Colofon: Emigreermagazine is een maandelijks verschijnende online uitgave van MediaMix Publishing. De inhoud wordt samengesteld met behulp van diverse redactie, fotografie en Dtp medewerkers. Niets uit deze uitgave mag zonder schriftelijke toestemming van de uitgever worden overgenomen en of vermenigvuldigd. Redactieadres: redactie@emigreermagazine.nl Algemene informatie: info@emigreermagazine.nl

Inhoud

2 Inhoud / Voorwoord 4 | 10 Berg gard, Noorwegen 12 | 13 Wonen in België, werken in Nederland 14 | 15 Op reis naar Anderland 16 | 21 Wales 22| 26 Jordanié, leven tussen Bedoïenen en paarden 28 | 29 Column: Marisa Garau 30 Prijsvraag Secondhome

Second Home Beurs, emigratiebeurs of allebei?

Van Friesland tot Thailand, van Brazilië tot Toscane; op de beurs Second Home International 13,14 & 15 Maart 2009 in de Jaarbeurs Utrecht bieden ruim 350 makelaars en projectontwikkelaars zeer diverse huizen aan in meer dan 65 landen. Het is de grootste publieksbeurs van Europa op het gebied van eerste en tweede huizen, met het meest veelzijdige aanbod. (25e editie)

Door in gesprek te gaan met exposanten krijg je de juiste informatie die je nodig hebt bij het kopen van een huis in het buitenland. Je kunt vaak landgericht met een partij over bijvoorbeeld verzekeringen praten, maar ook met een makelaar en iemand die ons juridisch bij kan staan, handig toch!

Een week eerder namelijk op 7 en 8 maart vindt de 12 editie van de emigratie beurs plaats. De emigratie beurs profileert zich als hét startpunt voor stages, een baan, een eigen bedrijf of een woning in het buitenland. Met 160 in tegenstelling tot de 350 stands op de Second Home Beurs is de emigratiebeurs een stuk kleiner qua omvang. Hoe dan ook maart is een maand vol beurzen voor aspirant Emigranten. In de deze periode krijgen de mensen vaak lentekriebels en dus moet er iets gebeuren. Gaat u ook emigreren? Een beursbezoekje hoort daar wel bij natuurlijk.

EmigreerMagazine.nl mag voor de Second Home Beurs 25 personen een gratis toegangsbewijs (à € 14,50) geven! Bovendien mogen die 25 personen ook nog gratis iemand meenemen. Ga voor deze actie naar www.secondhome.nl en vul bij het gedeelte waar je een kaartje kunt kopen de registratiecode 309532 in.

Wees er snel bij, want op=op!

Groetjes, Sandy

Adverteerders index 3 Zoologistics 9 Wereldschool 10 Joho Insurances 11 War Child 13 Internationale verhuisbedrijven 17 Rabobank Grensbanken 25 Worldwide Baggage Services BV 27 Second Home International

Berg Gård

Noorwegen

De aanloop In september 2005 hebben we de stap ge-waagd. Emigreren naar Ringebu in Noorwegen. Al wat vooraf ging zal ik jullie besparen, maar wie geïnteresseerd is wil ik daar wel eens wat over vertellen. Voor wat betreft: ”zo wonen wij” was dat voor ons best wel spannend. In juni 2005 zijn we met het gezin naar Noorwegen getrokken om werk te vinden. Het vinden van werk was een “must”, want er moest wel brood op de plank komen. Dat werk vond ik en dat kreeg ik te horen toen we alweer een week in Nederland waren. Dat was de eerste week van juli 2005. Dan heb je een baan en wordt het circus in gang gezet: alles in Nederland inpakken en vertrekken zodat je in oktober kunt beginnen. Dat is kort dag, als je dan al juli is. En een huis in Noorwegen hadden we nog niet.

In Nederland hadden we een huurhuis. Door alle emigratiekosten en het gebrek aan pecunia’s wat daar uit voortvloeide, was er geen geld om een huis te kopen in Noorwegen. We hadden immers geen geld uit verkoop van een huis in Nederland wat we daarvoor konden aanwenden. Het zou dus, in ieder geval voorlopig, weer huren worden. Maar hoe kom je dan aan een huis in Noorwegen? Hoe regel je dat? Mijn zwager is met zijn gezin in januari 2005 naar Ringebu geëmigreerd en dat was handig natuurlijk: hij kon mooi voor ons in de rondte kijken en contacten aanboren. Nu hadden we in die tijd al prima contact met de burgervader van Ringebu, en met de man die mij aan werk geholpen had, Einar. Einar heeft enig aanzien in Ringebu en de nodige onroerende goederen. Een huis in Ringebu opduiken is geen probleem, want er staat genoeg leeg. Niet alleen in het dorp Ringebu, maar ook in de directe omgeving.

“Nou, dat is dan mooi, heb je het toch voor het uitzoeken?” zou je zeggen. Dat is wel zo, maar we hadden nog noten op onze zang ook. Kijk, we woonden in Blokker, Noord-Holland en dat was 25 jaar geleden een pittoresk dorpje. Nu niet meer. Alle weilanden zijn volgebouwd, ik kon niet meer met goed fatsoen in de tuin zitten van de herrie en als ik uit het raam keek, keek ik uit op een prachtige bakstenen muur van het huis van de overburen die het nodig hadden gevonden hun huis uit te breiden met de nodige vierkante meters. Daarnaast heb ik twee dochters en een vrouw die helemaal gek zijn van dieren. We hebben ook een paard. In Nederland heb-ben we pogingen gedaan om in Elspeet te gaan wonen. Vergeefs helaas, we moesten het dus doen met de achtertuin in Blokker en het paard in een pensionstalling. Ringebu lijkt heel veel op Elspeet: qua mentaliteit en qua omgeving. Nou ja, je hebt hier meer bergen natuurlijk. Iedereen kent iedereen, je bent hier op elkaar aangewezen en daar moet je wel van houden. Wij houden daarvan. Het is een boeren omgeving. Noorwegen bood ons de kans die we in Nederland nooit zouden krijgen: leven op het platteland. (een wat foute woordkeuze misschien). “Ik wil wel emigreren,” zei Juliëtte, mijn vrouw, “maar dan moeten we er wel op vooruit gaan. Het liefst heb ik de dieren dicht bij het huis.” Dieren ja, want toen hadden we ook nog 11 cavia’s en twee kippen. En die moesten ook mee. Het mooiste zou dan ook een boerderijtje zijn of zo.

We regelen een huis Als je in Nederland achter je PC zit te E-mailen met Noorwegen heb je er geen benul van over wat voor huizen je het hebt als je wat aangeboden wordt. We hadden in juni natuurlijk wel wat rond gekeken, maar de nadruk lag toen op het vinden van werk. Inmiddels was het half augustus en in de kamers begonnen redelijk veel verhuisdozen te voorschijn te komen. De internationale verhuizer was besteld voor 23 september. En nog geen huis in Norge. Zenuwachtig mailde ik Einar of hij al wat had. “Ik zal nog eens gaan kijken voor je, “ mailde hij terug, “maar ik ga eerst even een weekje naar

Madagascar! Ik mail je wel!” Echt geruststellend was dat niet en eind augustus mailde ik hem nog weer eens dringend of hij nieuws had. “O ja, dat had ik beloofd, ja dat is ook zo! Ik ga wel even voor je kijken!”. Toen ik hem daarop antwoordde dat het wel kort dag werd, schreef hij terug dat we desnoods wel tijdelijk in één van zijn leiligheter mochten trekken. Daar hadden we weinig trek in: emigreren is al ingrijpend genoeg en dan even tijdelijk ergens geparkeerd worden, nee dank u wel. Uiteindelijk kwam Einar met een mogelijkheid: een huis ergens in Brekkom. Brekkom is een gebied op de berghelling ergens tussen Ringebu en Fåvang. “Ik ga wel even kijken en foto’s nemen”, bood Yvette, mijn schoonzuster, aan. En aldus geschiedde. De dag daarop kregen we een Email en foto’s terug. Het was geen geweldige stek: ergens boven op de berghelling, een slechte weg naar boven (dat belooft wat ’s winters) en eigenlijk niet eens zo groot voor ons gezin. Wel met een stal. Maar de nadelen waren groter dan de voordelen en we besloten voorzichtig te bedanken. “Geen punt,” schreef Einar, “ik kijk wel naar wat anders”. Dat was de eerste week van september. We begonnen hem toch wel een beetje te knijpen. Het zal je toch niet gebeuren dat de verhuiswagen voor de deur staat en je moet zeggen: “Breng de handel maar naar de opslag”. Toen kwam Einar met een voorzichtig aanbod: ”Tja, ik heb wel wat gevonden, maar de eigenaar moet er nog even over denken. En die gaat nou een weekje de berg op, vissen. Daarna besluit hij wat hij doet. Bovendien zitten er nu twee buitenlandse zakenlui in, maar die vertrekken 17 september”. We vroegen om foto’s en of Ed, mijn zwager, even kon gaan kijken. “Nou ja, dat ligt wat moeilijk, want de eigenaar is een beetje een vreemde, een soort kluizenaar. Je moet hem vooral niet pressen.” vertelde Ei-nar. Nou, lekker dan. Weten we nog niks. Gelukkig ligt het huis redelijk aan de weg, dus Yvette nam stiekem vanaf de weg wat foto’s en stuurde ze door. Het huis zag er mooi uit, geen bouwval of zo, goed genoeg voor ons in ieder geval.

De visweek op de berg ging voorbij en Einar vroeg aan de eigenaar wat hij besloten had. De eigenaar, Jørgen Ole Berg, ging akkoord. Op stel en sprong werden de verkennings- troepen gemobiliseerd om een praatje en foto’s te maken. Jørgen, Einar en Ed zijn door het huis gelopen en Ed heeft een uitgebreide reportage gemaakt en doorgestuurd naar ons. We hadden inmiddels geen nagels meer op onze vingers zitten en waren blij verrast met de foto’s. Het was helemaal “ons ding”. En op een boerderij. Berg Gård: de boerderij van Berg. Op de boerderij staan een aantal huisjes en ons huis, een sveitserbolig, was daar dus één van. Een deel van de kelder zou voor Jørgen gereserveerd blijven, hij had daar zijn vriezer staan. Jørgen woont in het originele tømmer-hus / woonhuis van de boerderij Einar faxte een concept huurcontract naar mijn toenmalige Nederlandse werkgever en dat stuurde ik per omgaande ondertekend terug. We hadden een dak boven ons hoofd. Een behoorlijk knap dak, faktisk, we konden de stap met gerust hart gaan nemen.

Naar Noorwegen Zo werd het dan 25 september 2005 en reden we die dinsdagmorgen de oprijlaan op naar ons huis. Jørgen was ons in zijn auto voorgegaan om de weg te wijzen. Oprijlaan is misschien een groot woord, maar het is zo’n beetje honderd meter van het huis naar de weg en naar mijn idee beschik je dan over een oprijlaan. We stapten uit en Jørgen ging ons voor om de deur open te doen en een rondleiding door het huis te geven. Over dialect gesproken: ik moest alle zeilen bijzetten om hem te begrijpen. Maar het huis voldeed helemaal aan onze wen-sen: het was groter dan de foto’s deden vermoeden en de meiden kregen alle twee een kamer waarvan ze in Nederland alleen maar van zouden kunnen dromen. Goed, er moest wel wat aan gebeuren: een nieuwe toiletpot bijvoorbeeld, een afzuigkap in de keuken plaatsen, de douche was ernstig aan renovatie toe en een veranda bouwen bijvoorbeeld

Be

rg

Gå

rd

Maar daar lagen we voorlopig niet wakker van. Bovendien zou alles wat ik aan het huis verspijkerde van de huur af gaan. Na de rond-leiding liet Jørgen ons alleen en daar stonden we dan. In onze auto lag alleen het meest nood-zakelijke om de eerste dagen door te brengen, want onze spulletjes zouden pas over twee dagen arriveren.

Het huis zelf Het huis is zoals gezegd een sveitserbolig. In een dergelijk huisje woont de man die op een boerderij voor de koeien zorgt. Het huis is gebouwd in 1958 en is daarmee van hetzelfde bouwjaar als ikzelf. Het is dan ook gebouwd volgens de normen van die tijd. Het is niet voorzien van thermopane, maar van dubbele beglazing met voorzetramen, de isolatie is 15 cm dik en niet van Rockwool of Glava, maar van ander spul. De elektrische installatie is ook uit die tijd en uitgelegd op 10 ampère, wat voor een huishouden van vandaag de dag te weinig is. Alles is van hout, met uitzondering van de grunnmur en de schoorsteen. Dat zijn de enige gemetselde constructies aan het huis. In 1996 heeft het huis een renovatie ondergaan: er is een nieuw dak op gezet en het is rondom geschilderd. Er is een kelder die uiteraard het gehele oppervlak van het huis beslaat en bestaat uit drie vertrekken. Deze kelder was in vroeger tijden de keuken en de opslagruimte voor eten en cokes. Nu is de kelder de plek voor de wasmachine en de droger. De kelder is niet verwarmd. Er staat een plaatkachel waar vroeger brood op gebakken werd, maar die kan niet meer gebruikt worden. Voorts staat in één van de vertrekken een cokeskachel. Een kanjer van een kachel, maar je kunt er geen hout in branden. De kelder is niet geïsoleerd en in de winter dan ook koud. De kelder is met 1 muur tegen de fjell gebouwd en is wel droog. In alle vertrekken zitten kleine ramen. Op de eerste etage bevinden zich de voorhal met het toilet, de hal, de douche, de keuken, de huiskamer en een kamer die we bestempeld

hebben als de ouderlijke slaapkamer. Op de tweede etage bevinden zich de slaapkamers van de meiden en een heel klein kamertje wat we gebruiken voor de dieren. Voorts zijn de kamers van de meiden voorzien van hele diepe kasten (onder het dak) en een grote, diepe kast op de gang. In het kleine kamertje komt de elektriciteit het huis binnen en zit de 24 ampère hoofdzekering. Tenslotte bevindt zich op de gang van de tweede etage nog een luik in het plafond wat toegang biedt tot de zolder. Dat is geen vertrek, maar een ruimte direct onder het ongeïsoleerde dak. Daar vriest het ’s winters dan ook gewoon. Het is wel een prima plek om de (vele) kerstspullen op te bergen.

Verwarming Gestookt wordt er met houtkachels, in de huiskamer staat een knoert van een etage kachel, een Bjørn van Drammens jern. Ik heb altijd graag een stoomloc willen besturen en dit lijkt er wel aardig op. Voorts staat er een Jotul 506 in de keuken en een Jotul 306 boven in de kamers van de meiden. Op onze slaapkamer, op de eerste verdieping, hangt een elektrische paneelkachel, maar die gebruiken we niet, want dat kost te veel stroom. Het huis is slecht geïsoleerd en thermisch dan ook zo lek als een mandje. Als het echt koud is, wordt de kachel in de huiskamer en de keuken de hele dag gestookt en gaat er heel wat hout doorheen. De kamers zijn voorzien van deuren en de warmte is goed te regelen, althans in de vertrekken waar je leeft. De kelder is niet verwarmd en daar moet bij strenge vorst een elektrisch kacheltje bij de wasmachine gezet worden, anders bevriezen de waterleidingen en de leidingen in de machine zelf. De douche is ook niet verwarmd en daar staat dan ook een elektrisch radiatorkacheltje. Die zetten we in de winter aan als we gaan douchen en uit als we klaar zijn. Twee uur na het douchen staat het ijs op het ontluchtingsluikje. De douche moet gerenoveerd worden en daar is voor de toekomst vloerverwar-ming gepland.

De voorhal en de hal zijn ook niet verwarmd en daarmee ook redelijk fris als het vriest. Omdat de WC in de voorhal gesitueerd is, hebben we daar een klein elektrisch kacheltje geplaatst (300 Watt) anders bevriest de pot. In de douche en de wc hingen elektrische straalkachels. Zonder thermostaat, maar wel regelbaar met een driestanden schakelaar. Die hebben we in het begin heel even ge-bruikt, maar los van het feit dat het stroom-vreters zijn, zijn ze levensgevaarlijk en in Ne-derland al sinds de Middeleeuwen verboden. In de douche heb ik het (roestige!) ding weg gesloopt, in het toilet heb ik hem buiten wer-king gesteld. Omdat het huis voorzien is van ramen in alle vertrekken, is het in de winter direct een stuk behaaglijker als de zon schijnt als gevolg van het kas-effect. Echt koud hebben we het niet gehad en je kunt maatregelen treffen om de warmte te behouden / economisch te benut-ten.

Electriciteit De elektrische installatie is oud. Te oud, naar mijn idee. De stroom wordt met een boven-grondse leiding aangeboden bij de hoofdze-kering van 24 Ampère en gaat van daaruit naar de zekeringenkast / verdeelkast. Er is geen aardlekschakelaar en ook geen over-spanningbeveiliging. Jørgen heeft wel alle elektra in de keuken laten vernieuwen en Gudbrandsdal Energi heeft ons voorzien van een nieuwe stroommeter die het stroomver-bruik keurig doorseint naar de centrale. De elektrische installatie is na vernieuwing van de elektra in de keuken opnieuw gekeurd en goed bevonden. Merkelig, synes jeg. Veel schakelaars in het huis zijn van het type draaischakelaar die met een grote “klak!” aangeven dat ze het nog steeds doen. De één na de ander begeeft het en vervang ik door een gewone opbouwschakelaar. Van een wandcontactdoos in de douche ligt men hier niet wakker en ook niet van het feit dat de leidingen beginnen te verkruimelen als je die probeert te strippen.

Eten bewaren In de keuken bevindt zich een diepe kast. Een provisiekast. Heel erg handig en ’s win-ters gewoon een levensgrote koelkast. Ook in de zomer blijft de etenswaar redelijk koel. De afgelopen twee weken is het hier erg heet geweest en de temperatuur in de kelder was bijzonder aangenaam. Ook daar kun je dus heel goed eten bewaren. Juliëtte heeft de kunst van het jam maken en inmaken van lekkere dingen heruitgevonden en daarbij maken we dankbaar gebruik van die koele ruimtes.

Ben je tevreden met je huis? Als je de opsomming hierboven nog eens doorleest kun je ja afvragen: “Waarom ben je daar gaan zitten, je noemt alleen maar nade-len op!” Zo moet je het niet zien. Het zijn de zaken die naar mijn idee verbetering behoeven, maar we zitten hier fantastisch. We zijn geen gezin wat smacht naar luxe: een douche met gou-den kranen of een super-de-luxe keuken is voor ons echt niet nodig. Less is more. Het huis is gezellig. Het voelt goed. Dat heb je wel eens met huizen:

Be

rg

Gå

rd

het moet goed voelen. En dat doet dit huis. Bo-vendien is het uitzicht absoluut fabelachtig. Vinden wij. Het huis moet functioneel zijn en dat is het. We hoeven niet voorzichtig te zijn dat er iets stuk zal gaan, of dat we voorzichtig naar binnen moeten gaan omdat de vloer anders beschadigd. Het is echt een boerderijhuis. Als het hier regent is het trottoir niet nat, nee, het pad is dan een modderbad. En dan moet je gewoon je halletje in kunnen stappen zonder daar over te hoeven nadenken. Kopen zit er voor ons voorlopig niet in en eerlijk gezegd hoef ik niet zo nodig. “Å leie et hus er som å kaste penger ut av vinduet”, zeggen de Noren. Huren is geld uit het raam gooien. Kan zijn, maar op dit moment kunnen we doen en laten wat we willen en hoef ik me geen pijn in mijn buik te maken over grote reparaties aan een gekocht huis. Want vroeg of laat kom je daar een keer voor te staan, met een eigen huis. We wonen hier nu bijna twee jaar. Het huis voelt als thuis. Wat willen we dan nog meer?

Verzekerd naar het buitenland. Door je werkgever uitgezonden worden, emigreren, een ontwikkelingsproject opzetten of een eigen bedrijf beginnen?

EmigreerMagazine raadt JoHo Insurances aan voor iedereen die op zoek is naar praktische verzekrings tips, achtergronden en een goed overzicht van emigratie- en expatverzekeringen.

Regel je (expat)verzekering voordelig, deskundig en efficiënt via

www.wereldwijdverzekerd.nl

Kijk op wereldwijdverzekerd.nl voor

Ziektekostenverzekering en reisverzekering Financiële planning: pensioen en sparen Arbeidsongeschiktheid Lokaal verzekeren?

JoHo Insurances biedt:

Internationale ziektekostenverzekeringen en aanvullende pakketten

Collectieve verzekeringen voor bedrijven en organisaties

Aanvullende verzekeringen Doorlopende reisverzekering in het buitenland www.wereldwijdverzekerd.nl

www.verzekeringeninhetbuitenland.nl www.emigrerennaarhetbuitenland.nl

Be

rg

Gå

rd

War Child werkt aan een vreedzame toekomst voor oorlogskinderen. Kinde-ren die opgroeien in een veilige, stabiele omgeving waar hun rechten niet worden geschonden, krijgen een grotere kans zich te ontwikkelen tot even-wichtige volwassenen dan kinderen uit (voormalige) oorlogsgebieden. Hoe meer kinderen opgroeien tot evenwichtige volwassenen, hoe groter de kans dat de samenleving waarin zij leven later ook vreedzaam zal zijn.

Wonen in België, werken in

Nederland Door Michiel Malewicz, voorlichter Bureau voor Belgische Za-ken.

U woont in België, maar werkt in Nederland. U bent grensarbeider.

Nederlands pensioen en Grens-arbeiderpensioen Op grond van het werken bent u sociaal verzekerd in Nederland. Maar waar bent u verzekerd als u stopt met werken en met pensioen gaat? Als hoofd-regel geldt dat u oa een wettelijk AOW-pensioen opbouwt in Nederland, zolang u hier blijft werken. Wat veel grensarbeiders niet weten is dat voor ieder jaar dat u als grensarbeider in Nederland werkt, u een aanvullend grensarbeiderpensioen opbouwt. Zonder ervoor te betalen wordt per jaar werkend als grensarbeider een aanvullend supplement op het buitenlandse wettelijke pensioen opgebouwd. Deze regeling kan met name aantrekkelijk zijn als u ver-vroegd met pensioen kunt.

Voorbeeld

U gaat voor uw 65ste met de VUT. Vanuit België kunt u aanvullend op uw Nederlandse vervroegd pensioen een extra grensarbeiderpensioen ontvan-gen. Het bedrag dat u opbouwt wordt per jaar vast-gesteld. Stel dat u van 1998 tot en met 2008 als grensarbeider gewerkt heeft, dan heeft u in totaal een extra pensioen van ruim 380,- Euro per maand. Zodra het AOW pensioen tot uitkering komt, wordt gekeken wat er na betaling van het AOW pensioen nog overblijft. Dit kan dan vervolgens als vast sup-plement worden betaald. U heeft een grensarbei-derpensioen van € 850,- Pm. Uw AOW is € 700,- Pm. Het supplement dat overblijft na betaling van het AOW pensioen is € 850 -/- € 700 = € 150 Euro. Tot uw 65ste wordt het maximale supplement van € 850,- wel volledig uitgekeerd.

Bijdrageplichtig aan CVZ Neder-land Zolang u werkt in Nederland, bent u premieplichtig voor oa de AWBZ en ZVW in Nederland. Maar wat gebeurt er als u stopt met werken (postactief wordt) in Nederland en in België uw Nederlandse pensioen gaat ontvangen? U bent dan niet meer verzekerd in Nederland want u werkt of woont hier niet meer. Maar u bent ook niet in België verzekerd. Om toch gebruik te kunnen maken van de zorg in België is in Europa afgestemd dat u recht op zorg heeft in uw woonland. De kosten voor deze zorg worden uitein-delijk verrekend met Nederland, het land waar u uw pensioen heeft opgebouwd. Nederland vraagt op haar beurt een verplichte bijdrage aan u als pensi-oengerechtigde. In de praktijk betekent dit dat u als postactieve bijdrageplichtig aan Nederland bent. In vergelijking met de actieve/ werkende situatie blijft u dezelfde bedragen aan Nederland betalen, maar dan vermindert volgens de zogenaamde woonland-factor. Deze bijdrage bent u verschuldigd aan het CVZ in Nederland. Ondanks uw bijdrage aan Ne-derland heeft u vooralsnog uitsluitend recht op zorg in België volgens Belgische voorwaarden en ver-goedingen.

Nederlands en Belgisch Pensioen? Als u in het verleden in België gewerkt heeft, krijgt u mogelijk ook een Belgisch wettelijk pensioen. In sommige gevallen kunt u in België al vanaf uw 60s-te met pensioen. Als u naast een Nederlands ook een Belgisch pensioen ontvangt en u woont in Bel-gië, bent u in België sociaal verzekerd. Het voordeel is dat u niet langer bijdrageplichtig aan Nederland bent en dus niet langer de maandelijkse bijdragen aan Nederland hoeft te betalen. U bent door uw Bel-gische pensioen sociaal verzekerd in België, waar-onder voor de Belgische ziektekosten. U betaalt uit-sluitend de Belgische premies en inschrijfgelden voor het Belgische ziekenfonds. In vergelijking met de situatie waarin u uitsluitend een Nederlands AOW pensioen krijgt, heeft u dezelfde rechten voor de zorg, maar u betaalt uitsluitend aan België. Dit verschil kan op jaarbasis oplopen tot duizenden Euro's.

Kortstondig werken België

Als u niet heeft gewerkt in België, heeft u hier ook geen pensioenrechten opgebouwd. Mocht u in staat zijn om toch een paar dagen in België te werken nadat u in Nederland gestopt bent met werken, dan kunt u toch een klein Belgisch pensioen opbouwen. Het grote voordeel hiervan is, dat u zoals hierboven beschreven, Belgisch sociaal verzekerd wordt en niet langer bijdrageplichtig aan Nederland bent. Een grensarbeiderpensioen geldt niet als Belgisch wet-telijk pensioen dat volstaat om Belgisch ziekenfonds verzekerd te worden.

Aanvragen en Uitzonderingen

De aanvraag van uw wettelijke Nederlandse AOW- pensioen en het grensarbeiderpensioen verloopt via de Belgische pensioendiensten van uw gemeente in België. Neem vooraf altijd even contact met BBZ op over de voorwaarden en gevolgen van het aanvra-gen van uw grensarbeiderpensioen en het kortston-dig werken in België. Uw situatie kan namelijk an-ders zijn dan hierboven beschreven. BBZ geeft uit-gebreide brochures uit met o.a. informatie over wo-nen in België en een uitkering uit Nederland of wer-ken in Nederland. Neem voor de fiscale consequen-ties en de betaling van belasting over uw pensioen contact op met Team GWO in Maastricht. U kunt hen bereiken op het telefoonnummer: 0800 – 90 220 (zonder 0031 ervoor).

Elke maand verschijnt er een stuk van BBZ over sociale verzekeringen op deze website.

Dit is een kleine greep uit de vragen die Bureau voor Belgische Zaken (BBZ) van de Sociale Verze-keringsbank in Breda dagelijks krijgt voorgescho-teld. Bij iedere bemiddeling of voorlichting is de per-soonlijke situatie bepalend. De voorlichting en be-middeling van BBZ zijn gratis. BBZ houdt maande-lijkse spreekuren in de grensstreek. Meer informa-tie? Kijk op www.svb.nl/bbz. Bellen kan ook: 076-5485840.

Verhuis bedrijven International Adios Holanda Wereldverhuizers Bandsma Bultje verhuizingen De Haan Removals De Graaf Verhuizingen Derksen Verhuizingen Dijkshoorn Euromovers Hazeleger verhuisservice Stoof TopMovers Tipker World Wide Movers

Doorklikken naar deze Internationale verhuis bedrijven kan via de hompage van Emigreermagazine.nl

Op reis naar Anderland Betrek de kinderen zoveel mogelijk bij alles en leg steeds het hoe en waarom uit.” Dit is volgens Mieke Janssen - Matthes de beste manier om problemen te voorkomen als men met het gezin naar het bui-tenland vertrekt. Mieke heeft zich als intercultureel pedagoge een groot deel van haar werkzame leven gericht op kinderen die in andere culturen terecht komen.

Zowel buitenlandse kinderen in Nederland als Nederlandse kinderen in het buitenland. Haar door de Wereldschool uitgegeven boek 'Op reis naar Anderland' is al jaren een bestseller onder gezinnen die met kinderen naar het buitenland gaan, hetzij tijdelijk hetzij als emigrant. Met dit doe-werkboek bereiden kinderen hun vertrek naar het buitenland zo goed mogelijk voor en wordt de-reis een spannend avontuur.

In ‘Op reis naar Anderland’ beleven een vos en een haas allerlei avonturen op hun reis naar en door An-derland. Op speelse wijze wordt het kind zo enthou

siast gemaakt voor het avontuur dat het zelf gaat beleven. Vanaf week 10 telt het boek terug tot het moment van vertrek. Tegen die tijd heeft het kind allerlei zaken geleerd en opdrachten uitgevoerd en gaat daardoor goed voorbereid en verwachtingsvol op reis. Het idee voor het boek is ontstaan toen de auteur zelf oma werd en haar kleinkinderen in twee cultu-ren zag opgroeien. “Daarvoor had ik vele jaren met allochtone kinderen in Nederland gewerkt, zowel in als buiten school. Ook schreef ik veel voor de peda-gogische centra en vertelde op internationale con-gressen over mijn ervaringen met kinderen en cul-tuurverschillen.” Zo'n tien jaar geleden benaderde Mieke de Stichting IVIO met het idee voor een uit-gave. De Wereldschool zag direct het belang ervan in, vooral omdat de eigen leerlingen vaak aanpas-singsproblemen in het buitenland hadden.

Er was toen eigenlijk geen goed instrument om de kinderen voor te bereiden. Dit in tegenstelling tot de volwassenen die hiervoor cursussen en trainingen konden volgen. Ouders zijn altijd direct enthousiast over het boek. In de drukke tijd voor het vertrek, waarin zoveel ge-regeld moet worden, is het goed te weten dat kinde-ren op hun eigen manier bezig zijn met de komende veranderingen. 'Op reis naar Anderland' is een reis-boek dat kinderen zelf kunnen aanvullen met hun ervaringen. Het gaat over afscheid nemen; plannen maken; voorbereidingen; de verhuizing en nog veel meer. Een goede start voor een verhuizing naar het buitenland. Voor de oudere kinderen heeft Mieke inmiddels ook een boek geschreven dat sinds 2008 door de We-reldschool wordt uitgegeven. Het heet ‘Anderland mail’. In dit boek staat de tweeling Claudia en Max centraal. Deze tieners die met hun ouders voor lan-gere tijd naar het buitenland vertrekken mailen over hun ervaringen naar goede vrienden en soms naar familie.

Kinderen worden uitgenodigd om mee te doen: mee te lezen, denken, schrijven, en te fotograferen. Aan de vorm waarin wordt meegedaan mag zelf invulling gegeven worden. Kinderen kunnen er bijvoorbeeld voor kiezen om stukjes in een blog op Internet te zetten.

Door deze interactieve benadering wordt het boek een soort coach op weg naar het andere land.

Beide boeken kunt u bestellen via de website van de Wereldschool www.wereldschool.nl

Kosten: ‘Op reis naar Anderland’ € 24,50 ‘Anderland mail’ €24,50

Voorbereidingen.

Het komt allemaal wel steeds dichter bij... Over 28

nachtjes gaan we al verhuizen... Shit !!!(o nee dat

mag ik niet meer zeggen want dat betekent poep,

aldus Mats. En ja.. hier kun je het wel zeggen maar

als je dat in een eerste gesprek met je nieuwe bu-

ren per ongelijk laat vallen.. dan schijnt dat niet zo

handig te zijn..)

Vannacht om 1.00 uur heb ik mijn urenstaat naar

personeelzaken gemaild. Ik vind het best moeilijk

om afscheid van mijn job te nemen; wil me nog

overal mee bemoeien. Maar ik heb vandaag mijn

werktas leeg gemaakt en... in de prullenbak ge-

gooid. (dat was symbolisch, maar er zat ook een

heel groot gat in hoor!) Vanaf nu ben ik dus huis-

vrouw geworden!

We krijgen steeds vaker de vraag hoe het staat met

het inpakken? En ja.. dan vertellen we dat we al

heel veel dingen geregeld hebben; van Nederland-

se les in Swansea tot het maken van een adreswij-

ziging/kerstkaart, van de organisatie van het af-

scheidfeestje tot het opzeggen van tijdschriften. En

we hebben al een nieuw huisje gevonden voor on-

ze cavia en het hamsterhok is via marktplaats ver-

kocht. maar we hebben echt nog helemaal niks

ingepakt!!! Woensdag 6 december krijgt Koert de

sleutel van het nieuwe huis. Het zal er wel vies uit

zien van binnen, want er woont al maanden

niemand.

We hebben de sleutel!

Gisteren heeft Koert de sleutel van het huis in ont-

vangst mogen nemen. Ik vroeg aan Koert of het

van binnen mee of tegen viel, omdat het meer

dan 6 weken geleden is dat hij het voor het laatst

gezien heeft. Maar Koert was heel nuchter... het

valt niet mee, het valt niet tegen... het is gewoon

zo als ik in gedachten had. Het was wel helemaal

schoon gemaakt en er stond een nieuw gasfor-

nuis in. Helaas is nog steeds geen afwasmachi-

ne.

De persoon van het Relocation, waar Koert de

sleutel van kreeg noemde het huis a little bit old

fasion. En dat klopt wel. Binnen zijn ze een

beetje in de jaren 70 blijven steken.bloementjes

gordijnen, roze badkamer en een bruine keuken.

En waarschijnlijk is er ook al 30 jaar niks aan het

onderhoud gedaan want de verf bladert buiten

van de muren en de garage staat op instorten.

Wij zijn blij met ons huisje in Wales.

Koert is ook nog even met de inschrijfformulieren

naar de school geweest. Het was allemaal

goed... dinsdag 9 januari worden Cas, Pam en

Mats om 8.45 uur, in schooluniform, op de

Mayals Primary school verwacht!

Dag Holland, welkom Wales!

Woensdag 27 december om 17.50 uur reed een

grote vrachtauto onze straat binnen. Ons

avon tuur begon echt. Twee dagen hebben we

door gebracht bij buren en geslapen in een

Jeugdherberg in Heemskerk terwijl de verhuizers

ons huis leeg hebben gehaald.

Alles moest mee in 140 dozen. Vrijdagmiddag om

12.00 uur hebben we afscheid genomen van de

buurt (er was nog een groot spandoek opgehangen

op ons balkon met de tekst veel geluk in Wales) en

zijn we vertokken naar Schiphol.

Ook hier hebben we weer afscheid genomen.

De laatste zwaai, dag allemaal! En normaal loopt

het het sprookje dat heel goed af.

Bij ons ook wel, maar met iets vertraging.

Het vliegtuig waar we in zaten had motorproblemen

dus wilde wel rijden maar niet vliegen.

Dus moesten we met een ander vliegtuig mee.

Wales

Toen we in Cardiff aankwamen deed de auto van Koert het niet (accu was leeg), ook weer een uur vertraging, maar om 21.00 uur 's avond waren we dan eindelijk in ons nieuwe huis. Echt leuk!!!

Still raining.

We hebben nog geen TV aansluiting (aanmelden via internet), we hebben nog geen internet (daar heb je een telefoonlijn voor nodig), we hebben nog geen telefoon (daar heb je een bank rekening voor nodig) en we hebben nog geen bank rekening (daarvoor heb je een tiental certified copies of al-most everything voor nodig, en als het opgestuurd is, dan hebben ze weer iets anders nodig.

Genoeg geklaagd, het weer is in ieder geval niet slechter geworden (het is blijven regenen!).

Er zijn ook wel lichtpuntjes: alle verhuisdozen zijn uitgepakt of in de garage gezet. De landlord zal een vloer laten leggen op zolder, zodat al die dozen naar zolder gebracht kunnen worden.

Voor de kids hebben afgelopen zaterdag hun nieu-we schooluniform gekocht. Een rode sweater en witte polo met een donkere broek/rokje en donkere schoenen. Ze zien er fantastisch uit met name Pam op 2cm hoge hakken. Morgen is de eerste school-dag. Het vakantie gevoel overheerst nog steeds. Afgelo-pen weekend hebben we elke avond een fles cham-pagne gedronken om dit gevoel vast te houden. De spreuk van de week is door Mats gedaan: papa, wanneer gaan we nu eindelijk eens naar huis?

The first schoolday.

Dinsdag 8 januari is het dan zo ver, de kids gaan voor het eerst naar hun nieuwe Engelse school. In hun gloednieuwe schooluniform. Ze zagen er tip top uit! We waren de eerste dag echt ruim op tijd van huis vertrokken, de school begint trouwens pas om 8.50 uur. Om zeker te zijn dat we op tijd op school zouden komen. Maar hoe dichter bij we bij de school kwamen hoe zachter ze gingen lopen en hoe stiller ze werden.

Wal

es

De school ligt boven op een heuvel dus het is nog

wel een stukje klimmen, en helemaal voor Pam

met haar nieuwe school shoes.

Cas, Pam en Mats zitten op de Mayals primary

school, een kleine school met ongeveer 180

leerlingen. Het ligt aan de rand van een park,

met een groot speelveld en rugbyveld en uitzicht

op zee.

De school heeft 8 klassen/years. (nursery –

reception – year 1 – year 2 – year 3 – year

4 – year 5 en year 6). Cas zit is year 3,

Pam in year 2 en Mats in Nursery.

Mats is een van de oudste in deze klas omdat hier

de grens van 1 september wordt gehanteerd en

Mats eind september jarig is. Mats gaat officieel

ook maar halve dagen naar school en je kunt

eventueel de middag bijkopen als je dat wilt.

Elke klas gaat ook op leeftijd; zitten blijven kun je

hier dan ook niet.

Op school werden we door de directrice hartelijk

ontvangen en daarna werden Cas, Pam en Mats

naar hun eigen klas gebracht. Pam ging huppelend

met de juf mee, Cas keek een beetje sip en Mats

wilde alleen maar weten of ze ook nog gingen

voetballen. En toen moest mama de kindjes achter

laten en alleen naar huis. Nee, ik moest niet huilen

maar dacht wel wat doe ik die kinderen in

hemelsnaam aan?

Maar dan komt toch het moment dat je ze weer op

mag halen, ik heb mijn tijd eenzaam maar nuttig

doorgebracht. Mats kwam met een stralend gezicht,

met zijn eerste Engelse tekening, de klas uit en

had het helemaal naar zijn zin gehad, niet

gevoetbald trouwens. Hij snapte er helemaal niks

van dat het al weer afgelopen was en hij ’s middags

niet meer naar school mocht en Cas en Pam wel.

Om het allemaal makkelijker te maken is Pam om

15.20 uur uit en Cas om 15.30 uur. Pam, kwam

met blosjes op haar wangen, enthousiast de klas

uit rennen. “We hebben doperwtjes gegeten en

de pudding was vies en de veters van de schoenen

gaan steeds los en ik heb al 4 vriendinnen, het was

echt leuk!!!!” Op de vraag of ze de andere kindjes

en de juf een beetje kon verstaan keek ze mij ver-

baasd aan. “Natuurlijk niet, die praten toch Engels!”

Ook Cas kwam helemaal blij naar buiten. “Het is

echt best wel leuk, mama!!! Iedereen is heel aardig

en ze willen allemaal dingen van mij weten in het

Nederlands en je mag zelf opscheppen met eten.”

De rest van de week is eindelijk een beetje het

zelfde gegaan. Met veel plezier gingen ze elke dag

naar school en kwamen er ook enthousiast weer

van terug, veel dingen gaan anders als op de Anje-

lier maar het went vlug.

Elke ochtend komen alle klassen te samen, wordt er

gebeden en vertelt de directrice een serieus

verhaaltje. Wat is onbekend maar ze kijkt er in ieder

geval altijd heel streng bij, aldus Cas.

En alle juffen (er is maar één meester) worden bij

hun achternaam genoemd. Dus geen juf Diana of

juf Maloes maar Miss Jones, Mrs Edwards en Miss

Gough.

En dan heb je nog de rode schooltas die elke dag

mee naar school gaat. Hierin zit het huiswerk en

leesboekjes die ze thuis moeten lezen.

Volgens mij gaan ze het wel leuk vinden op school.

Cas kan zelfs al een Engels boekje lezen en ze

gaan veel op pad met school. Zo heeft Cas

vandaag al zijn eerste education visit naar een

Swansea museum, waar een tentoonstelling is over

treinen.

Ook Pam leert elke dag weer nieuwe dingen; ze

kreeg al een complimentje van de juf dat ze goed

mee deed met bidden, “Maar ik zeg maar wat hoor”.

Mats heeft na een week al zijn zin. Vanaf gisteren is

hij ook de hele dag naar school en mag hij zijn

lunchbox op school opeten.

Het is goed voor zijn Engels maar de belangrijkste

reden is dat ik maandag met een English Course is

begonnen op de universiteit van Swansea, 5 dagen

in de week van 10.00 tot 15.00 uur, 10 weken lang.

De integratie is begonnen.

Opa en Oma komen op bezoek we gaan geza-menlijk naar de voetbalwedstrijd Swansea City - Nottingham Forrest , een topper is in de First league. Dus hadden wij van te voren kaartjes gekocht (konden we in ieder geval op de familie-tribune zitten, leek ons wel zo safe met de verhalen over agressieve Swansea supporters) om dit spektakel bij te kunnen wonen. Eerlijk is eerlijk, het was een hele leuke belevenis, zelfs als je niet van voetbal houdt. We zaten echt helemaal vooraan, vlak bij het veld. Dit was trouwens niet omdat we van die dure kaartjes hadden. Maar doordat andere mensen op onze plaats waren gaan zitten en de steward ons naar deze plaatsen verwees (toch een voordeel als je te laat komt). En voor de voetbal geïnteresseerden; de eindstand was 0-0. Swansea staat nu op de achtste plaats. Deze wedstrijd heeft trouwens wel Mats toekomstplannen doen veranderen. Hij heeft zaterdag besloten, als hij groot is, bij de wereldploeg Swansea City te gaan spelen (Feyenoord is hierbij afgeschreven). We vonden het echt heel gezellig om visite uit Nederland hier te hebben. Het is gewoon leuk om alles te laten zien; het huis, de straat, het strand, de school zelfs de supermarkt die 24 uur per dag open is. We hebben langs het strand gelopen, uit eten geweest en Engelse tv gekeken. En vanaf maandag konden ze ons echte leven mee maken. Cornflakes als ontbijt, de kids (in uniform) naar school , papa werken en mama naar Engelse les. Witte bonen in tomatensaus bij het avondeten en de kinderen voor het slapen gaan uit een Engels boekje voorlezen. Dinsdagavond was het helaas al weer tijd om af-scheid te nemen. Maar omdat de volgende be-zoek voor over 2 maanden, al weer vastgelegd is, hebben we iets om naar uit te kijken. Koert was eerder van het werk terug gekomen om ze naar het vliegveld te brengen. Wisten jullie dat de kinderen al een beetje Engels gaan spreken? Het is zo grappig want ze hebben het zelf niet eens door. Mats telde van de week

10 mayonaise zakjes; Dat ging zo: een, twee, drie, vier, vijf, zes, seven (!), acht, negen, tien. En Cas vraagt niet meer om een appel maar om een apple. En gisteren vroeg Pam aan Cas waarom ze maar two pencils van hem terug kreeg, want het waren er three. De integratie begint nu echt te komen; Pam heeft al de eerste invitation voor een kinderfeestje ( “hoe werkt dat hier…?”) en Cas heeft al een afspraak om bij een jongen uit de klas te gaan spelen. Mats heeft ook een maatje gevonden. Hij kan hem niet verstaan en hij weet niet hoe hij heet maar dat maakt bij voetbal toch niet uit! Ik merk dat ik het best intensief vind om weer 5 dagen per week naar school te gaan en om de English grammer onder de knie te krijgen is behoorlijk pittig (present continious, perfect simple en ga zo maar door….) Maar de combi huisvrouw/student bevalt goed. Vrijdag ga ik met mijn klas uit eten en naar de pub omdat Mimy (een Japans meisje) 21 wordt. En ik heb twee meisjes uit mijn klas uitgenodigd om volgende week bij ons te komen eten. Koert zit wel een beetje te zeuren. (“Weet je nu al hoe je in het Engels een brood moet bestellen bij de bakker?”) Hij vraagt zich af hoe ik in hemelsnaam kan integreren tussen al die Aziaten en Saudi Ara-biers. Ik geef toe, ik weet niet of ik er be-ter Engels door ga praten maar het is in ieder geval wel gezellig!

Wal

es

Op vakantie in Wales?

Ik heb elke dag nog wel een paar ogenblikken dat ik denk, ben ik nu hier op vakantie of wonen we echt hier? Zoals vanmiddag toen ik de kinderen van school ging ophalen en in het park de eekhoorntjes voor me neus heen en weer zag springen... Of toen ik gisteren in het zonnetje op mijn fiets naar de universiteit reed met de zee op nog geen 100 meter afstand. Of toen we van het weekend naar Rhossili (Worm's end) zijn gereden en rond gelopen hebben op een van de mooiste plekjes in Wales en vervolgens met z'n allen warme chocolade-melk hebben gedronken bij het haardvuur in een echte Engelse pub. Ja, dan denken we, echt wat is het hier leuk! Maar ja er zijn ook wel momenten dat we er even de balen van hebben. Zoals gisteren toen we op het matje bij Mrs Thomas moesten komen omdat Mats een hand vol haren uit een konijn had getrokken. Hij wilde het konijn alleen maar aaien maar het sprong weg, en toen hij het weer probeerde te pakken had hij geen konijn

maar wel een hand vol haren in zijn handje. Leg dat maar eens uit in het Engels als je net drie weken op een Engelse school zit. We merken ook aan de kinderen dat ze het hier steeds meer naar de zin hebben. Toen we van de week vroegen of ze nog naar Nederland terug wilde antwoordde ze: "Nee eindelijk niet, we willen blijven maar we zouden het hier nog leuker vinden wanneer onze vriendjes uit Holland hier zouden wonen". Ze vinden het ook heel leuk om alle mailtjes te lezen die ze van kinderen uit de klas en de buurt krijgen. In heel veel mailtjes staat dat de kinde-ren bang zijn dat Cas, Pam en Mats straks geen Nederlands meer kunnen praten. Maar we kunnen iedereen gerust stellen hoor, ze zullen de taal echt niet verleren. Ieder weekend krijgen ze van ons Nederlandse les, en het huiswerk sturen we dan op naar een speciale Nederlandse juf in Nederland. En wij blijven Nederlands met elkaar praten... Maar we hopen natuurlijk ook dat de kids heel snel de Engelse taal onder de knie gaan krijgen.

Jordanië, leven tus-sen Bedoeïenen en paarden. In september 2009 vertrekt Brenda van den Brink definitief, samen met hond Ailinn, naar de mooiste woestijn ter wereld: Wadi Rum in Jordanië. Wadi Rum ligt op de oude karavaanroutes waar karavanen met wierook, mirre, Indische kruiden, fijne stoffen, zijde en bewerkte zwaarden van Oman en Jemen naar Damascus en Istanboel trekken en zo naar de Middellandse Zee. Brenda gaat er wonen in een halve-maan-vormige kloof met hoogoprijzende rotsen en vergezichten van uitgestrekte zandvlakten en bergen die men de naam Al Jalilah heeft gegeven. Deze woestijn staat bekend om de schitterende kleurenrijkdom en ligt niet ver van het 7de wereld-wonder Petra.

Een einde aan pendelen tussen Jordanië en Nederland Brenda vertelt over haar plannen: “Jordanië trekt, al jaren reis ik heen en weer tussen Nederland en Jordanië, ondertussen mensen meenemend die een unieke ervaring willen beleven samen met Bedoeïenen. Samen trekken we als nomades door het land, gaan de woestijn in of verkennen op een Arabisch paard de wijde natuur. Aan het heen en weer pendelen komt nu eindelijk een eind, ik ga nu zelf in de woestijn wonen en we gaan er een Karavanserai (ontmoetingsplaats, red.) bouwen. Weliswaar in etappes, wanneer er weer geld beschikbaar is bouwen we een stukje verder.”

Strijd voor het Arabische paard Met de paarden in Aqaba (populaire strandbestem-ming aan de Rode Zee, red.) is het voor Brenda allemaal begonnen.

Jordanië

“Mooie fiere dieren horen het te zijn, het edele Arabische paard. Maar armetierig was een woord dat beter bij ze paste. De Aqaba Horse Society werd opgericht om de 35 aanwezige paarden met hun eigenaren bijeen te krijgen en de regering werd ingeschakeld om een definitief stuk land aan te wijzen om stallen te bouwen. Intussen werden er in Aqaba prestigieuze bouwprojecten gerealiseerd waardoor de paarden iedere keer een stukje moesten wijken. Ze werden in en om de woonhuizen gehouden, werden in de drooggevallen winterrivier gezet en in geïmproviseerde ‘stallen’ van afvalhout, golfplaat en heel veel ijzerdraad. We bleven de regering platlopen voor een stuk grond ten behoeve van de paarden. Tot 3 keer toe werd er een stuk toegewezen, weer ingetrokken en het laatste voorstel was naast de vuilstort, wat we geweigerd hebben. Eindelijk, na meer dan zes jaar hebben we weliswaar niet in Aqaba maar in Wadi Rum een plaats gevonden waar we met toestemming van de regering en tegen betaling van huur de stallen voor de paarden mogen bouwen. Inmiddels zijn er al zes paarden aanwezig en is het daarmee al een echte kudde met hengsten en merries die regelmatig de woestijn in mogen om in hun eigen habitat te gedijen en waar ze als het ware even weer wild paard mogen zijn. De ruiters, veel Nederlandse en Belgische gasten waaronder ook beginners, voelen zo het echte Arabische bloed en het lieve, nobele en gehoorzame karakter veel zuiverder.”

Bouwen aan een Karavanserai Een Karavanserai is van oudsher een plaats waar mensen samenko-men met hun dieren om elkaar te ontmoeten, te overnachten, hun wa-ren te verhandelen, te eten, naar de gebedsruimte te gaan of naar de hammam. Het is een plaats voor kennisuitwisseling, muziek, ontspan-ning, kunst, eigenlijk een soort klein dorp. “Met de Bedoeïen Ja’far van de Huweitat stam, waarmee ik al bij-na 6 jaar samenwerk, hebben we het plan om niet alleen stallen te bouwen

maar een hele Karavanserai. Een van de problemen die er spelen is de schaarste van water, dus proberen we hopelijk met hulp van deskundige vrijwilligers ook iets neer te zetten om het water te zuiveren en te hergebruiken. Nu wordt er iedere dag water gehaald, 400 liter per keer op de pick-up. Ook de bouw van een hammam staat op het programma. Dan kan ik ook daar mijn eigen beroep weer gaan uitoefenen: het geven van massagetherapieën en het trainen van masseurs in Arabische technieken. Dit zijn oude geneeswijzen die nog steeds bij Bedoeïenen uitgeoefend worden. Wij hebben deze technieken, zonder aan kracht in te boeten, zo gemaakt dat ze in wellness-instituten als totaalbeleving ontvangen kunnen worden. In Nederland, België en straks ook in Frankrijk worden ze al uitgeoefend, nu kunnen we de

therapieën terugbrengen waar ze horen en kunnen velen er mee in aanraking komen.”

Partner van JoHo Onderdeel van de plannen van Brenda is om samen te gaan werken met JoHo. JoHo heeft tot doel om wereldwijd centra te vormen waar je alles onder één dak kunt vinden op het gebied van internationale samenwerking, persoonlijke ontwikkeling en reizen. Het stimuleren en faciliteren van internationale contacten en het delen en overdragen van kennis staan hierbij centraal.

“Voor mij is het een logische keuze om mijn initiatief, als er ter plaatse wat meer gerealiseerd is, ook aan te sluiten bij het JoHo netwerk en dan een partnerschap aan te gaan. Natuurlijk zijn we in eerste instantie in Jordanië druk met de bouw van de faciliteiten, het opzetten en begeleiden van allerlei projecten en het genereren van inkomsten.

Uiteindelijk moet je aan twee kanten hard werken, zowel in Jordanië als in Nederland. We willen natuurlijk klanten naar ons toe halen en steeds meer mensen en projecten ondersteunen. In Nederland zijn we dus ook bezig om draagvlak te krijgen en support te vinden voor de lokale activiteiten en projecten. JoHo wil daarbij samen-werken en kennis en kunde delen binnen een netwerk van ontwikkelingsorganisaties en bedrijven die met grootschalige projecten bezig zijn, maar ook het individu dat zich richt op een kleinere en directere bijdrage. Daarnaast kan ook elk individu door op verantwoorde wijze op reis te gaan of een paar weken of maanden vrijwilligerswerk te doen, kennis overdragen en opdoen en daarmee een bijdrage leveren aan meer begrip in de wereld voor ieders standpunten en leefgewoontes. Ik merk nu al dat JoHo ons in staat stelt om in contact te komen met andere organisaties met gelijkwaardige doelstellingen, maar bijvoorbeeld ook aandacht geeft aan onze fair trade producten en reizigers Jo

rdan

ië

en toeristen informeert over de activiteiten in Jorda-nië. Daarnaast gaan ze ons, als ik eenmaal zelf gesetteld ben, actief aan vrijwilligers helpen en worden de vrijwilligers goed voorbereid op pad gestuurd.”

Plannen en regelen

Brenda heeft nog een paar maanden voor de grote stap. De verdeeldheid is groot op dit moment, met één been al in Jordanië en met het andere nog in Nederland waar ook nog heel veel geregeld dient te worden. “Iedere dag kom ik een stapje verder en vind ik bijvoorbeeld tijd om me te verdiepen in op-lossingen voor de waterproblematiek. Gelukkig vind ik in JoHo ook een goed aanspreekpunt voor bij-voorbeeld mijn praktische vragen en regelzaken rondom een ziektekosten- en reisverzekering, de regels rondom het opzeggen van de zorgverzeke-ring, sociale voorzieningen en andere emigratie-regelzaken.” “Het klinkt misschien allemaal heel basic wat ik ga doen maar in werkelijkheid heb ik daar mijn eigen

taken en beschikking over internet en zal ik het voorrecht hebben dicht bij de natuur en de seizoe-nen te leven. Het is een mooi leven in de woestijn en ik kijk er ontzettend naar uit. Ik verheug me erop dit alles te mogen delen met Bedoeïenen, vrienden en gasten. Inshallah.”

Meer info: www.settingupprojectsabroad.org: alles over JoHo

projecten en programma's op het gebied van internationale samenwerking

www.emigrerennaarhetbuitenland.nl: praktische site als je plannen hebt te gaan emigreren incl. achtergronden, verzekeringen en administratie-ve zaken bij een lang verblijf in of migratie naar het buitenland

www.jordan-bedouin-travel.com: Thema reizen Jor-danië

www.arabic-massage-ritual.eu: Massage en Ham-mam

www.sieraaluzza.nl: zilveren sieraden, Fair Trade

Jord

anië

Marisa Garau (Delft, 1968) is schrijfster. Na haar eerste

boek over mindfulness (Lannoo, 2007) schreef zij een boek over haar emigratie naar

Nieuw-Zeeland: www.eenjaarmet2zomers.nl

Een waterproof relatie

Auckland is verreweg de grootste stad van Nieuw-Zeeland met 1.3 miljoen inwoners en hiermee neemt ze 31 procent van het totale bevolkingsaantal voor haar rekening. Ondanks dit indrukwekkende gegeven is Auckland niet de hoofdstad; dat is regeringszetel Wellington in de zuidpunt van het Noordereiland. Kiwi’s noemen hun Auckland trots The City of Sails. De stad ligt aan een enorme natuurlijke haven en Maori-stammen maakten al sinds 1350 dankbaar gebruik van haar strategische ligging en het vruchtbare land. De meeste Maori-dorpen bestonden uit slechts enkele families, maar in Auckland woonden reeds 20.000 Maori’s voordat de Europeanen er voet aan land zetten. De introductie van vuurwapens verstoorde echter het machtsevenwicht tussen de diverse stammen en terwijl de meeste Maori’s naar veiliger gebieden trokken, veranderden de Britten de vesting razendsnel in een metropool van formaat. Het oorspronkelijke Tamaki-makau-rau strekt zich tegenwoordig over maar liefst 1000 vierkante kilometer uit, waarmee het een zeer lage bevolkingsdichtheid heeft per vierkante kilometer. In het Central Business District zijn hoogbouw en appartementen de standaard, maar daarbuiten bewoont bijna elk gezin in Auckland een vrijstaand huis met tuin en - als het even meezit - uitzicht op een van de schitterend blauwe baaien waarmee de stad gezegend is. Het kon dan ook niet uitblijven dat het voor twee nieuwbakken Kiwi’s tijd werd om kennis te maken met Nieuw-Zeeland’s populairste tijdverdrijf: zeilen. En waar kun je dat het beste leren dan in a city of sails? Zo togen we op een zonnige maandag in een auto vol kleding variërend van shorts tot regenpakken, een Blokker-vouwkrat met proviand en een nieuwe fles factor 50 naar de stad om daar binnen een week ingewijd te worden in de geheimen van de zeilkunst. We huurden een appartementje in het centrum en de 27e verdieping beloonde ons met een adembenemend uitzicht op de ferry terminal, de jachthaven en pittoresk Devonport aan de overkant van het water. Stipt om twaalf uur ‘s middags zaten we met tien andere zeilmaagden op Endless Summer, de 47-voeter van zeiltycoon Penny Whiting. Penny, een sympathieke combinatie van André Hazes en Jenny Ariens, heeft haar hele leven op zeilboten doorgebracht en geeft al veertig jaar les aan mensen van over de hele wereld. Ze wist dus wel zo’n beetje waar ze het over had. Zo zeilde ze zonder pardon een paar keer de wereld rond, werkte op raceboten en brengt nog steeds het hele jaar op boten door: afwisselend in Nieuw-Zeeland, de VS en Bora Bora. Tijdens de praktische lessen, waardoor we reeds op dag twee slingerend van koers konden veranderen, al dan niet bewust overstag gingen en min of meer begrepen hoe we de golven konden lezen, vermaakte de stevige kapitein haar klas met familie-anekdotes. Het werd al snel duidelijk dat Penny en dochterlief elkaar niet echt lagen: dochter was een elegante stewardess die zich slechts zorgen maakte over haar zorgvuldige gemanicuurde nagels. Toen ze eens tegen haar moeder klaagde over een lange vlucht en veeleisende passagiers, had zeebonk Penny haar erop attent

gemaakt dat zij net een tocht met windvlagen van 30 knopen had doorstaan, vastgegespt aan het roer om niet van de boot te spoelen. ‘Rot voor je’, antwoordde dochter koeltjes: ‘Maar jij hoeft tenminste niet op hoge hakken te lopen!’ Zoonlief echter bleek wel het zeil-gen van zijn moeder geërfd te hebben en bevond zich met vrouw en kinderen in Valencia, waar hij zich op The America's Cup voorbereidde door zeven dagen per week, vijf uur lang in de sportschool door te brengen. Penny nam haar kleinkinderen al mee op zeiltochten toen deze nauwelijks uit de luiers waren. Terwijl oma benedendeks de drinkbekertjes vulde, bestuurden de eigenwijze koters van drie en vijf geheel zelfstandig haar boot, vastgegespt met miniharnassen zodat ze niet te water konden raken. Wij volwassenen duikelden ondertussen enthousiast in alle nautische valkuilen die de elementen maar op konden hoesten! Op de vierde dag kregen we navigatieles bij Penny thuis. In groepjes van twee moesten we van punt A naar B zeilen, de koers uitstippelen, berekenen hoeveel mijl de tocht zou zijn en hoelang we erover zouden doen met een wind van tien knopen. Penny kruidde het droge studievoer met pittige verhalen over stellen waarvan de man fanatiek wil zeilen maar de vrouw liever met een wijntje op het achterdek zit – in een beschutte haven welteverstaan. Veel wrijving ontstaat door een slechte voorbereiding. Zo maken amateurs vaak geen gedegen tijdsberekening waardoor vrouwlief al na vijftig minuten volledig in paniek raakt omdat het ‘zolang duurt’… niet zo vreemd als je niet hebt uitgerekend dat de tocht drie uur in beslag zal nemen. Ook wordt er vaak geen rekening gehouden met de stroming, waardoor men niet op het beoogde punt uitkomt maar zo’n dertig nautische mijlen verderop – lost in de zinderende waterwoestijn en niet op dat idyllische strandje wat voor de vrouw überhaupt de enige reden was om zich op zee te wagen. En wat dachten we van de overbekende seksestrijd tijdens het beruchte aanleggen, waarbij zowel de boot als de relatie een gevoe-lige deuk oploopt? Het viel ons later pas op dat het overgrote deel vrouwen op de boot om de verhalen lachten als boeren met kiespijn en gespannen de toebedeelde taken uitvoerden. Wat bleek? Hun echtgenoten waren die fanatieke zeilers uit Penny’s anekdotes en de zichtbaar angstige vrouwen zaten met frisse tegenzin op Endless Summer om ‘vertrouwen’ op te bouwen… zij volgden de cursus slechts om te voorkomen dat hun huwelijk tijdens het volgende gezellige zeiltochtje abrupt zou stranden! Na de laatste zeildag kregen we allemaal een mooi certificaat uitge-deeld. Ik zag meteen dat Penny mij Arjans achternaam had gegeven. Terwijl we allemaal ons diploma bewonderden vroeg ik haar of ze me soms een huwelijk probeerde aan te smeren? Voor het eerst in die week viel onze praatgrage rots-in-de-branding stil. Maar meteen daarna schaterde ze het uit en greep ze zich aan het roer vast om niet om te tuimelen. Zelfs de bange vrouwen lachten uitgelaten mee! En zo verlieten we opgelucht en trots de zonnige jachthaven van Auckland. Maar nu staan we natuurlijk voor de volgende stap: zelfstandig een zeilboot huren en zonder onze Penny aan de slag. Ben benieuwd hoe waterproof onze relatie zal zijn!

Second Home International, dé beurs voor uw tweede huis! Van 13 t/m 15 maart 2009 is de 25e editie in Jaarbeurs Utrecht. Van de Provence tot Thailand, van Brazilië tot Toscane; op de beurs Second Home International bieden ruim 300 makelaars en projectontwikkelaars zeer diverse huizen aan in meer dan 60 landen. Het is de grootste publieksbeurs van Europa op het gebied van tweede huizen, met het meest veelzijdige aanbod. Op Second Home International vindt u niet alleen makelaardijen en projectontwikkelaars, maar wordt tevens ruim aandacht gegeven aan de praktische zaken rondom het aankopen of bezitten van een tweede huis. Dus u treft er bijvoorbeeld ook beheer- en verhuur-organisaties, hypotheekverstrekkers, fiscale advi-seurs en verhuisbedrijven. Een tweede huis bezit-ten begint met een bezoek aan Second Home International.

EmigreerMagazine.nl mag 25 personen een gratis toegangsbewijs (à € 14,50) geven! Bovendien mogen die 25 personen ook nog gratis iemand meenemen. Ga voor deze actie naar www.secondhome.nl en vul bij het gedeelte waar je een kaartje kunt kopen de registratiecode 309532 in. Wees er snel bij, want op=op!