leesfragment Amaryllis-Brandilyn Collins

Brandilyn Collins

AmaryllisThriller

Vertaald door Rika Vliek en Tineke Tuinder

Amaryllis 1-336:Opmaak 1 21-02-2013 16:22 Pagina 3

Eerder verschenen van Brandilyn Collins:

Tot het uiterste (2011)Salomonsoordeel (2003)

De ogen van Elisa (2001)

© Uitgeverij Voorhoeve – Utrecht, 2013Postbus 13288, 3507 LG Utrechtwww.kok.nl

Oorspronkelijk verschenen onder de titel Gone to Ground bij B&HPublishing Group, Nashville, Tennessee, USA.© Brandilyn Collins, 2012

Vertaling Rika Vliek en Tineke TuinderOmslagontwerp Mark HesselingOpmaak binnenwerk ZetSpiegel, BestISBN 978 90 297 2104 2ISBN e-book 978 90 297 2105 9NUR 332

Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden ver-veelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, ofopenbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch,mechanisch, door fotokopieën, opnamen, of op enige andere manier,zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, sto-red in a retrieval system, or transmitted, in any form or by any means,electronic, mechanical, photocopying, recording, or otherwise, withoutthe prior written permission of the publisher.


‘Er verstrijken heel wat angstvallige ogenblikken tussen degeboorte van een plot en de laatste onontkoombare punt.’

Cato, door Joseph Addison


The Jackson Bugle

PULITZERPRIZE 2010VOOR JOURNALISTIEK – SPECIALE REPORTAGE

AmaryllisWat overkomt een klein, rustig stadje in het zuiden van de Ver-enigde Staten als het kwaad er binnendringt in de vorm van eenseriemoordenaar?

Door Trent Williams29 oktober 2010

7

Amaryllis in Mississippi is eenstrijdlustig stadje dat bekendstaatom zijn wilskracht en zuidelijkegastvrijheid. De met klinkers ge-plaveide hoofdstraat, het park enhet legendarische spook op hetoude kerkhof maken deel uit vanzijn erfgoed. Iedereen in Amaryl-lis kent elkaar, en het geroddel iser niet van de lucht. De inwonerszijn vriendelijk, de gezinnenhecht. Oppervlakkig gezien heeftAmaryllis veel weg van de bloemwaar het stadje zijn naam aandankt – fleurig en trots.

Maar de bloem van de amaryllisis giftig.

In de afgelopen drie jaar zijn ervijf onopgeloste moorden ge-pleegd in het stadje. Alle slachtof-fers waren een gemakkelijk doel-wit – alleenstaande vrouwen in deleeftijd van 48 tot 64 jaar. Ze wer-den op dezelfde wijze in hun slaapvermoord – met een enkele mes-steek in de hals. Met dodelijke pre-cisie werd de halsslagader geraakt,waardoor de vrouwen binnen en-kele minuten doodbloedden. Daar-na werden ze in de kast van hunslaapkamer gestopt. De redendaarvan is tot op heden een van devele mysteries rondom deze zaak.Deze vreemde manier van hande-


8

len heeft deze moorden de bijnaam‘de Kastmoorden’ opgeleverd.

Drie slachtoffers waren blank,twee zwart. De dader, ontegenzeg-

gelijk een monster en een lafaard,houdt dus geen rekening met ras.

Of met wat dan ook.


MAANDAG

25 april 2011


Proloog

‘Geef me een bijbel en een paar sigaretten – dan ben ik bereidom te praten.’

De hoofdcommissaris van politie keek naar de persoon die te-genover hem aan de versleten houten tafel zat. Tjonge, wat washet benauwd in de krappe verhoorkamer. En wat een vreemdemanier om de zaak te vertragen. Daar had hij geen tijd voor. Nietnu hij zo veel aan zijn hoofd had. Hij had amper geslapen sindsde moord op Erika Hollinger, een week geleden. En de druk vande inwoners van de stad om de moordenaar in te rekenen woogzwaar op hem.

Hij reageerde door een vraag af te vuren.Het antwoord trof hem als een vuistslag.


MAANDAG-DONDERDAG

18-21 april 2011


1

Cherrie Mae

Je komt heel wat over mensen te weten als je hun huis schoon-maakt. Zoals die keer dat ik een roze onderbroek onder het bedvan die ouwe Ed McAllister vandaan viste – een kanten nie-mendalletje dat zijn vrouw in haar beste jaren nog niet zou heb-ben gepast. Dus wat deed Verna McAllister om de schitterendereputatie van haar man te beschermen? Ze probeerde haar schrikte verbergen, nam een paar stevige krachttermen in de mond engebruikte de string als stofdoek. Hmm. Dat ding is niet groterdan een haarlint. Bovendien, wie houdt dat huis schoon, zij of ik?

Ik heb heel wat andere ontdekkingen gedaan. Zo heb ik eenkeer een verzameling slaappillen zien liggen in de la van de com-mode van Alicia May Alkin – genoeg om een paar mensen meeom zeep te helpen. En dat terwijl ze zo gelukkig getrouwd is metde man van haar dromen.

Woorden zijn niet meer dan gebakken lucht. Gezichten ver-tellen je veel meer, als je goed oplet. (Wat de meeste mensen nietdoen.) Maar huizen bevatten de meest duistere geheimen.

Niet dat ik rondneus in de huizen die ik schoonmaak. Nou ja,misschien ook wel, maar een vrouw moet toch iets hebben omhaar hersenen aan het werk te houden terwijl ze toilettenschrobt. Zoals Sherlock Holmes zei: ‘Mijn geest verzet zich tegenstilstand.’ Bovendien is iedereen in dit stadje het erover eens datCherrie Mae Devine de beste schoonmaakster in de wijde om-geving is. Ik heb zo’n lange lijst met klanten – evenveel blanke

15


als zwarte – dat ik er niemand meer bij kan hebben, en zo is dat.Dus neem ik aan dat ik er niemand kwaad mee doe als ik zo nuen dan goed om me heen kijk. Ik houd mijn ontdekkingen al-tijd voor me.

Maar lieve help, wat ik vandaag heb gezien.Austin Bradmeyer, de burgemeester van Amaryllis, is een piet-

luttig mannetje. Zo pietluttig dat hij wil dat ik twee keer perweek zijn huis schoonmaak – elke donderdag en maandag – ookal heeft zijn vrouw geen baan, dus wat doet zij eigenlijk de heledag? De burgemeester heeft voor alles een vaste plek, ook in zijnmooie werkkamer in mahoniehout. Groot bureau, leren stoel,een comfortabele canapé en enorme planken vol boeken. Hetbureaublad ziet er altijd keurig netjes uit – geen rondslingerendepaperassen en elke pen in de houten pennenhouder. Zelfs zijnasbak leegt hij altijd in de prullenbak. (Wat niet wil zeggen datroken geen smerige gewoonte is.) Ik weet toevallig dat die werk-kamer de plek is waar burgemeester B zich graag terugtrekt.Zelfs zijn vrouw mag er niet komen.

Kijk, de burgemeester is niet zo vriendelijk en voorkomend alsde mensen denken. Ik heb meer dan eens meegemaakt dat hijthuiskwam voor de lunch en zijn vrouw uitschold om niks. Enik bedoel echt stampvoetend, knalrood van woede, met ogen dievuur spuwden. Zo over de rooie dat het hem niet eens kon sche-len dat ik het zag – alsof iemand mijn verhaal eerder zou gelovendan het zijne. En even later was het voorbij, zomaar ineens. Danstak hij een sigaret op en ging terug naar zijn plasticfabriek. Waarhij ongetwijfeld tegen iedereen glimlachte.

Ik ga lang genoeg mee om te weten dat mensen je voor de gekkunnen houden. Je denkt dat ze zo zijn – maar dan blijken zevolkomen anders te zijn.

Vandaag, donderdag, was de burgemeester zoals altijd aan hetwerk. In zijn fabriek wordt in twee ploegen gewerkt, de tweedetot elf uur ’s avonds, maar de burgemeester is gewoonlijk vannegen tot vijf op kantoor. Mevrouw Eva B zei dat ze even naarde supermarkt moest, en dat mijn cheque op het aanrecht lag

16


voor het geval ze niet op tijd thuis was. De deur viel met eenklap achter haar dicht. Mevrouw B heeft altijd haast.

Ik ging verder met het afstoffen in de officiële eetkamer enliep daarna met mijn inklapbare keukentrapje naar de werkkamervan burgemeester B. Ik sleep dat ding noodgedwongen overalmee naartoe om de hoge plekken af te stoffen. Schoonmaken zouheel wat eenvoudiger zijn als ik een meter tachtig was.

In de werkkamer zette ik mijn trapje neer en liep naar het bu-reau dat ik al honderden keren had afgestoft. En onwillekeurigdwaalden mijn ogen naar de glanzende goudkleurige handgre-pen van de laden.

Zoals ijzervijlsel naar een magneet werd mijn hand naar de bo-venste la getrokken. Ik wierp een blik over mijn schouder naarde hal, ook al wist ik dat er niemand was. Mijn vingers trokkenaan de la, die zonder meer open gleed.

Ik zag groene dossiermappen hangen. Daarin zaten beige map-pen met opschriften zoals ‘Gemeenteraad’ en ‘Binnenstad’. Eenmap sprong het meest in het oog: ‘Kastmoorden’.

Ik voelde een koude rilling over mijn rug lopen.Vijf slachtoffers in drie jaar. En toen, eergisteravond – Heer,

wees ons genadig – een zesde. Ik kon elke naam en datum op-noemen, kende elke vrouw persoonlijk. Zoals iedereen in destad, trouwens. Amaryllis had nog geen 1700 inwoners, dus washet niet zo moeilijk om iedereen te kennen.

Ik haalde de map uit de la en legde hem op het bureau.Ik voelde mijn hart in mijn keel kloppen.Heel even had ik de neiging om de map weer terug te stop-

pen. Ik wilde het niet zien, wilde het niet weten. Maar toen sloegik hem open.

Voorin lag een grote kleurenfoto van het bovenlichaam vanMartha Edgars. Helemaal onder het bloed, een mes in haar hals.Ze was in een kast gepropt en haar kleren hingen om haar heen.Haar ogen stonden wijd open alsof ze in uiterste ontzetting wasgestorven.

Ik slaakte een gilletje en sloeg mijn ogen op naar het plafond.

17


O, God! Ik kon niets anders bidden dan de naam van mijn Heer.Mijn ademhaling stokte en ik voelde het zweet over mijn ruglopen. Ik leunde tegen het bureau en haalde diep adem.

Niet dat ik niet wist hoe Martha was gestorven. Maar om hetmet eigen ogen te zien…

Ik sloeg de foto om. Ik kon er gewoon niet meer naar kijken.Toen keek ik weer omlaag – en zag een tweede foto. Sara Ful-ger son. Net zo bloederig. Een mes net zo diep in haar hals, maarmet een ander heft. Sara’s ogen waren gesloten. Net als Marthazat ze rechtop tegen de wand van een kast.

Mijn hart ging als een razende tekeer. Ik drukte een handtegen mijn borst.

Martha was net zo oud als ik – tweeënzestig. Sara, zevenenvijf -tig. Beiden blank.

Een of ander raar stemmetje in mijn hoofd vertelde mij dat iknaar de derde foto moest kijken.

Het was Sonya Stelligman, eenenzestig. Weer een mes in dehals, en overal bloed. Ze zat in haar kast. Sonya was een donkerevrouw, die naar dezelfde kerk ging als ik. Ik mocht haar erg graag.

Daarna zag ik Alma Withers, pas achtenveertig toen ze werdvermoord. Dezelfde steekwond. Vervolgens Carla Brewster, vier -enzestig. Op dezelfde wijze afgeslacht. Alma was blank, Carlazwart.

Daar lagen ze – foto’s van de eerste vijf moorden, in volgorde.Die burgemeester was inderdaad een pietje precies.

Mijn knieën begaven het bijna. Ik liet me in de stoel van deburgemeester zakken en leunde achterover om wat bij te komen.Alma’s foto staarde me nog steeds aan als ik naar de map keek. Alwas dat het laatste wat ik wilde.

Maar er was nog een moord gepleegd – de meest recente. ErikaHollinger, een blank meisje van nauwelijks twintig jaar. Haarman was een tijd geleden als militair uitgezonden naar Afgha -nistan. Daar was hij een half jaar geleden opgeblazen door eenbom. Erika, ooit de wildebras van de stad, was opgevoed dooreen alleenstaande moeder met een drankprobleem. Van de ouders

18


van haar man, Brent Hollinger, heb ik jarenlang het huis schoon-gehouden. Ik heb hem zien opgroeien. Hij was een fijne knul. Ikwas erbij toen Erika en hij trouwden – en was zo’n beetje deenige zwarte daar. Later heb ik ook de begrafenis van Brent bij-gewoond. Wie had toen kunnen denken dat Erika nog geen halfjaar later ook dood zou zijn. Nu, twee dagen na de moord, wistik nog steeds niet wanneer ze werd begraven. De politie moesthaar lichaam nog vrijgeven.

Om een of andere onverklaarbare reden sloeg ik Alma’s fotoom. En daar zat Erika. Mes in haar hals, onder het bloed, in depunten van haar dikke, bruine haar zaten bloedstolsels. Haar eenszo mooie gezichtje was helemaal gevlekt en paars.

Mijn lichaam begon te trillen. Ik mag van geluk spreken datmevrouw B niet net op dat moment thuiskwam. Ik kon geen vinmeer verroeren.

De hele stad wist dat de slachtoffers allemaal in hun kast warenaangetroffen. En dat één persoon hen allemaal had omgebracht.Daar twijfelde de politie niet aan, omdat elke plaats delict er het-zelfde uitzag. Nu had ik het bewijs ervan gezien. Elk mes had eenander heft, maar aan het formaat te zien waren het allemaal schil-mesjes. Zoals elke vrouw die in haar keuken heeft.

Ik sloeg de map dicht. Waarom had de burgemeester deze foto’sin zijn bezit?

Ze moesten van de politie afkomstig zijn. Die mannen – metonder andere een vader en zijn zoon − vormden een hecht stel.Hoofdcommissaris Adam Cotter zwaaide daar de scepter. Cotteren de burgemeester konden het goed met elkaar vinden. Maarde hoofdcommissaris had geen woord losgelaten over de detailsvan de Kastmoorden. Zou hij dan wel een stel afdrukken vanelke moord hebben laten maken voor Austin Bradmeyer – enhem toestemming hebben gegeven om de foto’s mee naar huiste nemen? Dat zag ik die Cotter nog niet doen, zelfs niet voorde burgemeester. Bovendien, waarom zou de burgemeester dieafschuwelijke dingen überhaupt willen hebben?

De staande klok in de hal begon te slaan, en met een schok

19


kwam ik tot mezelf. Ik moest de werkkamer nog schoonmaken.Als mevrouw B terugkwam dacht ze vast dat ik mijn tijd hadverlummeld.

Ik pakte de map vast – met twee vingers, alsof ik hem niet wil -de aanraken – en spreidde de groene hangmap open om het dos-sier terug te stoppen. Op dat moment zag ik de ring onder in dehangmap liggen.

Diep vanbinnen begreep ik wat het was nog voordat mijn ver-stand begon te werken – en mijn spieren verstijfden ter plekke.

Erika Hollinger, geboren Erika Lokin, had die ring op haarzestiende verjaardag van haar moeder gekregen, een ring die ooitvan haar overgrootmoeder was geweest. Voor zover ik wist deedze hem nooit af. Eergisteren was ik Erika laat in de middag nogtegengekomen bij de drogist. Ze leek wat van streek. ‘Hoe gaathet ermee?’ Ik legde even een hand op haar arm. Ze schuddehaar hoofd op die typische, vastberaden manier van haar – ‘Pri -ma’ – maar wreef in haar ogen. Triest, zo jong en dan al weduwe.Ik ging naar huis, bakte een blik brownies en bracht ze naarErika om haar op te vrolijken. Even later zaten we als twee dikkevriendinnen op de bank – al zijn we helemaal niet zo dik metelkaar – brownies te eten en een film te bekijken. Om een uurof tien die avond ging ik naar huis, en Erika zei dat ze naar bedzou gaan. Ik zei nog dat ze de brownies moest inpakken, omdatze anders hard werden. Erika rolde met haar grote bruine ogen,maar deed wat ik zei. Terwijl ik toekeek haalde ze omslachtig watkeukenfolie van de rol.

En om haar vinger zat die ring.Ergens die nacht is Erika in haar slaap vermoord. Net als de an-

dere vijf. Toen ik gisteren het vreselijke nieuws hoorde, kon ik hetnauwelijks geloven. Ik belde de politie en vertelde hun dat ik dieavond nog bij Erika thuis was geweest. Hoofdcommissaris Cotterzei dat ik naar het bureau moest komen om een verklaring af teleggen. Hij nam me mee naar dat kleine verhoorkamertje envroeg me het hemd van het lijf. Ten slotte zei hij: ‘Heb je toeval-lig gezien of Erika haar diamanten ring om haar vinger had?’

20


Later die dag bracht ik een bezoek aan Erika’s moeder. Ook zijvroeg zich af of ik de ring had gezien. Toen de politie Erika’s li-chaam had gevonden, was die ring het enige vermiste voorwerp.

De burgemeester heeft niet gezegd dat hij de nacht van demoord in Erika’s huis is geweest. Waarom zou hij ook? Vanmor-gen nog stond er in de krant dat de burgemeester had gezegdhoe triest hij het vond dat terwijl hij en zijn vrouw veilig thuiswaren, er aan de andere kant van de stad weer een vrouw wasvermoord.

En nu bleek Erika’s ring in de bureaula van de burgemeesterte liggen.

Ik trilde helemaal vanbinnen. Ik legde de map op het bureau,pakte de gouden ring en bekeek de inscriptie. Daar stonden ze –de initialen van Erika’s overgrootmoeder: A.K.L.

Ik liet de ring weer in de hangmap vallen alsof hij in de fikstond.

Cherrie Mae, je bent gek. Dat mag je niet denken. Je weet best dat ereen goede verklaring voor is.Ik keek van die afgrijselijke foto’s naar de ring.

Trofeeën? Ik heb heel wat misdaadseries gezien op tv. Ik weetdat moordenaars soms zo gek zijn om zulke dingen te bewaren.En hier in Amaryllis was zonder meer sprake van een knetter-gekke moordenaar.

Maar niet Austin Bradmeyer, Cherrie Mae. Kom op, meisje.Misschien had de burgemeester die foto’s in zijn bezit om

zichzelf eraan te herinneren hoe graag hij de Kastmoordenaar tepakken wilde krijgen. Dat zei hij in elk geval de hele tijd.

Goed. Maar de ring dan? Al zou de politie bereid zijn geweesthem een stel foto’s te geven, dan nog wisten zij niet dat hij dering had.

Ik hoorde de voordeur opengaan. Mijn lichaam schokte. Ikgooide de map met foto’s terug in de hangmap en deed de ladicht. Toen pakte ik snel mijn stofdoek, terwijl mijn hart bonsdein mijn keel.

‘Ik ben er weer, Cherrie Mae!’ riep mevrouw B.

21


‘Goed, mevrouw. Ik ben in de werkkamer.’ Op de een of an-dere manier kwamen de woorden er normaal uit. Ik hoorde devoetstappen van mevrouw B dichterbij komen en begon te stof-fen alsof mijn leven ervan afhing.

En dat was ook zo.Tegen de tijd dat ik het huis verliet, had ik een kurkdroge mond

en trillende knieën. Ik stopte mijn spullen en het trapje in deauto, stapte in en legde mijn hoofd op het stuur. Natuurlijk wasik op sterven na dood. Wat moest ik, een alleenstaande vrouw inAmaryllis, doen met wat ik nu wist? Ik kon dit niet voor mehouden, maar ik kon het ook aan niemand vertellen.

Want wie zou haar geloven, de kleine Cherrie Mae Devine, als zezou zeggen dat de burgemeester die zes vrouwen had vermoord?

22


leesfragment Amaryllis-Brandilyn Collins

Documents

Transcript of leesfragment Amaryllis-Brandilyn Collins