Presentatie De wijkverpleegkundige anno nu - Plenair - Mariska de Bont
A8 DWT WOMEN’S RIGHTS CENTRE GENDEROPTIEK …Mariska Muskiet in augustus 2011. Dit heeft ons diep...
1
O p 16 februari luiden wij het Chinees Nieuwjaar 2018 in, waarin wij ons zullen laten leiden door de kenmerken van het Jaar van de Hond. De hond is trouw, loyaal, verdraagzaam en heeft een afkeer van ongerechtigheid en oneerlijkheid. Als iets hem niet zint, kan hij defensief en veeleisend worden. Deze karaktertrek zorgt gelukkig ook voor de waakzaamheid die in deze tijd noodzakelijk is bij het verdedigen van onze idealen als gelijkheid, democratie en rechtvaardig- heid. Zo zullen idealen in 2018 weer een grotere rol spe- len, en zal samenwerking meer zin aan ons leven geven. Een jaar waarin Women’s Rights Centre (WRC) 21 jaar is geworden. Chinezen zien de hond ook als diep loyaal naar familieleden toe. Hij is eerlijk, beschermend en betrouwbaar. Loyaliteit naar familieleden toe behoort ook voor WRC tot één van haar principes. De familie heeft echter voor ons een bredere betekenis. Niet alleen bloedverwanten, maar ook aangenomen familie en zij die wonen in tehuizen beschouwen wij als zeer waarde- volle familieleden. Loyaliteit betekent voor ons loyaal zijn aan de mensenrechten van de meest kwetsbaren in onze families en samenleving. Loyaal zijn omvat ook gelijkwaardigheid en rechtvaardigheid voor elk lid van de familie ongeacht zijn leeftijd, status, gender, seksuele geaardheid of gezondheidsstatus. Vrouwen en kinderen blijken binnen de familie zeer kwetsbaar te zijn voor geweld. Daarom richt WRC zich al 21 jaar op het opheffen van alle vormen van met name huiselijk geweld tegen vrouwen en kinderen en het lobbyen om de mensenrechten van deze groepen te verdedigen. Van- uit een wetenschappelijke-, mensenrechten- en gender- optiek, is onze missie het streven naar gelijkwaardig- heid tussen mannen en vrouwen en gelijke toegang tot bronnen voor zowel mannen, vrouwen als de kwetsbare groepen, die regelmatig gestigmatiseerd en gediscrimi- neerd worden. Het begin WRC werd op 27 januari 1997 opgericht door Carla Bakboord, Betty Cederboom, Nadia Raveles en Karin Refos. In de beginjaren was Nadia Raveles toegewezen als directeur ad interim. Zij heeft zich vanaf de jaren tachtig enorm ingezet voor slachtoffers van huiselijk geweld; waarvoor onze hartelijke dank. De organisatie onderging sinds het begin van 2000 een aantal interne wijzigingen en namen nu zitting in haar bestuur, Carla Bakboord, Henna Guicherit en Mariska Muskiet. An Matil, werd in april als directeur toegevoegd, uitgeleend door het ministerie van Sociale Zaken en Volkshuisvesting. Van- wege andere verplichtingen verliet zij de organisatie. En ontwikkelde het bestuur diverse activiteiten met ondersteuning van vrijwilligers. In het begin hebben Maggie Schmeitz, Virgien Berkenveld en Humphrey Simson, enorm bijge- dragen op het gebied van bestrij- ding van huiselijk geweld. Helaas overleed ons bestuurslid Mariska Muskiet in augustus 2011. Dit heeft ons diep geraakt. Wij missen haar nog steeds. Mariska was onze onvermoeibare juridi- sche expert met encyclopedische kennis op gebied van wetgeving en mensenrechten. Een zeer gedreven jonge vrouw die naast haar eigen promotieonderzoek en verplichtin- gen als docent van de Juridische Faculteit van de Anton de Kom Universiteit, zich toch elk moment vrijmaakte als wij op haar een beroep deden. Vanaf 2001 leidde Mariska de Commissie Ontwerp- wet Bestrijding Huiselijk Geweld, die door WRC was geïnstalleerd. Veel dank zijn wij haar verschul- digd. In de commissie hadden ook zitting; mr. Carmen Rasam (advo- caat generaal), mr. Maytrie, Kul- dipsingh, (rechter-commissaris), mr. Nancy Tai-Apin (docent juridi- sche faculteit) en Henna Guicherit en Carla Bakboord, beiden cultu- reel antropoloog en genderdeskun- dige. Kerntaken Wij verzorgen al 21 jaar trainingen, verrichten onderzoek, geven advies en ondersteunen organisaties en de overheid op het gebied van inter- ventie bij huiselijk geweld, gender en seksualiteit, vrouwen en mensenrechten in zowel Suriname als het Caribisch Gebied. Hoewel er wereld- wijd families zijn die in harmonie met elkaar leven en conflicten via dialoog weten op te lossen, ervaren ande- re dagelijks huiselijk geweld. Zo ook in Suriname. Aan de hand van ons eigen onderzoek, ervaring en studie passen wij onze trainingen aan. Zo maken wij een onderscheid tussen twee typen van huiselijk geweld, omdat het voor de hulpverleners en beleidsmakers belangrijk is te weten hoe zij moeten handelen wanneer zij geconfronteerd worden met slachtoffers en daders van huiselijk geweld. Beide typen vereisen immers ver- schillende soorten interventies. Zo heb je gewone ruzies tussen koppels en gezinsleden onderling waarbij machtsverhoudingen geen rol spelen. Bij dit type kun- nen zowel man als vrouw, jong en oud elkaars slachtof- fer en pleger zijn. De belangrijke factor, angst, speelt hier geen rol. Bij het type dat wij terreurgeweld noe- men, spelen machtsverhoudingen wel een zeer belang- rijke rol en is angst de cruciale factor. Moord, zware mishandeling, verkrachting, voortdurend controle heb- ben over de ander en bedreiging komen dan ook veel- vuldig voor bij dit type geweld. Het is enorm belangrijk dat organisaties met name die in de eerstelijn opereren waaronder de politie, de Spoedeisende Hulp en geeste- lijken zich bewust zijn van dit onderscheid om hun aan- pak van huiselijk geweld te verbeteren. Zij moeten zich regelmatig her- en bijscholen. Samenwerken Hoewel WRC geen eerstelijnszorg biedt, werd onze hulp weleens ingeroepen om slachtoffers van huiselijk geweld te begeleiden. Dit omdat er onvol- doende 24 uurs hulp beschikbaar was en is. Niet elk politiestation werkte met protocollen, maar wij kregen veel hulp en begrip van politieagenten, die door ons waren getraind. In 2001 richtte WRC een Landelijk Netwerk Bestrijding Huiselijk Geweld Tegen Vrouwen op om vanuit een multidisciplinaire aanpak de hulp- vraag van slachtoffers efficiënt te beantwoorden. Samenwerken bleek moeilijk te zijn, omdat er individu- ele organisaties waren die geen veranderingen wilden aanbrengen in de werkwijze van hun organisaties, dat slachtoffers van huiselijk geweld alleen hen toebehoor- de en daardoor bang waren dat zij hun identiteit zouden verliezen wanneer zij zich zouden committeren aan dit multidisciplinair netwerk. Een netwerk dat cliënten beter en efficiënter zou ondersteunen en begeleiden. Helaas bewandelden deze organisaties, vanwege gebrek aan bewustzijn over het belang van dit multidisciplinair netwerk in dienst van de slachtoffers, een negatief pad; slechts uit eigen belang. Het netwerk bloedde dood. Dat was zeer triest omdat de doelgroep hiermee niet gehol- pen was. Later zijn wij met verschillende organisaties voor zowel korte als langere termijn samenwerkings- verbanden aangegaan. Onze ervaring leert dat netwer- ken een uitstekende strategie is om onze doelen te berei- ken. Alleen zullen individuele organisaties binnen die netwerken moeten beseffen dat zij hun eigen identiteit en organisatie daarin niet zullen verliezen. Zij moeten begrijpen dat zij juist eerder hun doelen zullen bereiken wanneer zij gezamenlijk hun kennis, wijsheid en pro- jecten met hun collega-organisaties delen. Daarom zal de hondenwind in 2018 trouw, verdraagzaamheid en rechtvaardigheid over ons waaien om samenwerkings- verbanden te stimuleren.-. A8 DWT maandag 5 februari 2018 WOMEN’S RIGHTS CENTRE GENDEROPTIEK JAARGANG 14 N0.11 De rubriek ‘Genderoptiek’ is één van de middelen van het Women's Rights Centre om gendergelijkheid en gendergelijkwaardigheid te bevorderen, vrouwenrechten te bepleiten en alle vormen van geweld tegen vrou- wen uit te bannen. Deze pagina komt tot stand onder auspiciën van het Women's Rights Centre (WRC). Redactie en samenstelling: Carla Bakboord MSc. en Drs. Henna Guicherit [email protected] Vormgeving: Armand Kartopawiro Het VN-Vrouwenverdrag (CEDAW) staat deze maand extra in de belangstelling omdat op 28 februa- ri een delegatie van de overheid in Geneve in dialoog zal treden met de Cedaw commissie over het vierde, vijfde en zesde gecombineerde Landenrapport van Suriname. Women’s Rights Centre en Ultimate Pur- pose zullen, met de ondersteuning van IWRAW Asia Pacific weer een tweepersoons ngo-delegatie afvaar- digen om de sessies van de commissie bij te wonen en deel te nemen aan de Cedaw Implementation and Monitoring Workshop ‘Global to Local’. Op 1 maart vieren wij, aan de vooravond van de Internationale Dag van de Vrouw, het feit dat ons land vijfentwintig jaar geleden (1 maart 1993) zonder restricties is toegetreden tot het Verdrag inzake de Eliminatie van Alle Vormen van Discriminatie van Vrouwen (Cedaw). Dit verdrag, gebaseerd op de Uni- versele Verklaring van de Rechten van de Mens, is op 18 december 1979 in de VN aangenomen. Nadat twintig lidstaten het hadden geratificeerd trad het op 3 september 1981 in werking. Anno 2018 zijn bijna alle lidstaten van de VN (189 van de 199) toegetre- den. Daardoor behoort Cedaw met het VN Kinder- rechtenverdrag tot de meest geratificeerde VN-ver- dragen. Dat zegt wel wat over de wereldwijde erken- ning dat er nog heel veel schort aan de beleving van vrouwen – en kinderrechten. En aan het besef dat vrouwen en kinderen ook mensen zijn. Opvallend is wel dat de Verenigde Staten deze verdragen niet heeft geratificeerd. De pogingen van de democratische presidenten Clinton en Obama ten spijt; de vereiste tweederde meerderheid van de Senaat werd niet ver- kregen. Constructie De ongelijke waardering van vrouwelijke en manne- lijke mensen is een eeuwenoude, diepgewortelde en hardnekkige sociale constructie die zich manifes- teert in het geloof dat mannen superieur zijn en vrouwen aan hen ondergeschikt. Dit is in strijd met de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Deze genderongelijkheid is niet op een goede dag uit de lucht komen vallen en zal ook niet plotse- ling verdwijnen. Er is heel veel strijd en actie nodig om de verschillende krachten die dit in stand houden te verslaan. Cedaw is een welkom instrument in han- den van feministen en activisten in hun legitieme strijd tegen de ongelijke verhoudingen tussen de seksen. En tegen discriminatie van vrouwen op basis van hun vrouw zijn. Met de ratificatie van Cedaw heeft de staat Suri- name zich ook aan deze strijd gecommitteerd. Daar staan opeenvolgende regeringen onvoldoende bij stil. Anders had de Staat zich meer onderscheiden door bijvoorbeeld het instellen van bijzondere maat- regelen om te komen tot versnelde gelijkheid. De ondervertegenwoordiging van vrouwen in de rege- ring en DNA is een duidelijk voorbeeld van zo een ongelijkheid die volledig in strijd is met Cedaw. Toch is positieve actie (Art. 4) in deze tot nu toe uit- gebleven. Ja, maar die DNA-leden zijn toch verkozen hoor ik u zeggen. Klopt, maar waarom hebben de door mannen gedomineerde politieke partijen zich niet ingespannen om meer vrouwen verkiesbaar te stel- len? En ze op de kiezerslijst op ‘verkiesbare’ plaat- sen op te brengen? Omdat het gros van die ‘superi- eure’ mannelijke politici in de waan leeft dat regeren een aangelegenheid is van mannen die over ‘aange- boren’ politieke vaardigheden zouden beschikken. En velen, die wel beter weten, zijn niet bereid de machtsposities eerlijk met vrouwen te delen. Maar artikel 7 van Cedaw is hier heel duidelijk in: ‘Vrou- wen hebben in het bijzonder het recht om op gelijke voet met mannen te participeren in het politieke en openbare leven.’ Discriminatie Niet alleen zij die de strijd aangaan tegen alle vormen van discriminatie van vrouwen, maar ook alle volks- vertegenwoordigers en kabinetsleden moeten de defi- nitie van discriminatie van vrouwen (art.1) van het verdrag goed bestuderen. Onder discriminatie van vrouwen wordt verstaan: “Elke vorm van onderscheid, uitsluiting of beperking op grond van geslacht, die tot gevolg of tot doel heeft de erkenning, het genot of de uitoefening door vrouwen van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden op politiek, economisch, sociaal of cultureel gebied, op het terrein van de bur- gerrechten of welk ander gebied dan ook, ongeacht hun huwelijkse staat, op de grondslag van gelijkheid van mannen en vrouwen aan te tasten of teniet te doen.” Het kan zijn dat onze wetgevers en beleidsmakers niet de intentie hebben om vrouwen te discrimineren en hen het genot van hun rechten te ontnemen. Maar, als dit wel het effect is van wetgeving en overheidsbe- leid, dan moeten zij beseffen dat er sprake is van dis- criminatie. De Staat heeft dan de plicht om er voor zorg te dragen dat dit wordt recht getrokken en ervoor te zorgen dat vrouwen wettelijk verzekerd zijn van bescherming. Want met de ratificatie van Cedaw heeft de Staat zich verplicht om alle vormen van discrimina- tie van vrouwen te veroordelen en direct passende maatregelen te treffen om onze wetgeving en over- heidsbeleid in harmonie te brengen met Cedaw. De Staat heeft zich ook verplicht periodiek een verslag te overleggen aan de Cedaw commissie over de maatre- gelen die zij heeft genomen ter uitvoering van Cedaw en de vooruitgang die is geboekt. Rol ngo’s Ngo’s moeten ook bijdragen aan de naleving van Cedaw. En ervoor zorgen dat wanneer er sprake is van discriminatie van vrouwen, in welke vorm dan ook, zij de rechten van vrouwen bepleiten en de overheid ter verantwoording roepen. Ngo’s hebben ook tot taak om: - de Cedaw commissie alternatieve of schaduw rap- porten te doen toekomen; - de Cedaw-sessies bij te wonen en te lobbyen bij de leden van de commissie; - de dialoog van de commissie met de overheidsdele- gatie te volgen; en vervolgens - het werk op te pakken dat voortvloeit uit de aanbe- velingen en de concluding comments van de commis- sie en deze te monitoren.-. Het VN-Vrouwenverdrag; gelijkheid en non-discriminatie door Henna Guicherit Foto / R.Biharie Deelnemers aan de simulatiesessie georganiseerd door het Bureau Genderaangelegenheden ter voorbereiding de dialoog met de Cedaw commissie.-. 21 jaar strijd voor vrouwenrechten door Carla Bakboord Foto / Peter Thielen en WRC Collectie V.l.n.r. Henna Guicherit, Carla Bakboord en Mariska Muskiet.-. Foto / Collectie Refos Karin Refos, medeoprichter WRC.-. Foto / Collectie Raveles Nadia Raveles, medeoprichter WRC.-.
Transcript of A8 DWT WOMEN’S RIGHTS CENTRE GENDEROPTIEK …Mariska Muskiet in augustus 2011. Dit heeft ons diep...
Op 16 februari luiden wij het Chinees Nieuwjaar2018 in, waarin wij ons zullen laten leiden doorde kenmerken van het Jaar van de Hond. De
hond is trouw, loyaal, verdraagzaam en heeft een afkeervan ongerechtigheid en oneerlijkheid. Als iets hem nietzint, kan hij defensief en veeleisend worden. Dezekaraktertrek zorgt gelukkig ook voor de waakzaamheiddie in deze tijd noodzakelijk is bij het verdedigen vanonze idealen als gelijkheid, democratie en rechtvaardig-heid. Zo zullen idealen in 2018 weer een grotere rol spe-len, en zal samenwerking meer zin aan ons leven geven.Een jaar waarin Women’s Rights Centre (WRC) 21 jaaris geworden. Chinezen zien de hond ook als diep loyaalnaar familieleden toe. Hij is eerlijk, beschermend enbetrouwbaar. Loyaliteit naar familieleden toe behoortook voor WRC tot één van haar principes. De familieheeft echter voor ons een bredere betekenis. Niet alleenbloedverwanten, maar ook aangenomen familie en zijdie wonen in tehuizen beschouwen wij als zeer waarde-volle familieleden. Loyaliteit betekent voor ons loyaalzijn aan de mensenrechten van de meest kwetsbaren inonze families en samenleving. Loyaal zijn omvat ookgelijkwaardigheid en rechtvaardigheid voor elk lid van
de familie ongeacht zijn leeftijd, status, gender, seksuelegeaardheid of gezondheidsstatus. Vrouwen en kinderenblijken binnen de familie zeer kwetsbaar te zijn voorgeweld. Daarom richt WRC zich al 21 jaar op hetopheffen van alle vormen van met name huiselijkgeweld tegen vrouwen en kinderen en het lobbyen omde mensenrechten van deze groepen te verdedigen. Van-uit een wetenschappelijke-, mensenrechten- en gender-optiek, is onze missie het streven naar gelijkwaardig-heid tussen mannen en vrouwen en gelijke toegang totbronnen voor zowel mannen, vrouwen als de kwetsbaregroepen, die regelmatig gestigmatiseerd en gediscrimi-neerd worden.
Het beginWRC werd op 27 januari 1997 opgericht door CarlaBakboord, Betty Cederboom, Nadia Raveles en KarinRefos. In de beginjaren was Nadia Raveles toegewezenals directeur ad interim. Zij heeft zich vanaf de jarentachtig enorm ingezet voor slachtoffers van huiselijkgeweld; waarvoor onze hartelijke dank. De organisatieonderging sinds het begin van 2000 een aantal internewijzigingen en namen nu zitting in haar bestuur, CarlaBakboord, Henna Guicherit en Mariska Muskiet. AnMatil, werd in april als directeur toegevoegd, uitgeleend
door het ministerie van SocialeZaken en Volkshuisvesting. Van-wege andere verplichtingen verlietzij de organisatie. En ontwikkeldehet bestuur diverse activiteiten metondersteuning van vrijwilligers. Inhet begin hebben MaggieSchmeitz, Virgien Berkenveld enHumphrey Simson, enorm bijge-dragen op het gebied van bestrij-ding van huiselijk geweld. Helaas overleed ons bestuurslidMariska Muskiet in augustus 2011.Dit heeft ons diep geraakt. Wijmissen haar nog steeds. Mariskawas onze onvermoeibare juridi-sche expert met encyclopedischekennis op gebied van wetgeving enmensenrechten. Een zeer gedrevenjonge vrouw die naast haar eigenpromotieonderzoek en verplichtin-gen als docent van de JuridischeFaculteit van de Anton de KomUniversiteit, zich toch elk momentvrijmaakte als wij op haar een
beroep deden. Vanaf 2001 leiddeMariska de Commissie Ontwerp-wet Bestrijding Huiselijk Geweld,die door WRC was geïnstalleerd.Veel dank zijn wij haar verschul-digd. In de commissie hadden ookzitting; mr. Carmen Rasam (advo-caat generaal), mr. Maytrie, Kul-dipsingh, (rechter-commissaris),mr. Nancy Tai-Apin (docent juridi-sche faculteit) en Henna Guicheriten Carla Bakboord, beiden cultu-reel antropoloog en genderdeskun-dige.
KerntakenWij verzorgen al 21 jaar trainingen,verrichten onderzoek, geven adviesen ondersteunen organisaties en deoverheid op het gebied van inter-ventie bij huiselijk geweld, gender
en seksualiteit, vrouwen en mensenrechten in zowelSuriname als het Caribisch Gebied. Hoewel er wereld-wijd families zijn die in harmonie met elkaar leven enconflicten via dialoog weten op te lossen, ervaren ande-re dagelijks huiselijk geweld. Zo ook in Suriname. Aande hand van ons eigen onderzoek, ervaring en studiepassen wij onze trainingen aan. Zo maken wij eenonderscheid tussen twee typen van huiselijk geweld,omdat het voor de hulpverleners en beleidsmakersbelangrijk is te weten hoe zij moeten handelen wanneerzij geconfronteerd worden met slachtoffers en dadersvan huiselijk geweld. Beide typen vereisen immers ver-schillende soorten interventies. Zo heb je gewone ruziestussen koppels en gezinsleden onderling waarbijmachtsverhoudingen geen rol spelen. Bij dit type kun-nen zowel man als vrouw, jong en oud elkaars slachtof-fer en pleger zijn. De belangrijke factor, angst, speelthier geen rol. Bij het type dat wij terreurgeweld noe-men, spelen machtsverhoudingen wel een zeer belang-rijke rol en is angst de cruciale factor. Moord, zwaremishandeling, verkrachting, voortdurend controle heb-ben over de ander en bedreiging komen dan ook veel-vuldig voor bij dit type geweld. Het is enorm belangrijkdat organisaties met name die in de eerstelijn opererenwaaronder de politie, de Spoedeisende Hulp en geeste-lijken zich bewust zijn van dit onderscheid om hun aan-pak van huiselijk geweld te verbeteren. Zij moeten zichregelmatig her- en bijscholen.
SamenwerkenHoewel WRC geen eerstelijnszorg biedt, werd onzehulp weleens ingeroepen om slachtoffersvan huiselijk geweld te begeleiden. Dit omdat er onvol-doende 24 uurs hulp beschikbaar was en is. Niet elkpolitiestation werkte met protocollen, maar wij kregenveel hulp en begrip van politieagenten, die door onswaren getraind. In 2001 richtte WRC een LandelijkNetwerk Bestrijding Huiselijk Geweld Tegen Vrouwenop om vanuit een multidisciplinaire aanpak de hulp-vraag van slachtoffers efficiënt te beantwoorden.Samenwerken bleek moeilijk te zijn, omdat er individu-ele organisaties waren die geen veranderingen wildenaanbrengen in de werkwijze van hun organisaties, datslachtoffers van huiselijk geweld alleen hen toebehoor-de en daardoor bang waren dat zij hun identiteit zoudenverliezen wanneer zij zich zouden committeren aan ditmultidisciplinair netwerk. Een netwerk dat cliëntenbeter en efficiënter zou ondersteunen en begeleiden.Helaas bewandelden deze organisaties, vanwege gebrek
aan bewustzijn over het belang van dit multidisciplinairnetwerk in dienst van de slachtoffers, een negatief pad;slechts uit eigen belang. Het netwerk bloedde dood. Datwas zeer triest omdat de doelgroep hiermee niet gehol-pen was. Later zijn wij met verschillende organisatiesvoor zowel korte als langere termijn samenwerkings-verbanden aangegaan. Onze ervaring leert dat netwer-ken een uitstekende strategie is om onze doelen te berei-ken. Alleen zullen individuele organisaties binnen dienetwerken moeten beseffen dat zij hun eigen identiteiten organisatie daarin niet zullen verliezen. Zij moetenbegrijpen dat zij juist eerder hun doelen zullen bereikenwanneer zij gezamenlijk hun kennis, wijsheid en pro-jecten met hun collega-organisaties delen. Daarom zalde hondenwind in 2018 trouw, verdraagzaamheid enrechtvaardigheid over ons waaien om samenwerkings-verbanden te stimuleren.-.
A8 DWT maandag 5 februari 2018
WOMEN’S RIGHTS CENTRE GENDEROPTIEK JAARGANG 14 N0.11
De rubriek ‘Genderoptiek’ is één van de middelen van het Women'sRights Centre om gendergelijkheid en gendergelijkwaardigheid te
bevorderen, vrouwenrechten te bepleiten en alle vormen van geweld tegen vrou-
wen uit te bannen.Deze pagina komt tot stand onder auspiciën van het Women's Rights
Centre (WRC).
Redactie en samenstelling: Carla Bakboord MSc. en Drs. Henna Guicherit
Vormgeving: Armand Kartopawiro
Het VN-Vrouwenverdrag (CEDAW) staat dezemaand extra in de belangstelling omdat op 28 februa-ri een delegatie van de overheid in Geneve in dialoogzal treden met de Cedaw commissie over het vierde,vijfde en zesde gecombineerde Landenrapport vanSuriname. Women’s Rights Centre en Ultimate Pur-pose zullen, met de ondersteuning van IWRAW AsiaPacific weer een tweepersoons ngo-delegatie afvaar-digen om de sessies van de commissie bij te wonenen deel te nemen aan de Cedaw Implementation andMonitoring Workshop ‘Global to Local’.
Op 1 maart vieren wij, aan de vooravond van deInternationale Dag van de Vrouw, het feit dat onsland vijfentwintig jaar geleden (1 maart 1993) zonderrestricties is toegetreden tot het Verdrag inzake deEliminatie van Alle Vormen van Discriminatie vanVrouwen (Cedaw). Dit verdrag, gebaseerd op de Uni-versele Verklaring van de Rechten van de Mens, is op18 december 1979 in de VN aangenomen. Nadattwintig lidstaten het hadden geratificeerd trad het op3 september 1981 in werking. Anno 2018 zijn bijnaalle lidstaten van de VN (189 van de 199) toegetre-den. Daardoor behoort Cedaw met het VN Kinder-rechtenverdrag tot de meest geratificeerde VN-ver-dragen. Dat zegt wel wat over de wereldwijde erken-ning dat er nog heel veel schort aan de beleving vanvrouwen – en kinderrechten. En aan het besef datvrouwen en kinderen ook mensen zijn. Opvallend is
wel dat de Verenigde Staten deze verdragen niet heeftgeratificeerd. De pogingen van de democratischepresidenten Clinton en Obama ten spijt; de vereistetweederde meerderheid van de Senaat werd niet ver-kregen.
ConstructieDe ongelijke waardering van vrouwelijke en manne-lijke mensen is een eeuwenoude, diepgewortelde enhardnekkige sociale constructie die zich manifes-teert in het geloof dat mannen superieur zijn envrouwen aan hen ondergeschikt. Dit is in strijd metde Universele Verklaring van de Rechten van deMens. Deze genderongelijkheid is niet op een goededag uit de lucht komen vallen en zal ook niet plotse-ling verdwijnen. Er is heel veel strijd en actie nodigom de verschillende krachten die dit in stand houdente verslaan. Cedaw is een welkom instrument in han-den van feministen en activisten in hun legitiemestrijd tegen de ongelijke verhoudingen tussen deseksen. En tegen discriminatie van vrouwen op basisvan hun vrouw zijn. Met de ratificatie van Cedaw heeft de staat Suri-name zich ook aan deze strijd gecommitteerd. Daarstaan opeenvolgende regeringen onvoldoende bijstil. Anders had de Staat zich meer onderscheidendoor bijvoorbeeld het instellen van bijzondere maat-regelen om te komen tot versnelde gelijkheid. Deondervertegenwoordiging van vrouwen in de rege-ring en DNA is een duidelijk voorbeeld van zo eenongelijkheid die volledig in strijd is met Cedaw.Toch is positieve actie (Art. 4) in deze tot nu toe uit-gebleven. Ja, maar die DNA-leden zijn toch verkozen hoorik u zeggen. Klopt, maar waarom hebben de doormannen gedomineerde politieke partijen zich nietingespannen om meer vrouwen verkiesbaar te stel-len? En ze op de kiezerslijst op ‘verkiesbare’ plaat-sen op te brengen? Omdat het gros van die ‘superi-eure’ mannelijke politici in de waan leeft dat regereneen aangelegenheid is van mannen die over ‘aange-boren’ politieke vaardigheden zouden beschikken.En velen, die wel beter weten, zijn niet bereid demachtsposities eerlijk met vrouwen te delen. Maarartikel 7 van Cedaw is hier heel duidelijk in: ‘Vrou-
wen hebben in het bijzonder het recht om op gelijkevoet met mannen te participeren in het politieke enopenbare leven.’
DiscriminatieNiet alleen zij die de strijd aangaan tegen alle vormenvan discriminatie van vrouwen, maar ook alle volks-vertegenwoordigers en kabinetsleden moeten de defi-nitie van discriminatie van vrouwen (art.1) van hetverdrag goed bestuderen. Onder discriminatie vanvrouwen wordt verstaan: “Elke vorm van onderscheid,uitsluiting of beperking op grond van geslacht, die totgevolg of tot doel heeft de erkenning, het genot of deuitoefening door vrouwen van de rechten van de mensen de fundamentele vrijheden op politiek, economisch,sociaal of cultureel gebied, op het terrein van de bur-gerrechten of welk ander gebied dan ook, ongeachthun huwelijkse staat, op de grondslag van gelijkheidvan mannen en vrouwen aan te tasten of teniet tedoen.” Het kan zijn dat onze wetgevers en beleidsmakersniet de intentie hebben om vrouwen te discriminerenen hen het genot van hun rechten te ontnemen. Maar,als dit wel het effect is van wetgeving en overheidsbe-leid, dan moeten zij beseffen dat er sprake is van dis-criminatie. De Staat heeft dan de plicht om er voorzorg te dragen dat dit wordt recht getrokken en ervoor
te zorgen dat vrouwen wettelijk verzekerd zijn vanbescherming. Want met de ratificatie van Cedaw heeftde Staat zich verplicht om alle vormen van discrimina-tie van vrouwen te veroordelen en direct passendemaatregelen te treffen om onze wetgeving en over-heidsbeleid in harmonie te brengen met Cedaw. DeStaat heeft zich ook verplicht periodiek een verslag teoverleggen aan de Cedaw commissie over de maatre-gelen die zij heeft genomen ter uitvoering van Cedawen de vooruitgang die is geboekt.
Rol ngo’sNgo’s moeten ook bijdragen aan de naleving vanCedaw. En ervoor zorgen dat wanneer er sprake is vandiscriminatie van vrouwen, in welke vorm dan ook, zijde rechten van vrouwen bepleiten en de overheid terverantwoording roepen.Ngo’s hebben ook tot taak om:- de Cedaw commissie alternatieve of schaduw rap-porten te doen toekomen;- de Cedaw-sessies bij te wonen en te lobbyen bij deleden van de commissie;- de dialoog van de commissie met de overheidsdele-gatie te volgen; en vervolgens- het werk op te pakken dat voortvloeit uit de aanbe-velingen en de concluding comments van de commis-sie en deze te monitoren.-.
Het VN-Vrouwenverdrag; gelijkheid en non-discriminatiedoor Henna Guicherit
Foto / R.BiharieDeelnemers aan de simulatiesessie georganiseerd door het Bureau Genderaangelegenheden ter voorbereidingde dialoog met de Cedaw commissie.-.
21 jaar strijd voor vrouwenrechtendoor Carla Bakboord
Foto / Peter Thielen en WRC CollectieV.l.n.r. Henna Guicherit, Carla Bakboord en Mariska Muskiet.-.
Foto / Collectie RefosKarin Refos, medeoprichter WRC.-.
Foto / Collectie Raveles Nadia Raveles, medeoprichter WRC.-.
