De vorige keer maakte Toby het uit met Amanda omdat zij stiekem jaloers was op Felix en hem zo

‘mishandelde’.

Toby groeide op als volwassene.

De volgende dagen gebeurt er niet veel speciaals… Toby en Jessica gaan naar hun werk, ze eten wat,

oefenen hun vaardigheden, gaan slapen, weer werken, … Het patroon blijft zich herhalen.

Ook met Felix gaat het beter.

Maar op een ochtend ziet Jessica iets voor het huis voorbij rennen. Een hond, heel snel. De hond doet haar

aan iemand denken… Jessica kent de hond…

Is het… Bello?

Ze stapt naar buiten en ziet de hond verder spurten. ‘Bello?’ fluistert Jessica. De hond blijft verder rennen. ‘Bello!’ deze keer roept ze. De hond stopt met rennen en staat stil. Jessica wandelt dichter naar de hond toe.

De hond draait zich om en kijkt naar Jessica.

Pas als Jessica de hond zijn gezicht ziet, weet ze het zeker. Het is Bello. Ze kan haar eigen ogen niet geloven.

Bello springt door het gras naar Jessica toe. Ondertussen blaft hij een paar keer. ‘Bello! Je bent

terug!’ roept Jessica blij. Bello kwispelt met zijn staart en hijgt. ‘Je bent er weer!’ zegt ze nogmaals.

‘Ik, ik ben sprakeloos! Ik ben zo blij!’ zegt ze terwijl ze Bello aait. Bello blijft braaf zitten. ‘Je kent me nog, hè, je

kent me nog.’ fluistert Jessica tegen de hond. ‘Je blijft hier, en je gaat niet meer weg! Deze keer niet.’ zegt ze.

Binnen heeft Bello zijn plekje al gauw gevonden. Jessica haalt een bot, dat ze nog had gehouden, tevoorschijn en

Bello begint er met volle kracht aan de bijten. Meteen voelt hij zich thuis. Jessica is reuze-blij. Ze snelt de trap

op. Toby moet het zo snel mogelijk weten!

‘Goed, super, geweldig nieuws!’ roept ze terwijl ze op de laatste tredes loopt. Toby komt uit de badkamer. ‘Wat is

er mam?’ ‘Had ik je ooit verteld dat ik een hond had? Die jij niet hebt gekend, je…’ Jessica kan haar zin niet afmaken. ‘Ja die ken ik.’ onderbreekt Toby. ‘Is hij terug

ofzo?’ grapt Toby.

‘Ja! Hoe wist je dat?’ vraagt ze verbaasd. ‘Ik wist het niet, ik zei maar wat.’ lacht Toby, ‘Maar hij is dus terug? En Felix dan?’ Jessica antwoordt niet. ‘Ach, die vinden het wel met elkaar’ zegt ze zelfverzekerd. Maar dat

weet ze niet zo zeker, ze is gewoon te blij dat ze daar geen belang aan hecht. Bello is terug! Haar Bello!

‘Dat zal wel lukken, ja. Je zal vast heel gelukkig zijn!’ zegt Toby wijs. Jessica knikt. Jessica geeft Toby een

knuffel. Waarom weet ze niet. Het moet even.

‘Heb je zin om hem te zien?’ vraagt Jessica dan. ‘En of!’ is het antwoord.

Toby loopt de trap af en ziet een wit-zwarte hond aan een speeltje kauwen. ‘Ben jij… Beltje?’ zegt hij met een

lief stemmetje. ‘Beltje? Hij heet Bello.’ lacht Jessica. ‘Ow, sorry,’ lacht Toby, ‘sorry Bello, Bello past

inderdaad veel beter bij je.’

Na een korte vertroetelbeurt, begint Toby’s maag te rammelen.

Hij loopt naar de keuken om iets klaar te maken. Maar wanneer hij zich na een tijdje weer omdraait, staat het

fornuis een vuur en vlam. ‘MAM! ER IS VUUR!’ brult Toby terwijl hij zich achter het aanrecht verstopt. ‘Niks doen, Toby! Ik bel de brandweer!’ roept Jessica. Toby maakt wat sprongetjes en houdt zijn haren vast alsof ze eruit

zullen vallen.

Al snel arriveert de brandweergroep en ze blussen het vuur. ‘Let je volgende keer wel op?’ zegt de man streng.

Toby knikt. Jessica bedankt de man voor het blussen van de brand en leidt hem naar buiten. Toby haalt het verbrande voedsel van het fornuis en kiepert het in de

vuilbak.

Terwijl Jessica een maaltijd bereidt, ontmoeten de twee huisidieren elkaar. Felix, met de groene ogen staat stil tegenover Bello. Toby bekijkt de twee dieren en wacht tot er iets gebeurt. Voorzichtig besnuffelen ze elkaar.

En dan spelen ze met elkaar. De twee kunnen het goed met elkaar vinden. ‘Pfoe, wat een geluk.’ zucht Toby.

‘Ja, wat een geluk ook dat mìjn eten niet is aangebrand’ zegt Jessica terwijl ze een bordje op de tafel zet.

‘Smakelijk, ik ga even wandelen met Bello, oke?’ Terwijl Toby op de stoel gaat zitten knikt hij. ‘Goed’ zegt hij.

En zo neemt Jessica Bello mee naar buiten. Frisse lucht. Wat is dit lang geleden, met Bello buiten wandelen. Het

is een wonder. Hoe kon Bello ontsnappen? Dat hij toevallig langs hier kwam! Of wist hij het huis nog

gewoon liggen? Ach, wat maakt het uit. Bello is nu terug en zal niet meer weggaan.

De volgende ochtend zit Toby op zijn bed. Hij strekt zich uit en staat op. Een nieuwe dag is aangebroken. Hij

staat op en maakt zijn bed op. Het tapijt dat onder zijn voeten ligt, voelt zacht aan. Hij sloft naar beneden om

te ontbijten.

Maar zo veel tijd is er niet om te ontbijten. Sinds hij sterspeler is, wordt hij elke ochtend opgehaald om een

voetbalwedstrijd te spelen. Hij trekt zijn tenue aan. Wanneer hij buitenkomt, trekt hij zijn rits wat naar

beneden. De zon schijnt. Het is een mooie dag.

Binnen kijkt Jessica de bus na. Toby, wat gaat het toch snel allemaal. Een aantal herinneringen spoelen door

haar gedachten. Haar eerste stappen in Loretta’s huisje, haar beste vriendin Gabriëlle, Loretta’s dood, de adoptie

van Bello, …

Jessica wordt uit haar gedachten gehaald door een blaf van Bello.

‘Ooh, ja, hoor, jij bent er wel! Jij bent er wel!’ zegt ze met een lage stem. Ze wrijft ruw over Bello’s buik. Bello

draait zich een paar keer om en laat zijn tong uit zijn bek hangen. ‘Bello, Bello, Bello!’ zegt Jessica als ze nogmaals haar handen door Bello’s haartjes haalt.

De bus waar Toby inzit komt een tijd later weer aan. ‘Nu ben ìk aan de beurt’ zegt Jessica terwijl ze van de bank

opstaat. Ze kijkt door het raampje en ziet Toby zwaaien. ‘Veel plezier met onze dierentuin’ grapt Jessica. Toby grinnikt. ‘Jij ook veel plezier op je werk’ glimlacht hij.

Toby neemt een douche en kleedt zich aan. Zijn trainingspak heeft hij weer opgeplooid en in zijn kast

gelegd.

Wanneer hij een boterham eet, zijn Felix en Bello stil. Beide staren ze voor zich uit. Toby haalt zijn schouders

op en neemt nog een hap. ‘Rare dieren,’ denkt hij.

Toby gaat naast Felix zitten. Ze kijken elkaar aan. Toby lichtjes glimlachend en Felix knijpt zijn ogen dicht. Zachtjes aait Toby over Felix’ kopje. Felix haalt zijn hoofd omhoog en spint. Toby zucht. Hij heeft zo een

gevoel dat Jessica niet meer lang heeft. Dan staat hij er alleen voor. Hij, met Felix en Bello.

Maar natuurlijk moet hij ook adopteren. Zou het moeilijk zijn om een kind op te voeden? Zou het een jongen of een meisje zijn? Zouden Felix en Bello goed met het

kind om kunnen gaan?

Toby wordt uit zijn gedachten gehaald door de televisie die ineens op een andere zender springt door een foute

beweging van Felix.

Jessica bevindt zich een paar uur later in de badkamer. Ook zij weet dat het niet lang meer zal duren eerdat Toby er alleen voor staat. Wat aan rare gedachten.

Dood zijn.

Een belletje schuim raakt haar oog en spat uit een. Ze schudt haar hoofd en veegt met haar elleboog de pijn

uit haar oog.

Na de grondige wasbeurt, slentert Jessica naar haar kamer. Ze schuift haar deken naar voor zodat ze in het bed kan liggen. ‘Ga je slapen?’ Toby doet de deur open

en staat voor het zicht van Jessica. ‘Hm,’ mompelt Jessica, ‘ben moe…’ Toby knikt en loopt weer weg.

‘Weltrusten!’ zegt hij daarna nog snel.

Wanneer het licht door de ramen schijnt, en zo Jessica’s ogen raakt, rekt ze zich goed uit en schuift uit bed.

Zonder te twijfelen trekt ze haar jogging aan en wandelt richting haar balletbarre. Complete ontspanning en pure rust. Ze maakt haar rug recht en legt haarlinkerhand op

de gouden barre.

Jessica straalt plezier uit. Ze glimlacht en haalt haar been omhoog. Nu denkt ze even nergens aan. Niet aan Toby, niet aan Felix en Bello, niet aan haarzelf, nergens

aan.

Wanneer ze haar pirouette maakt, ziet ze Toby de trap opkomen. ‘Keurig’ zegt Toby alsof hij een jury is. Jessica

lacht en haalt daarna diep adem. ‘Wat kom je doen?’ vraagt ze terwijl ze haar hand over de barre veegt.

‘Computer,’ antwoordt hij, ’laatst heb ik iemand ontmoet die me wel erg aanstaat, ik ga kijken of ik

vandaag weer met haar kan chatten’

‘Voor je gaat afspreken’ zegt Jessica, ‘vraag dan maar eerst ofdat ze geen allergie heeft.’ Toby lacht en gaat

met zijn hand op zoek naar de muis. ‘Ze heet Ellen’ zegt hij plots. ‘Da’s een leuke naam’ zegt Jessica

goedkeurend. ‘Ik vind haar echt leuk… Ze is ècht geen Amanda-type’ zegt hij alvast. ‘Hier is haar

schermafbeelding’ en Toby wijst naar de foto.

Na nog wat besproken te hebben, wandelt Toby de koude buitenlucht in. Ook hij kan tot rust komen als hij

een sport beoefent. In de tuin staat een goal en als Toby zich verveelt, voetbalt hij graag. Nu doet hij dat alleen, maar binnenkort zal er misschien een kleine voetbalfan

zijn die dan met Toby mee kan spelen…

De volgende ochtend zitten Jessica en Toby aan een ontbijt. ‘Het is leuk om te adopteren, hoor.’ zegt Jessica. ‘Echt? Is het niet moeilijk?’ vraagt Toby onzeker. ‘Nee,

alleen even wennen, maar het is zo leuk om een kind te hebben’ antwoordt Jessica enthousiast. Toby snijdt een stuk van zijn pannenkoek en steekt het in zijn mond.

‘Weet je wat wèl erg is?’ vraagt Jessica. ‘Nee’ antwoordt Toby een beetje bang. ‘Die stinkluiers!’ zegt ze terwijl ze

in haar pannenkoek prikt. ‘Ooh!’ lacht Toby. ‘Jij had er wel een handje van aan, om zo je hele broek vol te

schijten’ zegt ze lomp. Toby komt niet meer bij van het lachen.

Om de beurt nemen ze een bad of douche en kleden ze zich aan. Nadat Jessica de trap afkomt, gaat ze op de bank liggen. Ze is moe. Toby kijkt haar bezorgd aan.

Normaal is ze nooit moe rond de middag. Toby haalt zijn schouders op. ‘Vast niet goed geslapen’ denkt hij. Toby

trekt een trainingspak aan en rent naar zijn goal.

Wanneer Toby weer binnen is voor een glaasje water te drinken, gaat de telefoon. Hij zet het glaasje op het

aanrecht en wandelt naar de telefoon. ‘Met Toby’ zegt hij. ‘…’ ‘Hé, Ellen! Wat leuk dat je me belt!’ ‘…’ ‘Ja, ik vind het ook best raar om je stem te horen’ giechelt

Toby. Samen kletsen ze nog een tijdje door totdat het te laat wordt en Toby gaat slapen.

En wanneer Toby zich in dromenland bevindt, wordt Jessica wakker van een nachtmerrie. Maar die is

blijkbaar nog niet gedaan. Magere Hein staat voor haar neus. Jessica schrikt en trekt het deken dichter naar

haar toe. ‘Jessica Zoetjes, het is over. Kom uit je bed jij!’ beveelt Magere Hein. Met tegenzin strompelt Jessica uit

haar bed. Tranen prikken in haar ogen.

‘Nee! Ik wil nog niet! Mag ik Felix niet voor de laatste keer knuffelen? Bello voor de laatste keer een snoepje geven? Toby een dikke knuffel geven?’ smeekt ze met

een hese stem. Magere Hein schudt van nee en met zijn zware stem zegt hij dat het echt gedaan is.

‘Drink dit!’ beveelt het wezen terwijl hij een raar drankje tevoorschijn haalt. ‘M-maar, Toby!’ Jessica probeert te

schreeuwen maar er komt niet veel meer dan een hees geluid uit haar mond. ‘Toby is verleden tijd!’

Jessica kijkt achter Magere Hein, alsof er geen scheidingsmuur is tussen de kamer van Jessica en Toby. Alsof ze Toby nog kan zien. ‘Er is niemand! Alleen ik! En

ik sta hier! En drink dit nu op!’ roept hij ongeduldig. ‘Maar, nee! Nog niet!’ smeekt Jessica. Magere Hein duwt het drankje in haar handen en tegen haar wil in, drinkt

Jessica het op.

Maar dan bedenkt ze zich iets. Loretta, zij is ook daar boven. Naast Jessica verschijnt een koffer. Even twijfelt

ze, maar dan neemt ze de koffer vast. Het is goed geweest. Nu gaat ze op bezoek bij Loretta, en jaren later

zal Toby waarschijnlijk op visite komen.

En dan, is Jessica Zoetjes er niet meer.

Een helder geluid van gehuil klinkt uit Jessica’s kamer. Bello jankt in de kamer. Hij is zijn baasje verloren.

Zoekend sluipt hij door de kamer, maar nee, geen Jessica te bespeuren. Bello geeft het op en springt op

Jessica’s bed.

Toby wordt wakker van een hard gedonder en een bliksemflits die door zijn raam zichtbaar was. Toby

hoorde Bello janken in Jessica’s kamer. Hij heeft een gek gevoel. Hij knipt het nachtlampje aan. Hij kijkt de kamer

rond en wrijft in zijn ogen.

En zonder naar Jessica’s kamer te gaan, weet Toby het al. Zijn moeder is gestorven, weg, verdwenen. Tranen rollen over zijn bezwete huid. Hij veegt de tranen weg

met zijn hand. Maar opnieuw komt er een lading tranen uit zijn ogen. Snikkend loopt hij naar Jessica’s kamer,

waar hij Bello ziet liggen.

Het is doodstil in het huis. Jessica is er niet en dat voelt zowel Toby als de twee huisdieren. ‘Kom, ik ga je

wassen’ zegt Toby stil tegen Bello. Bello kijkt op en springt van het bed. Met opgedroogde tranen op zijn huid neemt Toby een fles shampoo. Het is raar om dit soort dingen te begrijpen. Dat iemand er gewoon niet

meer is.

Normaal waste Jessica Bello altijd. Toby haalt diep adem. Het is niet leuk. Niet leuk!

Bello springt ongewassen uit het bad en Toby wast zijn handen af.

Dan rent hij naar buiten. Kon hij niet nog eventjes Jessica knuffelen? Kon dat niet?! Hij vloekt en de tranen springen weer in zijn ogen. Waarom moet het leven dan

weer zo moeilijk zijn! ‘Ik ben er nog niet klaar voor!’ roept hij snikkend.

Hij leunt met zijn rug tegen de muur. Zijn hoofd laat hij naar beneden hangen. Hij haalt diep adem en veegt zijn

tranen weg. Een paar minuten blijft hij naar Jessica’s graf kijken, en ook eventjes naar het graf er naast.

‘Loretta Zoetjes’ staat er op. Er springt iets binnen in Toby’s gedachten. Jessica is ook niet alleen, ze is samen

met haar moeder, Loretta.

Sinds hij die gedachten heeft gaat het wat beter. Niet dat hij nu super blij is, nee, maar het is een fijne

gedachten. Jessica niet alleen, en Toby ook niet. Toby heeft Bello en Felix. En later ook een kind. Alleen wilt hij

dat nu nog niet. Even bijkomen en dan, dan kan hij adopteren.

De telefoon gaat. ‘Met Toby’ zegt hij serieus. ‘…’ ‘Oh, Ellen, nee je stoort niet echt, nee’ ‘…’ ‘Sip? Och, ja,

weet je wat, kom anders even naar hier, ik vertel het je dan wel’ Toby geeft zijn adres en hangt dan op.

Even later verschijnt Amanda op de stoep voor Toby’s huis. Toby opent de deur en wandelt naar haar toe. ‘Wat raar om je te zien’ glimlacht Toby. ‘Ik vind het alsof ik je

al járen ken,’ antwoordt Ellen, ‘maar wat wou je nu zeggen?’ ‘Kom eerst maar naar binnen’ knipoogt Toby.

Samen zitten ze binnen op de bank. Toby haalt diep adem. ‘Gisteravond, mijn moeder is… gestorven’ Toby friemelt aan zijn shirt. ‘Oh, wat erg!’ antwoordt Ellen

geschokt. ‘Gecondoleerd’ zegt ze terwijl ze haar handen over haar broek wrijft.

Na een korte stilte begint Ellen te praten. ‘Ik weet hoe je je voelt… Een paar jaar geleden ben ik mijn zus

verloren. Het enige wat ik kan zeggen is dat je er niet te erg mee moet zitten. Je kan niet blijven treuren. Het leven gaat door, en je moet er het beste van maken.

Blijf niet in die donkere put zitten.’

Toby glimlacht. Wat is zij geweldig. Opeens voelt hij zich niet zo verdrietig meer. Hij voelt iets anders… Vlinders

in zijn buik. Ja, het is verliefdheid.

Toby draait zijn hoofd naar die van Ellen. Hij trekt Ellen naar zich toe en Ellen springt op zijn schoot.

En dan, dan geven ze elkaar een kus. Meteen daarna zegt Ellen: ‘Vind je dit niet gek? We kennen elkaar niet

eens zo lang, en dan… Nu al?’ Toby kijkt en Ellens blauwe ogen. ‘Beter nu, dan nooit, toch?’ is zijn

antwoord.Maar eigenlijk weet hij niet wat hij er van moet

denken. Is het nu maar gewoon even? Om Jessica te vergeten?

‘Ik heb honger’ zegt Toby plots. Ellen springt van Toby’s schoot af. ‘Moet ik wat maken?’ stelt ze voor. Toby knikt goedkeurend. ‘De keuken is daar’ zegt hij en wijst naar

het keukentje.

Even later zitten ze aan tafel met een boterhammetje.

‘Ellen,’ zegt Toby, ‘ik wil je even bedanken. Ookal mis ik mijn moeder nog vreselijk, jij hebt het me langs aan

andere kant laten bekijken. En dat vind ik fijn. Bedankt’ Ellen glimlacht. ‘Wat zou je er van vinden… Als ik bij je

kom wonen? Kan je mij dan niet zien als een soort vervanging?’ Toby schudt van nee. ‘Dat mag niet. Ik

moet een kind adopteren. En volgens de regels mag ik met niemand samenwonen.’

Ellen houdt haar hoofd scheef. ‘Ik snap het niet?’ zegt ze. Toby legt het hele verhaal uit.

‘Da’s geweldig! Ik begrijp het!’ zegt Ellen na het verhaal. ‘Maar, dat wil niet zeggen dat ik van niemand

mag houden’ lacht Toby.

Wat later zit Toby in het bad. Ellen moest al gauw weg. Ze is een leuke meid. Maar wat vindt hij het raar dat ze al wou samenwonen. Het ging inderdaad wat snel, met het zoenen enzo. Maar dan al samenwonen? Nee, liever

niet.

Hij wrijft over zijn arm. Het schuim drijft in het warme water.

Toby is blij. Blij dat Ellen hem een goed gevoel kan geven en blij dat Jessica toch niet alleen is.

Een nieuw leven staat op hem te wachten en hij kijkt er naar uit.

Generaties

1 Loretta

2 Jessica

3 Toby

Dit is dan weer het einde van de 18e update!

Zie je volgende keer weer!