Loretta stierf, en Jessica groeide op naar volwassene. Bello werd ook een nieuw gezinslid.

Dat gebeurde allemaal in de vorige keer.

Als ik uit mijn werk kom, hoor ik de telefoon rinkelen. Het is Gabriëlle. ‘Ha, Jess! Ik wou even zeggen dat ik niet mee kan gaan winkelen’ ‘Ooh, waarom niet?’ ‘Gewoon geen tijd’ lacht

Gabriëlle. Na nog een kort praatje hangt Jessica op. Nu kan ze alleen gaan shoppen, en dat doet ze nu meteen!

Even later wandelt er een gloednieuwe dame door de woonkamer. Ook nog even langs de kapper geweest. ‘Dit is

toch veel beter!’ denkt ze in zichzelf.

De dagen zijn lang en vermoeiend. Dat komt vooral door mijn werk; ze verwachten veel van me en ik doe mijn uiterste

best. Het wordt ook wel eens tijd voor het nieuw gezinslid. Misschien kan ik een kindje adopteren wanneer ik vrij ben.

Maar natuurlijk is er ook nog Bello. Bello, die lieve hond. In mijn vrije tijd probeer ik hem trucjes te leren, maar dat gaat

niet altijd zo soepel.

Ik blijf ook nog vaak aan Loretta denken, Loretta, mijn moeder. Loretta moest niks van honden, en al helemaal niet

van die grote. Ik mis haar.

Geblaf klinkt uit de woonkamer. Bello is de enige de het kan zijn. ‘Wil je spelen, Bello?’ Bello draait wild in het rond. ‘Als je wat geduld hebt, heb ik binnenkort een speelkameraadje voor

je,’ fluister ik, ‘maar nu moet ik al naar mijn werk, Bello’

De tijd gaat echt zo snel! Na mijn werk kruip ik al meteen in mijn bed omdat ik dan bekaf ben. En hier sta ik dan maar

weer. Met een grote kom havermoutpap in mijn handen. Ik zucht. Dit is niet bepaald leuk…

En wat ook niet leuk is, is een hond wassen. Daar moet je echt niet te lang mee wachten! En waar ik nog niet te lang mee moet

wachten, is het adopteren. Ik ga vanavond nog bellen!

Bello kijkt me met een rare blik aan. ‘Wat? Vind je het raar dat ik je moet wassen? Jij raar beest!’ lach ik. ‘Binnenkort kan

iemand anders je misschien wassen, je krijgt een nieuw vriendje!’

Als Bello tiptop in orde is, springt hij uit het bad en laat alle druppeltjes water in het rond vliegen. ‘En nu naar het

adoptiebureau bellen’ denk ik. Bello staat ongeduldig achter me te wachten alsof hij mijn gedachten kan lezen. ‘Morgen

al? Nee, dat is prima, mevrouw!’ zeg ik tegen de vrouw. ‘Hé, Bello, morgen al!’ knipoog ik tegen de hond.

Een vreemde vrouw komt binnen gelopen. ‘Zo, u bent snel! Kwam u niet morgen?’ vraag ik verbaasd aan de dame in het

uniform.

Ze komt steeds dichterbij en begint dan te vertellen. ‘Ik weet niet waar u het over had maar mijn naam is Angelique

Hemels en er is een bericht doorgekregen waarin stond dat uw hond niet gezond is.’

‘Mevrouw! Hoezo niet gezond? Welk bericht? Hoe komen ze daar aan?’ vraag ik bang. De dame draait haar hoofd weg en zucht. ‘Doe nu niet alsof je nergens van weet. Mijn collega’s zijn je hond aan het onderzoeken en het blijkt dat hij bijna

dood was! Beseft u dat?’

‘M-maar…’ ‘Jij, dierenmishandelaar! We hebben al vaak dieren moeten onderzoeken maar jouw hond is nog de

ergste!’ roept mevrouw Hemels. ‘I-ik… Wat heb ik gedaan? Mevrouw Hemels! Vertel het me!’ smeek ik.

Mevrouw Hemels draait zich om en loopt naar buiten. Tranen springen in mijn ogen. ‘Nee! Eerst Loretta en nu Bello!’ Ik ren voor de dame naar buiten. Wat maakt mij het nu uit of ik in

mijn pyjama ben of niet, ik wil Bello terug!

Het is ijskoud buiten. En de tranen vloeien in alle bewegingen over mijn wangen.

Ik ren door en zie Bello in de wagen zitten. Ik laat mijn hand over het raam glijden. Bello kijkt me met grote ogen aan.

‘Bello, nee!’ fluister ik, ‘Ik hou van je! Morgen komt je vriendje!’

‘Mevrouw Zoetjes, wilt u a.u.b. mijn vensters schoon houden?’ zei ze met een kwade blik. Ik draai me langzaam

om. Ik blijf Bello aankijken en Bello mij.

Dan vertrekt Bello met mevrouw Hemels. ‘Hemels. Ze is de hel!’ zucht ik. Ik ben veel te moe om te zwaaien maar ik doe

toch een poging. Voor Bello.

Rillend wandel ik naar binnen. Met de opgedroogde tranen op mijn wangen. Met de ijskoude handen. Met het gemis van

Bello. Langzaam trek ik het deken over me heen en probeer in slaap te vallen.

De volgende ochtend begin ik meteen aan het schoonmaken. Als ik langs de spullen van Bello loop, mis ik hem meer en

meer. Zijn voederbakje, een plasje, een bot. Ik moet hem uit mijn gedachten proberen te halen.

Het hele huis is netjes, nu ik nog. Ik loop de badkamer in en kijk in de spiegel. Achter me zie ik het bad waar Bello

gisteravond nog inzat. Ik schud met mijn hoofd. ‘Nee, niet aan denken. Daar heeft hij het vast beter.’

Net wanneer ik klaar ben, hoor ik een auto aankomen. ‘Dat is vast mijn kind!’ zeg ik enthousiast. Ik huppel dolblij naar

buiten en zie daar een vrouw met een baby in haar handen. ‘Dag, mevrouw…’, ze twijfelt even maar dan vul ik haar aan. ‘Zoetjes, Jessica Zoetjes’ zeg ik, en knik naar de vrouw. ‘Wel,

Jessica Zoetjes, dan is deze kleine vanaf nu volledig in uw handen!’

‘Bedankt mevrouw! Wat is het een schatje! Is het een jongentje of een meisje?’ vraag ik. ‘Jongentje’, zegt ze kortaf.

‘En heeft dit jongentje een naam?’ vraag ik met een zacht stemmetje naar de baby. De dame lacht. ‘Toby, Toby Zoetjes

vanaf nu.’

‘Hallo Toby!’ grinnik ik. ‘Wel, dan denk ik dat ik kan vertrekken…’ zegt de vrouw. Ik knik. De vrouw stapt in haar

auto en rijdt de straat uit. ‘Hee, Toby, ben ik voortaan je moeder!’ zeg ik terwijl ik hem wat hoger houd. Toby lacht en

kijkt met zijn bruine ogen recht in de mijne.

Terwijl ik met hem in zijn nieuwe kamer wandel, gaat de telefoon. ‘Toby’tje, je bent vast moe na die lange reis, dus ik

ga je in bed leggen.’ fluister ik.

‘Jessica, met wie spreek ik?’ ‘…’ ‘Hey, Gabriëlle! Dat is lang geleden! Hoe gaat het met je?’ ‘…’ ‘Bello? Oh, die arme hond.

Hij is meegenomen door de dierenbescherming’ zeg ik met een zucht. ‘…’ ‘Achja, ik heb nu Toby.’ ‘…’ ‘Ja! Ik heb

vanochtend mijn adoptiekind gekregen! Het is echt een schatje.’ antwoord ik dromerig.

En zo kletsen we nog lang door. Over Toby, mijn baan, het dagelijkse leven en af en toe ook over Loretta.

Maar dan hang ik op. Ik ben Toby helemaal vergeten! Wanneer ik zijn kamer binnenloop, ruik ik iets vies. ‘Jeetje,

Toby! Wat voor eten heb jij van die vrouw gekregen?’ zeg ik terwijl ik mijn neus ophaal. Eigenlijk weet ik nog niet zo veel

af van opvoeden. Dat ik daar niet aan gedacht heb!

Voorzichtig haal ik Toby uit zijn bedje. Het valt niet mee om zijn zware luier niet aan te raken. Ik had echt wat informatie moeten opzoeken voordat ik Toby adopteerde! Maargoed, nu is het te laat. ‘Jij wordt mijn proefkonijntje’, lach ik stilletjes.

Het is me toch gelukt om dat niet-lekkerruikende doekje op een onhandige manier in de prullenbak te krijgen en

vervolgens een nieuw luiertje om zijn kleine middel te binden. Natuurlijk moet ik mezelf ook nog levend houden. Een bord spaghetti eten, wat de normaalste zaak is, lukt me dan niet.

Ik zak met mijn lomp hoofd recht in het bord.

Ik schrik wakker van het gekrijs van Toby. ‘Een wekker moet ik al niet meer aanschaffen’ denk ik bij mezelf. ‘Zo, wat

scheelt er nu met jou?’ vraag ik terwijl ik Toby uit zijn wiegje haal. ‘Natuurlijk antwoordt hij niet, domkop’ zeg ik in mezelf. Dan besluit ik zelf om hem maar een flesje warme melk te

geven. Gulzig slurpt hij de melk naar binnen.

‘En nu moet je vast een boertje laten?’ zeg ik zachtjes tegen de baby. Ik houd hem tegen mijn schouder aan en wieg wat heen en weer. Het voelen van zo’n baby geeft je een enorm verantwoordelijkheidsgevoel. Maar ik heb je natuurlijk niet

voor niets geadopteerd. ‘Jij zult misschien later ook met deze zelfde situatie sukkelen’ fluister ik tegen de baby.

Volgende ochtend bij de familie Zoetjes. Ik haal Toby uit zijn bedje. ‘Weetje Toby, vandaag word je al een grote jongen!’ zeg ik terwijl ik de baby wat in de lucht til. De jongen lacht

vrolijk naar me. ‘Maar ik moet werken, dus moet ik je verjaardag missen. Werken is erg belangrijk voor me… Maar

niet getreurd, er komt een aardige vrouw op je passen!’

Als Toby terug in zijn bedje ligt, zet ik de kraan aan om in een warm bad te kruipen. Wat ontspanning, dat is wat ik nodig heb. Al dat werken maakt me moe. Ik heb al vaak met de vraag gesukkeld of ik ontslag zou nemen, en een andere

baan zou zoeken. Maar dansen hoort gewoon bij mij, het is een deel van mijn leven.

Maar natuurlijk is Toby er ook nog. Hij is óók een deel van mijn leven. Of dat hoop ik toch. Jawel, het moet. Ik moet deze uitdaging verderzetten. Toby is generatie 3. Hopelijk vindt hij

het geen probleem om ook maar een kind te adopteren.

Mijn danspakje heb ik al aangetrokken. Nog even kom ik bij Toby piepen. En maar goed ook. Hij stinkt weer een uur in de

wind.

‘Dus als ik terug van mijn werk kom, ben jij een stukje groter!’ zeg ik tegen Toby. ‘Beloofd?’ Toby kijkt me niet

begrijpend aan. ‘Zo mag ik het horen!’ lach ik. Daarna speel ik nog wat met de kleine totdat ik twee maal toeters hoor.

Mijn werk en de oppasser.

‘Hee Toby, ik moet nu gaan werken en er komt een aardige vrouw op je passen. Ze verzorgt je heus wel goed!’ Ik leg

Toby in zijn wiegje en geef een kus op zijn voorhoofd. ‘Tot zo’, fluister ik.

En wanneer ik terugkom zit er een grotere versie van Toby in zijn stoel. Ik bedank de oppasser en loop daarna meteen

richting Toby. Nog even schept hij wat pap in zijn kommetje en dan merkt hij mij ook op. Er verschijnt spontaan een lachje

op zijn klein gezicht.

Yeey! Daar staat het 3e nummertje :D

Go Toby, go Toby, aha, aha.

Oké dus, tot de volgende keer!

Generaties

1 Loretta

2 Jessica

3 Toby