onverwachte ontdekkingen en een pittige confrontatie

hoofdstuk 4

Deel 2

Iris is verbijsterd. Ze vraagt zich af hoe Nora dit te weten is gekomen. Heeft Maria, vlak voor haar dood, nog met mensen gesproken? Heeft ze Nora dit kunnen vertellen? Iris laat haar hoofd in haar handen vallen.

Nora gooit alles, wat haar de afgelopen dagen beknelde, eruit. “Ik ben niet alleen kwaad op jou, maar ook op Stephan. Ik kon hem de laatste paar dagen niet eens meer recht in de ogen kijken. Ik walg van hem, maar nog meer van jou!

Jij maakt altijd alles, alles waar ik om geef, alles waar ik van houd, dat alles maak jij kapot!” Iris heft haar hoofd op. “Wat bedoel je daarmee? Ja, ik heb een gruwelijke spijt van wat er tussen mij en Stephan is voorgevallen en ik zou willen dat ik de tijd terug kon draaien.

Maar verder heb ik nooit iets gedaan wat jou zou schaden of wat jou pijn zou kunnen doen.” Nora snuift. “O nee? Door jouw schuld is papa nu dood! Omdat jij nooit thuis was, omdat jij altijd ergens aan het draaien was voor één of andere stomme film, is papa overleden!”

“Dat is niet waar en dat weet je! Je vader was ziek, daar kon niemand meer iets aan veranderen!” Nora neemt afstand van haar moeder. “Weet je? Ik kwam dit weekend niet alleen hiernaartoe voor Nico en om Stephan een plezier te doen.

Ik kwam ook voor jou. Om met je te praten. Ik wilde je nog een kans geven. Dat leek vrijdag misschien niet zo, maar… Papa’s dood kwam voor mij heel onverwacht en ik mis hem zo erg… Maar ik dacht, we hebben nog tot maandag, in de tussentijd zal ik vast wel de moed verzamelen om…

Maar toen ik dat gesprek hoorde tussen jou en Stephan, werd alles anders…” En Stephan en zij dachten nog wel dat niemand hun gesprek kon horen, dat ze alleen waren, ver verwijderd van het feest. Wat waren ze dom en naïef toen ze dat dachten, denkt Iris nu.

“Dat was de druppel.” Vervolgt Nora haar verhaal. “In één klap stond heel mijn leven op zijn kop. Mijn haat jegens jou werd zo groot dat ik…” Iris voelt de tranen in haar ogen prikken. Haar lichaam is stijf en ijskoud. Wil ze dit werkelijk horen?

“Nadat ik het gesprek tussen jullie had gehoord, was ik in shock. Ik liep rond als een zombie, als een doelloze ziel…” Nora zucht. De herinnering aan die avond komt als een harde bal terug. Het is moeilijk en ze is bang voor de gevolgen…

“Het duurde even voordat alles tot mij doordrong. Ik raakte mezelf volledig kwijt… Ik was zo kwaad! Ik ging naar je op zoek en ik vond je, althans, dat dacht ik, aan de rand van de tuin onder een boom. Ik wilde je eigenlijk de huid vol schelden, maar mijn woede was zo groot…

Alles flitste aan mij voorbij; de dood van papa, de rouwperiode daarna, waarin jij je stortte op je werk, terwijl ik jou het hardst nodig had, het beeld van jou en Stephan samen… Ik vond een groot stuk steen en sloeg daarmee op het hoofd in.

Tenslotte besefte ik waarmee ik bezig was en liet de steen uit mijn handen vallen.”Toen zette Nora een voorzichtige stap naar voren en concludeerde, vol walging en ongeloof, dat ze niet haar moeder, maar Maria van Hoeck, had gedood…