“Komen jullie zo ook naar

beneden?”, vraagt Nessa,

die al met Tamara op de

arm aan de trap staat, “De

meisjes moeten zo meteen

opgroeien.”

“Weet ik…”, zucht Jasper,

“Maar het ziet ernaar uit

dat Alina geen zin heeft om

een verjaardagsliedjes te

zingen!”

Alina kijkt hem kwaad aan

en schudt met haar hoofd:

“Nee, Lien ni zinge! Lien

taart!”

“Oké dan maar…”, plukt

Jasper zijn dochtertje van

de grond, “Zingen leer je

later ook wel…”

“Sneller, Jasper!”, lacht

Nessa die al bij de taart

staat, “Tamara heeft zoveel

zin om de kaarsjes uit te

blazen, dat ze met haar

gezicht in de taart valt als

je niet snel komt!”

Nadat Tamara dan

uiteindelijk zonder al te

veel brokken braaf de

kaarsjes heeft uitgeblazen,

springt ze de lucht in.

“Wauw! Alles is opeens zo

klein… of ik ben groter, dat

kan natuurlijk ook…”

Als ze ziet hoe groot haar

tweelingzus is geworden,

begint Alina ongeduldig op

en neer te hobbelen op

Jaspers arm: “Papa! Lien

ook groot, Lien ook blaze!”

“Ja rustig maar hoor,

temperamentje!”, lacht

Jasper, en hij buigt zich

naar de tweede taart toe.

“Dat was cool!”, zegt ze

nuchter, wanneer ze weer

met beide voeten op de

grond staat. Om zich

daarna tot haar zus te

wenden: “Gaan we nieuwe

kleren uitzoeken??”

Even later staan ze samen

op Alina’s kamer.

“Leuk jurkje!”, zegt Alina,

terwijl ze een T-shirt over

haar hoofd trekt, “Zal ik nu

je haar doen? Want die

twee knotjes zien er écht

niet meer uit!”

“Alleen meer de knotjes

eruit hoor!”, waarschuwt

Tamara wanneer ze in haar

eigen kamer aan de

kaptafel zit, “Voor de rest

mag mijn haar blijven hoe

het is!’

“Dat ziet er best goed uit!”,

concludeert ze even later,

“Zal ik nu jouw haar doen?”

Alina knikt en gaat aan de

kaptafel zitten.

“Mooie haarband!”, knikt

Alina tevreden, “Zullen we

dan nu wat make-up

uitproberen?”

Net op dat moment horen

ze Nessa’s stem van

beneden: “Meiden, tijd om

te gaan slapen!”

Alina rolt met haar ogen en

klimt van de stoel: “Morgen

dan… Welterusten,

Tamara!”

“Tot morgen, Alina!”

De volgende ochtend zitten

de drie dames gezellig

samen aan het ontbijt.

“Mama, moeten we niet

naar school?”, vraagt

Tamara opeens

nieuwsgierig.

“Dat was de bedoeling…”,

zucht Nessa, “Maar er

waren zo weinig kinderen

op de campus, dat de

school intussen weer

gesloten is.”

Ik dacht écht dat dankzij de Insim kinderen ook

naar school konden gaan op de Uni – was toch zo

in mijn WK… maar blijkbaar heeft het spel dus

iets tegen de Delamourtjes, want voor Alina en

Tamara wou de schoolbus maar niet komen :$

Alina’s gezicht klaart

meteen op: “Dus we

moeten niet naar school?

Yesss!!”

“Ik vind het juist jammer,”

zegt Tamara, “Ik keek er zo

naar uit om nieuwe dingen

bij te leren!”

“O, maar dat kan je hier

thuis ook hoor!”, stelt

Nessa haar gerust, “We

hebben een boekenkast,

een schaakbord,… en boven

kan je ballet gaan oefenen

aan een barre.”

“Ik denk dat ik dat laatste

dan maar ga doen!”, zegt

Alina meteen.

“Ik niet!”, springt Tamara

van haar stoel, “Ik ga me

nu aankleden, en daarna

vraag ik papa of hij me wil

leren schaken!”

Even later heeft Alina haar

balletpakje al

aangetrokken, en probeert

ze haar evenwicht te

vinden aan de balletbarre.

Terwijl Tamara de kunst

van het schaken al snel

doorheeft: “Schaakmat,

papa!”

Jasper kijkt even

onderzoekend naar de

stukken op het schaakbord:

“Verdomme, ze heeft gelijk.

Ik kan geen kant meer op!”

“Mama, heb je dat

gehoord? Ik heb papa

verslagen, en het is nog

maar het tweede spelletje

dat ik speel!”

“Goed zo, meisje!”,

antwoordt Nessa, en ze

richt zich grinnikend weer

op haar paper.

Wanneer ze na een tijdje

allebei hun activiteit beu

zijn, gaan de twee zusjes

samen aan de speeltafel

zitten.

“Ik ga een tekening maken

voor het baby’tje!”, zegt

Tamara vrolijk.

“Ik ook!”, antwoordt Alina,

“Wat hoop jij dat de baby

wordt? Ik wil graag een

broertje!”

“Voor mijn maakt het niet

zo uit,” zegt Tamara, “Ik

vind het gewoon leuk dat

we straks een klein broertje

of zusje zullen hebben!”

Ze staat op en loopt naar de

balletbarre: “Alina, als jouw

tekening ook af is, kom je

me dan eens wat pasjes

leren?”

“Natuurlijk, zusje!”, zegt

Alina, en meteen legt ze

haar kleurpotloodje neer.

Zo staan de twee zusjes een

tijdje samen ballet te

oefenen.

“Ik geloof dat ik het al een

beetje begin te kunnen!”,

roept Tamara blij, maar ze

voegt er meteen aan toe:

“Maar ik word er wel een

beetje moe van.”

“Zullen we dan maar gaan

slapen?”, vraagt Alina, “Wie

weet, is ons broertje er al

wanneer we wakker

worden!”

“Of een zusje, dat kan

natuurlijk ook altijd…”, zet

Tamara haar met beide

voeten weer op de grond,

“Slaapwel Alina!”

Nessa is intussen naar haar

college vertrokken, en

beneden zit Jasper zich wat

zorgen te maken: “Ze had

daarnet al zo’n steken in

haar buik, en dan nu nog

les…”

“Ik hoop maar dat het

kindje niet midden tijdens

de les geboren wordt, of –

zoals de tweeling – midden

op straat!”

Maar wanneer Nessa

thuiskomt van haar college,

lijkt het kindje nog geen

zin te hebben om geboren

te worden.

“Maar ik ben wel

doodmoe!”, meldt ze

Jasper, voordat ze in bed

kruipt.

Een halfuurtje later komt

Jasper ook naar boven. Hij

kruipt dicht tegen haar aan

een wrijft over haar buik.

Nessa schrikt wakker, en

meteen verkrampt haar

gezicht.

“Wat scheelt er, ik hebt je

toch geen pijn gedaan?”,

panikeert Jasper

onmiddellijk.

“Nee, het is niet jouw

schuld… maar volgens mij

wil de baby er nu uit!”

Nessa hijst zich om hoog en

slaat kermend haar handen

om haar buik.

Net op dat moment wordt

Alina nieuwsgierig wakker:

“Zou de baby er al zijn?”

Wanneer ze halverwege de

trap is, hoort ze vreemde

geluiden uit de slaapkamer

en ze spurt er naartoe.

“Papa, is…”

“Ja, meidje”, bevestigt

Jasper, “De baby komt

eraan.”

“Aaaah! Verdomme Jasper,

haal dat kind hier weg! Zij

hoeft dit niet te zien!”, gilt

Nessa.

Haar geschreeuw heeft net

het tegenovergestelde

effect: boven is Tamar ook

wakker geworden, en het

duurt even voordat ze

beseft waar al dat lawaai

vandaan komt.

“De baby wordt geboren, en

niemand heeft mij wakker

gemaakt!”

Zo snel als ze kan schiet ze

de trap af en gooit de deur

van de slaapkamer open.

“Rustig Tam, je maakt je

kleine zusje aan het

huilen!”, fluistert Nessa, en

ze wiegt voorzichtig een

klein baby’tje in haar

armen.

Meteen is Tamara stil, ze

loopt nieuwsgierig naar de

baby toe terwijl Alina op

een afstandje blijft

toekijken.

“Hoe heet ze, mama?”

“Ophelia,” zegt Nessa trots,

en ze buigt de kleine meid

naar Tamara toe, die

meteen tegen haar begint

te praten: “Hallo Ophelia!

Ik ben je grote zus!”

Daarna wendt ze zich tot

haar moeder: “Mag ik haar

in haar bedje leggen,

mama?”

“Een andere keer, schatje”,

antwoordt Nessa, “Nu moet

Ophelia eerst een flesje.

Maar je mag wel even

toekijken.”

Even later legt Nessa haar

jongste dochtertje in haar

nieuwe bedje, terwijl

Tamara met een grote

glimlach toekijkt.

“Slaap maar lekker,

Ophelia. Morgen kunnen we

fijn samen spelen!”