Open is een uitgave van YOuth fOr Christ nederland. nummer 5, september 2015

Een nieuw begin“stOp je pijn niet weg”

‘er zijn’ Op sChOOl

de panna-kOOi als huiskamer

Open op pagina 2

4sjan ging van

wOOngrOep naar wOOngrOep

Toen Sjan dertien was, gingen zijn ouders schei-den. Omdat zijn moeder niet goed voor hem kon

zorgen, werd Sjan uit huis geplaatst en ging hij van woongroep naar woon-

groep. “De belangrijkste periode van mijn jeugd ben

ik niet thuis geweest.”

18‘er zijn’ voor de kwetsbare jOnge-ren Op sChOOl

Uit onderzoek blijkt dat de situatie van een kleine groep kwetsbare jongeren zorgelijk is. Hoe leid je deze jongeren naar een volwaardige plek in de samenleving? Leraar praktijkonderwijs Bram van der Leer vertelt hoe hij dat doet.

20 de pannakOOi

als huiskamer

Als internationale organisatie voelen we ons betrokken bij het

werk van Youth for Christ wereldwijd. Alle reden

voor negen medewerkers en vrijwilligers van Youth for Christ Nederland om

een weekje op bezoek te gaan bij hun Italiaanse

collega’s.

26mensen uitdagen tOt relatie

Nog slechts 23 procent van de jongeren tussen de 15 en 25 jaar rekent zich tot een kerk, en dat aantal neemt al jaren af. Hoe kan de kerk om tieners heen staan, zodat ze zich thuis voelen en kunnen groeien in hun geloof? Nynke Dijkstra en Ron van der Spoel gaan er samen over in gesprek.

YOuth fOr Christ OnlineTwitter: @YfCnlFacebook.com/YfCnlWeb: youthforchrist.nlInternational: yfci.org

YOuth fOr ChristPostbus 733970 AB Driebergeninfo@youthforchrist.nl0343 515 744

COlOfOn Oplage: 22.500hoofdredactie: Neliza van Gesteleindredactie: Alec Timmerman redactie:Johan van Essen, Laura Hofenk, Bram Rebergen, Mathéus Sales de Moura, Marian Timmermans, Alec Timmerman, Jonathan VinkFotografie:Carpe Diem Fotografie, Folkert Rinkema Photography, McKlin Fotografie, Laura HofenkConcept en vorm: frivista – concept & designdrukwerkbegeleiding:MyConcerngiften: IBAN NL28 RABO 0111 4448 88betalingen:IBAN NL27 RABO 0111 1311 11directie en bestuur:Bram Rebergen (directeur), ir. Hans Bol (voorzitter bestuur), dr. Rob Jonkman (penningmeester), Piet Boekhoud, mr. drs. Ed Brouwer, ds. Geralda Rohaan, dr. Rachel Streefland- Driesprong, prof. dr. Peter Verhoef, mr. drs. Jan de Vries

en verder

03 Voetballen08 Bidden voor de volgende generatie10 Nieuws12 Wat bezielt Pieternel, Ellen en Corrie?17 Column: Who’s changing?22 LifeSpots in beeld: Schoonrewoerd31 Elkaar versterken

Open verschijnt twee keer per jaar en is bestemd voor iedereen die Youth for Christ een warm hart toedraagt.

foto coverBenjamin Peters uit Ede

Open op pagina 3

erbij

voetballenIk heb in mijn jonge jaren heel wat gevoetbald. Een gemiddeld talent met een aardig rechterbeen en een gemiddelde motivatie om echt heel goed te willen worden. Ik weet nog goed dat ik me, samen met twee buurjongens, ging opgeven bij de club. Tien jaar was ik. Wat een spanning die eerste zaterdag. Voor het eerst dat shirt aan en de gloednieuwe voetbalschoenen die ik van mijn opa had gekregen. Hij stond langs de lijn en mijn ouders ook. Natuurlijk stond onze trainer er ook. Een vriendelijke en gedreven man. Een echte motivator en in staat om me het gevoel te geven een uniek talent te zijn met de capaciteiten van Johan Cruijff. Daar groeide ik van. Mensen om me heen die in me geloofden en mensen waarop ik kon vertrouwen. Het nam voor een groot deel mijn angst weg om te falen en het gaf me tegelijk dat vertrouwde gevoel de ruimte te hebben om het wel te mogen doen. Wat een zegen!

Ik weet dat voor een deel van de jongeren in ons land zulke omstandigheden ver weg zijn. Het leven van Sjan (pagina 4-7) is zo´n verhaal. Geen veilige plek om in op te groeien. Geen ouders die enthousiast aan de kant van je leven staan, je aanmoedigen, in je geloven en je het vertrouwen geven niet weg te zullen gaan. Ook als het niet gaat zoals ze misschien hadden gehoopt of verwacht. In mijn voetbalteam zaten ook jongens die nooit eens iemand langs de lijn zagen die echt voor hen kwamen kijken. Nooit mensen die ze aanmoedigden en opvingen na de wedstrijd en nog even een colaatje met ze dronken in de kantine. Gelukkig waren er ouders die dat zagen en ze erbij betrokken en ze aan hun tafeltje vroegen. Op pagina 12 vertelt Pieternel Buvelot hoe zij jongeren liefde en aandacht geeft die ze thuis missen.

Hoe eenvoudig is het eigenlijk om dat te doen, als ouder of als gemeente? Ron van der Spoel en Nynke Dijkstra geven daarvan een aantal mooie praktijkvoorbeelden (p. 26-29). Het vraagt wel dat we verder kijken dan alleen onze eigen kring. Om jongeren heen staan vraagt ook moed om iets aan te gaan wat vreemd aanvoelt. Maar dat staat toch in schril contrast met de geweldige impact die het heeft in het leven van die jongere?

Op naar het voetbalveld dus!

Bram RebergenDirecteur

Open op pagina 4

“stop je pijn niet weg”

toen Sjan dertien was, gingen zijn ouders scheiden. omdat zijn moeder niet goed voor hem kon zorgen en hij door AdHd moei-lijk handelbaar was, werd Sjan uit huis geplaatst en ging hij van woongroep naar woongroep. “de belangrijkste periode van mijn jeugd ben ik niet thuis geweest.”

Open op pagina 4

Sjan ging als tiener van woongroep naar woongroep

Tekst: Alec Timmerman | Beeld: Carpe Diem Fotografie

Open op pagina 5

“Flikker op, dacht ik altijd. ik bepaal zelf wel wat ik doe.”

Open op pagina 6

Sjan Landwaart (23) zet zijn glas cola op tafel en zakt onderuit in de luie stoel van de jongerenruimte in Veenendaal. Hij is nu bijna drie jaar vrijwilliger bij The Mall. “Vorig jaar is er in de wijk een nieuwe activiteit opgezet. Daar ben ik de coördinator van.” Als jongerenwerker bij The Mall lijkt Sjan op zijn plek. Ook in zijn kerk, een evangelische gemeente, voelt de van huis uit reformatorische Sjan zich thuis. Een veilige plek die hij juist in zijn jeugd heeft gemist.

Tweede ouders“Je moeder en ik gaan uit elkaar.” Het was een droge mededeling die Sjan en zijn drie oudere broers te horen kregen. Sjan ging met zijn oudste broer bij zijn moeder wonen. Maar omdat zijn moeder kort daarna werd opgenomen in een “rusthuis”, werd Sjan in een pleeggezin geplaatst. Doordat hij ADHD heeft, was hij erg druk en vaak moeilijk handelbaar. Er moest een nieuwe plek voor hem komen. Het werd Doetinchem, bij goede vrienden van zijn ouders. “Mijn tweede ouders”, zegt Sjan. “Als klein kind ging ik al bij hen logeren in de weekenden of in de vakantie. Zij hebben aangeboden dat ik bij hen kon wonen. Ze stonden echt voor me klaar, zoals ouders dat doen. Ik noemde ze ook ‘pa’ en ‘ma’.” Maar het verblijf was een noodoplossing, want het gezin had zelf ook vier kinderen. Na een half jaar moest Sjan ergens anders heen. Hij kwam in een woongroep van Timon terecht in Zeist, maar ook dat verblijf was van korte duur. “Ik kreeg steeds ruzie daar. Uiteindelijk ben

ik eruit gezet.” Pogingen om weer thuis te gaan wonen, liepen steeds op niets uit. De volgende woongroep diende zich aan, dit keer in Vleuten. “In Vleuten heb ik de tijd van mijn leven gehad. Ik heb veel over mezelf geleerd en het contact met de rest van de woongroep was goed. Helaas kon ik daar maar anderhalf jaar zijn.” Daarna volgde weer een nieuwe plek, maar ook in die woongroep voelde hij zich niet thuis. “Een rampjaar.”

WaterpijpOp zijn achttiende kon Sjan weer thuis wonen, maar zijn leven was nog niet tot rust gekomen. “De belangrijkste periode van mijn leven ben ik niet thuis geweest. Ik was veel aan het voetballen en rondhangen, een beetje hangen op straat. Bij mij thuis gaf ik feestjes, dronk bier, rookte waterpijp, rommelde met meisjes. Ik had een hoop foute vrienden. Mijn moeder bemoeide zich wel met mij, maar ik niet echt met haar. Ik deed vooral mijn eigen ding.” Wel kreeg Sjan intensiever contact met zijn baas. Die nam hem onder zijn hoede. “Ik werkte in een bedrijf dat spuitmachines maakte voor de landbouw. Hij vroeg hoe het met me ging; op het werk, thuis en waarom ik bepaalde dingen deed. Hij heeft me ook aangesproken op mijn grote mond. En ik had in die tijd een grote mond. Hij had me de laan uit kunnen trappen, maar dat heeft hij niet gedaan. Ik heb veel met hem over mijn verleden gepraat. Soms stopten we even met werken en gingen we op zijn kantoor zitten praten. Hij zag iets in me. Dankzij hem kon ik een cursus doen om beter met mijn

“Mijn doel is dat we jongeren helpen een fundament te bouwen”

Open op pagina 7

ADHD om te gaan. Mijn baas en een aantal collega’s waren christen. Dus vroegen ze een keer of ik mee wilde naar de kerk. Dat wilde ik toen niet. Ik had mijn geloof afgezworen.” Toch belandde Sjan tijdens een weekend bij zijn ‘tweede ouders’ in een evangelische gemeente. “Ik voelde me gelijk welkom en thuis. Het was allemaal zo vrij. Je hoefde niet bepaalde kleding te dragen, een rokje aan of een hoedje op. Het ging om God en niet om je kleding. Ook de muziek sprak me aan.” Niet lang daarna ging hij in Veenendaal met zijn collega’s mee. Hij meldde zich, samen met zijn vriendin, aan voor de Alphacursus. “Alles was nieuw. Toen ik zag hoe de mensen om me heen met God bezig waren en hoeveel liefde van God zij ervaarden, dacht ik: dat wil ik ook. Ze praatten vol passie over God. Dat kende ik helemaal niet vanuit mijn opvoeding. Toen heb ik besloten om met God verder te gaan. Ik leerde dat God liefde was. In mijn opvoeding ging het alleen maar om de regels. Flikker op, dacht ik altijd. Ik bepaal zelf wel wat ik doe.”

ZaaienToen hij als kampleider meedeed aan een voetbalkamp, kwam Sjan in contact met iemand van Youth for Christ Veenendaal. Die nodigde hem uit om een keer te komen kijken bij een activiteit. Kort daarna werd hij vrijwilliger. In maart vorig jaar is er een nieuwe wijk opgezet, waarin Sjan de coördinator is van één van de activiteiten. “We begonnen anderhalf jaar geleden met niets, nu hebben we dertig tot veertig jongeren. Ik vind het gaaf om jongeren een plek te bieden waar ze zichzelf kunnen zijn. Mijn doel is dat ik iets mag zaaien en dat als ik ze over vijf jaar tegenkom, wij deze jongeren geholpen hebben een fundament te bouwen.”

Ritalin“Omdat ik zelf ook veel op straat heb rondgehangen en foute dingen heb gedaan, kan ik me goed identificeren met een aantal jongeren. Van een van de jongens weet ik dat hij in pillen dealt. Ik vroeg hem gewoon: “En hoe is het met dealen?” Eerst antwoordde hij ontkennend. Toen ik vertelde dat ik vroeger zelf ritalin gedeald heb, durfde hij er open over te praten. Omdat hij ziet dat ik een nieuw begin heb kunnen maken, denkt hij: ‘Als Sjan goed terecht is gekomen, dan is er ook hoop voor mij.’ Dat contact kan alleen als je je kwetsbaar durft op te stellen.”

Op God vertrouwen“Dat is ook wat ik jongeren in mijn situatie zou aanraden: stop je pijn niet weg. Ga met anderen praten over dingen die je moeilijk vindt. Hoe erg of beschamend het ook is. Praat met mensen die je vertrouwt, het liefst oudere mensen. Misschien is het niet leuk om te horen wat ze zeggen, maar het is vaak wel goed voor je.” Hoewel hij een gemeente heeft en een veilige plek bij Youth for Christ, loopt Sjan nog regelmatig tegen zichzelf aan. “Ik ben ontiegelijk koppig en het liefste wil ik alles zelf bepalen. Dingen doen op Gods manier vind ik ontzettend moeilijk. Zeker omdat ik niet snap waarom ik sommige dingen meemaak. Dan denk ik: Heer, waarom? Maar ik probeer op God te vertrouwen. Hij is me enorm aan het vormen.”

Meer informatie over het werk van Youth for Christ in Veenendaal kun je lezen op yfc.nl/veenendaal.

Linda: beginnende documentairemaker?

Hoe sta je om jongeren heen die aan het begin van hun werkende leven staan? “Mijn toekomstdroom is om de wereld rond te reizen en verhalen in beeld te brengen van mensen die onze hulp nodig hebben”, vertelde trainee Linda Zwart (24) in de vorige editie van OPEN. Dat die droom in juli al werkelijkheid werd, had ze nooit kunnen denken.

“In de kerk waar ik deel van ben, ontstond het idee om samen weg te gaan om ergens te helpen waar het nodig is. Na wat research kwamen we uit op Lesbos. Daar komen heel veel vluchtelingen aan, maar er is helemaal geen hulp en er zijn geen voorzieningen. Omdat ik veel ervaring had opgedaan met het maken van video’s in het Youth Academy tussenjaar, ging ik mee om te filmen.

We hebben de vluchtelingen gefilmd en zijn met ze meegelopen vanaf het moment dat ze aankwamen. Het is super heftig wat daar allemaal gebeurt. Er is geen hulp en de Griekse overheid kan de toestroom van vluchtelingen niet aan. Door dit vast te leggen, hoop ik dat verschillende instanties hier aandacht voor gaan krijgen en er hulp komt. Ik hoop dat ik in de toekomst nog meer van deze projecten kan doen.”

Meer over Linda vind je op lindazwart.nl

Open op pagina 8

JAnneke de rover:

Bidden voor de volgende generatie Janneke de rover uit Middelharnis werd geraakt door het boekje Geloof, gebed & tieners en deelde het uit in haar kerk. Gebed is iets van de hele gemeente, vindt ze. “onderling praten we wel over hoe het met onze kinderen gaat, maar waarom brengen we het ook niet samen bij God?”

“In onze kerk hadden we een projectdienst over het thema gebed, die door de jongeren zelf werd voorbereid, inclusief de liturgie. Ik zit in de jeugdraad en heb ook zelf tieners op de club. In die tijd kwam ik Geloof, gebed & tieners tegen via internet. Ik vond het heel mooi aansluiten bij de dienst en bedacht me dat het ook leuk was om het boekje in de gemeente onder de aandacht te brengen. Gebed is iets van de hele gemeente. We hebben het boekje tijdens de dienst aangeboden.

Na de dienst kregen we veel positieve reacties van gemeenteleden die het boekje kwamen ophalen. We hopen als gemeente in september nog een avond bij elkaar te komen om terug te komen op het boekje en of we er concreet mee aan de slag gaan. Er staan genoeg ideeën in het boekje om op te pakken.”

Janneke ziet dat jeugdwerk vaak goed geregeld is, maar dat het soms ontbreekt aan verbinding met de gemeente. “We kunnen gebed voor jongeren praktischer maken door meer mensen in te schakelen. Laat niet alleen de dominee bidden in de dienst, maar ga samen bidden. Natuurlijk bidden ouders voor hun kinderen, maar je mag ook voor elkaars kinderen bidden.”

Bidden kan op veel meer momenten dan op gezette tijden, weet Janneke. “Dat raakte me bij het lezen van Geloof, gebed & tieners. We hebben echt een relatie met God waarin we alles bij Hem mogen brengen. Bidden is verwachten, maar vooral vertrouwen dat je je kinderen in Gods handen mag leggen. God gaat zijn weg met hen. Je moet ze leren loslaten en soms ben je ze zelfs even kwijt. Maar het idee dat God hen nooit kwijtraakt of loslaat, dat brengt een hoop rust.

Raak betRokken bij de gebedsbewegingYouth for Christ droomt ervan dat er voor iedere tiener in Nederland wordt gebeden. Zij hebben ons gebed hard nodig. Raak betrokken bij de gebedsbeweging en bid mee! Dat kan op drie manieren:

• Vraag onze gebedskalender aan via info@yfc.nl en bid mee!• Bid voor tieners in uw eigen omgeving.• Vraag vouchers aan op yfc.nl/geloofgebedtieners en geef anderen het boekje Geloof, gebed & tieners cadeau.

De overheidssubsidies voor jongerenwerk dalen sterk. Juist nu willen we ons inzetten voor jongeren die zich niet veilig voelen. Voor jongeren die eerlijke kansen verdienen om zich te ontwik-kelen en te groeien. Juist deze jongeren hebben de liefde van Jezus nodig. Anders staan ze er alleen voor. help ons mee.

Kom alsjeblieft dichterbij

Met je gift draag je bij aan:

een (nieuwe) plek voor

jongeren waar ze zich veilig voelen.

Ontwikkeling op belang-rijke gebieden in hun leven: school, relaties, werk.

de kans voor jongeren om jezus te leren kennen.

kennismaking met het evangelie in een taal dichtbij hun leefwereld.

Open op pagina 9

GeefTerwijl de koffie loopt kan jeons al helpen. Maak je gift over via je smartphone of online:

1. Bepaal je bedrag

2. Maak over op: NL28RABO0111444888

3. Ten name van Youth for Christ Nederland

Of op yfc.nl/geef. Bedankt!

Op het n i e u w s

Open op pagina 10

nieuwe themadienst vOOr tieners

Theatergroep Switch gaat vanaf dit najaar in kerken speciale tienerdien-sten verzorgen. Met ‘Doen, durven en de Waarheid’ worden tieners aan het denken gezet over hun eigen angsten.

Het thema van de jongerenviering gaat over de angst die je leven negatief kan beïnvloeden. Hier tegenover staat Jezus die je uitnodigt om niet bang te zijn en door je angsten heen Hem te vertrouwen. De viering duurt 75 minuten en bestaat uit een theaterstuk, muziek, schriftlezingen, een korte overdenking en verschillende interac-tieve gebedsvormen.

Meer info | Voor boekingen of informatie kun je een mail sturen naar info@yfc.nl of bellen met 0343 515 744

Open avOnd YOuth aCademY

Op vrijdag 27 november kunnen jon-geren die geïnteresseerd zijn in het Youth Academy tussenjaar een kijkje nemen in Driebergen. Ook kunnen jongeren de trainees van Youth for Christ ontmoeten en hen vragen naar hun ervaringen.

Er is afgelopen jaar veel gezegd en geschreven over de waarde van een tussenjaar dat plaatsvindt tussen de middelbare school en een vervolgopleiding of na een afgeronde MBO-, HBO- of WO-opleiding. De huidige trainees vertellen op deze avond over hun eigen ervaringen en over wat het tussenjaar hen tot nu toe heeft opgeleverd.

Meer info | Kijk op yfc.nl/youthacademy

nieuwe lifespOt:CafémOre driebergenVanaf september heeft ook Driebergen een LifeSpot. In CaféMore kunnen jongeren uit de omgeving genieten van goede livemuziek, inspirerende sprekers, speciale koffie en home made lekkernijen.

“Er is veel vraag naar activiteiten voor jongeren”, zegt Jolinde Riezebosch, een van de drie initiatiefnemers. CaféMore richt zich op jongeren vanaf 18 jaar, met name studenten. “We willen het hippe cafeetje zijn dat je in Utrecht vindt, maar met meer inhoud. Jongeren kunnen zichzelf hier in de omgeving een beetje verloren voelen. Wij hopen dat jongeren ons en elkaar er ontmoeten.” Naast live bandjes, komt er elke avond een inspirerende spreker. “Natuurlijk mogen ze weten dat we christen zijn, maar er wordt niet gepreekt”, zegt Jolinde. “We willen het heel actueel houden en dichtbij hun belevingswereld staan.”

CaféMore is elke eerste donderdag van de maand geopend van 19:00-23:00 uur.

Meer info | Kijk op facebook.com/cafemoredriebergen

wOrkshOps tijdenS belledagYouth for Christ is dit najaar met workshops aanwezig op de Belledag op 10 oktober in Utrecht. Theatergroep Switch verzorgt een acteerworkshop. De afdeling Kerk geeft een gebeds-workshop. De Belledag is voor meiden tussen 11 en 17 jaar.

Tijdens de gebedsworkshop heeft Youth for Christ voor de meiden een verrassing in petto die ze mee naar huis kunnen nemen. Via de website huisvanbelle.nl en een meidenmagazine wil Belle tienermeiden ‘empoweren’ door hen te laten zien dat ze mooi en waardevol zijn in Gods ogen.

Meer info | Kijk op huisvanbelle.nl/belledag2015

rOCk spOrt: nieuw spOrt-prOgramma

Op 26 september lanceert Youth for Christ in samenwerking met Athletes in Action een nieuw sportprogramma: Rock Sport. 

Het doel van Rock Sport is jongeren in de buurt via interactieve sport- en spel-programma’s uit te dagen om te sporten. Achter elke activiteit zit een gedachte of een principe over het christelijk geloof, wat ze op een sportieve en praktische manier meekrijgen. Rock Sport staat nu in de Youth for Christ Webshop.

Meer info | Kijk op yfcshop.nl

trainings- event 2015: inside Out

Tijdens het jaarlijkse Trainingsevent van Youth for Christ op 26 september buigen honderden jeugdleiders zich over de vraag ‘hoe inside out is mijn kerk eigenlijk?’. En hoe bereik je jongeren die niets meer met de kerk te maken willen hebben?

Bezoekers kunnen hun hart ophalen met de 35 verschillende workshops over uiteenlopende thema’s. Van praktisch tot visionair, van zakelijk tot creatief. Een bijzondere hoofdspreker dit jaar is Timzingt. Tim van Wijngaarden is cabaretier en muzikant, schrijver en dichter. Gewapend met gitaar, piano en ukulele gaat hij op creatieve en prikkelende manier in op het thema.

Meer info | Kijk op kerk.yfc.nl/trainingsevent

Open op pagina 11

Open op pagina 12

‘wat bezielt Je?’

drie vrouwen, drie verhalen, één vraag:

Tekst: Johan van Essen en Alec Timmerman | Carpe Diem Fotografie

Open op pagina 13

PIETERnEL BuvELOT (57)HuISkOk BIj THE MALL GORInCHEM

“Eigenlijk zijn jongeren net kinderen die soms wat aandacht en liefde tekort komen. Dat wil ik ze graag geven. Voordat ik huiskok werd in The Mall, werkte ik tien jaar in het basis- en middelbaar onderwijs. Andrew Eijgenraam, teamleider van The Mall, sprak me aan in de kerk nadat ik werkloos was geworden. (Lachend:) Of ik schoonmaker wilde zijn. Omdat ik hiernaast natuurlijk wat tijd over had, vroeg hij me drie jaar geleden of ik ook huiskok wilde worden.”

Ik wil het belang van de jongeren vooropstellen. Door ze gewoon gedag te zeggen of door een arm om ze heen te slaan. Ze zoeken eerst nog je grenzen op door je uit te dagen, maar ik merk dat ze graag contact maken. Zo ken ik een vrij forse jongen die in het begin niets van mij wilde weten. Hij en zijn vrienden vonden me maar raar. Toen hij een tijd later The Mall uitliep, gaf hij me een enorme knuffel. Zulke verrassingen zijn heel waardevol.

Een Vlaamse priester zei ooit dat we onze verwachtingen moeten uitschakelen. Onbewust verwachten we iets terug van mensen voor wie wij iets doen. Volgens de priester moeten we vooral de ‘losers’ in onze samenleving juist dankbaar zijn omdat zij ons in staat stellen barmhartig te zijn. Natuurlijk ben ik geen heilige, maar dit is wel wat ik wil doen voor jongeren, zonder dat ik er iets voor terug hoef.”

“WE MOETEn OnzE vERWACHTInGEn

uITSCHAkELEn”

Open op pagina 14Open op pagina 14

“Ik HEB HEuS nIET dE vOLGEndE dAG AL EEn AnTWOORd OP MIjn GEBEd”

ELLEn GREvELInk (49)MOEdER vAn dRIE TIEnERS

“Je hoopt als ouder natuurlijk dat je kinderen weten dat ze altijd bij je terecht kunnen en dat ze thuis zichzelf kunnen zijn. We praten over wat ze meemaken en omdat ik vooral thuis werk, kan ik er vaak bij zijn wanneer ze ergens mee zitten. Toen mijn jongste zoon gepest werd, hebben we erover gepraat en gebeden. Mijn oudste zoon woont al uit huis, ik bid voor doorzettingsvermogen en voor het vinden van de juiste vrienden.

Met mijn jongste zoon bid ik soms samen voor het slapengaan. Dan zitten we op het bed en praten we eerst over wat hij heeft meegemaakt die dag. Soms komen we op een onderwerp waar hij mee worstelt. Meestal doe ik het woord tijdens het bidden, maar ik merk dat mijn zoon er rustig van wordt en dat hij beter slaapt.

Het is heus niet zo dat ik direct de volgende dag een antwoord heb op mijn gebed, maar ik voel me wel gesteund door God. Het gebeurt vaak dat christelijke jongeren zich alleen voelen in hun geloof, wanneer ze bijvoorbeeld de enige christen in de klas zijn. Ik hoop dat jongeren, maar ook mijn zoons uiteindelijk met God willen gaan leven en zich door Hem willen laten leiden. Niet alleen, maar samen met anderen die hun geloof delen.”

Open op pagina 15

“WE BIddEn nOG STEEdS vOOR

OnzE kIndEREn”

CORRIE FOLkERS (75)MOEdER, OMA En vOORBIddER

Toen ze dertig jaar geleden met haar man Harry op een conferentie was, ging gebed voor Corrie Folkers echt leven. Nu bidt ze trouw voor de jongeren in hun gemeente in Wageningen, en voor haar kinderen en kleinkinderen.

“Het belangrijkste is dat ze de Heer leren kennen”, zegt Corrie, “maar we bidden voor alles wat voorbij komt: school, relaties, ziekte, psychische problemen, opvoeding, examens. Mijn man en ik hebben ook allebei een gebedsmaatje met wie we eens in de veertien dagen bidden voor alles wat er in de kerk gebeurt.”

“We zitten ook in het gebedsteam van onze kerk. Mensen kunnen naar voren komen om voor zich te laten bidden. Als die drempel te hoog is, kunnen ze gebedspunten op een briefje schrijven en in een mand doen. Die worden verdeeld onder de leden van het team. Heel vaak zitten er gebedspunten voor hun kinderen bij.”

“Onze kinderen geloven niet meer, maar we bidden nog steeds voor hen. Ooit was ik in de belijdenisdienst van een nicht van onze dochter. ‘Waarom zij wel en onze dochter niet?’, dacht ik toen. Toen sprak de dominee aan het begin van de dienst de votum en groet uit: ‘Hij die niet laat varen het werk dat Zijn hand begon’. Dat was als een zalf voor mijn ziel. Alsof God zei: ‘Stil maar, ik laat ze niet los.’”

deel uit opstraat • injebuurt • viajekerk • aanjecollega’s • overalgewoon •

wakker en waakskritisch en betrokken

maandbladreveil.nl

bestelNU!

maandbladreveil.nl

vanaf 10 exemplaren

€0,50 p/stexcl. verzending

wakker en waakskritisch en betrokkenmaandbladreveil.nl

½ jaar

GRATIS proberen!!

“De Bijbel is geen boekje voor het bloeden.”

Of het meest eigenzinnige, christelijke blad van Nederland bij ú past? Gewoon proberen.

Zonder kosten. Zonder verplichting.

(advertentie)

Open op pagina 17

Who’s changing?Bij mijn binnenkomst krijg ik niets te horen. ik loop naar nick (15) toe, tik ‘m aan en begroet hem. een mompelend ‘hoi’. zijn blik blijft gericht op een slagveld en geluiden van flitsende zwaarden.

Nick blijkt een inquisitie te leiden vanuit de basis Haven of Skyhold, een mas-sief kasteel. Waar ik sta te knipperen met mijn ogen om alles te volgen, is het voor Nick een piece of cake. Hij bepaalt een strategie, kiest wapens, ontvangt zegeningen van (in mijn ogen) enge wezens en trotseert bergtoppen en grot-ten. Hij lost sterrenbeeldpuzzels op, geeft geld uit en verovert land. Nicks moeder herinnert hem eraan dat hij huiswerk moet maken. Pas bij een meer dringende oproep van haar, geeft hij aan dat het al af is.

Nick is thuis in de game Dragon Age Inquisition. Het is aan hem om in deze wereld de orde te herstellen, de wereld te redden, de politieke richting te bepalen, de regels neer te zetten, door te voeren en te hanteren. Hij bepaalt zelf welk ras hij heeft en uit welke klasse hij komt. Hij is de redder van de wereld, waarbij hij talloze ethische keuzes moet maken.

Nick voelde een ‘niet thuis’ toen hij met de jeugdleider een keer sprak over de game. “Maar daar zit toch magie in?”, vroeg de jeugdleider. Nick was met stomheid geslagen. “Alsof het dáárom gaat in de game! Hij snapt er echt he-lemaal niks van.” Wat een doorstroom naar een volgende activiteit binnen het jeugdwerk had moeten zijn, werd voor Nick een natuurlijk afhaakmoment.

Tijdens een pizza met Nick ontdekte ik wat een kans de jeugdleider had laten liggen. De game barst van religie en zingeving. Nick legt uit voor welke dilemma’s hij in de game staat en welke afwegingen hij maakt. Wat ik zou doen? “Maakt zo’n keuze je een beter of een slechter mens, Marian?” Pizza met een brok in mijn keel.

Wie of wat verandert? Jongeren, ouders, jeugdleiders, de wereld?

“De game motiveert me om in de les goed op te letten”, zegt hij. “Huh?”, vraag ik. “Dan heb ik meer vrije tijd”, zegt Nick. “Ik wil later iets met computers.”

marian timmermans werkte zeven jaar bij de afdeling Kerk bij Youth for Christ en is auteur van Mind your faith. Ze is sinds 1 januari religieus trendwatcher bij Young & Holy. Young & Holy wil het geloof onder jongeren aanwakkeren. Kijk op youngholy.nl

erOp

Open op pagina 18

Uit een onderzoek van het nederlands jeugdinstituut van juli 2015 blijkt dat het met het merendeel van de nederlandse jongeren goed gaat. de situatie van een kleine groep kwetsbare jongeren (vmbo-leerling, ouders uit lage sociale milieus en eenoudergezinnen) is wel zorgelijk. Hoe leid je deze jongeren naar een volwaardige plek in de samenleving?

Als docent in het praktijkonderwijs trekt Bram van der Leer (31) al tien jaar op met deze groep kwetsbare jongeren. Sinds september geeft hij les aan eersteklassers op praktijkschool Kranenburg in Utrecht. “Het zijn de zwakste leerlingen, maar ze gaan wel als eerste aan het werk.”

hoe zie je nieuwe leerlingen op school komen?“Mijn leerlingen zijn geen doorsneepubers. Cognitief en sociaal-emotioneel lopen ze vaak achter op leeftijdgenoten. Ze komen vaak uit een wat zwakker milieu. Het is een heel leuke doelgroep om mee te werken, maar ze zijn ook extra kwetsbaar. Ik vind ze altijd heel klein, maar net als andere pubers groeien ze ontzettend hard in een jaar: fysiek, sociaal en emotioneel. Dat is heel verwarrend voor hen. Er verandert van alles, maar ze hebben er zelf geen invloed op. Na het eerste jaar kijken ze bewuster en wijzer uit hun ogen.Kenmerkend voor deze leerlingen is dat ze zich ervan bewust zijn dat ze naar het praktijkonderwijs moéten. Daar zijn ze niet trots op. Elk jaar zijn er wel een paar Tekst: Alec Timmerman | Beeld: Hollandse Hoogte

‘Er zijn’voor de kwetsbare jongeren op school

Open op pagina 19

die naar het vmbo willen. Bij velen is de motivatie laag vanwege negatieve ervaringen met leren in het verleden op de basisschool.”

Wat valt je op aan leerlingen in deze tijd?“De frustratietolerantie is erg laag. Ze willen geen fouten maken, omdat ze het vaak moeilijk vinden om met onvolkomenheden om te gaan. Veel van hen hebben altijd gehoord dat ze ‘perfect’ zijn zoals ze zijn. In de praktijk betekent dit vaak dat ze weinig worden aangesproken op fouten of op dingen die beter zouden kunnen. Er wordt ontzettend hard aan kinderen getrokken. Voor iedere leerling is een ontwikkelingsplan. Maar voor sommigen zit er niet meer in dan werken in een magazijn, dus waarom is ‘hogerop komen’ eigenlijk de norm?”

Hoe help je leerlingen door hun eerste jaar heen te komen?“Elk jaar zijn er wel twee of drie leerlingen die om allerlei redenen structureel verzuimen. Daarom is de eerste doelstelling om ze op school te houden. Daarvoor moet je ze succeservaringen geven, vooral op het gebied van cognitieve en praktische vaardigheden. Je moet ze voor vol aanzien, met alle vragen, twijfels, beperkingen, hobby’s en verhalen die bij hen horen. Ik probeer een band met ze op te bouwen door bijvoorbeeld over mijn eigen leven te vertellen. Dat vinden ze heel leuk. Tegelijkertijd ben je als docent geen vriend. Het is goed voor hen als de rollen helder zijn. Ik geef bijvoorbeeld duidelijk aan wat een formele of een informele situatie is. Dan geef ik ze een hand en geen ‘boks’.”

Door het jaar heen voer ik korte gesprekjes met hen. Je moet ze veel vragen stellen. Uiteindelijk laten ze iets los en vinden ze het fijn dat ze iets konden delen. De valkuil is dat je ze teveel bij de hand neemt. Dat wordt thuis al zoveel gedaan. Ze moeten juist leren om volwassen te reageren op het leven.”

Waar komen jongeren terecht als ze van school komen?“De meeste jongeren krijgen een heel praktisch beroep. Ze komen best goed terecht. Dan zie ik ze rondrijden in een bestelbusje. Maar praktisch werk is niet populair. Toen ik aan een leerling vroeg wat hij wilde, zei hij: ‘Ik wil zakenman worden.’

Door de crisis zijn juist de praktische functies wegbezuinigd of samengevoegd, dus ze moeten elke kans pakken. Het zijn de zwakste leerlingen, maar ze gaan wel als eerste aan het werk. Ze moeten al heel jong volwassen worden.

hoe geef je deze leerlingen iets mee van je geloof?“Dat doe ik vooral heel praktisch. Bijvoorbeeld met een kerst- of paasontbijt. Als dagopening lees ik iets uit de Bijbel of een stukje uit Oase. Er doen zich op een

schooldag veel situaties voor die ik voor de klas kan koppelen aan mijn eigen leven en geloof. Door iets dat misgaat of tijdens de dagopeningen en actualiteiten. Het is niet heel diep, maar als ik de kans krijg vertel ik iets over de achtergrond van mijn geloof.

Er is een liedje van U2: ‘When you look at the world. What is it that you see?’ Ik wil naar ze kijken met Gods ogen. Door elke keer opnieuw open te staan voor leerlingen, geef je ze ruimte om zichzelf te zijn. Jaren geleden was ik in Taizé. Ik was verbaasd over het leven dat de broeders daar leiden. Toen ik één van hen vroeg wat hij de hele dag deed, zei hij: ‘Er zijn.’ Dat is ook wat ik wil doen op school: er zijn.”

Open op pagina 19

Wat is praktijkonderWijs?65 procent van de Nederlandse leerlingen zit op het vmbo. Een klein deel daarvan volgt praktijkonderwijs. Daarin ontwikkelen leerlingen competenties die ze nodig hebben om zelfstandig te werken. Ze leren dus door te doen.

onderzoek aanvragenHet onderzoek van het Nederlands Jeugdinstituut, Die jeugd van tegenwoordig. Over opvoeden en opgroeien in Nederland, is aan te vragen op www.nji.nl. 

Luister naar When I look at the world van U2: http://tinyurl.com/yfcopenu2

“Toen ik aan een leerling vroeg wat

hij wilde, zei hij: ‘Ik wil zakenman

worden’.”

bram van der Leer

Open op pagina 20

Het is zo’n 35 graden en de hitte is verzengend. De pannakooi is opgebouwd en staat middenin een park. In de kooi spelen Italiaanse jongens pannavoetbal, twee tegen twee. Ze zijn fanatiek, maar hebben respect voor elkaar. In de kooi wordt niet gescholden of aan elkaar getrokken. Ook de kleintjes doen mee. De jongeren die we ontmoeten zijn blij dat we er zijn. Ze krijgen aandacht en mogen de hele middag voetballen. Sommigen van hen hebben zo’n pittige thuissituatie dat deze afleiding meer dan welkom is.

kathOliekNa twee uur roepen we de jongeren bij elkaar in de pannakooi. Ik verbaas me erover hoe goed ze luisteren. We hoeven ze niet eens te vragen om stil te zijn. Rick, een van mijn collega’s uit Nederland, vertelt hoe God aanwezig is in zijn leven. Hij vraagt wie er nog meer in God gelooft. Alle handen gaan omhoog. In dit katholieke land is geloven heel normaal, maar vaak is het niet meer dan een labeltje. De volgende dag mogen we een gymles verzorgen

De pannakooi als huiskamer

YOuth fOr Christ internatiOnal

Als internationale organisatie voelen we ons betrokken bij het werk van Youth for Christ wereldwijd. Alle reden voor negen medewerkers en vrijwilligers van Youth for Christ Nederland om een weekje op bezoek te gaan bij hun Italiaanse collega’s, waar extra handen erg welkom zijn. Laura Hofenk is één van hen.

MEER INFORMATIEYouth for Christ Italië: yfcitalia.org (in het Italiaans)Facebook: facebook.com/pannakooireis Youth for Christ Nederlandis onderdeel van Youth for Christ International: yfci.org

voor maar liefst vijf klassen. Met kleine oogjes sta ik voor een groep van twintig tieners. Ze gaan zitten als we dat vragen en zijn direct stil. Wanneer de Italiaanse Giulio vertelt over Jezus’ liefde voor hen, luisteren ze aandachtig. Op een school in Nederland zou dit onmogelijk zijn!

stukje hemel’s Middags staan we met de pannakooi in een groot park. Ondanks de hitte komen de jongens en meiden weer enthousiast naar ons toe. Ik begin een paar gezichten te herkennen. Sommige van hen komen elke dag langs. Voor mij voelt dit park in Italië als een stukje hemel. Oud en jong brengen de namiddag door in de koelte van de bomen. Ouderen zitten op een bankje, terwijl de jongeren voetballen en basketballen. Een vader kuiert rond met zijn baby, zich niets aantrekkend van de tijd. In harmonie leven mensen hier samen. Toch is er veel verborgen leed onder de jongeren in Italië.

kwetsbare jOngerenZo ontmoet ik Danilo van 17. Eén van de kwetsbare jongeren voor wie een stabiel leven helemaal niet vanzelfsprekend is. Danilo woont in een crisisopvang, omdat het thuis niet meer uit te houden is. Vorig jaar was hij voor het eerst bij een sportweek van Youth for Christ Italië. Daar werd hij zo enthousiast van, dat hij zijn begeleiders nu zowat dwingt om hem naar alle activiteiten te brengen. In de week dat wij in Italië zijn,

zien we Danilo elke dag bij de pannakooi. Youth for Christ voelt voor hem als een thuis. Ik zie hem genieten van de gezelligheid en de aandacht.

drOmenYouth for Christ Italië heeft veel dromen voor de jongeren in hun land. Een van die dromen is om door voetbal jongeren te bereiken met het Evangelie. De pannakooi blijft dus achter in Italië. Wij zijn hier een week, maar de jongeren die we ontmoeten, maken veel indruk op ons. Terwijl we midden in de nacht in een busje naar huis rijden, denk ik aan dat ene meisje dat na haar verblijf in een blijf-van-mijn-lijfhuis nu een opleiding tot kapster volgt. Ik hoop dat mijn collega’s in Italië om haar en meiden zoals zij heen blijven staan, zodat zij uit kunnen groeien tot powervrouwen, die zichzelf respecteren en inzien dat ze van waarde zijn.

Tekst en beeld: Laura Hofenk

Open op pagina 21

Open op pagina 22

tot LifeSpot

Van koeienstal

LifeSpots in beeld:

Open op pagina 23

Het is zaterdagavond half acht. Op de barbecue liggen hamburgers te sissen en het is misschien wel de heetste dag van het jaar. Een mooie dag voor Wim, zijn vrouw Imma en hun jongerenkring om terug te blikken op het afgelopen jaar en vooruit te kijken naar 2016.

Van koeienstal

Tekst: Jonathan Vink | Beeld: McKlin Fotografie

Vier jaar geleden trok Wim van Galen (tot juni 2015 adjunct- en interim-directeur van Youth for Christ) met zijn vrouw Imma, twee zoons en een dochter in een oude boerderij in Schoonrewoerd, een dorpje onder Utrecht. Eerste prioriteit was het opknappen van de oude koeienstal. Wim kon niet wachten om deze oude stal te gebruiken voor zijn nieuwe jongerenkring. Nu ontvangt hij al drieënhalf jaar een groep jongeren uit de omgeving.

Tijd voor een terugblik. Op de beamer passeren de thema’s van het seizoen. Engelen en demonen, de vier evangeliën, verschillen tussen man en vrouw…

Voor Arjan, een jongen die dit jaar voor het eerst bij de LifeSpot van Wim en Imma komt, springt de avond met een gastspreker uit Saoedi-Arabië, eruit. “Er kwam plotseling een man in een gewaad naar binnen en barstte los in een vreemde taal. Het klonk heel agressief. Later bleek juist dat hij iets christelijks zei. De man legde uit dat het voor vluchtelingen in Europa ook vaak zo voelt. Dat maakte veel indruk.” Bij Mariëlle, die vanuit haar woonplaats op de Veluwe de avonden bezoekt, is de avond van Imma over de Psalmen goed bijgebleven. “We gingen vers voor vers door de Psalm heen. Hierdoor werd de betekenis van de psalm veel dieper.”

Open op pagina 24

“We gingen vers voor vers door de

Psalm heen”

Open op pagina 25

Na de zomerVoor volgend jaar is er al gebrainstormd. Bewijs hiervan is het volgeschreven whiteboard vol thema’s, potentiële gastsprekers en plaatsen waar de groep handen uit de mouwen wil steken: De Wallen, de gevangenis en het bejaardentehuis.

Nadat de kring in groepjes uiteen is gegaan om te bidden voor de zomervakantie, sluit Wim gezamenlijk af. Het is een hechte groep waarin de jongeren zich duidelijk veilig voelen. Tegelijkertijd worden ze ook uitgedaagd. Voor Arjan was dit de plek waar hij voor

het eerst hardop bad met leeftijdsgenoten, wat hij met zijn vaste vriendengroep nooit zou doen. Dankzij een openhartig gesprek met Wim is Mariëlle, die ver buiten de regio woont, bereid om een uur in de auto te zitten. Ze wil geen avond missen. Waar dat gesprek over ging? “Dat weet ik niet eens meer.” Ze glimlacht en schenkt nog een kop koffie in.

Meer info | Kijk op lifespots.nl

Open op pagina 26Open op pagina 26

Mensen uitdagen

tot relatie

Open op pagina 27

Nog slechts 23 procent van de jongeren tussen de 15 en 25 jaar rekent zich tot een kerk. Dat aantal neemt al jaren af, blijkt uit allerlei onderzoeken van universiteiten en het SCP. Hoe kan de kerk om tieners heen staan, zodat ze zich thuis voelen en kunnen groeien in hun geloof? Nynke Dijkstra en Ron van der Spoel gaan er samen over in gesprek.

Tekst: Alec Timmerman | Beeld: McKlin Fotografie

Open op pagina 27

Open op pagina 28

om tieners heen staan. Hoe heb je dat in je eigen gezin gedaan?Nynke: Bij de opvoeding van mijn kinderen heb ik altijd deze zin in mijn hoofd gehad: het gaat echt om de relatie, niet zozeer om de regels. Daar heb ik altijd mijn best voor gedaan. Er zijn twee valkuilen als je om tieners heen wilt staan. De eerste is dat je ze helemaal hun eigen weg laat gaan. Alsof je ze als ouder opgeeft. Het andere uiterste is dat je niet wilt dat er iets fout gaat en ze daarom te strenge regels oplegt. In beide gevallen draait het om regels.

Ron: Mijn vrouw en ik hebben nooit echt strikte regeltjes gehad voor ons gezin. Dat was ook nooit nodig. We stellen elkaar allebei vragen. Die openheid is er altijd geweest. Vanaf het moment dat mijn dochters naar de middelbare school gingen, doe ik elke zomer iets met ieder apart. Een museum, mountainbiken, naar het Concertgebouw. Het zijn mooie momenten waarop er ruimte is voor een echt gesprek, maar het hoeft niet. Het geeft niet als het niet gebeurt. Daarom is het juist mooi als het wel gebeurt.

Nynke: Dat is één van de lessen die ik van Wim ter Horst (een pedagoog, red.) heb geleerd. Er moet openheid zijn voor gouden momenten. Als zo’n moment zich voordoet, moet je alles uit je handen laten vallen. Zo liep ik ooit met mijn oudste zoon langs het strand. Er ontspon zich een heel gesprek over de wereld en over wat God aan alle ellende doet. Het moést niet, maar de gelegenheid was er.

Ron: Ik zit wel eens een uur in de auto met een van mijn dochters, zonder iets te zeggen. Gewoon lekker rijden. We genieten van de vertrouwdheid van elkaars aanwezigheid. Als ze het gevoel hebben dat ze moéten praten, ontmoet je elkaar niet echt. Samen stil zijn, dat zijn de mooiste momenten.

hoe zorg je voor deze ontmoetingen met jongeren in de kerk?Nynke: Ik verzorg avonden in de kerk over jongeren.

Mijn eerste vraag is vaak: ken je een tiener? Wat doe je voor die tiener? Bid je voor hem of haar en weet je wat hij of zij doet? Vraag je wel eens hoe het gaat? Je kunt voor hen een rolmodel zijn in het geloof. Bij ouders is dat soms moeilijker, maar je kunt wel het rolmodel zijn voor het kind van een ander. Ook hier zijn er twee uitersten waarvoor je moet oppassen: alle antwoorden hebben, of alleen maar vraagtekens zetten. Laat zien wat je zelf aan je geloof hebt, inclusief de vragen. Maar laat ook zien dat je blij bent met je geloof.

Ron: Het is cruciaal dat er naast ouders ook andere gelovigen om jongeren heen staan. In onze gemeente heeft elke tiener een maatje, een twintiger die gelooft. Mijn meiden hebben er alle drie één gehad. Mijn oudste dochter was 17 en ging een keer naar haar maatje. Ik vroeg: ‘Wat ga je doen?’ ‘Even met haar praten’, zei ze. Ik dacht: verdraaid! Je moet met mij praten. ‘Is er iets?’ vroeg ik. ‘Daar heb ik het liever met haar over”, zei ze. Ik was daar zo blij mee. Prachtig! 

Nynke: Bij ons in de kerk is dat contact onder andere georganiseerd in gezin- en opvoedingsgemeenschappen. We zijn ooit begonnen om als gezinnen samen op te trekken. En dan niet samen te klonteren als ouders, maar als ouder iets te doen voor de kinderen van een ander. Voorwaarde is natuurlijk wel dat ze met andere gelovigen én hun kinderen optrekken. Dat heeft effect.

Wat is de uitwerking hiervan in de kerk?Ron: Misschien is de uitwerking in de kerk niet altijd zichtbaar, maar ik merk dat jongeren zich serieus genomen voelen. Bij ons gaan de ‘maatjes’ regelmatig iets leuks doen met de jongeren, bijvoorbeeld samen iets drinken. Je moet mensen uitdagen tot relatie. Geef ze ideeën!

Nynke: Wat mensen nodig hebben, is teruggaan naar hun eigen bron. Zodat ze weer lef hebben om over hun geloof te praten.Ron: Weet je wie dat doen? Opa’s en oma’s. Soms zie ik mijn dochter iets doen waar ik vragen over heb. Maar

“Jongerenwerk gaat met ziel en zaligheid en met huid en haar”

Open op pagina 29

“Misschien is jongerenwerk wel het hoogste ambt

in de kerk”

mijn ouders vragen het gewoon: ‘Hoe is het met jou en de Heer?’ Vaak zijn het de opa’s en oma’s met wie tieners eerder over hun geloof durven praten.

Hoe kun je in gebed om tieners heen staan?Ron: Ik denk dat veel ouders voor hun kinderen bidden. Dat is geweldig, maar zég ook tegen ze dat je voor hen bidt: ‘Hoe laat heb je die toets? Dan zal ik voor je bidden.’ Ik zou ieder gemeentelid willen uitdagen: neem een tiener in gedachten en bid voor hem of haar! En houd het ook vol. Je krijgt een antenne voor zo iemand. Het lijkt alsof je hem opeens overal tegenkomt. Bovendien voelen de ouders zich ook gesteund als ze weten dat er voor hun tieners wordt gebeden.

Nynke: En ouders vinden het ook heel leuk om te horen: ‘Wat heb jij een leuke tiener.’ Bij de doop van een kindje wordt aan de gemeente gevraagd of ze verantwoordelijkheid willen dragen voor dit kind. Maar doen we dat ook echt?

Welke plek hebben tieners in je gemeente?Ron: Bij ons zijn er kringen en Bijbelstudiegroepen. Eten en gezelligheid zijn heel belangrijk. Na afloop is er chips en gaan ze lekker chillen, maar tussendoor is het wel serieus. De avonden zijn altijd bij een echtpaar thuis. Toen één van deze echtparen een kind kreeg, ontving iedere jongere persoonlijk een geboortekaartje. Mijn dochter was ontroerd toen ze het kaartje kreeg.

Nynke: Ik heb eens een workshop gegeven met tien veertigplussers en tien jongeren. Ik vroeg ze een serieuze geloofsvraag op een kaartje te schrijven. Daarna moesten ze iemand van de andere generatie opzoeken en deze vraag stellen. Let goed op, zei ik, want het zou kunnen dat de Heilige Geest via de ander iets tegen jou zegt. Vooral de volwassenen vonden het heel bijzonder. Ze hadden kennelijk niet verwacht dat tieners zoveel te brengen hebben.

Hoe sta je om een tiener heen die zegt niets meer met God te hebben?Ron: Laat ze merken dat het je echt raakt. Met een houding van ‘laat maar’, stoot je ze juist voor het hoofd. Als iemand uit jouw gezin ‘vertrekt’, dan raakt jou dat toch in je botten? Ik heb echt wakker gelegen van tieners die weggingen. Ik heb het wel eens tegen iemand gezegd: ‘Ik vind het niet alleen erg dat je niet meer gelooft, maar ik ga je ook echt missen!’

Nynke: Ik hoop dat jongeren gewoon zo diep worden geraakt door Jezus dat ze ook niet meer los komen. Misschien is jongerenwerk wel het hoogste ambt in de kerk.

Ron: Ja, jongerenwerk is jezelf geven. Ze mogen je bellen. Ze mogen weten over je gezin. Je hebt een open relatie met hen. Het gaat met ziel en zaligheid en met huid en haar. En jongeren hebben dat heel hard nodig.

Over NyNke eN rON

Nynke Dijkstra is projectmedewerker Missionair Werk voor de Protestantse Kerk in Nederland. Ze is getrouwd met Frank en heeft drie kinderen van 33, 31 en 28 jaar. Ze is deel van een Protestantse Gemeente in Houten.

Ron van der Spoel is veelgevraagd spreker, predikant, werkzaam voor Open Doors en raadslid voor de ChristenUnie in Amersfoort. Hij is getrouwd met Annette en vader van drie dochters van 20, 18 en 16 jaar. Hij is deel van de Kruispuntgemeente in Amersfoort-Vathorst.

Open op pagina 30

Waarom? Ik heet Lisa.

* Bron: Top 10 scheldwoorden volgens de #PestThermometer

dichterbij jongeren

Ze noemen me een jood, autist, homo, marokkaan, downie, hoer, slet, pedo,

turk, bitch...

Open op pagina 31

Dit geldt ook voor mensen die bij Youth for Christ werken. Die gedrevenheid brengt ons bij elkaar. In de Businessclub van Youth for Christ verwelkomen wij graag die ondernemer die zich herkent in de gedrevenheid van Youth for Christ en wij ondersteunen graag elke ondernemer die in deze samenleving verantwoordelijkheid wil dragen voor jongeren. Hoe goed is het om samen mogelijkheden te zoeken, elkaar te steunen en daarmee jongeren in dit land hoopvol perspectief te bieden.

Er is nog een reden waarom Youth for Christ graag ondernemers aan zich bindt. Dat is hun expertise op het gebied van ondernemen. Vanzelfsprekend is Youth for Christ een organisatie met grote idealen en is ze sterk gefocust op haar doel. Tegelijkertijd hebben we geld, middelen en mensen nodig om dat te doen. Ook willen we professioneel en efficiënt omgaan met wat ons wordt toevertrouwd. In dat spanningsveld is gezond ondernemen een voorwaarde. Daar hebben we ondernemers voor nodig. Zij kunnen ons helpen bij hoe

we dat doen en hoe we maximaal kunnen inzetten op onze bekendheid als landelijke organisatie.

Youth for Christ zoekt gedreven ondernemers die kennis en middelen beschikbaar willen stellen om aan die prachtige missie van Youth for Christ handen en voeten te geven.

Graag heet ik u welkom op de Businessclub van Youth for Christ.

Bram Rebergen, Directeur.

een ondernemer is iemand die gelooft in z’n product of dienst en daarvoor de volle 100% geeft. Hij of zij is gedreven om een ander iets te bieden waar die ondernemer zelf erg in gelooft. prachtig dat daarmee geld wordt verdiend,

maar in de basis is het niet de grootste drive. die gedrevenheid is nodig om een goede ondernemer te kunnen zijn.

Ze noemen me een jood, autist, homo, marokkaan, downie, hoer, slet, pedo,

turk, bitch...

YOuth fOr Christ business:

Elkaar versterkenOndernemers met hart voor jongeren

De volgende avonden van Youth for Christ Business zijn op 29 september en 26 januari. Kijk op yfc.nl/ondernemers voor meer informatie.

anders

Ik ben 16, mijn swag is hoog en sexy.Mensen volgen mij, want ik volg die gare trends niet.De stereotype jongere toch? Ik ga mijn eigen gang, man.Maar niemand die me ziet als ik wakker lig en bang ben.

Elke dag opstaan met de vraag waar naartoe te rennen.Is dit mijn leven? Ik kan niet aan die gedachte wennen,voel me thuis in de chaos, de toekomst is niet mijn element.Op het moment dat ik moet kiezen dan kies ik voor het moment.

Ik hou het niet meer bij, het lijkt of iedereen verandert.Ik blijf achter met een overtuiging van ‘ik ben te anders’.En constant worstel ik met het gevoel dat ik alleen sta,omdat ik niet mezelf kon zijn, en nu voel ik mij eenzaam.

En ik lijk soms iemand anders en bouw ik muren om me heen.Niet om je weg te pushen, maar om te zien of je het meent.Dus laat me zien dat ik op je bouwen kan, ik heb het nodig,want ik weet niet of God bestaat, maar kan ik jou geloven?

Raptekst: Mathéus Sales de Moura | Jongerenwerker The Mall Arnhem en rapperMeer muziek en videoclips vind je op zevenzegels.nl.