bruisende champagne en een brute moord

hoofdstuk 1

Deel 4

De avond is verpest. Hij is geruïneerd. Iris staat aan de rand van de dansvloer en kijkt naar de lachende, dansende en pratende gasten. Háár gasten. Ze zijn allemaal voor haar hierheen gekomen. Ze zijn hier om met haar feest te vieren.

Alsof er iets te vieren valt. Ze is haar feestvreugde verloren en die lijkt ook niet meer terug te komen. Hopelijk wordt haar nieuwe film een succes, want dat is het enige wat haar nu nog kan opfleuren.

En Nico, natuurlijk. Als ze hem kan vinden tenminste. Ze is hem nu al een half uur aan het zoeken, maar hij is onvindbaar. Na het onderonsje met Stephan zijn ze ieder hun eigen weg gegaan. Zij naar Nico, hij naar Nora.

Dan ziet ze iemand naar haar toe komen lopen. Iris hoopt dat het Nico is, maar dat valt moeilijk te zeggen door het zwart van de nacht. Haar teleurstelling is groot als het Stephan blijkt te zijn. “Wat kom jij doen?” Vraagt ze nijdig.

“Heb je het al geregeld?” Iris’ ogen worden groot. “Je maakt een grapje, zeker?” Maar Stephan kijkt bloedserieus. “Ik kan niet toveren! En daarbij, ik kan nu niet weg. Het feest is in volle gang.”

“En wat als Maria terugkomt?” “Dat komt ze niet.” Verzucht Iris. “In ieder geval vanavond niet meer. En morgen zal ik het regelen.” Stephan knikt en kijkt dan even om zich heen. “Zeg, heb jij Nora gezien?”

“Sinds dat akkefietje met Maria niet meer. Hoezo, kun je haar niet vinden?” Stephan zucht. “Nee, ik begrijp er niets van. Ze moet hier ergens zijn.” “Ik kan Nico ook al nergens vinden. En aan de extra beveiliging te zien, moet hij daarmee klaar zijn.”

“Ah, daar komt hij aan.” Zegt Stephan, als hij Nico in het vizier krijgt. “Ik ga nog even een rondje maken.” Stephan en Nico begroeten elkaar kort, waarna Nico Iris een kus op haar wang geeft. “Het spijt me dat ik je alleen moest laten.”

“Ik vind het echt fijn dat je me zo wilt beschermen, maar ik had liever gehad dat je, na dat – ja, hoe zeg ik dat? – gedoe, even bij me was gebleven.” “Ik begrijp het. Gaat het?” Iris haalt haar schouders op. “Ik ben blij dat de gasten zich tenminste vermaken.”

Nico glimlacht van oor tot oor. “Het feest is een daverend succes! Bijna iedereen is dat gedoe, zoals jij het noemt, alweer vergeten.” “Daar ben ik blij om.” “Lieverd,” Zegt Nico na een korte stilte. “Weet jij wat Maria bedoelde met dat geheim?”

Het lijkt wel alsof iemand een mes in haar onderbuik steekt. Iris slaat haar armen om haar heen en zoekt naar de juiste woorden. “Ik heb – Ik heb geen idee.” Hakkelt ze. “Dat mens is totaal ontspoort.” Zegt Nico. “Ze weet niet meer wat ze zegt en wat ze doet.”

“Ze mist jou.” Zegt Iris zacht. “Ze wil mij in een kwaad daglicht zetten, zodat jij bij haar terugkomt.” Nico snuift. “Ze mist mijn geld, dat is wat ze mist. En ook al zou het tussen ons misgaan, wat niet zal gebeuren, ik zal nooit bij haar terugkomen.”

Nico slaat zijn armen om Iris heen en automatisch nestelt Iris zich in zijn armen. “Laten we het vergeten en nog even genieten van de avond. Morgen is er weer een dag.” Iris wil hem net gelijk geven, als ze een bloedspetter op de witte kraag van Nico opmerkt.

“Is dit bloed?” Nico trekt zijn armen terug en kijkt neer op zijn kraag. “O, ja, ik heb mij gesneden tijdens het scheren.” Hij trekt snel zijn colbertje eroverheen. “Niks bijzonders.” Iris glimlacht flauw, terwijl ze samen met Nico naar het buffet loopt.

Aan de andere kant van de tuin, heeft Stephan eindelijk zijn verloofde gevonden. Nora staat naast het buffet en kijkt naar de vrolijk dansende mensen op de dansvloer. “Jeetje, Nora, hier ben je! Waar was je in vredesnaam?”

Nora kijkt op bij het horen van Stephan’s stem. “Ik heb bij het zwembad gezeten,” Antwoordt ze koeltjes. “Om na te denken.” “Waarover?” Nora schokschoudert en loopt van hem weg.

“Waar ga je nu weer heen?” Vraagt Stephan lichtelijk geïrriteerd. “Ik ga slapen. Welterusten.” “Maar ik heb je de hele avond nauwelijks gezien of gesproken!” Roept hij haar na, maar Nora loopt gewoon door en negeert de wanhoop en het verlangen in zijn stem…