Het spookmeisje

Margaret Buffie

pas enkele maanden geleden leerde ik de mensen op Rai Island kennen. Nu is de school weer begonnen, en soms sterven di vertrouwde geluiden van ritselende boeken en bladen, schuifelend voeten en dreunende stemmen langzaam weg en drijven mij gedachten naar Rain Island. Naar de kleine blokhut onder d pijnbomen.Pas als de bel gaat om het einde van de les aan te kondigen, schri ik wakker en beland ik weer in de Echte Wereld. En een seconde c twee vraag ik me af of ik me alles wat deze zomer gebeurd is nie inbeeld. Maar ik hoef maar te kijken naar de platte, gouden ring on mijn middelvinger om te beseffen dat ik niet aan het dromen ben Om eerlijk te zijn kan ik jullie maar beter waarschuwen. Wii niet in spoken gelooft, en ernstig betwijfelt of hij ooit van hui bestaan overtuigd zou kunnen worden, kan dit boek bete onmiddelijk weer dichtdoen. Ik zal het je heus niet kwalijk nemen Tot voor deze zomer zou ik een verhaal als dit ook weggelegc hebben en gelachen hebben.Maar wie minder last heeft van vooroordelen en zin heeft om naai mijn verhaal te luisteren, die heb ik zeker iets te vertellen om een; over na te denken. Spooksgewijs, wel te verstaan.

HOOFDSTUK eenAl zolang ik me kan herinneren, gaan mijn broer Evan, mijn zus Erica en ik elke eerste juli met de bus naar het noorden. Daar brengen we onze zomervakantie door bij oma in haar blokhut op Rain Lake, bij Fish Narrows. Het ligt noordelijk van Lake Winnipeg, waar een gigantische wildernis heerst van bos, moeras en meren met namen als Chisel, Pakwa, Tramping en Weskuko.Her en der verspreid rond de meren liggen kleine stadjes als Fish Narrows, stadjes die onmiskenbaar ruiken naar het verleden waarin belangen in goud, avonturen van goudzoekers en eenzame vallenzetters de hoofdrol spelen - en spoken die zweven door de lege mijnen en vergeten hutten van vallenzetters.Dit jaar gingen we niet met de stoffige, oude Northline-bus met de ratelende ramen en piepende stoelen. Nee, dit jaar moesten we met de auto, en mama's nieuwe man, Tim Tanden, zat achter het stuur. Geloof me, niet echt de plaats die hij verdient in een auto.Mama en Tanden waren van plan om bijna de hele zomer samen met ons door te brengen. Ik had er geen idee van waarom ze beslist hadden met ons mee te gaan. Mama was al jaren niet meer op Rain Lake geweest.Het enige dat ik zeker wist was dat mijn jaarlijkse ontsnapping8

naar de schriele boezem van mijn oma ineens al haar aantrekkin kracht verloren had.De eerste uren onderweg zat ik met mijn neus in een boek over lokale geschiedenis. De zomer ervoor had oma me een paar boel gegeven over het verleden van het noorden, en ze boeiden i mateloos. Toen ik weer thuiskwam, ging ik zelfs naar de sta« bibliotheek op zoek naar zoveel mogelijk boeken over de strei Misschien schrijf ik ooit zelf een geschiedenisboek. Op school haal ik altijd de hoogste cijfers voor geschiedenis en opstel. Over m andere vakken heb ik het liever niet.In de beginjaren van deze eeuw, en zelfs later, trokken heel v mensen naar het noorden in de hoop rijk te worden door te zoek naar goud en zilver. Sommigen konden het hoofd net boven wa houden door tijdens de winter strikken te zetten of voor een lok; mijn te werken, en tijdens de zomermaanden de bodem te do< zoeken.De meesten van hen keerden het noorden uiteindelijk balend platzak de rug toe, vertelde oma. Wie bleef - arm of rijk - deed c omdat het noordland

ongemerkt in zijn bloed en beenden gesijpeld was. Ik denk dat dat ook met mij het geval zal zijn.Soms vergeet je minder aangename dingen uit het heden door denken aan het verleden. Het heden, zo ontdekte ik onlangs, stinl Door het boek te lezen vergat ik pas hertrouwde moeders en hari; stiefvaders.Tanden slaagde erin om voor de tien miljoenste keer door een k\ te rijden en ik wipte omhoog, terug in het hier en nu, gewrongen de middelste stoel van de stationcar. Naast me, verzonken in e< diepe slaap, lag mijn kleine zus, Erica. Ze had net twee pakj chocoladekoekjes naar binnen gewerkt. De lucht rook naar choc lade, met ei belegde sandwiches en die hete-autostank die me alti kotsmisselijk maakt. Nog zes uur rijden en ik wist helemaal ni

zeker of ik het wel zou halen. Ik zoog hard op een pepermuntje en deed mijn raam iets verder open.'Elizabeth! Sluit verdomme dat stomme raam! Het lijkt verdorie wel alsof ik in het oog van een storm beland ben. Het stinkt als het graf van een rottende visser.'Ik wierp een boze blik over mijn schouder. Evan, mijn oudere broer, lag languit op de achterbank, één arm op een toren van vismanden. Hij beantwoordde mijn blik met zijn breedste grijns.Soms, als ik Evan vanaf enige afstand bekijk, zie ik hem zoals de anderen hem zien: mager, klein, bijna broos, met dik, rossig haar, een lang gezicht en een scherpe neus.Begrijp me niet verkeerd. Evan heeft niets vrouwelijks over zich. Nee, Evan is het schoolvoorbeeld van de seksistische tienerjongen. Mevrouw Weaver, mijn lerares Engels van vorig jaar, noemde heel wat jongens zo, en Evan beantwoordt overduidelijk aan dat plaatje. In alle opzichten.Maar hij had gelijk wat de stank betrof. Onze cockerspaniël, Bram, die op dat ogenblik aan mijn in gymschoenen gestopte voeten lag, was de bron van het rottende graf. Ergens onderweg, waarschijnlijk tijdens onze picknick bij Grand Rapids, had Bram zich gewenteld in iets overrijps. We hadden hem een grondige schrobbeurt gegeven met mijn mama's shampoo, maar de walm van bedorven vissenin gewanden vermengd met duur parfum was zich plots in en rond de auto beginnen te verspreiden. Ik zoog nog eens hard op mijn pepermuntje voor ik mijn mond opende om Evan mijn gedachten eens mee te delen. Mama was me voor.'Evan. Hoeveel keer moet ik je nog vertellen op te houden die onvergeeflijke taal van je te gebruiken?' Ze sprak met haar lankmoedige stem. 'Je zou in staat moeten zijn om je afkeuring te laten blijken en je zus iets te vragen zonder een beroep te moeten doen op ruw taalgebruik.'10

'Ja, kotslucht', mompelde ik over mijn schouder en daarna hardi 'Ik moet het raam open laten, mama. Ik ben misselijk. Waarom k; hij de hond niet eventjes nemen?''Omdat het jouw hond is', zei Evan. 'En ik breng geen mome door in het gezelschap van dat schurftige, luizige, stinkende, slee gehumeurde visaas. Hoor je, mama? Niet één onvergeeflijk woord een hele zin.' Hij grinnikte, in zijn nopjes met zichzelf.'We hadden Winnipeg nog niet eens verlaten of jullie zaten elka al in de haren. We hebben net een hemels halfuurtje rust gehad en probeer hier wat te werken. Ik heb behoefte aan rust en vrede.'Zo praat mijn mama als ze boos is. Een soort monotoon, vervelei gezeur. Je ziet bijna de zwarte onderstrepingen onder sommi woorden. Haar favoriete verzoek betreft altijd rust en vrede.God mag weten waarom ze een kind wou, laat staan drie. Alt: heb ik het vermoeden gehad dat al onze namen met een 'E' beginn omdat ze ergens diep vanbinnen wou dat ze ons drieën tot één kij kon versmelten. En dan liefst tot Evan.Het vreselijke probleem met Evan is dat hij altijd alles perfect do Hij is een A-student (hij heeft een paar jaar overgeslagen en zit nu op de universiteit) en verleden jaar werd een eigenhandig door ht geschreven concerto uitgevoerd in de muziekschool.Evan vond mij maar niks en ik vond hem maar niks. Toch schot we vroeger best aardig met elkaar op. We moesten wel, met oud< die hun leven afwisselend doorbrachten in de rechtszaal en kantoor. Misschien hield hij op me aardig te vinden toen ik gro werd dan hij. De arme kerel is amper l meter 65 tegenover m l meter 70. Het was in elk geval niet vanwege mijn verbazen schoonheid. Want wie zou er jaloers kunnen zijn op een kraan n benen als lucifers en een ragebol van muisgrijs-bruin haar? Nee, c was het zeker niet. Ik denk dat Evan stopte met om iemand te ge\ toen papa ons voorgoed verliet.

HOOFDSTUK TWEE

Papa had zijn 'nu zie je me, nu weer niet'-truc zo'n twee jaar geleden gedaan. Hij vertelde ons dat het helemaal onze schuld niet was - dat hij er behoefte aan had om een tijdje alleen te zijn. Dat vond ik grappig, je moet weten dat hij sowieso bijna nooit thuis was.Mama zei er nauwelijks iets over, behalve dat alles oké was en we ons geen zorgen hoefden te maken. Ik vond dat ze best cool reageerde op de hele zaak. Tot de dag dat hij echt vertrok.Ik kwam vroeger uit school omdat ik ontzettende keelpijn had. In het midden van de woonkamer lag een stapel koffers met papa's jas er netjes bovenop. Hij zat op de rand van een stoel en praatte met lage stem tegen mama, druk gebarend met zijn handen. Mama zat kaarsrecht in de stoel tegenover hem.Ze keek over zijn hoofd heen alsof hij al vertrokken was, haar enkels stevig tegen elkaar gedrukt terwijl haar dunne handen krampachtig de zijkant van de stoel vastklemden. Het deed me denken aan iets wat papa ooit gezegd had tijdens een ruzie. Hij was al een paar dagen niet naar huis gekomen, en ik hoorde hem zeggen: 'Waarom kun je je niet een beetje meer ontspannen en me accepteren zoals ik ben? Jezus, Connie. Je bent zo verdomd stijf dat het een wonder mag heten dat je niet rechtop slaapt.'12

Ze keek hem aan en antwoordde: 'Misschien slaap ik wel rechtoj Jij kunt het niet weten, want je bent er nooit. Hoe heb jij de laatste tij trouwens geslapen, Carl?'Deze keer was hij voorgoed weg. Geen van beiden zagen me staa in de gang. Hij deed zijn bagage in de achterbak van de taxi d buiten wachtte. De absolute stilte in huis erna deed pijn aan je oreiDaarna viel alles geluidloos uiteen, zoals een ballon die hei langzaam leegloopt. Mama bleef de daaropvolgende dagen har werken, zich verdiepend in gerechtsverslagen en luisterend na< verhoren. Ik denk dat ik vijf centimeter groeide en ik weet dat mij cijfers pijlsnel de diepte in gingen. Evan bleef steeds vaker weg va huis en zijn cijfers zakten nog dieper. Maar vooral Erica moet h< moeilijk gehad hebben - haar eerste dag in de eerste klas zonder ee moeder of vader om haar op te vrolijken, en een knorrige buur a naschoolse babysitter.Nu was het mama die pas laat thuiskwam. Na het middagete deed ze de deur van de studeerkamer dicht en werkte urenlang. A Evan toevallig eens naar huis kwam, oefende hij alleen maar op zij fluit. Ik speelde Assepoester. Ik werd stilzwijgend aangesteld om h< avondeten te bereiden, Erica te redden uit de klauwen van d naburige zuurpruim en met de stofzuiger jacht te maken op d stofnetten in de gangen. Ik stond op het punt om dezelfde rechten i eisen als onze eigen Mozart McGill, toen er iets gebeurde wat alle veranderde.Precies drie maanden voor de schoolvakantie was mam hertrouwd. We waren met stomheid geslagen: we wisten niet eer dat ze een relatie had. Ze leek al haar tijd door te brengen in haa studeerkamer of op kantoor - behalve die ene nacht per week dat z Franse les volgde. En dat is waar ze Tim Tanden Worlsky ontmoettt Wat een romance. Niet eens een avondje uit in een drive-in, vooi zover we weten.

Om eerlijk te zijn was het niet zo dat ze hoteldebotel met die kerel trouwde en hem naar huis bracht als een doos donuts, maar veel scheelde het eigenlijk niet. Op een avond riep ze ons naar haar studeerkamer. We moesten netjes op een rij gaan staan als scholieren die iets uitgespookt hadden en toen liet ze de bom vallen. We stonden er als bevroren.'Ik duld geen tegenspraak van jullie', zei ze terwijl ze grondig haar bureau bestudeerde. 'Ik vraag jullie niet om van hem te houden. Of om hem zelfs maar aardig te vinden. Maar ik eis wel dat jullie hem behandelen als een gast in ons huis. Als je, na een tijdje, beslist hem toch aardig te vinden, des te beter. Gebeurt dat niet, hou je gevoelens dan verborgen. Hij zal niet doen alsof hij jullie vader is. Jullie hebben al een vader.' Ze aarzelde. We wachtten. Ze haalde diep adem en slikte. 'Ik blijf het hoofd van deze familie, zoals nu het geval is. Maar als hij jullie vraagt om het vuilnis buiten te zetten of het gras te maaien of een ander huishoudelijk klusje op te knappen, dan doen jullie wat jullie opgedragen wordt. Elk belangenconflict wordt bij mij gebracht. Tim en ik trouwen over twee weken. Hij heeft ons allen uitgenodigd voor een etentje zodat jullie hem kunnen leren kennen. We gaan allemaal samen.'Niet meer dan dat. Graag of niet. En elk woord onderstreept. Evan had haar aangestaard alsof ze ineens veranderd was in een elektrische blikopener en was toen, zonder een woord te zeggen, de kamer uit gelopen.Erica snotterde. Zoals steeds. Ik hield haar hand in de mijne en staarde naar mijn moeder, mijn gezicht op neutraal.Zij en ik waren nooit dik met elkaar geweest. Maar ik had haar altijd bewonderd. Vanaf een afstand, zou je kunnen zeggen. Ik probeerde me voor te stellen hoe ze mijn luiers verschoonde, of me geprakte worteltjes te eten gaf of me een verhaaltje voorlas, maar dat beeld had zich nooit echt in mijn geheugen geprent. En toch moest14

ze al die dingen gedaan hebben, althans tot ze weer ging werken.Een fractie van een seconde meende ik een zweempje van ee vreselijke vermoeidheid en een smeekbede om begrip, vermeng met schaamte, op haar bleke, elegante gezicht te lezen. Ik zette ee paar stappen in haar richting, maar voor ik iets kon zeggen, gleed e een ijskoude blik in haar ogen en keek ze van me weg. Ik nam Eric bij de hand en liep stijfjes de kamer uit. Ze kon ter plekke dood vriezen.Dus trouwden mama en Tim Worlsky. De arme kerel had geei kans tegen Evan en mij. We lieten overduidelijk merken dat gee] haar op ons hoofd eraan dacht om zijn verblijf aangenaam te maken We konden alleen maar hopen dat het kort zou duren.Wat een afknapper. In plaats van te reageren op onze zorgvuldij gerichte prikken en steken, zocht hij gewoon een toevlucht in ziji platen en boeken, hing zijn hemden en broeken in mama's kast ei begon koekjes te bakken voor als we thuiskwamen uit school - ei steeds had hij die idiote grijns op zijn gezicht.Iets in zijn afmetingen weerhield ons ervan om ronduit gemeer tegen hem te zijn, maar we oefenden hard op de kleine dingen, zoal; hem totaal negeren als we een kamer binnenkwamen, of grimasser trekken als hij iets klaargemaakt had, alsof het rook naar rotte eieren Nu ik erover nadenk, hem het leven zuur maken was het enige ir lange tijd waarover Evan en ik het eens waren.De man was echt onuitstaanbaar. Toen hij bij ons kwam wonen, waren we al lang gewend om alleen te eten, zonder een volwassene in de buurt die keek hoeveel groente we in de vuilnisemmei gekieperd hadden. Nu schepte hij enorme hoeveelheden groene, bladerige dingen op ons bord.Evan en ik aten ook altijd in volstrekte stilte. Als Erica te veel lawaai maakte, dan dreigden we dat we haar nog wat bonen zouden laten eten. Maar nu zat die langarmige mensachtige samen met ons

aan tafel, peuterend tussen zijn tanden en vragen stellend over onze dag. Alsof het hem wat kon schelen.Evan liep als een bedachtzame wolf in een wijde boog om hem heen als ze zich in dezelfde kamer bevonden. Wat mij betreft, ik kan onmogelijk beschrijven hoe het me mishaagde dat hij alle touwtjes in handen nam. Toen hij zonder het me eerst te vragen mijn kamer begon te stofzuigen, ging ik ervandoor. Ik begon steeds meer tijd door te brengen bij mijn vriendin Doreen. Ze was een goede leerlinge en omdat ik wat meer tijd had om aan mijn huiswerk te besteden, werden mijn cijfers iets beter. Maar dat had absoluut niets te maken met zijn aanwezigheid in ons huis.King Kong als kampleider in de buurt hebben was al erg genoeg, maar om alles nog erger te maken, kwamen we erachter dat meneer een pottenbakker was en elke dag thuis zou werken. Toen hij een studio inrichtte in de kelder - pottenbakkersschijf, klei, kleiplank, oven, het hele zootje - snapten we dat het heel moeilijk zou worden om hem de deur uit te krijgen.Begrijp me niet verkeerd. Ik heb niets tegen artiesten. Ik hou zelf van tekenen en bezit een stapel schetsboeken bomvol tekeningen. Oma zegt dat ik ooit zelf een kunstenares kan worden, als ik maar blijf oefenen. Ze wou dat ze zelf was blijven tekenen zoals toen ze nog een meisje was.Soms, als Tim niet thuis was, ging ik naar de kelder en raakte de blokken klei aan, snoof de aardse geur van de werkplaats op, bekeek zijn drogende potten en werd bozer en bozer - deels omdat ik zelf ook potten wou bakken en wist dat ik het hem nooit zou vragen, deels omdat ik merkte hoe goed hij was. Hij verkocht zijn spullen in de hele stad. Een onvervalste Picasso in Potten.Ik vroeg me af wat mama in hem zag. En omgekeerd. Ze was altijd al dol op antiek, doorzichtig porselein, waterverfschilderijen,... dat soort dingen. En zo zag ze er ook een beetje uit. Breekbaar en een16

beetje bedompt. Tim is groot en heeft een volle rode baard, tanden i de vorm van suikerklontjes en een diepe, grommende stem. Zoa nagels op een krijtbord.En de man was een mietje. Ooit betrapte ik hem erop dat hij ee traantje wegpinkte bij een of andere melige tv-film. Hij begon zei: al te snotteren bij sentimentele reclamespotjes op tv. Mijn mam snotterde nooit. Zij hield van tong in witte-wijnsaus; hij maakl stoofpot en knoedels klaar. Zij hield van citroensoufflés; hij was d( op broodpudding. Het moet een klap op het hoofd of een soo: perverse lust geweest zijn die hen samengebracht heeft. Je verstan kon er eenvoudigweg niet bij.De eerste maanden na hun huwelijk kwam mama steeds vroe thuis. Ze gingen met Erica naar de film of besloten een hapje te gaa eten. Mama leek bijna gelukkig. Ze lachte zelfs een paar keer hardojMaar toen kwam papa op een avond naar huis. Ik weet niet wí hij wou, maar Tim en mama hadden daarna een knetterende ruzie i hun kamer. Ik kon mijn oren niet geloven. Mijn mama had noo geschreeuwd, zelfs niet toen papa haar vertelde dat hij haar verlietIk vroeg me af of papa gevraagd had of hij terug kon komen, war ik hoorde Tim roepen dat ze die smeerlap niets verschuldigd was e trouwens, welke greep dacht hij nog op haar te hebben?'Die man liet jou en zijn drie kinderen zomaar in de steek, i godsnaam', snauwde hij. 'En in twee jaar tijd heeft hij nauwelijks iel van zich laten horen. Hij is de schuldige. Niet jij. Wanneer ga je d nu eindelijk ééns snappen?'Daarna kwam mama elke avond iets later thuis. Tim leek er een geen probleem mee te hebben, maar een paar keer betrapte ik her erop dat hij 's avonds door het raam stond te kijken, met hangend schouders en zijn handen diep in zijn zakken, wachtend op haar.Het was zijn idee geweest om met zijn vijven naar Rain Lake t rijden tijdens de zomervakantie. Mama had in jaren geen vakanti

meer gehad, en hoewel ze er ruzie over gemaakt hadden, kwam hij als winnaar uit de strijd. Voorlopig, wist ik zeker. Ze waren nog niet op huwelijksreis geweest en dit zou er zeker geen worden. Hun romantische bui was duidelijk over. Sinds ons vertrek uit de stad hadden ze nauwelijks een woord met elkaar gewisseld, behalve 'geef de koffie eens' of 'stop bij de volgende picknickplaats'.Je zou verwacht hebben dat deze gang van zaken me best tevreden stemde, maar ik voelde een zweem van schuld wegens mijn aandeel in de hele ellendige zaak.Misschien denk je nu dat Tim de aardige jongen is en ik het rotkind. Maar toen beschouwde ik hem echt als een grote splinter onder mijn nagel. Iemand die zich in ons leven gedrongen had zonder het eerst beleefd te vragen. En hoe konden we zeker weten dat hij er ook niet tussenuit zou piepen? Waarom tijd verspillen aan iemand die net zo gemakkelijk weer uit ons leven kan stappen? Zoals papa gedaan heeft.Het is ook vreemd. Omdat er binnenin me ook een ik leeft die heel aardig is, een bijna volwassen, attente ik. Als ik bij oma ben, is het gemakkelijker om die Lizzie te zijn. Evan en mama en Tim leken de ik in mij los te maken waar ik zelf niet zo van hield.Die dag in de auto wist ik alleen maar dat ik mama en Tim niet in mijn buurt wou met hun lange, chagrijnige gezichten en volwassen problemen. Ze zouden alles verknoeien. Ik wist het gewoon.

18

HOOFDSTUK DRIE

Door alle plasstops, hondenstops en bijna-geenbenzine-mee: stops begon het al te schemeren toen we eindelijk door Fish Narrow reden. Ik was in de omgeving van Minago River in slaap gevallen e werd suf wakker, alsof iemand watten in mijn hoofd gestopt ha toen ik sliep.We staarden allevijf somber door de bestofte ramen terwijl Tim d auto langzaam langs de kronkelige, smalle privé-weg slingerde di uitmondde op Pickerel Bay Lodge, ongeveer vijftien kilometer va: de stad.'Rijden we meteen naar oma?' vroeg Erica klagend. Haar hare stonden overeind en haar ogen waren gezwollen van de slaap. Z trok zenuwachtig aan haar nieuwe rode broek. Tim had die voo haar gekocht. En om ermee te combineren, beste mode-experts, eei gestreept roze met oranje shirt.'Luister jij dan nooit, Dikkie Dik?' teemde Evan. 'Op dit late uu steekt Terry het meer niet over. We zien haar morgen bij di aanlegsteiger op Rain Lake. Zoals elk jaar.'Erica keek hem nors aan. 'Vergeten. En noem haar niet Terry. He is oma. En noem mij niet Dikkie Dik, stommerd.'Dat is Evan ten voeten uit. Mister Persoonlijkheid. Erica had noj

steeds veel babyvet, zoals Tim het noemde. Hij zei altijd dat ze eruit zou groeien. Maar zoals Erica at, had ik daar zo mijn twijfels over. Oma kon heerlijk koken, dus was het misschien niet zo slecht dat hij haar korte broek drie maten te groot gekocht had.'Genoeg Erica', zei mama vermoeid. 'May Bird zal ons in het hotelletje vergasten op een lekkere maaltijd en een goed bed om in te slapen. Misschien keert je goede humeur dan terug.'Je merkt, uiteraard, wie de schuld krijgt. Niet Evan. Nooit Evan, tenzij hij zich bezondigt aan onvergeeflijk taalgebruik. Iemand Dikkie Dik noemen was blijkbaar geen onvergeeflijk taalgebruik.Erica keek me aan en ik knipoogde. Ze knipoogde terug en liet zich weer in haar stoel vallen. Een veeg chocolade verbond haar mond met haar ronde kin. Ze leek wel een droevige, kleine clown.

Toen de auto uiteindelijk abrupt stopte, gooide ik Bram en zijn afgrijselijke visgeur de deur uit. Hij liep rond in gekke cirkels voor hij een duur geparfumeerde poot ophief en de dichtstbijzijnde boom besproeide.Ik stapte de auto uit en trok mijn spijkerbroek en bezwete T-shirt in de plooi. Pickerel Bay glinsterde in het schemerlicht. Een gigantische Duitse herder liep om de hoek van het hotelletje, terwijl hij onheilspellend gromde. Brams staart schoot recht omhoog, trillend. Tim week terug op de bestuurdersplaats en sloot langzaam de deur. Wát een man.'Hi, Silver', riep ik, zodat het grommende beest mijn stem hoorde. Hij danste naar me toe, een lieve zachte snoet op zijn grote gevaarlijke wolvenkop. Terwijl ik zijn kolossale kop streelde, liep Bram heen en weer tussen zijn benen, tot hij ten slotte een gefrustreerd gepiep liet horen. Dat trok de aandacht en samen holden de twee honden de donkere nacht in. Tim kwam de auto uit en schuifelde nonchalant centimeter voor centimeter opnieuw de openlucht in. Mijn held.20We rekten en strekten en gaapten - behalve mama. Zij strekt en gaapt nooit, en ziet er ook nooit verfrommeld of moe of uitgeput uit. Tim zag eruit alsof een zakkenroller hem net zijn portefeuille afhandig gemaakt had.Het grote silhouet van een man verscheen om dezelfde hoek waar ook Silver omheen was gekomen. Naarmate de schaduw dichterbij kwam, kreeg ik de schok van mijn leven. Het was helemaal geen man. Het was Alex Bird. Zijn tante en zijn pa runden het hotel, en Alex bracht zijn zomers door met het repareren van motors, het hakken van hout en gidsen van vissers naar visrijke plekjes. Hij is een jaar ouder dan ik, en hij en Evan gingen altijd samen vissen als Alex er tijd voor had.Toen ik kleiner was, smeekte ik hen om me mee te laten gaan, maar steeds kreeg ik hetzelfde antwoord: geen meisjes, geen sprake van. Soms moesten ze me meenemen van oma. Dat maakte hen uiteraard woedend. Alex, een kleine vette jongen, dacht dat zijn opdracht eruit bestond me te plagen tot ik in huilen losbarstte. En uiteraard hielp Evan hem daarbij een handje.Verleden jaar was Alex al een paar centimeter gegroeid, maar hij zat nog steeds goed in zijn vlees. Dit jaar leek hij wel tien centimeter groter geworden en tien kilo lichter. Het enige dat ik herkende was zijn grote haviksneus. Blijkbaar waren grote neuzen niet meer het enige dat we met elkaar gemeen hadden. Dit jaar torenden we ook beiden boven Evan uit.Alex lichtte zijn zaklamp beurtelings op ieder van ons. Om de een of andere reden dacht ik dat hij zijn licht wat langer op mij liet rusten dan op de anderen. Normaal zou ik 'hi' gezegd hebben, gevolgd door een hatelijke opmerking, maar mijn tong was van hout.'Wel, wel, als dit de familie McGill niet is. Ik heb gehoord dat jullie dit jaar met de hele bende hierheen kwamen', zei hij. 'Tante May zit al sinds deze middag met haar neus tegen het raam.'

21

'Het is Alex, niet?' vroeg mama. 'Wel, Alex, ik hoop dat onze veel te late aankomst haar of je vader geen ongemakken bezorgen. Mijn man, meneer Worlsky, is een heel trage en uiterst voorzichtige autobestuurder.' Ze liet het klinken alsof het een gebrek was.'Geen probleem.''Dan kun je zeker wel een handje helpen met het dragen van de bagage?''Zeker', zei Alex, terwijl hij langs me schoot.'Evan?' zei mama.Evan was al op weg naar het hotel, muggen verjagend met een paperback. 'Het ingehuurde hulpje kan het wel alleen aan', zei hij. 'Daarvoor betalen we hem toch?'Mijn garnaal van een broer had één blik op Alex geworpen en kwijnde weg van jaloezie. Tim had hem met een half dozijn flinke stappen ingehaald. In het duister voor ons hoorde ik hem iets murmelen en zag ik hoe Evan zich ontdeed van de hand op zijn schouder. Zou het kunnen dat Tim er uiteindelijk mee gedreigd had mijn broers snotneus in de modder te draaien?'Ga je me geen goeiedag zeggen?' vroeg Alex toen Evan terug naar de auto slenterde. 'Of spreekt de hogere klasse niet tegen het hulpje?'Evan kwam bij de koffer. 'Hi', mompelde hij.'En hoe zit het met jou, Bonenstaak? Krijg ik van jou ook geen hallo?' Breed grijnzend keek Alex me recht aan.Het jaar ervoor zou ik op hem neergekeken hebben. Nu stonden we oog in oog. 'Dat heb ik toch gedaan', zei ik.Hij haalde zijn schouders op en streek met zijn hand door zijn donkere rechte haar. 'Kan zijn. Het enige dat ik hoor zijn die vervelende muggen. Blijf daar niet zo staan, Bonenstaak. Neem eens wat zakken. May heeft de eetzaal opengehouden voor jullie, jongens.'Ik grabbelde een paar zakken uit de achterbak en volgde hem een zijdeur in. Een paar minuten later zaten we rond een van de grote22

houten tafels. Evan was pompeus onze richting uit geschreden i een hooggeëerde prins, maar de blos op zijn wangen verraadde c hij niet zeker wist hoe ver hij ongestraft kon gaan.Ik keek toe hoe Tim hem gadesloeg terwijl hij de grote m speelde met de serveerster, tante May, de moeder van Alex en ei oude vriendin van oma. Zelfs op mama's zachte voorhoo verscheen een frons toen mijn lieve broer ijs vroeg in zijn water, r liet zijn stoel op zijn twee achterste poten rusten. Ik wou dat hij c de grond donderde.May keek neer op de kleine suffere! en een langzame glimlac perste haar gezicht in fijne voren. 'Het spijt me, kleintje, maar ijs enkel voor cocktails. Te weinig plaats in onze diepvriezer. Trouwen Evan, dat is vers bronwater en meer dan koud genoeg. Wat kan : jou brengen, schatje?' vroeg ze Erica, nog steeds glimlachend.Erica besloot een warme sandwich met rundvlees te nemei frieten, een stuk appeltaart en een vanilleshake. Ze at altijd gigai tische hoeveelheden als er familiale spanningen dreigden.l'oen May weer in de keuken verdwenen was, snauwde Evan: T vind dat als iemand iets bestelt, hij dat ook moet krijgen. Ee droevige manier van zakendoen, als je het mij vraagt.''Niemand vraagt je iets', zei Tim met zijn lage, gemakkelijke sterr maar iets in zijn donkere ogen bezorgde me een ongemakkelij gevoel. 'En ga netjes zitten.' Die laatste woorden knalden over d tafel.De stoelpoten belandden met een plof op de vloer. Evan kee] mama aan, die naar Tim keek, haar ogen tot spleetjes, haar lippei stijf op elkaar geklemd. Toen verspreidde een langzame, zelfvoldant glimlach zich over zijn gezicht. Als hij zijn mond hield, werd Tim d< misdadiger. Mama liet haar blik van de een naar de ander en teru£ glijden voor ze een grote slok van haar water dronk. Tijdens de res van de maaltijd werd geen woord meer gesproken.

'Laten we gaan slapen', verbrak Tim ten slotte de stilte. Zijn stem klonk berustend vermoeid, wat me verraste. Hij leek altijd de energie van tien man te hebben. Hadden we hem eindelijk klein gekregen?Onze stoelen schoven allemaal tegelijkertijd weg van de tafel. Erica en ik deelden altijd dezelfde kamer. We waren dol op deze jaarlijkse ene overnachting op Pickerel Lodge - het betekende het begin van de zomer - maar die nacht voelde ik me leeg en uitgeput. Ik sleepte mezelf achter de anderen aan de trappen op alsof ik in elk been een stapel hout had. Niemand zei goedenacht.

24

HOOFDSTUK VIER

De volgende morgen ging ik naar de keuken, waar May druk de weer was met het ontbijt voor de hotelgasten. Ik kon een paai honing gedrenkte koekjes meegraaien voor ik haar hielp met uitrollen van koekjesdeeg. Op die manier slaagde ik erin om rr zuur kijkende en stille familieleden te ontwijken toen ze n beneden kwamen voor het ontbijt.May en ik lachten en praatten tijdens het werk en voor de eet keer sinds redelijk lang voelde ik me bijna gelukkig. Ik hield \ May. Haar betovergrootmoeder was een Cree-indiaan, die getrou was met een Schotse handelaar. Na zijn dood had Mays vader dei jaar lang aan het hoofd gestaan van de plaatselijke highschool was hij gemeenteraadslid geweest.Tijdens de zomermaanden namen May en haar broer Jack, vader van Alex, daarna de activiteiten van het hotel over. 's Winl gaf Jack geschiedenis op dezelfde school. Hij woonde samen met ; vrouw en Alex in een groot houten huis bij de kust. May wooi alleen in het hotel.Ze is een kleine vrouw met dwergafmetingen die aan haar voe altijd mocassins draagt en op haar gezicht meestal een zachte, ^ baasde blik heeft, maar veel zag je er niet aan.

Ik rolde een bal zacht wit deeg uit, er goed op lettend dat de mijne even dik bleef als die van haar.'Je hebt dus een nieuwe stiefvader, hè?' zei ze met haar diepe, muzikale stem. Ze zette een bakplaat met koekjes in de oven. 'Hij lijkt me een leuk soort kerel. Net een grote rode beer. Ik voel een zachtheid van hem afstralen.'Ik rolde met mijn ogen. 'Hij is alleen maar een grote, rode, vervelende vent. Ik wil niet over hem praten, oké?'Ze glimlachte traag. 'Oké, Lizzie meid. Maar misschien is hij precies wat de dokter voorschreef. Vooral voor Evan. Krijgt het nogal hoog in zijn bol, is het niet?''Heb je dat nu pas gemerkt?'Ze tikte met een bebloemde vinger op haar kin. 'Volgens je oma was jij de laatste anderhalf jaar zowel huishoudster als moeder. Misschien krijg je nu tijd om wat plezier te maken. En hogere cijfers te halen en naar de universiteit te gaan.'Mijn hand met het mes stopte midden in de lucht. Ze lachte. 'Ik zeg alleen maar wat Terry zegt. Weet je, je bent heel wat veranderd afgelopen winter. Je haar is lang en zacht. Karamelbruin noemden we dat.''Vaalbruin, bedoel je.''Je bent bijna knap, weetje dat?' ging ze verder zonder acht op me te slaan. 'Natuurlijk, je oma zegt dat je heel wat in je mars hebt.' Ze glimlachte verlegen.'Oma praat te veel.' Ik ving haar blik en grinnikte. 'Zo is het toch?''En als je rechtop liep in plaats van je schouders altijd te laten zakken, dan leek je minder op een magere versie van de klokken luider van de Notre Dame', zei een stem van achter de deur.Alex stond tegen de deurlijst geleund. Een woedende, brandende blos schoot langs mijn nek omhoog en vloeide over mijn gezicht. Een van mijn minst aantrekkelijke trekken, dat kan ik je verzekeren.26

'Ha, onze ongekroonde meneer Sympathie is er ook weer', zei i schamper.'Alex! Ben je al klaar met die stapel hout?' vroeg zijn tante kort.'Niet helemaal. Hé, Bonenstaak, wedden dat je me niet kur verslaan in een wedstrijdje hout hakken?''Denk maar niet dat ik jouw karweitjes ga opknappen, Bird. Z stom ben ik niet meer.'Hij haalde zijn schouders op. 'Jammer. Vroeger trapte je er altiji in. Gaan jij en Evan straks vissen? Ik weet een schitterende plek voo grote forellen.''Dan zul je moeten praten met Zijne Heiligheid. Trouwens, geei meisjes, weet je nog? En pas op, misschien wil hij niet met jou gaai vissen. Hij heeft besloten dat hij te goed is voor het plebs van d wereld. Zal wel komen doordat hij met zijn driewieler naar d universiteit rijdt, denk ik.''Ach, hij gedraagt zich altijd vreemd als hij hier is. Hij draait we bij. En misschien, heel misschien, laten we je met ons meegaan.''O, verleen me alsjeblieft geen gunsten!''Alex! Aan het werk!' May wierp haar hoofd in de richting van di deur.Hij haalde opnieuw zijn schouders op, grijnsde breed onder zijr grote neus en verdween. May schonk me een gekke blik, glimlacht« in zichzelf en haalde de koeken uit de oven.'Wil je er eentje?' vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd.Ineens stoof een kleine gedaante door de achterdeur de keukei binnen. 'Wel, mijn god, dat weet ik, en dat is zeker een vier, schat. De gedaante viel bijna om van verbazing toen hij me zag. 'Wel, hel je ooit... kijk eens wie we hier hebben. Is het alweer zover? Als di niet de gezegende kleindochter is van mijn beste vriendin, Terr) MacCallum?''Hi, Harvey,' zei ik, de bundel groezelige jassen en sweaters vrien

delijk toelachend. Een klein, voskleurig hoofd gekroond met een vettige baseballpet hield op met tandeloos naar me te grinniken en liet zijn blik rusten op de knapperige bruine koekjes op tafel.Hij greep naar een koekje maar May was hem te snel af. Ze reikte tot over de tafel en tikte met de platte kant van het mes op zijn vingers.'Hé, waarom deed je dat? Ik wou er maar eentje nemen.' De kleine goudzoeker streelde zijn hand terwijl zijn ongeschoren kin trilde.'Ik ken je maar al te goed. Ga daar maar zitten, zoals altijd,' beval May wijzend op een tafel bij de deur, 'en ik breng je jouw ontbijt.'Hij schuifelde naar de tafel en nam er de houding aan van een eerstejaars aan zijn tafel.Ik sloeg Harvey gade met een ontzette fascinatie. Er staken nog meer lange haren uit zijn neus en oren dan het jaar ervoor, en zijn wenkbrauwen groeiden als wild gras over zijn smalle voorhoofd.Hij haalde een paar gele valse tanden uit een van zijn sweaters en stopte ze in zijn mond. Nadat hij een paar tevreden klikjes had laten horen, viel hij op zijn bord met bacon en eieren aan. Toen hij alles achter zijn valse kiezen had, peuterde hij tussen zijn tanden met een vuile duimnagel, haalde ze eruit en stopte ze weer in de donkere diepten van zijn wollen zak. Nog een laatste slok koffie, een snelle blik in de kamer en weg was hij. May schudde haar hoofd.'Die ouwe vent is me een hele hoop geld verschuldigd', zei ze met een vrolijke diepe stem. 'Nauwelijks te geloven dat hij zoveel geld op de bank staan heeft dat een muilezel eronder zou bezwijken.'We werkten nog een halfuurtje verder en May moest me bijna naar buiten gooien toen mama riep dat ze klaar waren om te vertrekken.Net voor de auto vertrok, schoof Alex een vergeten Adidas-zak door de achterruit.'Ik heb me laten vertellen dat jij een heel goede visser bent, Alex',28

zei Tim. 'Als je zin hebt, kom je maar eens langs. Dan kun je me we tips aan de hand doen.'Evan snoof.'Zeker, meneer Worlsky. Gewoonlijk kom ik een paar dagen pe week naar Rain. Misschien zie ik je daar, hè, Evan?'Evan haalde zijn schouders op. 'Ja, goed. Oma zal wel snoe willen. Waarom niet? Tot morgen, misschien.''Oké, morgen is goed. Tot dan.'Alex draaide zich om en liep weg, zonder me te vragen of i meeging. Niets was veranderd. Hij was nog steeds een volstrekt idioot, en ik zou nog steeds alleen zijn.

HOOFDSTUK VIJF

Tim hotste en botste de auto naar het eind van de modderige weg, waar hij parkeerde onder een groep berken. We moesten de bagage nog een kleine tweehonderd meter dragen langs een voetpad naar een hoge, rotsachtige open plek langs de oever van Rain Lake.De zon fonkelde hevig op een aluminium boot die aan de kade lag. Oma stond in de felle glans en wuifde. Ik herkende haar strohoed en voelde hoe een golf van geluk me overspoelde. We zwaaiden allemaal terug en begonnen de hellende rots af te klauteren.Tim, die onbeholpen achter me aan kwam op het voetpad, was erin geslaagd om meer dan vijftig keer op mijn hielen te trappen, dus was ik blij dat het pad zich verbreedde en we ons konden verspreiden. Evan liep de kade op en leunde voorover om oma omhoog en uit de boot te tillen. Tenminste, dat was zijn bedoeling, maar het is geen gemakkelijke klus om één meter tachtig geoefende spieren zomaar van de grond te tillen en ergens anders neer te

zetten. Ze sloten een compromis. Oma zette eerst één lang, dun been en dan het andere over de reling van de boot en gooide een arm om zijn schouder. Erica, die ook voor ons uit gelopen was, bereikte haar ergens halverwege de aanlegsteiger en met zijn drietjes, dicht op30

elkaar geplakt, liepen ze voorzichtig de oever op. Op Evans gezich was de eerste echte glimlach sinds maanden verschenen, maar toe: hij zag hoe we hen aankeken, vermande hij zich en keek chagrijnig'Waar is mijn Lizzie?' vroeg oma met haar diepe, roestige sterr nadat ze mama's snelle zoen op haar wang ontvangen had. 'Kor hier, dan kan ik je kussen.'Ik liet mijn bagage vallen en liep op haar af. Haar sterke arme trokken me dicht tegen haar aan en ik gaf haar een stevige zoen o; haar zachte wangen.'En dit moet mijn nieuwe schoonzoon zijn', zei ze over mij schouder heen. 'Eindelijk ontmoeten we elkaar. Wat heeft je er i godsnaam toe gebracht om deze bende mee te brengen?'Tim stond net boven ons op de hellende rots. In zijn nieuw geruite short, zijn nieuwe met bloemen versierde shirt en zijn lelijk witte matrozenpet, zag hij eruit als King Kong op Hawai'.'En u moet mijn nieuwe schoonmoeder zijn', zei hij, terwijl hij mt uitgestoken hand naar haar toe stapte.'Noem me maar Terry', zei ze, hem de hand schuddend. 'W moeten opschieten, Tim. We hebben nog heel wat werk voor d boeg, is het niet?'Tim keek over mijn hoofd naar oma. Ik zag zijn ogen schitteren, e toen glimlachte hij, een zijdelings trekje, alsof hij een geheime gra met haar deelde. Ze grinnikte en ik haatte Tim omdat hij zich tusse: oma en mij drong.'Kom op, iedereen, neem jullie spullen en laten we opschieten beval mama. Ze liep voorzichtig naar de boot met haar strooien ta en de hondenriem in haar hand.'Ja, ik ben niet van plan om helemaal alleen alle bagage aan boor te brengen.' Evan kwakte zijn visgerei op de boeg. Hij ging zitten o de rand van de kade, trok zijn gymschoenen uit en liet zijn voeten i het water glijden.

'Het zou echt geen kwaad kunnen, Evan, als jij de zwaardere spullen ging halen en ze bij de kade neerlegde om ze later op te pikken', zei mama. Ze keek Tim en oma wantrouwig aan.'Ach zo, en juffrouw Lizzie dan?' vroeg Evan. 'Ze staat hier maar te lummelen alsof ze net een levende vlieg ingeslikt heeft. Zeg dat zij moet gaan.''O, hou je kop', zei ik, bijna onhoorbaar.'Ze zei hou je kop, mama', zei Erica hulpvaardig.'De normale symptomen van te-lang-in-de-auto-itis', verklaarde oma, terwijl ze de koelemmer pakte. 'Ik heb deze kinderen van de bus zien komen grauwend als drie kleine vossen om een beetje gestoofd vlees.' Ze lachte, een iel, piepend geluid, zoals iemand die een metalen poort opent.Nadat we de boot volgeladen hadden, ging ik zo ver mogelijk van alle anderen vandaan zitten op een klein stoeltje op de boeg.De wind sloeg ons met een dreun in het gezicht zodra we het ruime sop gekozen hadden. De boot was vijf meter lang en hoewel we heel wat bagage op de kade hadden laten staan, zou het een tijd duren voordat we de vijf kilometer naar haar optrekje gevaren zouden hebben. Ik draaide me om met mijn gezicht in de wind, terwijl ik mijn voeten onder een hoop tassen verborg.We gleden door de golven. Vooraan doorkliefden we een brede wig die achteraan een diepe geul werd. De zon glinsterde op het deinende oppervlak en verblindde mijn ogen met zijn felle straling.Ineens was al mijn woede verdwenen. Het was fijn om terug te zijn. Niet gewoon fijn - het was heerlijk. Laat de anderen maar ineengedoken zitten tegen de wind. Naar de donder met snotterige broers, opdringerige stiefvaders en zeurderige zusjes. Ik keek opnieuw naar oma.Onze ogen ontmoetten elkaar eventjes en we glimlachten. Zoals altijd wist ze precies wat ik dacht. Ik was thuis.

32

HOOFDSTUK ZES

Op zo'n achthonderd meter van oma's blokhut kwamen we lang een groot eiland. Tussen dat eiland en oma's woonplaats lag ook noj een kleiner exemplaar, waarop we 's nachts gingen kamperen e: worstjes barbecueden. Dat kleine eiland heet Little Island - nie bijster origineel. Het grote, Rain Island, was altijd al verboden terreii geweest voor ons. Er staken te veel scherpe rotsen onder het water oppervlak waarop kano's en kleine boten zich te pletter konder varen.Ik keek toe hoe we Rain Island voorbijgleden, hoog en rotsachtig met in het midden een dicht bos pijnbomen. Hun gekrulde topper herinnerden me aan de torens van fantasiekastelen. Misschien were het dit jaar mijn kasteel, mijn toevluchtsoord, waar ik met mijn kanc heen vaarde en me voor de rest van de wereld afsloot.Licht flikkerde in gebroken patronen diep in de geheime plekker van Rain Island. Stel je voor. Uren weg van mama's chagrijnige gezicht, Evans betweterij en een stiefvader die overal zijn neuí instak.Nu alles achter de rug is, probeer ik me steeds te herinneren of il iets ongewoons voelde, een waarschuwing of een vaag ongemakkelijk gevoel toen ik besloot naar Rain Island te gaan. Maar nee, ik

was gewoon heel opgewonden. Het zou mijn geheime plek worden. Niemand zou weten dat ik daar was.Het zicht van oma's huis bracht me terug op aarde - nu ja, in het water. Toen ze de boot heel ervaren langs de stevige kade leidde, sprong ik overeind en gooide de zware ketting over de afgezaagde boomstam op de oever, waar die met gekletter en geratel landde. Op een rij droegen we de bagage over het smalle pad.'Hé! Dit is schitterend, mevrouw MacCallum', riep Tim enthousiast uit. 'Dit is het mooiste voorbeeld van een huis in de wildernis dat ik ooit gezien heb.'Hij keek in het rond en veroorzaakte een file.'Ik heb je toch gezegd me Terry te noemen', zei oma. 'Maar het is mooi, ook al zeg ik het zelf. Mijn man Bill en ik hebben het gebouwd, jaren geleden.'Het is een schitterende plaats, groot, laag, met woekerende planten, een schuin dak, een stenen haard en een grote veranda - allemaal van gigantische houtblokken, vergeeld door lagen sparren vernis en olie.Hoge pijnbomen en dikke, kleine struiken kropen dicht tegen de hut aan. Als de wind aanwakkert, kraken en schuren ze tegen de muren en ramen. Maar die eerste dag stond de zon hoog aan de heldere hemel en in de zachte bries waaiden ze heen en weer, alsof ze ons verwelkomden. De zonnestralen die door de pijnbomen langs het pad heen schenen dompelden alles onder in een bleek, groen achtig licht.Evan duwde me weg van de boot en ging terug om de rest van onze bagage op te halen. Ik schudde mijn vuist naar hem. Met zijn duim duwde hij zijn neus achteruit en schoot op volle snelheid weg, scheurend over de schuimkoppen in het sprankelende water.Ik draaide me om en botste bijna tegen Tim op, die weer het pad versperde.34

'Tjonge, deze plek is echt de moeite waard, toch?' zei hij. 'Ik zoi hier voor eeuwig kunnen wonen.''Daar zou ik niet om wedden', zei ik uit de hoek van mijn mond 'Na een dag of twee beginnen stadsmensen al kribbig te doer Trouwens, mama zal ook wel inspraak hebben in hoelang jij blijfl Hier of waar dan ook.' Dat laatste had ik bijna onhoorbaar gefluis terd, maar net hard genoeg.Toen ik hem voorbijging, voelde ik hoe zijn ogen zich in d< achterkant van mijn nek boorden. Zou hij dan nooit zeggen dat il mijn mond moest houden? Hoe komt het toch dat ik me niet mee voldaan voel als ik hem afgebekt heb? Ik voelde me alleen maa bozer worden. En hoe kwam het dat ik me meer en meer eei onhandelbare etter begon te voelen? Ik schopte hard tegen een steei en bezeerde mijn voet. Net goed, leek me.'Hé! Tim! Wacht op me', schreeuwde Erica vanaf de veranda. 'I moet iets doen. Oma is bezig. Ik heb je nodig.''Zeker weten, Pindanootje', riep hij terug. 'Kom maar!'Ze giechelde en holde me voorbij. 'Ik kom eraan!''Shit! Als die twee vriendjes worden, dan ga ik kotsen', mompeld ik terwijl ik de deur van de blokhut hard dichtsloeg.'Wat zei je daar, Lizzie? Hoor ik je vloeken in mijn huis?' riep om door de keukendeur.Ik zuchtte en stopte mijn handen diep in mijn achterzakken. Om hoorde niet goed meer - tot je fluisterend krachttermen begon t mompelen. Dan hoorde ze net zo goed als het hert dat af en toe naa de likstenen in haar tuin komt.Toen ik door de grote kamer met de boekenrekken, langs de goei gestoffeerde meubelen en de gigantische open haard slenterdt besefte ik dat het moeilijk zou worden om hier boos op iemand t blijven.In de lucht hing de geur van verbrand hout, vermengd met ht

heerlijke aroma van uitgeplozen touwen, rieten meubelen en warme zonnige dagen. Ja. Het zou heel moeilijk worden. Ik zou eraan moeten werken.

HOOFDSTUK ZEVEN

'Ik zie dat je een nieuwe buitentrap hebt', zei ik. 'Ik vind hè kriskraspatroon in de kleine blokken onder de leuning heel mooi.'Oma keek op van de sandwiches die ze aan het bereiden was.'Alex Bird heeft het gemaakt tijdens de paar mooie weekends dezt lente. Hij is nog handiger dan zijn vader in het bouwen van dingen.Ik nam een mes en begon boter te smeren. Ze schoof een korr eiersalade naar me toe en zei: 'En? Hoe is het met jou?'Ik haalde mijn schouders op. 'Oké.''Jullie zien er allemaal uit alsof jullie beste vriend gestorven is Behalve Evan. Die ziet eruit alsof hij zijn beste vriend vermoord heeft, Oké, dus?''Ja, hoor. Gewoon oké.'Ik werkte verder tot de stilte ondraaglijk werd. Toen ik opkeek, staarde ze recht in mijn ogen.'Laten we het nog eens proberen. Hoe gaat het met je? Iets gehoord van je pa?''Een paar briefjes. Wat telefoontjes.'Oma bracht haar gezicht dichter naar me toe en vernauwde haar ogen. 'En geen vliegtuigticket voor Evan? Hij was er zo zeker van dat zijn pa er hem een zou sturen.'36

'Nee.''Dat dacht ik al. Maar hoe gaat het over het algemeen bij jullie thuis? Vertel me dat eens.'Ik legde mijn mes neer. 'Oké, je hebt erom gevraagd. Over het algemeen gaat het bereslecht bij ons thuis. En het is nog erger geworden sinds hij erbij is gekomen. Een tijdlang schoten ze goed op maar op een avond hadden ze vreselijke ruzie en werd mama weer de IJskoningin van het Jaar.' Ik keek de keuken rond. 'Ik ben blij dat ik weer thuis ben. Tjonge, het is een nachtmerrie, oma.'Haar lange, leerachtige gezicht werd zachter, en haar ogen streelden mijn haar, raakten mijn gezicht teder aan en keken me tegelijkertijd doordringend aan. Toen stroomde alles er in één stroom uit.Dat mama elke avond later thuiskwam, dat Evan zo'n sufferd was, dat Tim bij ons was komen wonen en alle touwtjes in handen nam, dat zelfs Erica me in de steek had gelaten voor hem. Maar vooral dat ik daar helemaal niet meer thuishoorde.'Misschien kan ik beter weggaan, zoals papa. Om alles eens op een rijtje te zetten. Niemand zou het wat kunnen schelen als ik er niet meer was.'Ik ging op een van de stoelen rond de bekraste oude tafel zitten en staarde naar mijn handen. Ik slikte een paar keer hard om mijn tranen terug te dringen.Oma stond tegen de gootsteen geleund en zei geen woord. Ik hief mijn ogen net hoog genoeg om het mannenhorloge met de gouden ketting te zien dat ze droeg. Het hing altijd los rond haar magere pols en zwaaide naar alle kanten als ze werkte. Soms, als haar andere hand druk in de weer was, zag ik hoe ze praktisch op haar hoofd staand de tijd las. Het horloge was van opa, hij had het gekregen als beloning voor veertig jaar trouwe dienst bij de Fish Narrows Mining Company. Ik wachtte tot ze iets zei. Ik keek op en merkte dat ze met38

een droevige glimlach op me neerkeek, als een vriendelijke kraan vogel.Een gil van Erica, gevolgd door de bulderende lach van Tim, dree op de wind het raam binnen.Stilletjes, meer alsof ze in zichzelf praatte, zei oma: 'Die kere bevalt me wel. Zodra ik hem zag. Ik hoop maar dat je mama herr niet verliest.''En dan? Jezus, je hebt hem pas ontmoet. Je kent hem niet eens' zei ik. 'Maar straks duikt hij hier overal op en loopt hij steeds in de weg. Ik ken hem al.''Denk je echt dat je hem al kent?' vroeg ze. 'Of heb je voor jezeU beslist dat je de persoon kent die je zelf in je geest bedacht hebt? Hij heeft me een paar keer geschreven en ik hield van wat ik las. Hij geeft om je mama. Daarom drong hij erop aan dat ze hierheen kwam. Ze moet het vertrek van je papa eerst zien te verwerken voor ze een nieuw leven kan beginnen. Ze dacht dat ze er klaar voor was, maar dat is ze duidelijk niet.'Het enige dat ik hoorde was dat zij en Tanden elkaar schreven. Ze waren vrienden geworden, zonder dat ik er iets over wist. Hij had zich vleiend en flikflooiend al bij haar opgedrongen nog voor hij hier aankwam. Die kerel was een slak.Tk zou graag een heel nieuw leven beginnen', zei ik. 'Ik wou dat ik honderd jaar geleden leefde.' Ik leunde voorover. Tk wou dat ik hier bij jou kon wonen.''Misschien is de beste manier om wensen half te laten uitkomen te werken aan de dingen waarvan je wou dat ze er niet waren. Wensen kunnen een gevangenis worden.'Ik wou haar vragen wat ze bedoelde, maar ze was in zichzelf gekeerd.'Je mama en ik verschillen van elkaar als dag en nacht', zei ze. 'Ze kon nauwelijks wachten om naar de universiteit in de grote stad te

gaan. Ik groeide op in een grote stad en haatte het. Ik ben hierheen gekomen om les te geven, ontmoette je opa en heb sindsdien van elke minuut met volle teugen genoten.''Papa en mama kwamen nauwelijks op bezoek, hè, toen ze getrouwd waren?'Haar droevige blik werd dieper. 'Je papa's vader was een heel bekende advocaat. Net als je papa, later. En nu ook je mama. Ze hadden het gewoon veel te druk om hierheen te komen, vermoed ik. Bovendien heeft je mama altijd al een hekel aan deze plek gehad. Te geïsoleerd. Je weet wel.''Gek, ik kijk altijd reikhalzend uit naar de zomer, om hier te komen', zei ik.Ze knikte. 'Ik weet het, Lizzie, meisje.' Ze begon de sandwiches te snijden. 'Wel, Tim is bij jullie recht in een wespennest gestapt, is het niet?'Tk snap niet waarom hij sowieso bij ons moest binnenstappen. En nu praten ze niet eens meer met elkaar en gaat hij er waarschijnlijk vandoor. Net als papa.'Ze legde een hand op mijn schouder. Tk weet wat het betekent om je verlaten en buitengesloten te voelen. Ik werd opgevoed door mijn grootouders en geloof me, dat was moeilijk. Ze waren veel te oud voor een jong meisje. Ouderwets en streng. Ik voelde me eenzaam en boos. Soms duurt het een tijd voor je begrijpt waarom mensen iets doen. Vooral als het om je ouders gaat. Ooit zullen jij en Evan het beter snappen.''Kort nadat mama met Tim getrouwd was, leek ze helemaal anders. Je weet wel... zachter... en ze lachte meer. Maar sinds die ruzie is alles een complete janboel.''Gun je mama een kans, Lizzie, gun haar wat tijd', zei ze. 'En gun ook Tim een kans. Je hebt hem nodig, hoewel je dat nu niet gelooft.'Weer drong hij zichzelf op. 'Je bent net als Erica. Hij stelt helemaal40

niet zoveel voor. Het enige dat hij doet is overal zijn neus insteker En maar glimlachen en glimlachen en glimlachen!'Ze kneep in mijn schouder. 'God allemachtig, wat kun jij ee lastpak zijn. Breng deze sandwiches naar de eetkamer en roep d rest van het Gezellige Gezinnetje voor de lunch.' Ze rolde haar oge naar de hemel. 'Laat me alstublieft deze zomer overleven zonder e eentje te verdrinken.'Ik schonk haar een zelfvoldane blik en stapte de keuken uit me mijn eiersandwiches. Ik dacht dat ik een zacht gesnuif achter m hoorde.

HOOFDSTUK ACHT

Zoals altijd werd de lunch in stilte genuttigd. Rain Island kon alleen maar beter zijn. Ik liet mijn kleine kano, Water Beetle, neer over de rand van de kade toen oma vanaf de veranda riep.'Lizzie! Ga niet te ver! Ik voel elektriciteit in de lucht. Ik denk dat het gaat stormen.'Het meer lag onder een trillende, loodzware hitte en de bries was gaan liggen. De golven waren niet meer dan kleine rimpels van zwart en zilver. Een fijne film sliertige wolken hing laag over het water.Oma had er meestal een perfect voorgevoel van welk weer het ging worden, maar op een dag als deze kon het onmogelijk regenen. Bram was op de bodem van de kano neergeploft en zijn platte oren met hun geurige krullen bewogen zachtjes terwijl we verder vaarden. Rain Island doemde op in de nevel voor ons.Toen we de schaduw van het eiland naderden, stak er plotseling een bries op en schokte de Beetle. Het leek wel alsof iets me vertelde rechtsomkeert te maken. Ik verschoof mijn knieën en ging zitten, zodat we doodstil in de aankomende windstoten lagen. Ik was niet zo ver gekomen om het nu op te geven.

Toen we uiteindelijk om het eiland heen gevaren waren, ging de42

wind plotseling liggen. Ik vond een goede plek om aan te meren oj het noordwestelijke einde, waar een lange rots in het open wate achter me glooide. Een kleine scheur in de kustlijn leek geschapei voor de Beetle. Ik keek omlaag. Konden die vreemde, onder hè water schommelende donkere gedaantes de gebroken palen van eet oude kade zijn? Misschien had hier ooit iemand geleefd. Dat idei beviel me wel.Bram sprong de boot uit en holde weg, op zoek naar nieuw» eekhoorns om de stuipen op het lijf te jagen. Ik duwde de Beetle to op een mossige plek achter een groepje struiken en liep de door di zon verschroeide rotsige helling op naar de donkere massa bomen.De bodem steeg behoorlijk naar het midden van het eiland. Il bereikte de rand van het bos en liep door naar het midden. Zuiler van stoffig geel licht sneden door het dichte bladerdak en spreidder lappen van warm zonlicht over het koele, mossige bed. Het gezoerr van vliegen en getjilp van vogels stierven langzaam weg, tot ik nieti meer hoorde behalve mijn eigen ademhaling.Bram was nergens te zien. Ik deed mijn mond open om hem tt roepen, maar iets weerhield me. Alles baadde in een vredige rust Voor me op een open plek zag ik een platte driehoek van verzonker mos van ongeveer twee bij vijf meter. De rand eromheen was oneffer en stond bol, alsof een groene deken over een lage, open doos gegooid was. 'Dit moesten de resten van een oude blokhut zijn. Ik was niel verrast. Op de een of andere manier wist ik dat die er zou zijn. Ik hurkte neer bij een hoek van de doos en trok een handvol mos uit de grond. De prikkelende geur van vochtige rode aarde en rottend houi vulde mijn neusgaten.Ik ging zitten op een klein, gevallen stuk rots en maakte een plek vrij waar twee houtblokken een hoek vormden. Ik voelde de oneffenheden van de vlakken waar een bijl hompen hard wit hout

uitgekapt had. Nu, zoveel jaar later, waren de houtblokken grijs en sponzig en verkruimelden ze in mijn vingers.Wie had deze houtblokken gekapt? Een vallenzetter? Een goudzoeker? Als ik de volgende weken voorzichtig rond de ligging van de hut groef, dan leek het wel een archeologisch terrein. Misschien vond ik wat oude flessen of werktuigen.Precies op dat moment verdween de zon. Ineens was alles gehuld in onheilspellende schaduwen. Een koude mist leek uit de grond om me heen op te stijgen. '$[':Ik stond op en veegde de achterkant van mijn broek af. Ze voelde vochtig en doorweekt aan tegen mijn huid. Toen ik voorover leunde om de stukjes mos weer op hun plaats te leggen, hoorde ik een zacht gehijg naast me. Mijn schedelhuid tintelde en kippenvel kroop over mijn armen. Langzaam en bang draaide ik mijn hoofd. Niemand. Ik begon weer adem te halen.Ineens blies een sterke wind een felle waarschuwing boven de bomen, en kwam toen naar beneden om met hun takken te sollen. De bomen begonnen langzaam heen en weer te bewegen, met slingerende stammen. Ik keek onbehaaglijk omhoog en viel voorover toen een onmiddellijk op de wind volgende donderslag iets de struiken uit deed stormen.Het was Bram. Hij liep tot bij de rand van het begraven geraamte van de hut. Toen, met opgerichte nekharen en stijve poten, sloop hij voorzichtig langs de buitenkant ervan, terwijl hij de verzonken plek met rollende ogen bestudeerde. Ik moest lachen.Bram haat de donder en is zo bang als een haas bij de eerste zwakke voortekenen van een naderend onweer. Overreactie is zijn bijnaam. Hij jankte vanaf een afstand en zijn grote bruine ogen smeekten me om mijn verstand te gebruiken en zo snel mogelijk veiliger oorden op te zoeken.'Bram/ zei ik, 'maak je geen zorgen, jongen. Het is maar een aan44zwellende storm. Kom hier, jongen, hierlangs.'Hij staarde met wilde ogen naar iets naast me en trok zich teru£ terwijl hij diep in zijn keel gromde. Toen ik een stap in zijn richting zette, ontblootte hij zijn tanden en grauwde.'Bram? Hou op!' Plotseling maakte hij me verschrikkelijk zenuw achtig. 'Hou op!'Hij gromde opnieuw, toonde me het wit van zijn ogen en begor rond zichzelf te trippelen in een stijfpotige cirkel. Ik ging langzaan naar hem toe, bang om over mijn schouder te kijken waaraan zijr blik zich vastgehecht had.Een beukende donderslag boven onze hoofden deed het. Ik stoo langs Bram naar de rotsachtige glooiing. Hij holde achter me aan grauwend en grommend als een razende wolf.Toen we de kano bereikten, waren we alletwee buiten adem. Brarr ging naast de boot zitten, met een dwaze, verwilderde blik in zijr ogen. Ik duwde de Beetle het water in en hield hem stevig vast vooi de hond. Hij liep eerst snuffelend en jankend om me heen, legde eer poot op mijn been en staarde bewonderend in mijn ogen voordat hi langzaam in de kano kroop, rillend en schuddend als een oude stokoude verkouden man.De bomen schudden hun takken over donkere ruwe golven er dreigende, donkere wolken hadden de lucht gevuld. Hoe kon di gebeurd zijn in de korte tijd dat ik op die open plek geweest was' Wat zou ik doen: wachten tot de storm overgewaaid was of proberer nog voor de storm thuis te zijn? Redelijk is nooit mijn bijnaarr geweest, dus begon ik uiteraard te roeien.Ik kroop tot het midden van de Beetle, bleef op mijn knieën zitter en groef met mijn peddel diep in de golven. De wind was intusser uit alle richtingen tegelijkertijd beginnen te waaien, en omdat hij no^ niet beslist had hoe hij zou blazen, waren de golven in de beschutte strook tussen de twee eilanden nog redelijk kalm.

4^

Toen ik ongeveer twintig minuten later langzaam rond Little Island gleed, bezorgde een bliksemflits gevolgd door een rollende donderslag Bram bijna een hartaanval van angst. Hij dook in elkaar op de bodem van de kano, wachtend tot de Grote Behoeder der Honden zou neerdalen uit de hemelen en hem zou meenemen. Dat vond ik best, want hij liep voortdurend van de ene naar de andere kant van de kano en de golven werden steeds hoger. Ik moest hem een paar keer met mijn peddel een tik geven en hem allerlei bedreigingen naar het hoofd slingeren om te voorkomen dat we overboord sloegen.De westenwind tussen oma's kust en ons bootje hield ons stevig in zijn greep, en ik wist dat ik het nooit zou halen. De golven barstten open tegen de rotsen op Little Island. Ondanks mijn fanatieke geroei kwamen we geen meter vooruit en mijn armen deden zoveel pijn dat ik ze eventjes moest laten rusten. Ik hief mijn peddels op, sloeg ze tegen de potdeksels en keek hulpeloos toe hoe oma's kust zich steeds verder van ons verwijderde.

46HOOFDSTUK NEGEN

Boven onze hoofden doorkliefde nog een withete bliksemflits d< donkere hemel, gevolgd door een dreunende donderslag. D< muskusachtige geur van nat geregende pijnbomen en aarde kwan over ons heen. Toen openden de hemelsluizen zich. Gigantisch groti regendruppels spatten schuin in de witte golven. In een paar secón den werden ze zware gordijnen gutsende regen.Ik probeerde opnieuw te roeien - harde slag links, daarna rechts Maar hard roeien bracht me nergens. Ik hoef je niet te vertellen da ik geen reddingsvest meegenomen had. Als oma dit hoorde, zou il beter dood kunnen zijn.Dood?Door die gedachte ging ik twee keer zo snel roeien. De wind wa; sterk. Ik keek achterom. Dé spitse rotsen van Little Island wachttei me op. Ik had geen kans.'Eeeelizabeth!' bereikte een onvaste stem me door de grijze muu voor me heen. 'Eeelizaaabeth! Zie je mijijij? Ik ben hiiiieer.'Het duurde enkele seconden voor ik snapte dat het een levenc menselijk wezen in een boot was en niet een spook van Rain Island De bestuurder zat achter in de boot, ingespannen turend door d< regen. Het was Tim.

4'

Ik was ongelooflijk blij hem te zien. Waarschijnlijk voor de allereerste keer in mijn leven. Toen begreep ik dat hij mij niet gezien had. De rand van zijn hoed was voor zijn ogen gevallen.'Draai de hendel! Hé, Tim!' schreeuwde ik, terwijl ik rechtop met mijn armen zwaaide. 'Draai de boot! Duw tegen de hendel! Draai de... draai de...'Zoals altijd moest hij er eerst eens over nadenken. Uiteraard moest hij eerst zijn hoed omhoogduwen en naar me zwaaien. Daarna draaide hij de hendel en zette de motor uit. Op die manier raakte hij ons opzij, en niet frontaal. Als ik had gezeten, dan had ik kunnen vermijden dat Bram en ikzelf in het water vielen. Maar ik zat niet. Dus gingen we overboord.'Elizabeth!' hoorde ik Tim roepen terwijl ik kopje onder ging. Van waar ik was, hoofd omhoog in het water, zag ik dat hij met één hand Bram vastgreep en met de andere de Beetle in bedwang hield. Hij haalde Bram uit het water, draaide de Beetle om en sleepte hem met de onderkant naar boven op de boot. Ik zwaaide en zwom in de plensregen, tot ik zijn uitgestoken hand kon grijpen. Hij gaf ons alledrie zachte tikjes alsof hij zeker wou weten dat we aan boord waren.De wind stuwde ons op en over de golven in de richting van Little Island. We moesten snel maken dat we wegkwamen.'Wil je dat ik vaar?' schreeuwde ik, proestend in de regen die mijn mond vulde. 'Ik ken die motor. Hij is verraderlijk.''Het lukt me wel', riep hij terug. 'Ik heb het afgelopen uur heen en weer gevaren voor Terry's kust. Ik heb het helemaal onder de knie.' Hij grinnikte door zijn druipende baard.'Zet de hendel net boven start', schreeuwde ik, terwijl ik dichterbij sprong. 'Oma heeft hem al zo vaak gerepareerd dat hij enkel nog start in...''Start?' vroeg hij, intens starend naar de stomende motor. 'Goed.

Daarnet deed ik het anders. En toch startte hij. Beginnersgelul zeker.''Nee! Start niet in start!' gilde ik, en dook toen weg toen hij op stond en het touw een gigantische ruk gaf, en nog een. En nog een.Uiteindelijk snapte ik dat alle spierkracht in de wereld deze motoi niet aan de praat zou krijgen. De regen trok er zich niets van aan. Dit bleef maar uit hemel stromen. Tim keek intussen wanhopig in hè rond terwijl hij uit alle macht rukte en trok. Ik wou geen oplawaa tegen de zijkant van mijn hoofd, dus trapte ik hem op zijn enkel.'Oei! Elizabeth, wat heeft...''Ga uit mijn weg!' gilde ik in zijn gezicht. 'Tenzij je op die rotser wilt belanden.'Ondanks zijn lichaamsgrootte bewoog hij heel kwiek. Ik plaatste de hendel zoals het hoorde en gaf het touw een korte ruk. Onder me hoorde ik het zachte geluid van een pruttelende propeller. Ik zette de boot in zijn achteruit en manoeuvreerde ons voorzichtig weg van de rotsen. We draaiden tegen de wind zoals een badkuip vol water Toen ik de neus van de boot recht in de wind gebracht had, gaf ik gas en gleden we door de zwarte, schuimende golven naar huis.Tim zat neergehurkt en troosteloos op de plaats voor me. Hij hiele met één hand de kano tegen, die vervaarlijk trilde. Zijn hoed was van zijn hoofd geschoven, waardoor de regen van de rand in zijr baard druppelde. Ik kon niet geloven dat die idioot de storm inge gaan was om me te redden. Hij had nog nooit met een boot gevaren'Bedankt!' riep ik.'Wat?' vroeg hij, terwijl hij zijn hoofd optilde. Ik denk dat hij ever verrast was als ikzelf.'Ik zei bedankt. Bedankt dat je me bent komen halen. Ik kreeg hè hier echt benauwd.'Hij grinnikte en sloeg op de achterkant van de Beetle. En om d< een of andere reden stoorde zijn getande grijns me niet.

48

HOOFDSTUK TIEN

De volgende morgen lag ik tevreden in mijn bed te luisteren naar het iele geklingel van een gele woudzanger in de kleine berk naast mijn raam. Toen begon ik het te beseffen. Waarom was ik toch zo ontzettend tevreden? Ik drukte mijn gezicht dieper in het zachte kussen en zuchtte. Als ik opstond, moest ik mijn familie weer onder ogen komen.Ik rolde me op mijn rug. Het avondmaal was zoals steeds een klein fiasco geweest en om alles nog wat erger te maken, had Alex Bird de hele tijd het hoogste woord gevoerd.Hij en Evan hadden de hele middag op snoek gejaagd in de zuidwestelijke hoek van het meer toen de storm losbarstte. Ze hadden onderdak gevonden bij een jong stel dat een huis opgetrokken had en van plan was om 's winters een rommelwinkeltje te runnen. Geluksvogels. Stel je eens voor hoe heerlijk het moet zijn om het hele jaar op Rain Lake te wonen.Ze hadden samen gekaart tot het rond een uur of zes ophield met regenen, en de twee kerels kwamen net op tijd om haastig de kip en de aardappelsalade te verorberen en binnen te vallen bij de tweede akte van De Tortelduifjes Gaan Kamperen.Tot hun komst hadden we over alles en niets gepraat. Vooral over50

niets. Maar Tim had tenminste mijn val in het water niet genoerru en ook niet dat ik, toen hij me kwam redden, geen reddingsves droeg. Volgens mij vertelde hij er niets over omdat mama niet me hem praatte. Noch met oma. Noch met mij. Ze had net een stuk taai voor Erica afgesneden en zat zelf stilzwijgend aan haar eigen stuk t pulken toen Evan besloot om wat leven in de brouwerij te brengen'Wel, wanneer ga je terug naar huis, mama?' vroeg hij met zij] onschuldigste glimlach. 'Heeft Alex je het telegram gegeven? Da van je kantoor? Daarom kwam hij vandaag al langs en niet morgenMama staarde op haar bord en sneed voorzichtig haar rozijnen taart in kleine vierkantjes. 'Ja, ik heb het ontvangen, dank je. En i was me er niet van bewust dat ik jou toestemming had gegeven or mijn post te lezen.'Hij haalde zijn schouders op. 'Ik ging ervan uit dat het belangrij! was, anders hadden ze het niet gestuurd. Wanneer ga je terug?' H keek naar Tim en toen opnieuw naar haar, als een kat die twe muizen pest.'Voorlopig vertrekt niemand, Alex', zei Tim. 'En we zullen je ht wel laten weten als en wanneer je moeder vertrekt.' Hij keek naa mama. 'Je hebt me niets gezegd over een telegram.'Ooit iemand zien praten met op elkaar geklemde tanden en terwi hij tegelijkertijd glimlachte? Het zag eruit alsof het pijn deed.Mama bestudeerde haar taart. 'Het w7as niet belangrijk. Morgen g ik naar het hotel en bel het kantoor op.'Erica sprak met haar mond van rozijnentaart: 'Je mag niet naa huis, mama, we zijn hier nog maar net. Ze mag niet, hè Tim? W gaan naar Cross Lake over de draagplaats. Toch, Tim?'Mama bekeek haar vork. 'Ik heb niet gezegd dat ik wegging.' Z plantte de vork rechtop in de gesneden taart. 'En als ik ga, is dat mij eigen beslissing. Ik heb een baan die beslag legt op mijn tijd. Ik ka niet zomaar vakantie nemen als ik daar zin in heb. In tegens teilin

tot sommige anderen.' Ze stond op en begon de borden te verzamelen. 'En sommige mensen beseffen blijkbaar niet dat ik een leven had voor zij erbij kwamen en nog steeds heb. En wat ik doe, is mijn beslissing. Niet die van anderen.'Tim staarde haar aan door vernauwde ogen. 'Ik geloof niet dat iemand je carrièreplannen wil dwarsbomen, raadsheer. Maar denk eraan dat jouw leven meer inhoudt dan alleen jezelf, goed? Jouw beslissingen kunnen... hoe zeggen advocaten dat ook alweer... jouw beslissingen kunnen een impact hebben op derden.''Wat betekent impact?' vroeg Erica.'Impact? O, dat betekent een soort aanvaring', antwoordde Tim, en toen Erica ook daarover haar wenkbrauwen fronste, zei hij: 'Een botsing. Zoals wanneer er een deur in je gezicht geslagen wordt.' Hij keek mama aan.'Bedoel je een auto-ongeluk?' vroeg Erica. 'Een echte botsing?''Ja, zoiets', zei hij zachtjes.Mama keek hem verward aan. Toen draaide ze zich om en verdween de keuken in. Het geluid van dichtslaande deuren en kletterende borden kwam als een echo bij ons terug. Toen Tim opstond om de tafel af te ruimen, nam oma enkele borden uit zijn handen.'Ik geloof niet dat de keuken het exclusieve domein van vrouwen is/ zei ze rustig, 'maar als ik jou was zou ik haar vanavond met rust laten.' Toen zei ze harder: 'Evan, ga naar de keuken en help je mama een handje. Erica kan afruimen. Lizzie heeft het eten helpen klaarmaken, dus kan ze samen met Alex in de hoek werken aan die nieuwe puzzel van me. Tim, jij en ik hebben behoefte aan een drankje. Wat dacht je van een glas whisky?'Evans stomme, zelfvoldane grijns veranderde in een laag-bij-de gronds gevloek, maar hij deed wat oma hem opgedragen had. Oma heeft hij nooit durven tegenspreken.52

Toen ze door de kamer liep, meende ik een vreemde stijfheid ir haar tred te bespeuren. Ze wreef over haar linkerarm alsof die pijr deed. Zou ze ziek zijn? Ik verdrong die gedachte woest, maar toer ze terugkwam en ik zag hoe bleek haar gezicht was onder dt donkere tint, bracht een fijne draad van bezorgdheid de gedachte terug.Ze mengde hun drankjes en ging tegenover Tim zitten Ongetwijfeld was haar grauwe tint te wijten aan het vale licht, dal moest het zijn. Tim had blijkbaar iets grappigs gezegd, want zt lachte en legde haar hand op zijn arm. Hij gromde iets terug. Zie jt wel, niets om je zorgen over te maken, zei ik tegen mezelf. Vreemd hoe we onszelf soms een rad voor ogen kunnen draaien. ^'Hé! Aarde tot Lizzie. Aarde tot Lizzie. Alstublieft, antwoord.'Alex' stem dicht tegen mijn oor bracht me terug in de werkelijkheid. Ik keek in zijn donkere ogen en knipoogde.'Goed', zei hij. 'Ik dacht datje op een andere planeet vertoefde.''Sorry, ik was aan het denken.''Doen meisjes dat? Dat heb ik me al vaak afgevraagd', zei hij. 'Verspil niet te veel hersencellen, oké? Je hebt ze nodig om deze puzzel te maken. Je oma zoekt altijd de moeilijkste uit.'Ik duwde hem opzij. 'Wist je dat meisjes beter puzzelen dan jongens?''O, is dat zo? En"hoe weet jij dat?''Mijn lerares Engels haat mannen, dus heeft ze alle meisjes verteld waarvoor we moeten opletten en waarin we beter zijn. Puzzelen is een van de dingen waarin we beter zijn.'Kon ik mijn woorden maar weer inslikken. Miljoenen kleine stukjes lagen verspreid over de tafel.'Wel, deze puzzel lijkt me de perfecte toetssteen voor jouw theorie', zei hij, met een schuine blik op de stukjes. 'Ga zitten, en laat maar eens zien hoe goed je hierin bent.'

53

De volgende vijf minuten probeerde ik zonder succes een stukje blauw in te passen in een gedeeltelijk afgewerkte hemel. Alex bekommerde zich om een grasgebied en legde het ene stukje na het andere.Ik had een afleidingsmanoeuvre nodig. Erica's ronde koekjes gezicht verscheen als een geschenk uit de hemel tegenover de oceaan van blauwe stukjes. Ze ging naast me zitten en begon te friemelen aan de stapeltjes lucht die ik verzameld had.'Erica! Ik kan geen stukjes aanleggen als jij ermee blijft knoeien!''Bedoel je niet dat je er zelfs niet één kunt leggen?' zei Alex.Ik gromde en duwde Erica en haar stoel naar de andere kant van de tafel. Alex' hand gleed over de ontelbare stukjes, nam er eentje uit en legde het precies op zijn plaats. Hoe meer stukjes hij inpaste, hoe meer ik naar het gat in de lucht staarde. Mijn brein werkte niet meer.Ik had nooit gedacht dat ik blij zou zijn als ik Evan een kamer zag binnenstappen. Mijn opluchting duurde exact twee seconden. Hij liep naar ons toe en botste met zijn heup tegen de tafel.'Hé, Birdie, laten we naar mijn kamer gaan en wat kaarten. Weg van deze rotzooi', zei hij, de 'r' vol afkeer rollend.'Huh? Ja, wacht eventjes', zei Alex. Hij gaf me een stukje en wees naar een plek bij mijn linkerhand. 'Weet je wat, kleintje? Vergeet die lucht en concentreer je op de appelboomgaard, goed?'Ik nam het stukje roze appelbloesem van hem aan en probeerde het in te passen, maar het lukte niet.'Weet je zeker dat dit stukje hier moet, of probeer je me af te remmen?' mompelde ik woest, terwijl ik probeerde de afgeronde hoek in een vierkante ruimte te persen.Zijn hand sloot zich over de mijne en bracht die samen met het roze stukje naar de juiste plek. 'Het past. Misschien lukt het je beter als je ondersteboven werkt. Zoals Erica. Ze heeft er al drie aangelegd. Zie je?'Ik zag helemaal niets behalve zijn slanke, bruine hand op d mijne. Die voelde koud en droog aan. Mijn eigen hand was heet ei klam. Ik duwde zijn hand weg, nam een ander stukje en legde hè precies op zijn plaats. Stom toeval.'Ziezo', zei hij, dicht tegen mijn oor. 'Nu dit stukje erin zit, zijn w aan het moeilijkste deel begonnen. Jouw deel heeft de meeste made liefjes. Dat is iets voor meisjes. Echte mannen bekommeren zich nie om madeliefjes.''Hoe komt het dan dat je je wel bekommert om appelbloesems?''Dat zijn bomen, dat is iets heel anders.'Alex nam Erica's hand en toonde haar waar ze het kleine stukje i haar hand moest leggen. Ze lachten naar elkaar. Voor het een merkte ik hoe mooi wit zijn tanden waren.Evan stootte opnieuw tegen de tafel. Een harde, scherpe duv Voor we het konden tegenhouden, belandde de helft van het afg« werkte gebied op de vloer en brak uiteen in een verkruimelde hooj'Evan!' krijste Erica.'Hé, kijk uit, stomkop', zei Alex. 'Je oma vermoordt ons.'Evan wierp snel een blik over zijn schouder. Oma en Tim zate nog steeds te praten. Gerustgesteld keek hij ons alledrie bijzondt smerig aan en zei toen: 'Hoe zit het, ga je mee naar mijn kamer c blijf je liever bij deze sukkels? Of misschien vind je het leuk 01 vingertjes te strelen met Elizabrol.'Ik bloosde, ik wist het. En ik haatte het. 'Je bent zo'n griezel, Evar Hij grijnsde.'Wel, er bestaan minder aangename dingen', zei Alex. 'Zoals rr op mijn donder laten zitten door jou.' Hij ging weer in zijn sto zitten. 'Ben jij genomineerd voor ezel van het jaar of zo? Er ooit ae gedacht om weer mens te worden?''En wat bedoel je daar dan mee?' Evans kleine bek van een nei leek ineens dichtgeknepen alsof die net een geur opgepikt had wa;

54

hij niet van hield. 'Vergeet het, Birdie Boy. Ik heb ineens geen zin meer in kaarten. Het gezelschap verveelt me.'Hij strompelde de kamer uit, zijn magere schouders woedend naar voren gericht. Ik had bijna medelijden met de arme schoft.Het herstellen van de puzzel nam een halfuurtje in beslag, en een paar minuten erna keek ik toe hoe het licht van Alex' zaklantaarn de weg naar de kade zocht. Tijdens het opruimen hadden we nauwelijks een woord met elkaar gewisseld en we hadden afscheid genomen bij de verandadeur.Maar nu zag ik hoe het licht aarzelde, zich vervolgens draaide en op mij scheen.'Zeg eens, waarom ben je niet met ons mee gaan vissen?''Ik zat in de kano. Trouwens, jullie hebben het me niet gevraagd.''Toch wel, ik heb het je gevraagd toen je in de keuken was bij tante May.''O, noem je dat een uitnodiging?''Sinds wanneer heeft iemand een uitnodiging nodig om te gaan vissen?''Geen meisjes, geen sprake van, weet je nog?' herinnerde ik hem eraan.'O. Goed. De volgende keer stuur ik je een gegraveerde uitnodiging. Of ik kan het je beter meteen vragen. De volgende keer kun je mee. Als je daar zin in hebt.''Wel, de volgende keer heb ik het misschien vreselijk druk. Overleg met mijn secretaresse, dan nemen we weer contact met je op.' Ik liep de veranda op.Hij lachte en riep: 'Dat doen we, juffrouw McGill. Mijn secretaresse zal contact opnemen met de jouwe en dan gaan we lunchen.'Ik bleef een paar minuten luisteren naar het wegstervende gebrom van zijn motor en vroeg me af wat ik echt dacht van Alexander Bird. Het woord 'interessant' schoot duidelijk door mijn gedachten.

56HOOFDSTUK ELF

'Maar dat was gisteravond', zei ik hardop, met mijn blote voetei de koude hoekjes van mijn dekens aftastend. 'En vandaag i vandaag, en ik heb werk te doen op Rain Island.'Ik dwong mezelf me te concentreren op het gereedschap dat il nodig zou hebben om de hut uit te graven. In de stapel geschiedenis boeken die ik tijdens de winter had verslonden, zat een door hè stadsmuseum uitgegeven brochure met een afbeelding van eei groep archeologen die de resten van een oude indiaanse stad had den opgegraven. Misschien kon ik ooit archeoloog worden - als il geen vallenzetter of schrijver of kunstenaar werd, wel te verstaan.Dit had ik nodig: een tru weel, een schop, een meetlint, wat sterki draad, mijn schetsboek, een paar kartonnen dozen, een oude zeef ei mijn lunch. Om te beginnen.Een paar minuten later, nadat ik me gewassen had in hè zeepachtige water dat nog in het bassin van gisteravond stond ei een spijkerbroek en T-shirt had aangetrokken, begaf ik me door dt hal naar de keuken. Luide, opgewonden stemmen zweefden in miji richting, samen met de geur van gebakken bacon. Mama en om; waren aan het ruziën. Ik keek om de hoek.'... Begin me dus niet de les te lezen over hoe ik een goede moedei

s:

en echtgenote moet zijn, ma. Ga liever naar Toronto om Carl een en ander bij te brengen over het ouderschap. Hij is degene die ervandoor is gegaan.'Haar schouders raakten bijna haar oren en haar dunne handen had ze voor zich dichtgeknepen. Ik hoopte echt dat ze dit niet deed in de rechtszaal als ze een zaak bepleitte. Niemand wil verdedigd worden door Eekhoorn Nootje.Kalm schonk oma zichzelf een kop koffie in, maar haar hand trilde en haar stem was twee octaven gedaald. Zoals altijd wanneer ze boos is.'Ik lees je helemaal niet de les, Connie,' zei ze geduldig, 'maar je kon toch mee bosbessen gaan plukken met Tim en Erica? Dat is alles. Ze wilden heel erg graag dat je met hen meeging. Hij is zo goed voor haar. Maakt tijd voor haar. Jij laat haar opvoeding praktisch helemaal aan hem over. Ze heeft je nodig. Hij ook, trouwens. Ook voor jou is hij goed.'Tk ben het zo beu steeds maar te moeten horen hoe goed hij is', zei mama hevig. 'En ik dan? Gehakte lever? O, was ik maar nooit met hem getrouwd. Tim zette me te vroeg onder druk en nu verwacht hij dat alles rozengeur en maneschijn is. Begrijp je dat niet? Ik was er niet klaar voor - het is meer dan ik kan geven. En nu belt Carl me voortdurend op. Om met me te praten.''Praten is gemakkelijk, Connie. Tim is hier.''Dank je, ma, ik had het niet gemerkt.'Ik had een paar stappen in de kamer gezet, aangetrokken door een onweerstaanbare nieuwsgierigheid, maar bedacht me en probeerde me onzichtbaar uit de voeten te maken. Vreemd dat iedereen je ziet net als je probeert te verdwijnen.'Elizabeth! Hier blijven', eiste mama. 'Vertel het oma. Ga je gang. Vertel haar over Tim. Jij en Evan hebben er geen twijfel over laten bestaan hoe jullie dachten over mijn nieuwe echtgenoot.'58

'Uh... hij is oké', zei ik. 'Je moet alleen aan hem wennen. Hij is me komen halen in de storm. Hij had nog nooit met een boot gevaren. Hij kon net zo goed...'Ze staarde me aan met uitpuilende ogen. 'En nu is hij Mister Geweldig, niet? Prachtig. Nadat je hem drie maanden hebl behandeld als een sociale ziekte.''Maak je maar geen zorgen', probeerde ik grappig te zijn. 'Evan er ik blijven hem zo behandelen. Tim zal niet verwend worden.''Hoe grappig. Nu is Tim dus oké. Maar ik waarschijnlijk niet.' Ze richtte zich tot oma. 'Kijk me niet zo aan, ma. Ik kom elke avonc thuis. Ik werk hard. Ik hou van mijn werk. Waarom kan dit niel zonder me verstikt te voelen?' Ze schudde haar handen in de luch alsof ze nat waren. 'Of schuldig.'Oma onderbrak haar. Tk denk dat het nu wel genoeg is, Connie Misschien heb je behoefte aan...'Mama sloeg met haar vlakke hand op het werkblad. 'Waar il behoefte aan heb, is met rust gelaten te worden! Waar ik behoeft« aan heb, is rust en vredel Waar ik behoefte aan heb...''Luister eens naar jezelf. Waar jij behoefte aan hebt... waar ji behoefte aan hebt, Connie, is een trap onder je achterste.'Mama zakte ineen tegen het werkblad. 'Je snapt het gewoon niet ma.'Oma's stem werd zachter. Tk denk van wel, Connie. Carl heeft j« in de steek gelaten. Twee jaar lang heb je hem nauwelijks gezien. Ei nu, om God weet welke reden, komt hij terug in jouw leven. Je moe een keuze maken. Maar Connie, hij is de verliezer. Niet jij. Jij ben niet schuldig. Maar je begint ook alles te verliezen. Door jezelf af b sluiten. Door Tim buiten te sluiten. Je moet een beslissing nemer Tim zal jou niet in de steek laten. Zoals Carl.''En hoe weet jij dat? Je hebt het nooit begrepen, ma.'Mama zag er zo aangeslagen en verward uit dat ik mijn arm we

om haar heen wou slaan om haar te beschermen. Ik keek de andere kant op. En toen ik terugkeek, was ze weg. De achterdeur sloeg met een harde dreun dicht.Toen ik naar de deur liep, zag ik nog net een glimp van haar rode trui verdwijnen in het dikke gebladerte langs een pad dat uitmondde op een rotsige kam achter de hut.'Laat haar maar', zei oma achter me.'Zo heb ik haar nog nooit gezien', zei ik. 'Niet één keer.''Ze moest het kwijt', zei oma. 'Ze heeft het veel te lang binnen gehouden. Je papa leerde nooit te delen. Geen van hen beiden leerden ze te geven. Connie kreeg altijd alles vanzelf. Laten we nu eens kijken of ze klaar is om er wat van terug te geven.'

60HOOFDSTUK TWAALF

Toen ik het dok verliet om naar Rain Island te roeien, was mama nog steeds niet terug, en oma weigerde nog iets te zeggen. Misschien had ik me verdrietig moeten voelen, maar om eerlijk te zijn was ik opgelucht. Opgelucht, denk ik, omdat mijn mama net als echte mensen kon schreeuwen en gillen. Liever dat dan die bleke, stille woede.Ik vroeg me af wat ze zou beslissen over Tim. En papa. Hij was bijna nooit thuis geweest, dus kon ik onmogelijk doen alsof ik hem miste. Maar Tim was anders. Moeilijk te geloven dat ik iemand zou missen die ik drie maanden lang gehaat heb. Misschien was ik een herboren stiefdochter.Gelukkig had oma me niet gevraagd waar ik heen ging. Ik liet haar haar frustraties uitwerken op een hoop houtblokken, wachtend op mama.De zon stond hoog aan de hemel en de gespikkelde schaduwen van de bomen hingen al over de aanlegsteiger tegen de tijd dat ik al mijn gereedschap naar het terrein had gesleept. In de verte schitterden de golven op het meer bleekzilver en vogels zongen hun opgewekte lied in de bomen.Mama's problemen dreven weg op de ochtendbries die mijn

61

gezicht aangenaam verkoelde. Ineens voelde ik me klaar voor grootse avonturen.Ik liep over het terrein en koos een plek die via een grote opening tussen de bomen op het meer uitkeek. Het leek wel alsof dit uitzicht op het meer er al een hele tijd was. Misschien had de bouwer van de hut zelfs een raam aangebracht met zicht op het meer - het kon net zo goed daar gezeten hebben als ergens anders. Trouwens, het zou allemaal een zaak van gissen worden.Ik sloeg vier haringen in de grond zodat een vierkant van vier bij vier meter ontstond, en verbond de haringen met een stuk touw, net zoals ik de archeologen had zien doen in de museumfolder. Nu had ik een afgebakende plek waarop ik me kon storten. Vond ik hier niets, dan verplaatste ik mijn actieterrein.Eerst trok ik plakken vochtig groen mos los en wierp ze over mijn schouder. Kleinere planten, zoals bosbessen en aalbessen, hadden zich een weg omhoog gebaand door het veenmos. De schop en bijl kwamen goed van pas om de bruine wortels te verwijderen.Op de verzonken plek hadden alleen kleinere plantensoorten weten te gedijen - niet één boom had vat gekregen op de lage groene weide. De hoogste planten waren een paar varens bij de achterkant van de blokhut. Ik besloot een gegeven paard niet in de bek te kijken. Door iets hogers zou ik me nooit een weg gehakt kunnen hebben.Beetje bij beetje trok ik modder en takken los en schudde ze uit door een oud zeefraam dat ik had meegenomen. Ik had niet verwacht nu al iets te ontdekken, dus was ik heel verrast toen mijn schop iets hards raakte wat hol klonk. Ik porde nog eens door de aarde en - boing - daar hoorde ik opnieuw het holle geluid.Een hele laag samengeklitte wortels en aarde, waaruit de geur van rottende planten opsteeg, kwam omhoog. Ik rolde ze terug. Onderaan zat het dak. De verterende restjes zwart-groene dakbedekking hadden ooit vastgezeten aan de planken eronder.62Een uur later haalde ik de verkruimelende planken en houter steunbalken eruit. Onder het dak vond ik stukjes gebroken glas er een rottend raamkozijn. Hier had dus inderdaad een raam gezeten Nadat ik de vlijmscherpe stukjes in een van de meegebracht« kleinere dozen gegooid had, ging ik op mijn hurken zitten er bestudeerde mijn eerste vondst. Een klein tafelblad. Niet veel, hooi ik je zeggen. Maar het was bedrukt met kleine gele tulpen en blauwt stippen. Nu vraag ik je: welke stoere goudzoeker legt een wasdoel over zijn tafel waarop tulpen afgebeeld staan? De wasdoek wa: vastgehecht met een keurige rij koperen spijkers langs de hele randIk hief het voorzichtig aan één kant op. Ik werd in de verleiding gebracht om meteen maar verder te hakken, maar ik bedacht me. D verwijderde heel behoedzaam nog wat modder en vond een gegra veerde houten tafelpoot. Onder mijn duimnagel zat afbladderende matte blauwe verf. Ik probeerde me in te beelden hoe het gewees moest zijn om hier te zitten aan de kleine blauwe tafel met hè vrolijke wasdoek erop, starend naar het meer terwijl de seizoenei voorbij trokken.Een grote, dikke kever stoof weg van onder een andere in d< grond vastzittende tafelpoot. Met zijn angstig heen en wee zwevende antennes probeerde hij nog meer moorddadige vibratie: op te vangen alvorens onder een hoop turf te verdwijnen. Ik keek toi hoe zijn achterpoten wat modder omhoog wierpen en viñj tegelijkertijd een glimp op van iets wat onder hem zat. Ik tikte voor zichtig tegen hem aan en hij haastte zich weg in het mos. Van onde de zachte aarde haalde ik een grote, roomkleurige mok tevoorschijn De beker liet een perfecte afdruk achter in de aarde. Ik borstelde di letters op de voorkant schoon en las: 'Sparton's Root Beer, Th Cream of the Crop, Est. 1889.'Ik kraaide het uit. De mok was niet eens versplinterd. Hij wa gevuld met een modderachtige smurrie. Ik kantelde de beker ei

6

tikte zachtjes op de bodem met de palm van mijn hand. Een klein lederen pakketje viel op de grond, samen met een verfrommeld stukje wasdoek en zwarte modder. Ik opende heel behoedzaam het opgerolde stukje leer. Hoewel het stijf aanvoelde, bleek het nog redelijk soepel te zijn. Het wasdoek moet het al die jaren onder de grond beschermd hebben.Toen ik klaar was, had ik enkele stukjes wasdoek, een zwart geworden stukje dierlijke huid en een metalen bril waarvan de kleine ronde glazen vuil, maar onbeschadigd waren. De bril leek me te klein voor een man. Eerder voor een kind. Ik zette hem op en keek in het rond. Door de vuile glazen kreeg de plek een betrokken, halfduister uitzicht alsof het schemerde in plaats van een zonnige middag was.Idioot grinnikend stak ik de bril in de zak van mijn shirt. Maar voor ik kon opstaan, leek alles om me heen te draaien en te tollen. Eventjes dacht ik dat ik ging flauwvallen. Ik bracht mijn hoofd tussen mijn knieën. De duizeligheid verdween bijna even snel als ze opgekomen was.'Door de honger waarschijnlijk', mompelde ik hoofdschuddend. 'Wel, kleine, je hebt een rustpauze ruimschoots verdiend, sta dus maar op en maak dat je hier wegkomt. Iets eten. Straks graven we verder.'Ik ging tegen een grote pijnboom zitten vlak bij de baai en genoot van mijn picknick. Het meer glinsterde in de middagzon en de warme bries koelde mijn zweterige shirt.'De volgende keer neem ik mijn zwempak mee', zei ik tegen mezelf, genietend van een sandwich met tonijn en sla, twee stukken appeltaart en een halve thermosfles ijsthee.Toen ik me vooroverboog om de dop weer op de thermosfles te schroeven, voelde ik de bril in mijn shirt verschuiven en haalde hem eruit om hem nog eens te bekijken.Ik veegde de bril schoon aan mijn shirt en zette hem op. Omdat de bril iemand anders toebehoorde, dacht ik eerst dat hij mijn zicht vertroebelde. Maar het vreemde was dat mijn zicht helemaal niet vertroebeld was - er was iets anders gebeurd. Het zomerse zonlicht en de heldere blauwe hemel waren verdwenen. Het was nevelig en mistig geworden, met laaghangende wolken die de boomtoppen bedekten. En de verder weg gelegen kustlijn was veranderd in het vage kaki en geel van de late herfst. Heel wat bomen waren helemaal kaal. Hier en daar priemde er een straal rood licht doorheen.Toen ik de bril weer afzette, voelde ik opnieuw hoe een golf van duizeligheid door mijn hoofd trok als een elektrische schok. Ik moest gaan zitten.'Ik dommel in zoals Alice, dat moet het zijn', dacht ik hoofdschuddend. 'Straks zie ik het Witte Konijn.'Zodra mijn hoofd weer helder was, klauterde ik overeind en baande me voorzichtig een weg naar mijn archeologische terrein. Ik bleef op een afstand staan en spiedde wantrouwig in het rond. Het leek zo vredig.Ik haalde de bril uit mijn zak, opende de dunne pootjes en bekeek ze. De redelijke Elizabeth in me vertelde de roekeloze Lizzie in me dat ik me gewoon wat inbeeldde - het was een stemming, een gevoel, iets wat er niet echt was. Maar zoals gewoonlijk luisterde de roekeloze kant in me niet. Dat deed hij nooit.Ik zette de bril weer op.

6465

HOOFDSTUK DERTIEN

Er gebeurde helemaal niets. Ik keek om me heen. Toen wierp ik een blik omlaag. Ver, heel ver van me af zag ik mijn sportschoenen. Ik kronkelde

mijn tenen en de top van mijn schoenen bewoog. Het pad, links van me, was flink uitgesleten en gehard, alsof er de vorige dag geen druppel regen gevallen was.Hoezo, pad? Er was helemaal geen pad op het eiland. En toch betrad ik het en mijn voeten, mijlen van me af, tilden zichzelf op en brachten me weg. Ik dacht dat ik de vage contouren opmerkte van bosbessenstruiken onder de vlakke grijsheid van het pad. Het strekte zich achter me uit tot de glooiende kust. Ik draaide me om en keek naar de hut.Ze was lager en breder dan ik me ingebeeld had. Ik had daarnet een plek uitgegraven met rottende, beschimmelde houtblokken. Maar deze houtblokken waren bleekgrijs en zilverachtig zacht, en op het dak lag de groene bedekking die ik een halve meter onder de bodem in stukjes gevonden had.Terwijl ik naar de hut strompelde, flikkerde het voor me, net als een amateurfilm die geprojecteerd wordt op een opgehangen laken.De hut was er, maar toch ook weer niet. De achtergrond van mijn eigen wereld was niet echt daar maar ook weer wel. Had je me later66

gevraagd hoe ik me op dat moment voelde, dan zou ik je verteld hebben hoe verbaasd ik was dat ik niet ter plekke doodviel van de schok. Eigenlijk herinner ik me alleen dat ik mijn wijdopen mond sloot en een paar keer hard slikte. Mijn nieuwsgierigheid is altijd al veel groter geweest dan mijn overlevingsdrang.Ik bedoel, ik wist dat wat ik zag niet echt was, maar ik was er ooi zeker van dat ik de hut zag zoals ze ooit geweest was. Het pac stuwde me vooruit en ik liep verder, terwijl mijn voeten nu en dar verstrikt raakten in de kleine planten in de schaduw. Eén keer trapte ik op een stuk hout dat er niet was. Of toch?Wat ik zou doen wanneer ik de hut die voor me zweefde hac bereikt, wist ik niet. Naarmate ik dichterbij kwam, leek alles helder der, steviger en aantrekkelijker te worden, alsof het een magneet w a: en ik een stukje metaal.De deur van de hut was vervaardigd uit ruwe planken, d< deurknop was een eenvoudig gegraveerd stuk hout met een metalei klink. Ik kon de grove vlam van de planken onderscheiden en di roestige plekken die van de spijkers waren gedropen. Maar hè vreemde was dat ik ook de omtrek van de bomen kon zien die di open plek achteraan omcirkelden.Een pijn die begonnen was aan de achterkant van mijn hoofd toei ik voor het eerst de bril opzette, werd ineens heviger. Ik schudde d pijn weg voor ik naar de deurknop greep. Toen de pijn opnieuv kwam, ditmaal nog heviger, week ik een paar passen achteruit.De druk in mijn hoofd scheen toe te nemen. Ik voelde hoe h duwde tegen de achterkant van mijn ogen.Terwijl ik mijn hoofd schudde om de pijn te verlichten, zag ik iel in de hoek van mijn ogen - iets wat snel heen en weer bewoog in hè schemerige licht bij de rand van het gebouw. Mijn hart dreunde m« zware, misselijkmakende slagen. Er was iemand binnen. Opnieu\ zag ik de trilling van beweging, maar nu leek het achter me 1

zweven, buiten mijn gezichtsveld. Het afgrijselijke was dat ik me niet kon omdraaien om te kijken of het dichterbij kwam. Het leek wel alsof ik in een bankschroef vastgehouden werd.Ik probeerde de bril van mijn neus te rukken maar kon mijn armen niet bewegen. De vreselijke stilte die ik de vorige dag had gevoeld, omsingelde me ook nu weer, alsof iemand een verdovende koptelefoon op mijn oren had gezet. Ineens voelde ik een afschuwelijk gewicht op mijn schouders vallen, een gewicht dat zo sterk was dat mijn knieën eronder begonnen te bezwijken. Ik verweerde me om overeind te blijven staan.Een fluitend geluid, als de adem van een reus, raasde in en uit mijn hoofd. Mijn hand verwijderde zich van mijn zij, alsof iemand anders er de controle over had, en bleef in de lucht hangen, klaar om de deurknop te grijpen. Ik keek ontzet toe hoe de lange, bleke hand oploste in een wazige mist en in plaats daarvan een grotere hand, bruin en pezig, naar de deurknop greep. Een platte gouden zegelring schitterde in een ver licht.Ik droeg geen ring... ik droeg geen... langzaam, heel langzaam duwde de druk me naar de deur. De hand met de ring pakte de deurknop vast en stootte de deur open. Maar toch was het de andere, bleke, vergeestelijkte hand - mijn eigen hand - die zich terugtrok. De spieren in mijn arm, aangedreven door mijn angst, brachten mijn hand naar mijn gezicht.Met elk greintje wilskracht dat me nog restte, dwong ik mezelf om mijn ogen te sluiten. Ik moest me maximaal concentreren, want andere ogen keken ook naar de deur en wilden naar binnen gaan. Ik wist dat ook ik naar binnen getrokken zou worden.Toen het voor me uiteindelijk zwart geworden was, kon ik gemakkelijker mijn arm bewegen. Ik tastte met verstijfde vingers naar de bril en slaagde er in om mijn duim onder de metalen pootjes te haken en de bril in één beweging omhoog en af te rukken.68

De bril en ik sloegen tegelijkertijd tegen de grond. Ik bleef een hek tijd op mijn rug in het vochtige, dikke mos liggen, wachtend tot di pijnbomen boven mijn hoofd ophielden met draaien, wachtend to de duizeligheid en misselijkheid verdwenen waren. Ik voelde mi alsof ik net de spectaculairste achtbaan op de kermis beëindigd had Alleen was dit geen plezierrit geweest.Mijn schedel voelde aan alsof iemand er een harde klap op hac gegeven. Ik betastte voorzichtig mijn hoofd. Geen buil. Gewoon eer zachte plek. Ik kromp ineen en liet mijn hand zakken. Net een dooc gewicht.Ik weet niet hoelang ik daar, hijgend en naar adem snakkend al: een vis op het droge, gelegen heb, maar toen ik er uiteindelijk ü slaagde om overeind te krabbelen - ik leek waarschijnlijk eei dronken orang-oetang - besefte ik dat ik het eiland moest verlaten Er was niets leuks meer aan archeologie.Ik durfde niet achterom te kijken en strompelde naar de veiligheic van de Beetle.Ik stopte alleen nog om oma's meetlint, het truweel en de schoj op te rapen.Nadat ik weggeroeid was van de aanlegsteiger, dwong ik mezel achterom te kijken naar het eiland. De zon had een diepe gele gloei en verspreidde een hitte die zwaar en dik over het water lag. D pijnbomen stondeh roerloos, angstvallig hun geheimen voor zichzel houdend.De gladde houten peddel lag stevig in mijn hand en alle vertrou welijke uitzichten om me heen - de flitslichten van de golven, hè rijke groen van oma's kust en de stern die hoog in de verzengend hitte dreef op zijn scherpe vleugels - leken allemaal alleen maar hè vreemde gevoel te versterken dat ik misschien niet echt hier was, de ik misschien deel geworden was van iemands droom.Ik schudde mijn hoofd. Nee. Ik moest echt zijn. Ik had ergen

gelezen dat als je jezelf hard kneep en het pijn deed, je dan niet aan het dromen was.'Hallo', schreeuwde ik.Ik was wel degelijk echt. 'Dus, als dat waar is en ik echt ben/ mompelde ik in mezelf terwijl ik zo snel als ik kon naar huis roeide, 'op wie ben ik dan op Rain Island gebotst?'

70

UHOOFDSTUK VEERTIEN

Het is wonderbaarlijk hoe een nachtje slaap, stralend daglicht er lekker geurende ham en eieren iemands ideeën over spookachtige hutten en spookhanden kunnen veranderen. Tegen de tijd dat ik eer vierde stuk ham achter mijn kiezen had, had ik mezelf ervar overtuigd dat ik op het eiland in slaap was gevallen en alles hac gedroomd. Zoals Alice.Ik had ook besloten dat ik vandaag thuis zou blijven, ook a betekende dit dat ik het gezelschap zou moeten verdragen vai mama en Tim en Evan. Oma en ik zaten samen aan tafel, het laatst restje eigeel deppend en marmelade smerend op onze toast, foei twee van de drie binnenkwamen. De Gelukkige Tweeheid.Mama, in haar zijden kamerjas en satijnen muiltjes, mompelde iet wat klonk als 'goedemorgen' en liep recht op de koffiepot af. Tin rechtop, maar voor de rest nog in een diepe slaap, liet zich in ee: stoel vallen en kauwde mechanisch op een koud stuk toast.Ik kon al lang niet meer bijhouden hoeveel geanimeerde convei saties die twee de laatste paar dagen met elkaar gevoerd haddei 'Conversaties' is hun term, niet de mijne. De vorige nacht hadden z urenlang geruzied.Blijkbaar ging mijn mama naar huis, maar volgens Tim gin

niemand ergens heen voordat er duidelijkheid was over bepaalde zaken. Het werd steeds erger en toen ik besloot om naar bed te gaan, was de spanning ondraaglijk geworden. Ik had gehoopt die avond Alex te ontmoeten, maar had het uiteindelijk balend opgegeven. Ik had die dag al genoeg meegemaakt.

Evan was opgebleven en probeerde de 'conversatie' te leiden - of te coachen - afhankelijk van aan wiens kant je stond. Hij stond natuurlijk aan mama's kant.

Weet je wat echt vreemd was? Dat ik het opnam voor Tanden. Vreemd hoe zijn reddingsactie in de storm me een soort beschermend gevoel had bezorgd over de grote domoor. Bovendien dacht ik dat als hij won, misschien ook mama zou winnen, zoals oma beweerd had.

Terwijl ik ze behoedzaam gadesloeg, vroeg ik me af of ze een soort beslissing hadden genomen. Ik wou net nog een toastje met marmelade klaarmaken, toen oma met een hoofdgebaar duidelijk maakte dat ik moest verdwijnen.Ik liep langzaam maar met gespitste oren de kamer uit, voor het geval hun ruzie weer begon. Ik wou weten wie ronde twee zou winnen. Ik wou net terug naar de keuken sluipen, toen ik een hoog gegil hoorde bij de kust.'Eaah! Bram! Laat los! Laat los!' krijste Erica. Ik liep naar buiten en trof haar aan, nog steeds in haar pyjama, in een wilde achtervolging van Bram door het struikgewas aan de kust, iets schreeuwend over een madeliefje. Ze struikelde steeds opnieuw over haar te lange pyjamabroek in de zanderige modder. De tranen stroomden in vuile kanaaltjes over haar wangen.'Wat is er aan de hand?' riep ik. 'Hou op, Erica! Bram! Hé, wat gebeurt er?' Ik slaagde erin haar vast te grijpen.

'Bram heeft Daisy opgegeten! Ze is opgegeten!' Tranen rolden als beekjes.

72

Ik liet haar los en zette de jacht in op de hond. Ik dreef hem in hè nauw in oma's houtschuur. Hij lag op zijn buik, hevig kwispel staartend en met zijn tong likkend over zijn moordende tanden.'Oké, jongen. Je zit in grote moeilijkheden', gromde ik. 'Zeg op Heb jij Daisy vermoord? Kom op, spuug hem uit. Grrr.''Spuug wat uit?'Ik zat op mijn knieën te grommen naar een vette cockerspaniël dus leek het me heel normaal dat ik, toen ik opkeek, zag hoe Alex me fronsend aankeek. Ik lachte schaapachtig en zette daarna eer chagrijnig gezicht op toen ik zijn boosaardige grijns merkte. Erica kwam de hoek om en wierp zichzelf op me, terwijl ze hysterisch snikte. We vielen in het stof.'Bram heeft Daisy opgegeten!' schreeuwde ze. 'Ooo! Arme Daisy.''Wie of wat is Daisy?' vroeg Alex verbijsterd.'Een tamme eekhoorn', zei ik, terwijl ik overeind krabbelde. 'Elke morgen krijgt hij zonnepitten van Erica. Of oma. Elk jaar spelen hij en Bram hetzelfde spelletje. Je weet wel, Bram dreigt en Daisy plaagt. Vermoedelijk heeft Bram dit jaar een eind aan het spelletje gemaakt.''Daisy is geen hij! Ze is een ze... en ze is vermoord! Ik haat je, Bram!' Ze kwam dichterbij. 'Kijk in zijn bek. Zie je haar?'We staarden allen naar de goudkleurige spaniel met de zachte snoet.'Erica/ zei ik geduldig, 'als Bram haar opgegeten heeft, dan zit ze niet in zijn bek.' Ik schudde bedroefd mijn hoofd. 'Trouwens, misschien is ze wel ontsnapt.''Maar ik zag haar staart uit zijn bek hangen', jankte ze. 'Zo.' En ze wiebelde haar vingers voor haar lippen. 'Kijk in zijn bek. Misschien zit ze er nog. Kijk eens, Lizzie, alsjeblieft?' Ze hinkte van het ene op het andere been, terwijl ze me smeekte.

'Bram, kom hier', zei ik.

Hij keek me aan alsof hij mijn bevel overwoog, en sleepte toen langzaam zijn buik naar waar we hem alledrie zaten op te wachten. Ik bestudeerde zijn zachte lippen en gele tanden. Geen spoor van gestold bloed, zelfs geen stukje pels op zijn hondentanden.Alex keek Erica aan en glimlachte. 'Ik geloof niet dat hij Daisy opgepeuzeld heeft. Wedden dat hij haar heeft laten vallen terwijl hij naar de schuur liep? Ik keek toe en geloof me, hij had geen tijd om er eens stevig zijn tanden in te zetten. Hij was zo verrast dat ze in zijn bek zat, dat hij haar waarschijnlijk meteen heeft laten vallen. Mijn hond doet dat voortdurend.''Echt?' vroeg ze, terwijl ze de zwarte tranen van haar wangen veegde. 'Bedoel je dat Daisy al lang naar huis gelopen kan zijn?''Ja. Dat is precies wat ik denk dat er gebeurd is', zei hij. 'Als je het mij vraagt, zit ze nu thuis met een pak ijs tussen haar oren en schept ze tegen al haar buren op over wat haar is overkomen. Hé! Zin om te gaan vissen, Erica? Jij ook, Bonenstaak. Ik weet een uitstekende plek om te vissen, niet ver hiervandaan.'Erica keek hem met betraande ogen stralend aan. 'Ik wed dat ze thuis is. Ik ga mijn spullen halen.' Ze ging ervandoor.'En was je gezicht', riep ik haar achterna. Ik keek wantrouwig naar Alex. 'Probeer je ons wijs te maken dat die bruut van een hond van jou eekhoorns vangt en ze dan zonder ze een haartje te krenken weer uitspuugt?''Wel... hij spuugt ze uit. Tegen de tijd dat ze de grond raken, zijn ze meestal zo dood als een pier.''Arme Daisy', zuchtte ik. Bram kwispelde met zijn staart en staarde wazig naar niemand in het bijzonder.

74

H

HOOFDSTUK VIJFTIEN

Iets later dobberden we op het water, met onze lijnen diep en d motor van de boot licht pruttelend. Toen we Rain Island passeerdei keek ik scherp naar de massa bomen in het midden. Gezeten in d boot, kauwend op een reep en nippend van een cola, kon ik m nauwelijks voorstellen dat er de vorige dag werkelijk vreemd dingen gebeurd waren. De Alice in Wonderland-theorie hield no steeds stand. Bijna had ik het oma verteld, maar door al dat geruzi had ik geen zin om te praten. Nu was ik blij dat ik het niet ha gedaan. Het leek allemaal zo belachelijk.Twee uur later keerden we terug, met vijf flink uit de kluite gewassen snoeken en een paar kleine baarzen. Toen ze om ete vroeg, wist ik dat Erica niet meer aan Daisy dacht. Alex volgde or op de veranda en zag er ook hongerig uit.'Wil je een sandwich?' vroeg ik.'Ik zeg geen nee tegen een sandwich. Trouwens, tegen twee oc niet.'Evan, die een dutje had gedaan terwijl wij aan het vissen ware: zat op de veranda een boek te lezen. Hij negeerde ons opvallem Alex schopte zijn voeten aan de kant en ging zitten aan het eind ve de bank.

\

'Trek in een glas limonade of zo?' vroeg ik.'Klinkt goed', zei Alex. Evan mompelde iets tegen zijn boek.

Ik haalde mijn schouders op en controleerde de stand van zaken. Mama zat nog steeds in de keuken. Een stapel vieze koffiekoppen, gevulde asbakken, boeken en aktetassen lagen overal verspreid over de tafel. Oma schilde aardappelen en wierp boze blikken naar haar dochters gebogen hoofd.Tim was in de woonkamer, lezend in een detective met een woeste frons op zijn gezicht. Ik had zin om een paar vieze woorden uit te schreeuwen, gewoon om te zien wat er zou gebeuren.Tijdens de lunch ging het van kwaad tot erger. Oma en ik staakten onze pogingen om te praten met etalagepoppen die eruitzagen als mama, Tim en Evan. Gelukkig was Alex in de buurt. Hij vertelde oma over plannen voor een nieuwe kade in de aanlegbaai en wijdde Erica in de wondere viswereld in, terwijl hij gigantische hoeveelheden met vlees belegde sandwiches verorberde. Tim, die wat opfleurde toen hij hoorde dat we het over vissen hadden, vroeg ons hoeveel we hadden gevangen.'Vijf', zei Alex. 'Jullie mogen deze houden. Morgen moet ik er nog wat meer vangen voor het weekend. Ik blijf weg tot 's avonds. Zin om mee te gaan, Evan?'Nog voor Evan kon antwoorden, zei Tim: Tk zou graag eens meegaan, Alex. Wat vind je ervan als ik voor ons allemaal een picknick klaarmaak en we onmiddellijk vertrekken? En alles wat ik vang is voor jou.''Mag ik ook mee?' smeekte Erica.'We blijven lang weg, Pindanootje.''Dat geeft niet, eerlijk. Ik neem wat strips mee. Ik beloof je dat ik niet één keer zal klagen. Hier is niets te beleven.'Tim keek mama aan. 'Dat is waar. Maar je moet het eerst aan Alex vragen.'76Arme Alex leek betrapt. 'Zeker... uh... ik denk het wel. En jij Lizzie?'Evan vloekte en gromde. 'Op mij hoefje niet te rekenen. Ik ga nie vissen in een groep.'Tk denk dat ik vanmiddag hier bij oma blijf', zei ik. 'Misschiei wat wandelen. Wat denk je, oma?'Ze leek gelukkig. 'Klinkt goed. En jij, Connie?''Wat is dat hier allemaal?' snauwde Evan. 'Leven op het McGill reservaat? Zijn jullie allemaal kleine sociale werkers?'Mama sloeg geen acht op hem. Tk heb werk te doen. Gaan jullii maar en vis erop los', zei ze kortaf. 'We gaan de eerstkomende dagei niet naar huis, dus moet ik wat werk versturen naar mijn collega's Ik kan hier niet doelloos rondhangen en mijn tijd verdoen.'Tim had dus ook ronde twee gewonnen. Ze bleven nog. In rondi één werd gevochten over de vraag of ze hierheen zouden komen Maar straks zou ze wel terugslaan. En de kans bestond dat Tin tijdens ronde drie in mootjes werd gehakt.Oma en ik wandelden langs het kustpad dat uitkwam op eer rotsachtige kam die uitzicht bood op het open meer. We ginger zitten op de rand van de kam en staarden over het flikkerende water'Oma?''Mmmm?''Wist je dat er ooit iemand op Rain Island heeft gewoond?'Ze bleef een tijdje stil, in gepeins verzonken. 'En hoe ben jij dat t< weten gekomen, schat?'Tk ben op verkenning geweest. Om toch maar iets te doen. Ik hel een stuk van een oude hut gevonden. Weet je van wie die was?'Ze keek me boos aan. 'Had ik jullie niet verboden erheen te gaan De onderwaterrotsen zijn te gevaarlijk.'Tk ben oud genoeg', zei ik. 'Straks word ik zestien.''Je bent nog maar zes maanden vijftien, maar je bent al zestien

7!

hè?' Ze tuurde in gedachten verzonken over het meer. 'Maar je hebt gelijk. Je bent oud genoeg.''Wie woonde er?''Wel', zei ze, op haar handen achteroverleunend. 'De mensen hier weten niet veel over haar, begrijp je. Ze was een nogal mysterieuze vrouw.''Haar?' vroeg ik verbaasd. 'Bedoel je dat er een vrouw woonde?'Ze knikte. 'Ze heette Frances Rain. Ze kwam hier wonen in 1911 of 1912, of daaromtrent.'Ik ging op mijn knieën zitten, 'Maar waarom ging ze op het eiland wonen? Was ze een goudzoekster? Woonde ze alleen? Hoe zag ze eruit? Wanneer is ze gestorven?'Oma lachte en gaf me een duw. 'Te veel vragen ineens. Ze kwam van ergens in Alberta en ze verhuisde hierheen om les te geven in The Pas. Dat was toen de goudkoorts er hevig woedde. Tijdens de zomer zocht ze naar goud. Ik denk niet dat hier nog iemand woont die zich haar nog kan herinneren...' Ze keek alsof ze er nog iets wou aan toevoegen, maar zei toen: 'Vreemd, het enige dat ze wou, was haar privacy. Misschien is ze daar wel héél goed in geslaagd.''Hoe weet je dat? Kende je haar? Waarom heb je me nooit iets over haar verteld?''Ze stierf nog voordat ik me hier voorgoed vestigde', antwoordde oma. 'Maar niemand kende haar echt.' Ze staarde in de richting van het eiland. 'Ze stierf er in een winternacht. Alleen. Ze was nog een jonge vrouw. Niet veel ouder dan je mama.''Je klinkt alsof je haar kende', zei ik, maar ze luisterde niet. 'Oma? Alles goed met je?''Wat? O ja, ik voel me goed. Ach, genoeg daarover.' Ze sloeg haar handen op haar knieën en krabbelde overeind. 'Ik heb honger, kleintje. Laten we iets eten.'Op weg naar huis probeerde ik haar nog meer te laten vertellen,78maar ze wees me zo enthousiast op wilde bloemen en vogelgeluiden dat ik er algauw niet meer aan dacht.Mama en Evan hadden al gegeten en hadden zich in hun kamer teruggetrokken. Het zachte, droevige geluid van een fluit begeleidde onze sandwiches met vlees en pickles en ijsthee. De muziek deed me denken aan Frances, eenzaam stervend op het eiland. Had ik gisteren haar hand gezien, weifelend voor de voordeur? Het leek eeuwen geleden.Tk wou dat je meer over haar wist', zei ik.'Wie?''Die vrouw van het eiland. Frances Rain.''Ik weet alleen maar dat iedereen die haar ontmoette zei dat ze met rust gelaten wou worden.''Een beetje zoals een kluizenaar. Hé, misschien was ze op de vlucht voor de wet!''Je hersenen zitten ook nooit stil, hè kleintje? Soms is het beter niet te gaan snuffelen. Sommige dingen kun je beter laten rusten, in je hart, weg van... bemoeizucht.' Ze stond op.Ik keek haar aan en vergat Frances Rain. 'Gaat het, oma?' Ondei haar huid lag een schemerige grauwheid.'Ja hoor, alles gaat best. Alleen maar vermoeid. Al dat geruzie mei je mama heeft me helemaal uitgeput. Doe jij de afwas, wil je?' Nog voordat ik kon antwborden voegde ze er verontwaardigd aan toe 'En begin nu niet te denken dat ik een oud besje geworden ben!'Ik sloeg mijn armen om haar heen. Ze greep mijn schouders er drukte haar lippen hard op mijn voorhoofd.'Lang geleden dat je dat hebt gedaan, Lizzie. Ik mis dat. Ik mis je opa. Hij pakte me graag eens stevig vast. Toen ik klein was, kreeg il niet veel knuffels, maar dat heeft hij ruimschoots goedgemaakt.' Zt tikte met een lange vinger op mijn kin. 'Hoor mij eens, sentimentele oude zeur. Ik ga slapen.'

7<

Nadat ik de afwas had gedaan, ging ik op de veranda zitten en dacht na over oma. Ik wist dat ze bij haar grootouders was opgegroeid, maar ze praatte nooit over haar vader en moeder. Veertig jaar lang was ze met opa getrouwd geweest en ze had echt van hem gehouden. Hoe moet het geweest zijn toen hij stierf en zij alleen achterbleef? Voelde mama hetzelfde toen papa haar liet zitten? Zo had ik er nog nooit over nagedacht. Misschien was het nog veel erger als iemand je in de steek laat. Oma's ouders hadden haar verlaten. Papa verliet mama. Liet Frances Rain iemand achter in Alberta? Ik kreeg de indruk dat heel wat mensen achtergelaten waren.

80i

HOOFDSTUK ZESTIEN

Ik pakte mijn schetsboek en potloden en installeerde me op de veranda. Ik probeerde te tekenen wat ik op Rain Island had gezien. Soms snap ik beter wat er gebeurt als ik het teken. Maar deze keer niet. Ik hield mijn potloodtekening van de kleine hut omhoog.Als het inderdaad Frances Rains hand geweest was die ik had gezien, waarom dan ik? Waarom zag ik die? Toen ik aandachtig naar de zachte, wazige hut keek, voelde ik ineens een vreemde pijn diep vanbinnen.Het is moeilijk te verklaren, maar het leek wel alsof die hut me veranderde, alsof ik uit mezelf groeide en in iemand anders groeide - iemand die anders was en eenzaam en droevig. Ik klapte het boek dicht. Het gevoel ebde weg.Ik ging staan en liep over de veranda. Werd ik stapelgek? Wie was die Frances Rain en hoe kon mijn eigen tekening me de stuipen op het lijf jagen? Wie ivas Frances Rain?Ik ging zitten. Ze was een lerares en goudzoekster, zei oma. Ik had genoeg gelezen om te weten dat zoeken naar goud geen lolletje was. Het betekende dat ze rotsachtige heuvels moest beklimmen en zicb moeizaam moest voortslepen door vochtige moerassen, belaagd door horden muggen en vliegen. Het betekende dat ze urenlang

81

moest hameren op rotsen tussen het struikgewas. En daarna moest terugkeren naar haar kleine kasteel en gracht.Had ze zelf voor dat leven gekozen of was ze van iemand weggelopen? Ik dacht aan papa. Wat van de twee had hij gedaan?Daar ga ik weer, dacht ik. Vragen en geen antwoorden. Ik kan niet eens een antwoord verzinnen op de vraag waarom mijn eigen papa ons twee jaar geleden verliet. Hoe kon ik dan ooit te weten komen waar Frances Rain zoveel jaren geleden vandaan kwam?Ik wist alleen dat ik mijn leven zou leiden zoals ik dat wou. En dat ik niemand zou achterlaten. Om de eenvoudige reden dat ik nooit ging trouwen. Ik zou een schrijver of kunstenaar worden. Zeker geen archeoloog. In mijn nopjes met mijn eigen beslissing keek ik toe hoe de zon langzaam onderging. Wolken met roze-oranje randen dreven boven het huis en zetten de veranda in een warme gloed. Een kleine boot gleed in mijn gezichtsveld. Alex liet de boot een hoek beschrijven naar de kust. Tim sprong op de kade en hield de boot vast, zodat Erica eruit kon klauteren, terwijl ze met haar hoed naar de muggen sloeg. Alledrie sloegen ze naar insecten, pratend en lachend. Ze holden het pad op en dromden samen op de trappen in een poging om te ontsnappen aan de horde vampieren.'Hé, Lizzie/ zei Erica, 'raad eens hoeveel ik er gevangen heb? Zes! Grote.' Ze hield haar armen wijd opengespreid.Ze ruzieden een tijd over wie de grootste vis aan de haak had geslagen.'Dat vechten we morgen wel uit, kleine meid', zei Tim. 'Je ogen staan halfstok. Bedtijd!'Erica was te moe om zich te verzetten. Ze murmelde iets over een snoek van wel duizend kilo en wankelde slaperig de kamer uit. Tim ging in een van de grote stoelen zitten. Ik verwachtte dat Alex een of ander excuus zou verzinnen om terug naar huis te gaan, maar hij ging naast me zitten. Ik was blij dat het donker genoeg was om de82dwaze grijns op mijn gezicht te verbergen. We zonken in de kussen: van de bank en keken uit over het schemerige meer. Insecten tiktei en zoemden tegen de ramen.'Gelooft iemand van jullie in spoken?' vroeg Tim langs zijn neu; weg.'Spoken?' herhaalden we in koor. Behalve dat het in mijn geva heel schor klonk.'Wel, niet per se spoken,' zei Tim, 'maar iets bovennatuurlijks o bovenaards, zoals je wilt.'Alex staarde hem aan. 'Waarom vraag je dat ons? Ga je een spook verhaal schrijven?''Nee. Het is gewoon dat... wel, toen we op het meer waren gebeurden de vreemdste dingen', zei Tim. 'Ik ben altijd een beetje., wat de Schotten "fey" of helderziend noemen geweest. Mijl grootmoeder was een Schotse en ze wist precies wanneer iets zoi gebeuren. Dat kan ik niet, maar ik ben wel in een paar huizei geweest waar ik... iets voelde. Een soort druk. Angst. En een paa keer kreeg ik te horen dat men geloofde dat er spoken in het hui rondwaarden.''Een druk?' snakte ik naar adem. 'Alsof iemand op je duwt?''Ja, zoiets. Maar zodra ik vertrek, verdwijnt het gevoel, ei gewoonlijk overtuig ik mezelf ervan dat ik te veel uien gegeten hel of te veel bier gedronken. En over bier gesproken.' Hij stond op.'Wacht eens eventjes', vroeg ik. 'Je kunt niet zomaar vertrekker Wat is er gebeurd op het meer?'Tim liet zich weer in zijn stoel vallen en lachte. 'En je alles verteile) zodat je mij kunt uitlachen, hè?''Nee', zei ik. 'Eerlijk. Kom nu. Vertel op.''Je zult teleurgesteld zijn, kleintje.''Als je het me niet vertelt, dan zeg ik mama dat je dolgraag terui naar de stad zou willen.'

8

Hij bulderde van het lachen. 'Nee, allesbehalve dat! Jezus! Jij zou een prima ondervrager zijn. Regel één: probeer hun gevoelige plek te raken. Oké, ik zal je vertellen wat er gebeurd is. We keerden net terug naar huis en we passeerden dat grote eiland... dat daar... je kunt het bijna zien vanaf hier.'Ik voelde mijn schedel tintelen.'We voeren rond het eiland in een poging om nog een laatste vis te vangen, toch, Alex? Wel, toen voelde ik die druk waar ik het net over had. En toen ik naar het eiland êeek, meende ik iemand te zien op de uitspringende rots aan de overzijde. Maar op dat ogenblik raakte Erica's lijn verstrikt in die van mij, en toen ik nog eens keek, zag ik niets meer.''En toen vroeg je me of er een blokhut op het eiland was', zei Alex. 'Ik vroeg me af waarom je die vraag stelde.'Tim knikte. 'Maar ook toen je me vertelde dat er niemand op het eiland woont, zag ik toch een licht flikkeren door de bomen.'Alex lachte. 'Je zei me dat je moest plassen en of ik je een seconde van boord wilde laten gaan.''Ik kon je toch niet vertellen dat ik even ging controleren of er spoken zaten?'Ik hoorde mijn eigen stem in de verte. 'Ben je aan land gegaan?'Hij knikte. 'Ik zette een paar stappen langs die glooiing, maar al snel zag ik dat er geen hut was. En zeker geen licht. De muggen dreven me terug de boot in. Hoe dan ook, daarna beschreven we een cirkel om het hele eiland heen en er was niet eens een kano op het droge getrokken. Maar laat me je dit vertellen. Toen ik op het eiland was, voelde ik de hele tijd een soort droefheid om me heen.' Hij leunde weer achterover. 'Noem me nu maar een dwaas.''Die persoon die je meende te zien', vroeg ik zo achteloos mogelijk. 'Kon je die onderscheiden? Ik bedoel, kon je zien of het een man of een vrouw was?'84

Hij dacht een minuut na. 'Weet je, nu ik erover nadenk, zou ik zeggen dat het een vrouw was... nee... ik weet het niet zeker. Eigenlijk zag ik niet veel meer dan een flikkerend licht.' Hij wreef met zijn hand over zijn hele gezicht en trok aan zijn baard. 'Ik weel het niet. Waarschijnlijk sloeg mijn verbeelding op hol.' Hij grinnikte schaapachtig.'Eigenaardig', zei Alex. 'Beslist eigenaardig.''Zie je wel dat je me uitlacht', gniffelde hij.'O, het was niet mijn bedoeling...''Het is goed, Alex', zei Tim, jonglerend met zijn suikerklontjes 'Mag ik dan nu een biertje gaan drinken? Tot later, jongens.''Je hebt me niet verteld dat je moeder getrouwd was met eer waanzinnige', zei Alex toen Tim van de veranda weg was. Ik wis1 dat hij maar een grapje maakte, maar door Tims verhaal voelde il me nogal prikkelbaar.'En hoe weet jij wat hij wel of niet gezien heeft? Denk je echt da hij het ons verteld zou hebben als hij niets had gezien? Je bent net als Evan. Die denkt ook dat hij alles weet.''Maar ik wou alleen...''Hij heeft al zijn moed bij elkaar moeten schrapen om ons da verhaal te vertellen. Was het mij overkomen, dan had ik er met geer woord over gerept. En heel wat mensen - belangrijke, intelligenti mensen - hebben spoken gezien!'Hij sprong overeind. 'Hé! Rustig maar. Ik maakte maar een grapje Als Tim zegt dat hij een spook heeft gezien, dan heeft hij ook eer spook gezien. Je hoeft niet gek te worden.' Hij schudde zijn hoofd.'O, dus nu ben ïk gek...''Word je nu eens rustig? Hoe komt het dat je je ineens zo drul maakt? Je zou haast denken dat jij een spook gezien hebt, niet Tim.'En dan zou jij me belachelijk maken. Lijpe Lizzie, misschien?' Ik gedroeg me dwaas, maar ik leek mezelf niet te kunnen stoppen

Je dwaas gedragen is als een virus: het overvalt je zonder waarschuwing.Hij hield beide handen omhoog. 'Ik geloof hem, oké?' Hij begon achteruit naar de deur te lopen. 'Kijk, ik heb geen zin om een klap in mijn gezicht te krijgen. Trouwens, May zal zich afvragen waar ik zo lang blijf.'Ik kwam te laat tot bezinning. 'Luister, Alex... Het spijt me. Ik weet niet waarom ik jou aanval. Iedereen is hier zo gespannen, oké?''Dat meen je niet. Maar ik neem het je niet kwalijk, goed?' Hij week nog steeds achteruit. 'Ik moet ervandoor of May vermoordt me. Ik zie je nog wel, hè?' Hij nam twee treden ineens.'Gaan we nog eens vissen?' riep ik.'Goed. Zeker. Tot later', zei hij stijfjes.Ik voelde me op en top een hysterische trut en keek toe hoe de kleine rode en groene lichten van zijn boot over het water scheerden. Evan en ik waren er wonderwel in geslaagd om Alex van ons af te schudden. Hij zou nooit meer met me praten. Hij dacht waarschijnlijk dat ik helemaal krankjorum was. Ik moest het hem vertellen. Maar hoe? 'Tussen haakjes, Alex, ik zag niet alleen het spook dat Tim heeft gezien, maar ook het huis waar ze vroeger woonde.' Schitterend. Lijpe Lizzie.Op de een of andere manier moest ik het mysterie Frances Rain ontrafelen. Ik bleef een hele tijd op de veranda staan en tuurde over de vlakke, zilveren baai. In de verte was het eiland donker geëtst tegen de marineblauwe hemel en ik wist dat onder die verre bomen de gouden bril me opwachtte.

86

HOOFDSTUK ZEVENTIEN

Bij het krieken van de dag was ik al op pad. Nadat ik ee: boodschap voor oma op een briefje had gekrabbeld, sloop ik op mij: tenen de trappen af en de zware, natte mist in. De struiken en borne doemden op uit de mist en geen zuchtje wind beroerde hun takker Ik was al vaak gaan vissen in een dichte mist, en op ochtenden al deze is het meer zo vlak als een antieke spiegel.Ik liet de Beetle in het water en veegde de koude dauwdruppel op de bankjes eraf. Ineens zag ik door de optrekkende mist ee kleine hazelaar trillen en hoorde het gerinkel van klein muntstukken in de krop van een woudzanger. Ik was niet de enig die al vroeg uit de veren was.Ik duwde me af van de kust. Mijn kleren stonken van het ant muggenmiddel dat ik erover gesproeid had. Deze keer had ik mij schetsboek mee samen met mijn lunch, mijn badpak en een klein cassetterecorder.De vochtige adem van de stille mist smoorde de Beetle en mij. I hoorde Brams gepiep vanaf de veranda, maar hij kon niet mee. H zou alleen maar mijn experiment in de war sturen. Want dat was w£ ik van plan was te doen. Het hele gedoe te beschouwen als ee wetenschappelijk experiment: dingen inspreken in mijn cassetti

recorder en tekeningen maken. Had ik een videocamera gehad, dan had ik die zeker meegenomen. Maar Evan, de rat, weigerde me zijn camera te lenen en Tim had een dure Pentax die eruitzag alsof je een technisch adviseur nodig had om hem te kunnen gebruiken.Zuilen van zonlicht doorkliefden de mist en algauw bewoog ik me voort onder een laag steeds dunner wordende mist. Ik meerde heel vlotjes aan en trok de kano op de grazige richel.Het heldere daglicht kwam over het eiland zoals een geleidelijk opgetrokken rolgordijn. De zonnestralen gleden over mijn schouders terwijl ik tegen een oude pijnboom geleund zat, en warmden me op door mijn zware sweater. Tijd voor actie.De zenuwen gierden door mijn keel terwijl ik naar de vindplaats kroop. De bril lag nog steeds waar ik hem twee dagen geleden had laten vallen. Ik raapte hem op, holde terug naar de oude boom aan de kust en veegde hem voorzichtig schoon met een zachte doek die ik meegenomen had. Van waar ik zat zag ik net de groene bult van de ruïnes van de hut.Tk heb besloten om alles wat ik zie op te nemen', zei ik tegen de kleine gaatjes van de cassetterecorder. Ik voelde me dwaas maar gelukkig was er toch niemand. 'Ik ga nu de bril op mijn gezicht zetten... nu ja, op mijn neus... ik bedoel... ik zet hem op.' Ik schraapte mijn keel. Tk zet de bril op... nu.'De visioenen traden snel op. Het pad verscheen rechts van me, de hut pal voor me. Ik keek naar de kust en mijn hart sloeg een slag over.Een klein dok, met stringers die een heel stuk op de rotsige kust lagen, verscheen voor mijn ogen, maar tegelijkertijd kon ik ook nog de Beetle zien achter een dikke film. Twee kano's lagen aan de kade - de ene een grote vrachtvervoerder, de andere een kleine Peterborough, zoals de Beetle. Ik probeerde te beschrijven wat ik zag zonder te tateren.88

De hut stond laag en zilverachtig in de vroege ochtendzoi Schaduwen van lang vergane bladeren dansten over het groene dal Toen ik later het bandje beluisterde, viel me op hoe zakelijk ik klon - tenminste, tot de hel losbarstte. Figuurlijk gesproken, uiteraard.'De deur van de hut lijkt een beetje open te staan', hoorde i mezelf zeggen, een beetje klinkend als een correspondent voor hi journaal. Tk kijk om me heen en het lijkt een heldere lenteda; Sommige bomen ontkiemen net. Ik wou... uh... uh, wacht. Dai lijkt... daar lijkt... wat? De deur zwaait open... voor me!'Nu kan ik erom lachen, maar toen leek het alsof ik een stomp i mijn maag kreeg. Elke spier leek te verstijven. De deur gin inderdaad open. Ik wachtte met open mond. Toen sloot ze zich wee De deur, bedoel ik.Tk zie niemand', zei ik met een gesmoord gefluister. 'Wie de dex ook sloot moet zich nog steeds in de hut bevinden... wacht... ik zie ik zie iets bewegen... uh... het is een mens. Denk ik. Ik zie hen hem... nauwelijks... Nu zie ik bretels, helder als glas... en nu ee broek - grijs, denk ik, en zwart, donker haar. Het is een vrouw! 2 kijkt naar het meer. Naar mij?'Ze werd steeds duidelijker, bijna zoals een zich ontwikkelenc polaroidfoto. Ik had het gevoel dat ik praatte door een keel die do< vreemde handen dichtgeknepen werd.'Ze draait zich om... en gaat terug de hut in. Wacht. Ze keert terv met een verrekijker in haar handen. Dit moet Frances Rain zijn. H kan niet anders. O, mijn god! Wat zie ik? Ik zie een spook. Ik gelo mijn eigen ogen niet!' Ik was buiten adem.De vrouw tuurde door de verrekijker naar het meer en ik zag ha, lippen bewegen. Toen schudde ze haar hoofd en liet de verrekijk zakken. Ze leek me redelijk groot. Ze had brede schouders, maar : was smal in de taille en op de heupen. Haar huid was donker vi kleur en haar kleren zagen er ruw uit. De mouwen van haar shi

waren opgerold en de hoge, dichtgesnoerde jachtlaarzen kwamen tot aan haar knieën.Naar adem snakkend ging ik verder met mijn verslag en sprak met raspende stem: 'Ze draait zich om... ze kijkt deze kant op.' Daarna volgde een stilte die minstens een minuut duurde terwijl ik overlegde wat ik zou doen als ze mijn richting uit kwam. Toen: 'Nu wandelt ze... kijkt ze... komt ze... NAAR MIJ!'Het enige dat je daarna op het bandje hoort is enkele seconden een ritselend geluid gevolgd door een paar harde bonzen van de recorder die hard tegen een rots slaat. Dappere reporter. Mist niets. Dat ben ik. Ik had mezelf op de grond geworpen achter een paar struiken.Vanaf de grond tussen twijgen en modder zag ik haar benen en gelaarsde voeten geruisloos langs me heen gaan over het pad. Een van haar veters had een paar knopen erin, merkte ik op, en één broekspijp was op de knie versteld met een lichtere stof.Maar nog vreemder was dat ik tegelijkertijd de flauwe omtrek van de bomen op de achtergrond kon zien. Mijn bomen of haar bomen, vroeg ik me af. Het bezorgde me een schok. Ik zag haar zo helder voor me, maar kon op hetzelfde ogenblik pal door haar heen kijken.Ik bleef liggen tot ik weer op adem gekomen was, krabbelde uiteindelijk op mijn knieën en gluurde over een lage struik. Ik zag een boot, met twee roeiers en twee passagiers, op het meer. Het was een vrachtkano. De craquelé-grijze romp sneed diep door de kalme lentegolven en bewoog zich razendsnel naar de wachtende vrouw op de kust.

90

HOOFDSTUK ACHTTIEN

Ik haalde mijn haar uit mijn ogen en liep naar het pad, terwijl i de vrouw voor me scherp in de gaten hield voor het geval ze m opmerkte. Ik volgde het pad tot op zo'n dertig meter van de kus Voor alle zekerheid dook ik weg achter de dikke stam van een pijr boom. Zou ze me kunnen horen, vroeg ik me af, toen ik de cassette recorder opnieuw aanzette.'Ahem', zei ik hardop. 'Ahem, ahem.'Geen reactie. Dus begon ik de mensen in de boot te beschrijven.'De twee roeiende mannen hebben een donkere huid en gevlocr ten haar en dragen een identiek blauw-wit geruit shirt', fluisterde i luid.Naarmate ze dichterbij kwamen, besefte ik dat het een tweelin was. Ze zaten met een strak gezicht allebei aan een uiteinde van d kano. De man achteraan liet zijn peddel dicht tegen de zijkant van d boot glijden terwijl de andere man de zijne liet rusten op ht potdeksel. De stuurman leidde de kano behendig tot op het dok. D boot gleed nog wat verder tot hij tot stilstand kwam, waarbij het lee alsof hij door mijn eigen Beetle ging.Nu zag ik de twee passagiers die in de boot zaten: een man en ee vrouw. Hij was groot en breed, gekleed in een zwarte jas en met ee

breedgerande hoed. Hij probeerde op te staan, maar bracht de kano aan het wankelen. De gids achteraan wees op de vloer en zei iets. Het meisje greep zich vast aan de potdeksels en sloot haar ogen.De man ging weer zitten, maar ik zag aan de boze bewegingen van zijn kaak en zijn wijzende vinger dat de bevelen hem niet zinden. De gids negeerde de dreigende vinger en keek pal voor zich uit. Het gevoel bekroop me dat ik het allemaal al eens eerder had gehoord.Het meisje bleef haar ogen dichtknijpen tot de kano niet meer schommelde. Pas toen Frances de kade besteeg deed ze haar ogen weer open. Het meisje keek haar verlegen aan, knipperend tegen het felle zonlicht. Ook de man in het zwart keek op, zodat ik voor het eerst zijn gezicht duidelijk kon zien. Hij had een kwabberige kin die van oor tot oor hing. Zijn ogen stonden dicht bij elkaar en leken in een platte aardappel geduwd te zijn. Zijn neus was een klein ding met vlekken, maar zijn mond leek op die van een kikker: een wijde, vochtige gleuf.Ik rilde toen ik het zag. De blik die hij Frances schonk moest haar doen schrikken, maar dat was niet zo. Ze bood hem zelfs haar handaan.Hij negeerde haar uitgestoken hand en bleef zitten, terwijl hij haar hard aanstaarde. Schouderophalend ging ze verder en stopte om met de gidsen te praten. De roeier vooraan sprong uit de boot en hield hem stabiel.De Kikkerman stapte zwaar op het dok. Hij was inderdaad bijzonder groot, groter zelfs dan hij geleken had toen hij nog zat, en vreselijk breed, met ronde schouders onder de zwarte overjas en de gigantische pelskraag. Hij nam zijn hoed af. De schedel eronder was plat en sproeterig en omzoomd door een dunne halo van wit haar.Ik dook weg achter een boom toen hij zijn smerige blik over het eiland liet dwalen. Toen ik al mijn moed bijeengeraapt had om92

opnieuw te kijken, was het meisje uit de kano gekomen. Ze wa bijzonder mager en droeg een lange, kastanjebruine jas en een bi; passende bonnet, opgesierd met zilveren knopen. De eruit stekend broodmagere enkels mondden uit in een paar schoenen met dikk zolen.Frances leidde hen naar de kust. De twee gidsen bleven achter, d stuurman in de boot, zijn broer neergehurkt op het dok met zij: armen op zijn knieën.Het meisje keek gefascineerd over het eiland. Ze was dertien c veertien jaar oud, haar gezicht was bleek en smal met een scherp neus die rood was van de kou. Niet knap. Ik had bijna medelijde met haar, maar iets in dat gezicht deed me vermoeden dat er onde de bleke huid en schuchterheid een heel zelfbewuste persoonlijkhei' schuilging. Ik vermoed dat het de standvastige blik in haar oge: was. Ze beviel me wel.Ik was druk in de weer met mijn beschrijving toen ze iets deed Wc me schokte tot in mijn kleine teen. Ze stopte een hand in haar jaszal haalde er een goudgerande bril uit en zette die op. Mijn bril!Ik was zo verbaasd dat het een paar seconden duurde voor i besefte dat ze Frances en de grote man bekeek, die verwikkel waren in een hoogoplopende ruzie. Zoals ze daar stonden en elkaa met woeste blikken opnamen, leken ze ineens erg veel op elkaar.De man bleef drie vingers voor Frances' gezicht zwaaien en z week steeds opnieuw terug terwijl ze de vingers wegduwde e hevig haar hoofd schudde. Ik zag hoe zijn mond de woorden 'dri maanden en niet meer' vormde. Was dat hoelang het meisje zo blijven? Bleef hij ook? Wat was er gaande?Het meisje keek de twee plechtig kijkende indianen aan op zoe naar steun, maar die waren plots heel gefascineerd door de mocas sins aan hun voeten. Ze ging tussen de twee vechtende partijen i staan, maar werd aan de kant geduwd.

Zo plotseling als ze begonnen was, eindigde ook de ruzie. Zomaar. Frances knikte naar de oude man en hij wendde zich af. De gidsen keken elkaar aan en haalden de schouders op. Het meisje zakte neer op een rots bij de kust en tuurde met haar rug naar de anderen somber over het water.De grote man, zijn gezicht zwart als de donder, liep met zware tred naar het meisje toe. Tot mijn grote verbazing werd het harde gezicht gedurende één seconde zachter toen hij neerkeek op haar gebogen hoofd en de kikkermond bewoog alsof hij iets wou zeggen. Maar toen ze haar kin ophief, overspoelde de harde blik weer zijn lelijke gezicht. Hij sprak met korte, scherpe gebaren terwijl hij opnieuw drie vingers omhooghield en denderde daarna terug naar het dok en stapte in de kano.Het meisje deed twee of drie stappen in zijn richting, één hand uitgestrekt. Hij sloeg geen acht op haar. Uiteindelijk liet ze haar schouders zakken en wachtte roerloos tot hij vertrok.De tweeling haalde twee kleine dozen en een met een grote lederen riem samengebonden koffer uit de kano en plaatste die voorzichtig op de kade, verlegen knikkend naar Frances. De gids op het dok stapte weer in de kano. We keken toe hoe de boot zich langzaam maar zeker verwijderde. De Kikkerman keek niet één keer achterom.Plotseling draaide Frances zich om en begon met lange schreden langs het pad terug naar de hut te wandelen. Toen ze bijna op mijn hoogte gekomen was, aarzelde ze en zei over haar schouder iets tegen het meisje, dat nog steeds op de kust stond, huppelend van haar ene grote voet op de andere. Frances sprak opnieuw en het meisje draaide zich en pakte haar bagage.Ik bleef in de cassetterecorder mompelen, omdat ik alles wou beschrijven wat ik zag, maar voelde me weinig op mijn gemak nu Frances zo dichtbij stond. Ik had het vreemde gevoel naar een94

gigantische, wazige televisie te kijken. Misschien waren deze mensen helemaal geen spoken. Misschien tuurde ik door een kromtrekking in de tijd en keek ik door een beneveld raam naar het verleden.'De zon glinstert op Frances' haar. Ik zie er zilveren strengen in. Ze staat zo dichtbij! Ze is mager, maar ze lijkt zo sterk als een man. Hel meisje komt dichterbij. Ze zien er beiden heel zenuwachtig uit. Alsof ze elkaar pas voor de eerste keer ontmoet hebben. Ik denk dat het meisje anorexia heeft. Misschien is ze ziek geweest. Misschien is daf de reden van haar komst. Een rustkuur of zoiets. Vreemd: het is moeilijk om een scherp beeld van het meisje te krijgen, terwijl Frances zo helder is als glas.'Frances' hand ging omhoog, aarzelde en raakte de schouders van het meisje zachtjes aan. Toen zag ik de zegelring.'Hé! Die ring! Jij was degene op wie ik gebotst ben!' schreeuwde ik met luide stem uit.Ze had me gehoord.Ik voelde een siddering over mijn armen en benen en door mijn hele lichaam trekken. Ze draaide haar hoofd om in mijn richting te kijken. Ik stond haar als een idioot aan te staren. Zag zij mij ook? Haar ogen knipperden snel in het felle zonlicht terwijl ze haar hoofd oprichtte. Een bruine hand kwam omhoog om haar ogen tegen de zon te beschermen - haar doordringend blauwe ogen die me als hel ware hypnotiseerden. Te bang om te bewegen keek ik naar hel meisje, maar zij staarde wild in het rond, op zoek naar wat Frances' aandacht getrokken had.Ik week achteruit, ingespannen naar de grond kijkend zodat ik niet struikelde. Niet dat het enig verschil gemaakt zou hebben, wanl mijn voeten waren er niet. Noch mijn armen - noch mijn benen. Ik was nergens te zien.Uitzinnig ging ik op zoek naar mezelf. Ik voelde in het rond maai

zag mijn handen niet die mijn lichaam betastten, hoewel ik een vage prik van naalden en pinnen voelde op elke plaats die ik aanraakte. Ontsteld keek ik omhoog en zag dezelfde uitdrukking in Frances' ogen. Ik greep naar de bril en met één harde ruk was hij van mijn neus. Terwijl ik op de grond lag, wachtend tot de achtbaan knarsend tot stilstand zou komen, bleef één ding in mijn hoofd bonken. Ze zag me. Frances Rain zag me.

HOOFDSTUK NEGENTIEN

96Ik klom in de kano en roeide met armen en benen op de automa tische piloot weg van de aanlegrots. Pas toen ik een naar mijl mening veilige afstand bereikt had, durfde ik achterom te kijker Rain Island lag daar zoals altijd, zijn voeten afkoelend in het heldere groene water eromheen. Ik voelde hoe de knopen in mijn rug ziel uiteindelijk begonnen te ontspannen toen er iets trilde in een hoekji van mijn oog.Ik voelde mijn ogen groter worden. Een kleine boot dreef langs di kustlijn van het eiland. Een arm ging omhoog en zwaaide in d< verte, wenkend, aanmanend, terwijl het water van de riemen drooj als op een zilveren draad geregen kralen. Kwam hij achter me aan Ik draaide me in mijn zitje en begon als een waanzinnige naar hui: te roeien. De Beetle schoot over de baai als een dronken bestuurde in een gocart. Achter me hoorde ik het gekraak van riemen die mi achternazaten.'Hé! Bonenstaak! Niet zo snel!'Alex' stem baande zich een weg door het geraas in mijn oren Echte angst maakt je doof, ontdekte ik.Ik staarde naar de boot die naar me toe stoof. Toen ik zag wie hè was, gleed ik van het zitje en sloeg hard met mijn knieën op d<

9!

bodem van de Beetle. Ik braakte een reeks houthakkersvloeken uit waarvan ik niet eens wist dat ik ze kende.'Hé, rustig maar!' zei hij lachend. 'Waar heb jij zo leren vloeken?''Ik weet het niet.' Ik zocht naar de schuldige.'Je oma zou je mond wassen met petroleum, niet met gewone zeep, als ze je zo bezig hoorde.' Hij bracht de boot iets dichterbij. 'Alles goed met je, Lizzie? Je ziet eruit alsof je een spook hebt gezien.'Hij liet een druipende riem vallen op de flank van de boot.Ik schudde mijn hoofd en slaagde erin een beverige glimlach te produceren. Hij zou eens moeten weten.'Alles is oké', zei ik. 'Ik was de tijd uit het oog verloren en wist niet zeker hoe laat het was. Ik wou niet dat Tim me nog eens kwam redden.''Tim? Heeft hij jou gered? Wanneer?'Ik vertelde hem over mijn avontuur in de storm. Door te praten ging ik me beter voelen. Toen hij hard begon te lachen, voelde ik de spanning wegebben.Ik veronderstel dat ik zat te staren, want ineens hield hij op met lachen en we keken elkaar een ogenblik aan en toen op hetzelfde ogenblik weer van elkaar weg. Misschien werd ik gek. Niets scheen nog normaal.'Wat spookte je daar toch uit op Rain Island, en hoe komt het dat je wegroeide alsof een horde wolven je achternazat?' vroeg hij, terwijl hij aan de dol wriemelde.'Vertel alsjeblieft niet aan Evan dat ik hier geweest ben, anders komt hij ook en verknoeit hij alles.''Verknoeit alles? Zoals wat?'Ik aarzelde en besloot toen hem te vertrouwen. Tot op zekere hoogte, wel te verstaan.'Heb je ooit al eens gehoord over Frances Rain? De persoon naar wie het eiland genoemd is?'98

'Ja, ik heb gehoord dat ze op het eiland woonde. Ze is jaren geleden gestorven.''Ken je iemand die haar zich nog zou herinneren?'Hij haalde zijn schouders op. 'Nah. Wel... misschien Oude Harvey.''Goed, ik heb wat opgravingen verricht rond haar hut. Op zoek naar souvenirs. Ik dacht dat ik zo iets meer over haar te weten zou kunnen komen.' Ik leunde voorover. 'En weet je wat? Ze had een tafel met blauwe vlekken en tulpen erop. En ik weet zo goed als zeker dat ze aan die tafel zat en door het raam keek.' Wat klonk dat dwaas. 'Ik bedoel, ze keek over deze baai. Ze wordt er zo... echt door, vind je niet?' Ik rilde.Hij fronste en schudde zijn hoofd. Toen staarde hij naar het eiland. 'Hé, misschien is zij het wel die Tim gisteravond zag. De Geest van Frances Rain.'Een flauwe glimlach verscheen op mijn gezicht. 'Misschien wel.''Als ze nog steeds in de buurt is, hoe weet je dan dat ze het niet verschrikkelijk vindt dat jij haar hut opgraaft?' vroeg hij.Nu zaten we beiden naar het eiland te staren.'Alex?''Mmmm?''Waarom denk je dat ze het niet op prijs stelt? Meen je dat?''Wel ja, nadat Tim ons verteld heeft dat hij iets had gezien, en nadat ik gisteren bij je was vertrokken,' hier keek hij me even aan door vernauwde ogen, 'herinnerde ik me hoe ik eens met May naai het eiland gekomen ben om veenbessen te plukken op de oostelijke oever. Ik was nog een kleine jongen. May vertelde me toen dat er ooi een vrouw gewoond had, en ze deed er nogal vreemd over. Il herinner me dat we fluisterend praatten en dat ze niet toestond da ik naar het midden van het eiland ging. Ze was alleen maar naar hè eiland gekomen omdat het een droog jaar geweest was en d(

veenbessen niet lekker waren en ze wist dat de veenbessen op Rain Island altijd lekker waren, ongeacht het weer. Toen we vertrokken, zei ze dat het de moeite niet was.''De hut ligt in het midden van het eiland. Of lag. Denk je dat Tim gisteravond misschien haar spook gezien heeft?'Hij haalde zijn schouders op. 'Spoken? Ik weet het niet. Ik weet dat May zegt dat er een geest huist in ieder van ons. Eens zei ze dat als een persoon sterft voor hij een bepaalde taak voltooid heeft, de geest in de buurt blijft tot de taak verricht is.'Ik voelde dat mijn nekharen overeind gingen staan. Had Frances Rain nog een taak te verrichten? Of het meisje? En waar begint mijn rol in dit verhaal?Alex maakte zich blijkbaar niet veel zorgen om spoken, want ineens veranderde hij van onderwerp.'Tussen haakjes, ik was op weg naar jou toen mijn motor het begaf. Ik moest je vragen of je zin hebt om vanavond bosbessentaart bij ons te komen eten en een partijtje backgammon te spelen met May. Ze dacht dat je nu wel klaar zou zijn om te komen, dus heeft ze speciaal voor jou haar eerste taart van het seizoen gebakken. Vanmorgen vers.' Hij klonk bijna enthousiast, en ik denk dat hij het zelf ook besefte want hij haalde zijn schouders op en zei: 'Jij beslist. Voor mij maakt het helemaal niks uit.''Oké. Klinkt aantrekkelijk. Kom je me halen?''Ja, goed. Ik moet ook Harv oppikken. Hij wordt helemaal opgewonden als hij Mays eerste bosbessentaart mist.''Oké.''Wel, dan ga ik maar weer', zei hij.'Ja. Oké.'Maar hij bleef aan mijn kano hangen.'En, uh, heb je iets interessants gevonden bij je opgravings werken?'100

'Nee. Ik...' Ineens herinnerde ik me wat ik achtergelaten had. '( nee! Ik heb mijn cassetterecorder en schetsboek laten liggen en.

en...''Waar?''Op het eiland. Ik kan niet terug', schreeuwde ik. Tk moet teru^ O nee!''Je klinkt alsof je cassetterecorder vastzit op terugspoelen', lacht

hij.Tk heb alles achtergelaten... weetje... toen ik zag dat... het was... I moet mijn spullen er laten. Wat als het regent? Nee, ik laat ze ligger Maar dat kan ik niet.' Ik had zin om mijn haren uit te rukken. I begon terug te roeien maar hij hield me tegen.'Heeft iets je angst aangejaagd op het eiland? Is dat het?'Tk moet terug', zei ik terwijl ik met mijn peddel tegen zijn boe duwde. 'Laat los! Ik moet...'Maar hij liet niet los. Tk breng je. We zijn halverwege het met gedreven. Het wordt verduiveld moeilijk om in deze wind teru naar het eiland te roeien.''Het lukt me wel. Ik doe het al mijn hele leven. Ik weet best hoe i met een kano moet varen, ook al ben ik een stom stadsjuffertje snauwde ik. 'Laat me los, wil je? Laat me los.''Goed, zoals je wilt. Ik wou alleen maar helpen', snauwde h terug. 'Je loopt een nek-aan-nekrace met Evan voor klier van het jaa Ik weet niet waarom ik mijn tijd nog aan jou verspil.'Hij liet de kano los en gaf de boot een zetje. Een windvlaag dee me om mijn as tollen. Ik beet op mijn lip en staarde naar het eilan in de verte. Alleen zou ik het nooit halen.

HOOFDSTUK TWINTIG

'Alex?''Ja?''Als je tijd hebt, dan zou ik die lift naar het eiland toch wel op prijs stellen.' Het laatste stukje moest ik hard schreeuwen want de wind voerde me mee.'Wel, ik denk wel dat ik tijd heb. Stadsmus.'Hij kwam dicht bij me varen en we grinnikten naar elkaar. Ik klom op de boot terwijl hij het touw van de Beetle aan de dol bevestigde. Het eiland baadde in de warme middagzon. Ik zat op de punt van de boeg, met mijn voeten in het water, terwijl hij roeide. Toen we het eiland bereikten, stak ik mijn voeten vooruit om te vermijden dat de boot op de aanlegrots sloeg. Een seconde lang was ik verbaasd dat ik Frances' dok niet zag. Ik schudde mijn hoofd. Het werd steeds moeilijker om uit te maken wat ik echt zag. Alex liep de glooiing op.'Kom je?'Ik stond aan de grond genageld op de aanlegrots en knikte. In de verte hoorde ik de droevige schreeuw van een zeeduiker. Alex keerde op zijn stappen terug en ging voor me staan. Zijn lange vingers namen mijn kin beet en bewogen mijn hoofd van links naar rechts. Ik keek op.102'Goed. Je bent niet catatonisch. Knipper', zei hij. Ik knipperde 'Goed, goed. Open nu je mond en zeg iets.''Wil je me helpen mijn spullen te halen?' zei ik met krakende stem'Goed. De stem werkt nog. Wat heb je hier gezien? Een beer?'Ik schudde mijn hoofd.'Een slang?'Ik grijnsde en schudde opnieuw mijn hoofd.'God ja, dat was ik vergeten. Vroeger verzamelde je slangen. Dai blijft er maar één iets over. Levende of dode personen?'Ik knikte en ging toen op de rots zitten. Hij hurkte naast me neei met zijn armen op zijn knieën.'Het spook van Tim, is dat het?'Ik knikte nog eens.'Een spook? Echt? Waar?'Tk zag haar bij de hut, op de kade, op het pad', zei ik zacht.'Wie?''Haar. Hen.''Haar. Bedoel je dat mens van een Frances Rain?'Tk denk het wel.' Ik voelde hoe de spanning in mijn keel afnarr 'Ik heb het tweemaal meegemaakt. Twee dagen geleden ei vandaag.''Dus daarom reageerde je zo woest gisteravond.'Ik knikte. 'En vandaag, toen de deuren van de hut opengingen e: zij...''Wacht eens eventjes. Deuren van een hut die opengaan? Ik be: hier al ontelbare keren voorbij gevaren, Lizzie. Ik zeg het je nie graag, maar op dit eiland staan geen hutten. Althans, nu niet meer'Toch wel, er is er eentje in het midden van het eiland. Waar j tante je niet heen wou brengen. Het enige dat ervan rest zijn een pas houtblokken. Maar ik zag de hele hut toen ik haar zag. Toen ston het hele ding er.'

10

'Je hebt het spook van de hut gezien? In leven? Ik bedoel, in hout?''Wil je dit horen of ga je grapjes maken?''Ik ben een en al oor. Eerlijk waar.''Oké. Ik ga je vertellen wat ik heb gezien. Ik zag een hut en vijf mensen. De gidsen tellen niet mee, want die deden zo goed als niets. Het was een tweeling. Ooit gehoord van indianentweelingen in de buurt?' Ik keek hoe hij me aanstaarde. 'Je gelooft me niet, hè?''Jawel. Geloof het of niet, maar ik geloof je. Wat ben jij een bofkont. Zo'n ongelooflijke ervaring. Hoe was het? Wat voelde je? Laat maar, ik kan het al raden. Heeft iemand je ooit gezegd dat bleekgroen je niet zo goed staat? Vooral niet rond je onderkin.''Geloof je me echt?''Zeker, waarom niet? Jij verzint nooit verhalen. Als je al iets vertelt, dan schets je de dingen precies zoals ze zijn. Daarom gedroeg je je gisteren zo vreemd. Je kon niet vertellen wat je echt had gezien, want je was bang dat we jou voor gek zouden verslijten. Trouwens, niemand kan er meer uitzien alsof hij een spook gezien heeft dan jij nu. Correctie... spoken.' Hij grinnikte. 'Je bent gewoon niet van het wilde, gekke soort, Bonenstaak.''Nee, ik ben niet van het wilde, gekke soort. Ik ben gewoon de saaie, vervelende Lizzie. De saaie, vervelende, verbeeldingsloze Lizzie, dat ben ik.'Hij stond op. 'Dat bedoelde ik helemaal niet. Ik bedoelde alleen maar dat jij niet... je weet wel... gek bent. Hysterisch. Krankzinnig!' Hij praatte steeds luider. 'De helft van de tijd weet ik niet eens meer waarover we praten. Ik zeg iets en je zit onmiddellijk op mijn nek.' Ik liet mijn hoofd tussen mijn knieën zakken. Hij had gelijk. Wat ik deed, hield geen steek. Niets hield nog steek. 'Wil je eens iets heel, heel geks horen?' zei ik tot mijn knieën. 'Ik bedoel, echt iets knettergeks?''Zeker', zei hij en ging weer zitten.104

'Het gekke is dat ik weet dat ik de bril opnieuw zal opzetten. I wil méér zien.''Bril? Welke bril? Kun je niet beter beginnen bij het begin? Sta voor stap?'Ik nam langzaam de gebeurtenissen door, niet alleen om Alex alle duidelijk te maken maar ook om voor mezelf de dingen eens op ee rijtje te zetten. Toen ik klaar was, tilde ik mijn hoofd op en keek her aan. Hij lag op zijn rug, zijn armen boven zijn hoofd, zijn lang benen uitgestrekt, en staarde me met zijn zwarte ogen aan.'Denk je nog steeds niet dat ik gek ben, Alex?'Daar moest hij lang en ernstig over nadenken. Ik gaf hem een kla in zijn buik. 'Hé! Dat doet pijn!' Maar hij lachte.'Wel?''Ik heb nooit gezegd dat je normaal was, ik heb gezegd dat je nit gek was. Als je normaal was, dan zou je saai, vervelend en zondf verbeelding zijn geweest!'Het voelde goed te kunnen lachen. Ineens veerde hij omhoog e trok me overeind. Zijn handen waren hard en droog. En de rest wa vlees-en-bloed-echt. Geen spook. Hij trok me naar de bomen.'Laten we die spullen van jou halen en wat rondkijken.'Hij liep door het flikkerende licht naar de gevreesde plek en i dwong mezelf geen waarschuwing uit te roepen. Toen ik bij her kwam, stond hij met zijn handen in zijn zij over mijn graafwer gebogen.'Mooie plek voor een hut, hè. Wat zou ik hier graag wonen. Ht voelt zo... speciaal.'Ik knikte. Met Alex in mijn buurt kon ik opnieuw bijna geniete van de koele, groene stilte.'Wil je me helpen om het tafelblad en alle andere dingen terug 1 leggen?' vroeg ik. 'En het mos?'

'Klaar met graven hier?' vroeg hij.

'Misschien later nog eens', zei ik. 'Nu wil ik uitzoeken wat me hier is overkomen.'Hij knikte. Het duurde een tijd voordat alles weer netjes op zijn plaats lag, maar toen we klaar waren, verraadden alleen nog de donkere contouren rond het mos dat hier iemand rondgesnuffeld had.'Waar is de bril?' vroeg Alex.'In mijn zak.''Zet hem weer op. Terwijl ik er ben.''Ben je gek?' Ik week terug.'Dan doe ik het.' Hij stak een hand uit.Ik moest hard lachen toen hij de bril opzette. 'Je lijkt net een ouderwetse kantoorbediende. Je hebt alleen nog maar een stijve boord en manchetten nodig.''Bedankt. Een saaie en vervelende bediende? Hoe kan ik me inleven in de geest van het gebeuren als jij hier zo onnozel staat te giechelen? Geest van het gebeuren. Heb je hem?'Maar het fronsende gezicht achter de idioot kleine bril werkte zo aanstekelijk, dat ik nog een paar keer hinnikend lachte. Hij draaide zich traag om. Daarna duwde hij de bril omlaag en staarde me over het montuur aan.'Hoelang duurde het voor je iets zag?''Bijna meteen. De eerste keer kreeg de hele omgeving herfst kleuren. De tweede keer was het lente. Zie je al iets?'Hij kneep zijn ogen half dicht. 'Niets. Noppes.' Hij zette de bril af. 'Noppes, shit. Hoe komt het dat jij allerlei dingen ziet en ik niets?''Omdat jij niet gek bent.''Dat moet het zijn', zei hij, terwijl hij langzaam zijn hoofd schudde. 'Lijpe Lizzie. Een droevige geschiedenis.'Ik was boos tot ik zijn gemene grijns zag. 'Arme jongen. Je bent gewoon jaloers, dat is alles.'106

'Kom op, nu ik hier ben, hoef je helemaal niet bang meer te zijn.''Maar ik ben bang. Misschien moeten we wat verder van de hut a gaan staan. Bij de kust. Ik zou niet graag pal op iemand botsen. Wa denk je?''Wat als je hem hier opzette, in de hut? Misschien zit je er dai middenin.''En wat als ik er niet meer uit kom?' rilde ik.'Oké, laten we daar gaan staan. Probeer je het?''Goed. Maar alleen als je dicht in de buurt blijft.'Hij grinnikte. 'Het zal me een wraar genoegen zijn.'Opgewonden strompelde ik naar de rij pijnbomen, leunde tega een boom en zette de bril op.'Zie je iets?''Nee.''En nu?'Het enige dat ik zag was de verzonken vindplaats voor me, hè koele, groene licht, de stapel gereedschap en het fonkelende meer.'En nu? Zie je me staan, bijvoorbeeld?''Ja, ik zie je. Maar hou op met zwaaien voor mijn ogen. Ik word e helemaal duizelig van.'Hij rende naar de hut en zwaaide opnieuw. 'Nu? Zelfs de hu niet?''Nee.' Ik wist niet of ik me opgelucht of teleurgesteld moes voelen. Ik borg de bril weer op in mijn zak. 'Vreemd, hè? Misschiei ben ik toch wel krankzinnig.'Hij haalde zijn schouders op. 'Het is net als met seances en klop geesten en zo. Breng een andere persoon mee en er gebeurt niets Betekent niet dat er vroeger niets gebeurd is. Laten we naar julli huis gaan. Ik bedel wel om een hapje bij Terry. Onderweg naar miji huis kunnen we eens nadenken. Hé, waarom vragen we Harv nie naar Frances Rain?'

'Serieus? Dat is een schitterend idee. We kunnen zijn ideeën stelen.''De ideeën van oude Harv stelen is geen gemakkelijke klus, maar we kunnen het proberen. Na het eten kun je Terry's boot gebruiken om me terug naar de truck te slepen en dan heb je meteen een boot om terug naar huis te keren. Die verdomde motor van me is klaar voor de schroothoop.'Terwijl we weg van het eiland voeren, vroeg ik me af of ik Frances ooit nog zou terugzien. Misschien had de bril de mogelijkheid om in het verleden te kijken verloren. Ik voelde een vreemde soort pijn bij de gedachte dat ik haar of het meisje nooit meer zou terugzien.Maar ik had me geen zorgen hoeven te maken. Frances en ik zouden elkaar nog vaak tegenkomen.

108HOOFDSTUK EENENTWINTIG

'Jouw familie is net een groepje egels', zei Alex, terwijl hij ziji truck rond de ergste kuilen in de modderige weg leidde. 'Erj stekelig. Wat is er met jullie aan de hand?' Toen ik niet antwoordde zei hij: Tk bedoel, wie heeft de citroenen in je moeders mone gestopt? Tim kan het niet zijn geweest. Hij doet de hele tijd alsof hè allemaal zijn schuld is en onderneemt allerlei pogingen om ze t( verwijderen. Maar ze wijst hem voortdurend af. En dan die armt Terry. Ik denk dat je oma heel blij zal zijn als ze hen ziet vertrekken.Ik tuurde door het raam van de truck en zag maar half de voorbijzoevende bomen. Hij had gelijk. Het avondeten was opnieuw een marteling geweest: mama en Tim stil en humeurig, Enee doodmoe en huilerig, Evan brommend boven zijn bord. Oma had e: na de afwas helemaal versleten uitgezien en was onmiddellijk naar haar kamer gegaan, klagend over hoofdpijn. Ik maakte me zorgen om haar.'Ze zag er echt uitgeput uit, vond je niet?' zei ik na een hele tijd. 'Ik vraag me af of ze deze winter ziek is geweest zonder ons er iets over te zeggen.'Deze keer was het zijn beurt om niet te antwoorden.'Wel, is ze ziek geweest? Ze schrijft altijd dat ze het goed maakt.'

109

Hij aarzelde. Tja... toen ik haar deze lente een handje toestak, leek ze een paar keer buiten adem. En haar huid had een vreemde, grijze kleur.'Ik voelde hoe iets mijn hart samendrukte.'Ik vertelde het aan tante May en ze beloofde me dat ze haar zou overtuigen dokter Lindstrom eens op te zoeken. Die heeft haar wat pillen voorgeschreven. Ik weet niet welke, maar May zei dat ze er wel weer bovenop komt.' Hij keek me onderzoekend aan. 'Maar als ik jou was, zou ik de Munsters vertellen toch wat gas terug te nemen. Ik denk niet dat ze de spanning aankan.'Dat maakte me boos. 'jij en May wisten dat oma ziek was maar jullie vonden het niet nodig het ons te schrijven? Wat als ze echt ziek was geworden? In het ziekenhuis? Zou je haar ook laten sterven voor je ons op de hoogte bracht? God! Je zou haast denken dat ze familie van jou was en niet van mij!''Ze is als familie voor me. Trouwens, Terry vroeg ons jullie niets te vertellen', snauwde hij.We reden een tijdje stilzwijgend verder.De avondzon verspreidde een oranje gloed in de cabine van de truck. Ik hield een hand voor mijn ogen om ze tegen het felle licht te beschermen. Dat gaf me de gelegenheid om enkele tranen van zelfmedelijden weg te slikken.'De volgende keer schrijf ik. Nee, ik bel. Beloofd', zei hij.'Bedankt', mompelde ik. 'Sorry. Sorry dat ik altijd zo tegen je tekeerga.'Hij grinnikte. Het zonlicht warmde zijn huid tot zacht brons. 'Hé, denk er maar niet meer aan. Ik heb je familie in eeuwen niet meer samen gezien.' Hij pauzeerde. 'En watje vader betreft. Het spijt me dat hij jullie verlaten heeft. Verleden jaar heb ik niets gezegd - maar Evan bleef maar beweren dat hij waarschijnlijk naar Toronto zou vertrekken om er voorgoed bij je vader te blijven.''Zo zie je maar hoe die belofte is uitgekomen', zei ik bitter.'Ja. Toen ik Evan zag, wist ik niet goed wat ik moest zeggen.''Jij, met je mond vol tanden? Nee toch?''Grappig.''Er valt eigenlijk weinig te lachen.''Maar wat is er eigenlijk aan de hand?' vroeg hij. 'Of steek ik mijl grote snufferd in zaken die me niets aangaan?'Ik draaide het raampje omlaag en liet de koele bries met mijr haren spelen. Ik vertelde hem alles: hoe mijn vader plotseling vertrok, hoe we alleen nog wat van hem horen als hij ons eens eer grappig kaartje of een dikke verjaardagscheque stuurt. En it vertelde hem hoe Tim drie maanden eerder onze familiale puinhoop binnengewandeld was.'Gedraagt je moeder zich altijd zoals nu?'Ik schudde mijn hoofd. 'Ze had het wel altijd druk, maar vond vroeger altijd tijd om geboeid te luisteren naar wat wij te vertellen hadden, zie je? Nu lijkt het wel alsof ze rondloopt op gebroken flessen. Ze lijkt altijd zo koel en georganiseerd.'Hij knikte. 'Als ik het goed begrijp, gedraagt ze zich vreemd sinds het vertrek van jullie vader.''Ja. Maar weetje wat echt vreemd is? Papa en mama zagen elkaar amper. Ik denk niet dat ze... je weet wel... verliefd op elkaar waren, of toch niet meer. Voor hij ons definitief verliet, kwam het vaak voor dat hij dagenlang niet thuiskwam. Mama zei dan dat hij op zakenreis was, maar we wisten wel beter.''En daarna ging hij naar Toronto?'Ik knikte. Tk denk dat het haar erg veel pijn heeft gedaan. Evan mist hem het meeste. Ik niet. Misschien ben ik een zonderling.'Hij wierp een snelle blik op me. 'Denk je dat ze van Tim houdt?''Zal ik je eens wat vertellen? Ik wed dat ze van hem houdt. Toen ze pas getrouwd waren, leek ze gelukkiger. Hij is zo anders dan

110111

papa. Hij is altijd thuis. Hij is gek op haar. Vroeger plaagde hij haar voortdurend en bracht haar aan het lachen. Dat was een heel nieuwe ervaring voor ons, geloof me.''En jij? Vind jij Tim leuk?''Ik weet het niet.''Ja, toch wel - je vindt hem leuk, bedoel ik.''Zal wel.''Misschien moetje eens met je moeder praten.''Maak je een grapje?' spotte ik.'Het kan geen kwaad het eens te proberen.'De rest van de weg legden we in stilte af, maar toen we het erf van Harvey opreden, had ik een besluit genomen. Hij had gelijk. Het kon geen kwaad het eens te proberen. En ik zou in elk geval te weten komen welke plannen ze had met Tanden.Harvey zat in zijn schommelstoel in het portaal van zijn keet. Een windvlaag tilde de randen van zijn slecht gecombineerde dakspanen op en joeg de rook die uit zijn schoorsteen kwam de bomen in. Harv schommelde een paar keer om voldoende vaart te krijgen om uit zijn stoel te springen en strompelde het modderpad op dat zich over het erf kronkelde tussen roestende motoren, levenloze en geplunderde trucks en auto's en bergen roestend afval. Hij haalde zijn baseballpet uit zijn zak en trok die over het helgele dons op zijn hoofd.Ik was nog maar een paar keer in zijn keet geweest. Het enige dat ik had gezien waren rijen en rijen opgestapelde tijdschriften, kranten en boeken die tot het houten plafond reikten, met henneptouwen en zijden strikken om ze samen te houden. Harvey beweerde dat hij elke letter van die miljoenen bladzijden had gelezen en wou niet dat ik er eentje meenam.De eerste keer dat ik er kwam, zo herinner ik me, zag ik hoe een muizenkopje plots tevoorschijn schoot midden in de stoffige stapel. Het keek verwonderd in het rond met zijn roze oogjes en verdweenopnieuw, waarschijnlijk om zich verder aan zijn boeiende lectuur te wijden.Alex en ik draaiden onze raampjes omlaag. Het was meestal een goed idee om te zorgen voor wat frisse lucht als Harvey zich in een gesloten ruimte bevond. Zijn gegalvaniseerde badkuip, aan één kant van de voordeur, hing er meestal werkloos bij. Ik ging dichter bij Alex zitten om plaats te maken. Zijn arm, die de hele tijd op de rugleuning van de zetel gerust had, viel rond mijn schouders. Ik ging er ontspannen tegenaan liggen toen Harvey in de truck klauterde, maar daarna had Alex zijn arm nodig om te schakelen.May verwelkomde ons met twee gigantische taarten, waarvan donker, zoet sap droop. We aten in de keuken, rond de grote werktafel.'Zeg eens, Harv', zei Alex, uiteindelijk een ander onderwerp aansnijdend dan bosbessentaarten en vissen. 'Elizabeth hier heeft wat rondgesnuffeld op Rain Island. Ze heeft de resten van een hut gevonden. Woonde daar niet een of andere vrouwelijke goudzoeker?'Harvey dronk een flinke slok koffie, waarbij zijn adamsappel op en neer wipte in zijn broodmagere keel.'God, dat moet de hut van Frances Rain zijn geweest.' Hij leunde achteruit en peuterde tussen zijn tanden. 'Al jaren niet meer aan haar gedacht.''Heb je haar ooit ontmoet?' 'Iktrok op met een jongen wiens vader een van de grote zilvermijnen bezat. Ik was hier pas aangekomen vanuit het oude land. Ik was nog een kind. De vader van die jongen probeerde Frances Rain ervan te overtuigen dat ze haar aanspraak verkocht op Pebble Lake, zo'n tien kilometer hiervandaan. Eerst dacht ik dat ze een amateur was. Maar ze was niet dom. Ze werd opgeleid door Rudy en Pearl Pépin. En betere goudzoekers dan die twee zul je niet vinden. Ik

112113

moet twintig of eenentwintig jaar oud geweest zijn toen Frances stierf. En sindsdien heb ik al heel wat fortuinen gewonnen en verloren, is het niet, May?'Ze lachte en zei: 'Volgens wat ik hoor heb je nog steeds een aardige duit liggen in die bank in The Pas.''Zeg/ zei hij met een mysterieuze glimlach, 'ik kan toch niet verhongeren voor ik sterf, eh?' En toen grinnikte hij. 'Nu, wat die Frances Rain betreft, ze moet heel wat geld verdiend hebben. De meesten onder ons werkten samen met partners. Zij niet. Een echt mysterie, die vrouw.''Weet je waar ze vandaan kwam?' vroeg ik.'Ik heb gehoord dat ze een tijdje lesgegeven heeft in The Pas. Ze leerde de Pépins kennen en ging samen met hen op zoek naar goud. De laatste tien jaar of zo bleef ze hier constant. Bouwde die hut van haar met haar eigen twee handen. Leefde in haar eentje. Geen enkele man die het waagde om haar op te zoeken of ze schoot zijn hoofd eraf. De Pépins waren haar enige vrienden en hun basis lag helemaal in Braid Lake. De mensen zeggen dat die Frances Rain vreemd werd naarmate ze ouder werd.' Hij tikte met zijn vinger tegen zijn slaap. 'Mesjogge.''Mesjogge? Bedoel je gek?' Ik herinnerde me de zwartharige vrouw die ik had gezien. Ze leek me niet gek.'Helemaal niet ongewoon hier in die dagen, schatje', zei Harvey, terwijl hij op een vers stuk taart aanviel. 'Fortuinen gewonnen en weer verloren... lange, donkere winters. Ze kwam uit de stad, heb ik gehoord. Niet gewend aan de eenzaamheid. Maar natuurlijk geloof ik niet dat ze zelfmoord heeft gepleegd.''Zelfmoord?' gilde ik.'Dat wordt beweerd. Nee, ik denk dat haar dood te wijten is aan blootstelling aan kou of een longontsteking of weet ik veel wat. Haar familie heeft haar lichaam opgeëist en dat was dat.''Welke familie kwam haar halen?' vroeg ik.'Een of andere hoge piet uit het westen, als ik me goed herinner.''Maar je hebt haar nooit ontmoet', zei ik een beetje teleurgesteld.'Dat heb ik niet gezegd. Ik kende haar niet, maar dat deec niemand. Ik heb haar een paar keer ontmoet, maar het interieur var haar hut heb ik maar eenmaal gezien. Overal boeken. Ik weet niei hoe ze eraan kwam. De hele hut lag tjokvol boeken.''Dat moet jíj zeggen', zei May. 'Ooit mest ik jouw stal goed uit.''Doe dat en je krijgt met mij te maken', gromde hij. 'Nee, zé vertelde me, die ene keer, dat lezen ervoor zorgde dat ze niel krankzinnig werd tijdens lange vriesdagen en -nachten. Ze had gelijk. Ze had een volledige verzameling Dickens-boeken waarvooi ik mijn hele hebben en houden zou hebben gegeven. Behalve dat ik toen niets bezat. Lezen is mijn lust en mijn leven. Dat er bosbessentaart, natuurlijk.' May gaf hem nog een stuk.'Kun je haar beschrijven?' Ik hield mijn adem in en wachtte gespannen af.Trances Rain? Even nadenken... Groot. Zwart haar. Pezig - ik verkies vrouwen met wat vlees eraan - en de mooiste blauwe ogen die ik ooit heb gezien. Ze had een blik over zich... alsof er vanbinnen iets in haar brandde. Ik denk dat de mensen haar daarom vreemd vonden. Ze bezorgde je een ongemakkelijk gevoel.''Ik ben een paar keer op haar eiland geweest', zei May. 'Er heerst een vreemde, lege droefenis daar, alsof het iemand opwacht.'Ik haalde nog eens diep adem. 'Kwam er ooit een zus of nichtje op bezoek? Een jonger meisje? Van zo ongeveer dertien jaar?'Hij fronste naar de tafel. 'Weet je', zei hij langzaam kauwend. 'Ik herinner me inderdaad dat een kleine meid haar eens kwam bezoeken. Een zusje van haar, geloof ik. Maar ik weet het niet meer precies.' Hij wees

naar me met zijn vork. 'Dat meisje was ziekelijk. Frank Noble van de bedrijfswinkel zei dat Frances nu en dan

114

l

ispeciale dingen kwam halen voor het meisje. Dat ze weinig eetlust had. Vreemd dat jij iets weet over dat meisje. Ik was haar helemaal vergeten. Wie heeft jou over haar verteld?'Ik haalde mijn schouders op. 'En tussen haakjes, herinner je je ook twee indiaanse gidsen die hier rond die tijd geweest moeten zijn? Een identieke tweeling?'Hij staarde me aan van onder zijn wilde wenkbrauwen.'Hé, hoe weet jij dingen die ik al jaren ben vergeten? Zeker, ze werkten hier in de buurt. De Macdonald-tweeling. De beste vallenzetters van het district. Jij bent me er eentje, weet je dat?''Hoelang is het meisje gebleven?'De klep van de baseballpet schoof heen en weer.'Geen enkel idee. De zomer is goudzoekerstijd. Geen tijd om rond te lummelen.''Heb je haar ooit gezien?''Nee. Dat kan ik niet zeggen. Ik weet alleen wat Frank Noble me heeft verteld.''Weet je wanneer Frances Rain stierf?''Dát kan ik je wel vertellen. Hetzelfde jaar dat mijn partner Len en ik onze eerste grote concessie verkochten. Yep. Het jaar dat ze stierf, bereikten we de top. Het jaar was negentienhonderd vijfentwintig.'

116

HOOFDSTUK TWEEËNTWINTIG

Ik zat versteld. Hoe kon ik een vrouw gezien hebben die al meer dan zestig jaar dood was? Ik had haar gezien en zij had mij gezien. Het gekletter van borden in de gootsteen deed me wakker schrikken. Tijd om een handje te helpen bij de afwas.Alex stond op en greep een theedoek. Ik zag dat hij me aankeek vanuit zijn ooghoek. 'Alles goed?' vroeg hij zachtjes.Ik knikte.'Je hoeft niet te helpen hoor, Alex', zei May. Tk wil dat je eens kijkt naar hun boordmotor. De Rossmonds in hut twee hebben er problemen mee. Wil je hem leegmaken en vullen met het juiste mengsel? Hij heeft er nog maar eens gewoon gas in gedaan.'Alex keek eerst mij en daarna May aan.May draaide haar hoofd en keek me aan. 'Als Lizzie het niet erg vindt?'Ik voelde een warme gloed naar mijn hals kruipen. 'En waarom zou ik dat erg vinden?''Ik help je wel, jongen', zei Harvey. 'Je meisje zal hier nog wel zijn als je terugkomt. Maak je maar geen zorgen, Alex.''Dan zijn we weg', zei Alex, terwijl hij naar de deur liep. Hij liep de drempel over en verdween in de nacht.

117

|I i

!l

!i'Laten we backgammon spelen, kleintje', zei May.Ik haat het als volwassenen een mysterieuze glimlach op hun gezicht hebben.We speelden tot ongeveer elf uur. Ik had zin om met haar te praten over de dingen die ik op het eiland had meegemaakt, maar ik kon het niet. Het leek me te persoonlijk om het te delen met een volwassene. Misschien begreep ze het, maar anderzijds was de kans even groot dat ze haar gerimpelde, kleine gezicht verwrong in een onbedaarlijke lachstuip.

Alex kwam net binnen toen we een glas limonade hadden gedronken.'Laten we gaan', zei hij. Hij zat helemaal onder het vet en leek niet gelukkig. 'Laat die stomme Rossmonds hier nooit meer binnen of ik ben hier weg. Hij wil zelfs niet toegeven dat hij gas gebruikt heeft in dat verdomde apparaat.''Maak je maar geen zorgen', zei May. 'Ik heb hun kinderen betrapt op het stelen van chocolade. Nee, dit was hun laatste wildernis avontuur in dit hotel. Kun je niet beter Lizzie naar huis brengen? Het wordt laat.'Alex zette eerst Harv af. We reden langs de maanbeschenen weg naar Rain Lake in een afschuwelijke stilte. Toen de truck tot stilstand kwam voor het pad dat naar het meer leidt, bleven we zitten, starend naar de donkere struiken met de zilvergetande bladeren. De lucht trilde van het sjirpen van krekels en het rondspringen van kikkers.'Ik hoop dat je een zaklantaarn bij je hebt', zei Alex ten slotte tegen de voorruit. 'Je moet een heel eind varen.'Ik leunde tegen het portier van de truck, met een hand op de deurhendel. 'Ik red me wel. De boot heeft boordlichten. Trouwens, 's nachts zie je beter zonder zaklantaarn.''Gelijk heb je. Overdag trouwens ook.'Ik glimlachte naar buiten. 'Het duurt niet lang. Kijk maar hoe snel

118we hier waren vanaf oma. En toen nam ik jou zelfs op sleeptouw.'Daarmee was deze opwindende conversatie afgesloten. Ik wou net de deur openen toen hij zei: 'En, heeft Harv je iets nieuws verteld over Frances Rain?'Ik schudde mijn hoofd. 'Maar nu weet ik wel zeker dat zij de vrouw was die ik op het eiland heb gezien. Zij was het, geen twijfel mogelijk. Harvs beschrijving klopte perfect. En hij zei dat er een meisje was. En hij kende ook de Macdonald-tweeling.''Dit is echt ongelooflijk. Ik wou dat ik ze kon zien. Zie je wel? Je bent dus toch niet gek. Het was blijkbaar wel een vreemde vrouw, vind je niet?''Hij zei dat sommige mensen geloofden dat ze gek was. Maar hij denkt dat ze gewoon anders was. En ze was slim. En een vrouw die geen partner nodig had om in de wildernis te leven. Combineer die dingen met een hut op een eiland, tja, dan staan er al snel bepaalde mensen te roepen dat je gek bent.''Was ze knap? Mooi?''Niet echt. Een sterk gezicht. Maar haar ogen waren blauw, helder blauw.' Ik dacht een minuut na. 'Ach ja, sommige mensen zouden haar mooi noemen.' Ik leunde met mijn hoofd tegen de stoel. Tk ga ook nooit trouwen. Als ik zie hoe mijn ouders hun tijd samen verknoeid hebben, nee, dan lijkt het me allemaal de moeite niet.''Straks ga je me nog vertellen dat je op een eiland gaat wonen.''Misschien doe ik dat wel. Ik word een bekend schrijfster. Of een kunstenares. Ik verkoop mijn spullen via het hotel. Al die rijke Amerikanen die hier komen. Het lukt me wel.''Wel, je bent misschien niet krankjorum, maar in elk geval wel anders dan de meisjes bij mij op school. Misschien word je de volgende Frances Rain.

Jij bent anders. Je bent verstandig. En je bent een meisje. Je ziet er zelfs niet slecht uit. Beter dan verleden jaar, dat staat vast.'

'Bedankt voor het compliment', zei ik sarcastisch. 'Jij weegt ook geen tien ton meer, dus ben je er ook flink op vooruitgegaan.''Ja. Ken en Barbie.'We grinnikten beiden tegen de voorruit.'Wel, ik moet gaan. Anders wordt oma ongerust.' Ik opende het portier en sprong op de grond.Samen liepen we het pad af. Vanaf de rand van de rots leek de baai onder ons gesmolten zilver. De muggen die ons achternagezeten hadden, waren weggeblazen op de bries die uit het meer kwam.'Hé, kijk eens hoeveel sterren er aan de hemel staan', zei hij, zittend op de rots.Ik zat naast hem en keek omhoog. De hemel was een breed, donker doek met zilveren lichtpuntjes erin.'Het spijt me van mijn lieve tante May.''Waarom? Ik vond het leuk.''Je weet wel. Over het "als Lizzie het niet erg vindf'-stukje. Alsof jij mijn vriendinnetje bent.'Ik haalde mijn schouders op. 'Dat geeft niet.'Starend naar de sterren dachten we na over dat laatste. Nu ja, ik althans.'Ik moet gaan', zei ik, maar bleef zitten.Hij antwoordde niet. Zijn gezicht kwam dichterbij en we keken elkaar aan. Hij keek diep in mijn ogen en ik voelde hoe mijn eigen gezicht dichterbij gleed. De kus was kort. Je kon er zelfs over discussiëren of het wel een kus was geweest. En nu?'Wel, ik moet gaan', zei ik. Ik dacht dat ik dat al eens gezegd had. 'Oké?''Oké.'De volgende kus was iets langer en mocht beschouwd worden als een echte zoen. Ik was verrast dat onze neuzen niet in de weg zaten.We liepen hand in hand naar de boot, ons amper bewust van demuggen die ons ingehaald hadden in het beschutte, lagere gebied Ze schreeuwden ons toe terwijl we nog eens kusten, ik in de boot er hij geknield op de kade. Deze keer zaten onze neuzen wel degelijt in de weg.De motor startte bij de eerste ruk.'Tot ziens', zei hij.'Ja, tot ziens.'Ik draaide de boot en gaf gas. Hij zwaaide wild terwijl de bool over het maanbeschenen water gleed. Ik zwaaide al even wild terug.

120

I

i

il'

HOOFDSTUK DRIEËNTWINTIG

De volgende morgen kwam Alex al heel vroeg op bezoek en daarna zag ik hem elke dag bij de aanlegsteiger. We brachten het grootste deel van de dag door in het hotel, waar we overdag May hielpen en 's avonds backgammon en kaart speelden in de oude woonkamer.Ik vroeg Evan een paar keer mee, maar hij snoof alleen maar en maakte kwetsende opmerkingen over grote neuzen die elkaar over de hele wereld aantrekken.

Alex en ik probeerden een paar keer om de spoken terug te zien op Rain Island, maar zonder succes. Ik dacht dat de bril zijn magische krachten had verloren. Maar toen Alex samen met zijn vader en een groep Amerikanen een paar dagen ging vissen, trok ik in mijn eentje naar Rain Island.Frances en het meisje verschenen net zo gemakkelijk als het beeld op mijn televisie en hen zien leek even gewoon als een heruitzending van 'Star Trek' zien op een zaterdagmorgen.Die eerste keer bleven ze niet lang, maar toch lang genoeg om er zeker van te zijn dat het meisje er nog steeds was. Ze lag op een oude rieten stoel die voor de hut stond in de gespikkelde schaduw van de bomen. Toen ik dichterbij sloop, merkte ik dat ze een pentekening

iaan het maken was in een groot schetsboek. Frances zat naast haar en herstelde een spanner voor pelzen. Ze wisselden geen woord met elkaar, maar zagen er gelukkig uit.De volgende dag hadden ze ongeveer dezelfde pose aangenomen, behalve dat Frances deze keer een boek zat te lezen. Af en toe keek ze met een vreemde, verlangende blik in haar ogen over het meer. Het meisje keek één keer op van haar tekening en zei iets. Frances schudde haar hoofd. Het meisje wees naar de kade. Frances schudde opnieuw haar hoofd. Het meisje leek verdrietig. Ze leunde naar Frances toe en begon te smeken. Frances duwde haar zachtjes in de kussens van de stoel. Frances knikte en raakte het hoofd van het meisje heel even aan voor ze de hut in liep. Een paar minuten later kwam ze terug met een rugzak over één schouder. Het meisje en ik keken toe hoe ze haar kleine kano in het stralende zonlicht duwde. Ze draaide zich om en zwaaide. Het meisje zwaaide blij terug.Toen ze een paar meter ver was, holde ik naar de Beetle om haar te volgen. Maar tegen de tijd dat ik de kano gedraaid had, was ze al verdwenen.Elke daaropvolgende dag keerde ik terug om te kijken. Soms was Frances er, soms was ik er alleen met het meisje. Ik bracht mijn schetsboek en kleurstiften mee en het was meer dan vreemd hoe ik iemand zat te tekenen die aan het tekenen was, zonder dat ze wist dat ik er was - je snapt wel wat ik bedoel. Denk ik.Soms bleven de beelden langer en leken de kleuren helderder, en op een bepaald ogenblik dacht ik zelfs dat ik hun stemmen hoorde. Soms warmde de bril mijn huid op en voelde ik dat iemand heel dicht bij me stond en me bijna, maar net niet aanraakte. Wie was het? Het meisje? Frances? Stonden ze de hele tijd naast me te kijken wat ik deed? Probeerden ze me iets duidelijk te maken?Op de dag dat Alex weer thuiskwam, gebeurde er iets maar ik snapte toen niet wat het betekende.

122123

Toen ik op het eiland aankwam, zette ik de bril op voor ik afmeerde. Ik gleed langs hun kade, maar voelde een aarzeling, bijna een vriendelijke por voor ik door het beeld ging. Ik trok de kano op de kant en wilde net de glooiing op lopen, toen het meisje verscheen. Ze liep naar me toe.Ze ging gekleed in een veel te grote broek en een geruit shirt. Haar haren waren een wilde massa rond haar hoofd en haar lange neus was rood en schilferde. Ze had haar bril niet op. Ik weet dat het stom is, maar toen ze me passeerde zonder me op te merken, voelde ik me eenzaam en waardeloos, alsof ze me net had afgewezen.Ze zag er veel sterker en gezonder uit dan vroeger, en nadat ze me voorbijgegaan was, had ik het gevoel dat ik haar kende van ergens, ergens anders dan het eiland. Ik schudde mijn hoofd. Ik kon me alles wel inbeelden.Ik keek rond en besefte dat de blaadjes van de bomen van kleur verschoten. Nu al? Hoeveel tijd - hun tijd - was er verstreken tijdens de laatste paar dagen? In één week had ik maar enkele fragmenten van haar zomer met Frances meegemaakt.Ze klauterde in de vrachtkano en bukte zich om een geïmproviseerd zeil te hijsen, dat ze op zijn plaats zette door het uiteinde van de slanke mast te plaatsen in een gat in een van de doften van de kano. De wind ving het zeil en dreef haar weg van de kust. Ze leunde haar hoofd achterover en lachte in de wind. Hoorde ik de echo van haar gelach door het geraas van de herfstbries?In een dwaze bui ging ze staan en deed alsof ze speurde naar andere schepen, die ze zou kunnen enteren. Ineens draaide ze zich om en zwaaide naar iemand op de kust. Ik zwaaide terug en besefte toen pas wat ik deed. Snel liet ik mijn hand zakken. Ik voelde iemand naast me. Frances liep me voorbij naar de kade. Ze schreeuwde naar het meisje, gebarend dat ze moest gaan zitten. Het meisje lachte alleen maar en bleef wuiven.124De grote kano gleed zachtjes weg, terwijl het meisje met brede armgebaren naar de eenzame figuur op de kust zwaaide. Frances lachte en wuifde terug, en ging daarna met gekruiste benen op de kade zitten, toekijkend hoe het meisje heen en weer voer over de verblindende baai, terwijl ze haar ogen met haar hand afschermde tegen de sterke zon.Ineens blokkeerde een grote, grijze wolk het zonlicht en toen ze haar hand omlaag bracht, lachte ze niet meer. Tranen stroomden over haar wangen en haar gezicht was verwrongen van droefheid.Waarom? Had ik iets gemist? Wat had de bril niet toegestaan dat ik zag? Wat gebeurde er? Ik wou mijn frustratie uitschreeuwen. De gezondheid van het meisje kon het niet zijn, niet nu ze er zo gezond uitzag. Ik keek toe hoe ze nog steeds in de boot speelde. Het leed geen twijfel dat ze veel beter was.Toen trof me een ander, waarschijnlijker idee. Misschien liep het bezoek van het meisje op zijn eind? Misschien kwam de Kikkerman haar spoedig halen?Ik probeerde het beeld vast te houden en wou Frances troosten, maar eerst verdween zij, daarna het meisje en ten slotte de kano in het rokerige blauw van mijn eigen zomerse wereld. Als het beeld op deze manier spontaan verdween, bleven de afschuwelijke duizeligheid en hoofdpijn achterwege, en overviel me alleen het onrustige, benauwde gevoel dat je ook bekruipt als je ontwaakt uit een zwoel middagdutje.Ik liet het eiland roeiend achter me en voelde me alsof ik iemand in de steek liet die me meer dan ooit nodig had. Had ik haar maar kunnen helpen. Maar hoe? Ik schudde mijn hoofd. Ik werd echt gek. Want zeg me eens: hoe zou ik iemand kunnen helpen die al zestig jaar dood was?Kort daarna ontdekte ik het.

125

HOOFDSTUK VIERENTWINTIG

Toen ik thuiskwam, was alles erg rustig. Te rustig. Erica en Tim hadden 's morgens wat gezwommen. De oude, zwarte rubberboot was op de zanderige strook bij de kade getrokken. Overal verspreid langs de kade en de kustlijn lagen emmertjes, bootjes en ander speelgoed.Toen ik het pad op ging, trok ik mijn T-shirt van mijn bezwete rug. De hor kraakte onder mijn aanraking. Er bewoog iets op de sofa bij het verste raam. Ik zag Erica's piekerige haar, samengehouden in een vlinderclip, uitsteken achter de armleuning van de zetel.'Hoi', zei ik.Ze draaide zich weg en keek gefascineerd naar de kolibrie die buiten de hor fladderde bij het voedselplankje. Iets in de plotselinge beweging en de vochtige strengen donker haar rond de zijkant van haar roze wangen deden me halt houden en aandachtiger kijken. Ze had gehuild.Ik schoof haar benen aan de kant en ging naast haar zitten. 'Wat is er gebeurd?'Ze staarde me aan. 'Wat kan het jou schelen?''Wat bedoel je daarmee? Ik vroeg alleen maar wat er gebeurd was.'126

'En ik zei: wat kan het jou schelen?' Ze borstelde haar natte, zwarte haar met een mollige hand.'Het kan me wel schelen. Is er iets aan de hand?'Ze haalde haar schouders op. 'Er is helemaal niets aan de hand! Tim is weg. Meer niet.''Weg? Waarheen?''Weet ik het. Hij nam zijn paarse tas en oma bracht hem weg. Hij is vertrokken.''Bedoel je dat hij vertrokken is? Zoals in voorgoed weg?''Je bent al even stom als mama', zei ze met een doffe stem. 'Ik vertelde haar net hetzelfde toen ze terugkwam van haar wandeling. En ze vroeg me ook hetzelfde. Hij liet een briefje voor haar achter. Ik moest het haar geven. Hij zei dat hij me regelmatig zou komen opzoeken. Maar dat doet hij niet. Papa doet het niet. Maar het kan me niet schelen.' Haar ogen vertelden me iets helemaal anders.'Wel, je hebt mij nog, weet je.''Je praat niet eens meer tegen me. Je vertrekt elke morgen en komt pas thuis als ik al in bed lig. Soms zie ik je alleen maar bij het eten en dan praat je steeds met oma.''Waar is ze?''Dat heb ik je toch al gezegd! Ze is weg met Tim. Ze is nog niet terug. Ik mocht niet eens mee. Ze zei dat ze naar het hotel ging.''Hoe was ze? Woedend?'Ze knikte. 'Ja.''Waar is mania?'Ze haalde vol afkeer haar schouders op en mompelde: 'Ze maakten lang ruzie. Ze zei tegen Tim dat hij naar de hel kon lopen. Ze zei dat ze naar huis ging en dat hij dat maar moest slikken. Betekent dat dan dat hij moet vertrekken?''Tja, ik denk het wel. Maar maak je geen zorgen, hij komt wel terug.'

fZe ging recht overeind zitten. 'O nee, dat doet hij niet, Elizabeth McGill. Jij en mama en Evan haten hem! Hij is mijn beste vriend. Hij is de aardigste man van de wereld. En ik haat jullie allemaal. Alleen oma is oké,

maar zij was altijd jouw oma en niet die van mij. En je laat zelfs haar in de steek om elke dag met Alex Bird weg te gaan!'Dat kwam hard aan. Alles kwam hard aan. Ze had gelijk over alles. Ik had maar kort aan oma gedacht. Zelfs mijn bekommernis om haar gezondheid had maar eventjes geduurd. Ik had het te druk met Alex of Frances en het meisje.'Je vergist je wat Tim en mij betreft', zei ik. 'Ik vind Tim erg aardig.''O ja? Sinds wanneer?'Opnieuw had ze gelijk. Ik had het niet eens de moeite gevonden hem te zeggen dat ik hem aardig vond. En wat was er al terechtgekomen van mijn belofte aan Alex om eens met mama te praten?Dus was Tim ervandoor, dankzij mij. En Evan. En mama. We hadden het samen voor elkaar gekregen. Om verschillende redenen. Maar we hadden hem allemaal hard nodig, besefte ik ontsteld. Ik herinnerde me de tranen van Frances en hoe hulpeloos ik me gevoeld had omdat ik niets voor haar had kunnen doen. Hier was iets waaraan ik wel iets kon doen.'Ik zorg er wel voor dat hij terugkomt. En ik breng meer tijd met je door. Echt waar.'Ze begroef haar gezicht in de kussens van de sofa.Beloftes, altijd maar beloftes. Ze had gelijk. Jongens, wat was de prijs hoog die ik moest betalen. Wat een puinhoop.Het was stil in huis. Ik dacht dat er niemand in de woonkamer was tot ik Evans hoofd zag boven een stoel.Ik schopte mijn bezwete sportschoenen uit en zei: 'Waar is mama? Ik moet met haar praten.'Hij keek over zijn schouder. Ik hoorde het getik van ijs in zijn cola.'Hoe zou ik dat weten? Buiten ergens? Je zult al wel gehoord hebben dat haar Lieve Schat vertrokken is, hè? Halleluja.'Ik ging zitten op de armleuning van een stoel. 'Erica heeft het me verteld.''Die stomme idioot heeft het niet lang volgehouden, hè', grinnikte hij. 'Die grote jongens doen graag stoer, maar verschrompelen snel. En dan te bedenken dat ik de laatste paar dagen met hem ben gaan vissen. Wat een tijdverlies!''Echt?''En dan? Dat betekent niet dat we verloofd zijn. Hij was een lastpak, hoe dan ook. Nu zal ik hem deze winter niet kunnen vernederen als we gaan tennissen. Hij was van plan me mee te sleuren naar die club en me lid te maken. Hij is me twee blauwe Repella haken en een hengel verschuldigd.'Ik gaapte hem aan. 'Bedoel je dat jullie van plan waren om samen lid te worden van een club?''Hé, ik ben Erica niet. Ik gaf alleen maar toe om van zijn gezeur af te zijn. Ik zal blij zijn als ik eindelijk bij papa kan gaan wonen.''Word eens volwassen, Evan. Weet je dan nog niet dat papa jou of wie van ons dan ook nooit in zijn huis wil? Dat past niet in zijn levensstijl. Ook mama liep hem voor de voeten. Daarom is hij vertrokken.''En waarom vertrok Tim? Hè? Vertel me dat maar eens. Lopen we hem ook voor de voeten?' ''Nee, ik denk dat hij vertrokken is omdat hij ons voor de voeten liep. Hij zou nooit vertrekken zoals papa.'We keken elkaar aan. We wisten beiden dat ik het bij het rechte eind had, vermoed ik.'Maar laat me je één ding vertellen, Evan. Ik ruim deze puinhoop op, ook al is het het laatste dat ik ooit zal doen. Tim komt terug. Je zult het zien!'

128

l

'Ik zal het zien en het dan niet geloven', zei hij zacht.Ik liep de kamer uit, de gang door en door de achterdeur op zoek naar mama. Ik was niet van plan te zitten wachten tot er iets zou gebeuren.

i

130

HOOFDSTUK VIJFENTWINTIG

Ik vond mama op de steile richel waar oma en ik gepraat hadden over Frances Rain. Ze keek om zich heen toen ze me hoorde aankomen, en ik dacht dat ze het op een hollen zou zetten, maar toen zuchtte ze, zakte voorover en tuurde over het meer.In de verte dromde een massa donkere wolken onheilspellend samen. Kleine, okerkleurige wolken werden weggejaagd terwijl de grotere zichzelf opbliezen en naar ons toe dreven. Alles leek donkerblauw en geel.'Er komt onweer', zei ik. 'En heel zwaar blijkbaar.'Ze schoof op om wat plaats voor me te maken. Ik ging zitten.'Tim is weg, hè? Erica vertelde het me.'Ze knikte. Haar handen op haar knieën waren in een stevige vuist gebald, met ingetrokken duimen.'Net nu ik aan hem gewend was', zei ik. 'Het is onze schuld dat hij vertrokken is, denk ik. We hebben niet echt geprobeerd. Sorry.'Ze glimlachte wrang. 'Wel, jullie twee hebben niet echt geholpen, dat is waar, maar het waren Tim en ik... nee, ik stelde Tim teleur.' Ze rilde in de koele bries die plotseling opsteeg uit de ruwe golven onder ons. 'Hij heeft geprobeerd. Ik niet. Einde van het huwelijk. Het was niet eerlijk met hem te trouwen toen ik er nog niet klaar voor

131

was. Maar ik hoopte...' Haar woorden dreven weg op de wind.'Waarom ben je dan met hem getrouwd?'

'Met Tim? Misschien omdat we gewoon verliefd op elkaar waren?''Was dat zo?''Geloof het of niet, maar ik denk het wel. Maar ik heb nooit helemaal zeker geweten waarom ik zo snel met hem trouwde. Of toch - ja, ik denk dat ik het weet. Omdat ik niet oud wou worden zonder iemand in de buurt die mijn gevoelens begreep zonder dat ik iets uit hoefde te leggen. Ik voelde me als een van die mensen die hoog boven het verkeer staan op een smalle richel. Tim leek een tijdlang in staat om te beletten dat ik naar beneden keek. Een tijdlang.'

Ze leek meer tegen zichzelf te praten dan tegen mij. Ik wist niet eens zeker of ik wel hoorde te luisteren. Maar ik moest het proberen.'Wat is er dan fout gelopen?' vroeg ik zacht. Dit was de eerste keer dat we zo met elkaar praatten.Ze liet haar kin op haar knieën rusten. 'Ik denk dat ik bleef verwachten dat hij naar binnen ging, het raam sloot en me alleen op de richel liet staan.''Zoals papa heeft gedaan?'

Ze keek me aan, verrast. 'Ja, zoals papa heeft gedaan.''Tim zou dat nooit doen.'

'Maar ik slaagde er niet in om mezelf daarvan te overtuigen. Dus leek het me beter als ik niet te dichtbij kwam.''Wil je nog steeds bij hem zijn?'

Ze lachte. Het klonk verdrietig en veraf. 'Ja, ik denk wel dat ik dat nog steeds wil.'

'Het hoeft niet afgelopen te zijn', opperde ik. 'Hij is gek op jou. Nu ja, laten we realistisch zijn, misschien kom je na Erica, maar je staat nog steeds hoog op zijn lijst.'

t

Ze lachte. 'Nee. Ik weet niet zeker of ik nog op zijn lijst sta.''Meen je dat?''Dat begrijp jij niet, Elizabeth.' Haar stem klonk verstikt.'Wat valt er te begrijpen? Jij houdt van hem en hij houdt van jou. Papa verliet ons omdat hij niet meer bij ons wou zijn. Tim wil bij ons zijn. Jezus! We raakten hem niet eens kwijt. Je kunt het toch in elk geval proberen? Het is toch de moeite van het proberen waard?'Ze keek op naar de aanrollende wolken. Tranen welden op uit de hoeken van haar ogen. Ik wachtte.Uiteindelijk zei ze: 'Ik denk wel dat het de moeite waard is. Het wordt... moeilijk. Maar Tim...''Maar Tim wat?'Er was wat mascara in haar ogen gelopen. Haar haren waren helemaal in de war. Was dit mijn moeder? 'Tim zei dat hij er schoon genoeg van had toen hij vertrok', zei ze. 'Ik had het gevoel dat hij het echt meende.''Zoals ze zeggen in romantische boekjes, mama: ga hem achterna. Als Tim ziet dat jij komt voor hem, dan zal hij beseffen dat je van hem houdt. En je houdt van hem, toch? Je hebt het pas nog gezegd, hè?'Ze knikte.'Ga hem dan achterna en praat met hem. Sleep hem terug. En blijf hier bij ons. Wég met wat er in de stad gebeurt.'Ze grinnikte. Mijn moeder grinnikte zowaar.

'Ja', zei ze, terwijl de eerste regendruppels op onze gezichten vielen. 'Wég met de stad.' Ze liep weer het pad op naar huis. Toen stopte ze en keek over haar schouder naar me: 'Voor een tijdje, althans.'

132

I

HOOFDSTUK ZESENTWINTIG

Oma had de grote boot genomen en dus moesten we het stellen met de kleinere. De smalle bodem sloeg op en neer op de ruwe , golven. Pas toen we de aanlegsteiger hadden bereikt in de baai aan J de overkant, dacht ik eraan.Tk wed dat we geen auto hebben', zei ik, terwijl ik de boot vastmaakte aan die van oma. Ik ploeterde heen en weer over de rottende kade. 'Wat zijn we dom geweest. We hadden oma's sleutels moeten meenemen van haar kleine Rover. Nu zitten we zonder vervoer.'

Mama, de pony van haar kapsel tegen haar voorhoofd geplakt, tuurde door de gutsende regen. 'Daar had ik nooit aan gedacht. Ik heb de sleutels van onze auto. Misschien hebben ze die van oma gebruikt. Tim zou ons toch niet achterlaten zonder auto. Hij neemt waarschijnlijk de bus.'

Ze had gelijk. Onze stationcar stond onder de bomen aan het eind, bedolven onder bladeren, twijgen en dode insecten. Goeie ouwe Tim.

Toen we achter het hotel parkeerden, troffen we May achter de hor aan, alsof ze ons had staan opwachten. We ploeterden door de plassen naar haar toe.'Godzijdank ben je gekomen', hijgde ze. 'Tim is boven met haar. We wachten op de dokter.'Mama zwaaide de deur open. 'Wat is er aan de hand? Is het ma?''Zijn jullie Alex niet tegengekomen? Hij was onderweg naar de dokter en zou jou daarna halen.' May keek grimmig. 'Ze had een van haar vreemde toevallen. Ik denk dat het haar hart is.''Welke vreemde toevallen? Ik weet helemaal niets over vreemde toevallen. Heeft ze een hartaanval gehad?'May spande zich vreselijk in om rustig te blijven, maar haar handen wrongen zenuwachtig een handdoek uit. 'Wel, Connie, de laatste tijd heeft ze last van pijnlijke steken. De dokter heeft haar pillen voorgeschreven die ze onder haar tong moet laten smelten. We hebben haar er een gegeven en nu rust ze. De pijn is weg en ze slaapt. Ze leek verschrikkelijk opgewonden toen ze binnenkwam. Ze bleef erop aandringen dat Tim zou blijven en toen hij weigerde... hij zei iets over de bus... was ze nog meer ontsteld en toen begonnen de steken.''Waar is hij? Is Tim bij haar? Is hij al weg?''Hier ben ik, Connie', sprak een diepe stem van achter de trap. 'Ze maakt het goed. Ze slaapt.'Ik liep naar de trap en hij nam me zacht bij de arm. 'Maak haar niet wakker, Lizzie, oké?'Tk moet haar zien', zei ik. Tk moet haar zien.''Weet ik. Maak haar alleen maar niet wakker.'Ik knikte suf en holde de trappen op. Ze lag op May's chenille bedsprei, met een gewatteerde deken over haar lange lichaam. Alleen haar knobbelige voeten staken eronderuit. Ze hield haar voeten graag koel.Ik ging naast haar zitten en staarde haar aan. Iemand had haar bovenste gebit uitgenomen en haar zachte bovenlip was wat ingezakt. Ze had een vale kleur.

134

Ik legde één hand over haar knoestige vuist, maar raakte ze niet aan. Ik wou haar hand vastpakken en tegen mijn gezicht drukken, om de warmte te voelen, om te voelen hoe ze bewoog. Achter de dunne oogleden rolden haar ogen, en toen opende ze ze langzaam.'Lizzie? Mijn tanden, in godsnaam. Neem mijn verdomde tanden.'Ik haalde ze uit een glas water en legde ze in haar hand. Net als Harv maakte ze eerst een paar clicks voor ze naar me glimlachte.'Dat is beter. Hemeltje, wat deed dit rukje me goed. Ik veronderstel dat May iedereen aan het schrikken gebracht heeft? Ik ben nog niet van plan te sterven.''O, oma', was het enige dat ik kon uitbrengen. 'Ik hou van je.'Haar oogleden werden weer zwaar. 'Als je van me houdt, maak dan eens een kop thee voor me klaar. Ik ben zo droog als een bot. En als de dokter komt, vertel haar dan naar huis te gaan.'Ik schudde mijn hoofd. 'Geen sprake van, oma.''Laten we beginnen met de thee.' Haar ogen sloten zich, en gingen toen weer open. 'En daarna, dokter of geen dokter, zijn we hier weg.' 'Luister eens, oma...'

'En vergeet mijn thee niet. Anders sta ik op. En geef me een knuffel.'

Toen ik naar de keuken ging, was May brooddeeg aan het kneden, vloekend onder haar hijgende adem.'Waar zijn mama en Tim?''Ze zijn naar buiten gegaan', gromde ze. 'Dwaze idioten. Ik zei hun dat ze mijn woonkamer konden gebruiken, maar nee hoor, ze moesten zo nodig buiten in de regen.' Ze schudde haar hoofd. 'Net goed. Ik zou ze beiden een pak rammel kunnen geven.'Ik wachtte op de rest. Ik wist dat ze nog niet klaar was.Ze plaatste haar bebloemde handen in haar zij. 'Je oma kan de druk niet aan die die meid, je moeder, op haar legt. Altijd op haar gelegd heeft. Eerst verlaat ze de streek zonder gedag te zeggen... en

ze komt na haar huwelijk bijna nooit op bezoek. En daagt ze dan toch op, dan brengt ze een nieuwe echtgenoot mee en weigert ze de helft van de tijd haar mond open te doen! Daarna stapt haar man op en brengt Terry in alle staten en kijk wat er gebeurt!''Zeg!' zei ik opgewonden. 'Als jullie ons hadden laten weten dat oma ziek was, dan hadden we het misschien wat rustiger aan gedaan. We houden ook van haar, weet je wel. Waar is de thee? Oma wil een kopje.'We stonden bij de tafel, snuivend naar elkaar, en grepen toen beiden naar de ketel en vochten er hevig om.'Kneed jij je brood maar, dan maak ik de thee', zei ik scherp.

We staarden elkaar aan over de grote, zilveren ketel en toen barstten we in huilen uit, elkaar omarmend rond de dikke buik van de ketel.'De dokter is er!' schreeuwde Alex vanaf het erf. Het portier van een auto sloeg dicht en ik haastte me om dokter Lindstrom binnen te laten.Met een kort knikje in onze richting stampte ze haar laarzen af en liep snel naar de trap.Tk breng jullie op de hoogte van wat er aan de hand is nadat ik haar heb gezien', zei ze. Haar vriendelijke, sproeterige gezicht leunde tegen de deurstijl. 'Wil je voor ons beiden een kop thee maken?'Toen de thee klaar was, haalde Alex een paar kopjes uit de kast, sneed een notenbrood in stukken en legde een dikke plak boter op de sneden.'Ga je ouders maar halen', zei hij. 'De dokter zal met hen willen praten.'Ik knikte en liep naar de ramen die over het meer uitkeken. De regen was intussen een dikke, mistige nevel geworden en de wind joeg zware regengordijnen in de baai. Ik zag Tims grote, rode regen136

jack bij de kust en mama's naderende blauwe regenjas, die opgeslokt werd door de regen en er helemaal in verdween. Toen liepen ze in de richting van het hotel. Ik zat op de sofa bij het knetterende haardvuur en probeerde zo achteloos mogelijk te kijken.'Ik ga eens kijken bij oma nu jij beneden bent, Lizzie', zei ze met besliste stem. May gaf haar een kop thee om mee te nemen.De rest van ons zat rond de keukentafel, angstig het vonnis afwachtend. Het duurde niet lang.Dorothy Lindstrom, in de stad Fish Narrows en wijde omstreken bekend als Doe, schraapte haar keel, ging zitten en zei: 'Ik zou haar graag deze nacht hier houden, Connie. Dan kan ik om de paar uur eens komen kijken. Ik zou haar naar The Pas kunnen sturen, maar dat lijkt me niet noodzakelijk. Trouwens, ze zou zich er met hand en tand tegen verzetten.'Ze keek ons om de beurt aan, en ik voelde me op mijn stoel genageld toen haar kleine, bruine ogen zich in de mijne boorden.'Zoals ik je boven verteld heb, Connie, en ik vertel het nu ook aan je man en dochter, heeft Terry angina pectoris. Vergeet niet dat ze al zeventig is geweest. Tot nu toe heeft ze geen gezondheidsproblemen gehad. Maar ik heb geprobeerd haar aan haar verstand te brengen dat ze, als ze lang wil leven, niet te veel van haarzelf mag eisen.'Tim, mama en ik keken elkaar niet aan, maar ik merkte hoe hun schuldgevoel zich onder de tafel met het mijne mengde.'Nu,' zei ze, terwijl ze in haar sproeterige handen klapte, 'nu, misschien heeft ze te veel hooi op haar vork genomen nu jullie hier allemaal zijn. Niet dat jullie beter niet hadden kunnen komen. Maar Terry wil altijd alles zelf doen. Nu is het jullie beurt om iets voor haar te doen. Niet dat je haar als een kreupele moet behandelen. Nee, gewoon het zware werk overnemen.'Alledrie lieten we ons hoofd hangen en knikten. Ze sloeg op de tafel met haar hand en we schrokken op.

138

'Goed! Wel, onder deze voorwaarden denk ik dat ze morgenmiddag alweer op de been is. Oké?''Dat is beter dan we verwacht hadden', zei mama.'Maar vergeet niet/ zei Doe, haar vinger in de lucht schuddend, 'voorlopig kan ze absoluut geen stress verdragen.''Goed', zeiden we schaapachtig.'Dat is dan afgesproken. May? Ik stuur Isa Birch. Ze neemt een paar speciale taken voor haar rekening nu ze niet meer in de kliniek werkt. Samen kunnen jullie Terry in de gaten houden.' Ze keek ons aan. 'Als er iets gebeurt, dan sturen jullie onmiddellijk Alex met een boodschap, goed?''Goed', herhaalden we in koor.Tegen de avond waren we terug bij de aanlegsteiger. Toen we langs het donkere silhouet van Rain Island voeren, amper zichtbaar in de dichter wordende mist, dacht ik aan Frances. Beiden hadden we die dag gehuild bij de gedachte iemand te verliezen die ons dierbaar was. Ik trok mijn jas dichter tegen me aan.Twee families, dacht ik, door vele jaren van elkaar verwijderd, maar aan beide zijden van dat vreemde tijdgordijn dat ons van elkaar scheidde waren er problemen.Blijkbaar moest je, ongeacht de tijd waarin je leefde, minder aangename dingen het hoofd bieden. Ervan weglopen bood geen oplossing. Ik wist dat Frances Rain op de een of andere manier van haar problemen weggelopen was. Zou het meisje verdwenen zijn als ik terugkeerde naar het eiland? Zou Frances Rain uiteindelijk weer helemaal alleen zijn? Ik wist niet zeker of ik het wilde weten. Wij hadden oma tenminste nog.De maan gleed tevoorschijn van achter een dikke wolkenbank, en plotseling voelde ik me heel dicht bij Frances, bijna alsof ze naast me voer over het mistige water.

HOOFDSTUK ZEVENENTWINTIG

Erica, gek van geluk nu Tim terug was, maar bedroefd om oma, werd tijdens het hele avondmaal heen en weer geslingerd tussen doldwaze buien en vervelend gezeur. Ze wou geen ham, ze wou wel ham, niet zo gesneden, maar gesneden in dunne plakjes zoals oma altijd deed en zo zeurde ze maar door. Ik hoopte echt dat mama en Tim snel iets aan dat gejank gingen doen.Evan, lijkbleek om zijn neus en weinig spraakzaam, droop stilletjes af naar zijn kamer nadat hij het dessert geweigerd had. Ik denk dat hij erg geschokt was door oma's ziekte. Mama volgde hem en kwam een halfuur later terug, een gloeiende rode blos op elke wang en een schittering in haar blik. Ronde één voor het koppel.Ik was zo vermoeid dat ik nauwelijks uit mijn ogen kon kijken. Ik draaide me om bij de deur die naar de hal leidt en zei: 'Denken jullie echt dat oma beter wordt?''Ze zal wel moeten. We laten gewoon niet toe dat ze niet beter wordt', zei mama.Toen ik de blik zag die ze Tim schonk, was ik tevreden. Ik strompelde de hal door naar mijn kamer en zodra ik onder mijn dekbed lag, greep de slaap me bij mijn enkels en trok me mee in zijn zachte hol. Het laatste geluid dat ik opving was het gestage gekletter van140regen, als op het dak tikkende vingers in een fluwelen handschoen.

Ik tuurde naar de oplichtende cijfers op mijn wekker. Half vier. Waarvan was ik wakker geworden? Was het omdat de regen opgehouden was en alles zo stil was? Of had een ander geluid, een scherp nachtelijk geluid buiten mijn raam dwars door de stilte van mijn dromen gesneden?Het raam tegenover mijn bed stond open en de oude geruite gordijnen bewogen zachtjes mee met de vochtige bries die stil door de zilvergerande hor blies. Ik kroop dieper onder mijn dekbed. Plotseling bevond ik me op een van die momenten waarop je weet dat je alleen bent, maar toch het gevoel hebt dat je niet alleen bent. Ik voelde hoe kippenvel over mijn armen heen en weer kroop zoals wriemelende spinnen. Overdag wist ik hoe ik met spoken moest omgaan, maar 's nachts was iets heel anders. Te Edgar Allan Poe voor woorden.Ik dwong mezelf aan oma te denken. En mama en Tim. En Alex. En de verbazende gebeurtenissen die dag. Ik probeerde mezelf gerust te stellen met de gedachte dat oma de volgende dag terugkwam, maar dat afschuwelijke gevoel wikkelde zich steeds strakker om me heen.Ik hield mijn adem in en staarde met wijdopen ogen naar de muur naast mijn gezicht. Mijn huid tintelde en mijn schedel spande zich. Ik vroeg me af wie dat vreselijke, dunne, raspende geluid maakte tot ik besefte dat ik het zelf was - in een poging mijn adem in te houden. Ik wist dat als ik me omdraaide, een van de mensen van Rain Island naast mijn bed zou staan. Ik wist het gewoon.Als een echte held kneep ik mijn ogen stijf dicht en dook helemaal onder mijn dekens. Maar het gevoel dat aan me knaagde werd nog erger. Ik kroop onder mijn deken vandaan en rolde één oog zo ver als het kon naar één kant. Niemand. Langzaam, heel langzaam, mijn

141

nek zo stijf als een vastgeroeste deurknop, draaide ik me om om achter me te kijken.Niets.Ik ging overeind zitten. Er was helemaal niemand. Met bevende handen deed ik de olielamp naast mijn bed aan. Het flikkerende licht gleed over de houten muren en mijn bed. Niemand.Ik voelde me iets beter tot ik het doosje lucifers op het nachtkastje legde en ineens de bril zag liggen. Hij leek te trillen en te verschuiven in het gedempte licht. Bewoog hij in mijn richting? Als ik hem opzette, wat zou ik dan zien? Hevig bevend hield ik hem voor mijn ogen.De gedaantes van Frances en het meisje verschenen in het donkere licht aan het voeteinde van mijn bed. Hun beeltenissen trilden als de vlam in mijn lamp. Vliegensvlug dook ik weer mijn bed in en trok de dekens op tot aan mijn neus, zodat alleen mijn uitpuilende ogen en de bril erbovenuit staken.Frances keek me recht aan. Ik voelde hoe mijn adem mijn lichaam verliet in korte, scherpe pufjes. Ze hield haar beide handen voor zich uit, palmen omhoog, en ik voelde haar energie zich als een elektrische boog verspreiden over de ruimte tussen ons in.Een van haar handen bewoog traag naar buiten. De vingers wezen naar de verste muur, in de richting van het eiland. Steeds opnieuw herhaalde ze dat gebaar. Ik knikte heftig, hoewel ik niet wist waarom. Haar lange lokken hingen in een sterk gekroesde warboel over haar schouders. Ze droeg een lang nachtgewaad. Haar wangen leken ingevallen en haar ogen lagen dieper dan ooit, vol schaduwen. Het was net alsof ze al haar krachten had verzameld en gebruikt om haar armen op te heffen.Het meisje stond nauwelijks zichtbaar naast haar. Ze bestudeerde geïnteresseerd de kamer en betastte het dekbed, het ledikant en haar eigen kleren, met steeds een verwonderde blik op haar beschaduwdegezicht. De jas die ze droeg was dezelfde jas waarin ze zoveel jaren geleden op het eiland aangekomen was. Hoewel ze in mijn richting keek, dacht ik niet dat ze me kon zien.Haar beeld verdween het eerst, gevolgd door dat van Frances, maar niet voordat ze me nog eens had aangesproken met donkere, sombere ogen. Ik knikte uit alle macht, zonder te weten of ze me konzien.Naarmate hun greep op mij afnam, kwam ik met een verraste schok tot het besef dat ze elkaar niet hadden aangekeken. Ik vroeg me af of de ene wel wist dat de andere er ook was.Zonder de bril af te zetten lag ik stijf en roerloos onder de dekens. Ik luisterde en wachtte, maar de leegte in de mij omringende lucht vertelde me dat ze verdwenen waren. Ik wist ook dat ik de volgende morgen allereerst naar het eiland zou gaan. Ik zou morgen uitvissen wat dit bezoek betekende. Als Frances het nodig vond om het hele eind naar mijn huis af te leggen, dan moest het wel de moeite zijn. Ik vroeg me af waar ze zich nu bevond.Buiten huilde een nieuwe stormwind door de bomen en stroomde de regen als tranen neer.

142143

HOOFDSTUK ACHTENTWINTIG

Maar wegkomen was niet zo makkelijk als ik had gedacht.Toen ik mijn zware oogleden opende, stond Evan pal naast mijn bed, zijn starende blik op mij gericht. Het felle zonlicht viel enthousiast door het raam.

'Moest je nu echt zo nodig voor Cupido spelen voor die twee?' snauwde hij. 'Nu moet ik voor de rest van mijn leven tonijnkasse rollen eten. God, wat haat ik tonijnkasserollen.'Ik keek hem met één oog aan. 'Hou je kop, Evan. Je was net zo blij als ik dat hij terug was. En ga mijn kamer uit.' Dit veel te vroege bezoek zinde me hoegenaamd niet.Hij bleef staan. 'Heb je oma gezien? Hoe zag ze eruit?' Hij beet op zijn onderlip en ik had medelijden met hem.'Ze zag er redelijk goed uit', zei ik. 'Dokter Lindstrom zegt dat ze het wel redt. Zodra ze me zag, eiste ze een kop thee.' Ik ging rechtop zitten en rekte me uit. 'Straks is ze er weer helemaal bovenop. Eerlijk.''Probeer je me voor de gek te houden?' vroeg hij met krakende stem.'Nee. Ze zag er moe uit, maar ze redt het wel. Echt. Eerlijk waar.' 'Wel, ik hoop voor jou dat je me niets op de mouw speldt', gromde144hij, draaide zich om, liep de kamer uit en sloeg de deur hard achter zich dicht.Ik glimlachte naar het plafond. Straks was hij weer bijna helemaal mens geworden.Ik kleedde me snel aan en hoopte dat de keuken niet afgeladen vol zat. De anderen waren me natuurlijk allemaal voor. Dat soort pech heb ik nu altijd! Tim was brood aan het roosteren boven het haard rooster en mama besmeerde de broodjes met boter. Bij elke gelegenheid raakten ze elkaar aan. Nu en dan wierp ze een blik naar haar gapende kinderen, glimlachte verontschuldigend en glimlachte dan opnieuw. Het leek wel alsof ze een geheim voor zichzelf hield. Net als Tim.Toen ze niet keken, maakte Evan stil kokhalzende gebaren, met zijn vinger diep in zijn keel, greep toen naar zijn keel en liet zijn tong uit zijn mond hangen. Nadat ik de twee oude tortelduiven twee minuten had gadegeslagen, kon ik het alleen maar met hem eens zijn.'Wil je gaan vissen?' vroeg hij voorzichtig.'Nee, bedankt. Daar heb ik niet veel zin in. Ik ga gewoon wat rondlummelen.''Zoals je wilt. De boot moet trouwens toch leeggehoosd worden.' Hij haalde zijn schouders op.'Als ik de boot leeghoos, mag ik dan gaan?' vroeg Erica. 'Alsjeblieft?'Hij rolde met zijn ogen. 'Oké, maar eerst hozen.''O, leuk. Ik ga meteen.''Wil je haar helpen met het hozen, Evan?' zei mama, met een lieve glimlach.Evan rolde opnieuw met zijn ogen, keek Tim aan en liep met afhangende schouders Erica achterna, die huppelde door de keukendeur.

145

'Ach, we kunnen niet verwachten dat één nachtje slaap een ander mens van hem gemaakt heeft', zuchtte Tim.'En toch, is dit niet vertederend? Hij oefent voor als ma thuiskomt. Snel zal hij beseffen dat hij niet voortdurend de stoere jongen moet uithangen', zei mama naïef. 'Ik moet hem wat strenger aanpakken. En meer tijd met hem doorbrengen. En met de meisjes. Zoals jij gedaan hebt.''Jezus, word maar niet te vriendelijk', zei ik. 'Dat zijn we niet gewend. Zorg er gewoon voor dat je er bent als we je echt nodig hebben. Hemeltje. Hoor mij eens. Ik klink als een sprekend opvoedingsboek.'Tim grinnikte en raakte mijn paardenstaart aan. 'Maak je maar geen zorgen. We worden nooit de Cosby-familie. De McGills zijn nog steeds in de meerderheid.'Mama schraapte haar keel. 'Wel, Lizzie, wat zijn je plannen voor vandaag?'Nu was het mijn beurt om te grinniken. 'O, ik was van plan wat bij jullie te blijven.' Ik zag de blik die ze met elkaar wisselden. 'Oké, oké, ik snap het al. Ik ga wat varen met de kano. Voor, eh... laten we zeggen een paar uur. Veel plezier!''De jeugd van tegenwoordig weet veel te veel', gromde Tim, terwijl hij me een stuk toast toewierp. Ik ving het op en ging de deur uit.

Op het eiland glinsterden de bladeren van de nachtelijke regenval en het witte rendiermos, gewoonlijk korstig en droog, voelde zacht en sponsachtig aan onder mijn gymschoenen.Toen ik de bril opzette, zag ik dat het meisje niet ver van me vandaan op de aanlegkade zat. Ze zwaaide naar Frances, die zich van de kust had afgeduwd in een volgepakte kano. Frances ging gekleed in een geruit jasje en een gebreide hoed. Ze zwaaide terug,groef toen haar peddel diep in het water en voer in de richting van oma's kust. Een paar slagen later draaide ze zich en riep iets tegen het meisje, dat haar hoofd schudde, lachte en haar uitzwaaide. Het gevoel bekroop me dat ze het meisje wou meenemen, maar ik snapte niet hoe ze dat wou doen, want de kano was echt boordevol.Toen flitste de gedachte door mijn hoofd dat ze misschien wel verhuisden. Als Frances alvast vooruitging om een andere woonplaats in te richten, misschien in een van haar trappershutten, dan betekende dat dat ze bang waren voor de terugkomst van Kikkerman. Toegegeven, het was een wilde gok. Maar het leek geen onzin.Een hevige windvlaag waaierde duizenden gele blaadjes over de kust. Heel wat bomen waren al volledig kaal, met hun magere geraamte stijf tegen de hemel.Het meisje keek toe hoe de kano kleiner en kleiner werd. Toen ze niets anders meer zag dan een petieterige stip, stond ze op en liep langzaam naar de hut. Ik bleef zitten waar ik zat en sloeg haar gade, me afvragend hoe ze heette. Ze zag er niet uit als een Jane of een Nellie, of zelf een Hildegard. Ik keek toe hoe ze hout verzamelde.Daarna, toen ze zat te lezen, zat ik recht tegenover haar en tekende haar in zachtblauw potlood. Blauw leek bij haar te passen, want ze was zoveel moeilijker te zien dan Frances. Ik vroeg me af hoe dat kwam.Ik was juist bezig de lijnen van haar mouwen te schetsen toen ze het boek neerlegde en over het meer in de andere richting tuurde dan die waarin Frances was vertrokken. Ik rekte mijn nek om te zien naar wat ze keek. Aan de verre horizon bewoog een stip zich in onze richting.Ze liet haar boek vallen en liep de hut in, om onmiddellijk daarna weer naar buiten te komen met Frances' verrekijker. Ze verstijfde. Toen ze de verrekijker liet zakken, hadden haar ogen de bevroren

146

147

blik van een hert dat gevangen zit in de lichten van een aankomende auto. Ze stond scheef in de plotseling opgekomen wind en keek in de richting die Frances' vrachtkano gekozen had. Om de een of andere reden werd haar figuur helderder, alsof haar angst haar nieuwe energie had gegeven.Toen het vaartuig dichterbij kwam, herkende ik de tweeling aan beide uiteinden van de boot. Ze droegen hetzelfde blauwe shirt onder bijpassende duffels. Hun kano sneed door de diepe golven als een pas gewet slagersmes. In het midden, tussen de tweeling in, gekleed in dezelfde jas en gleufhoed, zat de Kikkerman.

148

HOOFDSTUK NEGENENTWINTIG

De Kikkerman hees zichzelf op de kade, ging helemaal rechtop staan en schikte zijn jas over zijn schouders. Hij liep het pad op naar de hut. Ik keek om me heen. Geen spoor van het meisje.Brede schouders blokkeerden plotseling mijn uitzicht, en als een tot leven gebracht karakter in een film schoot hij langs me heen het pad op. Ik liep hem achterna terwijl ik schreeuwde: Trances komt dadelijk terug. Neem het meisje nog niet mee. Frances weet het niet!'Maar hij hoorde me niet. Hij liep driftig door, meedogenloos als een kettingzaag door de stam van een pijnboom.In mijn haast om haar te helpen vergat ik dat hoewel het pad voor hem gemakkelijk begaanbaar was, het dat voor mij niet was. Mijn voet gleed onder een verborgen wortel en ik viel languit op mijn gezicht, terwijl mijn schetsboek in het struikgewas naast me belandde. Vanuit die positie keek ik toe hoe hij de hut binnenstapte.Toen ik de deur bereikte, was ze gesloten. De deurknop loste op onder mijn hand. Ik liep naar het zijraam en gluurde naar binnen. Het meisje stond de man aan te staren, terwijl hij allerlei dingen in haar oude koffer slingerde. Uiteindelijk wierp ze zich op hem en begon verwoed aan zijn arm te trekken, maar hij sloeg haar van zich af als een vervelende mug.

149

Toen hij klaar was, verzekerde hij zich ervan of hij alles had, haalde toen haar jas van de haak en overhandigde hem haar. Ze schudde haar hoofd, haar armen stijf tegen zich aan gedrukt, haar kin in de lucht. Hij schudde de jas voor haar heen en weer en zijn nauwelijks bewegende kikkermond zei iets.Ik zag een rij kleine, scherpe tanden. Ze schudde opnieuw haar hoofd en zei iets terug, iets wat hen blijkbaar beiden erg schokte, want ze bleven onbeweeglijk als standbeelden tegenover elkaar staan. Toen hief hij zijn gigantische hand op en sloeg haar.Toen hij zich van haar afwendde, las ik in zijn gezicht de woede om wat hij had gedaan. Toch rechtte hij zijn schouders, zette zijn boze gezicht weer op en keek haar opnieuw aan. Traag, zonder een woord te zeggen, terwijl de tranen over haar wangen stroomden, trok ze haar jas aan.Hij draafde de hut uit en zwaaide de deur zo hard open dat ze bijna uit de scharnieren sprong. Het zonlicht viel op het meisje. Met beverige vingers bond ze haar haren samen. Ik wist zeker dat ik haar zachte gejammer hoorde in mijn hoofd. Ik ving de geur van brandend hout op, keek op en stelde vast dat de tinnen schoorsteen de rook uitspuwde. De wind voerde hem mee over het dak en verspreidde hem tussen de bomen.Het meisje liep de kamer rond en raakte eerst een kleine vaas met herfstbladen aan, daarna een houten schommelpaard en ten slotte een klein bed in de hoek. Ik tuurde ingespannen door het raam. Het bed was hetzelfde als dat in mijn kamer bij oma. Het was mijn bed! Nog voordat ik besefte wat deze ontdekking betekende, knielde het meisje neer en haalde iets van onder de matras tevoorschijn. Het was klein en plat en verpakt in wat zacht zeemleer leek. Ze ging aan de kleine, blauwe tafel bij het raam zitten toen de Kikkerman opnieuw naar binnen stormde. Hij greep haar bij de pols en sleepte haar achter zich aan.150

Terwijl ik achter hen aan strompelde op het pad, hoorde ik het spookachtige suizen van de wind van lang geleden die aan hun jassen trok en hen naar de kano en de wachtende mannen stuwde. Het arme meisje probeerde hem iets duidelijk te maken; ze bleef tegenstribbelen en zwaaide met haar vrije hand met het pakje. Maar hij bleef zijn hoofd schudden en sleepte haar mee. De twee indianen keken emotieloos toe.Het meisje wrong zich in alle mogelijke bochten om zich van de Kikkerman los te rukken, maar gleed uit over de rotsige helling. Toen hij nog eens stevig aan haar arm trok, viel ze voorover en belandde het pakje op de grond. Ze probeerde het op te rapen, maar in de schermutseling schopte de Kikkerman tegen het pakje en het verdween over de scherpe rand van de rotsen.Het meisje gaf zich gewonnen en liet zich naar de kano leiden. De man hees haar in de boot en ging pal achter haar zitten, waarbij de kano helde onder zijn zware gewicht. Het meisje viel tegen de doft, met haar handen voor haar gezicht.Terwijl ze wegvoeren liep ik naar de kust en gilde: Tk vertel het haar! Beloofd. Ik vertel haar wat er gebeurd is. Ik beloof het je!' Maar ze keek niet op.De kano gleed met zijn lieve gevangene de wazige herfstlucht in. Terwijl ik schreeuwde, werd mijn eigen zomerse wereld steeds beter zichtbaar en verdreef de bleke, glinsterende, gele visioenen van haar verleden.Ik weet niet hoelang ik aan de kust bleef zitten met mijn armen en benen op mijn knieën. De gebeurtenissen van de afgelopen paar weken overstelpten me. Hoeveel meer kon een mens verdragen?Mijn geest was zo verward dat het leek alsof een razende wind in mijn oren gierde. En toen, onder het geraas, verscheen het verre gedreun van de motor. Helemaal in de war keek ik in de richting die de grote kano gegaan was.

151

In de verte, glijdend langs het eiland, zag ik een kleine boot, en in die boot zaten twee mensen, de ene een grote, magere figuur met een brede strooien hoed. De andere persoon was Alex. Hij bracht oma naar huis. In minder dan een minuut was ik in de Beetle geklommen en duwde me af in het door de zon bont gespikkelde water. Ik zwaaide met beide armen. Toen ze terug zwaaiden, voelde ik mijn hart zwellen. Blijkbaar kan ik toch nog wat meer verdragen, dacht ik.

152

J

HOOFDSTUK DERTIG

Alex bleef een hapje bij ons eten en speelde daarna nog een spelletje poker met Tim en Evan. Mama las in Tims boek en gluurde over de rand ervan als een detective in de lobby van een hotel. Moet ik je vertellen dat Tim en Evan heel andere meningen hadden over de regels van het spel? Ik hoorde hun gekibbel vanwaar ik zat op de veranda, bij oma.'Hmmm', zei ze, het dieetblad dat ze van Doc had gekregen aan de kant schuivend. Tk heb gisteren die chocoladecake gebakken omdat het mijn lievelingsrecept is. Dit dieetgedoe is voor vogels.''Het ziet er toch niet zo slecht uit', zei ik om haar aan te moedigen.'Hmmm.''Hoe voel je je?''Goed. Gewoon goed. Wind je maar niet op, Lizzie.'Ik ging naast haar zitten op de sofa. 'Gewoon goed? O ja? Laten we dat nog eens proberen. Hoe voel je je?''Ellendig. Moe', mompelde ze. 'Oud, versleten en balend.''Wel, dat lijkt me heel normaal, is het niet?' Ze schonk me een boze blik. 'Goed geslapen bij May?''Weetje, Lizzie, het is heel vreemd... stom eigenlijk... maar toen ik een jonge vrouw was, had ik vaak gekke dromen. En vannacht had

153

ik weer zo'n droom. Misschien komt het door de pillen die ik moet nemen.''Bedoel je gek, haha, of gek vreemd?''Gek vreemd.''Ik ook. Ik heb ook vreemde dromen. Waarover gingen die van jou, oma?'Haar stem klonk schor van vermoeidheid. 'Heel erg eigenaardig. Altijd dezelfde droom. Het is alsof ik vanaf een afstand toekijk. Een meisje staat bij het voeteinde van mijn bed en bekijkt alles in de kamer. En in mijn bed ligt nog een ander meisje. Niet ik. Of toch? Ik wil met hen praten, maar ik weet dat ik dat niet kan. Ze zien me niet. Ik heb hun iets belangrijks te vertellen. Dan word ik wakker en weet ik niet meer wat. Gek.' Haar stem was verstild tot een gefluister, en ze sliep.Ik hield haar lange, pezige hand in de mijne en dacht diep maar doodop na. Was dit niet dezelfde droom als degene die ik de vorige nacht had gehad? Behalve dat oma niet zei dat Frances er was. Waarom zou oma een droom hebben die zo lijkt op die van mij? Ik legde haar hand zachtjes over de andere en sloop op mijn tenen de veranda af. Alex was in de keuken, op zoek naar flesjes cola.'Alex. Ik moet met je praten.'Hij legde zijn armen om mijn schouders heen, een cola in elke hand. 'Het werd tijd. Ik dacht al dat ik vreselijk uit mijn bek stonk. Frons niet zo. Ik maak maar een grapje.' Hij mikte een kus op de juiste plaats maar ik draaide mijn hoofd en hij miste doel.'Alex. Ik moet met je praten.'Hij keek rond. 'Zit hier ergens een papegaai? Of een echo?''Alex! Ik moet...''Ik weet het, ik weet het - met mij praten.' Hij liep naar de deur. 'Hé, jongens, ik speel niet meer mee. Elizabeth en ik gaan een eindje wandelen.'154

J'Jezus, Birdface, echte pokerspelers gaan niet weg midden in een spelletje, vooral niet als ze aan het winnen zijn', riep Evan.'Ja, Bird. Kom hier en speel verder. Mijn geluk is aan het keren', gromde Tim.'Sorry, kerels, ik stop ermee.''Dan neem ik het van je over', zei mama van achter haar boek.'Vrouwen kunnen niet pokeren', spotte Evan.'We zullen eens zien wie er aan het eind de meeste lucifers heeft', zei ze.'Ik ook, ik speel ook mee', viel Erica in vanaf de vloer, waar ze aan het kleuren was. Daarop volgde een langgerekt gegrom.Alex en ik gingen via de achterdeur naar buiten.'Eén grote gelukkige familie, hè?' zei Alex. 'Denk je dat het zo zal blijven?''Wie weet?' Op dat ogenblik kon het me echt niet schelen of ze elkaar met een bijl te lijf gingen. 'Luister, ik moet je iets vertellen.''Dat meen je niet', zei hij lachend.Ik gaf hem een duw en hij greep me vast en hand in hand liepen we naar de kust. Ik vertelde hem zo duidelijk als ik kon wat er de vorige nacht was gebeurd, en op het eiland die middag en ten slotte over oma's droom.'Brrr, nogal griezelig, Lizzie, hè? Jullie hadden beiden dezelfde droom?''Ongeveer. Maar de mijne was geen droom', beklemtoonde ik. 'Ik werd wakker, zette de bril op en toen zag ik hen. Maar ik ben ervan overtuigd dat Frances en het meisje elkaar niet zagen. En ik weet ook zeker dat het geen droom was. Hou dus maar op met zo naar me te kijken.''Zou het kunnen dat je op de een of andere manier contact had met oma's droom? Of zij met die van jou?' 'Maar ik heb het niet gedroomd!'

155

'Oké, oké. Ben je al op zoek gegaan naar dat pakje dat het meisje heeft laten vallen?''Het pakje!' riep ik uit. 'Ik heb er niet eens aan gedacht het te zoeken! Ik was veel te ontsteld. We moeten het vinden!''Hé, Liz, wacht.'Maar ik holde al de kade op. 'De bril zit in mijn zak. Meer heb ik niet nodig.'Toen we op het eiland aankwamen, zei Alex: 'Wat als Frances het al gevonden heeft? Ik bedoel, zestig jaar geleden. Jezus, ik praat alsof ze hier zijn!' Hij trok de neus van de boot aan land. 'Of misschien is het in het water gevallen en weggerot.''Anderzijds/ riep ik over mijn schouder terwijl ik de glooiing op klom, 'kan het net zo goed nog steeds hier ergens liggen.'Aan één kant van de aanlegrots was er een redelijk steile kloof. De rots was gespleten en gebarsten in verschillende lagen, en de afgescheurde blokken en leien lagen in een wanordelijke hoop onderaan de glooiing en in het water.Kleine, geheime richels lagen bovenop elkaar, sommige diep en donker, andere ondiep en glimmend met helder gekleurde mossen en bessen. De moed zonk me in de schoenen. 'Ik zag hoe het hier overheen gleed. Waarschijnlijk is het in het water terechtgekomen.''Waar stond ze?''Ze stond helemaal niet. Die dikke bullebak sleepte haar mee en ze liet het vallen precies waar jij nu staat. Hij schopte ertegen en het vloog weg. Die kant uit.' Ik wees naar zijn linkerschoen.'Dan kan het zijn terechtgekomen in een van die richels', zei hij en ging op zijn knieën zitten om over de rand te kijken.Nu vraag ik je. Wat kan een mens meer verwachten? }e vertelt een kerel dat een van de spoken die je de laatste twee weken in de gaten hebt gehouden - door een oude bril ook nog, stel je voor - een pakje heeft laten vallen en hij helpt je zoeken.156

JIk huppelde en sprong over de gekerfde stenen, en voelde hun scherpe kanten door mijn zachte gymzolen heen. Rondom de hele rotsoppervlakte staken donkere gaten, gebroken richels en groepjes mos waarop kleine, groene varens groeiden.'Hier zit een redelijk diepe kloof', riep ik. 'Recht omlaag. Verdorie! Had ik maar een zaklantaarn.''Een zaklantaarn?' vroeg Alex, die op zijn buik en met zijn kin op zijn armen naar me tuurde. 'Er ligt er een in de boot. Ik ga hem halen.'Ik gluurde nieuwsgierig in het donkere, platte gat en wachtte. Een paar minuten later schommelde een zaklantaarn voor mijn ogen aan een dun stukje vistouw.'Je kon hem ook gewoon geven', zei ik lachend.Ik maakte de zaklantaarn los. Net buiten mijn bereik viel het zachte licht van de zaklantaarn op een zwart voorwerp. 'Hé! Wacht! Kom hier eens kijken.'Alex kon er net bij. Hij haalde het tevoorschijn, samen met wat modder en bladeren.'Ze hield er blijkbaar erg van om dingen in leer te verpakken', zei ik zacht.'Mijn God, Lizzie/ zei hij, 'je hebt dus echt gezien dat ze dit zovele jaren geleden liet vallen. Laten we terug naar boven gaan en kijken wat erin zit.'Buiten adem bereikte ik de top van de rots en ging met een plof zitten. Het was een warme, zonnige dag maar het pakje voelde koud en zwaa,r aan in mijn hand.'Misschien verkruimelt het helemaal als ik het aanraak', mompelde ik terwijl ik het omdraaide in mijn handen.

'Ga je het nog openmaken of niet? Ik kan de spanning niet aan!' Hij liet zich rochelend voor dood neervallen.Ik strikte het zwarte leren riempje dat het pakje samenhield los. Het schapenleer was donker en stijf en behield zijn vorm. Eronder

157

ilag een laag wasdoek. Ik trok het weg. Ik wist niet wat ik verwachtte, maar dit was het niet. Was dit hetzelfde schetsboek waarin ik haar had zien tekenen? Mijn hart ging hard en snel tekeer.'Het is gewoon een oud schetsboek', zei Alex. 'Zie je? Daar zit een lange stoffen lus met nog steeds een potlood erin. Een mooi potlood. Goud, wed ik. Het is niet eens verroest. Misschien schrijft het nog steeds?'Ik luisterde niet. Ik opende de klep. Binnenin zat een dunne hoop vergeeld papier, met watervlekken erop en geïllustreerd met mooie letters en prachtige tekeningen - sommige in potlood, andere in inkt, en hier en daar een heel vage toets van waterverf.Het was een dagboek in woord en beeld van het verblijf van het meisje op Rain Island. De hut, geschetst in inkt, het meer, geschilderd in zachte lentekleuren en een potloodtekening van donkere donderwolken waren allemaal omgeven door schriftelijke notities, een soort verslag van de gebeurtenissen van elke dag. De laatste aantekening dateerde van de dag voordat de Kikkerman terugkwam.

Morgen steekt Frances het meer over om een kleine hut in te richten die ze bezit op Form Lake. Over een tweetal dagen vertrekken we, voor het geval papa beslist om ons te verrassen en mij vroeger dan afgesproken komt halen. Als het meer bedolven ligt onder de sneeuw, keren we terug naar ons kleine huisje op het eiland. Ik kan amper wachten om Rain Island te zien onder het zachte winterdons. Ik heb nog twee bladzijden over en daarna schenk ik dit boekje aan Frances. Ze maakt er zich zorgen over dat ik hier eenzaam ben. Dan zal ze merken hoezeer ik hier echt thuishoor. Bij haar.

Ik draaide de bladzijden voorzichtig om. Was ze maar meegegaan met Frances, dan zou ze nu waarschijnlijk uit de handen van haar papa, de Kikkerman, gebleven zijn.Toen ik het boek wou dichtslaan, merkte ik een opschrift. Ik las: 'Aan Frances Rain, mijn mama. Een nieuwe start. Veel liefs, je dochter Teresa, 1925.''Ze heette Teresa', zei ik verbaasd. 'Eindelijk weet ik hoe ze heet. Ze was niet de zus of nicht van Frances, maar haar dochter!''Dus is de man die Teresa papa noemt eigenlijk Frances haar vader', opperde Alex. 'Dan bedoelt ze met papa in feite opa.'Ik keek naar hem. Ik was helemaal vergeten dat hij er ook was.'Maar stierf Frances Rain niet in 1925? Is dat niet wat Harv zei?' vroeg hij.'Je hebt gelijk! En het schetsboek is gedateerd op 1925.'Alex dacht een ogenblik na. 'Dan is Frances gestorven kort na het vertrek van Teresa.'Ik knikte. Het was te veel om allemaal ineens te verwerken. Mijn zintuigen leken in een zware shock beland te zijn, wisten zich daarna opnieuw te herstellen zodat ik weer helder kon denken, maar toen voelde mijn huid tegelijkertijd gloeiend heet en ijskoud aan, en kon ik helemaal niet meer denken. Iets binnenin me schreeuwde om aandacht. Het was Alex die al deze processen piepend en knarsend tot stilstand bracht.

'Hoe heette ze ook alweer?' Hij greep mijn arm. 'De naam van dat meisje, wat was die?''Teresa', zei ik als in een droom. 'Teresa Rain. Misschien was het niet Rain. Ik vraag me af ze haar Terry noemden...' En op dat moment vielen alle puzzelstukjes precies op hun plaats. Oma.

158159

ll

HOOFDSTUK EENENDERTIG

Tk denk dat het spookmeisje en jouw oma een en dezelfde persoon zijn, Lizzie', zei Alex. 'Wat vond Frances toen ze terugkwam? Niets! Niet eens een briefje.''De Kikkerman keek voortdurend op zijn horloge', herinnerde ik me. 'Terwijl hij haar tot spoed maande. Hij moet iemand hebben gehad om hen als de bliksem weg te brengen. Vroeger reden de treinen tot Poplar Hills Station, en ik durf te wedden dat die gidsen een snelle route kenden. Ik vraag me af of Frances van plan was om haar achterna te reizen. Misschien dacht ze dat Teresa haar in de steek had gelaten. Geen briefje... helemaal niets. Hoe kon ze het verdragen?' Ik hield zijn arm vast. 'Hoe is ze gestorven?''Ze is niet gestorven, weet je nog?' zei Alex zachtjes. 'Ze is nog steeds hier. Zet de bril weer op. Ik wacht in de boot.'Tk... kan niet... Ik...''Zet hem op, Lizzie. Anders blijf je je voor de rest van je leven vragen stellen.'Hij had gelijk. Ik was bang, maar ik moest hiermee doorgaan tot het einde.Alex raakte mijn wang met zijn vingertoppen aan, draaide zich toen om en liep weg.160

Terwijl ik met mijn ene hand het boek stijf tegen mijn borst gedrukt hield, zette ik met mijn andere de bril op. Ik voelde de veranderingen terwijl ik de heuvel op liep en me tussen de pijnbomen begaf.De hut van Frances verscheen langzaam in het zicht. Ik voelde hoe mijn haren achteruit wapperden door een ijzige windvlaag. De herfst was voorbij. Het was nacht. De sneeuw lag dik op het dak en had zich in zachte banken opgehoopt langs de lage muren.Ik voelde de bijtende kou in mijn gezicht en door mijn dunne shirt. Voor me wervelden sneeuwvlokjes zo fijn als bloem van de bomen en ontnamen me gedurende enkele seconden het zicht op de hut. Toen ik op de open plek kwam, leken de dikke, blauwe sneeuw banken te verschuiven en rond de donkere houtblokken te ademen, en een bleek lichtschijnsel uit het raam accentueerde de vallende kristallen.Er was iemand thuis, en toch zag ik nergens voetsporen in de zachte sneeuw. Ik stapte naar de hut, voelend hoe mijn voeten trapten over bosbessenstruiken, stenen en gevallen takken. Ten slotte bereikte ik de hut, tot mijn middel in de sneeuw.Toen ik de deurkruk aanraakte, voelde ik de ruwheid ervan onder mijn vingers. Ik duwde tegen de deur. Het leek wel alsof ik tegen een vochtige spons duwde. Ik viel bijna letterlijk met de deur in huis. Dikke pakken sneeuw vielen voor mijn voeten. Ik duwde uit volle kracht tegen de deur om die weer te sluiten. Uiteindelijk hoorde ik de verre, flauwe klik van het slot.

In de haard brandde een vuur, en ik was blij de warme gloed te voelen. Een smal bed was tot dicht bij het vuur getrokken. Iemand lag te slapen in het bed waarin ik zoveel zomers geslapen had.In het flikkerende schijnsel van het vuur zag ik de met boeken volgestapelde planken, de kleine blauwe tafel bij het raam en tapijtjes van pels op de houten vloer. Achter me, aan de muur,

161

l

lhingen de spanners en valstrikken waaraan ik Frances had zien werken.Ik keek naar de vrouw op het bed. Haar gezicht was even vertrouwd als dat van mij. Haar ogen waren gesloten, en het zwarte haar dat over haar voorhoofd hing was gekruld en nat van het zweet. Ze fronste in haar slaap haar wenkbrauwen en haar handen gleden onrustig heen en weer over de dekens. De gouden zegelring glom in de vuurgloed. Ze bracht een hand naar haar mond en kuchte. Een echo weerklonk in de lege kamer.Langzaam opende ze haar ogen en ze draaide haar hoofd in mijn richting. Ik legde het schetsboek in haar handen. Toen haar vingers zich om het boek sloten, voelde ik een tintelende schok over mijn armen. Haar gezicht was gehuld in schaduwen en haar magere lichaam richtte zich nauwelijks op onder de dekens. Ze probeerde het boek op te tillen, maar haar bijna levenloze vingers konden het gewicht ervan niet dragen. Ze keek me wanhopig aan.Ik knielde naast haar neer, opende het boek en hield het voor haar omhoog zodat ze het opschrift zag. Ze richtte haar hoofd op om iets te zeggen, liet het uitgeput weer zakken, maar in haar ogen was vuur. Ze volgden het geschrift op elke bladzijde en de bloedeloze oogleden openden zich verwonderd toen ze besefte wat ze zag.Bladzijde voor bladzijde zag ik haar opdrinken wat haar dochter getekend en geschreven had. De laatste tekening van het boek stelde Frances zelf voor, zittend en lezend aan de kleine blauwe tafel, met haar voeten op de lagere sporten van de stoel.Frances' vingers richtten zich van de deken op en raakten de tekening aan, en ze las de korte paragraaf ernaast. Haar ogen gleden over mijn gezicht en ze bestudeerde het aandachtig.'Ik ben Lizzie', zei ik.Ze knikte. Ze wist het. Ze vocht om haar ogen open te houden, maar de zware oogleden sloten zich. Ik wist niet wat te doen. Ikvoelde me zo hulpeloos. Toen voelde ik hoe haar vingers mijn pols grepen. Het was hetzelfde gevoel als wanneer een spinnenweb aan je kleeft: licht, maar eigenaardig sterk.Ze opende haar mond om te spreken. Ik leunde dicht bij haar gezicht en voelde haar adem mijn haar beroeren.Tk liet alles te laat achter.' Ze raakte het schetsboek aan. 'Geef dit aan Teresa, mijn liefste meisje. Zeg haar dat ik het gezien heb. Zeg haar dat ik gekomen zou zijn.'Ik hoorde de woorden alsof ze door een lange tunnel klonken, ver maar ook kristalhelder: Tk zou gekomen zijn.'Ik durfde niet te spreken en knikte, nam het boek en week langzaam achteruit. Haar gezicht, nu helemaal ontspannen, was mooi en kalm in het schijnsel van de vlammen. Ik deed opnieuw een stap naar voren en raakte haar open hand met mijn vingertoppen aan. Haar vingers sloten zich over de mijne, lieten ze toen los en haar ogen schoten open.

Ze bleven me volgen toen ik weer naar de deur liep. Hoe kon ik haar achterlaten? Ik wou teruggaan naar het bed en de warmte van het haardvuur, maar ze hield haar hand omhoog om me tegen te houden. Buiten raakte de sneeuw het raam en smolt weg, hun tranen rolden langzaam van het glas. Ik drukte het boek dichter tegen me aan, en toen de beelden rondom me vager werden, wilde ik gillen: 'Nee, nog niet, nog niet.'Ik had haar niet echt leren kennen. Ik had haar alleen gezien tijdens' een paar dromerige dagen. Niemand had mijn overgrootmoeder goed gekend, behalve misschien het meisje. Terry. Mijn oma. Onze ogen ontmoetten elkaar in de kamer en we namen afscheid in onze harten, en toen was ze verdwenen. Ik stond midden op de grond van de hut, mijn gezicht nat van de tranen en het schetsboek nog steeds dicht tegen me aan.

162163

IZe staarde naar het schetsboek en ging rechtop zitten. 'Waar heb je dat vandaan?'Het enige dat ik kon antwoorden, was: 'Jij bent de dochter van Frances Rain. Je bracht haar een bezoek toen je nog klein was en liet alleen dit achter.''Hoe... wanneer...?''Wind je niet te veel op, oma.''Ik wind me niet op, waar...?' Ze stak haar handen uit.'Doe zei geen stress. Ik mocht je hiermee niet verrassen. Ik moest eerst met je praten. Gaat het?''In 's hemelsnaam, Lizzie, hou daarmee op! Ik ga heus niet dood hoor. Hooguit expres, als je me niet vertelt waar je dit hebt gevonden!' Ze worstelde zich helemaal overeind. 'De Pépins hebben me alles gegeven wat ze na haar dood hadden meegenomen uit de hut.''Alex en ik hebben de hut uitgegraven. We vonden het in een tinnen doos. Blijkbaar hebben ze het over het hoofd gezien. Het is nog steeds in goede staat, hè?''Je vond dit in haar hut? Bedoel je dat ze het heeft gezien?' Haar gezicht splitste zich in een brede, ongelovige grijns. 'Ze heeft het gevonden. Ze wist hoeveel ik van haar hield. Frances was erg zwijgzaam, begrijp je. Ze had het heel moeilijk.'Daarna bleef ze een ogenblik stil en ik wist dat ze weer op de aanlegsteiger stond, die ene dag, terwijl haar opa en de kano in de verte verdwenen en haar moeder op het pad van haar weg liep.'Maar,' ging ze verder, terwijl ze knipoogde en haar hoofd schudde, 'jij hebt er geen flauw benul van waar ik het in godsnaam over heb, is het niet?''Waarom verzweeg je voor iedereen dat je haar dochter was? Waarom heb je het mij nooit verteld?'Ze plukte aan een draadje op de quilt. Trances wou het zo. Haar trots liet niet toe dat men hier te weten kwam dat ze een onwettig

i

HOOFDSTUK TWEEËNDERTIG

Alex zei niets toen ik naar de kust strompelde, maar ik voelde hoe hij zijn arm rond mijn schouders legde. Toen mijn gesnik was afgenomen tot een paar verstikkende Blikbewegingen, hielp hij me in de boot en nam een vieze doek van onder de zitting om mijn gezicht droog te vegen.Toen we even later bij oma afmeerden, zei hij: 'Ik heb het Volledig Gelukkige Gezinnetje gezien op Whisky Rock, bessen aan het plukken. Ze zullen je dus niet voor de voeten lopen. Ik blijf hier, op de kade, terwijl jij met Terry praat, goed?'Ik beet op mijn lip en knikte. Ik moest Frances' laatste wens uitvoeren. Halverwege het pad bleef ik staan. Hoe kon ik mijn praktische, beide-voeten-op-de-grond-oma vertellen dat ik net haar schetsboek had laten zien aan haar stervende moeder? Ik moest iets bedenken. Misschien kon ik zeggen dat de Tandjesfee mij het boek had gegeven.Ik trof haar aan in haar slaapkamer, onder dezelfde deken die ik net had gezien op het bed van mijn overgrootmoeder. Mijn bed.

'Elizabeth. Goed. Iemand om tegen te praten. Luister, probeer je familie eens aan het verstand te brengen dat ik niet ter plekke doodval als ze tegen me praten. Ik verveel me hier te pletter. Wel, wat... '164

i165

I I

kind had. De vader was een vooraanstaand politicus in Winnipeg. En bovendien getrouwd.''Dus weet niemand het?'Ze schudde haar hoofd. 'De Pépins weten het. Ik leerde hen kennen toen ik naar het noorden kwam. Jarenlang hebben ze alles voor me stilgehouden. Nu zijn ze uiteraard beiden dood.' Ze bekeek het schetsboek.'En jarenlang geloofde ik dat ze besloten had me niet te komen halen. Dat ze me niet wou.''De papa in het boek is mijn overovergrootvader?''Inderdaad. Hij was een heel bittere man, die me liet geloven dat mijn moeder een slechte vrouw was... die de aanblik van haar ziekelijke baby verachtte.''Je was ziek?''Ik had een hartruis. In die dagen stond dat gelijk met een bestaan op de grens tussen dood en leven. Nu ja, dat was tenminste wat papa Frances wou doen geloven. Hij gebruikte het tegen haar - hij zei dat het een straf was omdat ze hem zo vernederde in zijn gesloten burgerlijke leefwereld. Hij waarschuwde haar dat als ze me nam, het zeker mijn dood zou betekenen.''Wanneer hebben jullie elkaar voor het eerst ontmoet?''Op een dag, toen ik negen jaar oud was, kwam ze naar ons nieuwe huis in Calgary. Papa had er een kruidenierswinkel geopend. Oma lag op sterven en wou Frances nog een laatste keer zien.''Praatte je veel met haar?''Mijn mama was geen prater. Maar als ze naar me keek, wist ik dat ze me niet haatte zoals papa beweerde.''Wat is er gebeurd?''Ze ging met mij naar de dokter, en die verzekerde haar dat ik als ik een jaar of dertien was geen last meer zou hebben van mijn hart.166Dus ging Frances naar papa en zei dat ze wou dat ik bij haar woonde. Hij zei dat ze dan zeker mijn dood op haar geweten zou hebben. Dat hij me beter kende dan een of andere dokter. Ze geloofde hem. Op de dag van mijn oma's begrafenis vertrok ze.' 'Maar ten slotte bracht hij jou naar haar toe?' 'Hoe weet je dat?' Ik wees op het boek. 'Daardoor.' 'O, juist.''Maar wat deed hem van gedachten veranderen?' Ze glimlachte. Trances schreef hem een brief toen ik dertien jaar was geworden. Ze zei dat er geen geld meer zou zijn als hij mij niet bracht. De kruidenierszaak deed het helemaal niet goed. Door de jaren heen had ze hem al heel wat geld gestuurd. Ik denk dat hij een portret schilderde van armoede en hongersnood voor haar arme, lieve kind. Zo zat hij in elkaar. Ik had er geen enkel idee van dat ze hem al die jaren geld had gestuurd. Voor mij.''En hij gebruikte jouw hartprobleem als alibi om jou bij hem te

houden?''Of hij hield me bij hem om zijn failliete zaak te bekostigen.' Ze glimlachte bitter. 'Hij werd geacht geld voor mij te sparen. Maar hij stak het allemaal in zijn zaak.''Liet hij jou iets na toen hij stierf?'

'Er was niets om na te laten behalve de winkel en die vermaakte hij aan enkele neven in Winnipeg.''Wel,' zei ik, 'je had tenminste Rain Island.'Ze knikte. 'Hij hoopte dat de reis me zo erg zou verzwakken dat ik onmogelijk kon blijven. Maar ik had hem beet. Ik werd er beter en beter. De hele tijd bleef ik Frances aan het hoofd zeuren of ik voorgoed kon blijven, maar ze schudde alleen maar haar hoofd. Op een dag kwam ze terug nadat ze wat voorraad was gaan halen en vertelde me dat ze hem een brief had gestuurd waarin stond dat ik

167

I

de hele winter zou blijven. Tot de lente. Ik was buiten mezelf van opwinding, maar ik zag dat ze zich zorgen maakte om zijn reactie. Ze werd er heel droevig door.''Ze dacht dat hij je zou komen halen?''Ja. Hij had me nodig. Om haar te straffen voor alles wat verkeerd was gegaan in zijn leven. Hij gaf haar de schuld van alles.''En ik dacht dat ik graag in het verleden zou leven/ zei ik, 'om niet meer bij mijn familie te hoeven zijn. Mijn familie praat tenminste nog. Zoiets toch.'

'O, jullie redden het wel. Frances en mijn opa hebben hun ruzie nooit bijgelegd. Zo kun je niet leven. Of sterven.''Hij moet haar echt gehaat hebben, hè?' zei ik vol afgrijzen.'Haar gehaat hebben? Of te veel van haar gehouden hebben. Ik weet het niet. Jaren aan een stuk probeerde hij om haar zelfstandigheid tegen te houden, om haar aan zich te binden. Hij verliet Winnipeg omdat hij de schande niet kon verdragen, zei hij. Maar de echte reden was dat hij me zo ver mogelijk bij haar vandaan wou houden.'

'En daarom moest hij terugkeren naar Rain Island. Hij kon niet verdragen dat jullie heel gelukkig waren samen.' 'Inderdaad. Hoe weet jij dat allemaal?' 'Een wilde gok?' zei ik hoopvol.

Ze keek me wantrouwig aan. 'Hmmm. Geef me nu maar het boek.'

Ik overhandigde het haar en keek toe terwijl ze langzaam de bladzijden omsloeg.

'Toen ze me niet schreef na mijn gedwongen vertrek, dacht ik dat ze niet meer om me gaf. Maanden heb ik gewacht voor ik haar een eerste brief schreef. Papa bleef voortdurend beweren dat ik beter af was zonder haar.'

'Nooit is ze gestopt met om je te geven', zei ik zacht.

168

Tn mijn hart wist ik waarschijnlijk wel dat ze me niet zou vergeten. Toen ik ontdekte dat ze al maanden dood was zonder dat iemand het me had verteld, kregen we een verschrikkelijke ruzie. Toen was ik er echt van overtuigd dat hij haar dood geregeld had.''Echt?'Ze schonk me een glimlach. 'Later hebben we het er nooit meer over gehad, maar toen ik negentien was, verliet ik hem en kwam hier lesgeven. Net als zij. Vier jaar later trouwde ik met je opa Bill. Een groter contrast met mijn opa kun je je niet voorstellen - je opa gaf geen mallemoer om geld. Ik ben op zoek gegaan naar de dokter die de autopsie op mijn moeder heeft uitgevoerd. Ze is gestorven aan een longontsteking. Was ik maar bij haar geweest, dan had ik haar misschien kunnen helpen. Dat is nog een reden waarom ik mijn opa nooit vergiffenis heb kunnen schenken.''En wat is er met hem gebeurd?''Een jaar nadat ik hierheen ben verhuisd, is hij gestorven. Hij zou nooit een snars begrepen hebben van Frances of mij, zelfs al werd hij honderd jaar.' Ze zuchtte. 'Blijkbaar doe ik het al niet veel beter met mijn eigen dochter. Connie is zo anders dan ik. Frances en ik waren met hetzelfde penseel geschilderd. Ik had gehoopt...'Ze zonk weer in haar kussens.'Maar je kunt niet iets van hen maken wat ze niet willen zijn', zei ik. 'Dat heb je me altijd verteld.'

Haar ogen rustten nog steeds op me, maar ze zag me niet. Ze was iets aan het beslissen.'Ja', zei ze uiteindelijk. 'Ja, dat heb ik je inderdaad verteld. Jammer dat ik mijn eigen raad niet kon opvolgen. Maar misschien is het nog niet te laat. Misschien kunnen Connie en ik weer naar elkaar toe groeien.' Ze twijfelde, en wees toen door de kamer. 'Wil je eens die bovenste lade openmaken, de kleine in het midden? Breng me de kleine houten doos. Ja, die. Maak eens open.'

169

lIk kon er niets aan doen - ik snakte naar adem. Het lag op een doekje van zacht suède, glad en van goud, de achterzijde van de ring afgesleten. In het midden van de platte kop kon ik een vage maar duidelijke, met krullen versierde F onderscheiden. Het was Frances Rains zegelring.

170

HOOFDSTUK DRIEËNDERTIG

'Die is nu van jou', zei oma zakelijk. 'Jij en ik kunnen haar herinnering delen. Dat zou ze graag gehad hebben.' Ik wou tegensputteren, maar ze hield haar lange hand omhoog. 'De ring werd naar mijn opa verzonden. Een paar maanden nadat ik weer bij hem was komen wonen, vond ik hem in zijn bureau. Toen wist ik dat ze gestorven was.'Ik liet de zegelring om mijn middelvinger glijden. Ik voelde me warm vanbinnen en tintelde een beetje.Tk heb nog iets anders voor jou, oma', zei ik. Ik haalde de bril uit mijn zak en overhandigde hem haar.'Wel, in 's hemelsnaam', zei ze. Ze zette de bril op het puntje van haar neus en duwde hem terug. Eén kort ogenblik zag ik het lange, smalle gezicht van het meisje op Rain Island. Toen zette ze hem af en was ze weer mijn oma. Bleek en uitgeput. Ze ging weer in de kussens liggen. 'Arme Frances. Helemaal alleen op het laatst.''Oma, heb je al plannen voor deze winter? Ik kan bij jou blijven. Hier naar school gaan.' Ik ging voor haar zitten en liet mijn hoofd op haar benige borst rusten. Tk wil niet dat je alleen bent, zoals Frances.'Ze legde een lange hand op mijn hoofd. 'Dat is allemaal geregeld, schat. May en ik hebben het daar uitvoerig over gehad toen ik bij

171

l

haar was gisteren. Ik trek bij haar in. We worden beiden een jaartje ouder en ze kan best wat hulp gebruiken bij het quilten tijdens de lange winteravonden. Ik verkoop het huis in Fish Narrows. En volgende zomer ben je hier bij me terug. Ja toch?'Mijn hoofd knikte onder haar hand. Ik had het te druk met snuffelen om iets te kunnen zeggen.'Ik wacht tot je terugkomt, wees maar niet bang. May zegt dat jij de volgende maand of zo in het hotel kunt werken om de dingen wat te leren. Als je wilt, kun je er volgende zomer dan vakantiewerk doen.'

Ik keek op. 'Maar...''Het wordt net als anders, alleen beter. En vergeet niet, Alex zal een kamer nodig hebben in Winnipeg als hij na de volgende zomer naar de universiteit gaat. Wie weet? Alles kan, hè? Je hebt een extra kamer in jullie huis. Hij zou flink wat kunnen uitsparen.'Ik veegde de tranen uit mijn ogen en grinnikte. Het geluid van luidruchtige, ruziënde stemmen zweefde door het raam naast ons naar binnen. Ze waren terug.'Ga nu maar en haal je familie. Vertel Tim dat ik een escorte wens naar de woonkamer en die lekkere chocoladecake. Oké, oké. Dan maar thee en toast voor me. Kan me niet schelen wat, ik zie scheel van de honger.' Ze drukte spelden in het kleine bosje haar bovenop haar hoofd en streek de zijkanten met haar handen plat. 'Ik heb dorst als een dronkaard die pas zijn loonzakje heeft ontvangen.'We lachten als twee kleine kinderen die een prachtig geheim deelden. Misschien vertel ik haar ooit wel over de spoken op Rain Island. Voorlopig was het gewoon fantastisch om te weten dat het meisje dat ik had gadegeslagen en om wie ik me zorgen had gemaakt - mijn meisje van Rain Island - al mijn hele leven bij me was geweest. En om te weten dat Frances eindelijk rust had gevonden.172Toen ik het huis uit liep en het pad af, raakten mijn voeten nauwelijks de grond. De boot, gevuld met brommende passagiers, meerde net af. Een pot bosbessen was omgekanteld en had zijn fruitige inhoud verspreid over de bodem van de boot. Erica jankte hartverscheurend, dus kon je al raden wiens pot het was.'Had je een paar seconden langer gewacht voordat je overal in het rond ging stampen, Evan, dan zou dit nooit gebeurd zijn', gromde Tim, terwijl hij de motor uitschakelde. De boot schampte langs de kade en raakte de kust met een schok.Drie andere emmers gleden bijna van de zitjes, maar mama kon ze met een uitval nog net redden.'Als jij de boot niet de hele tijd van links naar rechts had doen schommelen,' snauwde Evan, 'dan zou ik niet zijn uitgegleden en in mijn val de emmer hebben meegesleurd.' Hij vloekte hardop tegen het purperen sap dat tegen de witte stof van zijn gymschoenen geplet zat. 'Verdomme!''Evan, wat heb ik je gezegd over je taalgebruik', zei moeder, een paar woorden met haar stem onderstrepend.'Baaah!' huilde Erica, terwijl ze wees op de geplette bessen onder haar zolen.Grinnikend sloeg ik het schouwspel gade vanaf het eind van de kade. Alex trippelde naar me toe en zei: 'Alles goed?'Ik lachte. 'Wel, ik heb goed nieuws over oma en May. En jou en mij. Tenminste, ik denk dat je het goed nieuws zult vinden. Dus... is alles goed?' Ik keek over mijn schouder naar mijn familie. 'Ik zou het niât anders willen.'