Iris

Hopelijk is alles op tijd klaar voor vanavond. Als dit weekend vlekkeloos verloopt, dan is het zo klaar als een klontje dat de première van haar zestigste film een succes wordt. Iris staat op de veranda van haar schitterende landhuis.

In de achtertuin zijn tientallen mannen en vrouwen bezig om alles klaar te zetten voor het feest van vanavond. De geluidsinstallatie voor de muziek, een houten vlonder die dient als dansvloer en een lange, mooi gedekte buffettafel.

“Doen ze het niet goed?” Iris kijkt opzij. Haar man staat naast haar en kijkt haar bezorgd aan. “Waarom denk je dat?” “Je kijkt zo bedrukt.” “O, nee, ik ben alleen bang dat alles niet op tijd klaar zal zijn.”

Hij lacht. “Schat, het is elf uur in de ochtend. Vanmiddag zal alles al klaar zijn, dat weet ik zeker.” Iris snuift. “Ja, ja.” Dan kijkt ze opnieuw opzij en fronst haar wenkbrauwen. “Nico, ik heb nog eens zitten denken. Is het echt zo’n probleem als ik jouw achternaam aanneem?”

Nico zucht. “Begin je daar nu wéér over? Lieverd, ik houd van je, dat weet je. Maar we kunnen dat risico niet nemen. Je bent en staat bekend als Iris Grootendaehl. Dadelijk raken de mensen in de war.”

“Ik wil gewoon laten zien dat ik bij jou hoor, snap je dat niet? Het heeft zo lang geduurd voordat we eindelijk konden trouwen, voordat we eindelijk aan de buitenwereld mochten laten zien dat we verliefd op elkaar zijn.”

Nico lacht en slaat een arm om haar heen. “Dat weet ik, liefje. Maar dat weet men toch wel. Is het niet het belangrijkste dat we bij elkaar zijn?” Iris knikt. Dan wendt ze haar blik af en slikt de plotseling opkomende, vieze smaak in haar mond weg.

Gelukkig weet Nico hoeveel zij van hem houdt. Misschien dat dan het nieuws dat zij- Nee. Hij mag het niet te weten komen. Het was een stomme fout en het had nooit mogen gebeuren. Ze gaat verder alsof het nooit gebeurd is. Dat is voor iedereen het beste.

“Ik neem de rest van de middag vrij. Wat denk je daarvan?” Iris kijkt verbaast naar hem op. “O, wat heerlijk!” Nico lacht en drukt een klein kusje op het puntje van haar neus. “Nog even een paar mails checken. Zal ik een tafeltje reserveren bij ’t Roadt; voor de lunch?”

“Ja, goed idee.” Nico verdwijnt uit haar zicht en even later loopt ook Iris het huis binnen. Sinds de dood van haar eerste man – de vader van haar dochter Nora, haar enige kind, woont ze in dit landhuis.

Ze kocht het als een oud krot en heeft het vervolgens van top tot teen laten restaureren. Alles bij elkaar duurde het een jaar, maar het resultaat mag er wezen. Het is helemaal naar haar smaak ingericht en het is werkelijk het huis van haar dromen.

De hal lijkt wel een danszaal uit de achttiende eeuw. Via de hal kun je naar de zitkamer, de eetkamer, de keuken en het kantoor. Het kantoor bestaat uit vier kamers. Twee werkplekken, een kleine badkamer en een heerlijke, lichte serre.

Nico is daar dagelijks te vinden om alles voor haar te regelen. Hij is en blijft tenslotte haar manager. Zelf gebruikt ze haar werkplek alleen om te mailen, te schrijven – één van haar grootste hobby’s of om te lezen.

Het is een fijne plek om nieuwe scripts door te lezen en om haar nieuwste rollen te oefenen. Haar echte werkplek is op de set, voor de camera. Als ze hier is – thuis, dan doet ze het liefst lekker niets en geniet ze van de omgeving.

Op de bovenverdieping zijn er vijf slaapkamers. Drie kamers hebben een eigen badkamer. De slaapkamer van haar en Nico, natuurlijk. Maar ook de logeerkamers van haar dochter Nora en haar persoonlijk assistent Thom.

Vervolgens is er nog een aparte badkamer waar overige gasten gebruik van kunnen maken als ze komen logeren. Verder is er een fitnessruimte, een filmzaal en haar atelier. Iris heeft een passie voor het schilderen, maar erg goed is ze er eerlijk gezegd niet in.

Zo af en toe schildert ze een schilderij, wat ze vervolgens bij de rest tegen de muur zet. Niemand die het ooit krijgt te zien, behalve Nico. Haar dochter daarentegen is een geweldige kunstenares. Ze schildert, beeldhouwt en tekent.

In Londen heeft ze al een aantal succesvolle exposities gehouden en op dit moment is ze bezig aan haar vijfde collectie. Ze runt twee kleine winkels waar ze haar schilderijen, beelden en tekeningen verkoopt en binnenkort opent ze haar eigen atelier, middenin Londen.

Iris loopt naar de serre en neemt plaats op de sofa bij het raam. Ze houdt van Nora, zielsveel, maar ze hebben een stroeve relatie. Een relatie die nooit echt helemaal is ingekleurd. Daarbij komt ook dat Nora altijd meer naar haar vader trok.

Die twee hadden een ijzersterke band. Iris was ook weinig thuis. Ze was altijd aan het draaien voor een film. Toch hadden zij en Nora altijd kunnen praten, kunnen lachen. Maar sinds de dood van haar Nora’s vader is dat op de één of andere manier… verdwenen.

Iris zucht, staat op en loopt naar de badkamer bij het kantorencomplex. Ze frist zichzelf een beetje op en trekt haar blouse recht. Vervolgens stift ze haar lippen bij en kamt ze vluchtig door haar blonde, korte haar. “Iris?” “Stipt op tijd, zoals altijd.” Mompelt ze.

Ze loopt de badkamer uit, naar de hal, waar Nico op haar staat te wachten. “Wat fijn dat jij ook eens op tijd klaar bent.” Iris werpt hem haar mooiste glimlach toe. “Ik heb honger.” Nico lacht en neemt haar bij de arm. “Ik heb je lievelingstafel kunnen regelen.” Zegt Nico, waarop Iris antwoordt: “Daarom houd ik van je.”