Magazine ContACt mei 2016

Contact | jaargang 11 | mei 2016 1

jaargang 11 | mei 2016

De Ineke’sverlaten de ondernemingsraad

ContactHet magazine van AxionContinu 2Nummer

Lunetten en Leidsche Rijn

Wijkverpleging

Nieuwe kernwaarden

Vakmanschap, aandacht en plezier

Waardigheid en trots in

Voorveldse Hof

3Stoel voor deburgemeester Gemaakt door ‘Granny’ Emmy Verkerk uit Overvecht

Verder in dit nummer

Mijn verhaal ‘Er is vrede in mijn huis’ 6

Functie Centraal Coördinator vrijwilligers 10

Column Lichtpuntjes 15

Kort Contact Berichten vanuit AxionContinu 16

CultuurContact Technologie: zegen of vloek? 18

Vrijwillig in beeld Danny Hofstee 20

4De Ineke’s

verlaten de ondernemingsraad.Het afscheidsinterview

12Voorveldse Hof

Waardigheid en trots

14Optimisten in de zorgNieuwe kernwaarden laten zien wie we zijn

Contact Het magazine van AxionContinu | Nummer 2 | jaargang 11 | mei 2016

8Wijkverpleging

‘Fantastisch om iets van de grond af op te bouwen’

Functie Centraal10


Elke Utrechtse wijk leverde een stoel voor deze vergaderruimte aan, waarin het karakter van die

wijk wordt weerspiegeld. Op 24 maart overhandigde Emmy Verkerk, namens Overvecht, ‘haar’ stoel aan burgemees-ter Jan van Zanen.

De vergaderzaal bij het kantoor van de burgemeester wordt soms gebruikt door de verschillende fracties van de

gemeenteraad. “Ik heb al wel gehoord dat de stoelen niet allemaal even lekker zitten,” zei de burgemeester bij de overhandiging.

VisgraatmotiefDe wijk Overvecht leverde voor dit project een Thonetstoel aan, waarbij het gevlochten riet van de zitting en leuning werd vervangen door brei-werk. Renske Versluijs maakte het

Rondom de grote vergadertafel in het oude stadhuis staat een bonte

verzameling stoelen. Zo is er een vip-stoel uit stadion Galgenwaard,

een witte, plastic kuipstoel met tientallen handtekeningen, en ook

een Thonetstoel met gebreide zitting.

ontwerp, Emmy Verkerk breide de stof in visgraatmotief. Emmy Verkerk: “Veel mensen vinden het moeilijk om visgraatmotief te breien, maar ik draai mijn hand er niet voor om.”

Granny’s FinestEmmy is als wijkbewoner betrokken bij het breiclubje van ‘t Huis aan de Vecht, dat producten maakt voor Granny’s Finest. Granny’s Finest geeft jonge ontwerpers een kans en laat hun ontwerpen door ouderen in heel Nederland uitvoeren. De producten worden vervolgens onder meer in De Bijenkorf verkocht.

“Het is heel leuk om te doen,” vertelt Emmy, “we breien met heel dure wol. En het is gezellig. De dames van ’t Huis aan de Vecht die meedoen aan de breiclub, leven echt naar die vrijdagmiddag toe.” De ‘granny’s’ krijgen als beloning jaarlijks een uitje aangeboden. Soms sturen kopers een kaartje om de ‘grannys’ persoonlijk te bedanken voor de warme sjaal of muts. Alle ‘wijkstoelen’ zijn medio april of-ficieel overhandigd aan burgemeester Van Zanen. (KM)

‘Granny’ uit Overvecht maakt stoel voor burgemeester

“Voor breien in visgraatmotief draai ik mijn hand niet om”

Emmy Verkerk en burgemeester Van Zanen.

4

De Ineke’s verlaten de ondernemingsraad

De OR-verkiezingen zijn net achter de rug. Van de dertien

leden van de vorige ondernemingsraad stelden acht zich

niet meer verkiesbaar, onder wie voorzitter Ineke Heijink en

vicevoorzitter Ineke Visser. In de aanloop naar de verkiezin-

gen gaven de Ineke’s, zoals ze in de wandelgangen worden

genoemd, hun afscheidsinterview.

Ineke Heijink: “Ik zal met een zekere weemoed terugkijken op deze periode. Ik heb twaalf, nee misschien wel dertien jaar deel uitgemaakt van de ondernemingsraad. Vanaf de fusie tussen Axion

en Continu in 2007 ben ik in elk geval voorzitter. Maar ik ga met pensioen, dus het is tijd voor nieuwe mensen. We dragen als ondernemingsraad een tes-tament over. Maar voor mij geldt: na de overdracht is het goed en voorbij.”Ineke Visser: “Voor mij ligt het wat anders. Ik ben 35 jaar in dienst bij AxionContinu en de rechtsvoor-gangers en daarvan zat ik 32 jaar in allerlei medezeg-genschapsorganen. Voor mij zal het dus wel even

wennen zijn om me puur te concentreren op mijn eigen werk en afdeling.”

DuoIneke H.: “We hebben elkaar leren kennen in de eerste ondernemingsraad na de fusie. Ik was van Axion en Ineke van Continu en ik weet dat we heel argwanend tegenover elkaar stonden. Er leefde een sterk wij-zij-gevoel. Axion en Continu hadden ieder hun eigen cultuur en dat moest blenden.”Ineke V.: “Er was veel onzekerheid bij de medewer-kers. Hoe zou dat met je baan gaan bij zo’n fusie? En zou die andere club niet de dienst gaan uitmaken? In de ondernemingsraad ontstond al heel snel een goede sfeer en de wil er samen wat van te maken. Dat gold eigenlijk voor de hele organisatie.”Ineke H.: “Ineke en ik zijn heel verschillend. Ik ben een Groningse, zij is een Utrechtse. Maar we werden een tandem en vulden elkaar sterk aan.” Ineke V.: “Als dagelijks bestuur van de onderne-mingsraad moet je elkaar steunen. Wanneer de een iets laat liggen, moet de ander het oppakken. Als duo waren we ook goed in onze gesprekken met de bestuurder, waarbij we onderwerpen in de week legden zoals wij dat noemden. Zo hebben we heel wat kwesties die vast dreigden te lopen, kunnen oplossen.”

TransitieIneke H.: “De grootste uitdaging van de afgelopen jaren is de opstelling geweest van het herplaatsings-plan. Dit plan moest het sociale vangnet vormen voor de grote transitie die AxionContinu heeft doorge-voerd, met de opdeling in drie divisies. Daar waren we als ondernemingsraad intern over verdeeld. Som-mige leden wilden per se een door de vakbeweging beproefd sociaal plan. Andere leden van de onderne-mingsraad wilden juist samen met de bestuurder en de afdeling HR (personeelszaken) afspraken maken die op maat van de organisatie waren gesneden. Uiteindelijk besloten we als ondernemingsraad een externe adviseur in de arm te nemen en die heeft ons heel goed bijgestaan. Het sociaal plan treedt nog steeds wel in werking bij ontslag, maar verder gaan we helemaal uit van het herplaatsingsplan. Achteraf hebben we van de vakbeweging nog complimenten gekregen voor ons herplaatsingsplan.”

“We hebben van de vakbeweging nog complimenten gekregen voor

ons herplaatsingsplan”

Ineke Visser (links) en Ineke Heijink.


Ineke V.: “De transitie is nog niet voorbij, daar zal ook de nieuwe ondernemingsraad mee te maken krijgen. Maar tot nu toe verloopt het vrij geruisloos. Bij de begeleidingscommissie, waarin wij zitting heb-ben, zijn twee serieuze bezwaren binnengekomen. Overigens toetsen we alleen of de procedures goed zijn gevolgd, want het is geen klachtencommissie voor individuele gevallen. Als ondernemingsraadslid word je hoe dan ook geacht naar het grotere geheel te kijken. Wat niet wil zeggen dat we nooit persoonlijke kwesties aankaarten, maar de stelregel is dat mede-werkers eerst bij hun leidinggevende op zoek gaan naar een oplossing.”

AchterbanIneke H.: “Als ondernemingsraad ben je graag op de hoogte van wat er in de organisatie leeft. Die is behoorlijk complex met tweeduizend medewerkers, verschillende locaties en uiteenlopende functies. Uiteraard zijn goede contacten met de werkvloer heel belangrijk. Gelukkig is de raad heel divers samenge-steld, met jong en oud, man en vrouw en mensen uit alle geledingen van de organisatie. En we laten onze gezichten regelmatig elders zien, we zitten heus niet alleen te vergaderen op het Centraal Bureau.”Ineke V.: “Door de divisiecommissies blijven we ook goed op de hoogte van wat her en der speelt. In iedere commissie zit een ondernemingsraadslid en zij overleggen op locatieniveau met de managers."Ineke H.: “Door de veranderingen in de organisatie was even onduidelijk hoe de medezeggenschapstruc-tuur moest gaan lopen. We hebben toen een bijeen-komst georganiseerd waarbij ik ter verheldering een presentatie heb gegeven aan het managementteam. Daarna hebben we samen met het hele management in groepjes gediscussieerd. Ik vond dat een heel bijzondere en vruchtbare dag, want iedereen besefte toen wel hoe belangrijk die divisiecommissies zijn. Het zijn echt de oren en ogen van de ondernemings-raad.”Ineke V.: “Soms benaderen we onze achterban rechtstreeks via een enquête. Bij heikele kwesties wil je iets preciezer weten wat er leeft. Bijvoorbeeld bij het al dan niet afschaffen van de bonus die medewer-kers krijgen als ze zich een periode niet ziek melden. Die was ooit ingevoerd om kortdurend ziekteverzuim tegen te gaan, maar leek het doel wat voorbij te schieten. Vond de bestuurder. Maar medewerkers bleken toch wel gehecht aan die bonus. Uiteindelijk is er een compromis uitgerold.”

KwestiesIneke H.: “De nieuwe ondernemingsraad zal nog wel even bezig zijn met de transitieperikelen. De omvor-

ming van de organisatie is vergevorderd, maar nog niet voltooid. Bovendien blijft er veel van buiten op ons afkomen, zoals de maatregelen die in Den Haag worden genomen. Het is weleens lastig aan mede-werkers uit te leggen dat sommige zaken echt niet anders kunnen vanwege maatschappelijke en politieke ontwikkelingen. Ook de werktijden zullen een kwestie zijn. Hoe maak je gezonde werkroosters? Hoe vind je de juiste balans tussen werk en privéle-ven?”Ineke V.: “Er komt een groot onderzoek in samenwer-king met de vakbonden, want in de cao wordt lang niet alles meer tot in de puntjes geregeld. Er is ruimte gelaten voor overleg, omdat in de diverse disciplines andere vereisten ontstaan. Zo zul je in de thuiszorg waarschijnlijk niet ontkomen aan gebroken diensten. Maar wat is werkbaar en wat niet? En hoe lossen wij dat op binnen onze organisatie? Daar moeten duide-lijke kaders voor komen.”Ineke H.: “Doorwerken tot 67 jaar of langer wordt ook een punt. Ik vrees dat weinig medewerkers in de zorg dat zonder problemen redden. Het werk wordt er niet lichter op met cliënten die een zwaardere problematiek hebben en de krappere budgetten. Het zijn directe gevolgen van Haagse maatregelen, maar daar moet je als organisatie wel mee dealen. Hoe hou je medewerkers fit en vitaal? Ik ben eerlijk gezegd blij dat ik nog met vijfenzestig en een half kan stoppen.”

PitbullIneke V.: “Volgens mij hebben we het als dagelijks bestuur best goed gedaan. Via contacten in de vakbe-weging hoorde ik weleens dat de ondernemingsraad bij AxionContinu goed functioneert. Het is bijvoor-beeld nooit een probleem om voldoende leden te vinden. Dat is lang niet overal zo. We hebben altijd ruimhartige ondersteuning gekregen vanuit de organi-satie. En dan bedoel ik niet alleen de vrijgestelde uren en zo, de organisatie neemt de raad echt serieus. Er is goed overleg op alle niveaus, vaak ook infor-meel. Dat wil overigens niet zeggen dat het altijd pais en vree is.”Ineke H.: “Soms moet je er echt wel bovenop zit-ten. Maar je moet het elkaar niet alleen maar lastig willen maken. Je moet beseffen dat je ook iets aan elkaar moet hebben, dat je samen iets wilt bereiken. En wanneer we echt moeten vasthouden aan onze overtuiging, dan moet de ondernemingsraad wel eens een vriendelijke pitbull zijn.” (LN)

“Soms moet je als ondernemingsraad wel eens een

vriendelijke pitbull zijn”

Kent u of bent u ook zo’n bewoner met een bijzonder verhaal? Mail de redactie van ContACt en misschien staat uw verhaal de volgende keer hier. [email protected]

Theo Markx:

‘Er is vrede in mijn huis’

In het appartement van Theo Markx in De Hooghe Camp in IJsselstein herinnert veel aan zijn jeugd in Nederlands-Indië:

Indonesische houtsnijwerken, prenten en vele foto’s. Theo Markx had een bewogen jeugd, waarin de oorlog tegen Japan,

dwangarbeid aan de Birma-spoorlijn en de politionele acties elkaar snel opvolgden. Maar de 92-jarige Markx is nog altijd

levenslustig. “Zolang Petrus de sleutel niet afgeeft, kom ik er niet in.”

Theo Markx werd in september 1923 geboren op West-Java. Zijn vader werkte als gevangenisdirecteur. Het gezin telde veertien kinderen, die allemaal meehielpen in het huishou-den. Theo’s taak was helpen in de keuken, iets waar hij later nog veel pro-fijt van zou hebben. Na het afronden van zijn school werd Theo opgeroepen voor het leger. Al snel brak de oorlog uit, met de aanval op Pearl Harbor in december 1941. Theo kwam bij de luchtafweerbrigade van het KNIL, het Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger terecht. “Maar Japan was oppermach-

6

tig, de oorlog duurde nog geen vier maanden.”

Slangen en rattenNa de capitulatie werd Theo krijgs-gevangen genomen en naar Thailand gedeporteerd, waar hij samen met zo’n veertigduizend andere krijgsge-vangenen aan de Birma-spoorlijn, de ‘dodenspoorlijn’, werkte. “We moes-ten jungle kappen en rotsen weghalen. Anderen haalden op een stretcher zand uit de rivier, om het talud aan te leggen. We kregen elke dag een klein bolletje rijst, soms met een stukje vis.

Net genoeg om niet dood te gaan.’s Avonds vingen we slangen en ratten in de jungle om te kunnen overleven.” Dwangarbeiders die weigerden, kregen zonder pardon een genadeschot. “Of ze werden aan een boom opgehangen. De Japanners lieten ze gewoon han-gen, tot de lijken helemaal kaalgevreten waren.”Zelf ontsnapte Theo ternauwernood aan een executie. “Ik was weggelopen om mijn behoefte te doen, maar ze dachten dat ik wilde vluchten. Ik kreeg ter plekke de doodstraf en zou levend begraven worden. Geknield zat ik op

Theo, uiterst rechts, met zijn oudere broers. “Mijn vader was een sportlief-hebber, vooral van boksen. Voordat we naar school gingen, gingen we altijd met hem mee op zijn hardlooprondje.”


het talud, de dwangarbeiders gooiden al zand over me heen. Toen begon een Indische kapitein luidkeels te protes-teren, en daarna bemoeide een hoge Japanse officier zich ermee. Dat heeft mij gered.” Vluchten was sowieso geen optie. Het water uit de rivier was ernstig vervuild door de vele lijken die erin waren gegooid. Theo Markx bracht zo’n vier jaar door als krijgsgevangene. Uiteindelijk werd hij bevrijd door Amerikaanse parachutisten, die de Japanners ‘s nachts overvielen. Amper daarvan bekomen kwam Theo weer in het leger terecht, om te vechten tijdens de politionele acties. “Maar ze zagen dat ik goed kon koken, dus werd ik als kok ingedeeld bij de verzorgings-compagnie.” Zo kwam Theo op het eiland Banka terecht, als kok voor twee bataljons Molukse soldaten, 1.300 man in totaal.

‘Uniform aan en gaan’“Op Banka heb ik mijn vrouw Fien leren kennen. Ze flaneerde langs het prikkeldraad van ons kamp en knipoogde telkens naar me. Ik vroeg ‘avondpermissie’ en mocht haar twee uur lang, onder begeleiding, opzoeken.

Ik was al ingedeeld om naar Nederland te vertrekken, zij wilde graag mee.” Na enig aandringen ging de comman-dant overstag en in september 1948 mocht het stel trouwen. “Tijdens ons bruiloftsfeest kwamen er twee ordon-nansen (gezanten van het leger, red.) langs. Ik moest onmiddellijk meeko-men. Uniform aan en gaan. Waarheen, dat wilden ze niet zeggen. Ik werd midden in de nacht bij een gebouw op de top van een hoge berg gedropt. Daarin waren hoge officieren en poli-tici ondergebracht. Soekarno zat er, en Mohammed Hatta. Ik moest voor hen koken. Ze genoten bescherming van de

geallieerden, omdat de kans bestond dat ze kapot werden gemaakt door aan Nederland getrouwe Indo’s.”

Sergeant-majoorIn 1951 vertrokken Theo en Fien per boot naar Nederland. Theo Markx kreeg werk als kok in het leger, eerst op een kazerne in Harderwijk, daarna voor de opleiding van onderofficieren in Ermelo. In 1970 werd Theo Markx bevorderd tot sergeant-majoor en werd hij overgeplaatst naar het militair hospitaal in het Utrechtse Oog in Al. Inmiddels gaf hij les aan andere koks in het leger, en dat zou hij tot zijn pensioen in 1976 blijven doen. Theo en Fien zijn nog altijd samen, al 67 jaar, maar Fien woont inmiddels op afdeling de Klaproos in Mariënstein. Samen voedde het stel vijf adoptiekin-deren op, met wie Theo nog altijd een innig contact heeft. Als overlevende van de Birma-spoorlijn is Theo vaak geïnterviewd. “Vorig jaar kwam er een Japanse filmploeg op bezoek. De eerste vraag van de correspondente luidde: ‘Wat vindt u van mijn volk?’ Ik kan die vraag niet beantwoorden. Ik koester geen haat. De Japanners deden ook maar wat keizer Hirohito hen opdroeg. Mijn ouders hebben mij geleerd lief te hebben en te vergeven. Haat is één van de slechtste dingen die er is, ik heb er geen plaats voor. Er is vrede in mijn huis.” (KM)

De eerste keer dat Theo en Fien sneeuw zagen, in Harderwijk.

Vorig jaar was er even

lichte teleurstelling toen

AxionContinu in de

aanbesteding voor de

wijkverpleging in Utrecht

twee wijken kreeg

toebedeeld. Inmiddels is

daar weinig meer van

te merken. Integendeel,

projectleider Thijs Jansen

is een en al enthousiasme

over de opbouw van de

wijkteams in Lunetten en

Leidsche Rijn.

We kunnen ons nu volledig richten op deze twee wijken,” zegt Thijs met een glimlach, “we hebben onze handen vol aan het opzetten

van goed ingerichte teams. We leggen contacten met huisartsen, buurtteams, apothekers en andere partijen in de wijken, we kijken waar we ons kunnen vestigen en we zoeken nog medewerkers voor onze teams. Iedereen is enthousiast. We gaan echt iets van de grond af opbouwen en dat is fantastisch om te doen.”

WijkverplegingEerst een korte uitleg. Wijkverpleging moet niet worden verward met huishoudelijke hulp, waar de

Projectleider wijkverpleging Thijs Jansen:

8

laatste tijd in de media zo veel over te doen is. Wijkverpleging wordt betaald uit de Zorgverzeke-ringswet (Zvw), de huishoudelijke hulp uit de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo). Eventueel is er een eigen bijdrage. Het regelen van huishoudelijke hulp is zaak van de gemeente, wijkverpleging valt onder de verantwoordelijkheid van de zorgverzekeraars. In Utrecht is Zilveren Kruis de grootste zorgverzekeraar. Meestal komt er een zorgverzoek vanuit een huisarts of ziekenhuis. Vervolgens gaat een speciaal opgeleide wijkverpleeg-kundige bij de cliënt langs om de zorgvraag te indiceren: om te bepalen wat de vraag precies inhoudt en op hoeveel zorg iemand recht heeft.

Driejarige proef“Sinds 1 januari van dit jaar is Zilveren Kruis in Utrecht gestart met een driejarige proef voor de inkoop van wijkverpleging. Doel is de wijkverpleeg-kundige steviger naast de huisarts en de sociale buurtteams te positioneren. Zo ontstaat een sterke samenwerking en een manier van werken die aansluit op de maatschappelijke ontwikkeling dat mensen langer thuis blijven wonen, ondersteund door een netwerk van familie, vrijwilligers en professionals. Daarvoor moeten de verschillende hulpverleners heel nauw samenwerken en het helpt uiteraard als er administratieve hobbels worden weggenomen.”

De opzet van Zilveren Kruis is dat er in elke Utrechtse wijk een voorkeursaanbieder is voor wijkverpleging, met een vast budget waaruit de wijkverpleging, maar ook activiteiten als voorlichting en preventie worden betaald. “Het idee van zo’n budget is dat je als wijkverpleging acties kunt uitzetten die niet direct onder geïndiceerde zorg vallen. Bijvoorbeeld het regelen van mantelzorg om te voorkomen dat een cliënt afhankelijk wordt van professionele zorg. In de nieuwe opzet moet de wijkverpleging meer en meer de ‘olie’ tussen de diverse hulpverleners in de wijk



worden. Niet voor niets zoeken we nieuwe mensen voor onze wijkteams met de slogan ‘pioniers gevraagd’, want van onze teams wordt verwacht dat ze zich breed oriënteren en denken in oplossingen. Maar de pot met geld is niet bodemloos, we krijgen geen carte blanche. We moeten de uitgaven verantwoorden en waar we op sommige posten meer uitgeven, zullen we op andere posten moeten besparen. Door voorlichtingsbijeenkomsten en workshops te organiseren willen we het nodige aan preventie doen. Een tilcursus bijvoorbeeld, kan ervoor zorgen dat een familielid de verzorging langer volhoudt.”

Keten“We hebben twee heel verschillende wijken toegewezen gekregen,” zegt Thijs, “en dat is erg interessant. Lunetten heeft een dorpser karakter dan Leidsche Rijn, waardoor de populaties en de problematiek uiteenlopen. We willen ons graag vestigen dichtbij de huisartsen en aansluiten bij de buurtteams voor sociale hulpvragen. In Lunetten hebben we al goede gesprekken gehad met het bewonersoverleg en vrijwilligersorganisaties. In Leidsche Rijn, dat uitgestrekter is, kost het iets meer tijd om zichtbaar te worden. Je hebt daar bijvoorbeeld met meer huisartsen te maken.”Overigens blijft AxionContinu ook wijkverpleging verlenen in andere Utrechtse wijken. “In Tolsteeg, Transwijk, Kanalenei-land, Overvecht en ook in IJsselstein en Lopik blijven we de cliënten bedienen die al zorg van ons krijgen, en we zien daar ook nieuwe cliënten. De kracht van AxionContinu is dat we de hele keten kunnen verzorgen, van huishoudelijke hulp en wijkverpleging, tot revalidatie en als het nodig is een (tijdelijke) opname in een woonzorgcentrum of verpleeghuis. We hebben ook kennis in huis van specifieke zorgvragen zoals wondzorg. Kortom, we zijn er helemaal klaar voor!” (LN)


Julia Reh is de wijkverpleegkundige voor Leidsche Rijn. “Het opstarten van een heel nieuw team en het zoeken naar nieuwe manieren van werken spreken mij heel erg aan.”

In haar nieuwe werkgebied gaat Julia vanuit het Julius Gezondheidscentrum Parkwijk deelnemen aan het project Ouderenzorg, dat kwetsbare ouderen in beeld probeert te krijgen op basis van gegevens van huisartsen. Het doel is om via preventieve maatregelen en verster-king van de sociale omgeving ouderen langer uit het zorgcircuit te houden. “Dat is de uitdaging waar we voor staan. Cliënten zullen een stuk zelfstandiger moeten zijn en wij zullen de hulp daaromheen moeten organiseren. Door hun sociale netwerk te versterken. Door mee te denken over hulpmiddelen en creatieve oplossingen. Maar ook door bijvoorbeeld veel voorkomende proble-men bij mantelzorgers te signaleren en die gezamenlijk aan te pakken via voorlichtingsbijeenkomsten of work-shops. We zullen voortdurend alert moeten zijn en onszelf ook moeten scholen. Het is aan ons om de goede balans te vinden tussen directe zorg en activiteiten daar omheen.”

Korte lijnenGoede contacten zijn een prioriteit voor het wijkteam. “Vooral met de huisartsen en het buurtteam. Je moet op elkaar kunnen vertrouwen. Hoe korter de lijntjes, hoe beter de zorg.” Julia is druk met de kennismaking met alle zorgverle-nende instanties in Leidsche Rijn. “Het is nodig dat je weet wie waar werkt, dat je de gezichten kent en weet bij wie je moet zijn voor bepaalde problematiek die buiten je eigen specialisatiegebied ligt. Dat gebeurt ook binnen onze eigen organisatie, als je te maken krijgt met cliënten die na revalidatie terugkeren naar huis.”

De aanwas van cliënten in Leidsche Rijn verloopt zeer voorspoedig. “We kunnen het op dit moment nog aan, maar het moet niet gaan exploderen. We zijn hard op zoek naar enthou-siaste collega’s. Om te kunnen pio-nieren zijn vindingrijke medewerkers met ervaring en initiatief een echte toevoeging.”

Zelfsturend“Het is de bedoeling dat we een zelfsturend team worden, waarbij iedereen naast zijn zorgtaken ook andere dingen oppakt, om zo als team de kar te trekken. Hoe dat zal gaan, hangt ook af van de mensen die ons team komen versterken. Het wordt een uitdaging, maar het leuke is dat we dat zelf gaan ontdekken.” (LN)

Julia RehWijkverpleegkundige in Leidsche Rijn

10

In deze rubriek iedere keer een andere functie in de schijnwerpers.

Deze keer:

Functie

AxionContinu heeft 2.000 medewerkers en circa 140 verschillende functies.

Bij sommige functies denkt iedereen zich een voorstelling te kunnen maken.

Andere functies zijn minder bekend.

De functie coördinator vrijwilligers bestaat nog niet zo lang. Die taken vielen eerst onder de verantwoordelijk-heid van de teammanagers Welzijn. Bep Jongste is sinds 1 januari 2015 een van de zes coördinatoren. Ze was teammanager Welzijn in De Bijnkershoek. “Dat er een aparte functie van is gemaakt, geeft aan dat AxionContinu heel veel aandacht heeft voor vrijwilligers. Toch kleeft er ook een nadeel aan de opsplitsing,” zegt Bep. “Als teammanager Welzijn op één locatie ben je meer zichtbaar aanwezig.” De coördinatoren vrijwil-ligers moeten hun aandacht verdelen over meer locaties. Bep is er voor De Bijkershoek, De Ingelanden en De Componist. “Ik los het op door op sommige dagen echt tijd vrij te maken voor een rondje door de huizen, want ik merk dat rechtstreeks contact altijd beter werkt dan bellen of mailen.”

Wat houdt de functie in?“Eigenlijk vorm je een bedrijfje binnen het bedrijf. Een soort mini-afdeling personeelszaken. Medewerkers die extra ondersteuning nodig hebben, kunnen die bij mij aanvragen. Het gaat niet om kerntaken die door de betaalde krachten van onze organisatie worden uitgevoerd, de activiteiten van vrijwilli-gers zijn aanvullend. Maar dat wil niet zeggen dat ze gemist kunnen worden. Want een bingoavond bijvoorbeeld, zou je niet kunnen houden zonder vrijwilligers die bewoners ophalen en koffie inschenken. Winkeltjes zijn er bij gratie van vrijwilligers. Bewoners kunnen naar buiten om te wandelen door de inzet van vrijwilligers. Vrijwil-ligers koken in de kleinschalige zorg. Gemiddeld zijn er aan elke locatie

Functie: Coördinator vrijwilligers Functiedoel: Is verantwoordelijk voor de ontwikkeling en de coördinatie van het vrijwilligerswerk voor een aantal toegewezen locaties. Stemt de behoefte aan vrijwilligerswerk af met de leidinggevenden van de afdelingen en de divisie/zorgmanager. Formuleert vrijwilligerstaken. Bewaakt de grenzen van het individuele vrijwilligerswerk t.o.v. professionele taken. Benodigde opleiding: Relevante beroepsoplei-ding op MBO+-niveau, ruime uitvoerende ervaring en enige leidinggevende ervaring. Aantal: 6 personen. Aantal fte: 3,5 fte.

zo’n honderd vrijwilligers verbonden. Sommigen al meer dan twintig jaar.”

Is het altijd gemakkelijk vrijwilligers te vinden?“Het is niet zo dat ik op elk moment een blik vrijwilligers kan opentrekken, maar er dienen zich altijd weer mensen aan. Vooral via onze eigen website en de Utrechtse Vrijwilligerscentrale, waarmee we nauw samenwerken. Daarnaast weten ook steeds meer jobcoaches ons te vinden, die vrijwil-ligerswerk zien als een opstap voor mensen om weer actief te worden. Misschien zijn dat niet de meest ideale vrijwilligers, maar ik praat met iedereen die er serieus over nadenkt iets voor ons te gaan doen. Er zijn ook mensen van buitenlandse afkomst die zo onze taal willen leren en willen inburgeren. Ik luister naar wat iemands motivatie is, wat zij of hij kan, en vertel wat onze verwachtingen zijn en wat wij kunnen bieden. Wij hebben dan wel geen betaalde baan, maar bieden wel scholing en workshops aan en er is elk jaar een groot vrijwilligersfeest.”

Wat moet je goed kunnen in dit werk?“Je moet heel goed kunnen regelen en snel kunnen schakelen. Ik heb tal van lijsten en overzichten van wie waar wat doet. Vrijwilligerswerk is vrijwillig, maar niet vrijblijvend. Als de zorgmedewerker op je rekent om koffie in te schenken, kun je niet zomaar wegblijven. Andersom wordt ook weleens vergeten de vrijwilliger in te lichten als een welzijnsactiviteit door omstandigheden niet door kan gaan. Ik probeer vrijwilligers en medewerkers zo veel mogelijk rechtstreeks aan elkaar

te koppelen, want waar je niet tussen hoeft te zitten, moet je niet tussen willen zitten. En zonder empathie kun je ook niet werken in deze functie, want het is vooral mensenwerk. Het lastigst is nog als je een vrijwilliger moet aanspreken die toch niet hele-maal aan de verwachtingen voldoet.”

Waar haal je de meeste voldoening uit?“Je hebt met heel veel verschillende partijen te maken. Vrijwilligers-initiatieven als Utrecht Cares en de Stichting Present, maar ook steeds vaker bedrijven die in het kader van hun maatschappelijke betrokkenheid iets voor de samenleving willen doen. NLdoet van het Oranje Fonds is een mooi voorbeeld. Talrijke mensen en bedrijven doen in dat weekend in maart diverse klussen. Zelfs de koning en de koningin doen er aan mee. Een win-winsituatie waaraan alle partijen een voldaan gevoel overhouden. De waardering van collega’s en bewoners is natuurlijk fijn. Het mooist is als er iets speciaals ontstaat, waar je vooraf niet op bedacht was. Zoals laatst bij een jonge vader die vroeg of hij op zijn papadag ook samen met zijn dochtertje van één iets kon doen. Ongebruikelijk, maar we vonden het goed. Zelden heb ik bewoners zo zien glunderen als toen ze dat kleine meisje op hun schoot hadden.” (LN)

11

Coördinator vrijwilligers Bep Jongste

Functie

Bep bij de lunchclub in De Ingelanden.

12

V oorveldse Hof biedt plaats aan 56 bewoners met dementie, in een kleinschalige setting van acht bewoners per woning. Iedere bewo-

ner heeft een eigen kamer met sanitair. Elke woning heeft een ruime huiskamer met een leefkeuken. Op de benedenverdieping komt een grand café, dat ook

Voorveldse Hof, de nieuwste

locatie van AxionContinu,

nadert haar voltooiing. In dit

nieuwe woonzorgcentrum

staat het wonen en welzijn

van de bewoners centraal.

“We hebben geprobeerd nóg

meer vanuit de bewoners te

denken,” vertelt manager

Michiel van Schaffelaar,

“met het doel om, samen

met de familie, het goede

leven voor hen ook na de

verhuizing voort te zetten.”

voor wijkbewoners toegankelijk is. Een elektronisch systeem zorgt dat bezoekers wel, maar bewoners niet naar buiten kunnen lopen. Verder is er voor de bewoners een ‘snoezelbadkamer’ en een besloten binnentuin. Op het dak liggen zonnepanelen, die een deel van de benodigde elektriciteit opwekken.Opvallend is de ‘biodynamische’ verlichting in de gemeenschappelijke ruimtes, die zich automatisch aanpast naar het bioritme van de bewoners. Het licht verandert van kleur, wordt in de loop van de dag helderder en in de avond weer wat roder. “Uit on-derzoeken is gebleken dat ouderen meer licht nodig hebben,” zegt servicemanager Bernard van Gisteren. “Medewerkers vinden het vaak te licht, te ongezellig, en doen dan lampen uit. Dat is met dit lichtplan niet meer mogelijk, het garandeert een goede basisver-lichting voor de bewoners.” Ook de verlichting in de gangen is aangepast, zodat de lampen geen schaduw veroorzaken. Sommige mensen met dementie ervaren hun eigen schaduw als beangstigend. De bouwkundige oplevering van Voorveldse Hof is voor eind mei gepland. Op 27 juni zullen 41 bewo-

Waardigheid en trots in

Voorveldse Hof


ners van Tolsteeg naar de nieuwe locatie verhuizen. Later die week volgen vijftien bewoners van ‘t Huis aan de Vecht.

Waardigheid en trotsMet de bouw van Voorveldse Hof sluit AxionContinu nauw aan op het vorig jaar gelanceerde plan ‘Waar-digheid en trots, liefdevolle zorg voor onze ouderen’ van staatssecretaris Van Rijn. “In onze visie worden de bewoners niet ‘opgenomen’, maar verhuizen ze naar een veilige omgeving, waarin hun wensen leidend zijn,” legt Michiel van Schaffelaar uit. “Wil een bewoner bijvoorbeeld laat opstaan, dan voegen wij ons daarnaar. Ook nemen we niet alle zorg over; de familie zal daarin een duidelijke rol blijven vervul-len. Ons doel is de bewoners te laten zijn wie ze zijn en hen in staat te stellen zoveel mogelijk hun eigen levensstijl voort te zetten.”Die gerichtheid op wat de bewoner wil, vereist een flexibele houding van het personeel. “We hebben een competentieprofiel voor de medewerkers opge-steld, waarin die flexibiliteit een belangrijk element is.

Verder moeten medewerkers bewoner- en belevings-gericht zijn, de woon- en leefsfeer kunnen bevorde-ren, maar natuurlijk ook deskundig genoeg zijn.”

Zelforganiserende teamsHet voornemen is verder om in Voorveldse Hof met zelforganiserende teams te gaan werken. De teams, rond de negen medewerkers, worden dan zelf verant-woordelijk voor de planning en het budget. “Daarom hebben we ervoor gekozen het aantal functies per team sterk te beperken, zodat duidelijk is dat de me-dewerkers de verantwoordelijkheid met elkaar moeten dragen. Elk team bestaat uit woonzorgbegeleiders en woonzorgondersteuners.”

Het plan is om overdag twee medewerkers, een begeleider en een ondersteuner, op de woning in te zetten. Michiel: “Deze functies zijn veelzijdig, het werk is allesbehalve voorgekauwd, want je bent verantwoordelijk voor wonen, zorg, welzijn en het huishouden. Aan de hand van een competentiepro-fiel is met medewerkers van Tolsteeg en ‘t Huis aan de Vecht individueel bekeken of zij op deze nieuwe manier willen en kunnen werken.” Een groot deel van deze medewerkers gaat aan de slag in Voorveldse Hof, aangevuld met enkele nieuwe medewerkers. Ter voorbereiding wordt in juni een speciaal scholings-traject aangeboden, waarin de medewerkers in een simulatie met acteurs ervaren hoe het is om in Voor-veldse Hof te wonen en werken. Die training duurt twee dagen en één nacht. “Het is uitdagend om met elkaar nieuwe gedragsregels af te spreken, do’s en don’ts te formuleren over hoe we met bewoners en familie omgaan.” (KM)

Michiel van Schaffelaar:

“Wensen van

bewoners zijn

leidend”

14

Wat trof je aan toen je bij AxionContinu begon als bestuurder?“Ik trof een organisatie aan met een heel goed ont-wikkelde positie ten opzichte van de externe partijen. Mensen kennen AxionContinu als een organisatie met aandacht voor diversiteit, voor kunst en cultuur. De organisatie stáát. Maar intern zag ik nog wel wat versnippering, typerend voor een organisatie na verschillende fusies. Natuurlijk, diversiteit tussen de huizen onderling mag, die eigen sfeer moet je ook koesteren. Maar een visie ontwikkelen op een bepaald onderwerp is niet iets wat elke locatie afzonderlijk moet doen. Zo’n visie moet door de hele organisatie worden omarmd.”

Er zijn drie nieuwe kernwaarden geformuleerd. Waarom?“We hadden wat veel kernwaarden, die elkaar ook nog eens overlapten. Dus zijn we op zoek gegaan binnen de organisatie. Al pratend over wie wij zijn, kwamen deze begrippen - vakmanschap, aandacht en plezier - telkens bovendrijven. We moeten het vak-manschap van onze medewerkers erkennen en hen daarop aanspreken. Kijk kritisch naar je werk, probeer

erin uit te blinken. Aandacht is een al even belangrijk onderdeel van je werk, zowel aandacht voor de cliënten als individu, als voor je collega’s. En plezier is ook essentieel: we doen immers moeilijk werk, want de meeste cliënten worden niet beter. Plezier gaat verder dan vriendelijkheid. We moeten uitgaan van het positieve, moeten de kwaliteit van leven van de cliënten zo optimaal mogelijk maken, ondanks hun achteruitgang. Dat haakt ook weer in op ons nieuwe motto: ‘AxionContinu. Optimisten in de zorg.’ We moeten kijken wat nog wél mogelijk is voor de cliënten, niet streven naar het maximale, maar naar het optimale.”

Je bent een voorstander van zelforganisatie... “Ja, maar niet als doel op zich. Ik ben ervoor om verantwoordelijkheden dáár te leggen waar ze thuis-horen. Ik geloof dat het goed werkt om medewerkers meer verantwoordelijkheid te geven, zij weten immers het beste hoe ze hun werk moeten doen. Geef ze de ruimte, zodat ze op basis van hun vakmanschap hun verantwoordelijkheden kunnen nemen. Toen ik bij AxionContinu kwam, merkte ik dat medewerkers erg

Eliane Thewessen trad

krap een jaartje geleden aan

als bestuurder van

AxionContinu.

In het afgelopen jaar is de

transitie verder doorgevoerd,

is het beleidsplan 2016-2018

vastgesteld en zijn nieuwe

kernwaarden geformuleerd.

Eliane Thewessen:

“Deze kernwaarden staan voor

wat ons met elkaar verbindt

en wie we samen als

organisatie zijn. Namelijk:

optimisten in de zorg.”

Nieuwe kernwaarden laten zien wie we zijn: optimisten in de zorg


taakgericht werkten en dat leiding-gevenden heel sturend waren. Ik wil graag dat teams zelf verantwoordelijk worden voor de zorg, voor het dag-ritme op hun afdeling, voor de plan-ning en het budget, voor opvang bij ziekte. Maar de transitie is nog in volle gang, dus 2016 is niet het jaar om over de hele breedte zelforganiserende teams in te voeren. Wel gaan de teams in de thuiszorg zelf bepalen hoe ze hun klanten zo effectief mogelijk kun-nen bedienen. En ook op de nieuwe locatie, Voorveldse Hof, gaan we in kleine stapjes naar zelforganiserende teams toe.”

“Ik wil voortborduren op de sterkte punten van AxionContinu, maar ook vernieuwen. En dan niet vernieuwen om het vernieuwen, maar om te verbe-teren. Om een voorbeeld te noemen: traditioneel vindt inspraak van de cliënten plaats via de cliëntenraad, maar die inbreng zou je kunnen aanvullen met snellere feedback, bijvoorbeeld via cliëntenpanels. Ook het meten van de tevredenheid onder cliënten willen we kort-cyclisch gaan doen. Dat wil zeggen dat we sneller weten waar het beter kan. En als we de verantwoordelijkheden laag in de organisatie leggen, kunnen we daar ook weer sneller op inspelen.” (KM)

Bij de presentatie van een nieuw meerjarenbeleidsplan hoor je vaak: ”We staan aan het begin van een grote verandering.” Dat zo’n meerjarenplan één keer per drie tot vier jaar wordt opgesteld, wil echter niet zeggen dat je alleen dán verandert. De Griekse filosoof Heraclitus zei vijfhonderd jaar voor Christus al dat verandering de enige constante in dit leven is. Onze buitenwereld verandert momenteel heel snel en, hoewel ik hier niet de toepasselijke Cruijffiaanse uitspraak wil doen, die veranderingen zijn ook nog eens minder voorspelbaar. Dit maakt het extra belangrijk dat we onze eigen koers vasthouden om die verande-ringen beter te kunnen opvangen. We houden dan ook onze ingezette vaarroute aan, met soms een kleine koerswijziging om ons doel te blijven bereiken. Dat is excellente zorg leve-ren, een open dialoog tussen cliënt en medewerker en maximale ontplooiing van medewerkers. Op die koerswijzi-gingen heb ik als nieuwe bestuurder zeker mijn stempel gedrukt, maar het zijn ook verschuivingen die vanuit de organisatie naar boven zijn gekomen. We gaan samen de zeilen hijsen en bijzetten die nodig zijn om er te ko-men, om maar even de metafoor vast te houden.

Waar ik heel blij van ben geworden, zijn onze nieuw gekozen kernwaarden. Ik vind deze heel goed passen bij de cultuur en de medewerkers van AxionContinu, zoals ik die het afge-lopen jaar heb leren kennen. Ik ben

Lichtpuntjes

Eliane Thewessen, bestuurder van AxionContinu, is de nieuwe columniste van Contact. Ze schrijft over wat haar bezighoudt en opvalt.

15

altijd al zeer gecharmeerd geweest van de Presentiefilosofie van Andries Baart, waarbij de relatie tussen cliënt en zorg-/hulpverlener voorop staat en daarna pas het probleemoplossend handelen. Aandacht doet mensen altijd goed en dat geldt overigens niet alleen voor cliënten, maar ook voor collega’s!

Vakmanschap spreekt mij - ik heb zelf jaren als professional in de zorg gewerkt - in het bijzonder aan. Wie anders kan beter de verantwoordelijk-heid dragen dan degene die het vak geleerd heeft, dat bijhoudt en daar trots op is? Die ruimte wil ik graag aan onze professionals geven.

Ten slotte de kernwaarde ‘plezier’ en het nieuwe motto ‘AxionContinu. Optimisten in de zorg.’ We zijn een organisatie voor mensen in een moeilijke periode van hun leven, vaak de laatste fase, waarin ze afscheid moeten nemen van fysieke en mentale mogelijkheden. Onze uitdaging zit er dan in om te zoeken naar wat mensen wél kunnen, waar ze binnen hun be-perkingen de lichtpuntjes in hun leven wél kunnen vinden. Dat we daar dan met elkaar, cliënten en medewerkers, met veel plezier aan kunnen werken, is voor iedereen gezond. Voor chagrijnen is in onze organisatie geen plaats. Oké, een enkel ochtendhumeurtje daargelaten!

Bijeenkomsten over nieuwe kernwaarden

Voor de zomer worden bijeenkomsten georganiseerd voor medewerkers waarin de nieuwe kernwaarden en het motto van AxionContinu worden toegelicht. In de bijeenkomsten is ook aandacht voor hoe de nieuwe kernwaarden gebruikt kunnen worden in de dagelijkse praktijk.

Bestuurder Eliane Thewessen beklom al een keer de zeepkist met een inspirerend verhaal over wat haar motiveert in haar werk.

Berichten vanuit AxionContinu

16

Tweede zorghotel in 2017 openAxionContinu opent een tweede zorghotel. Het wordt gevestigd in het gebouw aan de Beneluxlaan, waarin nu nog studenten wonen. De verbou-wing van de flat, die dertig kamers krijgt, begint nog dit jaar. De opening is medio 2017 gepland.

Met het nieuwe zorghotel speelt AxionContinu in op de groeiende vraag naar plaatsen voor revalidatie- en

Het Nationaal Ouderenfonds schreef vorig jaar een wedstrijd uit, onder het motto ‘Jongeren portretteren ouderen’. Het portret dat de vijfjarige Evy van Staveren van Isselwaerde-bewoonster mevrouw Verspuij-Bonge tekende,

Bewoonster Isselwaerde op winnende portrettekeningwerd uit vierduizend tekeningen als winnaar in haar categorie gekozen. Als prijs kreeg Evy een oorkonde en mag zij met haar hele klas op school-reisje. Evy van Staveren is leerlinge van de IJsselsteinse Fatimaschool, die veel

activiteiten samen met de bewoners van Isselwaerde doet, zoals de kerst-viering, carnaval, spelletjesmiddagen en het beheer van de moestuin. De afgelopen winter gingen drie bewoners voor een poseersessie naar de school, waar ze door de hele klas werden geportretteerd. Evy werkte een klein uurtje aan haar tekening. (KM)

herstelzorg. De gasten kunnen hier straks terecht voor complexe reva-lidatiezorg. Mensen die de lichtere herstelzorg nodig hebben, gaan naar het bestaande Zorghotel De Wartburg. Het nieuwe zorghotel ligt pal naast De Parkgraaf, het centrum voor revalidatie en herstel van AxionContinu. Daar-door zijn voorzieningen en deskun-dige medewerkers dichtbij, waardoor samenwerken gemakkelijk is.

Bijzonder is dat AxionContinu met andere zorgorganisaties op de onderste verdieping een zogenoemd ‘multi-functioneel diagnostisch en behan-delcentrum’ opent. Het betekent dat artsen en behandelaren samenwerken, zodat patiënten snel de juiste diagnose en behandeling krijgen. Eén van de partners is Saltro, dat samen met huisartsen en specialisten een medisch centrum opent in het gebouw. Hier kunnen patiënten van alle Utrechtse huisartsen terecht voor bijvoorbeeld bloed prikken en echo’s. (BS)


Berichten vanuit AxionContinu

Bewoners van Tolsteeg krijgen de laatste weken voor hun verhuizing naar de nieuwe locatie Voorveldse Hof ge-zelschap van een Italiaanse kunstenaar. Mattia Campo D’all Orto is uitgeno-digd voor het kunstproject ArtShake, dat door Kopa wordt georganiseerd in Tolsteeg. Hij neemt op 23 mei zijn intrek in een van de woningen en blijft tot 2 juli. Deze weken gaat hij werken aan een grote nieuwe wandschildering voor een van de buitenmuren. Hij laat zich daarvoor inspireren door zowel de studenten als de ouderen die in het gebouw wonen. (JV)

Kunstenaar logeert zes weken in Tolsteeg

Beleef- en groentetuin

Met een feestje voor bewoners en vrij-willigers is zaterdag 16 april de beleef- en groentetuin bij de serviceapparte-menten De Hooghe Camp geopend. De IJsselsteinse burgemeester Van Domburg was ook aanwezig. In deze bijzondere tuin naast woonzorgcen-trum Mariënstein worden aalbessen, frambozen, tuinbonen. pluksla, venkel en andere groenten gekweekt.

De tuin is een initiatief van de Stichting Eetbaar IJsselstein en is

De voorzitter van de Centralecliëntenraad (CCR), de heer Timvan Rijn, heeft in februari zijn functie neergelegd. Voorlopig wordt het voor-zitterschap vanuit de cliëntenraad zelf vormgegeven.René Paas, voorzitter van de Raad

Scheidende voorzitters

samen met vrijwilligers aangelegd. Daarvoor waren er de afgelopen maanden verschillende klusdagen. Hovenier Hans Lappee heeft het ontwerp gemaakt.Bewoners van Mariënstein en De Hooghe Camp kunnen genieten van de beleef- en groentetuin. Ook zijn er in de zomer geregeld theemiddagen en dergelijke. Eetbaar IJsselstein zorgt voor het onderhoud van de tuin en gaat er activiteiten organiseren voor onder andere schoolkinderen. (BS)

van Toezicht, is op 18 april de nieuwe commissaris van de Koning in de provincie Groningen geworden en heeft daarom de Raad van Toezicht verlaten. Over de opvolging van het voorzitterschap beraadt de Raad van Toezicht zich nog. (RL)

18

Met vele kunst & cultuur projecten wil AxionContinu haar bewoners in contact brengen met poëzie, muziek, dans, toneel en beeldende kunst.

Een aantal bewoners van ’t Huis aan de Vecht schittert in de kunstfilm Progress vs Regress van Melanie Bonajo op de internationale tentoonstelling Hacking Habitat. Het atelier op de dertiende etage werd omgebouwd tot filmstudio en ook in een aantal woningen en in het internetcafé werd gefilmd. De kunstenaar maakte een ontroerende en humoristische film over hoe technologie ons sociale leven verandert en hoe de oudste generatie daarover denkt. Vooral de scene over de selfiestick spreekt boekdelen. De film is nog tot begin juni te zien in de oude gevangenis aan het Wolvenplein in Utrecht. Ook wordt de film binnenkort vertoond aan alle bewoners van ’t Huis aan de Vecht. Meer informatie staat op de website www.hackinghabitat.com. (JV)

Technologie: zegen of vloek?


ContACt is het magazine van AxionContinu.AxionContinu levert wonen, zorg en revalidatie, in Utrecht, IJsselstein en Lopik.

ContACt wordt vijf keer per jaar verspreid in een oplage van 7.000 exemplaren, onder cliënten, cliënten op de wachtlijst, bewoners van serviceappartementen, vrijwilligers, medewerkers en relaties van AxionContinu.Wij bedanken iedereen die heeft meegewerkt aan dit nummer hartelijk voor hun bijdrage.

Vragen of opmerkingenHet is mogelijk dat u naar aanleiding van ContACt vragen heeft.Wij helpen u graag verder.Bel (030) 282 22 00,mail: [email protected] kijk op www.axioncontinu.nl

RedactieadresAxionContinuAfdeling Communicatie & PRPostbus 2251, 3500 GG [email protected]

RedactieAns BoereMaaike Hoogland (MH) Rene Leideritz (RL)Kees Mollema (KM)Petra van der Sanden (PS)Berber Schrijver (BS)Willem de Bruijn

TekstbijdrageLouis Nouws (LN)Joyce Vlaming (JV)

FotografieWillem MesKees Mollemaen anderen

VormgevingBLADEN&CO/Willem de Bruijn

DrukDrukkerij Hendrix

Volg ons ook op:

KoningsbruggenBeneluxlaan 924 3526 KJ Utrechttel. (030) 282 23 [email protected]

De BijnkershoekVan Bijnkershoeklaan 250 3527 XL Utrechttel. (030) 296 85 [email protected]

De ComponistGeorg Jarnostraat 14-20 3543 BX Utrechttel. (030) 686 63 [email protected]

De Drie RingenKandinskystraat 40 3544 NW Utrechttel. (030) 686 69 [email protected]

’t Huis aan de VechtCosta Ricadreef 9 3563 TA Utrechttel. (030) 264 66 [email protected]

De IngelandenLouis Armstronglaan 800 3543 EB Utrechttel. (030) 686 78 [email protected]

IsselwaerdeKronenburgplantsoen 3 3401 BN IJsselsteintel. (030) 688 19 [email protected]

MariënsteinBenschopperweg 143401 BV IJsselsteintel. (030) 688 17 [email protected]

ColofonDe SchutseAnna van Burenstraat 40 3411 AK Lopiktel. (0348) 55 17 [email protected]

TolsteegSaffierlaan 103523 RC Utrechttel. (030) 256 75 [email protected]

VoorhoeveVan Heuven Goedhartlaan 3 3527 CE Utrechttel. (030) 295 38 [email protected]

De WartburgKennedylaan 16 3533 KJ Utrechttel. (030) 294 00 [email protected]

Woonzorgcentra

Serviceappartementen

Centraal BureauPostbus 2251 3500 GG Utrechttel. (030) 282 22 [email protected]

Hospice IJsselsteinBenschopperweg 14 3401 BV IJsselsteintel. (030) 688 17 [email protected]

En verder

MarhabanDe Gasperilaan 116-118 3527 GH Utrechttel. (030) 293 45 81

Servicebureau AxionContinutussen 9.00 – 17.00 uurop werkdagen(030) 282 22 [email protected]

De BijnkershoekVan Bijnkershoeklaan 250 3527 XL Utrechttel. (030) 296 85 [email protected]

De Hooghe CampBenschopperweg 143401 BV IJsselsteintel. (030) 688 17 [email protected]

‘t Huis aan de VechtCosta Ricadreef 9 3563 TA Utrechttel. (030) 264 66 [email protected]

SchutsepleinAnna van Burenstraat 40 3411 AK Lopiktel. (0348) 55 17 [email protected]

TolsteegSaffierlaan 103523 RC Utrechttel. (030) 256 75 [email protected]

De WartburgKennedylaan 16 3533 KJ Utrechttel. (030) 294 00 [email protected]

De ParkgraafBeneluxlaan 926 3526 KJ Utrechttel. (030) 282 23 [email protected]

Zorghotel De WartburgKennedylaan 3003533 KN Utrechttel. (030) 295 86 [email protected]

Revalidatie

20

‘Heerlijk om flink aan te poten’

Vrijwilligers zijn onmisbaar voor AxionContinu. Daarom staat achterop elk nummer van ContACt een vrijwilliger van AxionContinu in de schijnwerpers. Wilt u ook vrijwilliger worden? Mail dan naar [email protected]

Danny Hofstee:

Danny is geschoold als brood- en banketbakker, maar werkte voor zijn ongeluk bij een internationaal bedrijf in broodverbeteraars. “Ik was heel ambitieus, was de jongste leidingge-vende, met de grootste ploeg om aan te sturen,” zegt de veertigjarige Danny. Na het ongeluk, Danny werd van achteren aangereden op de snelweg, volgden vele operaties, maar de pijn in nek en rug bleef. Vandaar dat hij volledig werd afgekeurd. Hij raakte bovendien zijn vriendin kwijt, met wie hij inmiddels was getrouwd, en moest zijn huis verkopen. Danny kwam in een diep dal terecht.

GevloerdVier jaar geleden kwam Danny als vrijwilliger in de De Schutse terecht, via een vriendin van zijn moeder, die er werkt. “Het is een ontzettend fijn team, ik zie ze echt als mijn collega’s. Ook als ik een keer niet kan komen omdat ik te veel pijn heb, is daar alle begrip voor.” Naast de twee middagen in de bediening, helpt Danny ook nog een middag in de week met spelletjes en activiteiten.

Het bedienen en afruimen in de eetzaal is zwaar voor hem. “Het is

Danny Hofstee had zijn leven goed op de rails: een drukke, veeleisende baan,

een vriendin, een koophuis... Tot een auto-ongeluk negen jaar geleden zijn leven

op z’n kop zette. “Op dat moment stond mijn leven stil.” Nu werkt Danny als

vrijwilliger in het Lopikse woonzorgcentrum De Schutse. “Ik vind het heerlijk

om flink aan te poten. Lekker vlammen! Dat doet me aan vroeger denken.”

even pieken, maar als ik thuiskom, ben ik gevloerd. Ik doe dit werk bewust wél, want anders doe je helemaal niets meer. Dit werk geeft mijn leven een doel en regelmaat. En ik vind het heel leuk om met mensen te werken.” Hoogtepunt was zijn rol als gastheer tijdens het laatste kerstdiner. “Het zit hier dan helemaal vol, allemaal

familieleden eten mee. Ik loop dan netjes in pak, vang de mensen op en wijs ze hun tafeltje. Ik stuurde ook mijn collega’s aan; die helicopterview gaat me goed af. Kicken, dus. Ik werd gevraagd om het volgend jaar weer te doen. Dan voel je je gewaardeerd, ondanks je handicap.” (KM)

Danny helpt twee middagen in de bediening.

Magazine ContACt mei 2016

Documents

Transcript of Magazine ContACt mei 2016