Door dik en dun

1

Het vlees is zwak

Maddie

Meest gênante moment ooit? Heb je even? Neem de keer datik over Harborne High Street liep met mijn rok per ongeluk inmijn slip gestopt. Het viel me wel op dat mensen grinnikten ennaar me wezen, maar ik ging ervan uit dat dit de gebruikelijkeidioten waren die denken dat dikke mensen doof zijn, of vol-slagen immuun voor kwetsende opmerkingen.

Toen een aardige vrouw me voor de Oxfam-winkel aanhieldom te zeggen dat ik medevoetgangers wel erg open en bloot te-gemoetkwam, dacht ik dat ik zou sterven van pure vernedering.Er was zelfs iemand die even applaudisseerde toen ik mijn rokvan achteren naar beneden rukte. Ik voelde de schaamte naarmijn gezicht stromen in een hete, rode kleur. Het kostte metwee amandelcroissants en een cappuccino bij Caffè Nero voorik zelfs maar kon overwegen om me weer op straat te wagen.

Onnodig te zeggen dat dit me nog jaren heeft achtervolgd,tot me vorige zomer op mijn werk iets nog tenenkrommendersoverkwam. Het was zelfs nog beschamender dan de keer dat ikop mijn zevende een uur met mijn hoofd klem kwam te zittenin een hek of toen ik achterover in een meer viel toen ik eenfoto probeerde te nemen van mijn gezin.

7

Door dik en dun 1-336:Opmaak 1 08-10-2010 08:57 Pagina 7

Ik werkte parttime voor een grote radiozender in Birming-ham en vond het te gek. Tot op dat moment dan. De radio wasaltijd al mijn grote vriend geweest, vanaf het moment dat ik eenverlegen tiener was in de schaduw van mijn glamoureuze moe-der. Mijn vader was toen allang weg – opgeruimd staat netjes –dus we waren met zijn tweetjes, mijn moeder en ik. Nou ja, ikzeg nu wel ‘met zijn tweetjes’, maar zij was niet zo van het rus-tige leven. Elk weekend gaf ze cocktailparty’s en soirees, zodathet huis afgeladen was met haar chique, kwinkelerende vrien-dinnen en levenslustige mannen met klinkende stemmen uit detheaterwereld. Ik werd altijd uitgenodigd om erbij te komenzitten, maar dat intimideerde me zo dat ik onvermijdelijk bovenwegkroop bij mijn radio en een zak gemengd snoep.

De radio bood me gezelschap op vele, vele avonden. Mijn fa-voriete dj was een man met een stem van honing, Alex Morley,die me altijd het gevoel gaf dat hij het alleen maar tegen mij had.Ik stelde hem me voor als lang en slank, met slordig zandkleurighaar, sprankelende blauwe ogen en een versleten spijkerbroek.(Zeg maar sexy Sawyer uit Lost, maar dan met een accentje.)

Ik zat dan opgekruld op mijn zitzak, kauwde winegums wegen bladerde door Smash Hits terwijl Alex liedjes voor me draai-de. Ik was er dan ook helemaal kapot van toen mijn moedereen foto met handtekening voor me aanvroeg en hij hangwan-gen en lichtelijk bazige oogjes had, om nog maar te zwijgenover de dubieuze manier waarop hij zijn haar over zijn kalekruin had geplakt.

Op mijn liefde voor de radio had het echter geen invloed.Het zorgde ervoor dat ik me minder eenzaam voelde en mekon verliezen in die wereld. Ik vergaf Alex zijn overdadig be-dekte jukbeenderen (wie was ik om daar wat van te zeggen?)en begon een droom te koesteren die nooit meer helemaalweg ging: dat ik op een dag in een microfoon zou praten en ie-mand anders het gevoel zou geven dat hij of zij erbij hoorde.

Niet dat dit erin zat in mijn baan, helaas. Ik was productie -assistent bij ons locale station Brum FM en had prettig gewerkt

8


met Chip Barrett, de gladde prater met het grijze haar die ja-renlang het lunchprogramma presenteerde en werd geadoreerddoor dames van een zekere leeftijd. Helaas probeerde de nieu-we zendermanager Andy de programmering eigentijdser encooler te maken. Arme Chip was gedegradeerd tot een nacht-programma tussen twaalf en zes uur ’s ochtends. Om hem te ver-vangen hadden ze het grootste kreng ter wereld aangenomenen ik had dus de pech dat ik nu voor haar werkte.

‘Goedemorgen Birmingham! Dit is Collette McMahon, methet lekkerste lunchprogramma vol leut, lol en lariekoek,’ zei zevrolijk aan het begin van elke show. Wat vrij ironisch was, wantterwijl zij met de luisteraars zat te slijmen, gebaarde ze meestalwoedend naar mij of verzond net een e-mail waarin stond:MADDIE, ER IS GEEN KOFFIE MEER!!!!

Dit leidde er onvermijdelijk toe dat ik haar wilde meppen:‘Dit is Maddie Lawson, met iets puntigs, prikkelends en pijnlijks watze in Collettes oog gaat slaan.’ Omdat ik in de eerste plaats de pestheb aan mails in kapitalen (het staat zo schreeuwerig) en het inde tweede plaats niet mijn werk was om koffie voor haar tehalen, en dat wist zij ook wel.

(Had ik al gezegd dat ze ook nog eens graatmager was en ergaantrekkelijk, met schouderlang zwart haar en grijze omfloersteogen? Alsof het allemaal al niet erg genoeg was!)

Op deze bewuste dag was Collette te laat. Zoals gebruikelijk.Haar show begon om elf uur ’s morgens en we werden geachtallebei om tien uur precies aanwezig te zijn, zodat we het draai-boek konden doornemen met producer Becky om alles op tijdin orde te hebben. Toen Chip de show nog deed, was hij er al-tijd al om negen uur. Dan schreef hij bruggetjes om onderwer-pen aan elkaar te praten en keek of zijn speellijst evenwichtigwas – echt een professional in hart en nieren. Collette kwamechter pas binnenwaaien als het haar uitkwam. In de eersteweek zag ze nog kans om rond kwart over tien achter haar bu-reau te zitten, maar op de bewuste dag liep het al tegen halfelfvoor ze eindelijk binnenkwam.

9


‘Jeetje, wat is het heet buiten,’ meldde ze. Ze gooide haar tasop tafel en duwde haar grote designerzonnebril in haar haren.Ze had een luide, beetje bekakte stem – oorspronkelijk kwamze uit Surrey – en wilde graag dat iedereen in het gebouw wistdat ze gearriveerd was. ‘Iedereen oké? Alles klaar voor eengoede show?’

Becky was geïrriteerd. ‘Ja, maar niet dankzij jou, Collette.Waar bleef je nou?’

Collette trok een gezicht. ‘Maak je niet dik,’ zei ze, en ze keeknaar mij alsof ze me voor het eerst zag. ‘Doe mij even een kof-fie, mop. Ik ben uitgedroogd. Beetje laat geworden gisteravond.’

Een alsjeblieft kon er niet af. En dan nog dat ergerlijke ‘mop’,alsof ik een zestienjarige was die een snuffelstage deed, terwijlik nota bene een jaar ouder was dan de stomme trut.

Ik kwam al een beetje overeind, toen Becky een hand opmijn arm legde om me tegen te houden.

‘Maddie heeft geen tijd om koffie voor je te halen,’ zei zekoeltjes. ‘We hebben haar hier nodig om de show voor te be-rei den. Dus ga snel zitten, zodat we het draaiboek kunnen door-nemen. Over nog geen halfuur gaan we de lucht in, dus wehebben geen tijd te verliezen.’

Met een pissige blik riep Collette tegen een van de secreta-resses dat die haar koffie moest brengen. Ik kreeg een dodelijkeblik, alsof het allemaal mijn fout was.

Eindelijk konden we aan het werk. Collettes show was eenmix van muziek en gebabbel, met verschillende telefonischegesprekjes en quizzen, afhankelijk van welke dag het was. Hethoorde bij mijn werk om de grote lijnen samen te stellen en diedoor Becky te laten goedkeuren. Dus plaatselijke nieuwsbe-rich ten bij elkaar zoeken waar Collette misschien over zou wil-len praten en interviewtjes regelen. Chip had ‘de mens achterhet bericht’ altijd leuk gevonden: iemand die een goede daadhad gedaan, een plaatselijk leukemiepatiëntje dat door een in-zamelingsactie naar Disneyland kon, van die dingen. Becky enik waren Collettes smaak nog een beetje aan het aftasten. Tot nu

10


toe leek ze alleen geïnteresseerd in celebrity’s bespotten en rod-deltjes verspreiden.

Ik pakte mijn aantekeningen erbij. ‘Goed, we hebben hetmidweek belpanel om 11.15 uur, we zouden iets kunnen doenover de zomervakantie die binnenkort begint en…’

‘Nah.’Verbijsterd over de manier waarop ze me botweg had afge-

kapt, keek ik haar aan. ‘Nou, eh, veel van onze luisteraars zijnmoeders, dus die hebben daar echt wel iets over te z…’

‘Dus is het láátste waar ze over willen praten wel een school-vakantie, mop,’ zei ze met een minachtend geluid erbij. ‘Nognooit van escapisme gehoord? Wat heb je nog meer?’

Blozend keek ik naar mijn aantekeningen, Chip zou nooitzo’n toon tegen me hebben aangeslagen. ‘Nou, de BirminghamRestaurant Awards zijn vanavond, dus misschien…’ begon ikaarzelend.

Collette haalde haar schouders op. ‘Niet erg sexy,’ zei ze. ‘Laatmaar, ik verzin zelf wel iets beters voor het belpanel. Wat heb jenog meer?’

En zo ging dat maar door, Becky werd al even beroerd be-handeld als ik. Collette vond het recept voor de woensdag datPhil de Kok had geleverd niets (‘Nogal duf, nietwaar? Laat hemeven wat anders bedenken, iets spannenders.’) en rolde met haarogen bij de sambaband die live een paar nummers kwamen spe-len. Toen Becky haar herinnerde aan de Middagquiz gaapte zezelfs ronduit.

‘We kunnen ons maar beter gaan klaarmaken,’ snauwdeBecky toen, en ze draaide een van haar roodbruine pijpen-krullen om haar vinger (altijd een veeg teken). ‘Collette, je zultde rest moeten improviseren. Maddie, kun jij de links in degaten houden?’

‘Geen probleem,’ zei Collette ijskoud, en ze heupwiegde coolde studio in.

‘Uiteraard,’ zei ik, en ik voelde me in het geheel niet cool. Nietdat ik inmiddels niet gewend was aan live radio maken, maar

11


Chip had zijn zaakjes altijd keurig op orde, zodat elke minuutvan het drie uur durende programma goed gevuld was. NuCollette de helft van onze voorstellen had weggewuifd, zag heter opeens afschuwelijk leeg uit.

Ik maakte me overigens voor niets zorgen, want Collette hadgenoeg te vertellen. Het meeste kwam rechtstreeks uit The Sunen ze hield een eindeloos durend belrondje dat draaide om hetafzeiken van de deelnemers aan Big Brother, voor ze overging opeen monoloog of ze dat weekend nu wel of niet haar haren zoulaten knippen.

En toen gooide ze haar bom de ether in.‘Voor de zomer moet je er op je best uitzien, nietwaar men-

sen?’ kirde ze in de microfoon. ‘Daarom ga ik van start met deMaak Birmingham Mooier-campagne. De komende maandenzal mijn hele team hier bij Brum FM een nieuw beautyregimeondergaan.’

Becky kreeg rode vlekken in haar nek. ‘Waar heeft ze hetover?’ siste ze me toe. We zaten slechts enkele meters van Col-lette verwijderd, maar waren van haar gescheiden door eendikke glazen wand, waar geen geluid doorheen kwam. ‘Weet jijhier iets van?’

‘Nee,’ zei ik, en ik voelde het zweet in mijn handen komen.De boosaardige manier waarop Collette naar me keek, bevielme niets.

‘Ik ga bijvoorbeeld wat lekkere dingen testen die ons zijn op-gestuurd door de kanjers van Bliss Spa in de perfect Body Gym,’kwetterde ze fel. ‘En ik zal “voor-” en “na”-foto’s op mijn dj-blog zetten, zodat je daarnaar uit kunt kijken. Ik heb ook wathaarlotions en conditioners van Saks voor Becky, onze lieftalligeproducer.’

Becky glimlachte – van opluchting, volgens mij – en stak eenduim op naar Collette.

‘En onze knappe controller, Andy Fleming,’ vervolgde Col-lette, ‘dat is mijn baas, dus daar heb ik iets heel bijzonders voor:een Man Spa-behandeling bij Serenity, de mazzelpik! Ik hoop

12


dat hij het zich herinnert als het tijd is voor de jaarlijkse salaris -verhoging, hè Andy?’ Ze lachte om haar eigen grap en liet toenhaar blik op mij vallen. Ik voelde me als een muis die oog inoog stond met een cobra.

‘En voor Maddie, onze superassistent,’ zei Collette kirrendmet een valse fonkeling in haar ogen, en ze liet even een pauzevallen, waarin ze de lach van een killer toonde. ‘Nou, die gaatde strijd met het spek aan. Ja, je hoort het goed, Maddie gaat opeen FatBusters-afslankcursus. Er worden door de hele stad ses-sies gehouden, dus ga naar onze website als je zelf ook een paarpond kwijt wilt. Over veertien dagen laat ik je weten hoe hetons allemaal vergaan is, mis het niet!’

Hap. Muis weg, cobra de winnaar.Mijn handen trilden, mijn mond was droog en er zat een

brok in mijn keel alsof ik zou gaan huilen van gêne. Ik moestecht mijn laatste restje trots bij elkaar schrapen om niet meteende studio uit te lopen.

‘Gaat het een beetje, Maddie?’ vroeg Becky bezorgd. Collettehad de nieuwste single van Girls Aloud opgezet en deinde metde muziek mee alsof er geen vuiltje aan de lucht was.

Ik was niet in staat Becky aan te kijken of antwoord te geven.Maddie gaat de strijd met het spek aan! Maddie gaat naar eenFatBusters-afslankcursus!

Wat een afgrijselijk wijf. Wat een trut. Iedereen had leukedingen te testen gekregen, behalve ik. Ik werd voor gek gezet.

‘Maddie, gaat het?’Ik knikte zwijgend naar Becky, nog steeds niet in staat om te

spreken. Collette McMahon had net tegen duizenden luiste-raars gezegd dat ik dik was en daar iets aan moest doen. Ze hadme vernederd tegenover de hele stad.

Ik verborg mijn dikke kop in mijn dikke handen en wou datik door de grond kon zakken.

Als kind was ik mager. Lang en mager, met dunne, knokigebenen en puntige ellebogen. Maar op een of andere manier was

13


dat allemaal veranderd. Ik werd dikker en dikker en dikker, totik 1.78 was en 108 kilo woog. Half vrouw, half deegklont, datwas ik.

Ik voelde hoe mensen in de supermarkt naar me keken. Hunblik ging van mij rechtstreeks naar mijn karretje, waar ze eenduizelingwekkende berg chips en chocoladebiscuits verwacht-ten. Ik negeerde ze en laadde meer groente en fruit in. Dat had-den ze niet gedacht, hè? Zij wisten ook niet dat ik de rest on-line bestelde. Het werd aan huis geleverd door een busje, als dekinderen op school zaten. Mijn geheime liefdes: stukken kaas,zakken Kettle Chips en van die uitdeelzakken repen voor kin-derfeestjes. Kijk, ik doe mijn best, maakte ik mezelf wijs als ik eenmini-Mars openscheurde en er mijn tanden in zette. Ik neemmaar één klein reepje!

Daarna verpestte ik het onmiddellijk voor mezelf door in deloop van de dag nog vier reepjes naar binnen te werken, maarop een of andere manier wist ik dat gemakshalve te negeren. Entrouwens, die had ik staande voor de kast opgegeten, dus dattelde niet, hield ik mezelf voor.

Het probleem was dat ik dol op eten was. Altijd al. Ik kon eenreceptenboek voor de lol lezen: mmm, kippastei en aardappel-puree met jus… Oooh, varkenslende met knoflook en laurier.Gemarineerd lam op aardappeltjes met rozemarijn – in bedmoest ik uitkijken niet op de pagina’s te lekken van het water -tanden.

En mensen over de vloer hebben, o ja, daar was ik eveneensdol op. Er ging niets boven vrienden en familie aan tafel heb-ben, de keuken vol zalige kookgeuren en ik, met rode wangenen immens gelukkig, een mooi gebraad serveren, met alles eropen eraan: knapperige groente, krokant gebakken aardappeltjes,Yorkshire pudding. En dan de oohs en de aahs en: Wat is ditzalig! En: Maddie, je bent geweldig! Wat is daar nu niet leuk aan?

Aan de andere kant haatte ik hoe ik eruitzag. Walgde ervan.Ik keek niet eens meer in de spiegel, omdat ik geen zin hadmijn onderkinnen te moeten tellen. Het vet leek zich over me

14


te hebben verdeeld als een onvast roze dek. Ik puilde over mijnknieschijven. Ik had grote rollen in mijn taille. Mijn enkelswaren amper te zien, doordat ze altijd opgezet waren. Als ikging zitten, was ik bang dat ik door de stoel zou zakken.

Ik droomde ervan weer slanke, welgevormde benen te heb-ben, een platte buik, billen die in een hand pasten. In stilte wouik dat ik het lef (en het geld) had voor liposuctie en een buik -lift.

Gelukkig leek Paul het niet erg te vinden. Paul was mijnechtgenoot en hij hield wel van een maatje meer. ‘Meer om vante houden, meer om vast te houden,’ zei hij vol genegenheid, zijhet onromantisch. ‘Voor mij zie je er nog altijd uit als een prin-ses, schat.’

Toch fijn dat één van ons daar zo over dacht.

De volgende dag werd het allemaal nog erger. Meer vernede-ring. Meer gêne. Het was de moederloop op de sportdag van dekinderen: welkom in de hel.

Die ochtend was ik licht in mijn hoofd van een slapelozenacht en nog altijd wat overgevoelig door alle schaamte die ikgisteren te verwerken had gekregen. Mijn dochter Emma rookdat ik niet al te sterk in mijn schoenen stond en sloeg meteentoe.

‘Mam, je weet dat het vanmiddag sportdag op school is?’vroeg ze. ‘Je komt toch wel, hè?’

‘Eh…’ begon ik, en ik beboterde toast met mijn rug naar haaren haar broer. Ik had die middag vrij en was van plan de ver-waarloosde jungle die onze achtertuin moest voorstellen aan tepakken met een machete, of toch minimaal een snoeischaar.

‘O, toe nou, mam, je komt nooit naar de sportdag,’ drong Benaan. ‘Alle andere moeders komen ook.’

‘Ik wil echt dat je komt kijken naar mijn drie-benen-race metAmber,’ voegde Emma eraan toe. ‘We hebben hartstikke veelgeoefend en we zijn supersnel. Misschien winnen we zelfs wel.’

Ik zweeg. Met liefde en plezier zag ik hen over sportvelden

15


hollen, maar ik kende de horrorverhalen over de verplichtemoederloop van vorige jaren; over mijn lijk dat ik me daaraanzou wagen.

‘Het is mijn laatste jaar op Highbridge,’ zei Emma, die hetniet naliet een beschuldigend toontje in haar stem te leggen. ‘Enje bent naar niet één sportdag gekomen. Vorig jaar won ik hetzaklopen en ik had zo graag gewild dat je daarbij was geweest,maar…’

Ik voelde me in het nauw gedreven. Om kwart voor acht inde ochtend ben ik al niet op mijn scherpst en ik had geenschijn van kans tegenover de sluwe streken van mijn tienjarigedochter.

‘Ik moet nu eenmaal werken,’ wees ik haar terecht, en ik ser-veerde de schaal toast, waarbij ik mezelf alvast aan een sneetjehielp.

‘Vanmiddag niet,’ kaatste Emma slim terug. ‘Je werkt op don-derdag toch maar een halve dag? Je zou het best kunnen halen.’Listig keek ze me aan en deelde de fatale klap uit. ‘Als het jetenminste wat kan schelen.’

‘O, Emma,’ verzuchtte ik. ‘Natuurlijk kan het me wat sche-len!’ Haar woorden waren raak, ik werd overmeesterd doorschuldgevoel. ‘Vooruit, goed dan,’ hoorde ik mezelf verslagenzeggen. Eén stomme sportdag, één idiote moederloop die ineen paar minuten voorbij was – dat moest toch te doen zijn?

Vergeet het maar, besefte ik een paar uur later. Ik was al ge-spannen voor het startschot werd gegeven – mijn hart stotter-de, mijn hele lijf stond stijf van de zenuwen. De zon scheen ge-nadeloos en zette ons allemaal in keihard daglicht. De anderemoeders smoesden gedempt met elkaar, maar ik kolkte vanbin-nen zo dat ik me niet kon concentreren en niet kon bewegen.Waarom had ik me hiertoe laten overhalen?

De moeders naast me bij het startpunt leken allemaal mini-topjes en korte broeken te dragen, het zonlicht weerkaatste ophun strakke, gebruinde huid. Ik was de enige kwab in de wijdeomtrek, de enige in een broek voor dikke vrouwen en een wijd

16


hes om maar zo min mogelijk van mijn lijf te laten zien. Op -eens wou ik dat ik niet dat vierde sneetje toast had genomen bijhet ontbijt. En geen chips had gegeten als lunch. En die bergcake, chocolade, kaas en pasta had laten staan, die ik in de weekhiervoor naar binnen had gewerkt.

Kappen, Maddie, zei ik tegen mezelf. Het heeft geen enkele zindaar nu wroeging over te hebben. Trouwens, in het publiek stondentwee kinderen met stralende snoeten naar me te zwaaien en be-moedigende gebaren te maken. De knoop in mijn maag gingwas losser zitten toen ik me herinnerde hoe enig het was ge-weest om Emma en haar vriendin Amber de drie-benen-racete zien winnen. Een triomf in haastig gehobbel, toen ze gie-chelend als eersten over de finish kwamen. En dan Bens blikvol ongekende vreugde toen hij langs de andere tweedejaarsstormde en eerste werd in de ei-op-lepel race – de schat. Ik hadmezelf moeten beheersen om geen dansje te doen. De hemelmocht weten hoe een dikkerd als ik twee zulke slanke, licht-voetige en atletische kinderen had kunnen produceren.

Er was wat geduw en getrek aan de startstreep toen mevrouwGable, het adjunct-hoofd, onze kant op keek met het startpistoolomhoog. Ergens naast me zag ik Vanessa Gray, op duur ogendehardloopschoenen, met een bekende glinstering in haar ogen –dezelfde vastberaden blik die ik al op veel bijeenkomsten vande ouderraad had gezien, als ze net zolang doordramde tot destemming naar haar zin ging, of het nu ging over de braderie ofhet jaarlijkse avondje uit van de ouderraad. Ik zag hoe ze onge -merkt haar linkerelleboog voor Jane Willis schoof en haar voetalvast wat naar voren bracht.

‘Op uw plaatsen…’O god. Dit was geen droom. Angst klotste om me heen als

water in een wasmachine.‘Klaar…’Vanessa Gray stond met lichtgebogen knieën, als een jaguar

die elk moment kon toeslaan, in een lycra wielrenbroek en meteen volmaakt glanzende paardenstaart.

17


De knal was oorverdovend. Zo’n veertig moeders denderdenover het sportveld onder luid gegil van de toeschouwers. Vanes-sa liep voorop, als een bezetene. Vermoedelijk trainde ze al hethele jaar voor deze race.

Ik daarentegen hijgde alsof mijn borst uit elkaar zou klappen.Bonk-bonk-bonk klonken mijn voeten op het gras. Ik droegwitte gympen. Aangeschaft als goed voornemen voor het nieu-we jaar, nu pas voor het eerst aan, zes maanden later. Puffend alseen stoommachine met mijn gezicht glimmend van het zweetploegde ik door, zo snel ik kon, maar de andere moeders warenme al snel mijlen voor.

Mijn neplach werd nog wat strakker toen ik in de achter-hoede terechtkwam. Voor me zag ik een zee van strakke kont-jes, slanke benen en pompende ellebogen. Achter me: slechtsmijn tobbende schaduw. Ik trok een gezicht toen Vanessa Grayals eerste over de finish stoof, armen in de lucht alsof ze wereld -kampioen Paula Radcliffe was. Er klonk een mager applausjevan de docenten, die mochten haar ook niet zo.

Bonk-bonk-bonk. Het publiek, honderdzeventig kinderen inkleermakerszit, in rijen langs het parcours, vormde een vaagbeeld voor me. O, help, ik lag mijlen achter. Anderen waren in-middels ook al over de krijtstreep; ze lachten en veegden hunharen uit hun gezicht. De tijd leek stil te staan en mij hier ach-ter te hebben gelaten. Bonk-bonk-bonk.

Mevrouw Gable pakte haar megafoon, goed bedoelend, maaro zo pijnlijk. ‘Kom op, Mevrouw Lawson, u kunt het best!’

Jezus, mens, maak me liever maar gewoon meteen af.Kinderen begonnen te grinniken. Altijd leuk, een dikke, niet

fitte, hijgende mevrouw Lawson die eindelijk – eindelijk! –over de finish waggelde.

Ik probeerde ook te lachen, hoewel ik me meer zorgenmaakte over een aanstaande hartaanval. ‘Zo zeg, dat was welweer genoeg fitness voor een week voor mij.’

Vanessa Gray hoorde me en gaf me een kille grijns. Waarmeeze loser zei.

18


Ik zocht naar mijn kinderen in de menigte, wilde bevestigingen geruststelling, hoopte op opgestoken duimen. Maar Emmahad rode wangen van schaamte en toen ze mijn blik ving, keekze veelzeggend boos weg. En daar stond Ben, die werd geduwden gepest door zijn vrienden. Hij had zijn armen afwerend overelkaar geslagen en staarde naar het gras.

Ik voelde me de slechtste moeder van het land. Schaamtedampte als stoom uit me met elke hijg.

‘Nou, doe er dan wat aan,’ zei mijn moeder bazig toen ik dieavond bij haar in de kamer zat en mijn afgang op de sportdaghad opgebiecht. ‘Positief blijven, zie het als een stok achter dedeur. Kom in beweging en…’

Ik probeerde niet te kreunen toen ze aan haar hippe turkooismobieltje begon te prutsen.

‘Waar heb ik het nummer van de sportschool? Ik moet hethier ergens hebben…’ mompelde ze.

‘Mam, ik ga niet naar jouw sportschool,’ zei ik. ‘Ik…’Ze had echter de telefoon al aan haar oor en hield heers-

zuchtig een hand omhoog om me het zwijgen op te leggen.‘Hallo, met Anna Noble,’ zei ze spinnend tegen de persoon

aan de andere kant van de lijn. Mijn moeders stem was zo heesdat die bijna een eigen asbak nodig had. ‘Goed, dank je wel,schat. Ik vroeg me af of ik voor mijn dochter een intake zoukunnen boeken, ze overweegt om lid te worden, ja.’

‘Niet waar,’ siste ik haar woedend toe, met een boze blik. Onee, geen denken aan. Beslist niet. Sportscholen en ik gingenniet samen. Ik had geprobeerd om meer te sporten, maar hetwas een slechte match. Net zoals chips en pudding: een beroer-de combinatie.

Weer ging de hand omhoog, als een agent die het verkeer re-gelt. Hou je mond.

Ik vernauwde mijn ogen, maar ze schreef al iets op en schonkgeen aandacht aan me. ‘Deze zaterdag? O, dat is geweldig, schat,dank je wel. En misschien een dagpas voor de rest van het

19


gezin? Ja, een volwassene en twee kinderen. Helemaal top, ont-zettend bedankt, tot gauw.’

Mijn moeder was min of meer een legende. Je herinnert jehaar waarschijnlijk nog wel als een van de Martini-meisjes uithet begin van de jaren tachtig, toen de regels rond adverterennog niet zo streng waren ten aanzien van het opseksen van al-coholische drankjes. Zij was de hele mooie in het witte badpak,die in een fles Bianco dook, en stond in de vier jaar dat de cam-pagne liep op enorme reclameborden in heel Birmingham. Opschool werd ik ermee gepest – ‘Ik zag vanmorgen de tieten vanje moeder!’ – dat werk. Ik vond dat niet erg, want ik was ont-zettend trots op haar. En trouwens, de advertenties hadden hetgrote huis in Edgbaston betaald waar ze sindsdien woonde enze waren ook de springplank geweest naar de carrière die zelater als actrice had. Inmiddels was haar lange haar ingekort toteen korte, kastanjekleurige bob en had ze een paar rimpeltjes inhaar hals, maar ze had nog altijd prachtige benen en zwoeleamandelvormige ogen. En het was duidelijk dat ze ook nog al-tijd dacht dat ik een kind was dat gewoon deed wat zij wilde.

Ze zette haar mobieltje uit, met een triomfantelijke blik ophaar gezicht. ‘Ziezo, je staat gereserveerd bij Jacob op zaterdag-morgen om tien uur,’ zei ze, en ze kwam overeind om een kris-tallen karaf naar me op te heffen. ‘Sherry?’

‘Maar ik wil helemaal niet naar de sportschool!’ zei ik, vier-endertig jaar oud, maar op de toon van een dwarse tiener. ‘Ikheb helemaal geen zin in die Jacob.’

Ze hield nog altijd met opgetrokken wenkbrauwen de karafvast, alsof ze me niet had gehoord. ‘Nee, dank je,’ mompelde iktandenknarsend.

Ze klotste wat sherry in een glas voor zichzelf en nipte ervan.Daarna kwam ze naast me op de enorme rode bank zitten envouwde haar benen elegant onder zich.

‘Liefje,’ zei ze zakelijk. ‘Je kwam hier voor hulp. Ik ga je nietà la Paul geruststellen door “Maak je geen zorgen, ik vind jemooi” te zeggen.’

20


Ik wendde mijn blik af en voelde irritatie. Dat waren inder-daad precies Pauls woorden geweest toen ik mijn hart bij hemhad uitgestort. ‘Trek het je niet aan, ik vind je nog altijd mooi.Wat eten we vanavond?’ Hij had amper geluisterd en het leekhem ook niet veel te kunnen schelen, hij had gewoon de woor-den opgelepeld waarvan hij dacht dat ik ze wilde horen.

‘Ik ben je moeder,’ zei ze, alsof ik daaraan moest worden her-innerd. ‘Ik mag je de waarheid zeggen. Ja, je bent mijn schat vaneen Maddie, de liefste dochter en het beste mens dat ik ken.’

Mijn ogen prikten van het onverwachte compliment.‘En ja, je bent veel te zwaar en hebt geen conditie. Ik ga je

daarbij helpen.’Ik viel stil en wou dat ik toch een sherry had genomen. Een

liter, graag.‘De afspraak staat voor zaterdag, dus,’ herhaalde ze, en daar-

mee was de kous af.

21


Door dik en dun

Documents

Transcript of Door dik en dun