bruisende champagne en een brute moord

hoofdstuk 1

Deel 3

Niemand die op haar let, niemand die doorheeft hoe lijkbleek ze is, niemand die aandacht aan haar schenkt. Nora loopt wankelend over het stenen pad naast de dansvloer. Ze is op zoek naar ondersteuning. Een stoel, een bank, iets.

Haar benen worden slap. Ze begint haar evenwicht te verliezen en dreigt te vallen. Maar ze raakt nooit de grond. Twee stevige handen hebben haar bovenarmen omsloten en houden haar rechtovereind.

Met een wazige blik in haar ogen kijkt ze op. “Houd je me in de gaten?” Vraagt ze venijnig. Thom brengt haar naar het terras bij het zwembad en zet haar op een stoel neer. “Voel je je niet goed?” Vraagt hij bezorgd.

De dreinende muziek vult de leegte tussen hen. “Nora, ik vroeg je iets.” Nora kijkt op. “Ik jou ook.” Zegt ze kattig. Thom zucht. “Je liep te wankelen alsof je een paar flessen champagne burgemeester hebt gemaakt. Ik wilde je alleen maar opvangen, zodat je niet viel.”

“Ik had mezelf anders volledig in de hand.” Thom’s linkerwenkbrauw schiet omhoog. “Dat was te zien ja.” Nora kijkt hem fel aan. “Het enige wat ik wil is met rust gelaten worden, oké?” “Prima,” Antwoordt Thom.

“Nadat je mij een eerlijke verklaring hebt gegeven.” Nora legt haar gezicht in haar handen. “Thom, alsjeblieft. Dit is niet het moment om-” “Ik wil weten waar ik aan toe ben, Nora. Is dat zoveel gevraagd?”

“Op dit moment is alles teveel gevraagd.” Mompelt Nora, terwijl ze over haar gezicht wrijft. Thom staat op. “Wees eens één keer in je leven niet zo egoïstisch! Heb je er ooit weleens over nagedacht hoe ik me voel? Heb je daar ooit weleens bij stilgestaan?”

Nora kijkt op, terwijl haar handen trillend in haar schoot liggen. “Natuurlijk. Natuurlijk, Thom. Maar dit-” Nora zoekt naar de juiste woorden. “We zijn te ver gegaan. Ik ben te ver gegaan. Dit alles is mijn schuld. En dat spijt me, dat spijt me echt.”

Thom laat de woorden even op zich inwerken. “Heb je mij gebruikt?” Vraagt hij zacht. Nora wil opstaan, maar ze voelt dat haar benen nog te slap zijn en besluit te blijven zitten. “Natuurlijk niet. Ik…” Nora’s stem sterft weg.

“Toen Stephan mij ten huwelijk vroeg leek dat het beste.” Verbreekt Nora de stilte. “Je gaat samenwonen, je trouwt, je krijgt kinderen. Dit was de volgende stap. En op dat moment, daar, bovenop de Eiffeltoren, was ik werkelijk gelukkig.”

Thom draait zich om en bijt op zijn lip. “En toen kwam jij in beeld. Sinds Stephan en ik uit Parijs waren vertrokken, kwamen de twijfels.” Thom draait zich terug om. “Ik kon er met niemand over praten en datzelfde weekend wist iedereen het al.

De angst sloeg me om het hart.” Thom gaat terug op de stoel zitten. “Thom,” Vervolgt Nora haar verhaal. “Tijdens die week in Londen kwam ik erachter dat ik op dat moment, bovenop de Eiffeltoren, toen Stephan mij ten huwelijk vroeg, helemaal niet gelukkig was.

Ik was tevreden, ik voelde me goed, maar ik was niet gelukkig.” Nora slikt. “Dat besefte ik toen, omdat ik tijdens die week, bij jou, zielsgelukkig was.” Nora en Thom kijken elkaar aan. “Ik-” “Zeg maar niets,” Onderbreekt Nora hem.

“Dit is goed, voor nu.” Thom knikt. “Ik zal wat te drinken voor je halen, je ziet eruit alsof je een spook hebt gezien.” Thom staat op en loopt weg. Maar als Thom even later terugkomt, is Nora verdwenen…