geheime gevoelens en een geslaagde

première

hoofdstuk 3

Deel 4

Zoals altijd na een première, zijn Iris en Nico de volgende ochtend al vroeg wakker. Iris zit aan de tafel in de eetkamer en drinkt net haar kop koffie leeg, als Nico binnenkomt met de laptop. Samen zullen ze de recensies doorlezen.

In totaal staan er al vijf recensies online. En ze kunnen niets anders zeggen dan dat de film een succes is. Drie keer wordt het hoogst aantal sterren gegeven. Iris wordt geprezen om haar rol. Er wordt zelfs al gesproken over verschillende filmprijzen.

“Ik wist het wel.” Zegt Nico trots. “Jij gaat zeker met één prijs naar huis, geloof mij maar.” “Laten we nu niet op de zaken voorruit lopen, lieverd.” “Ik ben trots op je!” Zegt Nico en drukt een kus op Iris’ kruin.

“Dankjewel.” Zegt Iris. “Voor je vertrouwen, voor je steun en omdat je er altijd voor me bent, als manager en als echtgenoot.” Nico glimlacht. “Ik houd van je, vergeet dat niet.” “En ik van jou.”

“Pardon?” Nico en Iris schrikken op van de plotselinge stem achter hen. De stem behoort rechercheur Morris. “Hoe bent u binnengekomen?” Vraagt Nico verbaasd. “Uw butler, uhm…” “Laurent.” Helpt Nico hem. “Ja, Laurent. Hij heeft mij binnengelaten.”

“U bent wel erg vroeg, vooral voor een zondagochtend.” “De tijd vliegt, zullen we maar zeggen. En door mijn bevindingen van gistermiddag heb ik waarschijnlijk heel de ochtend nodig voor verhoren.”

“Verhoren?” Piept Iris nerveus. “Gelooft u nu nog steeds dat de moordenaar zich onder ons bevindt?” Vraagt Nico geïrriteerd. “Ik geloof niet, meneer de Laathe.” Nico draait met zijn ogen. “Heeft u nieuwe bewijzen, of zoiets?” Vraagt Iris.

“Ik ben wat feiten te weten gekomen. Feiten die ik voorheen nog niet wist. Maar goed, ik wil dat graag bespreken met de rest van uw gasten en familieleden.” “Nu? Maar de rest ligt nog te slapen.” Zegt Iris ontdaan.

“Dan maakt u ze wakker. Of in uw geval, mevrouw Grootendaehl, dan laat u ze wakker maken. Personeel genoeg, nietwaar?” Iris staat op. Ze mag rechercheur Morris niet. Hij is een zelfverzekerde, arrogante kwal. “Goed dan.” Reageert Iris en loopt de eetkamer uit.

Even later zit iedereen opnieuw in de zitkamer. “En u bent?” Rechercheur Morris kijkt Lotte vragend aan. “O, ik ben Lotte de Graaf. Een vriendin van Nora.” “Lotte is hier voor mij. Op bezoek, bedoel ik.”

Rechercheur Morris knikt. “En sinds wanneer bent u hier? Gisterochtend heb ik u namelijk niet gezien of gesproken.” “Dat klopt. Ik ben gistermiddag aangekomen.” Antwoordt Lotte braaf. “Dus vrijdagavond was u niet hier?”

“Dat zegt ze toch!” Roept Nora geïrriteerd. “Ik probeer alleen duidelijkheid te klaren, mevrouw Grootendaehl.” Rechercheur Morris staat op. “Goed. Graag wil ik u weer één voor één spreken. U ook, mevrouw de Graaf.”

“Wat? Wat een onzin!” Roept Nora. “Het maakt niet uit, Nora. Geen probleem.” Sust Lotte haar vriendin. “Mevrouw Grootendaehl,” Rechercheur Morris werpt zijn blik op Iris. “Komt u mee?” Iris slaakt een diepe zucht en volgt de rechercheur mee naar de kantoorvertrekken.

“Goed.” Rechercheur Morris en Iris nemen plaats aan het bureau van Iris’ kantoor. “Daar zijn we weer.” Hij glimlacht, maar Iris glimlacht niet terug. Ze hoopt dat dit toneelstukje snel voorbij zal zijn.

“Ik heb vernomen dat mevrouw van Hoeck wrok voor u koesterde. Klopt dat?” “Dat lijkt me wel! Dat gekke mens kwam zonder uitnodiging mijn feest binnenstormen en vuurde vervolgens een bedreiging op mij af!”

“Volgens omstanders ging het om een ‘geheim’” “Een geheim?” Vraagt Iris. “Toe nou, mevrouw Grootendaehl. Weet u zeker dat u dat vergeten bent? Wat bedoelde mevrouw van Hoeck met dat ‘geheim’?”

“Ik zou het niet weten.” “Wie wisten er van dat ‘geheim’ af? Was het zo erg dat het uw carrière kon beschadigen? Dat u uw man zou kunnen verliezen? Wilde u alles, waar u dertig jaar voor heeft gewerkt, beschermen? Heeft u haar daarom vermoord?”

“Ik heb haar niet vermoord!” Schreeuwt Iris. “O nee? Waar was u dan rond het tijdstip dat mevrouw van Hoeck haar laatste adem uitblies? Het merendeel van uw gasten heeft u, op uw eigen feest weliswaar, nauwelijks gezien of gesproken.”

“Er waren veel mensen.” Iris is weer wat gekalmeerd. “Ik heb heel de avond rondgelopen.” “En tussendoor bent u even weggeweest? U moest voorkomen dat mevrouw van Hoeck terug zou komen, nietwaar? U moest haar stoppen, voor ze alles stuk zou maken.”

“Nee!” Roept Iris. Ze grijpt naar haar hoofd en voelt de bonkende pijn tegen haar oogkassen duwen. “Mevrouw Grootendaehl, het spijt me, maar u staat er slecht voor. U hebt een duidelijk motief en uw alibi is niet sterk genoeg.”

Iris haalt diep adem, dan kijkt ze rechercheur Morris recht in de ogen aan. “Wat betekent dat?” Vraagt ze zacht, met een onzekere trilling in haar stem. Rechercheur Morris zucht. “Dat u voor nu mijn hoofdverdachte bent.”