gevaarlijke leugens en een startend onderzoek

hoofdstuk 2

Deel 2

Zonder precies te weten wat er zojuist is gebeurd, loopt Stephan de zitkamer uit. Wat is er toch met Nora aan de hand? Zo kent hij haar helemaal niet. Ja, Nora is wat koeltjes, maar hij heeft de gave om die prachtige ijskoningin te doen smelten. Waarom nu dan niet?

Waarom werkt zijn gave nu niet bij haar? Met peinzende gedachten opent Stephan de achterdeur en loopt naar buiten. Ook vandaag is het weer prachtig weer. De ochtendzon is al lekker warm en er waait maar een klein briesje.

Hij weet dat Nora hier niet graag is. Ze heeft een enorm stroeve relatie met haar moeder. Dat is al zolang hij Nora kent. Maar al die andere keren dat hij samen met Nora hier was, heeft ze zich altijd normaal gedragen.

Ze hebben hier zelfs weekenden doorgebracht waarin ze plezier hadden en zelfs aan tafel met Iris en Nico de grootste lol beleefden. Maar deze keer is het anders, heel anders… Dan staat Iris plotseling naast hem.

“Hoe ging het gesprek?” Vraagt hij beleefd. Iris schokschoudert. “Het waren standaardvragen,” Antwoordt Iris. “Er wordt pas meer duidelijk nadat iedereen aan de beurt is geweest.”

“Begrijpelijk.” Iris kijkt Stephan aan en merkt dan de bedrukte uitdrukking op zijn gezicht op. “Is er iets?” “Nora,” Verzucht hij. “Ze doet sinds gisteravond zo afstandelijk en bot tegen me. Ik begrijp er niets van. Ik kan me niet herinneren dat ik iets verkeerds gedaan heb.”

Iris lacht hol. “Tja, Stephan, dat zijn vrouwen. De kleinste irritaties kunnen bij hen enorm zijn.” “Nee,” Stephan schudt zijn hoofd. “Dat is het niet. Ik ken Nora.” Dat doet Iris maar weer eens beseffen dat zij haar dochter nauwelijks kent.

“Misschien vermoedt ze iets.” Verbreekt Stephan de stilte. Iris kijkt hem aan. “Dat betwijfel ik. Wij zijn de enige twee mensen die het weten. En als Maria het al wist, dan kan ze dat nu niet meer bekend maken. Sorry, maar zo is het.” Dan draait Stephan naar haar toe. “Wat als wél iemand anders er vanaf weet?”

In de zitkamer staat Nora voor het raam en ziet Stephan en Iris buiten. Ze staan te praten. Er glijdt een dikke traan over haar wang. Plotseling voelt ze een warme hand op haar rechterschouder en ze schrikt op.

“Sorry.” Verontschuldigt Thom zich. Nora draait zich om. “Het geeft niet.” Dan ziet ze dat er niemand anders meer in de zitkamer is, dan Thom en zij. Het lijkt wel alsof Thom haar gedachten kan lezen, want hij zegt: “Nico is met rechercheur Morris mee.”

Nora knikt. “Waar was je gisteravond?” Vraagt Thom haar dan. “Toen ik terugkwam was je ineens verdwenen.” “Ik was ontzettend moe. Ik ben gaan slapen.” “Ja,” Reageert Thom. “Dat is ook het beste medicijn tegen een kater.”

Thom grijnst. Anders zou Nora nu uit haar slof schieten en roepen dat ze geen kater had, maar dat gebeurt nu niet. Nu staart Nora strak voor zich uit, alsof ze voor een moment uit dit leven is gestapt en helemaal ergens anders is.

“Gaat het wel?” Vraagt Thom bezorgd. “Ik maakte maar een gra-” Dan, zonder er verder bij na te denken, kruipt Nora veilig in Thom’s armen. Beschermend slaat Thom zijn armen om haar heen en legt zijn hoofd op haar kruin.

Nu beseft hij weer hoe erg hij haar gemist heeft, hoe erg hij naar haar verlangt. Hij houdt van Nora, meer dan van zijn eigen leven. “Het komt goed.” Zegt hij zacht. “Alles komt goed.” Maar Nora is daar niet zo zeker van…