraat om een 35-tal leerlingen te woord te staan”, vertel leerkracht Nederlands Femke Van der Sichel. Een uur lang wordt er gebabbeld en geschre-ven, gedronken en oefeningen gemaakt. Of wat had je gedacht?

GESPOT


DU BELGANGERSB ANNELIES NAERT

ILSE PRINSEN

Ik ben Tinne van Turnhout en de enige van de Van Turnhout-clan die ver uit

Olen is weggetrokken. Ik ben de jongste van 4. (Mijn moeder noemt mij het ‘des-sertje’, want ‘nakomer’ vindt ze een lelijk woord.) Mijn ouders hadden een melk-veebedrijf. Naast koeien waren er ook paarden, schapen, geiten, eenden en kippen. Ik was als kind al geïnteresseerd in mensen die niet doorsnee waren en ontleende daar al vroeg boeken over. Na mijn studies Pedagogie in Leuven, heb ik een vervolmakingsjaar gedaan met stage in U.P.C. Sint-Kamillus in Bierbeek op de afdeling OPM, een observatie-afdeling voor mensen met een verstandelijke be-perking. Die doelgroep had mijn hart al gestolen tijdens een kamp op mijn 16de. Dat waren de mensen waar ik mee wilde werken. Maar ik blijf evolueren en oplei-dingen volgen en vandaag werk ik meer en meer als psychotherapeut. Ik ken zelf geen mensen die Van Turnhout heten en niet op de één of andere manier familie zijn. Jaarlijks is er een groot fami-liefeest en dan wordt er al wel eens over het werk gepraat. Een aantal van mijn col-lega’s kennen Kris door studie of door hun vorig werk. Ik ben dan de boodschapper die de wederzijdse groeten overbrengt.

Ik ben Kris van de Fil van Louis Van Turnhout van Keizershof in Achter-

Olen. Ik ben de oudste van 4 boerenzo-nen. Mijn ouders hadden een varkens-fokkerij en stonden elk jaar tot aan de knieën in de asperges. We hielpen re-gelmatig een handje, maar het belem-merde ons nooit in onze vrije tijd. Ik heb altijd iets willen doen met en voor de anderen en al tijdens mijn eerste sta-ge in Leuven wist ik onmiddellijk wat ik wilde: de onvoorspelbaarheid, het ‘on-bekende’ brein en de uitdaging van de psychiatrie.Ik solliciteerde in Sint-Amedeus in Mortsel en vond een fantastische werk-plek op De Knoop, waar ik zo’n 10 jaar werkte. Die job was zo deugddoend dat ik niet over de grenzen keek. Maar in 2000 begon er iets te kriebelen en na het volgen van een opleiding voor lei-dinggevenden kon ik terecht in het P.C. Bethanië in Zoersel. Tot ‘den Amedee’ na 7 jaar toch weer lonkte en ik terug-keerde naar dit vertrouwde huis. Ik heb het meeste deugd van het begeleiden op zich, op zo’n manier dat de patiënt zich weer in z’n nopjes voelt. De energie die dan vrijkomt, is onwaarschijnlijk.

“MOEDERS DESSERTJE” “KRIS VAN FIL VAN LOUIS”

Afkomst

> TINNE VAN TURNHOUT is

orthopedagoge in

U.P.C. Sint-Kamillus

in Bierbeek. Haar

vrije tijd staat in het

teken van muziek:

zelf muziek maken,

piano spelen of een

concertje meepik-

ken. Ze maakt ook

zelf kleding. Tinne is

een nicht van Kris.

> KRIS VAN TURNHOUT is psychia-

trisch verpleegkundige

in P.C. Sint-Amedeus

in Mortsel. In zijn vrije

tijd hotst hij rond met

zijn kinderen of slaat

hij aan het ‘Mc-gyve-

ren’(knutselen). Hij is

ook vaak op rommel-

markten te vinden en

zoekt met de Plane-

hunters naar gevallen

gevechtsvliegtuigen uit

de Tweede Wereld-

oorlog. Kris is een neef

van Tinne.

Leerlingen lijken niet weg te slaan van hun smartphones en tablets, jonge leerkrachten zijn tegenwoordig het vlotst te bereiken via Facebook, patiënten en bewoners delen foto’s op Instagram en Pinterest en wil je die knelpuntvacature ingevuld krij-gen, dan moet je op Linkedin zijn. Daar sta je dan, als school, instel-ling of andere voorziening. Je ziet het bos door de bomen niet meer en weet niet waar en hoe te beginnen op sociale media. Dichtbij verzamel-de een aantal vraagstellers en stak zijn licht op bij Sofie Verhalle van Talking Heads, een social mediabe-drijf. En wat bleek? “Een facebook-pagina is niet altijd een must. Soms blijf je er zelfs beter weg.” Qué? Sociale media, from zero to hero, in 11 vragen en evenveel antwoorden.

ANNELIES NAERT BEN DE WEVER

DOSSIER

Sociale media


from zero to hero


1 2 3Kan ik nog zonder sociale media?(Liesbet Werbrouck, P.C. Sint-Amandus)

Sofie Verhalle: “Je kan zeker zonder! Je kan echter niet meer zonder het digitale. Mensen zoeken dingen op en ze doen dat online en digitaal. Je moet dus wel online gevonden worden. Maar moet je ook op sociale media gevonden worden? Analyseer eerst waarom je de stap naar sociale media zou zetten. Waarom denk je dat dit nodig is? Wat doen anderen binnen dezelfde sector en hoe pakken zij dat aan? Een universitair ziekenhuis dat zich inter-nationaal wil profileren, zal bijvoorbeeld de stap zetten naar Twitter en in het Engels publiceren. Een algemeen ziekenhuis zal misschien een blik achter de schermen gunnen op Facebook om aan te tonen dat ze een degelijk ziekenhuis zijn. Wil je professionele zorgverstrekkers bereiken? Vraag hen dan op welke platformen zij aanwezig zijn.”

Hoe begin ik eraan? (Muriel Tilmant, P.K. Br. Alexianen)

Sofie Verhalle: “Het begint met het uitwerken van een strategie. Je vraagt je af wat je missie, visie en waarden zijn en je vertrekt van daaruit naar je doelstellingen. Daarna neem je je doelgroepen onder de loep. Ten slotte probeer je de meest geschikte communicatieplatformen toe te wijzen aan je doelstellingen en doelgroepen. Ik kan me voorstellen dat een psychiatrisch centrum in eerste instantie voor een ander platform dan Facebook zou kiezen, zodat de mensen op de hoogte gehouden kunnen worden zonder het ziekenhuis meteen te moeten ‘liken’.”“Aan de basis ligt een duidelijke visie over de manier waarop je je wil profileren, over waar je voor staat en over hoe je dat aanpakt. Je maakt bijvoorbeeld richtlijnen over de keuze van de naam, de manier waarop de lezers worden aangesproken, etc.”“Eens de directie mee is in het verhaal en het licht op groen zet, kan je beginnen zoeken naar enthousiaste ambassadeurs aan wie je de strategie uitlegt en die je ‘traint’.

Welke sociale media gebruik ik het best? (Liesbet Werbrouck, P.C. Sint-Amandus)

Sofie Verhalle: “Je hoeft niet op sociale media te zitten omdat iedereen erop zit. In sommige gevallen zal dat geen zin hebben of wordt het verkeerde platform gebruikt voor de verkeerde doelstelling. Stel dat maar de helft van de medewerkers op Facebook actief is, dan heeft Facebook geen zin als intern communicatiemiddel. Een intranet of Yammer zou dan die rol beter op zich kunnen nemen. Een enquête onder je medewerkers kan daar uitsluitsel over geven. Communiceer je al op een andere manier en verloopt dit goed, dan is het zelfs helemaal niet nodig om sociale media in te schakelen.”

Sociale media in vragen11

Dit dossier gaat verder op onze website! Surf naar www.dichtbijmagazine.be en sla er de getuigenissen van collega’s op na. Onder meer Kristof Lataire uit K.O.C. Sint-Gregorius Gentbrugge, Stijn Maenhaut en Christophe Laprudence van

Visitatie Mariakerke en Muriel Tilmant van P.K. Br. Alexianen Tienen vertellen er over hun ervaringen met sociale media.

“IK KON AANTONEN DAT DE EXTERNE COMMUNICATIE

HANDIGER, VLOTTER EN SNELLER KON DOOR

FACEBOOK TE GEBRUIKEN.”

“WE DACHTEN IN HET BEGIN DAT ONZE LEERLINGEN ONZE PAGINA

AUTOMATISCH LEUK ZOUDEN VINDEN, MAAR PAS DOOR HET REGELMATIG POSTEN VAN INHOUD, ZIJN WE OP 1 JAAR TIJD VAN 400 LIKES NAAR MEER DAN 1000 LIKES GEGAAN.” Kristof Lataire uit K.O.C. Sint-Gregorius in Gentbrugge.

Christophe Laprudence en Stijn Maenhaut uit Visitatie Mariakerke.


4 5Hoe ga ik om met onofficiële pagina’s? (Muriel Tilmant, P.K. Br. Alexianen)

Sofie Verhalle: “Een grote organisatie kan te maken hebben met veel mensen die allerlei lokale initiatieven gaan opzetten, los van elkaar. Dat kan fijn zijn, omdat ze op die manier betrokkenheid tonen en als ambassadeurs gaan optreden voor hun werk. Dat hoef je niet noodzakelijk af te blokken. Maar er kunnen vragen rijzen: Doen die mensen dat wel goed? Pakken ze het correct aan? Hoe antwoorden ze als ze vragen voorgeschoteld krijgen? Het is beter om één officiële pagina per school of voorziening te hebben. Zijn er al onofficiële pagina’s? Dan kan je de mensen achter die pagina’s identificeren en hen vragen mee te werken aan de centrale pagina. Je geeft hen toegang tot je pagina en de onofficiële pagina verdwijnt. Je geeft ook best op je pagina aan dat dit de officiële pagina is en waar mensen terecht kunnen met vragen.”

Hoe organiseer ik het werk? (Chris Schepers, U.P.C. Sint-Kamillus)

Sofie Verhalle: “Dat hangt af van hoe je werkt. Zit de communicatie bij verschillende mensen? Dan kan je sociale media ook verdelen onder die-zelfde mensen. Maar je moet wel goede afspraken maken en bij iemand de eindverantwoordelijkheid leggen, anders werkt het niet. Die persoon bewaakt het hele plaatje en houdt in de gaten of de afgesproken doeleinden bereikt worden. Aangezien sociale media vaak gebruikt worden als extern communicatiemid-del, zoek je best iemand die wat afweet van communicatie, marketing, PR en die weet waar hij of zij de inhoud moet halen.”

De vraagstellers Liggen het meest voor de hand:

Twitter: Een internetdienst waar-mee gebruikers korte berichten van maximaal 140 tekens publiceren. Je kan mensen volgen, reageren op hun uitlatingen of zelf berichten de wereld in sturen (tweeten). Speelt snel op de bal. Facebook: Een sociaal netwerk-site om online contact te maken of te houden. Het is het meest demo-cratische platform. Hiermee bereik je mensen tussen 14 en 65 jaar. Bestaat 10 jaar en heeft wereldwijd meer dan een miljard gebruikers.Linkedin: Een online netwerk van zakelijke contacten en ander ‘con-necties’. Het laat gebruikers toe om gebruik te maken van elkaars netwerk. Geschikt in de zoektocht naar mensen met gespecialiseerde profielen. Yammer: Een intern sociaal netwerk dat je per school, instelling of voorziening kan organiseren. Enkele collega’s met hetzelfde e-maildomein of uitgenodigden kunnen aansluiten. Werkt zoals Facebook.

Duiken het meest op bij jongeren:

Instagram: Een mobiele applicatie (app) om digitale foto’s of video’s uit te wisselen op mobiele apparaten. De beelden kunnen gefilterd worden en gedeeld worden op sociale netwerksites. Instagram levert vier-kante foto’s af. Whatsapp: Een cross-platform berichtendienst voor hedendaagse smartphones. De app maakt het mogelijk om gratis via een internet-verbinding te chatten en foto’s en video’s te delen. Gratis het eerste jaar, daarna betalend.Snapchat: Een toepassing voor het delen van foto’s en video’s op smartphones met iOS of Android. De doorgezonden media is slechts tijdelijk zichtbaar bij de bestemme-ling, tot maximaal 10 seconden. Daarna verdwijnen de bestanden van de servers van Snapchat.

RITA BRAUWERS > Verantwoordelijke externe

communicatie en fondsenwerving

De Sleutel in Gent

CHRIS SCHEPERS > Personeelsadministratie U.P.C.

Sint-Kamillus in Bierbeek

LIESBET WERBROUCK > Directiesecretariaat

P.C. Sint-Amandus in Beernem

MURIEL TILMANT > Stafmedewerker communicatie

P.K. Br. Alexianen in Tienen

> Directeur zorgverlening

De Sleutel in GentKOEN DHOORE

Sociale media in vragen11


6 87Hoe krijg ik mijn collega’smee in dit verhaal? (Muriel Tilmant, P.K. Br. Alexianen)

Sofie Verhalle: “Als iemand is aangesteld als eindverantwoordelijke, dan is het in ieders voordeel dat de collega’s weten waar die persoon mee bezig is. Dat houdt de com-municatielijnen simpel. Het zorgt ervoor dat je niet elke dag moet bedelen om ‘nieuws’. Dat is tijdverlies. Sociale media in één afde-ling onderbrengen, is geen goed idee. Het is niet gemakkelijk om vanuit je hoekje alle info te verzamelen en te verspreiden. Als je doel-stelling is om te rekruteren, dan stel je best een kernteam samen met iemand van HR, directie, interne communicatie en een aantal geïnteresseerde mensen op de werkvloer. Je overlegt wekelijks of maandelijks over sociale media, in een aparte vergadering of als agendapunt in een bestaande vergadering. Op een contentkalender kan je aangeven wanneer je over welk item of evenement iets zal posten en bij wie je voor de inhoud terecht kan. Hoe breder je netwerk, hoe interessanter. Een slimme stap is om interne ambassadeurs te vinden, omdat je zo een breed draagvlak creëert.”

Hoeveel tijd moet ik investeren? (Chris Schepers, U.P.C. Sint-Kamillus)

Sofie Verhalle: “Stel dat je Facebook als extern communicatiemiddel wil gebruiken, dan moet je er rekening mee houden dat je een drietal berichten per week moet kun-nen posten om relevant te blijven en niet weggeduwd te worden tussen de andere pagina’s. Je hebt dus iemand nodig die dit goed opvolgt, de pagina updatet, de posts voorbereidt, etc. Als je daar geen tijd in kan investeren, dan begin je er zelfs beter niet aan. Het is niet gratis en er kruipen tijd en middelen in. Maar dat geldt voor elke vorm van communicatie. Je hebt ook iemand nodig die de website up to date houdt of een evenement organiseert. Als je er goed over nagedacht hebt, dan zal je er ook de vruchten van kunnen plukken. Je kan klein starten, met een pilootproject ervaring opdoen en later uitbreiden als je een zekere routine hebt opgebouwd.”

Welke inhoud is relevant?

(Koen D’hoore, De Sleutel)

Sofie Verhalle: “Inhoud posten over jezelf en waar je mee bezig bent, is tof maar niet altijd interessant. Kijk ook naar je context. De Sleutel zou best niet enkel posten over De Sleutel zelf, maar ook over tendensen in het druggebruik bij jongeren of over resultaten van een nieuw proef-project in pakweg Zweden. Kijk niet alleen naar jezelf, maar ook naar je doelgroep. Waar is je doelgroep mee bezig? Evalueer na pakweg drie maanden en stuur bij wat niet werkt.”

Aan de slag? 10 tips!> Stel een sociale mediastrategie op. Waarom wil je sociale media gaan gebruiken? Voor wie? Wat wil je

bereiken? En kan je er voldoende tijd in investeren?> Schep een kader en stel een bedrijfscode op.> Informeer je collega’s en reik hen handvatten aan om met sociale media aan de slag te gaan.> Geef aan dat collega’s sociale media mogen gebruiken, tijdens de werkuren, om werkgerelateerd te

communiceren.> Leg prioriteiten. Je kan niet alles tegelijk doen. > Sociale media staan niet los van alle rest. Gebruik dus zoveel mogelijk kapstokken die je sowieso al

hebt: evenementen die je organiseert, brochures die je uitgeeft, etc.> Bereid je intern voor en duid iemand aan als eindverantwoordelijke.> Zorg ervoor dat verschillende mensen op verschillende niveaus mee aan boord zijn. > Begin klein, deel de kleine successen intern en bouw daarna verder op.> Sociale media kosten tijd, middelen en mensen. Als je één van die drie niet kan vrijmaken, begin

je er best niet aan.

> Check dit! www.dichtbijmagazine.be: dit dossier is nog uitgebreider terug te vinden op onze website, mét tips, ge-

tuigenissen van collega’s, de bedrijfscode en het ethische advies van de organisatie Broeders van Liefde. Als werknemer sociale media gebruiken op de werkplek heeft (juridische) consequenties. We zochten de antwoorden op een aantal prangende vragen.

www.facebook.com/dichtbijmagazine • www.facebook.com/broedersvanliefde


9 10 11Kan ik zelf in de hand hou-den wie mijn volgers zijn? (Rita Brauwers, De Sleutel)

Sofie Verhalle: “Voor een stuk wel. Veel hangt af van de middelen die je investeert om je publiek te bereiken. Via Facebook-advertising kan je bijvoorbeeld zelf doelge-richt mensen aanspreken.”“Verschillende pagina’s aanmaken, is dan weer geen goed idee. Als je bijvoorbeeld een aparte pagina zou maken voor de ge-bruikers van De Sleutel, dan stigmatiseer je meteen je volgers. Wil je als boodschap meegeven dat De Sleutel sensibiliserend werkt rond druggebruik? Of is het een beter idee om een algemene pagina op te richten rond drugs in het algemeen, powe-red by De Sleutel? Op die manier trek je het los van het stigmatiserende effect dat je kan hebben als je als hulpverleningscen-trum naar buiten komt. Opnieuw: je moet nadenken over welke communicatie je wil gebruiken.”

Hoe ga ik om met privacy? (Muriel Tilmant, P.K. Br. Alexianen)

Sofie Verhalle: “Bij Pfizer, leverancier van geneesmiddelen, hebben ze een in-terne code. Medewerkers van Pfizer weten perfect wat ze mogen doen op sociale media, wat ze aangeraden wordt, wat ze afgeraden wordt en wat de gevolgen kun-nen zijn. Die interne code wordt niet online gezet, maar intern verspreid. Daarnaast hebben ze een externe code, die ze duidelijk publiceren op hun facebookpa-gina. Daarin geven ze aan dat ze door de wetgeving gebonden zijn aan een aantal regels en richtlijnen. Zo is het hen wettelijk verboden om antwoorden te geven op heel specifieke vragen rond bepaalde ge-neesmiddelen. In hun externe code maken ze duidelijk dat dit soort vragen offline gehaald wordt en dat je daarover best een mail stuurt. Je kan dus perfect aan je volgers laten weten dat foto’s van patiënten of leerlingen niet zonder toestemming gepubliceerd mogen worden, en vragen om de foto’s door te mailen, zodat intern bekeken kan worden of ze online mogen.”

Hoe ga ik om met kritiek opmijn pagina? (Liesbet Werbrouck, P.C. Sint-Amandus)

Sofie Verhalle: “Een externe code kan helpen, waarin je een aantal spelregels afspreekt, bijvoorbeeld dat het niet toegelaten is om te schelden. Vraag je ook af hoe je met die kritiek zou omgaan in minder publieke situaties. Je kan op voorhand al een inschatting maken van kritiek die je zou kunnen verwachten en hoe je daarop kan reageren. De persoon die verantwoordelijk is voor de sociale media weet meestal ook niet alle antwoorden. Zorg er dus voor dat er een back-upsysteem is, zodat die persoon weet bij wie hij terecht kan of wat hij moet antwoorden. Maar dien kritiek altijd van een antwoord! Geef bijvoorbeeld aan dat je de vraag hebt doorgegeven, of vraag om over dit onderwerp te mailen. Verwijder nooit vragen, tenzij die zouden indruisen tegen wettelijke bepalingen (negationisme, racisme, etc.).”

> SOFIE VERHALLE is de Managing

Partner van Talking Heads, dat

bedrijven en organisaties helpt ‘met

het opbouwen van een duurzame en

geïntegreerde aanwezigheid op sociale

media’.

> Je kan Talking Heads vinden in de

Sint-Salvatorstraat 18/302 in

9000 Gent, of op www.talkingheads.be.

En op sociale media, natuurlijk.

Wie is?SOFIE VERHALLE

IN MEMORIAM

“Liefde is oneindig groot, liefde is sterker dan de dood.”

GAËTANE HITCHENS(1991-2013)

BROEDER JEROOM VANROOY (1919-2014)

BROEDER ALBERT DELOOF (1914-2014)

De collega’s in P.C. Sint-Jan-Baptist in

Zelzate moesten abrupt afscheid nemen

van Gaëtane Hitchens. Gaëtane overleed

na een tragisch ongeval, toen ze met de

fiets op weg was naar het werk. Haar

collega’s schreven haar nog een brief:

Lieve Gaëtane,Ik herinner me nog levendig ons laatste gesprek, enkele dagen voor je ongeval. We hadden het over het belang van gezonde voeding en beweging voor onze patiënten. Je wou in de toekomst nieuwe zaken uitproberen, geen moeite was je te veel. Verder hadden we het over jezelf. Hoe blij je was met je eerste job en hoe graag je met onze doelgroep werkte. We hadden het er over dat je als thera-peut vaak weinig feedback krijgt van patiënten zelf, tenzij je vertrekt en kiest voor een andere job. Ik gaf je mee hoe belangrijk je was geworden voor onze patiënten binnen het korte tijdsbestek dat je bij ons werkte. Je was zichtbaar opgelucht. Nooit had ik gedacht dat je zo snel en op een dergelijke manier zou vertrekken. Patiënten en medewerkers hebben het moeilijk met je vertrek, we kunnen het niet begrijpen, je betekende heel veel voor ons. Alleen rest me deze keer geen enkele mogelijkheid om je dit tijdens een laatste gesprek te zeggen. We zullen je missen.

Gaëtane is overleden op 14 november 2013.

Broeder Jeroom Vanrooy, afkomstig uit

Berchem, legde zijn eerste professie als

Broeder van Liefde af in 1937. Na het

behalen van zijn onderwijsdiploma en het

vervullen van zijn militaire dienstplicht,

begon voor hem een lange carrière in

het onderwijs. Al heel vlug mocht hij zijn

droom om missionaris te worden in vervul-

ling zien gaan, en met de eerste groep

missionarissen die konden vertrekken na

de Tweede Wereldoorlog zagen we Br.

Jeroom richting Lusambo vertrekken om

er les te geven in de middelbare afdeling.

Het grootste deel van zijn leven zou hij in

Zuid-Afrika doorbrengen.

Graag vertelde Br. Jeroom over de glorie-

tijd van de missionarissen in Zuid-Afrika,

toen ze met een grote groep Europese

broeders de scholen bevolkten en erin

slaagden die tot echte topscholen uit te

bouwen. Met nostalgie sprak hij over dit

rijke verleden. Met Br. Jeroom verliest de

congregatie het levend geheugen van de

Zuid-Afrikaanse regio, een missionaris die

zich heeft ingezet om als broeder-lesgever

velen te onderrichten en op te voeden. Het

was met fierheid dat hij over zijn vele oud-

leerlingen vertelde.

Br. Jeroom is overleden in het kloosterrust-huis Sint-Jan in Zelzate, op 24 februari 2014.

Na zijn studies als onderwijzer en zijn

legerdienst in Leopoldsburg werd broeder

Albert naar Zwijnaarde gezonden om bij

de kinderen met een mentale beperking

les te geven.

In 1941 ging hij voor twee jaar over naar

het gewone onderwijs in Zelzate, tot hij

opnieuw werd gevraagd om zijn kennis en

ervaring in te zetten in het net geopende

instituut in Sint-Job-in-’t Goor. Het werden

jaren van grote toewijding, waar hij zijn

artistieke en muzikale talenten ten volle

mocht ontwikkelen. Die talenten waren

niet ongezien, en toen de congregatie

in 1953 een nieuw instituut opende in

Roeselare, was het opnieuw Br. Albert

die bij de pioniers behoorde. Twee jaar

en een rustperiode later werd hij voor

meer dan 25 jaar het gelaat van de Sint-

Antoniusschool in Leuven, samen met Br.

Emiel Maes.

Hij was een graag geziene broeder,

dikwijls het middelpunt van een gezonde

plagerij, voor de broeders studenten een

baken van trouw en een stimulans tijdens

hun soms zware studietijd.

Na zijn pensionering in 1980, wat ook het

einde betekende voor de Sint-Antonius-

school, bleef hij in Leuven tot in 2009.

Toen ging hij naar het rusthuis in Beernem

om er nog een aantal rustige en mooie

jaren door te maken.

Br. Albert is overleden op 15 maart 2014. Hij werd net geen 100 jaar.



AAN HET WOORD

Jacques Rogge

“Vraag me niet om te spreken over mijn emoties”

Hoe zou het nog zijn met Jacques Rogge, nu de eerste Olympische Winterspelen zonder hem aan het hoofd van het ‘Internationaal Olympisch Comité’ voorbij zijn? Net voor het interview zien we door het raampje van zijn werkkamer hoe hij de vragenlijst doorneemt die we vooraf moesten bezorgen. Het typeert hem: gestructureerd, goed voorbereid en rationeel. Op weg naar zijn bureau groet hij elke medewerker die we tegenkomen met een handdruk en een ‘goedemorgen’. Een gereserveerde vriendelijkheid waarmee hij ook onze vragen beantwoordt.

MATTIAS DEVRIENDT LISA VAN DAMME


“EEN BELEID MOET GERICHT ZIJN OP HET MOGELIJKE, NIET

OP HET ONMOGELIJKE.”

Dichtbij: Vanwaar kent u de Broeders van Liefde?“Ik ken de Broeders van Liefde in grote lijnen. Ik denk in de eerste plaats aan Broeders van Liefde als onderwijsinstelling hoewel ik weet dat jullie ook in veel andere sec-toren actief zijn. Daarnaast heb ik vooral de missie van ‘Caritas’ voor ogen in alles wat jullie doen.”

Dichtbij: U bent 12 jaar IOC-voorzitter geweest. Heeft u die job graag gedaan? “Natuurlijk, ik zou het anders niet gedaan hebben.”

Dichtbij: En wat is voor u het boei-endste aan die job geweest?“Het contact met de atleten. In te-genstelling tot wat velen misschien denken, is dat contact altijd heel nauw en rechtstreeks geweest. Ik was misschien wel de voorzitter van het IOC, maar dat betekende niet dat ik in een ivoren toren zat. Tijdens de Olympische Spelen ruilde ik het gebruikelijke 5-sterrenhotel voor een logement in het olympisch dorp en had ik een rechtstreeks contact met de atleten. Daar zat echt geen enkel protocol tussen. Uiteindelijk is het IOC er voor de atleten en die onderlinge band moet zonder omwegen kunnen verlopen.”

LevenshygiëneDichtbij: U bent zelf atleet geweest en nam 3 maal deel aan de Olympi-sche Spelen als zeiler. Wat heeft de sport u geleerd? “Ik leerde om doelen voor ogen te hebben, daar naar toe te werken en die doelen ook te behalen. Een sporter weet dat hij niets kan berei-ken zonder keihard te trainen. In die zin heeft sport mij ook veel arbeids-ethiek bijgebracht. Verder onthoud ik vooral de tolerantie en het res-pect voor de tegenstrever die elke wedstrijd opnieuw gevraagd wordt. Ik spreek ook soms van de ‘levens-hygiëne’ die ik eraan heb overge-houden op vlak van dieet-ethiek. Ik hou me aan bepaalde algemene maatregelen die ik als mens moet treffen om fit te zijn.”

Dichtbij: Welke plaats ziet u weggelegd voor sport binnen de opvoeding?

“Sport speelt een zeer grote rol bij het opvoeden van kinderen en jon-geren. De Angelsaksische landen hebben dat zeer goed begrepen en staan daarin veel verder dan wij. Sport is er een zeer groot onder-deel van het leerpakket op school. Naast de cognitieve lesuren taal, wiskunde en algemene vakken zijn er ook de vormende uren met een breed aanbod aan sport en lichamelijke opvoeding.”

Dichtbij: Is er een grote kloof tus-sen hoe die Angelsaksische landen sport in hun onderwijs integreren en hoe wij dat in België doen? “In de Angelsaksische landen pak-ken ze dat helemaal anders aan. ’s Morgens is er tijd voor cogni-tieve lesuren en ’s middags voor sport en lichamelijke opvoeding. België heeft geen cultuur waarbij we sport inlassen in onderwijs en opvoeding. Dat vind ik natuurlijk spijtig. U hoeft me niet te

> “Vraag me niet naar het ‘hoe’ en ‘waarom’. Daar ben ik niet goed in”, antwoordt Jacques Rogge op de vraag waarom hij arts is geworden.


overtuigen van de mogelijkheden die daar liggen voor het onderwijs in België.”

Dichtbij: In welke mate kan sport het welzijn van de mens ten goede komen? “In grote mate. Sport heeft heel wat maatschappelijke beteke-nissen. Sport voedt op, sport brengt gezondheid, sport sterkt het lichaam en de geest, sport integreert de mens in de maat-schappij, sport leert dat je in team meer kan doen dan alleen, sport is hét ideale integratiemiddel voor minderheden in de samenleving, sport leert je regels te respecte-ren en sport leert je tegelijk om je tegenstander te respecteren. Het heeft dus een zeer brede maat-schappelijke betekenis.”

94%Dichtbij: Ziet u eenzelfde maat-schappelijke rol weggelegd voor het Internationaal Olympisch Comité als organisatie? “Inderdaad. Een goede opvoeding, gezondheid, respect voor anderen: die waarden kan het IOC helpen uitdragen. Bovendien investeert het IOC ook heel gericht in de maatschappij. Wij herverdelen 94% van de middelen die wij ver-werven voor vorming van de jeugd en ontwikkeling van de sport in ontwikkelingslanden. Dat is toch de moeite. Op die manier is het IOC volgens mij zichtbaar aanwe-zig in de maatschappij.”

Dichtbij: Over politiek heeft u zelden publiekelijk uitspraken ge-daan. In welke mate wil u politiek en sport scheiden? “Ik ben van mening dat sport zich niet kan bezighouden met politieke zaken. Het IOC is geen politieke beweging, maar een sportvereniging. Akkoord, het is een belangrijke en grote organi-satie, maar uiteindelijk is het toch maar ‘gewoon’ een sportvereni-ging. Het IOC kan dus niet tussen-beide komen op politiek vlak. Daar hebben we geen rol te spelen.”

Dichtbij: Relativeert u de mogelijk-heden van het IOC nu niet te veel?“Ik ben een idealist, in die zin dat ik droom van een betere samen-

leving. Absoluut. Maar tegelijk ben ik ook een realist. Ik weet wat het Olympisch Comité kan doen en wat het niet kan doen. Ik weet wat ik zelf kan doen en wat ik niet kan doen. Men mag van mij en van het IOC niet verwachten dat we de hele samenleving en de hele wereld zullen verbeteren.”

Dichtbij: Maar zou u dat graag kunnen? “Ik ben een pragmatisch iemand en ik droom niet van het onmoge-lijke. Het heeft geen zin om dingen te willen realiseren die er toch nooit zullen komen. Een beleid moet gericht zijn op het moge-lijke, niet op het onmogelijke. Een beleid moet gebaseerd zijn op wat kan.”

Dichtbij: Dat klopt, maar wie een topfunctie bekleedt in een wereld-wijde, machtige organisatie heeft ook macht en aanzien op domei-nen waarover hij geen bevoegd-heid heeft. In welke mate heeft u die macht ervaren? “Ik had daarin geen macht, ik had alleen invloed. Je hebt pas macht als je iets kan beslissen in de plaats van een ander. Dat kon ik niet, maar er werd wel naar mij geluisterd door de functie die ik bekleedde. Het is een kwestie van daar geen misbruik van te maken.”

Dichtbij: Is dat moeilijk? Heeft u een bepaalde leidraad waarop u in lastige situaties kan terugvallen?“Als je invloed hebt, mag je niet elke dag komen aandraven met een aan-beveling of een advies. Je invloed doseren is dus belangrijk. Daarom kom ik alleen tussen als het nodig is en met het nodige gevoel voor timing. Ik ga meestal van het vol-gende uit: Je moet niet tussenbeide komen in wat vanzelfsprekend is, want de mensen gaan de beslissing nemen die vanzelfsprekend is. Het is pas als iets niet vanzelfsprekend is, dat je moet tussenbeide komen. En dan nog ten gepaste tijde, op de juiste toonhoogte.”

Dichtbij: Dat lijkt mij de definitie van een diplomaat. “Een diplomaat is inderdaad iemand die oplossingen zoekt en ze vindt. In die zin zou ik mezelf wel durven bestempelen als een diplomaat.”

Dichtbij: Heeft u dat geleerd of zit dat ingebakken in uw karakter?(lacht) “Ik kan dat moeilijk zeg-gen. Ik heb dat niet geleerd op een systematische manier. Op school verwerf je zo’n skills niet. Het is meer een karaktertrek. Ik probeer oplossingen te vinden als er problemen zijn. Die oplossingen ontstaan door alle partijen aan bod te laten komen, de standpun-ten van anderen te beluisteren en daarna een beslissing te nemen. Maar waarom ik dat goed kan, dat kan ik u niet zeggen.”

Delegeren Dichtbij: U stond jaren aan de top van een wereldwijde organisatie. Welk type leider bent u?(denkt even). “Ik denk dat ik vooral een teambuilder ben. Ik geloof in samenwerking. Ik ben ervan overtuigd dat teams veel efficiënter zijn dan structuren. Daarom heb ik altijd geprobeerd om een ploeg te vormen.”

“ER IS GEEN REDEN OM

ANDERS OM TE GAAN MET

MENSEN MET EEN BEPERKING.”

Dichtbij: Hoe doet u dat?“Door mijn mensen te responsabi-liseren en door hen op hun niveau beslissingsmacht te geven binnen het terrein dat zij beheersen. Delegeren is daarin cruciaal. Door je mensen verantwoordelijkheid te geven, maak je hen sterker en dat komt het team ten goede.”

Dichtbij: Hoe gaat u om met mensen in uw team die zwakker zijn, het moeilijker hebben of met hun beperkingen geconfronteerd worden? “Ik doe dat in de eerste plaats op een constructieve manier. Door dingen positief te benaderen, kan je groeien. Ik probeer ze te


helpen, hen te overtuigen dat ze het anders moeten gaan doen, maar altijd op een constructieve manier.”

Dichtbij: Veel medewerkers van de Broeders van Liefde werken in de sector geestelijke gezondheidszorg of in orthopedagogische zorg. Hoe kijkt u naar mensen met een men-tale of fysieke beperking? “Ik heb een lange carrière als arts uitgebouwd waardoor ik veel ervaring opbouwde met mensen met een lichamelijke beperking. Ik was orthopedisch chirurg dus een groot stuk van mijn dagtaak was precies gericht op mensen met een fysieke beperking. Ik behan-delde mensen in een rolstoel, met een amputatie of met polyomyeli-tis. Voor mij zijn het totaal nor-male mensen. Ik benader ze alsof ze geen beperking hebben. Er is immers geen reden om anders met hen om te gaan.”

Dichtbij: De Paralympics kregen vorig jaar heel veel aandacht. Ziet u een verschil tussen de Olympi-sche Spelen en de Paralympics? “Er is niet zo’n groot verschil tus-sen beide. De Olympische Spelen werken zeer nauw samen met de Paralympics. Als je kijkt naar de naam zit daarin ‘lympics’. Wij hebben de toestemming gegeven om dat woord te gebruiken. Wij verplichten de organisatoren van de Olympische Spelen ook om de Paralympics te organiseren en we steunen de organisatie ervan financieel. Er is dus een zeer hechte samenwerking. Qua opzet is het protocol trouwens helemaal gelijklopend. Er is een vlag, een openings- en sluitingsceremonie en er zijn medailles en podia.

De atleten zijn natuurlijk ver-schillend in die zin dat ze andere lichamelijke beperkingen hebben. Paralympiërs moeten leren om-gaan met de beperkingen van hun lichaam en moeten die beperking ook behandelen. Hun verdienste is natuurlijk dat ze die beper-king overstijgen om prestaties te leveren. Dat maakt hen uitzon-derlijk. Ik heb veel paralympische atleten gezien met een ijzeren wil en een fantastisch karakter die uitzonderlijke prestaties leveren. Je voelt tijdens de Paralympics dat die prestaties de paralympische atleten misschien nog meer deugd doen dan gewone atleten.”

Dichtbij: Heeft u ook ervaring met psychiatrische patiënten? “Als arts kwam ik regelmatig in contact met mensen met een psychische kwetsbaarheid. Voor mij is dat ‘een pathologie’ zoals een ge-broken been ook een pathologie is.

Ik behandelde die patiënten niet zelf, ik kon alleen een voorzichtige diagnose stellen en hen door-verwijzen naar de juiste persoon. Ik zie dat als een medisch pro-bleem.”

Dichtbij: Waarom bent u destijds arts geworden? “Gewoon omdat het beroep mij aantrok. Ik ben geen man die psychoanalytisch ‘dissecteert’ waarom hij een roeping had voor de geneeskunde. Dat is gewoon zo. Ik wilde arts worden, maar vraag mij niet naar het hoe of het waarom. Daar ben ik niet goed in.”

Dichtbij: U lijkt mij een vrij ratio-neel persoon…“Ik hoop van wel…”

Dichtbij: In welke mate kan u emoties tonen? “Vraag mij niet om te gaan spre-ken over mijn emoties. Ik heb emoties zoals iedereen. Of ik ze uit of niet, is een zaak van mij.”

Justine HeninDichtbij: Wat doet u momenteel? “Ik ben druk bezig. Ik kan voor het eerst in lange tijd weer aan sport doen en ik ga ook vaak naar sport-competities kijken. Ik wil tonnen boeken lezen die ik helaas nooit heb kunnen verwerken tijdens mijn mandaat. Verder heb ik een passie voor moderne kunst en samen met mijn echtgenote dweil ik galerijen en tentoonstellingen af. Ten slotte hou ik me bezig met mijn kleinkinderen.”

Dichtbij: Als u terugkijkt op de voorbije jaren: wat was het mooiste moment? “Ik zal nu even heel chauvinistisch zijn, maar de gouden medailles van de Belgen zullen mij toch het langst bijblijven. Het zijn er niet zo heel veel, maar het was toch elke keer opnieuw speciaal om de triomf te zien van landgenoten zoals Ulla Werbrouck, Justine Henin, Frederic Deburggraeve en Tia Hellebaut.”

Dichtbij: Heeft u nog dromen? “Ja, gelukkig. Maar dit is geen psychoanalytisch interview. Die droom hou ik liever voor mezelf.” n

Wie is?

> JACQUES ROGGE (°2 mei 1942)

is orthopedisch chirurg en is

12 jaar voorzitter geweest van

het Internationaal Olympisch

Comité.

> Hij is getrouwd met Anne Bovyn

en samen hebben ze een zoon

en een dochter.

> In 2003 verleende men hem

de adellijke titel Graaf. Zijn wa-

penspreuk luidt: Nil Volentibus

Arduum (niets is moeilijk voor

hen die doorzetten).

JACQUES ROGGE

“JE HEBT PAS MACHT ALS JE IETS KAN

BESLISSEN IN DE PLAATS VAN EEN

ANDER.”

Kris Demeter

1. Is dit de job van je leven?“Het is in elk geval iets wat ik heel

graag wou doen. Werken met én in een andere cultuur is niet alleen een uitdaging, het is ook erg interessant.”

2. Wat motiveert je het meest?“De oprechte interesse en de

dankbaarheid van de plaatselijke collega-pedagogen die ik opleid.”

3. Hoe ziet je werkschema eruit?“Ik heb met mijn man en zoontje

een vaste woonplaats in Rwanda. Maar soms ben ik een week op missie naar een van de centra. Echt 9-to-5 is dit dus niet…”

4. Wat is je grootste talent? “Ik heb veel geduld en ik aan-

vaard dat ik niet altijd alles direct kan realiseren. Als coöperant stel ik mij niet op een hoger schavotje dan de mensen ter plaatse. Wij zijn geen ko-lonialen, maar werken met de plaat-selijk teams samen als collega’s.”

5. Welk moment zal je altijd onthouden?

“De mama van een mentaal en moto-risch gehandicapt kindje kwam naar

TOCH DICHTBIJ

De 7 vragen van Kris voor Klaartje

“We zijn geen kolonialen”

Kris Demeter, pedagogisch directeur aan het Koninklijk Instituut Woluwe, trok dit jaar op Zuidreis naar de regio van de Grote Meren in Afrika. Hij ontmoette er de Vlaamse Klaartje Thiebout, die in Rwanda en Goma actief is als coöperante van Fracarita Belgium, de NGO voor ontwikkelingssamenwerking van de Broeders van Liefde. Een gesprek in 7 vragen.

FRACARITA BELGIUM

Kris Demeter Klaartje Thiebout

> Meer info over de NGO voor ontwikkelingssamenwerking van de congregatie: www.fracarita-belgium.org > Meer weten over de Zuidreis voor Vlaamse medewerkers van de Broeders van Liefde: www.zuidreis.be

Dat meisje zou dus nooit meer lopen. Het schuldgevoel van de moeder was heel aangrijpend. Zij werd er heel erg op aangekeken.”

6. Waar ging het jongste uitstapje met je collega’s naar toe?

“Dat was een boottochtje op het meer. We hebben goed gegeten, gelachen en gedronken.”

7. Ben je tevreden over je work-lifebalans?

“Zeker. Mijn man is Congolees en werkt ook voor de Broeders van Liefde. Mijn zoontje groeit op tussen verschillende culturen. Hij leert Frans en Nederlands en gaat met de Rwandese kindjes mee naar de crèche. Heel interessant allemaal.”

> Een coöperant is een persoon

die door een niet-gouvernemen-

tele organisatie (NGO) wordt

uitgezonden naar een ontwikke-

lingsland. Concreet ondersteunt

Klaartje in Rwanda en Goma als

orthopedagoge acht centra van

de Broeders van Liefde aldaar.

Ze richtte er een orthopedagogi-

sche dienst op die zich toespitst

op de vroegstimulatie van kinde-

ren. Klaartje stelt er diagnoses

en organiseert opleidingen.

COÖPERANT?

één van onze centra in een poging haar te leren lopen. Voordien was ze echter naar een gebedsgroep geweest, waar de priesters eens flink aan haar benen hadden trok-ken, met gebroken en vergroeide beentjes als resultaat.



VAN ALLE MARKTEN THUIS

Daar komt de zomer!Ook dit jaar biedt Dichtbij opnieuw

kortingen van 20% en 25% aan op meer

dan 100 verschillende tuinmeubelen en accessoires bij Luxor voor wie zich,

gewapend met cash of bankcheque, op

deze data naar deze plaatsen begeeft:

zat. 26 en zon. 27 april 14.00-18.00 uur - Siesegemlaan 1, 9300 Aalst

zat. 03 en zon. 04 mei 14.00-18.00 uur - Jan De Malschelaan 7, 9140 Temse

zat. 10 en zon. 11 mei 14.00-18.00 uur - Noorderlaan 93 - 95, 2030 Antwerpen

zat. 17 en zon. 18 mei 14.00-18.00 uur - Steenweg op Turnhout 87, 2330 Merksplas

zat. 24 en zon. 25 mei 14.00-18.00 uur - Brusselsesteenweg 74, 3020 Herent

zat. 31 mei en zon. 1 juni 14.00-18.00 uur - Steenweg 125, 3570 Alken

Bij een aankoop krijg je een bijkomende korting van 0.15 € per kilometer, indien de af-

stand tussen je woonplaats en de plaats van verkoop meer dan 20 kilometer bedraagt.

Print de uitnodiging uit die je op www.dichtbijmagazine.be kan downloaden of neem je personeelskaart mee!

ThuisvoordeelEen heel pak voorzieningen binnen onze eigen

organisatie hebben tal van interessante diensten

of producten in de aanbieding. Als medewerker

van de Broeders van Liefde kan je vaak van een

korting genieten, zoals:

• 10% korting op tuinonderhoud bij de sociale werkplaatsen

• 10% korting op bestellingen bij Standaard Boekhandel via het Vormingscentrum

• 35% korting op gebruik infrastructuur Vormingscentrum

• 10% korting op kaarsen van Compagnie De Sporen

• Slechts 1 euro toegangsprijs in Museum Dr. Guislain

Alle info op www.dichtbijmagazine.be!

30% korting op tickets voor PlopsaDankzij Dichtbij krijg je 30% korting op alle tickets naar Plopsaland De Panne, Plopsa Indoor Hasselt en Plopsa Coo.

1. Bestellen kan alleen via www.plopsabusiness.com 2. Klik op het park dat je wil bezoeken.3. Klik rechtsboven op het roze item ‘B2B-tickets’. 4. Geef onze promotiecode ‘mayaland101’ in.5. Vul verder alles in en geniet van het Dichtbij-tarief.

Dichtbijprijzen 2014, inclusief BTW:

Kleiner dan 85 cm: gratisTussen 85 cm en 1 meter: 9,99 euroGroter dan 1 meter: 25 euro 18 euro

Kleiner dan 85 cm: gratisTussen 85 cm en 1 meter: 9,99 euroGroter dan 1 meter: 34 euro 24 euro

Kleiner dan 85 cm: gratisTussen 85 cm en 1 meter: 9,99 euroGroter dan 1 meter: 18,25 euro 13,25 euro

Beestig plezant!

Zin om er op uit te trekken en fan van die-

renparken? Een gezinsabonnement bij ZOO

Antwerpen en Planckendael kost 15% minder als je bij Broeders van Liefde werkt. Je abon-

nement is bovendien 365 dagen geldig vanaf

de dag van aankoop. Als je bijvoorbeeld een

abonnement koopt op 1 mei 2014, dan is dat

geldig tot 30 april 2015.

Download het inschrijvingsformulier, laat het invullen op je werkplek en neem het samen met je personeelskaart mee naar de kassa. Alle info en formulieren op www.dichtbijmagazine.be!


Een pak collega’s deelden in de prijzen de vorige keer. Sofie Demoulin

uit P.C. Sint-Amedeus in Mortsel, Martine Philips uit P.Z. Asster in

Sint-Truiden en Katrien De Vilder uit de Sint-Laurensscholen in Zel-

zate kregen een agenda cadeau. Lore Dhaenens uit P.C. Dr. Guislain

in Gent ging lopen met de tas vol lekkernijen van Simon Lévelt.

Veerle Theuninck uit Sint-Idesbald in Roeselare en Veerle Mertens uit

De Sleutel in Wondelgem zagen Rik de Leeuw aan het werk in P.C.

Sint-Amandus in Beernem en Dirk Andries, Mia Van den Kerchove,

Carina Van de Velde, Karmen Scholts, Caroline Beirnaert, Emmy De

Boos, Ben Pauwels, Steven Adriaensen, Melissa Zeeuws, Ine Wanten

mochten zich verheugen op zijn jongste boek of cd.

NAAR DE MIDDELLANDSE ZEE?Goed nieuws voor de smulpapen onder

ons: Dichtbij mag 1 Boek Cadeaubox ‘Tapas, mediterraan genieten’ weggeven.

Haal de geuren, smaken en sfeer van rond de Middel-

landse Zee in huis met dit boek en 6 bijhorende tapasschaaltjes!

OF LIEVER DE WERELD ROND!Voor wie het liever nóg verder zoekt, liggen er ook

2 exemplaren klaar van ‘The Food Sessions, het boek’. Van hapjes tot dessert, van ‘hummus bi

tahina’ tot ‘Oeigoerse thee’: voor de avonturiers

onder de hobbykoks. Bij dit receptenboekje hoort

een cd met toepasselijke muziek, zodat meteen

alle zintuigen worden geprikkeld.

WEDSTRIJD

SPEEL MEE!Stuur het antwoord op de volgende drie vragen naar annelies.

[email protected] én vermeld je voorkeurprijs + werkplek.

Deelnemen kan ook via het wedstrijdformulier op

www.dichtbijmagazine.be.

1. Van waar komen Kris en Tinne niet, hoewel hun naam het tegendeel doet vermoeden?

2. Hoelang is Josiane al aan de slag in O.C. Sint-Jan de Deo?3. Van wie is de quote: “Ik ben ervan overtuigd dat teams veel

efficiënter zijn dan structuren”?Veel succes!

Niet gewonnen? Als medewerker van de Broeders van Liefde kan je genieten van tal van personeelsacties. Meer info hier-naast of op onze website, www.dichtbijmagazine.be.

Nog meer prijzen...Ook tussen twee nummers door lanceren we tal van wedstrijden.

Zo konden we onlangs collega’s plezieren met tickets voor het

Klarafestival, Batibouw of toegang tot de Zoo en Plankendael.

Hou daarom je mailbox in de gaten! Heb je geen e-mailadres

dat eindigt op ‘@fracarita.org’ en wens je toch op de hoogte te

blijven van onze acties en wedstrijden? Stuur dan een mail met je

private e-mailadres naar [email protected]. Private

e-mailadressen worden uitsluitend gebruikt voor het versturen van

deze flashmails.

Dichtbij geeft 2 jaar gratis luiers weg!

Wie luiers van Libero bestelt

via Dichtbij, geniet niet alleen

van kortingen tot 20%, maar

maakt ook kans om beloond te

worden met gratis luiers!

Hoe deelnemen? Simpel! Je downloadt het productoverzicht op

www.dichtbijmagazine.be en plaatst je bestelling. Het komende jaar worden om de drie maanden 2 winnaars geloot. Zij krijgen elk 3 kartons luiers gratis, maat zelf te bepalen. Aan een gemiddelde van 5 luiers per dag, komt dat neer op 3 maanden gratis luiers!

Niet gewonnen? Weet dan dat je met de Dichtbij korting op

Liberoluiers tot 15 euro per maand kan besparen in vergelijking

met het meest bekende merk luiers, zonder aan kwaliteit in te

boeten!

ww

w.k

liek.

be ¬

13-3

136

IN BEELD

Bloemenmeisje FRANK BAHNMULLER

“Bij de plaatselijke bloemist gaan we elke week bloemen afhalen”, vertelt Sofie Van Hende, ergotherapeut van de afdeling Esperanza 2 in P.Z. Zoete Nood Gods in Lede. “Daags na hun sluitingsdag worden daar nieuwe bloemen aangevoerd en wij krijgen alle andere. Met die bloemen worden mooie bloemstukjes gemaakt. Onze patiënten beleven er plezier aan om iets te creëren en hebben samen een fijne bloemschiknamiddag. En de afdeling ziet er voor het weekend steeds fleurig uit en geurt zalig.”

Dichtbij april 2014

Documents

Transcript of Dichtbij april 2014