leesfragment Amelia's bestemming - Alison Strobel

Alison Strobel

Amelia’s bestemming

Roman

Vertaald door Marianne Locht-Kühler

Amelia's bestemming_STROBEL_1edruk_binnenwerk_4e pr._GD_7-6-12.indd 3 07-06-12 17:21

© Uitgeverij Voorhoeve – Utrecht, 2012Postbus 13288, 3507 LG Utrechtwww.kok.nl

Oorspronkelijk verschenen onder de titel Composing Amelia bij David C. Cook, 4050 Lee Vance View, Colorado Springs, Colorado 80918, USA.© Alison Strobel, 2011

Vertaling Marianne Locht-KühlerOmslagontwerp t4designISBN 978 90 297 1759 5ISBN e-book 978 90 297 1760 1NUR 302

Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, op-geslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen, of op enige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, stored in a re-trieval system, or transmitted, in any form or by any means, electronic, mechanical, photocopying, recording, or otherwise, without the prior written permission of the publisher.


5

1

De busrit naar het LA Café was een geestdodende ervaring.Amelia Sheffield probeerde wat te dommelen, maar haar

hoofd schokte bij elke kuil in de weg heen en weer. Ze was nooit een ochtendmens geweest, maar dat leek haar baas niets te kunnen schelen. De zaak ging om zes uur open, en als ze betaald wilde krijgen, moest ze er op tijd zijn om het brood te bakken en het beleg voor de broodjes klaar te maken, voordat de mensen onderweg naar hun werk hun lunch kwamen op-halen. Ze was nooit gek geweest op vlees, en werken met kip en kalkoengehakt en plakjes rosbief was om half zes ’s ochtends nog vervelender dan anders.

Op de kruising van de Sunset Boulevard en de Echo Park Avenue stapte ze uit en liep de laatste drie straten naar de zaak. Los Angeles was op geen enkel moment van de dag een mooie stad, maar zo vroeg was het in elk geval nog een beetje rustig. Ze had deze route zo vaak gelopen dat ze precies wist wie ze zou tegenkomen, en ze knikte slaperig toen ze die mensen op het trottoir voorbij liep. Bekende gezichten, gemoedelijke ge-sprekken – meer redenen had ze niet om deze baan te houden. Nou ja, dat en omdat ze wel moest eten en de huur betalen.

Toen de manager de neonletters Open aanzette en de voor-deur van het slot deed, raapte Amelia haar moed bij elkaar en veegde de chagrijnige uitdrukking van haar gezicht. Ze be-groette de klanten alsof het persoonlijke vrienden waren.

‘Je bent veel te vrolijk, chica,’ zei Maria tegen haar. ‘Hier kom je echt geen producenten tegen. Die eten allemaal in de binnenstad.’


6

‘Touché,’ gaf Amelia toe. ‘Hoe dan ook, ik vind het vreselijk om de hele dag chagrijnig te doen en met niemand te pra-ten.’ Zachtjes voegde ze eraan toe: ‘Deze baan is al waardeloos genoeg. Ik hoef het niet nog erger te maken door negatief te doen.’

‘Bedoel je dat ik negatief doe?’Amelia grijnsde en gaf Maria een klap op haar schouder. ‘Jij

negatief? Nee, chica, jij bent een toonbeeld van optimisme.’ Daar moest Maria om lachen.

Maar ondanks haar oprechte pogingen voelde Amelia de cre-ativiteit uit zich weggezogen worden, elke dag dat ze hier bin-nenkwam en acht uur later weer vertrok. Elke dag sleepte ze zichzelf naar de bushalte, waar ze tegen het bushokje aan ging hangen. Ze voelde zich eenzaam, ondanks de mensen om haar heen, en hoopte dat vandaag de dag zou zijn waarop ze een baan aangeboden kreeg die ze echt wilde.

Tot haar verrassing was haar man Marcus thuis toen ze la-ter die dag hun eenkamerappartement op de vierde verdieping binnen stapte. Zijn haar was nog nat van het douchen. Waar-schijnlijk was hij net terug van het joggen. Overdag zag ze hem bijna nooit, omdat hij zoveel werkte. Hij gaf bijles, surfles en werkte parttime achter de kassa bij een supermarkt. Hij was zelden langer dan twee uur wakker als hij thuis was. Joggen was Marcus’ manier om stoom af te blazen.

‘Hé, je bent thuis,’ zei ze, terwijl ze hijgend tegen de deurpost leunde. ‘Ongelooflijk, de lift is alweer kapot.’ Ze slofte naar bin-nen en liet zich kreunend op de bank neervallen. ‘Wat ben ik moe.’

‘Je moet ’s avonds niet zo laat naar bed gaan.’‘Ik weet het, ik weet het.’Hij boog zich naar haar toe en gaf haar een zoen op haar

wang. ‘Mmm, de zalige geur van vers brood en mosterd.’


7

Ze glimlachte. ‘Eau de moutarde?’‘Je moet het gaan verkopen, schat, dan word je rijk.’‘Was dat maar waar.’ Ze rekte zich uit. ‘Zeg nog eens dat dit

geen tijdverspilling is.’‘Het is geen tijdverspilling.’Amelia ging rechtop zitten en hield haar hoofd schuin. ‘Ja ja,

daar trap ik niet in.’Marcus fronste even zijn wenkbrauwen. ‘Gods wegen zijn

niet onze wegen, schat. En Zijn timing ook niet. We weten niet wat Hij achter de schermen bewerkt.’

‘Maar als God buiten de tijd staat, dan heeft Hij toch eigenlijk helemaal geen timing?’ Ze kon het niet nalaten advocaat van de duivel te spelen, vooral niet als hij zo’n preektoon opzette. Daarvan kreeg ze de behoefte om te bewijzen dat ze net zo slim was als hij, ook al was ze dan op theologisch vlak niet zo bedreven. ‘En dan beseft Hij misschien gewoon niet hoelang we al wachten.’

Marcus lachte. ‘Niet zo lang als sommige anderen.’Ze zuchtte. ‘Ja, je hebt gelijk. Sorry dat ik zo ongeduldig ben.’‘Je hoeft je tegenover mij niet te verontschuldigen.’Ze keek naar het plafond. ‘Sorry dat ik zo ongeduldig ben.

Maar ik zou gewoon veel liever pianospelen, U weet wel, dat kunstje waar ik de afgelopen tien jaar op heb geoefend. Liever dan broodjes smeren. Maar vat dit alstublieft niet op als een ge-bed om geduld. Het is een excuus.’

Marcus grinnikte. ‘Leuk gezegd.’‘Hé, het is wel eerlijk. Hij houdt toch van eerlijk?’ Ze stond

op. ‘Ik ga douchen.’‘En die verrukkelijke vleeswarengeur weg wassen?’Ze lachte. ‘Sorry, schat. Ik weet dat je het heerlijk vindt als je

vrouw naar een broodtrommel ruikt.’Hij bewoog zijn wenkbrauwen op en neer, keek toen op de


8

klok en zuchtte. ‘Dan zal ik je straks wel weer zien. Ik moet over tien minuten weg.’

Ze nam afscheid met een langzame zoen die haar deed hui-veren. ‘Een voorproefje voor later vanavond,’ zei ze met een knipoog.

‘Ik heb er nu al zin in.’ Hij gaf een zoen op de kleine diamant in de trouwring aan haar vinger en ze liep glimlachend naar de badkamer, terwijl ze Mozart neuriede en blije dingen dacht over haar man. Ondanks hun onzekere toekomst voelde ze zich getroost door Marcus’ vertrouwen dat God voor hen zou zor-gen. Ze vond het heerlijk dat zijn geloof stabiliteit bracht in hun leven.

Maar toen ze alleen onder de warme straal stond, sprak ze ernstig met God. Ik zou willen dat ik wist waar U op wacht, zei ze in gedachten. Dat zou het gemakkelijker maken. En ik zou willen dat ik Marcus’ geloof had. En geduld. Ik zou waarschijnlijk beter kun-nen bidden om geduld, hè? Al kreeg ik alleen maar een baantje in een studio of zoiets. Dan zou ik me zoveel beter voelen. Door dit broodjes-gedoe voelt mijn leven zo volkomen zinloos.

Tijdens het douchen sprongen haar gedachten van het een naar het ander – van Marcus en wat die avond hen zou brengen, naar het motief dat ze in de bus had zitten neuriën en thuis had willen opschrijven, en het telefoontje dat ze nodig eens moest plegen naar haar beste vriendin Jill – waarna haar gedachten afdwaalden naar de twee jaar die ze samen op het conservato-rium hadden doorgebracht en de dubbele bruiloft die ze een half jaar geleden samen hadden gevierd. Uiteindelijk kwam ze in gedachten terecht bij de auditie die ze eergisteren had ge-daan. Het was goed gegaan en ze was er zeker van geweest dat ze teruggebeld zou worden, maar tot nu toe had ze nog niets gehoord. Hadden ze niet gezegd dat ze iedereen binnen een dag of twee zouden bellen? Misschien was de hele groep wel


9

uit elkaar gevallen. Er waren al tientallen theatergroepen in LA – was er echt een nodig die alleen musicals deed? Voor haar zou het leuk zijn. Ze hoopte dat ze de baan zou krijgen – dan zou ze kunnen blijven spelen en optreden en oefenen totdat er iets groters op haar pad kwam.

Ze kwam onder de douche vandaan met een plannetje voor de tijd die ze nog had voordat ze naar haar tweede baantje moest: pianoles geven in het buurthuis. Ze trok een kam door haar lange haren en neuriede het motief weer, terwijl ze naar de slaapkamer liep om schone kleren te pakken. Met haar gedach-ten bij andere dingen liep ze terug naar de badkamer en keek naar zichzelf in de spiegel. Verrast stond ze stil. Voor de tweede keer die week merkte ze de opvallende gelijkenis op – vanuit de spiegel keek haar moeder haar aan.

Ze trok haar vochtige haren achterover in een paardenstaart om het beeld te verdrijven. Misschien moet ik eens een ander kap-sel proberen, dacht ze. Of mijn haar verven. Twee keer schoot het elastiek uit haar handen voordat ze het om haar dikke rode lok-ken wist te draaien. Om het onderscheid nog groter te maken, deed ze alleen wat mascara op en een snelle veeg rouge. Ze kon zich niet herinneren dat ze haar moeder ooit had gezien zonder volledige make-up.

Amelia liep naar het keyboard om het motief op noten te zet-ten, maar ze merkte dat ze zich niet kon concentreren. Ze legde het potlood neer, om dan maar wat te spelen. Ze moest haar ge-dachten verzetten om de herinneringen die naar boven waren gekomen doordat ze haar moeders gezicht in de spiegel had ge-zien, te verjagen. In gedachten bladerde ze door haar repertoire en koos voor een eenvoudig, kalmerend stuk van Brahms, dat ze drie jaar geleden had geleerd toen haar moeder was verdwenen. Als ze iets speelde wat haar moeder ook wel eens had gehoord, zou alles alleen maar erger worden. Ze speelde uit haar hoofd,


10

terwijl ze een beroep deed op de herinneringen aan de tien-tallen keren dat ze het stuk eerder had gespeeld. Vaak sloot ze haar ogen en probeerde ze zich voor te stellen hoe de muziek eruit zag. Het duurde niet lang voordat het bekende stuk haar emotioneel weer in evenwicht had gebracht en haar gedachten terugkeerden naar wat ze onder de douche had gebeden.

Dit was nou precies waar ze voor bedoeld was. Niet om een mayonaisedispenser te vullen of een kind van acht te helpen met vingeroefeningen en Altijd is Kortjakje ziek. Ze was bedoeld om ergens op een podium achter een slanke vleugel te zitten en de composities van de meesters te spelen. Als ze piano speelde en zich voorstelde dat ze op een podium zat, leek haar ziel zich te openen. Als ze eerlijk was, moest ze toegeven dat dat de enige momenten waren waarin ze voelde dat God echt bestond.

Nu ze de gedachten aan haar moeder uit haar hoofd had gezet, keek Amelia op het klokje op de dvdspeler en zuchtte. Tijd om te gaan. In deze baan kon ze in elk geval haar talenten gebruiken, zelfs als was het dan voor een stel ongeïnteresseerde kinderen.

Vier uur later kwam ze weer thuis, klam van een onverwach-te winterse bui die haar overviel tijdens haar wandeling terug uit het buurthuis. Het appartement was donker en leeg. Marcus werkte tot tien uur in zijn derde baan. Ze vond het vreselijk dat ze allebei zoveel werkten – vooral Marcus. Ik heb schoon genoeg van die uitzichtloze banen, zei ze tegen God terwijl ze haar druipende jas ophing en haar schoenen in de hoek naast de voordeur schopte.

Pas toen ze droge kleren had aangedaan en haar haren had afgedroogd, zag ze een lichtje knipperen op haar mobiel. Hij stond sinds haar pianolessen nog steeds op stil. Ze klapte het toestel open en drukte op de voice-mailknop. Toen trok ze de koelkast open om wat te eten klaar te maken.


11

‘Amelia, hoi, met Ross Gunther. Ik wilde vragen of je vrijdag om elf uur terug kunt komen voor een tweede auditie. Bel me even terug.’ Hij ratelde een nummer op, maar Amelia luisterde niet. Ze had het te druk met rond springen door de keuken.

Ze toetste Marcus’ nummer in, hoewel ze wist dat ze zijn voice-mail zou krijgen omdat hij bezig was met lesgeven. Maar ze was te opgewonden om te wachten. ‘Drie keer raden!’ jubel-de ze in de telefoon. ‘Ik ben teruggebeld!’ Ze klapte de telefoon dicht en gaf een gil. Toen duwde ze de deur van de koelkast weer dicht en ging achter haar keyboard zitten. Het eerste wat in haar opkwam was het stuk dat ze op haar auditie zou spelen. Ze speelde het op dubbele snelheid, totdat ze halverwege over-ging op Alla Turca van Mozart om haar opwinding te kunnen uiten. Misschien was dit de doorbraak waar ze op had gewacht. Het was natuurlijk geen prestigieuze baan – de groep bestond eigenlijk nog niet eens, ze waren nog steeds op zoek naar men-sen – maar in LA hoefde je alleen maar gezien te worden. Of gehoord, in haar geval. En als ze deze baan kreeg, wie weet met wie ze dan in contact zou komen?

Dit is het misschien wel, dacht ze toen het stuk uit was en ze naar de keuken danste om iets te eten.

աMarcus glimlachte toen hij Amelia’s berichtje op zijn mobiel hoorde. ‘Ik ben blij voor je, schat,’ mompelde hij in de stilte van de bibliotheek. Het verbaasde hem niet dat ze door de eerste auditieronde gekomen was. Ze had zoveel talent. Hij had niet zoveel verstand van muziek, maar toen hij haar voor het eerst had horen spelen, wist hij dat ze een toekomst had. Ze had het gewoon helemaal. En hoewel hij wist dat spelen in een theater niet haar droombaan was, het was beter dan niets. Als het maar


12

wat beter betaalde, dan zou ze ontslag kunnen nemen in die vreselijke broodjeszaak.

Zijn vreugde voor Amelia maakte plaats voor een schuld-gevoel toen hij zijn mobiel weer in zijn zak stak en zijn hand de brief raakte die hij erin had gedaan. Er waren genoeg mo-menten geweest waarop hij Amelia erover had kunnen vertellen sinds hij hem gisteren gekregen had, maar elke keer was hij er te laf voor geweest. Toegegeven, hij had het aanbod van de nieuwe baan in gedachten eigenlijk meteen afgeschreven. Maar hoe langer hij de brief had, des te vaker merkte hij dat hij er toch serieus over nadacht. Hij wist alleen niet wat hij nu moest doen.

Een paar uur geleden was het gaan regenen, en het leek erop dat het nog wel een tijdje door zou gaan. Hij hoopte dat Amelia nog droog thuisgekomen was. Hij zat in de leesruimte van de bibliotheek, zijn ogen gericht op de straatlantaarn buiten die de regendruppels verlichtte. Hij wachtte tot het wat minder werd, zodat hij naar huis kon lopen zonder drijfnat te worden. Hij liet zijn gedachten dwalen, eerst naar de brief, toen naar de vacatures waarop hij gesolliciteerd had, maar waarvoor andere gegadigden waren uitgekozen, en daarna naar de droom die hij de afgelopen vier jaar had gehad: een stad als LA of Chicago of New York; een multiculturele gemeente die een positieve in-vloed zou hebben op de gemeenschap; Amelia die in de praise-band speelde of met kansarme jongeren werkte, zoals ze samen hadden gedaan tijdens hun opleiding. Hij zou dominee zijn, en met een handjevol anderen de verantwoordelijkheid delen om de gemeente te onderwijzen en te leiden. Hij zou de gemeente helpen steeds verder door te dringen in de noden van de stad, en de gemeenteleden laten zien hoe ze hun licht konden laten schijnen in de donkerste hoeken.

De baan die in de brief genoemd werd, leek hier in de verste verte niet op. Het was niet in een grote stad – je kon het ei-


13

genlijk helemaal geen stad noemen. Niet multicultureel. Geen pastoraal team. Dat betekende dat hij meteen na het lezen van de brief had moeten besluiten dat hij niet zou ingaan op de uitnodiging, in plaats van de brief de hele dag in zijn zak mee te sjouwen. En alsof dat nog niet genoeg was, had hij wel afge-schrikt moeten worden door de beschrijving van een gemeente die, voor zover hij het begreep, beschadigd en verward was na tien jaar onder een wettische dwaalleraar. Hij was theoloog, geen therapeut. Maar om de een of andere reden bleef hij er maar aan denken.

Eindelijk maakte de regen plaats voor mist. Marcus hing zijn tas over zijn schouder en liep naar buiten.

Hij was niet naïef. Hij wist dat Gods plan kon afwijken van zijn verwachting. God had bewezen dat Hij veel beter was in het zorgen voor Marcus dan hij zelf. Amelia was daar het le-vende bewijs van. In zijn studententijd had hij verkering gehad met meisjes die lerares wilden worden en jeugdwerk wilden gaan doen, met de gedachte dat zo iemand een voor de hand liggende keus zou zijn voor een dominee in opleiding. Maar op een avond in oktober had hij Amelia ontmoet, toen ze op de Steinway speelde die in de campuskapel stond, en hij had meteen geweten dat zij de ware was. Ze was heel anders dan de meisjes met wie hij eerder verkering had gehad, en heel anders dan hij dacht dat hij wilde. Maar hij wilde haar absoluut. God had hen op weg geholpen in hun relatie, en tot hen gesproken door hun mentors en vrienden. Hij had hen ervan verzekerd dat de onwaarschijnlijke combinatie precies was wat Hij in ge-dachten had.

De enige die daar niet van overtuigd was geweest, was Mar-cus’ vader. Hij bleef volhouden dat ze te jong waren, te onvol-wassen, te verblind door emoties om een wijze keuze te maken voor een huwelijk. Zijn moeder had haar best gedaan om zijn


14

vaders gebrek aan enthousiasme te compenseren, en Marcus en Amelia hadden hun plannen niet laten dwarsbomen door één tegenstem. Toch voelden ze zich gekwetst door zijn afwijzing.

Marcus speelde met de brief. Doordat God gelijk bleek te hebben gehad wat Amelia betreft, was hij bereid toe te geven dat de loopbaan die God voor hem in petto had, misschien niet strookte met zijn eigen idee. Hij was ervan overtuigd dat God wilde dat hij dominee werd – en hij wist dat het heel anders zou kunnen uitpakken dan hij zich had voorgesteld. Maar hij wist ook dat Amelia zich meer aan haar dromen vastklampte. In haar hoofd was geen ruimte voor een leven zonder carrière als professioneel muzikant. Daarom wist ze ook nog niets over deze uitnodiging voor een sollicitatiegesprek. Marcus maakte zich zorgen. Het was nog niet zo lang geleden dat ze tot geloof was gekomen. Hoe zou ze reageren als hij daadwerkelijk de baan kreeg? Toch moest hij toegeven dat ze hem meestal bij-zonder aanmoedigde in zijn carrière; dat was een van de dingen die hij het meest in haar waardeerde. Misschien zou ze hem verrassen en enthousiast zijn, in plaats van gekwetst. Hij hoopte dat ze in elk geval voor rede vatbaar zou zijn.

Vlug liep hij naar hun appartementencomplex, zijn hoofd gebogen tegen de koude wind, terwijl hij overwoog wanneer hij Amelia over de brief zou vertellen. Misschien moest hij wachten totdat hij wist of hij ermee door moest gaan. Hij kon nog steeds nauwelijks geloven dat die gemeente contact met hem had opgenomen – sinds wanneer werden onervaren stre-bers vers van de universiteit gevraagd te komen praten over een baan als dominee? Misschien zou al gauw blijken dat er een vergissing in het spel was.

Maar die gedachte maakte hem nerveus. De hoop dat hij ein-delijk een fulltime baan zou krijgen als dominee, de hoop die hem ertoe had aangezet de brief in zijn zak te steken en niet bij


15

het oud papier te doen, werd met het uur sterker. Hoe meer hij erover nadacht, des te aantrekkelijker de baan leek. Hoeveel van zijn medestudenten kregen een sollicitatiegesprek aangeboden voor zo’n baan? De meesten moesten genoegen nemen met lagere functies zoals pastoraal medewerker. Dit was niet zomaar een baan. Het ging om een eigen preekstoel, een gemeente om te leiden en voor te zorgen, een kans om de gemeente te helpen zich te herstellen van een akelig verleden en tot bloei te komen. Hij wist dat hij het kon. Het was wel een ongebruikelijk aan-bod, maar dat was des te meer reden om te geloven dat God het Zelf zo had beschikt.

Hoop ik.

աDe volgende middag merkte Amelia dat ze alweer verlangde naar de avond. Ze was de vorige avond weer te laat naar bed gegaan, omdat haar hoofd overliep van gedachten aan de audi-tie. Nu sjokte ze naar het buurthuis om les te geven en spoorde zichzelf aan te zorgen dat ze om tien uur in bed lag. Niet elke avond. Maar vanavond in elk geval wel. En misschien morgen ook nog. De auditie was over drie dagen en ze wilde het niet verknoeien omdat ze te moe was om haar hoofd erbij te hou-den.

Ze had haar baas gesmeekt om vrijdag vrij te krijgen, maar hij had pas toegegeven toen Maria aanbood met Amelia te rui-len. Ze was zenuwachtig; naast de lessen en haar baan in de broodjeszaak bleef er weinig tijd over om de stukken voor de tweede auditie op te frissen. In het verleden had ze altijd het best gepresteerd onder tijdsdruk. Ze hoopte maar dat dat nog zo was.

Ergens voelde het een beetje raar dat ze zo opgewonden was.


16

Het was het filharmonisch orkest niet – het was nauwelijks een betaalde baan te noemen. Ze had nog een heel eind te gaan als ze de carrière wilde waar ze altijd van gedroomd had. Ze vroeg zich af of ze haar tijd niet beter kon besteden aan het zoeken naar banen met meer perspectief. Maar toen bedacht ze hoelang het geleden was dat ze voor een publiek had gespeeld – behalve in de kerk, maar dat telde niet – en ze zei tegen zichzelf dat de kans veel groter was dat de juiste mensen haar zouden horen als deze groep optrad in het theater, dan ergens in een of andere hotelbar. Het was helemaal niet erg om onderaan te beginnen. Ze deed de rits van haar jas tot boven toe dicht en stak haar handen diep in haar zakken. Iedereen moest ergens beginnen.

Hetzelfde gold voor Marcus, en ze vroeg zich af wanneer al die sollicitatiebrieven die hij stuurde en de gesprekken die hij had eindelijk eens tot een baan zouden leiden. Hij was tot nu toe vier keer op gesprek geweest, zonder resultaat en had bij tientallen gemeentes gesolliciteerd. Er waren duizenden gemeentes in het land. Een daarvan zou toch zeker wel een charismatische jonge dominee willen? Zijn talent en opleiding gingen op deze manier verloren, en hoewel hij er niet zo over klaagde als Amelia, moest hij het wachten ook wel beu zijn. Zij was het in elk geval wel beu voor hem. Maar als ze klaagde dat ze ondanks al die jaren oefenen en studeren niet verder kwam dan naschoolse pianolessen aan kinderen die door hun ouders gedwongen werden te spelen, herinnerde hij haar eraan dat ze haar talent van God gekregen had. Wat voor loopbaan Hij ook voor haar in petto had, het zou haar vreugde schenken, omdat ze datgene zou doen waarvoor God haar geschapen had.

‘Ik zal niet zo ver gaan dat ik je beloof dat je platencontracten en uitverkochte concerten krijgt,’ zei hij dan, daarmee verwij-zend naar de toekomst die ze voor zichzelf in gedachten had. ‘Maar wat je uiteindelijk ook doet, het zal net zo geweldig zijn


17

als dat leven, of wat je je erbij voorstelt. Wacht maar af.’Dus dat deed ze, wachten, maar ze wist niet of ze het wel

helemaal geloofde.Een uur voor de eerste les stapte Amelia het buurtcentrum

binnen. Het geschreeuw van tieners op de basketbalvelden bui-ten drong door het raam van enkel glas in de grote zaal waar ze les gaf. De staande Yamaha piano in het buurtcentrum was een kwalitatief goed instrument, een gift van een lokale filantroop die muziekonderwijs mogelijk wilde maken voor kinderen van wie de ouders het anders nooit zouden kunnen betalen. Het stemmen van de piano en Amelia’s loon werden betaald uit een subsidie van de gemeente. Drie dagen per week gaf ze een uur lang les aan drie verschillende leerlingen, waarvan de meerder-heid eigenlijk geen zin had om daar te zijn. Ze probeerde het leuk te maken, probeerde de lessen aan te passen aan de per-soonlijkheid van het kind, en haar eigen plezier in muziek op hen over te brengen. Toen ze drie maanden gewerkt had, leken haar enthousiaste pogingen nog nauwelijks effect te hebben ge-had. Maar ze bleef glimlachen en haar stem klonk vrolijk ter-wijl ze haar leerlingen aanmoedigde. Misschien was dat zinloos, maar het hielp in elk geval voor haar eigen humeur.

Amelia stak haar hand op naar een van de leiders en de groep kinderen die achter hem aan liep om handenarbeid te gaan doen. Toen ging ze zitten en deed haar jas en handschoenen uit. Ze was van plan om tot de auditie hier zoveel mogelijk tijd door te brengen. Muziek klonk niet alleen anders op een echte piano, het voelde ook anders. Ze was dankbaar voor de dure digitale piano die in haar woonkamer stond – als ze die niet had, zou haar spel al lang achteruit zijn gegaan – maar je kon het niet vergelijken met spelen op een echte piano.

Ze haalde de bladmuziek van Gershwins Prelude no. 2 in Cis mineur uit haar tas en zette die op de standaard. Toen begon ze


18

met toonladders om haar vingers los te maken, gevolgd door Beethovens Für Elise om op te warmen. Toen ze voelde dat haar handen er klaar voor waren, begon ze met de prelude, een van haar auditiestukken. Ze besteedde vooral aandacht aan de vingerzetting en stopte zo nu en dan even om een paar lastige maten te herhalen. Zo nu en dan zag ze uit haar ooghoek dat iemand naar haar stond te kijken, maar ze concentreerde zich op de muziek. Het was goed om te oefenen in een openbare ruimte. Dan liet ze zich bij de auditie waarschijnlijk ook minder snel afleiden.

Toen ze de verbeterde vingerzettingen onder de knie had, liet ze haar gedachten dwalen terwijl ze de eerste bladzijde keer op keer speelde. In haar verbeelding zat ze op het podium in de Carnegie Hall, en daarna in het Sydney Opera House, gekleed in de pastelgele satijnen jurk die ze vorige week in een winkel had zien hangen, terwijl haar krullen los over haar rug golfden. Ze verlangde zo naar de vervulling van die droom dat het pijn deed, en na een tijdje dwong ze zichzelf terug te keren naar de werkelijkheid om te voorkomen dat ze er somber van werd. Dat gebeurt toch nooit, zei ze tegen zichzelf. Toen dacht ze weer aan wat Marcus had gezegd, en ze probeerde zijn woorden te geloven.

Toen ze klaar was, klonk er een klein applausje. ‘Hoe doet u dat?’ vroeg een meisje dat aan een tafeltje huiswerk zat te ma-ken.

Amelia glimlachte. ‘Veel oefenen.’‘Ik heb nog nooit iemand zo snel zijn vingers zien bewegen.’Ze speelde het stuk nog eens, maar dan op halve snelheid. ‘De

eerste keer dat ik dit stuk speelde, moest ik het heel langzaam doen om door te krijgen waar mijn vingers heen moesten. Pas toen ik het een heleboel keer gedaan had, kon ik het zo snel.’

‘Volgens mij heb ik je nog nooit iets – iets echts horen spe-len,’ zei een van de leiders die aan een bureau administratief


19

werk zat te doen. ‘Alleen de toonladders en de oefeningetjes die je met je leerlingen doet. Je hebt echt talent.’

Amelia voelde dat haar wangen rood werden door het com-pliment. ‘Dankjewel.’

‘Je moet er je beroep van maken.’Ze zuchtte en glimlachte gemaakt. ‘Dat is wel de bedoeling.

Maar je kunt niet veel meer doen dan afwachten.’

աMarcus deed zachtjes de deur van hun appartement open, om-dat hij wist dat Amelia deze week van plan was vroeg naar bed te gaan. Maar zodra hij de deur van het slot had gedaan, zei ze chagrijnig: ‘Je hoeft niet stil te zijn. Ik ben toch nog wakker.’

‘Wat vervelend, schat.’ Hij zette zijn tas op tafel en liep naar het bed aan de andere kant van de kamer om haar een zoen te geven. ‘Kun je niet slapen?’

‘Te zenuwachtig.’‘Dat begrijp ik.’ Hij gaf haar nog een zoen en haalde zijn

pyjamabroek uit de kast.Amelia ging met haar rug tegen de muur zitten. ‘Ik maak me

steeds vreselijk druk, totdat ik me weer herinner dat dit zo wei-nig voorstelt dat er misschien helemaal niks uit voortkomt, en dan word ik weer wanhopig dat ik er nooit mijn beroep van zal kunnen maken, en dan denk ik aan wat jij altijd zegt, dat God een plan heeft, en dan word ik weer helemaal vrolijk omdat dat plan misschien eindelijk wordt uitgevoerd. En zo gaat het al anderhalf uur, steeds maar hetzelfde. Hoe moet ik dat nog twee dagen volhouden?’ Ze keek hem schaapachtig aan. ‘Ik klink ze-ker alsof ik totaal gestoord ben.’

‘Nee, schat, natuurlijk niet.’ Hij grinnikte, maar in gedachten overwoog hij of hij zijn strategie zou wijzigen. Hij had beslo-


20

ten haar over de brief te vertellen als ze nog wakker was als hij thuiskwam, maar hij had niet verwacht dat ze zo gespannen zou zijn over de auditie. Nu wist hij niet zeker of het nog wel zo’n goed idee was. Gewoonlijk maakte ze zich niet zo druk als ze moest pianospelen – zelfs voor haar eindexamen was ze niet zo zenuwachtig geweest. ‘Je moet er niet zo over piekeren, schat. Doe gewoon je best, en er zal gebeuren wat moet gebeuren. God heeft het allemaal onder controle.’

Ze staarde naar het voeteneinde van het bed en haalde een hand door haar haren. ‘Dat weet ik. Je hebt gelijk. Maar ik kan er niets aan doen.’ Amelia bleef praten, dat ze er maar beter mee kon ophouden en dan maar voor de rest van haar leven moest blijven lesgeven, maar Marcus luisterde niet meer. Hij deed zijn T-shirt uit en stapte in bed. Hij wilde de brief niet langer voor Amelia geheim houden, maar dit was duidelijk niet het juiste moment. Hoeveel langer kon hij het nog voor zich uit schuiven?

Toen hij van de bibliotheek naar huis liep, had hij geprobeerd zijn groeiende enthousiasme te temperen door de werkelijk-heid onder ogen te zien – dat er weinig kans was dat het al-lemaal doorging. Het had niet geholpen. De wetenschap dat er iemand was die in hem geloofde en hem daarom probeerde binnen te halen, was erg bemoedigend en een oppepper voor zijn ego. Daardoor stak het iets minder dat hij tot nu toe overal was afgewezen. Hij kon het niet nalaten om zich zijn vaders gezicht voor te stellen als hij hem eindelijk kon vertellen dat hij een baan had. En als hij kon vertellen dat het om een eigen gemeente ging, zou dat nog mooier zijn.

‘Joehoe, Marcus, hier aarde.’Hij knipperde met zijn ogen en keek Amelia aan. ‘Sorry, wat

zei je?’‘Ik zei niets. Ik probeerde je met mijn blik te bereiken, maar

je was helemaal van de wereld. Waar denk je aan?’


21

‘O, niets.’ Hij schoof dichter tegen haar aan onder de deken en gaf haar een zoen in haar nek. Dit zou waarschijnlijk sowieso een betere tijdsbesteding zijn – ze konden allebei wel wat aflei-ding gebruiken.

Ze giechelde. ‘Leugenaar. Waar dacht je aan?’Hij gaf haar weer een zoen. ‘Dat je zo’n leuke pyjama aan hebt.’Ze zette haar handen tegen zijn borst en duwde hem van

zich af. ‘Je zit gewoon glashard tegen me te liegen. Wat verberg je voor me, Marcus Sheffield?’

Aan het zelfgenoegzame lachje op haar gezicht zag hij dat ze niet van plan was hem hiermee weg te laten komen. Hij had kunnen weten dat hij haar niet kon afleiden. ‘Ik weet niet of het goed is om het hier nu over te hebben. Ik wil niet dat je er tijdens je auditie te veel door in beslag genomen wordt.’

Ze gaf hem nog een duwtje en ging weer zitten. ‘Nu moet je het wel vertellen. Kom maar op.’

Ze bleef hem net zo lang aankijken tot hij toegaf. Hij ging naast haar op het bed zitten en nam haar hand in de zijne. ‘Ik mag op sollicitatiegesprek komen.’

Ze gaf een gil en greep zijn arm vast. ‘Marcus, dat is geweldig! Ik ben zo trots op je! Welke gemeente – die in New York? Daar had ik een goed gevoel bij.’

‘Nee, niet die in New York. Daar ben ik voor afgewezen. Weet je nog dat ik destijds mijn cv heb opgestuurd naar een paar kleinere gemeenten waar we wel iets van dachten te kun-nen maken?’

‘Ja, die in de buitenwijken.’‘Precies. Nou, het is ook niet een van die gemeenten. Maar

blijkbaar heeft een van die dominees mijn cv doorgespeeld aan een oudste van deze gemeente.’

Ze kneep in zijn knie. ‘Nou? Details? Waar is het, wat willen ze?’


22

Hij zuchtte diep. ‘Nou... het is in Nebraska.’Haar gezicht verstrakte. ‘Nebraska?’‘Ja.’‘Omaha of Lincoln?’‘Geen van beide.’ Hij dwong zichzelf haar te blijven aankij-

ken. ‘Een stadje dat Wheatridge heet.’Hij zag de uitdrukking die hij had gevreesd op haar gezicht

verschijnen. ‘Hoe klein?’‘Nou, er is een kleine universiteit, dus tijdens het schooljaar

zijn er veel meer mensen. Twintigduizend.’‘Op die universiteit?’‘In de stad.’Ze liet zich achterover tegen de muur zakken. ‘Hoe groot is

de gemeente?’‘Dat weet ik niet, in de brief zeiden ze “klein”.’Ze kreunde. ‘Overweeg je het serieus?’Hij voelde dat de muur tussen hen in opgetrokken werd. Hij

begon alle positieve aspecten op te noemen die hij kon verzin-nen. ‘Nou, het zit zo. Ze bieden me een functie aan als dominee. Ik ben nog maar 26 en ik zou al een eigen gemeente kunnen krijgen. Dat is een geweldige kans.’

Ze keek hem vanuit haar ooghoeken aan. ‘Vind je het niet een beetje vreemd dat ze zo’n positie aanbieden aan iemand die nog maar net is afgestudeerd en verder nog niks heeft gepres-teerd?’

Hij probeerde niet te laten merken dat hij zich gekwetst voelde. Hij begreep zelf ook wel dat het zeldzaam was dat een pas afgestudeerde theoloog zo’n aanbod kreeg, maar vond ze dan niet dat hij die verantwoordelijkheid wel verdiende? Dacht ze dat hij het niet zou kunnen? Hij had altijd zijn mond vol over hoeveel talent zij had – waarom kon ze hem dan ook niet eens een compliment geven?


23

‘Ze wilden een jong iemand die de gemeente een nieuwe richting kan helpen inslaan. Ze willen vooral aandacht besteden aan welzijnswerk en de sociale problemen in het stadje. Dat willen wij ook, alleen is dit wat kleinschaliger dan we hadden verwacht. En het is best mogelijk dat het niet doorgaat. Ze heb-ben me de baan nog niet aangeboden. Ik moet nog op sollicita-tiegesprek komen. Ik heb geprobeerd het los te laten, maar dat lukt niet. Ik denk dat God wil dat ik het in elk geval probeer. Ik blijf maar denken aan dat vers uit Lucas, waar staat dat niets voor God onmogelijk is. Natuurlijk is het ongewoon en de kans is klein dat het doorgaat. Maar God doet altijd onverwachte dingen. Waarom voor mij niet?’

Ze staarde hem aan, haar lippen opeen geperst en haar ogen tot spleetjes geknepen. Hij vond dat ze geen positieve energie uitstraalde.

‘Amelia, hoor eens –’‘We moeten ervoor bidden.’ Haar stem klonk uitdagend, alsof

hij dat niet al gedaan zou hebben.‘Ja. Absoluut.’ Hij deed alsof haar suggestie milder geklonken

had, in de hoop dat ze zou bijtrekken als hij deed alsof hij niet wist hoe overstuur ze was. ‘Laten we nu bidden. Wil jij, of zal ik het doen?’

‘Jij.’Hij schraapte zijn keel en nam haar handen in de zijne. Hij

bad hardop om wijsheid en leiding. Hij probeerde niet te veel na te denken over het feit dat Amelia’s handen slap in de zijne lagen.

Toen hij ‘amen’ zei, trok ze haar handen terug, deed haar lamp uit en draaide zich onder de dekens op haar zij. ‘Ik moet slapen.’

Hij kneep even in haar schouder en gaf een zoen op haar achterhoofd. Ze reageerde met een stijf klopje op zijn hand.


24

Het was niet zo slecht gegaan als had gekund – ze had gewoon botweg ‘nee’ kunnen zeggen – maar haar reactie was ook niet bepaald bemoedigend geweest. Hij deed zijn lamp uit en staarde in het donker, terwijl hij de woorden van de brief nog eens overdacht. Hij wist dat Amelia nog lang niet overstag was, maar hij kon het niet nalaten toch opgewonden te zijn. Als dít de baan voor hem was dan zou God haar uiteindelijk wel over de streep trekken.


leesfragment Amelia's bestemming - Alison Strobel

Documents

Transcript of leesfragment Amelia's bestemming - Alison Strobel