Alles gaat zijn gewone

gangetje bij David en

Catherine.

Ze lezen…

… gaan naar hun

colleges…

… werken aan hun

papers…

… vertroetelen de kleine

Milo…

… en maken intussen

nog genoeg tijd om te

ontspannen…!

En dan is opeens het

grote moment

aangebroken…

“Kan jij het

geloven, schat… Onze

kleine jongen wordt al

een peuter…!”

“Moet je kijken, Milo‟tje! Al die kaarsjes! Zal mama die even voor je uitblazen?”,

spreekt Catherine haar zoontje toe, terwijl ze zich naar de kaarsjes buigt.

Ze zegt het niet tegen David, maar ze hoopt maar dat er snel een broertje of zusje voor Milo zal volgen…

Benieuwd gooit

Catherine even later

haar zoontje in de

lucht…

“Moet je kijken, David!”,

Roept ze verrukt uit

wanneer ze Milo weer

opvangt,

“Hij is helemaal een

kopietje van jou!”

Het eerste wat Catherine

doet, is Milo‟s kapsel

veranderen.

Catherine wil alle tijd

die ze niet in hun lessen

moeten stoppen nuttig

gebruiken, en begint

meteen met Milo‟tje te

leren praten.

“Toe Milo, zeg dan eens

„fles‟!”

Maar Milo weigert koppig

zijn mama na te zeggen.

Het is wel duidelijk dat

Milo een echt

vaderskindje is, want

David krijgt zijn zoontje

wel aan de praat!

“PAPA!”

“Ja! Papa! Flinke

jongen!”

En David heeft het hele

klusje dan ook snel

geklaard!

Na een paar uurtjes kan

Milo zo alle woordjes

nazeggen!

Catherine is intussen al

in bed gekropen, en

slaapt met een grote

glimlach om haar mond.

Ze vindt het leuk, dat

vader en zoon het zo

goed met elkaar kunnen

vinden.

“En nu moet Milo‟tje nog

op het potje!”,

zegt David vrolijk tegen

zijn zoontje.

“Potje!”,

kraait Milo hem

enthousiast na.

“Slaapwel, grote vent

van mij!”

“Sapewel, papa!”

Dan kruipt David ook in

zijn bed. Apetrots op zijn

zoon.

Maar de nacht is kort…

Dankzij Milo natuurlijk!

“PAPAAAAAAA!”

“Nee, schatje. Het is

mama deze keer. Zeg

eens „mama‟!”

“MAMA!”,

brabbelt Milo, en hij

drukt zich tegen

Catherine aan.

Ze heeft nog net de tijd

om haar zoontje uit zijn

bedje te halen en op de

grond te zetten…

… want dan moet ze

opeens heel snel naar de

wc spurten.

Met een pijnlijk gezicht

wrijft ze over haar buik.

“Zou ik… misschien

weer zwanger zijn???”,

vraagt ze zich hardop af.

David heeft nog niets in

de gaten van de

gedachten van zijn

vriendin.

Hij doet intussen een

poging om Milo te leren

lopen.

Maar Milo vindt dat

kruipen toch

makkelijker gaat!

En… bovendien is spelen

toch veel leuker!

Catherine is druk bezig

aan haar conditie te

werken.

Ze heeft nog een

lichaamspunt nodig voor

haar examens… en

bovendien weet ze dat

een eventuele

zwangerschap niet echt

bevorderend is voor haar

lijn…

Niet veel later moet ze

naar de les vertrekken.

Maar ze is net op

weg, als ze alweer een

vlaag van misselijkheid

voelt opkomen…

… en met haar hand

voor haar mond naar het

toilet te spurten!

“Bweurk! Gelukkig maar

dat David nog niks in de

gaten heeft! Die zou zich

toch alleen maar

ongerust maken!”

Maar David heeft wel

iets in de gaten…

“Hoe komt dat toilet nu

weer zo vies? Zou Cath

misschien…”

Milo amuseert zich

intussen kostelijk.

Hij heeft een eigen

tafeltje gekregen, en zit

smakelijk zijn pap op te

eten.

Voordat Milo naar zijn

bedje gaat, zet David

hem eerst nog even op

het potje.

Euhmmm… het ziet

ernaar uit dat Milo door

iemand wordt

aangemoedigd voor zijn

plasje…

Dan is Catherine er om

Milo‟tje in zijn bedje te

leggen.

En het is ook voor David

weer tijd om naar zijn

college te vertrekken!

Catherine heeft een

razende honger, dus gaat

ze een bord spaghetti

met pestosaus

klaarmaken.

Maar dan…

“Auw! Mijn buik!”

“Geweldig! Milo‟tje wordt

binnenkort grote broer!”,

roept ze, terwijl ze

verbaasd naar haar buik

kijkt.

Dan voelt ze haar maag

weer rommelen en doet

verder aan de

spaghetti, die ze meteen

naar binnen schrokt.

“En terwijl Milo nog

slaapt, kan ik rustig nog

even mijn puntje voor

schoonmaken halen…”

Wanneer Milo weer

wakker wordt, is David

ook weer thuis.

En hij wil er meteen

werk van maken om Milo

echt te leren lopen.

Nadat ze haar puntje

voor schoonmaken heeft

gehaald, gaat Catherine

slapen.

Ze heeft immers

vannacht haar examen…

David is nog helemaal

niet moe, maar barst wel

van de honger.

Hij maakt dan maar een

kommetje yoghurt voor

zichzelf klaar.

Nadat hij de yoghurt

heeft opgegeten, kijkt

hij de half afgewerkte

opdracht van Catherine

na.

“Het is maar voor de

goede zaak…”,

denkt hij, en hij

verbetert nog even snel

enkele foute

antwoorden.

Daarna belt hij het

kindermeisje op.

Ze moeten bijna na het

examen vertrekken, en

ze kunnen Milo‟tje toch

niet alleen laten.

Catherine komt snel de

trap afgestommeld.

“Dat is nu al de tweede

keer dat ik bij het

examen door mijn

wekker slaap!”,

foetert ze.

Het kindermeisje komt

net op tijd aan, en ze

verzekert David en

Catherine dat ze heel

goed voor Milo zal

zorgen.

Milo‟tje kijkt toch maar

even raar, wanneer die

vreemde vrouw hem uit

bed komt halen.

“Isse ni mama…”,

brabbelt hij.

“Nee, jongen. Ik ben

Sanne. Ik zorg even voor

je, tot je ouders terug

zijn.”

“Sanne.”,

mompelt Milo de naam

na,

“Ikke Milo.”

Na een paar uur komen

David en Catherine thuis

van hun examen.

Allebei met een dikke

tien, natuurlijk!

“Gefeliciteerd, liefje!”,

fluistert David in

Catherines oor,

“We zijn over naar ons

tweede jaar! Heeft de

baby je niks voor

gefluisterd, misschien?”