1

Louis Davids - "Nou tabe dan

(afscheidslied van den Koloniaal)"

Willy Alberti & Johnny Jordaan-Nou tabe dan

http://www.youtube.com/watch?v=ppWoleVmwSg

“Vooruit nou jongens, het is zo ver

Ik doe het niet voor mijn plezier

Omdat ik mijn poot op papier heb gezet

Ben ik nu Haarlemmermeers

Ik ga naar die baan voor een jaartje of zes

En ik weet niet, waarom ik het dee

Dag meiden, dag jongens, hou je maar haaks

In mijn hart neem ik d’ Purmer mee”

2

De gezichten zijn bedrukt, de stemming is troosteloos. Nico‟s dagen zijn geteld. Zijn transfer naar

een andere polder, de Haarlemmermeerse, kon niet worden afgewend. De benodigde gelden om

hem voor de Purmer te behouden zijn niet bij elkaar gekomen, ondanks de inspanningen van de

dames die de lootjes hebben verkocht.

De benefietwedstrijd die vandaag gespeeld is zal een van de laatsten zijn voor Nico ...

3

Grote kerels barsten in tranen uit—een hartverscheurend beeld

4

Het Bestuur is ten einde raad. Hoe

vervang je iemand die zo mooi

„KORENWIJN‟ kan zeggen …?

Hoe vervang je de enige man die

Joost in de hand kan houden …?

Wie moet er nu vanuit de Purmer

naar Turkije, Aruba, Portugal, en

Spanje worden afgevaardigd ..?

Wie slaat zo soepel, en zonder te

vloeken, een bal in het water …?

5

De huiskat zelfs heeft zijn pootjes voor de ogen

geslagen. En ook de natuur huilt. Grote tot hagelkor-

rels gestolde tranen zijn over de oefengreen ge-

plengd. De laatste wedstrijd is door Nico persoonlijk

uitgezocht.

De informatie over wie die gewonnen heeft wordt

overstemd door het gezucht. Zal er ooit nog een

vrolijk glas geheven worden in de Purmer …?

6

Het waren natuurlijk allemaal fantas-

tische winnaars die dag. Maar aan de

koppen kun je zien dat het niet van

harte gaat.

Mooie prijzen, daar niet van, leuk

gespeeld ongetwijfeld, slechts een

paar putjes gemist …

Maar dat Nico nou ... Flessie plus balletje

Flessie Balletje

7

Geen hond in de achtergrond, geen

kat in de gordijnen, geen dans-

mariekes te bekennen.

Het valt nog mee dat ze een glas in

de hand hebben. Waarschijnlijk

door Mark om promotionele

redenen in de klamme knuistjes

gedrukt. De rest van de deelnemers

zitten vast wenend op de plee.

Want wees nou eerlijk, spat daar nou het plezier

vanaf. Zien we hier de feestelijke vastlegging

van een unieke dag? Uniek ook omdat er met

kommer en kwel gedreigd werd door alle weer-

mannen en -vrouwen … en het mooi bleef?

8

En dan moet Nico worden

toegesproken. En dat duurt

lang bij een man van zijn for-

maat.

Jarenlang uitmuntend com-

petitiespel wordt door het

Bestuur gememoreerd, hele

kuddes oude koeien worden

uit de sloot getrokken.

Braspartijen moeten her-

beleefd, oude vetes eindelijk

beslecht. “Weet je nog van

toen” is niet van de lucht.

En als Wim eindelijk bij de

slag bij Nieuwpoort is aange-

land wordt hem het word ont-

nomen.

Anderen staan te trappelen.

9

Dat alles duurt zo

lang dat zelfs vice-

HEER Antoon, toch

zeker geen driftige

drinker, de bodem

van zijn glas ziet

naderen ...

10

En verlangend naar de richting

kijkt waar het volgende

glaasje vandaan zou kunnen

komen.

Helaas vergeefs, want door

verdriet overmand heeft het

bedienend personeel zich in

een achterkamertje terug-

getrokken.

Begrijpelijk, zij maken zich

zorgen over de ontwikkeling

van Burggolf Purmerend en

van de fooienpot, nu Nico

westwaarts trekt.

Jan kijkt op het lijstje of er

misschien reservekrachten op

te roepen zijn.

11

In zak en

as dus.

Een af-

scheids-

feest dat

in tranen

verdrinkt.

Dat mag

toch niet

gebeuren.

12

Want als zelfs Bert geen zin meer heeft om op een stoel

te klimmen om de laatste wonderchip te demonstreren ...

13

“Dan moet

de beuk

erin” zegt

Joost.

Droog de

tranen, wek

de

kastelein,

en roep de

dames

terug.

We zingen

een lied,

we nemen

een glas en

laten de

toekomst

voor wat ze

al was.

Ook zonder

Nico..!

14

“Vul de flessen en de glazen.

En zet het orgel aan!”

15

En dus liep het toch nog

goed af.

Nico gaat wel weg, maar

de kater blijft levend.

Het is nog lang onrustig

gebleven in de Purmer …!

Geheel in Nico‟s geest

werd zijn transfer befeest.

Hebberig werden de dames

aan de arm getrokken:

“geef hier die wijn …”

klonk het ferm.

16

Vrolijk

werd het,

ook voor

Nico.

We zullen

hem soms

missen,

maar er

zijn nu

nieuwe

verhalen

te vertel-

len.

“Hoe

later op

die avond

Thijs,

helemaal

…”

17

Zelfs de twee huile-

balken van bladzijde

4 trokken behoorlijk

bij.

Vooral toen Paul

vertelde hoe hij

vroeger, op Zondag,

met zijn Puch door

het dorp reed.

Vriendinnetje

achterop, haar rokje

hoog opgetrokken en

dan zwaaien naar haar

vader.

Want die was domi-

nee ...

18

Zelfs de HEER van de Purmer deed

mee. Eerst nog serieus, maar later …

Affijn daar hebben we het al over ge-

had. En ook Don Marco deed zijn best

om alles vrolijk te houden. Don Don

was er niet, maar Don Dick ligt bij on-

geregeldheden altijd op de loer.

19

Het was een leuk afscheidsdagje Nico. Bedankt, en we hopen dat ze jou op de Haarlemmermeerse

ook op waarde zullen schatten. Hoewel we daar onze twijfels over hebben. Want die Kennemers,

praat me er niet van. Wij, wij zullen een boompje naar jou noemen.

Mazzel en Broche! (dat moest er in van Don Marco)