Magazine Yoeri

5/7/2018 Magazine Yoeri - slidepdf.com

http://slidepdf.com/reader/full/magazine-yoeri 1/16

de échte

manIk steek d’r gewoon een opDe roker slaat terug

Kofezetapparaat van LegoMaakt plaats voor ecotoilet

EIGENZINNIG EN TEGENDRAADS

Bestaat hij nog?

Jos was doodEn kwam weer tot leven



V ä l k o m m

e n

Yoeri Nijs is een Nederlandse journalist met

een innovatieve en eigenzinnige werkwijze.

Foto: Marie-Therese Kierkels/PVE

Mijn naam is Yoeri Nijs (Oss, 20 november 1990).

Journalist en derdejaars student journalistiek in

Tilburg, specialisatie krant en nieuwe media.

Wie ben ik vooral? Een computerliefhebber,

aangenaam. Verslaafd vanaf de eerste versie

van Windows, met de paplepel ingegoten.

Samen met hem en mijn broer experimenteer

ik nog dagelijks.

Internet is mijn passie. Mijn telefoon is continu

aangesloten op het web. Termen als PHP en Lamp

zijn me niet vreemd. Ik weet wat een boolean is en

ben verknocht aan sociale media, waaronder Twitter

en Facebook. ICT-sites als Tweakers en Webwereld

staan bij mijn favorieten.

Het is een droom mijn hobby en mijn vak –

journalistiek – te combineren. Ik werk met

verschillence contentmanagementsystemen.

Ook tik ik graag mijn vingers blauw aan

regels code. Mijn uiteindeli jke doel? De

journalistiek klaarstomen voor de toekomst.



3

Het is tijd dat wij – échte kerels – laten zien wie we zijn. Vanaf nu eten we alleen vet

voedsel en drinken we vooral normale cola. Op vakantie gaan we enkel nog met een

tent. Mannen moeten emanciperen.

5 8 14



“Ik ben trots opmijn borsthaar”

3



HET MANNENETHOS WEEKT LOS

“Het eisenpakket van de Nederlandse vrouw is langer dan dat van Al-Qaida”

Ik ben trots op mijn borsthaar. U weet wel, dat tropische

regenwoud onder mijn kleren. Ik ben eraan gehecht, aan

die warme winterjas. ‘s Avonds, lekker op de bank, kroelt

mijn vriendin er liefdevol doorheen. Zonder schaamte.

Dan voel ik me intens gelukkig.

Maar ik moet op mijn tellen passen. Buiten de deur wordt

mijn vachtje al decennia niet meer getolereerd. Het is

vrouwonvriendelijk. Onfatsoenlijk. Smerig. Behalve mijn

vriendin willen de Yolanthes alleen maar glad en kaal. Dat

moet ik maar snappen. En daar blijft het niet bij. Ik citeer:

geen pukkeltjes, geen slonzige kleren. U hebt een snor? Dan

bent u uitgerangeerd. Inmiddels is het eisenpakket van de

Nederlandse vrouw langer dan dat van Al-Qaida.

De aanstichters van dit alles zijn cosmetische tv-goeroes als

Oprah en Mike de Boer. Zij drijven de nakomelingen van Eva

tot waanzin. Met grote gevolgen. U en ik zijn pas mooi onder

een dikke laag crème, vinden zij. En dat nemen de jurouwen

maar al te graag over. De rol van ‘de jagers’ – wij, ‘onverzorgde’

mannen – nadert hierdoor zijn einde. Onacceptabel, vind ik.

Uit onbehagen scheer ik mezelf al dagen niet. Ook laat ik mijn

wenkbrauw in één streep groeien. Op straat kijken de dames me

daarom aeurend aan. Ze klakken met hun tong. Ik lach en

strijk met mijn handen langs mijn houthakkershemd. Bij elke

blik gaat-ie verder open.

Het boegbeeld van mijn guerrillastrijd is Bear Grylls. Deze

voormalige commando toont in zijn survivalprogramma zijnmannelijkheid in volle glorie. Hij eet oogballen als delicatesse

en gebruikt het karkas van een kameel als lappendeken. De kop

van een vis bijt hij emotieloos van het lichaam. Keihard. Een

echte man, daar houd ik van! Een zeldzaam voorbeeld voor al

die geplamuurde knulletjes. En leerzaam. Notitie voor mezelf:

eet biefstuk alleen nog rauw.

Sinds de vrouwenemancipatie cijferen mannen zichzelf weg.

Uit schuldgevoel. Angst. Misschien wel uit wanhoop. Dat is

nu voorbij! Want wat leverde het ons op? Caloriearme salades,crèmes. En wat dacht u van die talrijke light-dranken?

Het is tijd dat wij – échte kerels – laten zien wie we zijn. Vanaf

nu eten we alleen vet voedsel en drinken we vooral normale

cola! Op vakantie gaan we enkel nog met een tent. We mogen

tevreden zijn met onszelf. En dat borsthaar? Borst vooruit,

kin omhoog en schouders naar achter. Klaar voor de nieuwe

werkelijkheid.

4



In de rubriek ‘Rookpraat’ duikt verslaggever Yoeri Nijs in de gespreksstof van doorgewinterde

rokers. In deze aevering: de Osse kapster Susan Strijbosch-Van Zweeden en de terminaal zieke Jos van der Pas uit Heesch.

5



‘Dankzij deze ervaring voel ik mezelf wijzer dan ooit’Klokslag negen uur ‘s avonds.

Op enkele auto’s na zijn de

straten verlaten. Voor het

Osse ziekenhuis is het stil. Er

brandt geen licht en de laatste

bezoekers zijn al een uur geleden

vertrokken. Het kleine, glazen

rookhok voor het gebouw is leeg,

op één persoon na. Jos van der

Pas (45) staat eenzaam een sigaret

te roken. Hij kijkt eventjes op en

groet vriendelijk. De op het oog

verstokte roker lijkt gewoontjes,

maar is het niet.

Het valt niet meteen op. Achter

de glazen wand is een soort

kapstok met wieltjes te zien.

Daaraan hangt een zak metvloeistof. Een slangetje verbindt

de zak met Jos.

Een zucht. “Ik ben hier al voor

de derde keer dit jaar”, zegt de

Heeschenaar somber. Hij stroopt zijn

broek op. Hij toont een behoorlijk

dikke voet. “Het is een zeldzame

ziekte. Maar drie mensen in heel

Europa lijden eraan. Zelfs de artsen

weten niet hoe het heet.”

Tien jaar geleden kreeg Jos – die de

ziekte omschrijft als ‘vier vreemde,

Latijnse woorden’ – last van zijn

voet. Hij ging destijds verschillende

keren naar het ziekenhuis. Tot het

noodlot toesloeg. Tweede Kerstdag

2004 kreeg hij bloedvergiftiging.

Hulp mocht niet baten. Hij overleed.

Bijna.

Drie minuten lang was Jos klinisch

dood. Zijn longen ademden niet meer.

Drie schamele minuten, maar het

voelde voor hem als een eeuwigheid.In die tijd had de roker een ervaring

die weinigen hebben. “Ik zag mezelf

in de operatiekamer liggen, terwijl de

doktoren probeerden mijn leven te

redden. Om me heen zag ik geesten,

die me zwijgzaam aankeken. Ik schonk

ze geen aandacht. Toen keerde ik terug

in mijn lichaam. Ik wilde nog niet

doodgaan.”

Na zijn terugkeer belandde Jos bij

de intensive care van het Nijmeegse

St. Radboud. Daar lag hij met

twaalf anderen. “Er hingen alleen

gordijnen. De hele nacht hoorde ik

mensen hun laatste adem uitblazen.

Dat blijft me altijd bij.”

Terwijl hij dit vertelt, haalt de roker

nog een sigaret uit het pakje. Jos

is er rustig onder. “Ik heb a lles

meteen opgeschreven. Zo heb ik het

verwerkt.” Nu voelt hij zich sterk,

ondanks zijn zoveelste opname.

“Eén enkele keer gaat het mis en danmoet ik terug naar het ziekenhuis.

Dan zwelt mijn voet weer op. Dan

blijft mijn hele leven zo.” Bang

voor de dood is Jos in ieder geval

niet. “Dankzij deze ervaring voel ik

‘Dit is hoe ik ben, dat moeten ze maar accepteren’

“Dit is mijn rookplek, mijn ding.

Ik steek d’r gewoon een op.”

Susan Strijbosch-Van Zweeden

(37) uit Oss is str i jdlustig.

De kapster rookt – ondanks

wettelijke verplichtingen – al

twaalf jaar in haar eigen zaak.

Gewoon, tussen de knipbeurten

door. “Ik vind het heerlijk.

Niemand die zegt wat ik wel en

niet mag doen. En de klanten

weten dat. Zij hebben er vrede

mee.”

De kapsalon van Susan is goed

verstopt. In een achterhuis

achterin de tuin heeft ze haar

eigen stek. Het is een walhallavoor rokers, vindt ze. “Eigenlijk

mag je in openbare ruimtes niet

roken. Omdat ik zo vrij ben,

denk ik daar niet altijd aan. Toch

hebben leveranciers en andere

mensen recht op een rookvrije

werkplek. Gelukkig neemt niet

iedereen dat serieus. Toen de

vertegenwoordiger van een

kappersmerk zag dat ik rookte,

deed hij vrolijk mee.”

Hoewel Susan graag een

sigaretje opsteekt, let ze goed

op. “Natuurlijk. Ik rook niet

als een klant haar pasgeboren

kindje meeneemt. Maar als er

geen baby’tje bij is, pak ik ‘r

gewoon een. Zelfs als het een

nieuwe klant is. Dit is hoe ik ben,

dat moeten ze maar accepteren.

Anders zijn er genoeg andere

salons.”

Susan rookt een pakje per dag.Dat is niet aan haar zaak te zien.

Geen asbakken, geen blauwe

lucht. Het ruikt zelfs niet naar

tabak. “Geloof het of niet,

maar ik vind rooklucht vies. Ik

gebruik anti-tobacco tegen de

geur. ‘s Middags zet ik de ramen

open, dan tocht het door. Het is

dan lekker fris, dat vind ik erg

belangrijk.”

Terwijl ze dit vertelt, knipt de

Osse kapster haar beste vriendin.

Die lacht. “Eigenlijk ben ik zwaar

tegen roken”, biecht Brechje

van der Linden (38) op. “Ik

werk op de ambulance en hecht

dan waarde aan een rookvrije

werkplek. Als mensen vragen

of ik het erg vind dat ze roken,

durf ik nooit te antwoorden.

Simpelweg omdat dat huis niet

van mij is.” Als Brechje nu moest

kiezen tussen Susan of eenrookvrije kapsalon, kiest ze voor

het laatste. “Dat vind ik gewoon

veel fijner. Maar ik doe het niet,

want Susan is mijn vriendin. Ik

leg me er bij neer, dit is hoe ze

is.”

6



GRETIGTEGENDRAADS

LEERGIERIG

STANDVASTIG

INHOUDELIJK

TOEGEWIJD

7



8



9



‘Een perfectionist,die weet waar hij

naartoe wil’

‘Het internet is een katalysator voor andere informatiestromen in een grote stad’

“Het internet is onderdeel van het leven, net als

schone lucht en schoon drinkwater. Het is

een katalysator voor andere informatiestromen

in een grote stad. Anders bestaat een stad uit

niets meer dan beton.” Dat zei Yoeri Nijs (1990)

over zijn redacteurschap bij de Tweakers.net. De

leermelomaan laat een oeuvre aan grote werken

na.

ENTHOUSIASME

Een bezige bij met een passie voor taal. Ondanks

zijn pensioengerechtigde leeftijd bleef Nijs actief

in de tekstwereld. Tot en met juni 2051 zou de

Nederlander hoofdredacteur van de webredactie

in Amsterdam zijn. In september dat jaar zou de

leider zijn intreden doen bij The Hungton Post,

een wereldberoemd e-zine. “In een paar zinnen kan

ik moeilijk uitdrukken hoeveel het voor me betekent

om in dit stadium van mijn carrière nog zoveel

enthousiasme te voelen voor een opdracht. Het zal

waarschijnlijk mijn laatste vaste verbintenis zijn met

een redactie”, zei de journalist over zijn aanstelling

tegen The Hungton Post. Daarmee verwees hij naar

zijn hoge leeftijd.

Tijdens zijn leven probeerde Nijs al vroeg kleur te

geven aan het bestaan, de betonnen stad. Na zijn

studie journalistiek, bedrijfsommunicatie en digitale

media werd hij in 2011 webredacteur bij Omroep

Brabant. Enkele jaren later won hij de De Tegel, een

journalistieke aanmoedigingsprijs. De Omroep

benoemde hem mede daardoor tot hoofd digitale

media.

In de decennia daarna was Nijs een waar lustobject

voor webredacties. In die hoedanigheid bekleedde de

journalist veel rollen. Zo vroegen NRC Handelsblad

en het magazine Quest hem als journalistiek leider.

Ook was hij lange tijd directeur van The Guardian

(Engeland). Toch vond hij dat niet bij hem passen.

Eind jaren twintig keerde Nijs daarom terug

naar Nederland. Daar werd hij redacteur van

Tweakers.net. In 2047 mocht hij doorstomen naar

de hoofdredactie. De Nederlander volgde daarmee

Wilbert de Vries op.

“Een tophoofdredacteur. Eén van de beste tien

van de wereld”, zegt Jordy van Gogh stellig. Hij is

journalist bij Tweakers en kent Nijs inmiddels veertig

jaar. “Yoeri is uiterst gedreven, een keiharde werker.

Hij kan binnen een half uur een redactie beter laten

werken. Elke journalist die met hem gewerkt heeft,

blikt terug op zijn bewind.” Van Gogh noemt de

periode van Nijs een ‘bloeiperiode’.

WERKWIJZE

Veel recensenten roemden de schrijver om zijn

bijzondere, veelzijdige werkwijze. Volgens de LA

Times veroverde Nijs met zijn artikel over Apple de

belangstelling door ‘over de lijn een nieuw tijdperk

van expressiviteit, openbaring, nuance, passie en

drama binnen te stappen’. “Zijn benadering zou beter

bij andere media gepast hebben”, schreef de krant

belangstellend.

Dat is kenmerkend voor Nijs, vindt vormgever

Remo Romijnders van Tweakers. Hij heeft jarenlang

met Nijs gewerkt en is ook een goede vriend. “Een

perfectionist, die weet waar hij naartoe wil. Daardoor

was hij soms vrij direct.” Romijnders bouwde aan

de website onder Nijs. “Het was heel intens. Yoeri

nam elk deel van de redactie apart. Hij besteedde er

aandacht aan. Dat maakte hem één van de besten.

Zijn klankbord hoort thuis in het groteske rijtje van

journalisten als Jan Blokker (Volkskrant) en Peter

Vandermeersch (NRC Handelsblad).”

Voor Nijs was een stad zonder informatie een lege

huls, niets meer dan beton. Hij zag tekst als Ween

essentieel onderdeel van het leven. “Het moet

onderwezen worden, even belangrijk als rekenen

en muziek”, zei hij tegen tv-journalist Mahijs van

Nieuwkerk. Hij was om die reden erg enthousiast

over zijn werk. “Eeuwen zijn gigantisch veel stukken

geschreven. Er is zoveel mooie tekst, zoveel te lezen.

Dat boeit me.”

ONDERSCHEIDINGEN

De journalist kreeg diverse onderscheidingen voor

zijn internationale werk. Zo ontving de Nederlander

in 2046 The Centenary Medal , een ereprijs van de

Australische overheid. Vier jaar later werd hij

benoemd als Ocier in de Orde van Australië.

Nijs heeft met zijn vrouw Ria een zoon en dochter.

10



Journalistiek isHET VERHAAL

van detoekomst

11



12



SOMS LAAT EEN

HANDLEIDING JE

IN DE STEEK

IK NIET.

[advertentie]



‘Mijn ideeën kunnen bijdragenaan een betere wereld’

Met een kleine drie jaar als professioneeluitvinder is Paul Haverkorn van Rijsewijk(33) een vreemde eend in de bijt. Deontwikkeling van concept tot productduurt namelijk drie tot vijf jaar. Onervarenis hij echter niet.Hoewel de uitvinder nog een starter is,weet hij zich staande te houden. Dat isniet vreemd, want aan technologischinzicht ontbreekt het hem nauwelijks.Zo stond de Eindhovenaar als kind meteen schroevendraaier in zijn hand, klaarom de televisie uit elkaar te halen. Zijnouders vonden dat niets, wat resulteerdein onbegrip van de jonge uitvinder. “Ikzet hem toch ook weer in elkaar”, zei hij.Daar bleef het niet bij. Haverkorn vanRijsewijk repareerde op zijn elfde devaatwasser van zijn ouders. Ook bouwdehij een werkend koezetapparaat vanLego. “Het maken van dingen vind ik leuk.

Dat doe ik liever dan er daadwerkelijkgebruik van te maken.”Tijdens zijn vijftiende levensjaar bedachtHaverkorn van Rijsewijk schoenen metuitklapbare wieltjes. “Omdat ik nog jongwas, deed ik daar niets mee.” Uiteindelijkkwam iemand anders met het idee. Dat is

jammer, erkent Haverkorn van Rijsewijk.De uitvinder ziet de schoenen regelmatigterug in het straatbeeld.Uitvinden is zijn passie. Daarom hakte deEindhovenaar drie jaar geleden de knoopdoor om van zijn hobby zijn beroepte maken. Het resultaat: zo’n veertigideeën. Hoe ze tot stand komen? “Ik heb

plezier in het leven. Het is dan ook opdie momenten dat ik tot de beste ideeënkom. Bijvoorbeeld tijdens het uitgaan,op de fets en voor het slapen”, zegt hij.Als er niets voorhanden is om het ideeop te schrijven, gebruikt de creatievelingeen tijdelijk alternatief. “Dat kan vanalles zijn, zoals de notitiefunctie van mijntelefoon of een servetje.”De laatste uitvinding van Haverkorn vanRijsewijk is een reukloos, waterbesparendtoilet. Met de vinding hoopt de geestelijkvader – uiteraard – geld te verdienen.Toch is dat niet zijn enige drijfveer. Hij

denkt met zijn uitvinding ‘bij te dragenaan een betere wereld’. Dat doet hij ondermeer door geen chemicaliën te gebruiken.“Het toilet met waterbak is ook in deDerde Wereld de standaard. Daarom ishet belangrijk daar op een verantwoorde

manier op in te springen.”Want verantwoord ondernemen staat bij Haverkorn van Rijsewijk hoog in hetvaandel. Hij wil geen problemen ontlopen.De uitvinder trekt de vergelijking met dekoebranche. “Eerlijke producten zijnniet duur, maar oneerlijke productengoedkoop. Voor tien cent meer hebben

mensen koe uit de eerlijke handel, waargeen slavernij aan verbonden is.”Velen ontlopen die verantwoordelijkheid,vindt hij. Het is voor hen een ‘ver-van-mijn-bedshow’. Haverkorn van Rijsewijkwil daarom mensen bewuster maken. Inplaats van de oneerlijke, de eerlijke koe.“Ik wil het probleem aanpakken. Dat kanmet mijn uitvindingen. Het is jammer alsik daar niets mee doe.”Het reukloze toilet is het pilotproject vanHaverkorn van Rijsewijk. Begin volgend jaar komt zijn octrooi, die al aangevraagdis, in de verkoop. De uitvinder zoekt

voor dan een fabrikant om het toilet teproduceren.Hoewel hij als uitvinder een onzekeretoekomst tegemoet gaat, heeft Haverkornvan Rijsewijk geen spijt van zijn keuze.“Ik volg mijn visie.”

14



HOU DE VRIJHEID IN STANDDAG VAN DE PERSVRIJHEID

“Onze vrijheid hangt af vande vrijheid van de pers.”

Thomas Jeerson, losoof

“Er is geen vrije pers metcorruptie, armoede en angst.”

Aidan White, journalist

Ik, Yoeri Nijs, heb als tekstschrijver,met de kenmerken leergierig entegendraads, ten opzichte van

andere schrijvers, voor magazinesde meerwaarde dat ik volmaakteperfectie met een twist nastreef.

Magazine Yoeri

Documents

Transcript of Magazine Yoeri