Historie AVR (Atletiekvereniging Rotterdam)statistieken.ra.nl/historie/Historie AVR.pdf · Smeman...

De fusieNadat in het voorjaar van 1967dos , Minerva en s cr fuseer-den, besloot de damesatletiekver-eniging Hollandia eind 1967 zichalsnog bij avr aan te sluiten.

Doelstellingen van de fusie.Het doel van de fusie was twee-ledig:1. het atletiekbelang inRotterdam zo goed mogelijk die-nen;2. te komen tot een sterke wed-strijdvereniging die eens een eind

zou kunnen maken aan de hegemonie van‘Amsterdam’ in de strijd om het landskampi-oenschap voor clubteams (tot op heden is datde heren helaas nog nooit gelukt, de dameszijn al vele malen kampioen geworden).

De jaren zestigHet spreekt vanzelf dat in het eerste jaar nogalwat van het kader gevraagd werd.Vergaderstof, waar normaal jaren over gedaanzou worden, werd nu in enkele maanden

behandeld. Dit was ook nodig, want het baan-seizoen stond voor de deur en er moest dusnog veel geregeld worden.In de strijd om de nationale clubtitels werdenal meteen goede resultaten geboekt. In 1967werden de heren tweede en de dames derde,maar in 1968 bereikten de heren de finale niet.Al in het eerste jaar van de fusie werden deNederlandse Kampioenschappen op de Nenijtogehouden. Rijn v.d. Heuvel was de enige avr -er die een titel wist te behalen. Het was zijneerste op de 400m (en zeker niet zijn laatste).Een jaar later wist Rijn het Nederlands recordop de 400m te verbeteren tot 46.7. Hij deeddat in Zürich en het zou 6 jaar duren voordatToine v.d. Goolberg (Ciko ‘66) die tijd zou ver-beteren.

Edward de Noorlander was in zijn dos -tijdook al een gerespecteerd tienkamper. Doorzijn goede prestaties was hij een potentieelkandidaat voor de Olympische Spelen teMexico (1968). Doordat ook toen de selectie-procedures net zo ondoorzichtig waren als nu,kon hij zich niet in alle rust voorbereiden. Pasop het laatste nippertje, tijdens de nk tien-

Rotterdam Atletiek Jubileumboek 2004 75

H I S T O R I E AV R n

Historie AVR(Atletiekvereniging Rotterdam)

E Links: Edward de

Noorlander.

Rechts: Amsterdam, 1967.

Rijn van de Heuvel.

G Omslag clubblad 1967.

kamp (die toen altijd in Vlaardingen werdengehouden), wist hij zich nog te kwalificeren.Hij maakte zijn uitzending meer dan waardoor een fraaie 8e plaats te behalen. Op de110m horden en de 1500m was hij zelfs desnelste van alle deelnemers.

Eveneens in 1968 behaalden de A/B-jongensde nationale clubtitel onder de bezielende lei-ding van Jaap Noordenbos. De C-jongens,onder leiding van Joop Terpstra, behaalden in1969 de nationale titel en ze zouden dit eenjaar later nog eens herhalen.

Edward de Noorlander kwam in 1969 negatiefin het nieuws doordat hij positief werd bevon-den tijdens een dopingcontrole op de ek teAthene. Hij werd, geheel ten onrechte naarlater bleek, voor 10 maanden door de i a a fgeschorst. In het Parool in 1970 werd daarovernog het volgende geschreven: ‘Het opheffen van de opgelegde schorsing isuiteraard verheugend voor de atleet, maar dewijze waarop de i a a f deze dopingzaak heeft

76 Rotterdam Atletiek Jubileumboek 2004

n H I S T O R I E AV R

F Links: Dorus Diemers.

H Midden: Rijn van de

Heuvel (136).

H Onder: Nenijto, 1967. In

het eerste jaar van bestaan

weet de damesploeg van avr

een fraaie derde plaats te

behalen. Bovenste rij v.l.n.r.:

Annelies Steekelenburg, Ciska

Hamwijk, Mies v.d. Heeden,

Jeanne Noordenbos, Leni

Boele, Jenny ?, Erna Kloos,

Mieke Remkes en Nel v.d.

Veen. Onderste rij v.l.n.r.:

Toos van Yperen, Wil de

Keizer, Tiny Martijnse, trai-

ner Karel Hamwijk, Wil de

behandeld en ten slotte afgewikkeld, is ronduitschandalig. (..) De affaire de Noorlander is eenschoolvoorbeeld van volstrekte willekeur en vol-strekt incompetent leiderschap in de sport-wereld.’

Edward kreeg van Hans Smeman, een clubge-noot, geduchte concurrentie op de tienkamp.Hans werd in 1969 voor het eerst NederlandsKampioen op deze discipline, ondanks dat hijpas op zijn 24e aan de tienkamp was begon-nen! Samen zouden ze nog vele successenbehalen. Ook in 1969 werd door de heren weer eentweede plaats behaald in de strijd om de natio-nale clubtitels. Deze plaats zou men tot enmet 1975 innemen!

Jan Struyk – toen nog junior – komt de eer toede eerste avr -er te zijn die indoor een natio-naal kampioenschap behaalde. Hij deed hetmeteen maar goed ook, want hij behaaldetwee gouden medailles, op de 60m met enzonder horden.

KunststofDe eerste accomodatieperikelen dienden zichaan. Er was wel sprake van een kunststofbaan,maar waar diende die dan te komen? Zowel deNenijto als het Lange Pad werd te klein bevon-den. Op een gegeven moment was er zelfssprake van een atletiekstadion(!) dat in deAlexanderpolder diende te verrijzen. Door aldit geharrewar werd de Nenijto aardig ver-waarloosd.

De jaren zeventigDit decennium kenmerkte zich door een drie-tal belangrijke zaken: n de bloei en het verval van de herenploeg;n het verval van de damesploeg, ondanksgeduchte versterking in het begin van de jarenzeventig;n het verval van de Nenijto en de enorme lobbyvoor een kunststofbaan, die er pas in het vol-gende decennium zou komen.

De mannenOm maar met het eerste te beginnen. Deherenploeg draaide goed. Ondanks de aanwe-zigheid van vele internationals zoals Rijn v.d.Heuvel, Jan Struyk, Hans Smeman en Edwardde Noorlander, kwam men helaas nooit verderdan een 2e plaats in de strijd om deNederlandse clubtitels. Die plaats nam mendan wel liefst 7 jaar achtereen in! De eerstehelft van de jaren zeventig waren duidelijk devette jaren. Tientallen Nederlandse kampioen-schappen en een behoorlijk aantal

Nederlandse records waren het logische gevolgvan goede trainers en talentvolle atleten. HansSmeman en Edward de Noorlander draaidenmenige tienkamp in de landenploeg af metbegeleiding van Jaap Noordenbos, die enigetijd bondscoach op dit onderdeel was.Diezelfde Jaap Noordenbos is menigmaal mee-gegaan als begeleider naar internationale kam-pioenschappen zoals de ek en de OlympischeSpelen. Rijn v.d. Heuvel leverde vaak uitste-kende prestaties, maar werd om onbegrijpe-lijke redenen nooit goed genoeg bevonden omaan Europese Kampioenschappen ofOlympische Spelen mee te doen. De enige keerdat hij meedeed, was met de ek van 1974 metde 4 x 400m-ploeg en dat was eigenlijk al in denadagen van zijn carrière.



E Rechts:

Papendal, 1973: n k

Tienkamp. Ed de Noorlander

(rechts) en Hans Smeman

(links) flitsen over de horden.

Hans zou zijn 3e kampioen-

schap behalen. Ed moest

helaas de strijd staken.

E Jan Struyck bezit met

50.8 nog steeds het club-

record op de 400m horden.

Teamgeest en clubliefde waren grote woordenin de eerste helft van de jaren zeventig. Decompetitieploegen bestonden uit kleine groe-pen mensen die meerdere nummers voor hunrekening namen en niet te beroerd waren hetverenigingsbelang te laten prevaleren bovenhun eigen belangen. Dat dit niet altijd moge-lijk was, kwam o.a. doordat competitiewed-strijden niet altijd even gunstig gepland wer-den.

Toen Rijn v.d. Heuvel voor zijn eerste interna-tionale wedstrijd uitgenodigd werd in 1967 (endat viel toevallig samen met een competitie-wedstrijd), vroeg, en kreeg, hij toestemmingvan het bestuur. Dit is maar één voorval, maarzo zijn er tientallen op te noemen. De toppershielden avr in die jaren overeind en warennooit te beroerd zich voor meer dan 100% voorde club in te zetten. Als er één man is die deteamspirit symboliseerde, dan was dat Dirk deBruyn wel. Er zijn talloze wedstrijden van hembekend waar hij zich tot het uiterste gaf. Vaakliep hij op competitiewedstrijden de 1.500men de 5.000m en noteerde daar nog goede tij-den ook. Een voorbeeld was dat hij eens opzaterdag in Maassluis een marathon beëindig-de in 2.47 en op zondag alweer aan de startstond voor een 5.000m die hij nog wist af teleggen in 15.18. En dan te bedenken dat Dirktoen al 37 jaar was....Coen Jansen was de enige avr -er die in 1973aan de Europese Indoorkampioenschappen inde Ahoyhal meedeed. Helaas werd hij in deseries van de 60m al uitgeschakeld.

In 1971 nam terreinknecht Henk v.d. Sijdeafscheid die de baan tientallen jaren hadonderhouden. Vanwege zijn vakmanschapkreeg de Nenijto de naam van een snelle baan.Als eerste niet-knau -lid kreeg hij eenknau -onderscheiding.In 1972 kreeg Pleun van Leenen een knau -onderscheiding vanwege zijn 50-jarig jubi-leum in de atletiek en werd overstroomd doorbelangstelling van de schrijvende pers. Eenvoorval uit 1929: ‘We hadden toen een erg strenge winter. Ik werktein een ijskoud pakhuis. Daarom ging ik voor deschaft van drie kwartier hardlopend naar huis,een kwartier heen en een kwartier terug. Hoesneller je was, des te “langer” kon je thuis blijven.We hadden een paar goede 5 km-lopers in de vere-niging (d o s ) zoals Dick van Yperen en PietHartman. Die trainden alleen op de zaterdagmid-dagen. Voor de aardigheid deed ik mee aan een 5 km-loop in Tilburg en laat ik die jongens er nufinaal uitlopen. Dat had ik te danken aan diegedwongen holpartijen dwars door de stad.’

Vanaf 1975 ging het bergafwaarts met deheren. De meeste internationals waren gestopten werden alleen met de competities ‘van stalgehaald’. Opvolging was er niet of nauwelijksen bij Nederlandse kampioenschappen werdener weinig of geen gouden medailles mee naarRotterdam genomen. In 1979 stond de heren-ploeg er zo slecht voor dat Dirk de Bruyn zichgenoodzaakt zag de pen ter hand te nemen eneen stukje in het clubblad te schrijven dat erniet om loog. Of dit geholpen heeft, is moeilijkte zeggen, maar de heren bleven in de hoofd-klasse.



F Links en onder:

Rijn v.d. Heuvel.

F Gerrit Kramer.

De vrouwenIn 1972 handhaafde de eerste ploeg – met eniggegoochel – zich in de hoofdklasse. In de eerstejaren van dit decennium werd avr versterktmet onder andere Marian Burggraaf (later DeSchipper), Elna Schalk, Stans Brehm en nie-mand minder dan Wilma van Gool (veelvuldigNederlands recordhoudster op de 100m en de200m en international). Na enkele jaren vanredelijk goede resultaten, kwam voor dedamesploeg het dieptepunt in 1978: mendegradeerde naar de 1e klasse (de degradatiewas al in 1970 voorspeld!). Dat kon ook haastniet anders met slechts 22(!) wedstrijdgerech-tigde dames...Wilma van Gool en Stans Brehm vertegen-woordigden avr vaak in de landenploegen.Wilma was de enige vrouw die mee mochtdoen aan Europese Kampioenschappen. Toenin 1973 de Europese Indoorkampioenschappenin Rotterdam werden gehouden, deed ze nietmee, hoewel ze zich wel had gekwalificeerd. In1974 deed ze wel mee aan de ek te Rome,waar ze zowel op de 100m als de 200m dehalve finale bereikte.

Ondanks goede tijden op de 400m, mochtStans Brehm nooit meedoen aan een ek ofOlympische Spelen. In 1971 protesteerde hetbestuur van avr telegrafisch bij de knauwegens de inconsequente houding bij hetsamenstellen van de Nederlandse ploeg voorde ek dat jaar. Uiteraard zonder resultaat...

De NenijtoIn 1970 werd in het kader van C’70 (een soortwereldtentoonstelling) op een opgekalefaterdeNenijto een wedstrijd gehouden met deelna-me van internationale sterren. Als die atletende weken voor de wedstrijd op de Nenijtogetraind hadden, dan waren ze waarschijnlijkopgenomen in het leger der geblesseerden(waarmee dus wordt aangegeven hoe slecht de

baan er toen bij lag). Als protest tegen deslechte accomodatie werden de clubkampi-oenschappen van 1970 op Papendal gehouden,een stunt die zelfs de landelijke pers haalde.

De kreet ‘de rijken worden steeds rijker en dearmen worden steeds armer’ gold wel degelijkvoor de gemeente Rotterdam, ook al beweerdedeze dan socialistisch te zijn. Wat gebeurde ernamelijk? Feyenoord speelde een wedstrijdtegen f c Twente en zag dat het meer kon ver-dienen als men meer zitplaatsen had.Feyenoord kreeg de banken die daarvoor nogdienst had gedaan als ‘toeschouwersaccomo-datie’ op de Nenijto.

In 1973 begonnen moeilijkheden met hetopenstellen van de kantine. Het enige socialeontmoetingspunt werd op een gegevenmoment zelfs gesloten, waarna het in 1974weer openging. In datzelfde jaar nam raadslidCees Pieten eens een kijkje op de Nenijto enkon niet anders concluderen dan dat deNenijto ‘een zwijnenstal’ was. Maar er gebeur-de niks. Jan Schikhof, voorzitter in 1975, ver-wonderde er zich over dat de Nenijto nog nietop de Monumentenlijst voorkwam... In 1976nam Hans Smeman de voorzittershamer overen hij heeft 4 jaar lang de deur bij de gemeenteplat gelopen. Een jaar later kwam een kracht-honk gereed dat door in het verleden gekweek-te reserve en zelfwerkzaamheid tot stand wasgekomen.

De gemeente Rotterdam liet de Rotterdamseatletiek letterlijk in de kou staan en menkwam steeds meer achter op het landelijkniveau. Aan het eind van de jaren zeventigvonden er enkele brandjes plaats. Eén ervanverwoestte de kantine en daardoor zijn vele



oude avr -attributen verloren gegaan. Pas inhet volgende decennium zou er dan eindelijkeens wat gaan gebeuren.

De oliecrisis van 1973De oliecrisis was een feit geworden en deNederlandse bevolking merkte dat doordat erniet meer op zondag met de auto mocht wor-den rondgereden. Men moest dus op de fietsnaar de trainingen. Zo dus ook Hans Veerman,vader en zoon De Bruyn, Niek Hulstaart en BenEykenbroek, die op een zondag naarOostvoorne wilden gaan. De laatste had een‘krijgertje’, een fiets die ongeveer vijf maten teklein was en alras problemen opleverde. Geennood, Dirk had gereedschap bij zich. Bijinspectie van zijn tas, bleek dat die toch veiligin zijn kelder lag opgeborgen. Dan maar eenbromfiets aangehouden. Na vriendelijk dochdringend om gereedschap gevraagd te hebben,bekeek de man de avr -atleten alsof zewereldwonderen waren en begon toenha(r)telijk te lachen en reed door. De volgendebromfietser had gereedschap en het onderdeelwerd vastgedraaid. Vanwege de tijd moest erharder worden gefietst. En ja hoor, het zojuistvastgedraaide onderdeel begaf het weer. Eenboerin, die op een afgelegen boerderij woonde,zag de heren aan voor spoken en smeet dedeur dicht. Ben stormde, onder het uitsprekenvan allerlei woorden die niet in een woorden-boek zijn te vinden, naar het nog in volle rustverkerende Brielse Meer. Met tranen in de

ogen zagen de mannen hoe de fiets naar debodem zonk. Dirk was de klos want Ben gingbij hem achterop zitten. Ruim een uur laterdan de bedoeling was, werd de trainingsplaatsbereikt.

De jeugdEnkele jeugdige atleten deden van zich spre-ken in dit decennium. René de Bruyn komt deeer toe de eerste junior te zijn die aanEuropese Kampioenschappen mocht deelne-men. Hij kwam uit op de tienkamp, maarmoest helaas aan het einde van de eerste dag,wegens een knieblessure, de strijd staken. RikSnoep was de meest succesvolle junior. Zijnclubrecords op de 800m en de 1500m bij dejongens A outdoor staan sinds het begin van dejaren zeventig nog steeds onaantastbaar over-eind. Zijn indoorprestatie van 1.54.8 bij de jon-gens B op de 800m uit 1972 was 21 jaar langeen nationale beste prestatie en werd pas in1993 verbeterd. Op de Europese Jeugd-kampioenschappen van 1973 kwam hijondanks een goede halve finaletijd van 1.52.40niet in de finale.

Tijdens datzelfde EK werd John de Noorlander9e op de tienkamp en trad daarmee in de voet-sporen van zijn broer Edward. Ineke Hussaartswas een allround atlete die op alle nummersredelijk goed uit de voeten kon. Haar besteprestaties leverde zij als A-meisje. In 1975mocht zij meedoen aan de EuropeseJeugdkampioenschappen in Athene. Daar



F Vught, 1974. n k -jeugd.

Elly Fiere (links) wordt 2e op

de 80m horden in 12,3.

Ineke Hussaarts (2e van

rechts) wordt 3e in 12,5.

F n k 1977. Jacques Ruhl

wordt kampioen kogelstoten

met 15.96m.

F Groningen, 18 juni 1972.

n k -jeugd. B-junior Frans

Krechting wordt kampioen

hoogspringen met 1.93m.

bereikte ze een 6e plaats met de 4 x 400mploeg. Individueel kwam ze niet door de series400m.

De jaren tachtigDit decennium kenmerkte zich door de vol-gende zaken:n de totstandkoming van een kunststofbaan opde Nenijto;n het herstel van de heren- , maar vooral vande damesploeg in de tweede helft van de jarentachtig;n het (indoor)tijdperk van Nelli Cooman.

Eindelijk een kunststofbaan!Voor de Nenijto was 1980 één van de belang-rijkste jaren. Eindelijk was de gemeenteraadakkoord gegaan met het reserveren van kapi-taal voor de aanleg van een kunststofaccomo-datie op de Nenijto. Op 11 december 1980 werdde goedkeuring gegeven. Een week later werdhet bestuur door Sport en Recreatie op dehoogte gebracht dat al op 5 januari 1981 metde afbraak van het huidige complex zou wor-den begonnen. Direkt na de Nieuwjaars-receptie van 1981 begonnen de trainingen opVarkenoord, de 2e sintelbaan van avr opZuid. Eindelijk trainden alle atleten eens bijelkaar op één baan. Het was gezellig en erwerd hard getraind. Echter, de gedwongen ver-huizing heeft avr zo'n honderd leden gekost.

De besturen van avr en beide korfbalvereni-gingen De Spartaan en oscr werden betrok-ken in de bouw van de kantine en de kleed-ruimten. Vanwege een dalend ledental hebbenbeide korfbalverenigingen de Nenijto na eenaantal jaren na de totstandkoming van dekunststofbaan verlaten.Het krachthonk was een verhaal apart. Eengedeelte van het geld dat daarvoor nodig was,moest avr zelf opbrengen. Een groepje men-

sen, onder de bezielende leiding van toenma-lig penningmeester Harry Overzier, bedacht dezogenaamde ‘Club van Honderd’. Men kon‘lid’ van deze club worden door éénmalig eenstorting van ƒ 100,- te doen ten bate van hetkrachthonk. In de kantine hangt nog steedseen lijst met leden van deze club. WalterSuvaal zorgt nog steeds voor het inrichten enschoonmaken.

April 1982 werd een gedenkwaardige maand:de ‘eerste’ paal werd geslagen voor de nieuweNenijto. Dit gebeurde door wethouder Van derHave. In werkelijkheid waren er al 256 ‘illega-le’ palen geslagen omdat de toestemming vanGedeputeerde Staten wel op korte termijnwerd verwacht, doch nog niet gegeven was.Uiteindelijk werd dus de 257e paal de start vande aanleg van de nieuwe accomodatie. Eind1982 ging de eerste paal de grond in voor deopstallen. Dit was geruime tijd vertraagd doorbezwaarschriften (tot twee keer toe) van eenbewoner van de Bentincklaan.

Op 11 september 1983 werd de openingswed-strijd gehouden. Doordat Rotterdam veel ban-den heeft met steden in het buitenland, werdbesloten een stedenontmoeting te houden.Wat veel organisatoren van Grand Prix wed-strijden niet was gelukt, lukte Rotterdam wel:een ploeg uit Leningrad met louter kampioe-nen aan de start. Helaas goot het de hele dagmet bakken uit de lucht en in overleg met deploegleiders werd besloten de wedstrijd hal-verwege af te gelasten. Het leverde de Nenijtode bijnaam ‘regenbaan’ op, want nog velewedstrijden zouden volgen waar het nietdroog zou blijven. Twee dagen later vonden deeerste trainingen op de nieuwe baan plaats.



H 1982. Slaan eerste paal

Nenijto. V.l.n.r.: Gerard

Giesen jr., Lidy van Onlangs,

Aad van Dijk, iemand van

Bolidtan, Gerard Giesen Sr.

en Ed Meeuws (op de rug

gezien).

De herenploegHet verval van de herenploeg zoals die zich inhet eind van het vorige decennium had inge-zet, zette zich voort. Met kunst en vliegwerkbleef de ploeg in 1980 in de hoofdklasse.Enkele jaren bleef men kwakkelen, totdat hetkeerpunt kwam in 1985. Tijdens de finale inBreda, met zeer veel avr -supporters, werdeen knappe 2e plaats behaald. In de jaren dievolgden, werd steeds de finale behaald, maareen tweede plaats zat er niet meer in. Welwerd in 1987 nog een derde plaats behaald, op17 punten van nummer 2 en in 1988 een 4e

plaats. In 1989 kwam de herenploeg voor heteerst uit in de degradatiewedstrijd en werdmet kunst en vliegwerk een ploeg samenge-steld die het nog redde ook.Erik v.d. Veen komt op als 400m-loper en ver-betert het clubrecord op die afstand tot de ver-dienstelijke tijd van 46.62. In dit decennium ishij de enige international bij de heren.

Een groepje atleten komt over uit Barendrechtmet als uitblinker Erik Edelman die het clubre-cord op de marathon tot 2.19 zou verbeteren.De lange afstand zit in de lift en er komen zelfstwee aparte trainers voor (Ton Bijl en CorBezemer). Dirk de Bruyn heeft jarenlang detrainingen van de kilometervreters geleid,maar aan alles komt een eind. In 1987 nam hijafscheid tijdens de 4 x 15 km estafette inUtrecht.

Een bijzonder man voor de lange afstand wasJoop Snoep. Al in 1947 liep hij zijn eerstemarathon en veertig jaar later liep hij zijn hon-derdste(!) marathon in Amersfoort. Ook voorlangere afstanden draaide hij zijn hand nietom zoals de Schipholloop (61 km) en de 100 kmvan Winschoten.Ruben Eckhorst komt de eer toe de vreemdstewedstrijd te hebben gelopen. Op 23 juli 1980liep hij een wedstrijd tegen een paard opDuindigt tijdens de jaarlijkse Dag van hetPaard. Over 2 starts over 50m mocht Rubenhelaas ook tweemaal in het zand bijten.



F Links: Leiden, 1984.

Erik v.d. Veen in actie op een

800m.

F Links: Rotterdam, 1988.

Erik Edelman in de

Rotterdam Marathon.

H Linksonder: Rotterdam,

1987. Joop Snoep loopt de

Rotterdam Marathon.

H Rechts: Jaren ‘70.

Rotterdamse veldloopkam-



De damesploegDe dames keerden in 1982 terug in de hoogsteklasse en een jaar later behaalde de ploegmeteen maar de derde plaats in de finale.Prominent lid was Nelli Cooman, die veel suc-cessen zou behalen. In 1986 werd de dames-ploeg versterkt met niemand minder dan ElsVader, veelvuldig Nederlands recordhoudsterop de 100m en de 200m. Zij werd lid doordatzij naar Capelle aan den IJssel verhuisde. Hetvoorval wekte nogal wat verbazing in deNederlandse pers omdat Els en Nelli nietbekend stonden als hartsvriendinnen. Tijdensde Gouden Spike in Leiden liepen de twee voorhet eerst in hetzelfde clubtenue tegen elkaar,

wat in Nelli's voordeel werd beslist. In datzelf-de jaar werd de ploeg voor het eerstNederlands clubkampioen en dat zou vier jaarachtereen zo blijven. Het Nederlands kampi-oenschap gaf recht op deelname aan deEuropacup. De hoogste plaats die in die wed-strijden werd bereikt, was de 5e in 1988. Ditkwam o.a. doordat in 1987 de ploeg versterktwerd met Desiree de Leeuw, Marjan Olyslageren in 1988 met Yvonne v.d. Kolk.

In 1989 stopten Marjan en Desiree met dewedstrijdsport. Desiree ging terug naar haaroude club ada in Amsterdam en Marjan wistin haar laatste jaar toch nog haar eigen

G Linksboven: 1992. Yvonne

v.d. Kolk.

G Rechtsboven: Elly Fiere

(re.).

G Linksonder: Leiden,

18 juni 1986: Gouden Spike.

Els Vader (links) en Nelli

Cooman lopen voor het eerst

in a v r -tenue tegen elkaar.

Nelli wint in 11.47 en Els

loopt 11.53.

G Rechtsonder: Marjan

Olijslager, toen nog lid van

Nederlands record op de 100m horden te bren-gen op 12.77. Tot op heden is zij nog steedstrainster van de hordengroep. Een jaar eerderhad Els Scharn-Vader al afscheid genomen vande (inter)nationale atletiek. Zij deed dat tij-dens de Olympische Spelen in Seoul waar zijde kwartfinale op de 100m wist te bereiken.

Het tijdperk Nelli CoomanMet recht kunnen we hier wel van een tijdperkspreken. Eind 1980 werd ze ontdekt door haargymleraar Henk v.d. Kruk, die toen ook trainerbij avr was. Negen maanden later resulteerdedat in een fraaie 7e plaats op de 100m tijdensde Europese Jeugdkampioenschappen die toenin Utrecht werden gehouden. Vele malen zouze een Nederlands record verbeteren. Maarvooral indoor zou Nelli furore maken.Onderstaand lijstje geeft weer wat ze tijdenshaar AVR-lidmaatschap heeft bereikt.n een bronzen medaille tijdens de EK Indoorop de 60m in 1984;n viermaal achtereen Europees Indoor-kampioene op de 60m van 1985 t/m 1988;n eenmaal wereldkampioene indoor op de60m;n een wereldrecord op diezelfde 60m in 1986(dit record werd pas in 1993 verbeterd door deRussische Irina Privalova); n viermaal Nederlands indoorkampioen op de60m;n eenmaal Nederlands indoorkampioen op de200m;En verder:n 9x een Nederlands record op de 60m indoor;n 5x een Nederlands record op de 100m out-door;n 2x een Nederlands record op de 4 x 100mvoor clubteams;n 5x Nederlands kampioen op de 100m.

In 1988 verruilde ze het lidmaatschap van avr

met dat van atc '75 uit Haren (Groningen) endaar behaalde ze nog diverse Nederlandse,Europese en Wereldkampioenschappen.Halverwege de jaren negentig keerde ze terugnaar de Nenijto. In 1995 bereikte ze nog eenvijfde plaats op de 60m indoor tijdens de wkte Barcelona.

Internationale kampioenschappenMet zoveel (dames)cracks in de vereniging, laghet natuurlijk voor de hand dat er veel aaninternationale kampioenschappen werd deel-genomen. Els Vader, Nelli Cooman, Desiree deLeeuw, Marjan Olyslager en Yvonne v.d. Kolkmochten allen één of meerdere keren het oran-jeshirt dragen tijdens de ek Indoor, ek Outdoor (Nelli en Els), wk Indoor (Nelli,Els en Marjan) en wk Outdoor (Nelli) enOlympische Spelen (Nelli, Els en Marjan).Letitia Vriesde deed voor Suriname mee aande Olympische Spelen in Seoul (1988).

Een curieus moment vond plaats tijdens de ekin 1986 te Stuttgart. Els Vader was volgens eenjurylid, die nota bene achter de start zat, in dehalve finale van de 100m buiten de baangestapt. Tijdens de herhaling op tv was duide-lijk te zien dat dit niet het geval was. Wat wasnamelijk wèl het geval? Els was via de regelingvan de tijdsnelsten in de finale gekomen. Eenandere vrouw had precies dezelfde tijd als Elsen dat stelde de organisatie voor een pro-bleem. Er waren 9 vrouwen die recht haddenom de finale te lopen, maar er waren maar 8banen. Dus werd Els helaas gediskwalificeerd.

Nelli Cooman haalde in 1984 de limiet op de100m voor de Olympische Spelen van LosAngeles. Doordat de windmeter 2,1 m/s aan-gaf, mocht zij helaas toch niet deelnemen.



F Amsterdam, 1983. Nelli

Cooman (tweede van rechts).



Een ander persoon die internationaal meetel-de, en tot op heden nog steeds meetelt, was den i s -atleet Willem Noorduin. Onder de bezie-lende leiding van Walter Suvaal behaalde hijvele successen. De belangrijkste zijn de eersteplaats op kogel en discus tijdens deParalympics in Barcelona (1992) en een 2eplaats op discus in 1988 in Seoul. In Sydney2000 kwam hij thuis met twee zilveren plak-ken (kogel en discus).

VeteranenOok de veteranen deden van zich spreken. Demannenveteranenploeg werd Nederlandsclubkampioen in 1987 en ook individueel wer-den goede resultaten behaald door o.a. Casparide Geus, Peter Blommestijn, Gerrit Kramer,Piet v.d. Velden en Steef Kijne. Caspari deGeus werd 2e op de 100m en EuropeesKampioen op de 200m in 1988 tijdens de ekvoor veteranen. In 1990 wist hij wederomEuropees Kampioen op de 200m te worden.

E Links: Willem Noorduin,

1986.

E Rechts: Caspari de Geus,

H Onder: Krommenie, 7 sep-

tember 1986. De veteranen-

ploeg van a v r behaalt de 3e

plaats in de eindstand van de

clubcompetitie.

Bovenste rij v.l.n.r.: Rob

Kila, Piet v.d. Velden, Peter

v.d. Velden, mevr. v.d.

Velden, Sjaan Kramer, Dirk

de Bruyn, mevr. V.d. Velde,

Perlita v.d. Velde, dochter

v.d. Velden, Michelle

Blommestijn, Joop Snoep en

Gerrit Kramer.

Onderste rij v.l.n.r.: Riet de

Bruyn, Piet de Bruin, Hans

v.d. Velde (met zoon), Walter

Suvaal, Elly Tournier, Aad

van Dijk, Mien Suvaal en

Dries Kruis.

Op de voorgrond: Caspari

de Geus (links) en Peter

Blommestijn.

Het kwartet Piet v.d. Velden, Caspari de Geus,Peter Blommestijn en Gerrit Kramer vestigdein 1986 een Nederlands record op de Zweedseestafette (400m - 300m - 200m - 100m) met2.09.9.

De jeugdVooral de meisjesploegen deden van zich spre-ken dit decennium. In 1981 behaalde de meis-jesploeg voor het eerst de Nederlandse club-titel. Ook in 1982 en in 1983 ging de titel naaravr . In 1982 en 1983 werd deelgenomen aande Europacup in Luik, waar resp. een 4e en 5eplaats werd behaald. Het zou tot 1989 durenvoordat het 4e Nederlands clubkampioenschapwerd binnengehaald.

Michelle Martinot reikte tot een 7e plaats inde finale 400m horden tijdens de EuropeseJeugdkampioenschappen van 1987. Een jaarlater bracht ze het Nederlands jeugdrecord op58.48 op dat onderdeel en die tijd werd pas in2000 verbeterd.

Michelle ging in 1988 samen met Yvonne v.d.Kolk naar de Wereldkampioenschappen voorde jeugd in Canada. Yvonne had geluk want zekon daar aan meedoen omdat de i a a f de leef-tijdsgrens van de meisjes verruimd had van 18naar 19 jaar. Yvonne behaalde een bronzenmedaille op de 1.500m en Michelle kwamhelaas niet verder dan de voorronden 4 x 400m.

De jongensploegen behaalden enkele malen definale (6e in 1980), maar boekten verder geenaansprekende resultaten. Rob Kamps nam deelaan de Europese Jeugdkampioenschappen, die

in 1981 in Utrecht werden gehouden. Hij kwamuit op de 400m horden, maar overleefde deseries helaas niet.

Een week na de openingswedstrijd in 1983,zagen de D-meisjes kans Nederlands clubkam-pioen op de Nenijto te worden onder leidingvan Saskia v.d. Valk. Ditha v.d. Hidde gooide in1985 een officieus Nederlands record op speer



H Michelle Martinot.

F Leiden, aug./sept. 1981.

Districtsfinale C/D-meisjes.

Bovenste rij v.l.n.r.:

Nancy Groeneveld, Leona

Frickus, trainer Marcel

Struyck, Thea Houweling,

Yolanda Fischbuch en Yvette

Blommestijn. Midden

v.l.n.r.: trainster Yvonne

Slieker, zusje van Yvonne,

Ingrid den Hoed, Anja de

Bruin, Joyce Smaling en

Natasja Blok. Onderste rij

v.l.n.r.: Esra Pieternella,

Marina Stegman, Maria

Frickus, Sigrid Heydra, Tina

Verschuur en Helga Heydra.

voor meisjes C, dat pas in 1990 werd verbe-terd.

In 1983 en enkele jaren daarna, organiseerdende gebroeders Marcel en Aad Struyk succes-volle trips naar het Zweedse Helsingborg, waarwerd deelgenomen aan de Oresundspelen. Bijde eerste keer kreeg Marcel Struyk van deorganisatie een pluim voor de uitstekendeonderlinge sfeer en de prima teamgeest die inde ploeg heersten.

BesturenUiteraard kunnen prestaties niet geleverd wor-den zonder mensen achter de schermen, zoalseen bestuur. In het begin van de jaren tachtigwas besturen geen lolletje. Men had te makenmet een teruglopend ledenaantal en teruglo-pende prestaties. Reikhalzend werd dan ookuitgezien naar de komst van een kunststof-baan, want dan zou alles beter worden. En

inderdaad, het ledental groeide en de presta-ties werden allengs beter. Helaas vertrok nogaleen aantal (mannelijke) leden naar andere(ook Rotterdamse) verenigingen, waar vooralde sprint de dupe van werd.

Naar aanleiding van een publicatie van eenopen brief van Ada en Jean Martinot in hetclubblad in 1985, ontstond er een ‘relletje’ enlegde Gerard Giesen zijn functie als voorzitterneer. Ook de rest van het bestuur besloot naafloop van de jav af te treden. Wim v.d.Bremen nam het voortouw en organiseerdeeen bijeenkomst waar voor- en tegenstanderselkaar onverbloemd de waarheid konden zeg-gen. Dat gebeurde dan ook, maar tot een echteoplossing kwam het niet. Een werkgroep werdin het leven geroepen om nieuwe bestuurskan-didaten te zoeken. Die werden gevonden,maar stelden zich alleen onder bepaalde voor-waarden beschikbaar. Aldus geschiedde en zo



E Drachten, 22 september

1985. De C-meisjes worden

derde van Nederland.

V.l.n.r.: Bianca van

Leeuwen, Miranda

Noordenbos, Ingrid de Jong,

Perlita v.d. Velde, Sandra

Verwey, Francis Simons,

Ditha v.d. Hidde, Maggie den

Ouden, Sandra Kraayeveld,

Nathalie Tournier en Femke

Kuipers. Op de voorgrond:

trainster Saskia v.d. Valk.

E Varkenoord, ergens in

augustus 1981. De meisjes-

ploeg poseert enkele dagen

voor de competitiefinale die

ze winnend zou afsluiten.

Achterste rij v.l.n.r.:

Yolanda Fischbuch, Mirjam

v.d. Bremen, Bernadette

Fransen, Laura Fransen,

Thea Houweling en Michelle

Blommestijn.

Voorste rij v.l.n.r.: Merian

Esajas, Nelli Cooman, Agnes

Reek, Leona Frickus, Petra

van Vliet en Anouschka

Brockus.

begon het tijdperk van het duo Noordenbos/Martinot. Onder hun leiding kwam vooral dedamesploeg tot bloei.Tijdens de jav van 1990 trad het succesvolleduo Noordenbos/Martinot af als bestuurslid.Ook secretaris Anneke v.d. Bremen gaf te ken-nen te stoppen. Doordat de twee eerstgenoem-den terugtraden zonder dat dit in het clubbladvermeld was, gaf dat enige consternatie op devergadering. Joop Tournier Jr., Wim Bos en AteNieuwenhuis stelden zich als enigen alsbestuurskandidaat beschikbaar en Joop werdenige tijd later voorzitter. Een commissie vangoede diensten moest ervoor zorgen dat hetbestuur aangevuld zou worden tot 7 personen.Helaas slaagde de commissie niet helemaal inhaar missie. Daarom werd besloten het aantalbestuursleden van 7 naar 5 terug te brengen.In november van 1990 vond er een buitenge-wone ledenvergadering plaats. Op die vergade-ring werd Ed IJzerman gekozen tot voorzitter.Ook de positie van secretaris gaf problemen.Die positie was na de jav van 1991 vacant enkon helaas niet worden opgevuld. Wim Boswerd bereid gevonden het ‘tijdelijk’ er maar‘bij te doen’. Dat tijdelijk liep nogal uit dehand, want een jaar later was er nog er steedsgeen kandidaat gevonden. Uiteindelijk moester een fusie met Metro tot Rotterdam Atletiekaan te pas komen om dat probleem op te los-sen.Op 28 oktober 1989 werd voor het eerst eenreünie georganiseerd. Dit naar aanleiding vanhet 70-jarig bestaan van avr . Het werd eengroot succes, want ongeveer 250 mensenbezochten de reünie.

De jaren negentigDe belangrijkste gebeurtenis in het begin vandit decennium was het naar Rotterdam halenvan de Nederlandse Kampioenschappen voorsenioren. Het had het bestuur veel lobbyengekost om dit nk naar Rotterdam te halen, ditvooral in het kader van het 650-jarig bestaanvan Rotterdam. In 1967 werd het nk voor hetlaatst op de Nenijto gehouden, in het oprich-tingsjaar van avr . De organisatie zag eenmaandenlange voorbereiding bekroond meteen prima wedstrijd, die alom lof oogstte. Erwerden twee werkgroepen geformeerd enHagenees Joop Kant (microfonist tijdens velenk ’s) werd ‘aangetrokken’ als secretaris/pen-ningmeester en hij heeft zich uitstekend vanzijn taak gekweten. Rotterdam zorgde tijdenshet nk nog voor een primeur: diegene die tij-dens het nk een Nederlands record zou verbe-teren, zou een bonus krijgen van maar liefst ƒ 1.000,-. Helaas kon de gereserveerde ƒ 5.000,- in de schatkist blijven. Het was ergwarm en mede doordat vele toppers gebles-seerd waren, bleven topprestaties uit. Vooravr werden, juist nu de kampioenschappenop de eigen baan werden gehouden, geen gou-den medailles veroverd. Remco Tournier, netals Erik v.d. Veen in het voorjaar naar v&l/tcovergestapt, werd kampioen op de 400m hor-den. Gelukkig is Remco in september 1991weer teruggekeerd op het oude nest.

KampioenenIn 1990 werden er indoor en outdoor bij desenioren geen nationale titels behaald. Dejeugd gaf het goede voorbeeld. Ditha v.d.



F Drachten, 22 september

1985. De C-jongens worden

vierde van Nederland.

Staand v.l.n.r.: Trainer

Martin v.d. Kleyn, Mario

Westerwaal, trainer Maurice

Smit, Fabian v.d. Knaap,

Claudio Baldussi, Peter

Waayer, Ramon Guy,

Raymond Keereweer en John

Bento.

Zittend v.l.n.r.: Ricardo

Westerwaal, Danny Stotijn,

Serge Stieger, Arie Verhoef,

Franky Smits en Jelle v.d.

Poel.

Hidde (speer MA), Eric de Jong (pols JB, out-door), Bertina Ockeloen (speer MB) en SaskiaOversluizen (hoog MB, indoor) werden kampi-oen. De laatste zelfs met een zeer goede hoogte(voor Nederlandse begrippen) van 1.80m, watnog steeds als beste prestatie bij de B-meisjesgenoteerd staat (de B-junioren kennen geenNederlandse records, maar alleen beste presta-ties). In 1991 behaalde Yvonne v.d. Kolk drietitels en Arno Tavenier werd indoorkampioenop pols. Buiten deed Arno het ook goed doorvoor het eerst over de 5.00m te komen. Deindoorkampioenschappen voor senioren van1992 werden een groot succes voor avr wantmaar liefst 6 titels werden mee naar de Nenijtogenomen.

Internationale KampioenschappenYvonne v.d. Kolk nam in 1991 deel aan maarliefst 3 wereldkampioenschappen: het wkindoor te Sevilla, het wk veldlopen teAntwerpen en het wk outdoor in Tokyo. InSevilla bereikte ze een 5e plaats op de 1.500men miste ze op een fractie van een seconde hetNederlands record op deze afstand. InAntwerpen ontbrak de vorm en eindigde ze inde achterhoede. In Tokyo was ze goed in vorm,maar had pech. Doordat ze met snelle vrou-wen was ingedeeld in de series van de 1.500m,wist ze zich niet rechtstreeks voor de finale teplaatsen. Ze moest wachten op wat er via deregeling van de tijdsnelsten ging gebeuren.Helaas miste ze de finale op slechts 17/100 vaneen seconde. Letitia Vriesde haalde in Tokyowel de finale van de 1.500m en werd daarin 9e.In de finale van de 800m had ze al haar visite-kaartje afgegeven door op een vijfde plaatsbeslag te leggen. Voor Letitia was het beginvan de jaren ‘90 succesvol want ze werd zowelZuidamerikaans kampioen als kampioen vanCentraal Amerika en het Caraïbisch gebied opde 1.500m in 1990. Beide dames waren ookveelvuldig te zien tijdens de diverse GrandPrix wedstrijden in Europa.In 1990 behaalden Caspari de Geus en SteefKijne uitstekende resultaten tijdens de ekvoor veteranen. Steef werd 2e op de 3000msteeple en Caspari werd 5e op de 100m en zelfsEuropees Kampioen op de 200m. Bovendienveroverde Caspari nog een zilveren medaillemet het 4 x 100m team. Steef herhaalde zijnhuzarenstukje op de WK voor veteranen doordaar ook een zilveren plak te behalen op zijnfavoriete nummer.



G Arno Tavenier.

E Links: Letitia Vriesde.

E Rechts: Bertina Ockeloen,

Europacup Milaan, 1992.

De mannen en de jongens A/BIn 1991 kwam het dieptepunt voor de eersteherenploeg. Nadat het in één van de voorwed-strijden fout was gegaan, moest tijdens definale degradatie worden voorkomen. Ondanksuitstekende prestaties lukte dat net niet endegradeerde men naar de eerste divisie (devoormalige eerste klasse). Nadat in het najaarvan 1991 Erik de Bruin lid werd van avr , werdbegin 1992 Léon Haan lid van avr . Op 24maart 1992 leverde Emiel Mellaard zijninschrijfformulier in. In 1991 kwamen de jon-gens A/B onder leiding van Gerard Giesen enAnton de Leeuw voor het eerst sinds jarenweer eens in de finale en behaalden daar eenverdienstelijke 5e plaats. Een jaar later zoudenze zelfs knap derde worden.

De vrouwen en meisjes A/BDe vrouwen moesten in 1990 de Nederlandseclubtitel afstaan aan Lycurgus, maar dit ‘fout-je’ werd in 1991 weer rechtgezet. Tijdens deEuropacup voor clubteams behaalde een jongeen onervaren damesploeg in 1990 een 16eplaats in Oostenrijk. In 1992 werden StellaJongmans en Laura Bosman lid van avr endat betekende een behoorlijke versterking.Letitia Vriesde werd in 1991 en in 1992 sport-vrouw van de stad Rotterdam. De meisjes A/Bwerden o.l.v. Gerard Giesen en Anton deLeeuw driemaal achtereen clubkampioen vanNederland. In 1990 kwamen ze in Manchestertot een 7e plaats tijdens de Europa Cup, in1991 in Parijs een 10e plaats en 1992 in Turijntot een 16e plaats.



F Budapest 1990,

e k Veteranen. Steef Kijne

verovert zilver op de 3000m.

steeple.

F Den Haag, 10 juli 1988. De

vrouwenploeg van avr wordt

voor de derde achtereenvol-

gende maal Nederlands club-

kampioen.

Staand v.l.n.r.: Letitia

Vriesde, Laura Fransen,

Bernadette Fransen, Michelle

Martinot, Mirjam v.d.

Bremen, Yvette Blommestijn,

Desiree de Leeuw, Michelle

Blommestijn, Marjan

Olyslager en Els Vader.

Zittend v.l.n.r.: Yvonne v.d.

Kolk, Wilma de Jong,

Mariken Jaspers, Elly Fiere,

Pearl Speaar en Nicolet de

Lange.



E Boven: Como 1987,

Europacup. De 4x400m ploeg.

V.l.n.r.: Desiree De Leeuw,

Letitia Vriesde, Michelle

Martinot en Mariken Jaspers.

E Midden l.: Jessie Hulst.

E Daarnaast: Jaap Kuipers.

E Midden r.: Leiden, 1992.

Marc Suvaal springt 4.00m.

H Onder: Breda, 1985. Tijdens

de competitiefinale worden de

heren 2e en de dames 3e.

Staand v.l.n.r.: Marcel Struyk,

Jaap Noordenbos, Arno

Tavenier, Walter Suvaal,

Ronald Naaktgeboren, Edwin

Overbeeke, Gerard Giesen,

Jaap Dijksma, Laura Fransen,

Marc Suvaal, Michelle

Blommestijn, Erik v.d. Veen

(half zichtbaar), Jaap Kuipers,

Carin Roest, Ingrid Stoot, Ellen

v.d. Berg, Erwin Suvaal (half

zichtbaar), Roberto Baldussi,

Madeleine Cossée, masseur

Piet de Bruin en trainer Huib

van Enkhuizen. Zittend in het

midden v.l.n.r.: Mario Kadiks,

Jeroen v.d. Bremen, Agnes

Reek, Mirjam v.d. Bremen,

Annelies Stigter, Wilma de

Jong en Merian Esajas.

Zittend vooraan v.l.n.r.:

Bernadette Fransen, Esra

Pieternella, Peter Legerstee,

André Linardatos, Nelli



Linkerpagina

F Linksboven: Michel

Snoep.

F Rechtsboven: Esra

Pieternella.

F Linksonder: Den Haag

1994, Erwin Suvaal.

F Rechtsonder: April 2004.

Erik Edelman (li) ontvangt

uit handen van Joop Snoep

de Joop Snoep wisselbokaal.

Deze bokaal wordt uitgereikt

aan diegene die het cr op de

marathon verbetert.

E Linksboven: Joop Snoep.

E Rechtsboven: Bernadette

Fransen.

E Linksmidden: Jan van

Tuyl (mi.) is de eerste per-

soon die de Joop Snoep-

wisselbokaal in ontvangst

mag nemen. Links is Joop

Snoep, rechts Dirk de Bruijn.

E Linksonder: Adélia

Saúdé.

E Rechtsonder: Miquel



F Linksboven: 1992,

Richard Kooijman.

F Rechtsboven: 1983,

Mario Kadiks.

Linksonder: Gerard Giesen.

F Rechtsmidden: 1992,

Jolanda Velthof.

F Rechtsonder: Cor

Diemers.

Rechterpagina

E Linksboven:

Veteranencompetitie, 2000.

De avr-heren worden derde.

V.l.n.r.: Peter Blommestijn,

Peter Kennedy, Koos Reiding,

Jan-Willem Demmendal,

Gerard Elderson, Sylvain

Ephimenco. Zittend: Ad

Onnink.

Rechtsboven: 1992, Frank

Lansman.

E Linksmidden:

Amsterdam, 1983. Peter

Legerstee finisht in de

4x400m.

E Rechtsmidden: Nenijto.

Baanwedstrijd met op kop:

Erwin Weber, Hans Bos en in

het zwart gekleed Ad Onnink.

Onder: Bij de opening van de

Erasrmusbrug.

Staand v.l.n.r.: Dick van

Maaren, ?, Cor Bezemer,

Henk de Jong, Gijs Hilgers,

Jan Verwijs, Peter van Gils,

Marianne Potuyt, Cees

Romein, Amriet Oemraw,

Peter de Wit, ?, Rob v.d.

Historie AVR (Atletiekvereniging Rotterdam)statistieken.ra.nl/historie/Historie AVR.pdf · Smeman...

Documents

Transcript of Historie AVR (Atletiekvereniging Rotterdam)statistieken.ra.nl/historie/Historie AVR.pdf · Smeman...