Horen, zien, zwijgenIN DEZE PRIK: BRAILLE CURSUS - VIJFTIG TINTEN ROZE - LUCIDE DROMEN - COMMISSIELEDENWEEKEND - UB GESPOT - INTERVIEW DR. WANSINK - RECEPT LAPIS - DR. PRIK - REISVERSLAG SJEF

#53

2

Beste lezers,

Deze keer is het thema van de Prik Horen, Zien en Zwijgen. Deze uitdrukking komt uit leer van de wijsheer Confucius. Deze wijze man leefde tussen 551 en 479 voor Chris-tus in China. De uitdrukking zegt dat men geen kwaad hoort, geen kwaad ziet en geen kwaad spreekt. De apen die op de voorkant staan afgebeeld staan symbool voor deze uitdrukking.

In deze Prik zal er een minicursus Braille staan, zodat als je een beperkt gezichtsver-mogen hebt je toch kunt lezen. Verder kun je in deze Prik een verslag lezen van het fantastische eerste commissieledenweekend en van het symposium ‘Geloof in de Geneeskunst‘. Zoals altijd staat er ook weer een lekker recept in, namelijk voor Lapis oftewel spekkoek. Maar er is nog veel meer, dus sla die bladzijde om en begin met lezen! Roos de Jong Bestuurslid Intern

3

Beste lezers,

Deze keer is het thema van de Prik Horen, Zien en Zwijgen. Deze uitdrukking komt uit leer van de wijsheer Confucius. Deze wijze man leefde tussen 551 en 479 voor Chris-tus in China. De uitdrukking zegt dat men geen kwaad hoort, geen kwaad ziet en geen kwaad spreekt. De apen die op de voorkant staan afgebeeld staan symbool voor deze uitdrukking.

In deze Prik zal er een minicursus Braille staan, zodat als je een beperkt gezichtsver-mogen hebt je toch kunt lezen. Verder kun je in deze Prik een verslag lezen van het fantastische eerste commissieledenweekend en van het symposium ‘Geloof in de Geneeskunst‘. Zoals altijd staat er ook weer een lekker recept in, namelijk voor Lapis oftewel spekkoek. Maar er is nog veel meer, dus sla die bladzijde om en begin met lezen! Roos de Jong Bestuurslid Intern

19 Symposium Geloof in de geneeskunst

20 Braille voor dummies

22 Merchandisers

23 Dokter Prik

24 Thuis bij

4 Bespottelijk Gespot

6 Mythbusters Lucide dromen

7 Opiniepagina

8 Je zal het maar hebben.. Doofblind

10 Net niet verschenen 50 tinten roze

12 Fotocollage

14 Recept

15 Gedicht

16 Commissieleden- weekend

18 Reisverslag

Bespottelijk GESPOT! Door: Dylan Henssen

De novo-neoromantische periode is aangebroken lijkt me, de nieuwste stroming binnen Neerlandsch literatuur. De lange tan-den raken de grond en met een pikzwart aura dwalen mensen door grijze straten waar geen straatlantaarn licht kan brengen. Hun weemoed lijkt donkere wolken aan te trekken en stort-buien met onweer te voorspellen terwijl bij hun afwezigheid de zon zo straalt. Alle vorm van schoonheid wordt met een kritische blik lelijk gemaakt en de net opkomende narcissen worden door hun stoïcijns gebrom de klei ingedrukt, de lente blijft maar uit. Rokjesdag wordt door deze mensen met arg-waan en hoon bekeken en schamper proberen de dames hun zo mooi ontblootte benen weer te bedekken. Al met al dus een zware periode voor de zwartgallige medemens! PRIK besloot een zwaar betoog over de GESPOT-sectie op Facebook!

Voor het blonde meisje met de grote ogen vanochtend in de UB:

Blauwe poel

Gooide ik kiezels in jouw ogenDoortrokken rimp’lingen al wat is

Valentijn

Oh Valentijn, wat een enorm romantisch epistel heb je uit je waarschijnlijk zwaar literaire pen weten te toveren! Niets zo romantisch als kiezels in ogen gooien, daarin geef ik je gelijk. En ja, daarna krijg je NATUURLIJK blauwe ogen, lijkt me be-hoorlijk aannemelijk. Maar verder hoop je nu natuurlijk dat na dit gedichtje die schone dame zich naast je zal scharen en dat je een gelukkig leven tegemoet rijdt op je witte paard! Nou ja de meeste heren hopen aan dit soort novo-neoromantische praatjes een spannende warme nacht over te houden en als mannelijk auteur moet ik toegeven dat, mocht dit werken, heren, chapeau! Helaas echter, alle moeite voor niks Valentijn, je hebt geen reactie van de betreffende dame mogen ontvan-gen. Met andere woorden triest! Dit is natuurlijk een greep uit de bodemloze, verderfelijke put van de gespot berichten op Facebook. De huis-tuin-en-keukendichter kan z’n hart ophalen en genieten van het medium dat hun onzin publiceert, terwijl Nederland sneu alleen thuis zit, lezend welke

eenzame ziel nu weer een schoonheid heeft zien zitten.

De koude winter verdreef de romance van de straten naar de universiteitsbibliotheken. Die heilige plek der kennis, waarvan eerder gesteld is dat deze vele malen vluchtiger is dan we graag zouden willen, wordt bezoedeld door romances en slappe avances van mensen die niet voldoende ruggengraat bezitten om gewoon, zoals ieder ander zou doen, hallo te zeggen. De slagings-percentages dalen drastisch en de academici krijgen het slappe sla niveau van GTST-acteurs. De krokodillentranen biggelen over de wangen van de lezers bij de verwerking van de Facebookpulp, terwijl de rector magnificus een manische depressie ontwikkelt en de wanhoop nabij is. Beteuterde hoogleraren slepen zich door de stille gangen van de St. Rad-boud Universiteit op zoek naar de oorzaak van de plotselinge daling in de tentamenresultaten, in opdracht van de Raad van Bestuur. Nog nooit zaten zoveel studenten in de bibliotheken en nog nooit waren de resultaten dan toch zo teleurstellend. Een raadsel? Een mysterie? Of is het de kalverliefde?Dit illustere feit wordt natuurlijk nog erger. Niet alleen onze universteitsbibliotheken worden overspoeld door Razende Romeo’s en Jankende Julia’s, ook de andere universiteiten zijn de klos! In Leiden verklaren de kakkers elkander de liefde deur het vertellen van talloze woordenbrijen, voorheen bekend als verzen, op universiteitsgronden. In Groningen geldt de term “ Niks gaat boven Grunningen” niet meer, want de studenten lopen met hun hoofd in de wolken paringsdansjes uit te vo-eren. In Maastricht spreekt men al van liefde met een zachte G!?! De Amsterdammers hebben hun Hazes-hoedjes en vlieg-ers alweer ter hand genomen om brieven te schrijven aan hun toekomstige schoonmoeders die hoog in de Bijlmerflats zitten. Eén noemenswaardig feit: de technische universiteiten hebben geen last van romantische capriolen. Het meest romantische wat ze daar zullen meemaken is het cijfer 80085 intoetsen op hun grafische rekenmachines…

Ook dit is nog maar het topje van een ijsberg die de Titanic al enkel bij diens aanblik zou doen zinken.

Wanneer alleen de universiteitsbibliotheken een moord zouden stikken in hun hartjes-tekenende studenten, zou Nederland weten dat het ging om een epidemie onder stu-denten en dat dit zou betekenen dat zo gauw het ware leven zich rauw zou aandienen na de feestelijkheden, de studenten zich zouden normaliseren tot de grijze muizen die we allemaal zijn en de maatschappij zouden kunnen dienen. Echter, ook onze transportmogelijkheden schijnen een ware voedings-bodem te zijn voor de V. studenticus, een inmiddels duidelijk hardnekkige bacterie. Als een ware plaag verspreiden ze zich snel en meedogenloos door de coupés van de NS, Veolia en zelfs het Achterhoekse Arriva! Geen plek is meer veilig! Kon men vroeger als conducteur de kaartjes controleren, dwin-gen smachtende mensenblikken je nu het schaamrood op de kaken en maak je dat je wegkomt om je te verschansen op dat ene wc’tje in de hele trein, terwijl je keihard MAYDAY door je walkie-talkie schreeuwt. Echter de machinist is zich bewust onbewust van deze liefkozende, walgelijke vertoningen en ant-woordt niet. “Volle vaart vooruit! Maak dat je weg komt! Ram die trein het IJsselmeer in!”, gilt een stem in diens hoofd. Stop maar, het is al te laat, Facebook heeft zich opnieuw heer en meester getoond in het overheersen van de mensheid en toont onze zwaktes aan de wereld.

Nu vraagt u als lezer zich misschien af, waarom de PRIK dit van het hart moet? Vinden wij dit heus zo walgelijk als we willen doen blijken? Of zijn we stiekem jaloers op de Valentijns en de Anoniempjes in de wereld? Zijn we jaloers op hun hoogsta-ande literaire kunsten? Om in de woorden van de Samson te responderen: NEEN. Is er dan misschien sprake van een ander soort jaloezie? Wellicht omdat we nooit genoemd worden in de eerder genoemde gedrochten ofwel “dichtwerken”? Tja, daar zit misschien wel de crux van onze woede. Zijn wij zo afstotelijk dat niemand ons eens noemt op Facebook? Is het daarom dat wij een betoog kunnen houden over iets waar we een hekel aan hebben, waarbij de details subliem zijn? Enkel en alleen omdat we elke dag checken of we niet toch verno-emd staan? Wil elke student in de diepe krochten van diens hart niet dolgraag op zo’n openbare wijze worden vernoemd als zijnde aantrekkelijk? Zodat die persoon iemand anders een bericht kan sturen met het bericht dat die ene ballade wel eens over jezelf zou kunnen gaan. “Type mijn naam snel” luidt het bericht tegen vrienden, “zorg ervoor dat iedereen weet dat ik het ben!”. Misschien is dat wel de reden van onze verbitterd-

4

Bespottelijk GESPOT! Door: Dylan Henssen

eenzame ziel nu weer een schoonheid heeft zien zitten.

De koude winter verdreef de romance van de straten naar de universiteitsbibliotheken. Die heilige plek der kennis, waarvan eerder gesteld is dat deze vele malen vluchtiger is dan we graag zouden willen, wordt bezoedeld door romances en slappe avances van mensen die niet voldoende ruggengraat bezitten om gewoon, zoals ieder ander zou doen, hallo te zeggen. De slagings-percentages dalen drastisch en de academici krijgen het slappe sla niveau van GTST-acteurs. De krokodillentranen biggelen over de wangen van de lezers bij de verwerking van de Facebookpulp, terwijl de rector magnificus een manische depressie ontwikkelt en de wanhoop nabij is. Beteuterde hoogleraren slepen zich door de stille gangen van de St. Rad-boud Universiteit op zoek naar de oorzaak van de plotselinge daling in de tentamenresultaten, in opdracht van de Raad van Bestuur. Nog nooit zaten zoveel studenten in de bibliotheken en nog nooit waren de resultaten dan toch zo teleurstellend. Een raadsel? Een mysterie? Of is het de kalverliefde?Dit illustere feit wordt natuurlijk nog erger. Niet alleen onze universteitsbibliotheken worden overspoeld door Razende Romeo’s en Jankende Julia’s, ook de andere universiteiten zijn de klos! In Leiden verklaren de kakkers elkander de liefde deur het vertellen van talloze woordenbrijen, voorheen bekend als verzen, op universiteitsgronden. In Groningen geldt de term “ Niks gaat boven Grunningen” niet meer, want de studenten lopen met hun hoofd in de wolken paringsdansjes uit te vo-eren. In Maastricht spreekt men al van liefde met een zachte G!?! De Amsterdammers hebben hun Hazes-hoedjes en vlieg-ers alweer ter hand genomen om brieven te schrijven aan hun toekomstige schoonmoeders die hoog in de Bijlmerflats zitten. Eén noemenswaardig feit: de technische universiteiten hebben geen last van romantische capriolen. Het meest romantische wat ze daar zullen meemaken is het cijfer 80085 intoetsen op hun grafische rekenmachines…

Ook dit is nog maar het topje van een ijsberg die de Titanic al enkel bij diens aanblik zou doen zinken.

Wanneer alleen de universiteitsbibliotheken een moord zouden stikken in hun hartjes-tekenende studenten, zou Nederland weten dat het ging om een epidemie onder stu-denten en dat dit zou betekenen dat zo gauw het ware leven zich rauw zou aandienen na de feestelijkheden, de studenten zich zouden normaliseren tot de grijze muizen die we allemaal zijn en de maatschappij zouden kunnen dienen. Echter, ook onze transportmogelijkheden schijnen een ware voedings-bodem te zijn voor de V. studenticus, een inmiddels duidelijk hardnekkige bacterie. Als een ware plaag verspreiden ze zich snel en meedogenloos door de coupés van de NS, Veolia en zelfs het Achterhoekse Arriva! Geen plek is meer veilig! Kon men vroeger als conducteur de kaartjes controleren, dwin-gen smachtende mensenblikken je nu het schaamrood op de kaken en maak je dat je wegkomt om je te verschansen op dat ene wc’tje in de hele trein, terwijl je keihard MAYDAY door je walkie-talkie schreeuwt. Echter de machinist is zich bewust onbewust van deze liefkozende, walgelijke vertoningen en ant-woordt niet. “Volle vaart vooruit! Maak dat je weg komt! Ram die trein het IJsselmeer in!”, gilt een stem in diens hoofd. Stop maar, het is al te laat, Facebook heeft zich opnieuw heer en meester getoond in het overheersen van de mensheid en toont onze zwaktes aan de wereld.

Nu vraagt u als lezer zich misschien af, waarom de PRIK dit van het hart moet? Vinden wij dit heus zo walgelijk als we willen doen blijken? Of zijn we stiekem jaloers op de Valentijns en de Anoniempjes in de wereld? Zijn we jaloers op hun hoogsta-ande literaire kunsten? Om in de woorden van de Samson te responderen: NEEN. Is er dan misschien sprake van een ander soort jaloezie? Wellicht omdat we nooit genoemd worden in de eerder genoemde gedrochten ofwel “dichtwerken”? Tja, daar zit misschien wel de crux van onze woede. Zijn wij zo afstotelijk dat niemand ons eens noemt op Facebook? Is het daarom dat wij een betoog kunnen houden over iets waar we een hekel aan hebben, waarbij de details subliem zijn? Enkel en alleen omdat we elke dag checken of we niet toch verno-emd staan? Wil elke student in de diepe krochten van diens hart niet dolgraag op zo’n openbare wijze worden vernoemd als zijnde aantrekkelijk? Zodat die persoon iemand anders een bericht kan sturen met het bericht dat die ene ballade wel eens over jezelf zou kunnen gaan. “Type mijn naam snel” luidt het bericht tegen vrienden, “zorg ervoor dat iedereen weet dat ik het ben!”. Misschien is dat wel de reden van onze verbitterd-

heid? Iedereen heeft precies zoveel ijdelheid als het hem aan verstand ontbreekt (Friedrich Nietzsche). Maar toch, zo nu en dan eens een waardering of een flirt zou leuk zijn…. Ik denk dat ik voortaan toch maar eens in de UB ga zitten! Je weet immers maar nooit met die studentes die schrijven!

5

Stel je voor: je droomt en je bent je daarvan be-wust. Wat zou je doen? Je gemene werkgever eens flink de waarheid zeggen, de liefde verklaren aan je onbereikbare crush of de collegezaal uitrennen en met het eerste beste vliegtuig naar Hawaii reizen? Dat zou toch geweldig zijn? Lucide dromen, dat is dromen bij bewustzijn. De eerste keer dat ik ervan hoorde, dacht ik dat het om een of andere zw-everige hobby ging. Maar had ik gelijk?

Sinds de film Inception heeft lucide dromen flink aan populariteit gewonnen. Er zijn inmiddels ver-schillende methoden bekend om lucide te worden. Op internet kun je mooie instructies vinden. Het gemakkelijkst is het als je tijdens een droom beseft dat je droomt. Dit kan je uitlokken door overdag de zogenaamde ‘reality checks’ uit te voeren.In je dromen werkt niet alles zoals in het dagelijks leven. De klok aflezen, of een lang boek lezen lukken niet, en als je even wegkijkt staat er opeens iets an-ders. Als je je eigen huid wil aanraken gaat je hand er ook meestal gewoon doorheen. Of kijk eens in de spiegel, je kan van alles zien, maar het is dan mees-tal niet wat je verwacht. En wie kent het bekende even in je arm knijpen of je niet toevallig droomt niet? Dit zijn (enkele) van de reality checks.Je kan jezelf eraan herinneren ze uit te voeren door op je hand een ‘A’ van ‘Awake’ te schrijven. Als je deze checks heel vaak uitvoert, zul je ze in je droom op een gegeven moment ook een A op je hand zien en de checks uitvoeren. Klopt er iets niet? Dan droom je waarschijnlijk! Let op dat je niet te enthousiast word, anders word je nog wakker.

Door Esther Simons

Als je lucide genoeg bent, kan je niet alleen doen wat je wil, maar ook laten gebeuren wat je wil. Je kan vliegen, je kan vragen stellen aan droomkarak-ters (met verbazingwekkende antwoorden!), je kan transformeren... kijk maar hoe ver je komt met je eigen fantasie!

Tot zo ver de uitleg. Het klinkt allemaal leuk toch? Waarschijnlijk dat het me zou lukken vond ik het sceptisch als ik was eerst niet. Maar dat het lucide worden een bestaand fenomeen is, is toch weten-schappelijk aangetoond. Onderzoekers regis-treerden de oogbewegingen van de dromers. Zodra ze lucide werden, moesten ze een bepaald patroon aan bewegingen met hun ogen uitvoeren. En in-derdaad, tijdens de gemeten REM slaap (wanneer alleen nog je oogbewegingen overeenkomen met je droombewegingen) werd dit patroon door de drom-ers inderdaad herhaald! Ze waren dus lucide.Een paar interessante feitjes: Dezelfde onderzoekers toonden vervolgens aan dat de tijd in je dromen in-derdaad overeenkomt met de werkelijke tijd, dat als je je adem in je droom inhoud, je die ook in het echt inhoud en dat ons hartritme tijdens een droomor-gasme helaas niet versneld zoals in het echt. Toch blijven er sceptici bestaan. Na recent onder-zoek leek het erop dat de lucide dromers toch niet echt in een volledige REM slaap verkeerden, maar in een soort hybride slaaptoestand waarin ze half wakker waren.

Nieuwschierig geworden hoe het nu echt zit? Leg de prik weg en probeer het eens uit! Weltrusten.

Lucide dromen

6

Lucide dromen

7

Door Kim van Ulsen

Onze dierbare ouders weten het zeker: bij ons al-lemaal mankeert er iets aan de oren en de ogen. Immers, we zijn én oost-Indisch doof én als we iets zoeken is mama degene die je spulletjes terugvin-dt. Natuurlijk zeggen zij dit nog enigszins spottend en kan alles opgelost worden met een brilletje of “luisterbuisjes”, toch is het knap vervelend als je echt doofblind bent. Doofblindheid is een aandoening die naast doof- en blindheid, ook gecombineerd kan zijn met slechthorendheid en slechtziendheid. Veel doofblinde patiënten zijn namelijk niet 100% aangedaan. Dit is een belangrijk gegeven voor hoe communicatie met deze patiënten kan plaats-vinden. Met behulp van het resterende gehoor of restzicht is er onder gunstige omstandigheden (voldoende licht en rustige omgeving) nog een redelijk ‘normale’ conversatie te voeren via ge-barentaal of spraakaflezen (ook wel liplezen genoemd). Indien dit niet meer mogelijk is, kan communicatie plaatsvinden via het vierhandenge-barentaal. Hierbij houdt de doofblinde de handen van de gebarende persoon vast, zodat deze kan voelen wat de ander gebaart. Dit is een erg inten-sieve vorm van communicatie en vraagt daarom om veel rustmomenten. Natuurlijk behoort braille ook tot de communicatiemogelijkheden. Tevens kiezen veel doofblinden voor een cochleair implan-taat, zodat men omgevingsgeluiden kan waarne-men. Spraak verstaan is hiermee echter wel erg moeilijk en vereist training.

Doofblindheid kan op verschillende manieren ontstaan. Het kan aangeboren zijn, zoals bij het CHARGE syndroom. CHARGE is een aangeboren groep van afwijkingen waarbij de C voor colo-boma staat. Hierbij is de optische fissuur van het embryonale oog niet gesloten, waardoor er een gat ontstaat dat van de iris tot aan de oog-zenuw kan lopen. Hoe groter het gat, des te meer is het gezichtsveld aangedaan. De E staat voor Ear Abnormalities and/or Deafness. Een andere bekende congenitale oorzaak van doofblindheid is het congenitale rubellasyndroom. Hierbij heeft de moeder tijdens de zwangerschap een rubella (rode hond) infectie gehad en deze infectie kan overslaan naar de intra-uteriene omgeving met de foetus. Indien deze infectie in de eerste weken van de zwangerschap plaatsvindt, wordt de gezonde ontwikkeling van de orgaanstelsels belemmerd en hierbij kan dus ook de juiste aanleg van oog en/of oor sneuvelen. Ook premature kinderen kunnen doofblind worden als gevolg van de complicaties die hun vroeggeboorte met zich meebrengt (denk bijvoorbeeld aan Retinopathie van de Prematuur (ROP)). Ook helemaal aan de andere kant van het leven kan doofblindheid ontstaan, hoe ouder men wordt, des te meer gaat het gehoor en zicht achte-ruit en dit kan bij sommige individuen eindigen in doofblindheid.

Je zal het maar hebben:

Doofblind

8

Tussen deze twee uitersten in ben je echter niet veilig. Trauma’s, ziektes of pech kunnen ook nog roet in het eten gooien. Ook zijn er syndromen zich die pas op latere leeftijd openbaren, zoals het syndroom van Usher. Dit is een erfelijke aandoe-ning waarbij het gehoor van het kind wel vanaf de geboorte is aangedaan, maar de progressieve retinitis pigmentosa die ook bij deze ziekte hoort, ontstaat pas vanaf de kleuterleeftijd of later. Dit hangt af van het type Usher waar de persoon aan lijdt. Een bekende doofblinde is Helen Keller. Zij raakte doofblind als gevolg van een meningitis. Zij was 19 maanden oud op dat moment. Met behulp van Anne Sullivan leerde zij opnieuw te communiceren met de buitenwereld. Anne had een pop mee ge-bracht als cadeau en terwijl Helen deze vasthield, spelde Anne het woord P-O-P in haar hand. Uit-eindelijk viel het kwartje bij Helen toen Anne het

woord water in haar hand spelde, terwijl ze water liet lopen over Helen’s andere hand. In de tussen-tijd waren er door frustraties al heel wat poppen gesneuveld.

Later werd Helen Keller de eerste doofblinde die haar middelbare school had afgerond. Daarna ging ze doorstuderen aan het Radcliffe College en behaalde ze haar Bachelor of Arts in taalweten-schappen. Tevens was Keller zeer politiek actief, ze streed onder andere voor vrouwenrechten, social-isme en natuurlijk voor de rechten van gehandi-capten. Hierbij was ze echter wel actiever voor de blinden dan voor de doven.

Uiteindelijk stierf Helen Keller op 1 juni 1968, zij was toen 87 jaar oud. En het verhaal over hoe zij aan haar communicatieve isolatie is ontsnapt, is inmiddels wereldberoemd.

9

Anastasia Steeles is een onbevangen studente die vier jaar geleden begon aan de opleiding WO Ge-neeskunde. De drie bachelorjaren heeft ze als saaie boekenstudente doorgebracht. In die tijden was er nog geen sprake van UB gespot en andere flirtmethod-en via social media, waardoor ze het schaamrood enkel op de kaken kreeg van haar Sobotta atlas, seg-ment pelvische anatomie van de man. Haar avonden waren stil en gevuld met pasta koken en leren, leren, leren. Haar zes huisgenotes nodigde haar regelmatig uit om mee de binnenstad van Nijmegen onveilig te maken en van het wilde studentenleven te genieten. Echter, Anastasia bracht haar tijd liever door achter haar bureautje of in een stoel met breiwerkjes. Sinds een jaar was haar leven echter volledig omgeslagen; de charismatische, mysterieuze prof. dr. Pink, hoogler-aar oncologische heelkunde betoverde haar in enkele ogenblikken. Zijn gespierde persona loopt parmantig over de gangen als hij richting de poli loopt of richt-ing de Operatie-kamers rent. Zijn charmante kaaklijn maakt hem volgens Anastasia nog knapper en de manier waarop hij tumoren wegsnijdt is gewoonweg adembenemend. Zijn grijze ogen staren intelligent de wereld in en zijn witte glimlach maakt van de meest klagende, lastige patiënt, waarbij het verkeerde been wordt geamputeerd, een aardig, vriendelijk mensje die het zo vervelend vindt om de afdeling tot last te zijn.

Anastasia weet natuurlijk ook wel dat Pink te hoog gegrepen is voor haar en helemaal geen interesse heeft in een domme co-schapper die de a. fibularis niet kan onderscheiden van de a. poplitea. Daarbij is de bekend geachte anatomische kennis uit haar So-botta en Moore alweer ver weggezakt, waardoor Pink vaak minachtend naar haar kijkt. Terwijl Anastasia’s coschap voortschrijd wordt ze uitgenodigd om op de O.K. te komen kijken en eventueel even te assisteren. Haar eerste dag op de O.K. is doodeng en zorgt voor een week lang maagzuur bij de arme Anastasia. Haar begeleider blijkt die dag geen tijd te hebben en stuurt haar bij dr. Pink langs, waardoor zij onder zijn hoede valt gedurende die ochtend…. Pink herinnert zich haar nog, zij is dat domme meisje dat zo schaapachtig naar

hem kan kijken. Natuurlijk is hij zich bewust van zijn uiterlijk, maar hij besteedt er liever geen aan-dacht aan, tenzij er voordeel mee gedaan kan worden. Tijdens de operatie snijdt Pink een feochromocytoom weg rond de orgaantjes van Zuckerkandl, waarbij hij plotseling door een kuch van een OK-assistente de aorta raakt, met een heftige arteriële bloeding wordt veroorzaakt. Met gezwinde spoed pakt Anastasia de klemmen zet één op de aorta abdominalis en één op de a. iliaca communis waarmee het bloeden stelpt. Pink kijkt ondertussen vol verwondering naar Anasta-sia en besluit het schaapmeisje een kans te geven. Na veel gewirwar en extra handen redt het operationeel team de patiënt van een ernstige hypotensie en ver-helpt men de secundaire hypertensie. “Heey, jij daar, co-meisje, schreeuwt Pink, wat jij zojuist uitvoerde, was een uitstekende beslissing. Zonder jou zouden we heel wat meer bloed hebben verloren.” “Dank u dokter Pink”, klinkt het antwoord van Anastasia. “Hoe heet je?” vraagt Pink bruusk. “Mijn naam is Anastasia Steeles, dr. Pink”. “Zeg maar Christian hoor, heb je zin om zo wat te lunchen?”. “Nou, uhm, nou, uuuuuh” stamelt Anastasia domweg. “Ok dat is dan rond, kom rond 13:00 maar naar mijn kamer, dan gaan we dan wel naar de personeelskantine! Ik moet nu rennen liefje.” Anastasia loopt volledig verliefd terug naar de personeelskamer van de stafleden heelkunde en be-denkt zich halverwege haar mars pas de ernst van de situatie. Wat gaat ze in hemelsnaam straks zeggen en hoe gaat het verlopen! Oh, oh, oh wat een stress voor onze Anastasia!

De lunch verloopt soepeltjes en zijn hand tikt regel-matig haar knie aan onder tafel en Anastasia geniet gedurende de middag van zijn aandacht en geniet van zijn expertise. De andere coschappers benijden haar de volgende dagen wegens haar voorrangspositie en de positieve commentaren door dr. Pink. De hele afdeling heelkunde leert haar kennen en eindelijk begint het leven voor onze boekenwurm er rooskleu-rig uit te zien! Totdat ze hem tegenkomt in de fiet-senkelder bij het UMCN, waarbij hij haar uitnodigt in zijn huis aan de St. Annastraat. Hij zorgt voor fabulous sushi, zo belooft hij.

Vijftig tinten roze

10

Zo zit Anastasia ’s avonds gespannen op haar grijze Batavia-fiets, zo in gedachten verzonken dat de drukke verkeersspits die over de straat raast nauwelijks haar aandacht geniet. Zo gauw ze aankomt bij zijn huis ziet ze opeens waarom geneeskunde een lotingsopleiding is. De zwarte voordeur glanst haar toe dankzij het kleine, klassieke lampje ernaast en de ramen van het drie etage hoge herenhuis zijn donker, op één na, op de eerste etage brand achterdoor een klein lichtje. Ze opent het ijzeren, Jugendstil tuinhek en stapt het kleine voortuintje in. De beukenhaagjes hebben de winterstand aangenomen en hebben hun groen-paarse kleur verruild voor het doffe lichtbruin. Onder haar voeten knarsen de laatste blaadjes van de kleine beukenboom. Nog voordat ze aanbelt, opent Christian de deur, gekleed in een wit overhemd en groene pantalon en leren schoenen. “Ik ben net thuis, dus ik heb nog niet besteld!” zegt Pink tegen Anastasia. “Maar kom toch binnen!”. Eenmaal binnen ziet ze de prachtige oude welstand van het huis terug in gedetailleerd houtwerk en marmeren tegels en lambriseren van het mooiste donkere ebbenhout. “Mooi huis heeft u dr. Pink” zegt Anastasia lichtelijk onder de indruk, zeker als ze het vergelijkt met haar stu-dentenkamertje met linoleum dat slechts lijkt op goedkoop IKEA-kliklaminaat. “Zeg toch Christian, ik ben ook maar een uit de klei getrokken boeren-zoon hoor!” zegt Christian beleefd. Anastasia beseft dat het ijs gebroken is.

Het volgende halfuur zitten ze in de, inmiddels verlichte, zitkamer te praten over de opleiding van Christian, haar eigen opleidingstraject en ambi-tie, het studentenleven en het leven als profes-sioneel arts. De sushi is reeds besteld en laat zo’n drie kwartier op zich wachten maar ook dit laatste kwartier werd gevuld met allerlei soorten gespreksstof. Langzaam maar zeker begint Anas-tasia te ontdooien en bemerkt het enthousiasme van haar gesprekspartner, wie steeds dichterbij haar gaat zitten. Hij wreef al een aantal keren een verdwaalde lok uit haar gezicht en lachte zo ge-nereus dat ze er gewoonweg van smolt! “Liefde op het eerste gezicht”, zo dacht Anastasia. De bel gaat en de sushi arriveert. Watertandend neemt An-

astasia plaats achter schotels met Nigirizuschi, Makizuschi en Temakizuschi en met veel smaak beginnen ze hun conversatie onder het genot van sushi te verorberen.

Christian staat na het diner op en neemt haar bij de hand mee de trap op. De ebbenhouten trap, die past bij de lambrisering, leidt haar aan de hand van Christian naar een prachtige boven-verdieping met gipsversieringen tegen plafond en muren, geboende eikenhouten vloeren met de meest exotische Aziatische tapijten. “Die dubbele deur leidt naar de genotskamer van mij”fluistert Christian in haar oor…. Anastasia voelt haar hart in haar keel kloppen en vraagt zich af wat hij met haar gaat uitvoeren…. Zouden de geruchten over prof. dr. Pink dan toch waar zijn!?!

De genotskamer is gehuld in duister en aan Christans hand leidt haar naar een stoel met hoge rugleuning en zachte stoffering. Opeens springt het licht aan en klinkt geluid op vanaf de kleine houten bühne aan de overzijde van de kamer. Daar staat Christian met een gekke blik in z’n ogen. Hij opent zijn mond, Anastasia ziet kleine speekseldraadjes tussen de lippen van de knappe dokter spatten en opeens klinkt vanuit zijn mond:

“You are the dancing queen, young and sweet, only seventeen

Dancing queen, feel the beat from the tambourine You can dance, you can jive, having the time of

your life See that girl, watch that scene, diggin’ the dancing

queen”

De kamer is volledig bekleed met roze behang en in de hoek staan mannequinpoppen met glitter-jasjes en roze verenboa’s terwijl eronder bergen lakschoentjes, tapdansschoenen en zelfs hak-kenschoentjes liggen. Tegen de muur staat een dressoir met daarop verschillende vrouwenprui-ken, mascara, lippenstift, wimperkrullers, haarlak en andere vrouwenartikelen…. “Dokter Pink heeft toch helemaal geen vrouw?” bedenkt Anastasia opeens.

11

Geheel in thema leek het me wel een goed idee om eens wat kleur aan te brengen binnen het recept. Eigenlijk kan dat bij meer recepten, maar bij Lapis is dit zeer gebruikelijk. Lapis is een Javaans maizenades-sert, dat bij geen enkele Surinaamse gelegenheid weg te denken is. Door de juiste combinatie van kokosmelk, essence en kleurstof wordt een bijzonder smaakvol en kleurrijk dessert verkregen. Hieronder het recept voor Lapis.

Ingrediënten (voor vier personen):- 400 ml kokosmelk- 4 el maizena- 8 el suiker- Een scheut water- Kleurstof - Evt. essence in smaak naar keuze

Bereidingswijze- Verhit de kokosmolk op laag vuur gedurende enkele minuten.- Los de Maizena, het suiker en het water goed op en voeg dit aan de melk toe. Als je ook nog essence wil gebruiken kunnen deze ook worden opgelost met de maizena, het suiper en het water.- Roer het geheel goed door en laat het koken tot het een dikke gladde massa heeft gevormd.- Deze massa in twee gelijke delen verdelen.- Voeg aan één van de delen kleurstof toe- Strijk het gedeelte zonder kleurstof uit over een platte schaal.- Over het deel zonder kleurstof strijk je nu het deel met de kleurstof uit.- Laat dit geheel 15 minuten afkoelen, waarnaar het een uur in de koelkast wordt geplaatst.

LapisRecept

14

Lapis

15

Paupers in paradise op de party piste, Let the battle begin! Door: KIm van Ulsen

Als doorgewinterde reiziger heb ik veel dingen meegemaakt en geleerd. Een van die wijze lessen is dat niks zo verbroederend is als de reis naar je be-stemming (Ja, dat klinkt net alsof ik dit uit een boed-dhistisch boekje heb overgeschreven, maar ik heb het zelf verzonnen). Ook de treinreis naar het aller-eerste commissieledenweekend der MFVN was zeer bevorderend voor het saamhorigheidsgevoel. Samen met 90 leden samengedrukt in een mini Veolia trein (waarom ze geen grotere treinen inzetten in de spits is mij een raadsel), beter kan je weekend niet begin-nen. Onze bestemming lag in het pittoreske Limburg, in het minuscule gehucht Evertsoord. Bij menig stu-dent zal nu een lampje gaan branden, want in Evert-soord vindt wel vaker een gezellig weekend plaats (breekweekend anyone?). Maargoed, nadat we ongeveer iedere reiziger uit de trein hadden verjaagd en de bussen ons naar de locatie hadden gebracht, werd het tijd om de eeuw-enoude discussies over ‘wie slaapt boven?’ te houden en veranderde iedereen van brave, semi kakkineuze medische studenten in paupers met wit gebleekt haar, bodywarmers, en bruin verbrande hoofden met skibrillen. Na een heerlijk bord met macaroni en een flugel als toetje, werd het tijd om met het wedstrijdelement van dit weekend te beginnen. Alle commissies waren verdeeld over verschillende gekleurde teams en met behulp van het spel ‘Ranking the stars’ werd bepaald hoe goed we eigenlijk ons eigen team kenden. De punten die met deze quiz werden behaald waren een uitstekend uitgangspunt voor het begin van zeer gezonde competitie. Daar je als commissie niet wil onderdoen voor je medeleden moet je natuurlijk die grote beker winnen. Gevolg daarvan was dat de avond verder gevuld werd met allerlei mini battles om maar net boven het team dat boven je stond te stijgen. Schoenenraces, jongens die werden opge-maakt als clown, atwedstrijden… alles was die avond mogelijk. Voor de teams die liever lui dan moe waren, was er ook de optie om zoveel mogelijk bier te drink-en om daarmee weer zoveel mogelijk lootjes te verza-melen voor de loterij, waarbij veel leuke flugelgadgets te krijgen waren, maar ook punten die je weer in de ranglijst konden doen stij

gen. Al met al een enerverende avond.De volgende ochtend, of middag, toen iedereen weer uit zijn bed was gerold, ging de battle verder. Over de hele acco waren briefjes verspreid met allerlei trivia vragen en opdrachten. Het doel: wie als eerste bij opdracht 100 komt, is de winnaar. Maar voordat het zover was moest het antwoord gevonden worden op wat de ingrediënten van een Bloody Mary, het aantal talen op de Rosettasteen en het aantal graansoorten in een malt whiskey waren. Ook werden er BH’s ver-zameld, deobussen ontvreemd en werden er lapdanc-es gegeven aan de jury. Hoewel het spel al veel te snel voorbij was, ging deze gekheid verder in de pubquiz. In tegenstelling tot het vorige spel waren smartphones verbannen bij het beantwoorden van de vragen. Nou waren de vragen van een dusdanige aard dat ze prima zonder tele-foon te beantwoorden waren en waren er elke ronde bonuspunten te behalen met imitaties van chimpan-sees, opdrukken en bezingen van de allermooiste kin-deren voor kinderen hit: ‘Het tietenlied’. Dat laatste was zeker een van de hoogtepunten van mijn bestaan als MFVN-lid. En ’s avonds was het moment daar, datgene waar we allemaal het hele weekend al naar uitkeken: de biercantus. Getooid met de prachtigste hoofddeksels (en niet zulke prachtige hoofddeksels) zaten we daar dan aan lange tafels. Wachtend op het praesidium wat ons zou voorgaan in het zingen van de prachtig-ste liederen over rovers, mosselen en bier. In de tussentijd werd ook nog het geweldige commissiele-

dencadeau, een bierpul met een flugel, uitgedeeld. Immers je moet toch ergens uit kunnen drinken. Inmiddels prijkt deze pul als trofee op mijn kamer, ik ben er erg trots op. Hoe dan ook, het praesidium was gearriveerd en het canteren werd begonnen. Echter, een cantus is geen cantus zonder dat er straffen worden uitgedeeld. Nou zijn de details in mijn geheugen lichtelijk ver-waterd. Toch ben ik niet vergeten dat het niet wordt gewaardeerd om een zak op je hoofd door te laten gaan als hoed. Ook de ingenomen codexen die men was vergeten tijdens de plaspauzes, terugstelen van het praesidium is een domme zet en werd bestraft. Tot mijn grote verdriet was de cantus al veel te snel voorbij, maar gelukkig was de avond nog jong en kon-den we nog even doorgaan met feesten tot diep in de ochtend. Diezelfde volgende ochtend, toen iedereen met wit weggetrokken gezichten weer aan tafel zat, was er echter nog één probleem. Het thema van dit weekend was paupers op de par-typiste, let the battle begin! Echter, er was nog geen winnaar van deze battle gevonden. Het hele weekend lang liepen vooral team wit(musicalcie, reiscie en symposiumcie) en oranje (filmcie, promocie en Prik) nek-aan-nek. Op zondagochtend stonden

deze twee teams op een gedeelde eerste plaats.

16

Paupers in paradise op de party piste, Let the battle begin! Door: KIm van Ulsen

gen. Al met al een enerverende avond.De volgende ochtend, of middag, toen iedereen weer uit zijn bed was gerold, ging de battle verder. Over de hele acco waren briefjes verspreid met allerlei trivia vragen en opdrachten. Het doel: wie als eerste bij opdracht 100 komt, is de winnaar. Maar voordat het zover was moest het antwoord gevonden worden op wat de ingrediënten van een Bloody Mary, het aantal talen op de Rosettasteen en het aantal graansoorten in een malt whiskey waren. Ook werden er BH’s ver-zameld, deobussen ontvreemd en werden er lapdanc-es gegeven aan de jury. Hoewel het spel al veel te snel voorbij was, ging deze gekheid verder in de pubquiz. In tegenstelling tot het vorige spel waren smartphones verbannen bij het beantwoorden van de vragen. Nou waren de vragen van een dusdanige aard dat ze prima zonder tele-foon te beantwoorden waren en waren er elke ronde bonuspunten te behalen met imitaties van chimpan-sees, opdrukken en bezingen van de allermooiste kin-deren voor kinderen hit: ‘Het tietenlied’. Dat laatste was zeker een van de hoogtepunten van mijn bestaan als MFVN-lid. En ’s avonds was het moment daar, datgene waar we allemaal het hele weekend al naar uitkeken: de biercantus. Getooid met de prachtigste hoofddeksels (en niet zulke prachtige hoofddeksels) zaten we daar dan aan lange tafels. Wachtend op het praesidium wat ons zou voorgaan in het zingen van de prachtig-ste liederen over rovers, mosselen en bier. In de tussentijd werd ook nog het geweldige commissiele-

dencadeau, een bierpul met een flugel, uitgedeeld. Immers je moet toch ergens uit kunnen drinken. Inmiddels prijkt deze pul als trofee op mijn kamer, ik ben er erg trots op. Hoe dan ook, het praesidium was gearriveerd en het canteren werd begonnen. Echter, een cantus is geen cantus zonder dat er straffen worden uitgedeeld. Nou zijn de details in mijn geheugen lichtelijk ver-waterd. Toch ben ik niet vergeten dat het niet wordt gewaardeerd om een zak op je hoofd door te laten gaan als hoed. Ook de ingenomen codexen die men was vergeten tijdens de plaspauzes, terugstelen van het praesidium is een domme zet en werd bestraft. Tot mijn grote verdriet was de cantus al veel te snel voorbij, maar gelukkig was de avond nog jong en kon-den we nog even doorgaan met feesten tot diep in de ochtend. Diezelfde volgende ochtend, toen iedereen met wit weggetrokken gezichten weer aan tafel zat, was er echter nog één probleem. Het thema van dit weekend was paupers op de par-typiste, let the battle begin! Echter, er was nog geen winnaar van deze battle gevonden. Het hele weekend lang liepen vooral team wit(musicalcie, reiscie en symposiumcie) en oranje (filmcie, promocie en Prik) nek-aan-nek. Op zondagochtend stonden

deze twee teams op een gedeelde eerste plaats.

Om te beslissen wie nou eigenlijk die mooie grote commissieledenweekendwisselbeker mee naar huis moest nemen, kregen deze teams de keuze om een glas bier of melk te atten. Uiteindelijk kwam team oranje, na enige discussie over knoeien, uit deze atwedstijd naar voren als winnaar. En als Prikredactie kan ik zeggen dat we erg trots zijn op onze prachtige beker. Het was een uitstekend einde van dit onwijs gezellige commissieledenweekend en ik kan alle leden die niet mee zijn geweest aanraden om dat volgend jaar wel te doen. En maak je nog geen deel uit van een commissie, word lid!

17

Reisverslag

18

Door Sjef Stribos

Dit is een reisverslag. Het is inmiddels enkele jaren geleden dat ik de reis heb gemaakt, maar ik heb besloten dat het interessant is voor het nageslacht om het verhaal op te schrijven. Inmiddels ben ik redelijk op leeftijd dus er zullen een paar gaten in m’n geheugen zitten...Ik weet nog goed het moment dat ik uit het vliegtuig stapte en dacht ---1---. Het was bloedheet en ik zou van het mooie vliegveld genoten hebben als ik mezelf niet had bevuild in het vliegtuig. Toen ik schone kleren aan had liepen we over een ---2--- richting het stadscentrum. Het was ontzettend druk en het stonk naar stinkdiersok-ken op een bedje van etterende pustels. Overal op straat lagen ---3--- , dat was wel heftig. We gingen uit eten in een restaurant en iedereen bestelde iets exotisch behalve ik. Ik weet nog goed dat in elk restaurant een misselijk-makende, gore lucht hing, maar ik scheen de enige te zijn die er last van had want ik jankte en krijste elke keer. We verruilden de stad al vlug voor het ---4--- achterland waar we in een ---5--- met 1 kamer sliepen. Ik ging veel om met de ---6--- en leerde hun taal, die ik uiteindelijk beter beheerste dan mijn ---7---. We genoten elke dag van het stralende weer en de witte ---8---. Het was een paradijs op aarde en ik voelde me echt ---9---. Op een dag bleef de rest staan om te kijken naar aapjes die elkaar aan het vlooien waren. Ik was echter te druk bezig met m’n tenen in m’n mond te stoppen. Het enige wat echter wel vervelend was, was dat ik door die gore lucht die in elk restaurant hing alleen in staat was om chips en ---10--- te eten. Na 6 weken vlogen we terug naar nederland en waren we net op tijd om mijn 3e verjaardag te vieren. Deze herinneringen heb vergaard door het terugkijken van foto’s op onze ---11---.

1. Kut (21) Blauw (3) Honger (11) Zuivelproduct (17) Icterus (6)2. Grindpad (21) Boulevard (26) Regenboog (12) Steiger (8) Alpenweide (4) Koord (16)3. Schedels (9) Krasloten (14) Zwervers (1) Tegels (15) Vogelbekdieren (23) Loempia’s (25)

4. Kokette (18) Correcte (1) Overwoekerde (12) Psychedelische (24) Neoclassicistische (2) Racistische (20)5. Hangmat (11) Strandhut (1) Slangenkuil (7) Kebabzaak (19) Dixie (15) Lanceerplatform (10)6. Eekhoorns (4) Bomen (21) Gummiberen (25) Hindoezombies (8) Locals (12) Oempa loempa’s (16)7. Stoelgang (1) Moedertaal (21) Bloedsuiker (26) Pikachu (5) WoW-account (6) Moestuintje (20)8. Bevolking (11) Stranden (13) Lof (3) Rohirrim (18) Strepen (24) Nachtvlinders (7)9. Botergeil (10) Bekeken (21) Pretentieus (2) Hema (13) Keigoed (16) Geprepareerd (25)10. Bananen (21) Dal Bhaat (11) Pinda’s (9) Smekkies in alle smaken (5) Hete bliksem (22) Kapsalon (1)11. 40” HD televisie (8) Muurschilderingen (2) Ouija bord (22) Dia projector (18) Kameel (26) R2D2 hologram (14)

Maar dit geweldige waargebeurde verhaal is nog niet eens alles! De persoon die kan ontcijferen waar deze reiziger geweest is wint een prijs!

MFVN

- S t r i p -

Symposium ‘Geloof in de Geneeskunst’

Maandag 11 maart heeft het symposium ‘Geloof in de Ge-neeskunst’ plaatsgevonden.Een onderbelicht onderwerp, het geloof en de geneeskunst, is tijdens deze avond besproken. Medische casuïstiek ui-teenlopend van bloeddonatie tot aan cultuur en religie, het kwam allemaal aan bod. Er werd op een heldere manier verwoord wat de relatie is tussen de medische praktijk en verschillende geloofsovertuigingen. Een belangrijke boodschap die door alle sprekers werd meegegeven, was dat het van belang is om te kijken naar de patiënt en naar zijn/haar achtergrond. Religie en cultuurver-schillen die zijn e en daar zullen we in de toekomst steeds meer mee te maken krijgen. Dit kan soms lastig zijn voor zowel de arts als de patiënt. Het opbouwen van een vertrou-wensband en wederzijds respect zijn dan ook de basis. ‘Kijk naar de patiënt, bouw wederzijds respect op en kom zo tot een goede behandelrelatie ’ De avond is als zeer interessant en geslaagd bestempeld. wij spreken dan ook van een zeer geslaagde avond! Het 3e symposium zal woensdag 5 juni plaatsvinden. Het thema houden we nog even geheim maar wel zijn wij zeer verheugd jullie te mogen mededelen dat Dr. Dick Swaab deze avond zal komen spreken. Informatie met betrekking tot de inschrijving volgt nog. De Symposiumcommissie 19

Door Kim van Ulsen

Als arts-in-spé moet je in staat zijn om je goed in te leven in je medemens. Sommige mensen hebben dat van nature en andere onstuimige jongelingen moeten een beetje hierin begeleid worden. MPV, de zso’s over omgang met andere culturen… ze zijn niet voor niets in het leven geroepen. En ook onze gewaardeerde collega’s bij de IFMSA helpen ons een handje om de dove patiënt te leren verstaan. Maar, wat doen wij om onze blinde medemens te begrijpen?

Natuurlijk ben ik me ervan bewust dat je geen nieuwe taal hoeft te leren om met een blinde per-soon te converseren. Echter, een beetje goodwill tonen is nooit verkeerd en daarom biedt Prik jullie nu de kans om je eerste voetstapjes te zetten naar een wereld met letters gemaakt van puntjes. Maar eerst een klein stukje theorie:

Braille is een lees-en schrijfalfabet wat is ontwik-keld door de fransman Louis Braille. Men kan hier-bij teksten lezen door verhoogde puntjes in het papier met de vingertoppen te voelen. Louis werd op zijn 3e jaar blind en ontwikkelde dit schrift in het blindeninstituut in Parijs waar hij woonde. Vanaf 1829 was dit schift zover ontwikkeld dat men het in gebruik kon nemen, toch werd het pas vanaf 1854 als officieel alfabet geaccepteerd.

De inspiratie voor het braillealfabet komt waarschijnlijk van een uitvinding uit 1819. Een franse artillerieofficier, genaamd Charles Barbier, wilde in staat zijn om ’s nachts briefjes te kunnen versturen die ook zonder licht te lezen waren. Daarvoor bedacht hij een reliëfschriftje van 12 punten. Hij noemde zijn uitvinding nachtschrijven.

Hoe gaat braille lezen in zijn werk? Het systeem bestaat uit 6 posities. Deze posities zijn genum-merd. Van linksboven naar linksonder zijn dat de punten 1,2,3 en van rechtsboven naar rechtsonder 4,5,6. De letters a tot j worden gevormd door de punten 1,2,4 en 5. Voor de letters k tot t komt daar puntje 3 bij en voor de overige letters ge-bruikt men ook nog puntje 6. Alleen de letter w is

een uitzondering. Braille vond dit namelijk een tweeklank en deelde deze daarom in bij de bijzon-dere combinaties, waar ook letters met accenten, leestekens en lettercombinaties in zitten.

Indien je een cijfer in je braille tekst wil neerzetten gaat daar de combinatie 3,4,5,6 aan vooraf. Verder zijn de braille cijfers identiek aan de letters a tot j. Ook als je een hoofdletter wilt schrijven, gaat daar een speciaal teken aan vooraf.

Braille bestaat er in allerlei vormen en maten. Het Unified international braille is sinds 1878 de mama van alle andere braillealfabetten. Zo bestaat er een Nederlands braille, maar er is ook een vari-ant in het Chinees, Hebreeuws en Grieks. En ook artistieke of juist zeer wiskundige mensen kunnen hun hart ophalen met het muziek en wiskundeb-raille.

Braille voor

Dummies

20

Braille is een fantastische uitvinding en blinden die het alfabet goed beheersen kunnen dit on-geveer net zo snel lezen als een normaal lezende persoon. Echter, een brailleboek neemt vijf keer zoveel ruimte in. Gelukkig zijn daar tegenwoordig ook oplossingen op gevonden: voor het tekstver-werken op de computer is er een schrift met 8 puntjes ontwikkeld zodat hoofdletters en cijfers allemaal nu hun eigen teken hebben. Hierdoor neemt het aantal tekens af en neemt de brail-letekst evenveel ruimte in als een tekst die we met ons ouwe trouwe Times New Roman hebben ingetypt.

Maar nu heb ik genoeg gezemeld en hebben jullie genoeg normale letters gelezen. Dus grijp een blinddoek en probeer de brailletekst die je bij deze prik hebt gekregen te lezen!

21

22

Prik,Dokter

Lieve

Heb jij een probleem? (medisch of minder medisch)

Mail naar Dokter Prik en je ergste perikelen zullen

verleden tijd zijn.(Prik@mfvn.nl)

RedactieKim van UlsenDylan HenssenLisa Schapink

OpmaakRoos de JongEsther SimonsKirsten van HeugtenTalitha KunnemanEline Kooijmans

SponsorenABN AMRO

Contact Intern@mfvn.umcn.nltel: 024-3613626

ColofonAlgemene informatieDe Prik is een uitgave van de Medische Faculteits Vereniging Nijmegen. De Prik komt vijf keer per jaar uit in een oplage van 375 exemplaren. Het blad wordt verspreid onder studenten geneeskunde en biomedische wetenschappen en onder de co-assistenden en stagelopers. Tevens is het gratis te verkrijgen in de pre-kliniek.

Beste dr. Prik,

Ik heb een probleem. Ik kan niet meer eten, niet meer slapen, niet meer studeren… Ik kan zelfs niet meer stappen! Ik heb namelijk een serieuze verslaving aan series. HIMYM, Vampire Diaries, True Blood, Family Guy… Mijn agenda staat niet meer vol met afspraken of hoorcolleges, maar met de releasedata van alle series. Ik dacht dat ik het in de hand had, maar het lijkt alleen maar erger te worden. Mijn blokken haal ik ternau-wernood en mijn vrienden spreek ik nog amper. Stoppen lukt mij niet, de laatste keer dat ik dat probeerde was ik drie weken clean, maar in de tentamenweek dacht ik ééntje maar, gewoon voor de ontspanning. Die week heb ik alle seizoenen van friends opnieuw gekeken. Ik weet echt niet meer goed wat ik moet doen en nu Game of Thrones weer gaat beginnen vrees ik het ergste. Kan u mij helpen?

Groetjes, serieverslaafde

Beste serieverslaafde,

Een ernstige verslaving, iets wat ik bijna dagelijks zie in mijn praktijk, moet men zeer serieus nemen. Hoewel het moeilijk in te schatten is hoe ernstig je verslaving is aan de hand van enkel je brief stel ik een consult voor. Echter niet voor volgende week woensdag in verband met de release van de nieuwe Modern Family. Als arts moet ik echter streng zijn voor je, net zoals Claire bij Gooische Vrouwen wordt opgesloten in een inrichting! Dit alles voor het bestwil van de patiënten, maar voor u zal dit iets te rigoureus zijn. Ik denk bij uw probleem eerder in orde van ernst aan Monica’s eetprobleem bij Friends. Ook zij heeft dit onder controle gekregen dus we zien de toekomst positief tegemoet. Nu heeft u geen zin in een ellenlang verhaal zoals bij HIMYM, dus mijn respons is: een consult om een inschatting te maken. Ten slotte wil ik uw angst voor de klinische omgeving alvast indammen, immers we zijn dr. House niet. We zien u gaarne na volgende week woensdag in mijn praktijk, samen voorkomen we dat u een sociale paria wordt, zoals Meg dat is bij Family Guy!

Met vriendelijk groet, Dr. Prik

23

Thuis bij...Dr. Wansink

24

Thuis bij: Dr. Wansink

Na een avontuurlijke reis met het openbaar vervoer stonden we om 20.22u voor het huis van dr. Wansink. Omdat hij in zijn enthou-siaste e-mails benadrukte dat we niet eerder mochten komen dan 20.30u, hebben we nog 8 volle minuten gewacht. Om stipt 20.30u maakten we gebruik van de deurbel en vervolgens zijn we vrien-delijk ontvangen met lekkere warme thee en slagroomsoesjes.

Kunt u iets vertellen over de studie die u gevolgd heeft?In ‘84 ben ik met studentnummer 840244 Scheikunde gaan stu-deren in Nijmegen. Vraag me niet waarom ik mijn studentnum-mer nog weet. Alle bèta vakken interesseerden mij maar ik heb Scheikunde gekozen omdat ik dat net wat leuker vond. Biolo-gie vond ik te pluizig en ik zag mezelf ook niet tussen de ‘’nerdy people’’ van Wiskunde of Natuurkunde. Ik ben in ‘89 afgestu-deerd als organisch chemicus en biochemicus. In ‘94 ben ik in Amsterdam gepromoveerd op een celbiologisch onderzoek over hoe en waar de transcriptie in de celkern precies plaats vindt.

Hoe bent u toen weer in Nijmegen terecht gekomen?Toeval. Na promotie zet je je carrière voort in het onderzoek. In ‘96 las ik een advertentie in de krant van iemand die ik kende. Ik vond hem een tof figuur, heb gesolliciteerd en ben zo in Nijmegen geko-men. Ik doe momenteel onderzoek naar myotone dystrofie in Nijme-gen maar woon bewust in Arnhem omdat onderzoek vaak tijdelijke banen biedt. Stel dat ik ooit in de randstad zou komen, dan is Nijme-gen net 30 minuten de verkeerde kant op ten opzichte van Arnhem. Daarnaast vind ik Arnhem ook leuker en groener dan Nijmegen.

Was u een serieuze student of meer een genietende en feestende student?Ik geloof dat je als student serieus kunt zijn, maar toch heel veel plezier kunt maken. Ik werd bijna iedere donderdag om 2 uur ‘s nachts de kroeg uit gezet en dan gingen we nog eten. Om 3 uur lag ik in bed en de volgende ochtend zat ik om kwart voor 9 weer in de collegezaal. We waren dan brak, maar je moest ge-woon niet zeiken. Bij nacht een man, bij dag een man. Ook mis je iets wanneer je niet vanaf het eerste jaar op kamers gaat.

Wat voor kroegen zocht u op? Ging u bijvoor-beeld voor de muziek of voor de bierprijs?Haha, bierprijs?! Werkt dat tegenwoordig zo bij jullie? We betaalden op het Koningsplein misschien een kwartje meer, maar de bierprijs kwam verder totaal niet aan de orde. Tja, opa spreekt nu. De muziek vond ik belangrijk. We zochten de cafés op waar we konden swingen. Ik vraag me trouw-ens af of 50 cent voor een biertje ethisch wel verantwoord is… Lusten jullie trouwens een biertje? Bij mij is het bier gratis!

Wat waren de mooiste momenten uit uw studen-tentijd die u nog eens mee zou willen maken?

Heel veel! Collegezaal of kroeg, de studententijd is de mooiste tijd van je leven dus geniet daar van! Achteraf vind ik de typische samenhorigheid in mijn studentenhuis het mooist. We woonden daar 5 jaar lang met 7 heel verschillende types. Ik zie die mensen nooit meer maar ik weet zeker dat we weer heel vertrouwd samen kunnen eten als we nu weer bij elkaar zouden worden gezet. Ook zou ik na afloop van het practicum nog eens met een biertje op het Koningsplein willen zitten. Verder is het vooral de vrijheid en onbezorgdheid die de studententijd typeert. Later krijg je toch een relatie en dan moet je met veel dingen rekening houden. Als student kun je – of beter gezegd – moet je gewoon vrij zijn. Vanmid-dag hoorde ik een meisje aan een jongen vragen of hij nog gezellig een drankje met haar wilde doen in de Aesculaaf. De jongen zei dat hij het niet wist en dat hij dat toch eerst aan zijn vriendin moest vragen. Ik wilde eigenlijk tegen hem zeggen dat het tijd werd om haar te dumpen!

Wat vindt u van de motivatie van de studenten van tegenwoordig?Het valt me op dat de eerstejaars van dit studiejaar slimmer en enthou-siaster zijn in vergelijking met andere jaren. Als ik alleen al naar de responsies kijk, waar 90% van hen komt opdagen… Dat is waanzinnig! Aan de andere kant zie ik ook studenten waarvan ik me afvraag hoe zij ooit door de decentrale selectie hebben kunnen komen. Ik kan me daar verschrikkelijk aan ergeren. Er zijn genoeg mensen die hun plek had-den willen hebben. Als ik in een slechte bui ben dan zeg ik er ook wat van. Ik vind dat die mensen maar lekker iets anders moeten gaan doen.

Hoe vindt u het om docent te zijn bij het blok Celbiologische Processen?Ik ben zeker 80% met onderzoek bezig en slechts 20% met onder-wijs. Ik doe het natuurlijk voor de centen, maar vooral omdat ik het leuk vind om te doen. Ons blok scoort altijd hoog. Het is al-leen jammer dat we al een paar jaar geen blok van het jaar zijn. Dat waren we een aantal jaar terug wel een aantal keren. Nu valt er helaas bijna niet meer met blokken te concurreren die snijprac-tica bevatten. We proberen ons blok steeds weer te verbeteren. Do-centen volgen elkaars colleges om elkaar te beoordelen. Kritiek van anderen helpt want je ziet jezelf niet. Daarnaast lezen we ook de enquêtes die bij de bloktoets worden ingevuld van voor naar achter.

Doet u iets aan sport en heeft u nog hobby’s?Ten eerste ben ik hartstikke a-sportief. Ik heb nooit echt iets aan sport gedaan. Verder zie ik mijn gezin als mijn enige hobby. Ik probeer een goed aandeel te zijn binnen het gezin. Vroeger heb ik wel postzegels verzameld. Mijn kinderen gebruiken dat altijd om mij uit te lachen.

Na lange discussies over smartphones en bierprijzen wilde dr. Wansink ons graag nog een gratis biertje inschenken. Omdat het al laat was en we nog terug moesten naar Nijmegen, hebben we dat aange-boden gratis biertje helaas af moeten wijzen. We hebben een gezellig avondje gehad!

Namens de StuDoCo,Jessica Schouw, Michael Lie en Ralf Weijs