Milo is nog steeds heel

blij dat hij groot is. De

dingen die hij niet op

school leert, kan hij aan

mama en papa

vragen, en zo leert hij

toch nog bij.

Maar toch is er nog

steeds iets dat knaagt…

Hij zou zo graag een

speelkameraadje van zij

eigen leeftijd hebben!

Zohra is nu al wel iets

groter, maar nog steeds

te klein om echt mee te

kunnen spelen.

Maar op een dag, terwijl

hij aan het spelen

is, gebeurt er iets wat hij

nooit had verwacht…

Hij is aan het

basketballen, en wil net

de bal weer opvangen,

wanneer hij een stem

achter zich hoort:

“Mag ik misschien

meedoen?”,

vraagt een meisje van

zijn leeftijd, met een

donkere huid en een

lange paardenstaart.

Milo is zo verrast om

opeens een

leeftijdsgenootje te zien,

dat hij meteen allemaal

vragen begint af te

ratelen:

“Hoe heet jij? Woon je

hier ook? Kan jij wel

naar school gaan? Of

wilden jouw mama en

papa ook zo graag

kindjes als de mijne?”

Het meisje moet lachen

om zijn enthousiasme:

“Ja hoor, ik woon hier

ook! Ik heet Lianne, en

ik woon hier samen met

mijn mama, papa en

mijn tweelingzus

Sterre!”

“We wonen in het huis

hiernaast. Nu mijn zus

en ik zo groot zijn,

hadden we een eigen

kamer nodig… en het

studentenhuis waar

mama en papa woonden

had geen kamers meer

over.”

“Euhm… nu moet ik wel

weg. We gaan zo eten.

Maar ik kom zeker nog

eens terug, en dan vraag

ik of Sterre meekomt!

Daag!”

Binnen heeft Catherine

opeens weer een

vreselijke trek in

chocolade-ijs gekregen.

Ze haalt de grote pot, die

er nog van haar vorig

zwangerschap stond, uit

de diepvries.

“Wacht eens even…

Zwangerschap…? Zou ik

dan misschien

alweer…?”,

vraagt ze zich luidop af.

“Wat alweer, liefje?”,

vraagt David, die aan de

computer aan zijn paper

zit te werken.

“O, niks hoor!”

Catherine wil hem vooral

niet ongerust maken, ze

weet hoe hij kan zijn

wanneer ze zwanger is.

Dan komt Milo

binnenstuiven, en hij

vertelt zijn vader

opgewonden over zijn

nieuwe vriendinnetje.

“Ze heet Lianne! En ze

woont hiernaast. Haar

ouders wilden ook zo

graag kindjes als jullie,

want ze heeft nog een

tweelingzus!”

David is blij voor zijn

zoon, dat hij uiteindelijk

toch nog een

leeftijdsgenootje in de

buurt heeft gevonden.

Ook Catherine luistert

van aan de tafel

glimlachend mee.

Maar na het eten, roept

de plicht alweer.

(En de „de plicht‟ mag je

hier interpreteren als

„Zohra‟)

“Zo, Zohra‟tje. Nu ga ik

een beetje achteruit, en

dan mag jij naar me

toestappen.”

Maar het is duidelijk: het

kleine meisje heeft hier

absoluut geen zin in!

Catherine heeft zelf

eigenlijk ook geen zin,

het liefst van al zou ze

nu meteen in haar bed

willen kruipen.

Die vermoeidheid van de

laatste dagen… die

bevestigt alleen maar

haar vermoeden!”

Ze besluit zichzelf niet

langer te kwellen, en

maar gewoon in haar bed

te kruipen.

Maar daarmee is het

voor Zohra nog niet

gedaan! Vlak voor

Catherine naar bed ging,

heeft ze tegen David

gezegd dat hij nog even

met haar moest oefenen.

En blijkbaar heeft David

meer invloed op zijn

dochtertje, want binnen

de kortste keren komt

Zohra zo naar haar papa

toegelopen!

Milo is ook maar in bed

gekropen, en hij droomt

van zijn nieuwe

vriendinnetje Lianne.

Catherines vermoeden

heeft meteen bevestiging

gekregen:

“Oké, daar is nummertje

drie op komst!”

Ze kan niet wachten om

het goede nieuws aan

David te vertellen.

Zo goed en kwaad als het

kan met haar dikke

buik, loopt ze de trap op:

“David! David, moet je

kijken!”

“Jij ook! Zohra‟tje kan

lopen!”,

antwoordt David, terwijl

hij zijn dochtertje trots

in zijn armen houdt.

“En zo te zien heb jij ook

nog een verrassing voor

mij!”,

gaat hij stralend verder,

wanneer hij Catherines

dikke buik ziet.

Even later, wanneer hij

Zohra in haar wiegje

heeft gelegd, kruipt hij

naast zijn slapende

vrouw in bed.

Binnenkort wordt hij al

vader van zijn derde

kind…

Veel rust is het koppel

niet gegund:

Na een paar uur staat

Zohra alweer

klaarwakker in haar

bedje te krijsen:

“MAMA! PAPA! Ikke

honger!!!”

En Catherine is het

slachtoffer.

“Zo meisje, heb je

honger?”,

vraagt ze, terwijl ze haar

dochtertje uit haar bedje

tilt.

“Mama, dikke buik?”,

zegt Zohra verwonderd,

terwijl ze met haar

voetjes of Catherines

buik wrijft.

“Ja Zohra‟tje. En weet je

waarom? In mama‟s buik

zit een baby. Jij wordt

grote zus!”

“Baby!”,

roept Zohra opgewonden,

“Ikke grote zus!

Wanneer? Nu?”

“Dat duurt nog wel even

hoor, meisje!”,

Lacht Catherine, terwijl

ze haar dochtertje in de

keuken op de grond zet,

“Drink eerst je flesje

maar leeg, grote zus!”

Nadat Zohra haar flesje

leeg heeft, neemt

Catherine nog snel een

restje croissants uit de

kast, voordat ze naar

haar college vertrekt.

En een uur later moet

ook David vertrekken.

Gelukkig is Sanne er

weer om op de kinderen

te passen.

De kinderen merken

amper niet meer, dat

hun ouders er niet zijn.

Ze kunnen zich de hele

tijd rustig bezighouden.

Maar wanneer Catherine

thuiskomt, hobbelt

Zohra‟tje toch zo snel als

ze kan de trap af om

haar mama te begroeten.

“Mama… ikke moe! Ikke

bedje???”,

vraagt ze, van zodra

Catherine haar kan

horen.

“Zo, mijn kleine meid.

Slaap maar lekker!”,

zegt Catherine, terwijl ze

haar dochter nog een

kusje geeft.

Later die avond, moeten

Catherine en David

zichzelf nog eens goed

aansporen om verder te

schrijven aan hun paper.

Catherine zit aan de

computer beneden te

werken…

… en David heeft eens

smekend naar Milo

gekeken, en zit nu op de

kinderkamer aan de

computer te schrijven.

Maar allebei hebben ze

hetzelfde resultaat: hun

paper voor dit semester

is af!

Catherine heeft behoefte

aan ontspanning, maar

ze heeft ook nog een

punt voor creativiteit

nodig.

Dus combineert ze de

twee zaken handig, door

enkele liedjes te oefenen

op de piano.

David is echter geen rust

gegund:

Zohra‟tje moet nog leren

praten, en hij heeft die

zware taak op zich

genomen.

Zware taak, inderdaad.

Want Zohra heeft

besloten, dat ze op dit

moment niet naar haar

papa wil luisteren.

Tot dan opeens:

“Beer!”

“Zei je beer?”

“Beer!”

En met dit ene

woordje, is Zohra opeens

goed vertrokken.

Want na die „beer‟ zegt

Zohra nog een heleboel

andere woordjes, en na

een paar uur kan ze

praten!

Nu ze kan

praten, probeert David

ook maar ineens om

haar een kinderliedje te

leren zingen:

“Handjes draaien, koeke

bakke vlaaien!”

Maar Zohra‟tje heeft

helemaal geen zin om

haar papa na te zingen.

Toch leert Zohra

vandaag nog iets anders

dan alleen maar praten:

Vanaf nu kan ze

namelijk alleen op het

potje gaan!

Na lang slapen, wordt

Catherine wakker met de

onaangename gedachte

dat ze straks examen

heeft.

“O nee! Ik kan maar

beter snel nog een

opdracht maken!”

Ze neemt het

opdrachtenboekje uit de

kast, en gaat zo in haar

ondergoed op de

slaapkamervloer zitten

schrijven!

David krijgt op hetzelfde

moment ook dat idee.

Alleen is hij wel in de

buurt van de tafel, en

heeft hij zijn kleren aan!

Dan belt ze Sanne, doet

nog snel haar kleren aan

en vertrekt samen met

David naar het examen.

Milo heeft intussen

razende honger

gekregen.

Maar mama en papa

hebben geen tijd meer

om iets klaar te

maken, en daarom

neemt hij zelf maar het

heft in handen.

“Hallo? Ik zou graag een

pizza bestellen voor de

familie Delamour.”

Niet veel later arriveert

de pizzaboer. Hij kijkt

even raar op, wanneer

hij beide ouders zich ziet

haasten om op tijd op

hun examen te zijn.

“Mijn zoon of het

kindermeisje zal u wel

betalen!”,

is het enige wat hij

Catherine nog hoort

zeggen.

En even later heeft Milo

zijn pizza. Hij neemt een

groot stuk, en begint er

smakelijk van te eten.

Intussen lijkt de kleine

Zohra het erg goed te

kunnen vinden met

Sanne.

Wanneer David en

Catherine terugkomen

van hun examens – ze

zijn overigens allebei

door naar hun derde

jaar! – zijn ze zo moe,

dat ze zonder iets te

zeggen meteen in bed

kruipen!

Maar niet veel later…

moeten ze alweer naar

hun college vertrekken!

Catherine houdt zich

sterk, maar toch hoopt

ze dat ze niet tijdens de

les in slaap zal vallen.

Zohra‟tje is ook vreselijk

moe geworden van al het

spelen. Maar wat ze ook

probeert, Sanne lijkt

maar niet te snappen dat

ze het meisje gewoon in

haar bedje zou moeten

leggen.

De kleine meid ziet dan

maar geen andere

oplossing, dan gewoon

op de grond te gaan

slapen!

Haar ouders zijn er

beiden al niet veel beter

aan toe, wanneer ze

terugkomen van hun les.

David heeft nog net de

energie om Zohra naar

haar bedje te

brengen, maar daarna

kruipt hij toch ook maar

lekker onder de wol.