Bello werd opgehaald door de dierenbescherming, dus verdween hij uit de familie. Toby kwam er dan weer bij. Hij groeide, aan het einde van de update, op als een peuter.

’Wat ben je vroeg wakker!’zeg ik als ik Toby in zijn bed zie staan. ‘Pss, pss’ zegt Toby. ‘Moet oppas terug komen?’ vraag ik. Toby schud van nee en wijst naar het potje. ‘Ooh je moet plasje doen!’ ik knik begrijpend en zet Toby op het potje. Als hij de hele tijd aanwijzingen gaat geven, zal dit allemaal heus

wel lukken!

Terwijl ik in de douche stap, gaat Toby spelen aan zijn speeltafel. Het nut van die blokken heeft hij nog niet

ondervonden: hij kauwt er alleen maar op, in plaats van ze te stapelen.

Opgefrist kom ik de badkamer uit. ‘Hé Toby, zullen we eens wat woordjes oefenen?’ zeg ik zachtjes. Toby steekt de natte

blokken terug in het midden van de tafel en gaat voor me zitten. Na een paar woordjes is Toby het al moe, letterlijk en

figuurlijk. ‘Oe, oe!’ roept hij. ‘Ja, goedzo! Dat is een aap!’ Toby schudt weer van nee. ‘Oe!’ En hij gaat half liggen op de grond. ‘Ooh, je bent moe! Ja ik praat geen peuters.’ Lach ik.

Ik tel hem op en leg hem in zijn bedje. Nu ik de tijd heb, oefen ik wat vaardigheden voor mijn werk.

Toby heeft een makeover gekregen, nadat hij wakker werd. Terwijl hij zijn papje eet, werk ik een boterhammetje naar

binnen. Tot nu toe bevalt mijn nieuwe leventje me wel. Toby opvoeden, en zoveel tijd vraagt het niet.

De volgende ochtend is Toby al vroeg uit de veren. Terwijl hij een tekening maakte, kleed ik me om. ‘Af!’ roept Toby en laat zijn tekening trots zien. ‘Wat mooi!’ zeg ik knikkend. Ik hang

de tekening op aan de muur. ‘En nu, gaan we wat leren lopen. Probeer eens naar je tekening te wandelen, Toby’ leg

ik aan hem uit.

Hij loopt scheefjes en niet in de richting van zijn tekening. ‘Kom, hier heen, Toby, pas op voor die stoel!’ lach ik. Toby geeft het op en gaat op de grond zitten. ‘Tekening stom!’

zucht hij vervelend.

Ik kijk naar buiten. Het sneeuwt! Ik til Toby op en wandel naar het raam. Hij lacht vrolijk naar het witte landschap. ‘Mooi, he?’ vraag ik stilletjes. Toby kijkt met grote ogen uit het

raam. ‘Otto’ zegt hij dan. Ik frons mijn wenkbrauwen. Otto? ‘Broem’ brult hij. Dan zie ik het. De carpool staat voor mijn

huis te toeteren.

Klaar met werkend en meteen in bed. Natuurlijk ben ik eerst langs Toby gegaan. De oppas had hem waarschijnlijk in zijn

bedje gelegd. Hij lag rustig te slapen, in elkaar gerold als een bolletje.

Volgende ochtend. Toby slaapt nog en dat verbaasd me. Meestal maakt hij me wakker door zijn gekrijs en gehuil. Nu kan ik nog eens naar mijn beste vriendin Gabriëlle bellen.

‘Gab!’ lach ik. ‘…’ ‘Hoe gaat het met je?’ ‘…’ ‘Met Toby gaat ook alles goed, hoor. Heb jij geen plannen voor kinderen

ofzo?’ ‘…’ ‘Haha, jij toch…’

En zo kletsen we nog een lange tijd door.

De andere dagen is het patroon hetzelfde. Ik leer Toby lopen, praten of laat hem plassen op het potje. Dan gaat hij slapen en werk ik aan mijn vaardigheden. En op een dag leert Toby

lopen, en juist op die dag, is Toby jarig.

‘De tijd gaat toch snel’ denk ik bij mezelf. Het leek wel gisteren toen ik Toby adopteerde. Toen was hij nog maar een

baby die nog niks kon en wou. Nu eet hij gulzig van zijn papje. Het lepeltje dat ik altijd aan hem geef, gooit hij

spontaan op de grond. Hij vindt dat lepels voor meisjes zijn.

En ook wordt Toby zindelijk.

‘Goedzo, schatje’ fluister ik. Hij omhelst me stevig en ik voel dat hij moe is. ‘Wil je even slapen?’ Toby knikt van ja. Straks

word hij al een grote jongen.

En straks kunnen we beschouwen als nu. Erg enthousiast is hij niet erg, maar langer kunnen we niet wachten.

‘En nu moet je blazen, doe me na’ zeg ik. Ik tuit mijn lippen en laat er lucht door vloeien. Toby doet niet veel anders dan

te spugen. Maar zo kan je de kaarsjes ook doven!

Dan staat er even later een grote versie van Toby in de kamer. ‘Mama!’ roept hij dan. ‘Toby’ grinnik ik.

Na een groot stuk taart rent hij naar de keuken om het af te wassen en daarna verandert spurt hij naar de badkamer om

zijn haar te fatsoeneren.

Als hij van de badkamer komt, rent hij naar zijn kamer en is dolgelukkig! Ik lach en kijk naar mijn kind. Mijn kind. ‘Morgen wel andere kleren, he, mam’ zegt hij terwijl hij over zijn groen

hemd streelt. Ik knik lachend.

Als hij moe is van het springen trekt hij zijn pyjama aan en kruipt op zijn bedje. Ik geef hem een nachtzoen en ga daarna

ook met een gerust hart slapen.

Een paar uur later wordt Toby wakker. Met wat strakke bewegingen maakt hij het bed schoon. Wanneer alles naar

zijn zin is, knikt hij tevreden.

Ik wacht op Toby. Deze keer ben ik hem voor. Rustig komt hij zijn kamer uitgewandeld. ‘Goedemorgen, kind!’ Toby lacht.

‘Mama!’ ‘Lekker geslapen?’ vraag ik. ‘Hm’ mompelt hij. ‘Alleen heb ik lang aan school zitten denken,’ zegt hij, ‘ik ben zo zenuwachtig. Ik wil niet naar school! Ik wij bij jou blijven!’

zeurt Toby.

‘Maar Toby!’ zeg ik. Wat moet ik hierop nu antwoorden? ‘Je leert er vast leuke kinderen kennen en dan gaat de dag

meteen voorbij’ stel ik hem gerust. Toby zucht en eet verder. ‘Maar wat als ik iets niet snap? Misschien zit ik bij allemaal nerds in de klas!’ vraagt hij dan. ‘Ach, als je iets niet snapt,

dan steek je gewoon je vinger op en dan zeg je dat je het niet snapt’. Toby knikt.

Toby heeft zijn nieuwe kleren aangetrokken en heeft nog wat tijd over. Hij racet wild met het autootje terwijl hij rare

geluiden maakt.

‘Toby, ik denk dat de bus er is’ roep ik vanuit de badkamer. Toby staat langzaam op en zet de auto in de doos. Met een treurig gezicht loopt hij naar buiten. ‘Tot zo!’ roep ik nog. Toby sloft rustig door de grote hoop sneeuw naar de bus.

Ik ben helemaal opgefrist na wat nieuwe danspasjes uit te proberen voor mijn werk. Met een diepe zucht plof ik op de bank neer. Vandaag ben ik vrij en daar ga ik gebruik van

maken. Ik zet een filmpje op en haal wat te drinken.

Maar lang kan ik niet genieten, want de telefoon rinkelt. Verveeld sta ik op. En wie belde er? Juist, Gabriëlle.

’Hee, jij weer’ lach ik. ‘…’ ‘Met mij gaat alles goed, ik ben vrij vandaag en wou eens lekker uitrusten… Totdat jij belde’

grinnik ik.

Na een lang gesprek hangt ze op. Niet veel later hoort ze hard geren. Het is Toby. Hij stormt naar binnen. ‘Toby, wat is er!’ vraag ik bezorgd. Op de eerste schooldag wordt hij toch

al niet gepest?!

Toby geeft geen antwoord en rent op zijn snelste de badkamer binnen. Wat is hij van plan? Na een minuutje komt

hij de badkamer uitgewandeld. Hij zucht. ‘Ik moest echt dringend naar de wc. Maar ik durfde niet te vragen waar de

wc was op school’ zegt hij stil.

Niet veel later, na wat troostende woorden en hem wat op weg te helpen, bevinden we ons buiten in het witte

landschap. ‘Hee, mam, moet je dat zien!’ roept Toby terwijl hij ergens naartoe wijst. Verbaasd kijk ik om. Ik zie niks… Als ik me omdraai krijg ik een dikke pak sneeuw in mijn gezicht.

Toby lacht zich ziek. ‘Die krijg je terug’ lach ik.

Maar dan, opeens, moet ik huilen. Beelden van vroeger schieten me te binnen. Mijn tijd in het adoptietehuis, Loretta

en Bello. Ik mis die twee opeens vreselijk.

Met een snel tempo komt Toby op me af gelopen. ‘Wat is er, mam?’ vraagt hij zachtjes. ‘Het is niks, volgensmij heb ik het gewoon wat koud’ verzin ik. Toby fronst zijn wenkbrauwen. ‘Huilen als je het koud hebt? Volwassen zijn is wel raar denk

ik’

Spontaan kom Toby me een kusje geven. ‘Wil je naar binnen, mama?’ vraagt hij. Ik knik en neem hem stevig vast voor een

warme knuffel. Het lijkt wel alsof hij de ouder is!

Maar al snel wordt het laat, na een lekker warm kommetje soep kruipen we ons bedje in. Ik ben er nog steeds niet uit

waarom ik ineens moest huilen.

De volgende ochtend. ‘Lekker geslapen?’ Toby antwoordt niet en is meer bezig met het meten van zijn benen. Hij laat zijn

hoofd scheef hangen. Ik giechel stil. ‘Maar mam, hoe kan dat nou?’ vraagt hij. ‘Kan wat?’ ‘Dat jouw benen een stuk langer

zijn dan de mijne! Waarom zijn mijn benen nog maar zo kort?’ vraagt hij niet-begrijpend.

’Luister Toby, ik ben heel wat ouder dan jij bent. Jij bent nog maar een kind. En de benen van een kind zijn een stuk korter

dan de benen van een volwassen mens.’ Toby verslikt zich half in zijn toast. ‘Een kind?! Ik ben al wel een grote jongen,

hoor!’ zegt hij luid. ‘Ja, dat bedoel ik ook!’ lach ik.

Na nog wat uitleg over de lengte van benen en over het verschil tussen een kind en volwassen, hoor ik de bus

aankomen. Toby draait zich met een ruk om. ‘Nu al?’ zucht hij. Ik knik. ‘Tot strakjes’ zegt hij. Hij zwaait terwijl hij naar

buiten loopt en ik zwaai terug.

Dat was het dan alweer. Bij de volgende update (als die er kom) moet ik weer spelen. De foto’s van deze en de vorige keer, had ik nog van toen het nog een duo-DB was. Dus de

volgende keer zullen ze er allebei wat anders uitzien want ik heb defaults gedownload (huidskleur en ogen).

Generaties

1 Loretta

2 Jessica

3 Toby