17

hIKe  &  TreKKIng

IJzIngwekkend mooIVal d’Hérens

Tekst en foto’s: Lex van den Bosch / beeldenverhaal.nl

Het is een goed bewaard geheim in de luwte van een van Europa’s grootste skigebieden: Val d’Hérens. Een dal vol tradities en ruige natuur, die het perfecte decor vormt voor een fikse tocht op de sneeuwschoen.

Als je vanaf het Rhônedal het Hérensdal in rijdt, word je direct voor een keuze gesteld: óf je slaat rechtsaf richting Thyon-Les Collons voor een weekje skiën in Les Quatre Vallées, óf je rijdt rechtdoor, een steeds smaller wordend dal in, voor een misschien wel bijzonderder avontuur op sneeuwschoenen. Het Val d’Hérens is namelijk een van de meest oorspronkelij-ke gebieden in de Alpen. Niet alleen vormt het afwis-selende landschap het ideale decor voor een tocht op raquettes, het is ook een gebied vol bijzondere tradities en gebruiken. Zo wordt in het dal nog patois gesproken, een voor ons volstrekt onverstaanbaar lokaal dialect dat vooral rond Evolène nog in zwang is. Wie echt iets speciaals wil meemaken, neemt rond carnaval zijn intrek in dit dorp, wanneer de peluches – in dierenvachten gehulde jonge mannen – het dorp wekenlang onveilig maken. De uit hout gesneden dierenmaskers die ze hierbij dragen, dateren nog uit de tijd dat Keltische stammen het dal bevolkten.

85 km aan sneeuwwandelroutesMaar traditioneel of niet, het Val d’Hérens ligt natuurlijk wel in Zwitserland. De bewoners mogen

dan graag vasthouden aan hun eigen taal en oude gebruiken, dat betekent nog niet dat de moderne tijd hier zijn intrede niet heeft gedaan. Lokale en kantonale toerismebureaus hebben de handen ineengeslagen om een toeristische infrastructuur aan te leggen in het dal. En dat heeft zo zijn voordelen. Inmiddels is er zo’n 85 kilometer aan sneeuwwandel-routes aangelegd, verdeeld over 16 paden, waarvan de markering goed wordt bijgehouden. Ze variëren in lengte van 2,5 tot 9 kilometer. Dat lijkt misschien weinig, maar afhankelijk van de dikte en de versheid van het sneeuwdek kun je aan de langere wande-lingen nog een flinke kluif hebben, zeker als het pad een tijd onbelopen is geweest en er zojuist een lekkere laag poeder bij is gevallen. De tracks zijn gebundeld in een boekje, compleet met hoogtepro-fielen en kaartjes, dat ook in pdf-formaat te krijgen is via internet. Met het boekje in de hand is verdwalen eigenlijk geen optie meer. Wel zo prettig als je weinig ervaring hebt in de sneeuw, want bij plotseling optredende mist en dalende temperaturen kan een dwaalpartij tijdens de (korte!) winterdagen best nog wel eens verkeerd aflopen.

30

Venediger Höhenweg

HuttentrektocHt

Van

Hu

t n

aar

Hu

t ro

nd

d

e G

roßV

en

ed

iGe

r

Tekst en foto’s: Timo de Boer

De Venediger Höhenweg is een van de mooiste huttentrektochten die je in Oostenrijk kunt maken. HIKE & trekking maakte een driedaagse verkeninngstocht.

Op 15 augustus kun je als vrouw en tevens katholiek gelovige de bergen maar beter vermijden. Het is dan namelijk Maria Hemelvaart en op een dag als deze de bergen in trekken zou vrouwen ongeluk brengen. In een land als Oostenrijk, dat bijna alleen maar bestaat uit bergen, is het echter geen gemakkelijke opgave om niet omringd te worden door bergen. Maar we tarten natuurlijk helemaal het noodlot door uitgerekend vandaag te starten met een driedaagse huttentrektocht door het meest spectaculaire berggebied van Oostenrijk: de Hohe Tauern.

Bruine cHocoladerepenUitgangspunt van onze wandeling is het Matreier Tauernhaus op 1512 me-ter hoogte. Alleen een blik op de kaart verraadt deze ochtend welke bergen er achter de laaghangende bewolking schuilen. De weg naar Innergeschlöß laat het Oostenrijk zien zoals we dat kennen van de kalenders en ansicht-kaarten. We zien groene alpenweiden waarin paarse Milka-koeien hard wer-ken aan de productie van hun bruine chocoladerepen. De houten huizen van Innergeschlöß – uiteraard versierd met bloembakken met rode bloemen die eeuwig in bloei lijken te staan – maken het karakteristieke beeld dat we van Oostenrijk hebben compleet.

paarse tonGIn plaats van de directe route te nemen naar de Neue Prager Hüttte slaan we een slingerend pad in (de Ochsen-weg) dat door het bos omhoog klimt. Bosbessen, bramen, kruisbessen en frambozen hangen hier te wachten op hongerige wandelaars. Als we met paarse handen en een paarse tong het bos achter ons laten, lopen we via de loop van de rivier door het Viltragentall omhoog. We klauteren over grote keien terwijl het water onder en over onze voeten stroomt. Onze Gore-Tex schoenen bieden uitkomst in dit terrein. Aan de bovenloop van de rivier pikken we de Venediger Höhenweg op en

gezekerd via staalkabels langs de steile bergwand, winnen we langzaam hoogte.

Blauw ijsHet weer knapt geleidelijk op en als we de hoek omslaan, krijgen we plotseling een schitterend uitzicht op de wit besneeuwde bergen en het blauwe ijs van de Schlaten Kees. In de sneeuw op deze gletsjer leidt een spoor omhoog naar de top van de 3674 meter hoge Großvenediger. Als we aankomen bij de Alte Prager Hütte doen we de rugzak af en genieten van het geweldige uitzicht en speuren met de verrekijker de berg af op zoek naar klimmers. Dagelijks bereiken vele tientallen mensen de top. Volgens onze gids Heinz is de Großvenediger geen moeilijke berg om te beklimmen. Ster-ker nog, de berg is zelfs ooit beklom-men door een geit! Zo’n twintig jaar ge-leden was hier een gids die ongeveer vijftig keer per jaar op de top stond van de Großvenediger. Bij een beklimming liep een van de geiten – die normaal rond de hut scharrelen – mee omhoog. Dat gebeurde wel meer, maar waar de rotsen bedekt zijn met sneeuw en ijs draaiden de geiten weer om. Deze keer echter niet. Ook toen de gids het dier weer naar beneden gebracht, klom het koppige dier toch weer omhoog. Vervolgens heeft de gids de geit aan een touw meegenomen naar de top. Vandaag zien wij enkel nog mensen van de berg afkomen.

GoudGele scHnapsStart- of eindpunt van de beklimming van de Großvenediger is de Neue Prager Hütte, die driehonderd hoogte-meter boven de Alte Prager Hütte ligt. Hier worden we door de waardin ver-welkomd met een goudgele schnaps. Het is een ritueel dat we de komende dagen bij iedere hut zullen meemaken. Maar het heeft nog meer voordelen om met een lokale gids te reizen die bij iedere hut bekend is. Om tien uur ’s avonds, wanneer ons

Out Of the bOx

Foto: Thomas Senf / Mammut

De ijsreuzen van eiDfjorD

Hoewel de fjord de Eidfjord nog maar kort geleden werd ontdekt, is het nu al een van de beste ijsklimgebieden ter wereld. De fjord ligt op drie uur van het Noorse stad Bergen. Afgelopen winter trok de Zwitserse outdoorfotograaf Thomas Senf met een aantal van de beste klimmers uit het Mammut klimteam naar Noorwegen om de ijsreuzen van de Eidjfjord te bedwingen. Gewapend met lampen en fakkels gingen zij middenin de nacht op stap. “Door vanaf boven af te dalen aan een touw, konden we de verlichting aanbrengen”, aldus klim-mer Dani Arnold die het huidige snelheidsrecord op de Eiger- noordwand in handen heeft. “Door de bizarre ijssculpturen, vaak nog het beste te vergelijken met een druipsteengrot, was dit niet gemakkelijk. Het richten van de lichtbundels is precisiewerk. Centimeter voor centimeter moesten we de lampen in de juiste positie plaatsen. Naar beneden sijpelend water zorgde ervoor dat de verlichting om de haverklap kapot ging.” Met veel inspanning werd de winterse Eidfjord zo omgetoverd in een kleurrijk ijspaleis in de smaken pistache, caramel en smurfen. Daar wil je als ijsklimmer natuurlijk graag je tanden – van je ijsbijlen en stijgijzers – in zetten.

De ijsreuzen uit de Noorse mytholo-gie lijken ’s winters tot leven te ko-men in de Eidfjord. De watervallen die hier in de zomer naar beneden storten, bevriezen dan en verande-ren in de meest wonderlijke creaties van ijs.

34