De papieren website van voetbalvereniging KRSV Vredenburch

November 2012

Het eerste www.krsv-vredenburch.nl op papier!

Een door vele gewenste papieren aanvulling op de enige informatiebron van de vereniging ligt nu voor je.

De Papieren Website van Vredenburch. Reeds bij het afschaffen van het clubblad blijken er mensen verstoken te zijn van nieuws vanuit de club. Zonder te willen discrimineren zijn dat vaak donateurs en ereleden die niet overweg kunnen of willen met internet. Daarom is het vanaf nu tijd voor nieuws op papier.

Als initiatiefnemer ben ik enorm blij deze klus niet in mijn eentje te hoeven klaren. Aan dit nummer werkten mee, Robin Esser als redacteur, Jasper van Dam als vormgever en Drukkerij Hes voor het drukken. Ik hoop dat je met plezier dit eerste nummer tot je neemt. Het is de bedoeling dit blad drie keer per seizoen uit te geven.

Heb je zelf tekst of wil je er zaken in hebben, stuur het naar de redactie van www.vredenburch.nl, Postbus 1225, 2280 HE in Rijswijk of mail naar secretaris@krsv-vredenburch.nl.

Een kijkje achter de schermen van de zaterdagafdeling van Vredenburch

Van oudsher is het eerste elftal van de zondag het vlaggenschip van Vredenburch. Toch wordt er ook op de zaterdag bij vlagen best een verdienstelijk potje gevoetbald. De zaterdagafdeling van Vredenburch bestaat dit jaar uit 3 teams met veel oude bekenden, die al langere tijd met elkaar samenspelen. Vaak zelfs al vanaf de jeugd. Je kunt wel stellen dat het een afdeling is met hart voor de club. Zo zijn er veel jongens die jarenlang in het eerste hebben gevoetbald nu betrokken als trainer van de jeugd, als scheidsrechter of achter de bar. Sommigen zelfs uiterst succesvol, zoals Nick van der Sman en Dennis van de Beukel die afgelopen seizoen kampioen werden met de D-selectie.

Dit jaar heeft er binnen de zaterdag een ‘wisseling van de wacht plaatsgevonden’. Veel van de al wat oudere spelers hebben vrijwillig –of noodgedwongen- een stapje terug gedaan en zijn als tweede elftal een hecht vriendenelftal begonnen. Dit heeft als een magneet gewerkt op spelers die reeds gestopt waren met voetballen op hoog niveau en nu voor het plezier zijn teruggekomen. Het elftal kan op bijna iedere positie dubbel bezet worden en zo zijn in dit elftal bijvoorbeeld de kunsten van good old captain Ron Siebelink op zaterdag weer te bewonderen op de burcht. En ook de gebroeders Bruin en vader en zoon Daamen (trainer en speler) maken deel uit van zami 2. Op dit moment moet het elftal op het veld nog wat warm draaien. Want in de korte tijd dat het seizoen nu begonnen is, zijn er nog geen tegenstanders aan de zegekar gebonden. Toch zorgt ‘Bas Box’ (een houten muziekinstallatie op wielen, waar precies een krat bier op past) voor een goede sfeer.

Tot nu toe werd dus wel iedere derde helft gewonnen. En die is minstens net zo belangrijk want de 3e helft is een goede

voorbereiding op het trainingskamp in Groningen in de winterstop, waar vele spelers nu al naar uit kijken.

Doordat de oudere garde een stapje terug heeft gedaan is er ruimte ontstaan voor een talentvolle jonge ploeg die nu de taak heeft om de eer van de zami hoog te houden.

Met een gemiddelde leeftijd van 23 jaar is het een team dat nog een hoop kan leren. Een mooie taak voor trainer Herman Knoppert (die zelf jarenlang op hoog niveau heeft gevoetbald in de Haagse regio). Op de maandag en woensdag wordt er hard getraind om dit jaar een hoge klassering te halen in de 4e klasse D. Een zware competitie met bekende sterke Haagse tegenstanders en minder bekende, zij het net zo sterke, Rotterdamse opponenten. De resultaten zijn net als bij de meeste jonge elftallen tot nu toe nog wat wisselvallend. Maar uiteindelijk wil de ploeg net als afgelopen seizoen dit jaar weer meedoen voor de plekken in de nacompetitie.

Dus mocht u een zaterdag vrij hebben, u bent altijd welkom bij de wedstrijden van de zaterdag. De tap staat altijd open en de teams kunnen uw steun goed gebruiken!

Vrijwilliger van het kwartaal: Tjabel Daling

Zonder vrijwilligers geen draaiende club. Vaak maken de vrijwilligers naast een druk doordeweeks bestaan ook ’s avonds en in het weekend tijd vrij voor het reilen en zeilen van Vredenburch. En dat verdient waardering. Achter iedere vrijwilliger gaan weer andere drijfveren schuil. Die we maar al te graag

willen leren kennen. Deze keer een interview met Tjabel Daling, (bege)leider van het G-elftal dat nu met veel enthousiasme aan haar 4e seizoen is begonnen.

Hoe lang ben je nu bezig bij Vredenburch?

‘Ik ben een jaar of vijf geleden actief geworden binnen Vredenburch. Het is begonnen bij mijn zoon Andre, die nu twaalf jaar oud is en in de D1 speelt. Toen hij in de Mini-F en F speelde heb ik geleidelijk aan wat hand- en spandiensten verricht. Later ben ik actiever binnen de jeugd geworden en vier jaar geleden ben ik met het G-voetbal begonnen.’

Hoe bevalt het?

‘Het bevalt uitstekend. Soms zou ik nog wel wat meer willen doen, maar vanwege mijn werk is dat vooral doordeweeks moeilijk, ook omdat ik nogal wat reistijd heb. Ik werk in Amsterdam en als je dan in Rijswijk woont, maak je sowieso al lange dagen.’

Wat doe je precies bij Vredenburch?

‘Naast enkele werkzaamheden voor de D-jeugd ben ik vooral bezig met het G-team. Ik heb het (mede) opgericht, verzorg de

trainingen op woensdag, regel het vervoer voor de wedstrijden op de zaterdagen en ben op zaterdag ook de (bege)leider. En ik hou het contact met het thuisfront van de jongens en de ene vrouwelijke teamspeelster.’

Je bent er al vanaf de start van de G-afdeling bij, hoe gaat het met het elftal/zevental?

‘Het is een leuke gevarieerde, spontane groep, ook qua cultuur en etnische herkomst. Dat maakt het boeiend, en soms ook wel eens lastig. Het is een groep die precies zo functioneert als willekeurig elk ander team. Met ‘ups en downs’, met veel plezier, maar het is ook een groep met kleine tegenstellingen en soms onderlinge conflicten. Over het algemeen zijn die goed hanteerbaar. Sommige jongens kunnen het niet altijd goed met elkaar vinden, maar ze kunnen ook niet goed zonder elkaar. Dus er is toch wel een sterk groepsgevoel. Het G-team, met alles wat daar bij komt zoals trainingen, wedstrijden, toernooien en soms sociale activiteiten geeft invulling en structuur aan hun leven en is die zin ook van maatschappelijke betekenis. Want het zijn toch bijna allemaal kwetsbare jongeren.’

Hebben jullie al wedstrijden gespeeld?

‘We hebben vanaf het allereerste jaar aan de competitie meegedaan. Met teams in de Haagse regio, maar ook hebben we veel wedstrijden gespeeld tegen G-teams uit het Rotterdamse. Dit is voor het G-team van Vredenburch het vierde seizoen.’

Wat zijn de kwaliteiten van het team?

‘Toch wel een gevoel van saamhorigheid. Iedereen doet op zijn manier zijn best, intern is er wel een licht kwaliteitsverschil, maar het besef bestaat ook dat iedereen zijn eigen rol heeft. En soms bloeit het team qua voetbal en vechtlust op als de ‘betere’ spelers – ik zeg dat met enige terughoudendheid, want ik vind meedoen zeker zo belangrijk als winnen – er een zaterdag niet zijn. Een minpunt is soms dat enkele spelers niet zo goed tegen hun verlies kunnen. Daaraan moet je dus constant werken. Verliezen hoort bij het voetbal en betekent incasseren, en als je dat niet kunt, moet je niet gaan voetballen. Dat geldt net zo goed in het G-voetbal als in het reguliere voetbal. Maar we maken op dat punt progressie. Het bijbrengen van waarden en normen hoort hier ook bij.’

Heb je nog nieuwe spelers mogen verwelkomen dit seizoen?

‘Qua samenstelling is het G-team soms wel eens kwetsbaar. Soms heb ik maar zes of zeven spelers. Je moet er eigenlijk tien hebben. Op papier zijn er tien, maar vaak zijn er twee of drie niet vanwege allerlei redenen. De afgelopen weken zijn er drie of vier nieuwe spelers bijgekomen en dat is uitermate plezierig, al maakt dat het regelen van vervoer bij uitwedstrijden soms wat lastiger.’

Wie ondersteunt je met het elftal? Met wie werk je veel samen?

Eigenlijk doe ik het meeste alleen. Ik zou wel iets meer hulp kunnen gebruiken, omdat er toch altijd veel moet gebeuren. En je moet er altijd zijn. Maar er zijn wel regelmatig Vredenburchers die assisteren of bijspringen, zoals Tom Haaksma, Jan van Allen, Ed van As en Carlo van der Sman. Ruud Halkes organiseert een keer per jaar iets leuks voor het G-team en Aad van der Vlist is onze vaste scheidsrechter. Abdullah Tagi, vader van een G-speler, regelt soms een busje voor uitwedstrijden en Johan Brouwer steekt veel tijd en energie in de toernooien. En dan is er natuurlijk nog onze vaste en trouwe supporter Boudewijn. Ik hoop dat ik niemand vergeet!.’

Wat zijn je verwachtingen voor het verdere seizoen?

Het belangrijkste is plezier hebben en maken; en dat het team inzet toont en als collectief speelt, dus probeert te voetballen en probeert samen te spelen. Het is meegenomen als het team goed presteert. Maar ik verlies liever en dat de wedstrijd sportief verloopt en de sfeer goed is, dan dat ik gemopper of gescheld hoor en we winnen.’

Hoe krijg je de ploeg weer scherp na een verliespartij?

‘Het hangt ervan af hoe dat verlies tot stand is gekomen. Hebben ze hun best gedaan of niet? Eerlijk gezegd uit de teleurstelling en soms ook frustratie over een slechte partij zich vooral tijdens de wedstrijd. Is de wedstrijd afgelopen, dan zijn ze het verlies ook snel weer vergeten en kijken ze weer vooruit na de volgende partij. En dat is ook maar het beste.’

Tegen wie en wanneer is jullie eerste thuiswedstrijd in November?

‘We hebben al diverse wedstrijden voor de beker gespeeld en al een competitiewedstrijd.’

We horen vaak dat de derde helft minstens net zo belangrijk is. Hoe beleeft het G-elftal die?

‘Soms blijven we wat langer na naar de wedstrijden en drinken we en eten we gezamenlijk. Maar lang niet altijd. Iedereen heeft ook in het weekeinde zijn eigen sociale verplichtingen of bezigheden. Wel gaan we een of twee keer per jaar met de hele groep iets gezelligs doen, bijvoorbeeld met elkaar bowlen. Sommige G-teams gaan ook wel eens een weekeinde samen weg; zolang ik er eigenlijk alleen verantwoordelijk voor ben, begin ik daar niet aan. Misschien is dat een idee voor de toekomst.’

Welke kritische noot heb je voor het bestuur?

‘In het algemeen wil ik eerst zeggen dat het G-team binnen Vredenburch zeer goed geïntegreerd is. Dat vinden de jongens zelf ook. Ze voelen zich bij Vredenburch thuis. Iedereen kent ze en de G-voetballers beginnen ook uit zichzelf regelmatig een praatje met andere ‘bewoners’ van De Burcht. Dat is dus zeer positief. Wat betreft het bestuur van Vredenburch heb ik geen klachten, al denk ik dat de betrokkenheid bij het G-team wat minder is dan vier jaar geleden toen alles nieuw was. Maar dat is ook logisch. Een beetje meer spontane hulp zou soms geen kwaad kunnen, maar ik begrijp ook dat veel mensen toch al veel bij de vereniging doen, dus kwalijk nemen kan ik niemand iets. In het algemeen geldt dat meer mensen, ouders van jeugdleden bijvoorbeeld, nog wat actiever zouden moeten worden binnen de vereniging.’

Zijn er verder nog dingen die je (over het team) kwijt wil?

‘Dat is een moeilijke vraag. Ik zou er zo langzamerhand een boek over kunnen schrijven. Een van de leuke dingen van het G-voetbal is dat al die teams eigenlijk één grote familie vormen. Jongeren uit diverse teams werken soms bij elkaar op de sociale werkplaats, zitten bij elkaar op school of hebben samen op een internaat gezeten of wonen soms samen in een gezinsvervangend tehuis. Dat schept een grote onderlinge band. En als je aan een toernooi meedoet, kennen veel spelers en begeleiders elkaar. Dat komt soms ook omdat wie eenmaal met het G-voetbal begint er niet snel weer mee ophoudt. Dat geldt niet alleen voor de spelers, maar ook voor de (bege)leiders.’

Camp Nou

Een zomervakantie dicht bij Barcelona vraagt met een voetbalgekke zoon en vader om een bezoek aan het volgens verhalen imposante Camp Nou. Die verhalen waren dusdanig dat zelfs de antivoetbalmoeder en de schaatszoon zonder morren instapten op een dag waarop een normaal mens het strand zou opzoeken. In de vroege ochtend de veertiendaagse woonhut met een croissant onder de tong verlaten om anderhalf later een lange stoet gelijkgestemden voor te zijn. Na een rit met als slotstuk een duik in de kokende Barcelonese ochtendspits parkeerden we de auto zonder kosten op het parkeerterrein voor de voetbal en ook basketbaltempel. Bij de kassa aangekomen bleek het relatief rustig en konden zonder tijdverlies onze entreebewijzen voor de Barcelona Experience bemachtigen . Via de donkere spelonken doemden in de verte een scherpe zonlicht op. Dit veroorzaakte bij mijn jongste zoon een sprintgedrag gelijk aan Usain Bolt en binnen notime stonden we met open mond al gapend naar de verse grasmat en immens grote tribunes te staren. Eigenlijk was dit reeds de Barcelona Experience in optima forma, echter we werden nog even vastgehouden met het idee hier en daar nog wat Eurootjes achter te laten. Eerst even de vocale gids ophalen tegen inlevering van het rijbewijs en de tour kon echt beginnen. We werden geleid langs een hele reeks prijzenkasten, waarvan de cup met de grote orenkast de meeste indruk maakte. Daarna honderden foto’s en voetbalrelikwieën, zoals bijvoorbeeld de schoen van Ronald Koeman waarmee hij Barcelona de grootste prijs in haar bestaan bezorgde. Ook heeft de tablet zijn intrede gedaan in het Barcelona museum. Door middel van een lichte aanraking van een van de honderden foto’s startte het bijbehorende filmfragment. Tussendoor kreeg je de gelegenheid om met je favoriete speler op de foto te gaan. Niet dat die aanwezig waren, maar door fotoshopping kan veel tegenwoordig en het ziet er best aardig uit, mijn zoon met naast hem nog maar een kop grotere Messi.

Verder komt de wandeling langs verschillende niveaus in het stadion met aan de bovenkant de ruimte waar de Frank Snoecks en Evert ten Napels hun werk moeten doen. Ook kwamen we ondergronds terecht in riante kleedkamers van voetbalmiljonairs en werd ons ook de persruimte geshowd. In die persruimte kon nog even de cup met de grote oren omhoog worden gehouden, waarvan meteen weer een kiekje werd gemaakt.

Deze kon samen met de eerder genomen foto bij de uitgang worden opgehaald en worden afgerekend. Al lopend richting uitgang viel mij op dat het niet alleen goud is wat er hier blinkt.

Onderhoudsploegen waren druk bezig om de wat vervallen spelerstunnel op te knappen.

De toegangen en donkere gangen zijn niet meer in topconditie en ogen somber, het complex ademt niet echt een voetbalsfeer uit. De stoeltjes in het stadion zijn minder comfortabel dan op de tribune van de Burcht en de buitenkant van het gebouw ziet er grauw en oud uit. Eigenlijk is het alleen maar groot en indrukwekkend zonder poespas. Opvallend of misschien wel logisch dat de grootste en beste speler van de wereld hier zijn grootste en indrukwekkendste prestaties levert, zonder poespas.

Wat wel een mooie en ultramoderne uitstraling heeft is de fanshop. Hier kom je via de uitgang en na de fotokassa’s vanzelf in terecht. Dit is zo vernuftig gedaan dat het je niet meer gaat lukken om onder de smeekbedes van je kinderen voor zo’n mooi tenue uit te komen. Met twee volle tassen verlieten wij het “gratis”parkeerterrein!

Han(s)

Afscheid op De Burcht van een clubicoon

Op vrijdagavond 19 oktober was het zover. Met een wedstrijd van 7 tegen 7 met alle 45+ mannen is de voetbalcarrière van Gerard op een waardige manier geëindigd. Na meer dan 50 jaar voetbal is het vanwege gezondheidsredenen voor Gerard van Keulen

tijd om de voetbalschoenen aan de wilgen te hangen. Na een prachtige pot voetbal waarin bij vlagen het voetbalinzicht en technisch vernuft van Gerard weer boven kwam drijven was het vlak voor het einde van deze titanenstrijd voorbij voor Gerard. Met een mooie speech, een bal met alle handtekeningen van zijn maatjes of beter gezegd maten :), een mooi shirt en een prachtig aandenken voor aan de muur kon hij zijn biertje gaan opzoeken. Ook de voorzitter had voor Gerard mooie woorden en een bos bloemen in petto. Ongetwijfeld is het nog lang onrustig gebleven op De Burcht deze avond. Uiteraard hopen wij Gerard nog vaak in burger op de club te zien of te zien schitteren op het traditionele familietoernooi in mei!

Hieronder enkele karakteristieken van Clubicoon Gerard: Deze sympathieke en flegmatieke speler stamt nog uit de tijd van de veter in de leren voetbal, maar is de club altijd trouw gebleven, iets waar de jeugd van tegenwoordig een voorbeeld aan kan nemen. Ook draaide hij altijd trouw bardiensten, was trainer van de F-jeugd en is hij zelfs nog secretaris geweest van de zaalvoetbaltak, die Vredenburch toen nog had. Als ‘Sjekkie’, zijn geuzennaam (nee, niet Shaggy van Scooby Doo) tussendoor even wissel stond, was het mooi tijd om er ff één te draaien en na het oproken ervan was het weer tijd om het veld te betreden. Enig probleem was de kou, want dan had hij steevast een blauwe (grote) teen. Na de wedstrijd was er maar 1 regel: het laatste flesje in de krat was van Gerard, of hij nog koud was of niet en als er een tekort was na het lappen om de rekening te betalen, dan keerde hij zijn voetbaltas ondersteboven waar je van het kleingeld nog een hele middag wat kon drinken. Ook is hij nog steeds verzot op schaatsen en skiën en gaat altijd mee met het traditionele weekend weg met de 45-plussers.

Datum Algemene Ledenvergadering: 29 november

Op donderdagavond 29 november zal de Algemene Ledenver- gadering worden gehouden.

Het Bestuur

Hoe gaat het met de zondagselectie?

Voor het eerst in de historie van de club heeft het eerste zich het afgelopen seizoen weten te handhaven in de 2e klas van de KNVB! Dat betekent voor dit jaar wederom een zware kluif in de door de media gepromoveerde “Koningsklasse” met o.a. HVV, Wilhelmus, GONA, HMSH, GDA en VUC. De zogenaamde transferperiode bracht vele nieuwe gezichten, maar ook bekende gezichten keerden terug op het oude nest. Met in totaal 43 spelers werd de voorbereiding extra vroeg gestart. Door wisselende samenstellingen waren de resultaten van de oefenwedstrijden niet geweldig. Na 7 competitiewedstrijden zijn er 5 punten gehaald. Dat betekent voorlopig de een na laatste plaats. Werk aan de winkel dus!

Het tweede team doet het qua resultaten een stuk beter. Zij zijn gefocust om het verloren terrein van vorig jaar (degradatie naar de res. 3e klasse) weer goed te maken. Ze liggen goed op koers en staan fier bovenaan. A.s. zondag kan zelfs de eerste periode titel worden binnengehaald. Dus ook het tweede moet flink aan de bak!

Piet Gelauf

Vredenburch omarmt Vriendenloterij

Vanuit de sponsorcommissie staan veel acties op stapel. Het doel is uiteraard om de vereniging gezond te maken en te houden, maar vooral ook om

iets extra’s met elkaar te kunnen doen. Zoals u misschien al via de website heeft vernomen heeft Vredenburch daarom ook de Vriendenloterij omarmd. Afgelopen week is een telefoonteam, onder leiding van Pim van Haaster, bezig geweest om loten te verkopen. De start is veelbelovend, want de eerste belavond leverde al meer dan 1.000,- euro op. Het was helaas niet mogelijk om op deze avond ieder lid te bereiken. Wilt u ook de vereniging steunen en kans maken op mooie prijzen, stuurt u dan het bijgesloten formulier ingevuld en wel op naar de Vriendenloterij of doe dit via de banner op de website. Heeft u al een lot, koppel deze dan aan KRSV Vredenburch. Hiervoor kunt u bellen met de Vriendenloterij onder nummer 0900-3001400. Het verenigingsnummer van Vredenburch is 9800.

Medisch spreekuur voor alle Vredenburchers!

Op iedere donderdag vanaf 20.00u houdt orthopedisch- manueel- en fysiotherapeut Bastiaan Oosterhaven wekelijks inloop spreekuur op Vredenburch. en is iedere Vredenburcher met (medische) klachten van harte welkom op dit spreekuur! Zie ook www.orthomedix.nl.

Een fout met een luchtje

Het prachtige clubgebouw van Vredenburch is al een tijdje in gebruik. Bij de bezoekers oogst het nog steeds verbazing, ontzag en een tikkeltje jaloezie als ze bij ons binnen de poorten komen. Wel ving ik bij het weggaan van deze teams menigmaal op dat er aan deze wedstrijd een luchtje hing. Ik dacht dan meteen, dat zal dan wel een dubieus spelmoment zijn geweest of iets dergelijks. Maar toen die geluiden ook kwamen van onze eigen teams ging

ik toch eens wat beter opletten. Bij een wedstrijd van de ADO Beloften had ik daar eens de tijd voor en in het voorportaal tussen terras en kantine rook ik het ook. Een lucht die mij als zoon van een loodgieter bekend voorkwam. Een rioollucht dus. Nu was ik niet de enige die dat rook en ook leden van de niet oneerbiedig bedoelde werkploeg namen de geur tot zich. Uiteraard zijn zij direct gaan onderzoeken waar dat vandaan kwam, maar van verstoppingen of iets dergelijks was geen sprake. Alle toiletten en douches liepen lekker door. De lucht bleef. Totdat uiteindelijk via de gemeente een loodgieter werd ingeschakeld. Na een kijkje onder de grond werd het meteen duidelijk. De bouw van het clubhuis was blijkbaar zo duur geworden dat er op het laatste stukje PVC, van toilet en douche richting hoofdriool, is bezuinigd. Dat zat er namelijk niet! Misschien kunt u zich voorstellen en als dat niet lukt, staak uw pogingen, hoe die kruipruimte eruitzag. Alle ellende van teams die bij een bezoek aan Vredenburch de druk op de appendix voelen toenemen en de toilet als oplossing vonden, lag nog steeds onder ons complex. Niks afvoer naar hiervoor bestemde zuiveringsbedrijven en afvoer naar zee, nee hoor, gooi maar onder het pand! Ook het douchewater had vrijspel, logisch ook dat er van verstopping geen sprake was. Het liep door als een trein, maar wel een heel kort traject! De oplossing lijkt simpel, even aansluiten en ……………… Maar wie gaat dat doen? Nu is dit niet een oproep voor een vrijwilliger, want feitelijk moet de eigenaar van het gebouw dit oplossen. Gelukkig is er afgelopen week een bedrijf gevonden die een begin heeft gemaakt aan het leegzuigen van de kruipruimte en het alsnog aanleggen van de benodigde leidingen. Het probleem is dus binnenkort verholpen en kunnen we weer in een frisse omgeving gebruik maken van het mooiste Sportpark van Rijswijk!

Een verhaal uit de oude doos

In bijgaand gedicht treft u een verhaal aan dat recht uit de Vredenburch archieven komt. Het gaat om een lid, genaamd Cees Steijn, die op één van de geruchtmakende Carnavalsavonden uit het verleden zijn medefeestgangers bleef irriteren met een scheidsrechtersfluitje. Op de vraag of hij dat fluitje even wilde inslikken deed hij in een jolige bui net alsof. Het leverde hem uiteindelijk een maagoperatie op. Verder gaat alles goed met hem!

Met de fluit aan zijn mond op een feestje En maar fluiten met dat ding Kap is effe Ceesje En hij maakt een slikbeweging Van zijn mond naar de slokdarm van die lange In het midden bleef die ergens hangen Een fluit met een ring in zijn maag Hij ging maar niet verder omlaag En bij elke scheet die hij liet Hoorde je priet, priet, priet

Han(s)

30 november is het weer Bingo!

Onder leiding van Margie Gelauf wordt er bijna iedere maand een Bingo avond georganiseerd op Vredenburch. Dat is leuk voor de Bingofanaten, maar ook leuk voor de club. Kom op vrijdag 30 november a.s. eens een kijkje nemen en zeker weten dat je een leuke avond hebt en misschien ga je ook nog met een mooie prijs naar huis!

Grafi

sche

Vor

mge

ving:

Tase

nJas

.nl