bruisende champagne en een brute moord

hoofdstuk 1

Deel 2

Zo onopvallend mogelijk trekt Stephan Iris mee naar de rand van de tuin, tussen de bomen en de struiken. “Wat was dat in vredesnaam?” Vraagt Stephan. “Dat weet ik niet.” Antwoordt Iris. “Maar ik weet wel dat het niet nog een keer mag gebeuren.”

“Iris, had Maria het over ons geheim?” Iris kijkt Stephan met een felle blik aan. “Ik weet het niet zeker, maar een ander geheim heb ik niet, dat zweer ik.” Stephan gaat gefrustreerd met zijn handen doorheen zijn haar.

“Hoe kan ze erachter gekomen zijn? Niemand weet er vanaf. Jij hebt toch niet-” “Natuurlijk niet!” Sist Iris. “Ik ben toch niet gek?” Stephan begint te ijsberen. “Ze kan het niet weten! Dat kan niet! Of ze moet ons gezien hebben… Zal ze ons gezien hebben?”

“Dat weet ik toch niet! En houd alsjeblieft op met dat zenuwachtige gedoe, ik word er nerveus van!” Stephan stopt met ijsberen. “Trouwens,” Zegt Stephan plotseling. “Waarom heb jij heel de dag naar mij gevraagd?”

Iris kijkt hem met fronsende wenkbrauwen aan. “Ik weet niet waar je het over hebt.” “Volgens Nora heb je heel de dag naar mij gevraagd. Waar ik bleef, wanneer ik kwam. Waarom?” “O, dat.” Herinnert Iris zich.

“Ik wil er gewoon zeker van zijn dat jij Nora niets vertelt, want ik ben van plan dat ook niet bij Nico te doen.” Stephan lacht hol. “Denk je werkelijk dat ik Nora ook maar iets vertel? Ik zal Nora nooit, echt nooit, vertellen wat er tussen ons is voorgevallen.”

Iris legt haar hand op haar voorhoofd en kreunt. “Hoe hadden we ook zo dom kunnen zijn? Hoe heeft het kunnen gebeuren?” “We waren onszelf niet. We voelden ons alleen en we hadden te veel, veel te veel, alcohol op.”

“Dat is toch geen excuus?” Ketst Iris terug. “Zeg ik dat dan?” Vraagt Stephan. “Ik probeer alleen maar uit te leggen waarom het is gebeurd.” “Ja, je hebt gelijk. Sorry.” “En het betekende toch niets, of wel dan?”

Iris kijkt hem met groot, opgezette ogen aan. “Natuurlijk niet!” “Goed dan. Dan lijkt het mij het beste om het te vergeten.” “Hoe wil je dat doen? Maria loopt vast nog steeds rond met het plan om het aan heel de wereld te laten weten!”

“Tja,” Verzucht Stephan. “Daar heb je een punt.” Het is voor een paar minuten stil tussen de twee. Op de achtergrond horen ze de vrolijke muziek en de pratende gasten. Het voorval met Maria lijkt alweer te zijn vergeten, want iedereen heeft het, zo te zien, naar zijn zin.

“Ik zal ervoor zorgen dat Maria niet meer terugkomt en dat die bewijzen, als die er al zijn, vernietigd zullen worden.” Verbreekt Iris de stilte. Stephan kijkt haar aan. “Hoe wil je dat doen?”

“Ik verzin wel iets. Het komt in orde.” “Ik geloof je, natuurlijk, maar doe het subtiel.” Iris rolt met haar ogen. “Waar zie je me voor aan, Stephan? Trust me, het wordt geregeld.” Stephan knikt.

“Dit was de laatste keer, oké? Het onderwerp wordt verbannen naar de vergetelheid.” Iris knikt vastbesloten haar hoofd. “Niemand mag het ooit te weten komen.” Dan kijkt ze Stephan aan. “Niemand mag ooit te weten komen dat wij die ene stomme keer het bed hebben gedeeld.”