De oversteek

24 & 25

7 dec—23 dec

BEMANNING

Vrijdag 7 december

De dag van de grote oversteek. Ondanks dat we laat naar bed zijn ge-gaan, zijn we wel op tijd wakker. Vandaag gaan we de oversteek maken. Ik heb er zin in. Zo voor vertrek zijn er natuurlijk nog allerhande klusjes die nog even moeten. Er schieten er nog genoeg in mijn hoofd. Gelukkig hebben we geen haast om weg te komen. Ergens in de middag is goed. De Mero vaart straks ook weg, ook naar Tobago, en denkt er hetzelfde over. We hebben ruim 16 dagen nodig of zo, dus het komt niet op 1 uur.

We koken alvast voor twee dagen pastasaus en doen de laatste was. Het was niet heel veel meer, maar toch. Roos komt met de kids nog even over de steiger om afscheid te nemen. Zij gaan zo meteen weg naar Su-riname. Ondertussen komt de Sailaway de haven binnen. Zij vonden het ook wel handig om net voor vertrek in de haven te liggen om de laatste dingen te doen.

Ik ga weer verder met de voorbereidingen. Marieke gaat de verse bood-schappen doen met Mette en Jasmin. De kinderen van de Sailaway en de Barnstormer zijn allemaal her en der aan het spelen en soms ook bij mij aan boord. De rubberboot moet nog vast en het campinggas flesje moet nog goed gezet worden. Er zijn altijd nog zoveel kleine dingen te doen. Als Marieke terug is wassen we de verse spullen om geen onge-dierte aan boord te krijgen en dan maken we ook nog alle schoenen schoon die we gebruikt hebben. Dan ga ik nog even afrekenen met de haven. We krijgen nu wel de kriebels. Van tijd tot tijd komen er mensen langs voor een praatje en dan is de vraag steevast ‘ga je oversteken?’ Dan ben je er even wat meer met je gedachten bij dat het zover is. We ha-len de kinderen op want we gaan met zijn allen nog even douchen aan boord en dan vullen we de tank nog een keer op. Hoe meer water hoe lie-ver. Als dat alles gebeurd is dan zijn we er klaar voor.

We lopen nog even naar de drijvende bar van de haven want daar zitten ook nog een aantal ‘lotgenoten’ die ook gaan oversteken. We nemen afscheid van hen en dan gaan we naar de

Sailaway en Barnstormer. Nog even een colaatje bij Thijs en Suuz en dan moet het gaan gebeuren.

Na een hartverwarmend afscheid gooien we de trossen los. De kin-deren leven zich uit met de toeter en we worden door de Nederlanders uitgezwaaid. Nog even over de ankerplaats waar ook Blues ligt. Nog een keer een Goede Reis en dan zijn we echt weg. Er ligt nog een gro-te passagiersboot de haven uit te manoeuvreren dus we varen er erg langzaam achteraan. Om 16u varen we de havenkom uit, gaan de zei-len er op en dan is het stil. De kinderen zijn al naar binnen aan het spe-len en Marieke en ik kijken elkaar aan. Nu is het echt. We zijn los en gaan we voor ruim 2100 mijl vaarplezier naar Tobago.

We laten het idee eigenlijk nu pas op ons inwerken. In de haven is er altijd genoeg afleiding en praat je er wel met anderen over. Nu is het definitief en kan je pas gaan voelen hoe het is. De zee is in ieder geval heel rustig. Zoveel rustiger als bij aankomst. Het voelt alsof je op de Oosterschelde vaart. We lopen ook een fijne snelheid terwijl alles ge-woon op zijn plaats blijft staan. Frederique is kort na het vertrek in slaap gevallen, helemaal bekaf. Marieke gaat er even bij liggen. Als ik met Kathelijn en Liedewij ga eten komen ze ook eten. Na het eten moeten ze allemaal naar bed.

Om acht uur UTC is het tijd voor het Nederlandstalige maritieme net. De naam is Nederlandstalig want er is ook een Vlaming bij. Hier meldt iedereen zijn positie, de weersomstandigheden, kun je vragen stellen en andere bijzonderheden kwijt! Het is een mooi initiatief. Zo houdt ie-dereen elkaar in de gaten en weet je ook wat van het weer wat je kan krij-gen onderweg. In de avond hebben we ook nog contact met de Mero. Zij zijn om half zes gaan varen en zitten dus een aantal mijl achter ons. On-dertussen is het pikkedonker. De maan komt pas aan het eind van de nacht op dus we hebben alleen de sterren als verlichting. Om midder-nacht komt Marieke op wacht. Ik mag lekker een paar uur gaan slapen.

Zaterdag 8 decemer

Om drie uur los ik Marieke af. We lopen nog best lekker (5.5 kn) en de zee is geweldig! Wat een rustige zee is het. In de ochtend gaan we na het ontbijt starten met school. Ze hebben er zin in, maar het is weer even wennen om op een bewegend schip school te doen. Tijdens de pauze zetten Marieke en ik de Cruising Chute op.

Het grootzeil en de genua gaan naar beneden en dan lopen we zo-waar een knoop harder. De cruising chute is een soort spinnaker, maar wordt anders gevaren. Het is een mooi groot rond zeil voor rui-me en voordewindse koersen. Van tijd tot tijd hebben we contact via de marifoon met de Mero. We geven elkaar onze posities door en kij-ken hoe alles loopt. Als het lunchtijd is ronden we de eerste schooldag af en gaan we lekker wat eten. We smeren de broodjes die we nog

hebben uit Mindelo en dan is het tijd voor mij om te chillen. Ik slaap als een blok. Heerlijk. Als ik wakker ben gaat Marieke ook nog even liggen. Zo wordt het tijd voor Happy-hour. Om vijf uur gaan de kinderen een filmpje kijken en ik pak de laptop en wat nootjes met een pilsje. Als alles op is gaan we aan het eten beginnen. We eten hetzelfde als gisteren. We hadden genoeg saus gemaakt voor twee dagen dus dat is weer erg makkelijk. Ik pak een komkommer voor er bij maar die kan met dezelfde gang weer over boord gezet worden. Bah! We eten alles lekker op, be-halve Liedewij.

Ze heeft er af en toe een handje van om te weinig te eten. Na wat aan-dringen doet zij ook haar best en zijn alle pannen weer leeg. Om zeven uur luisteren we weer naar het netje en dan is het weer tijd voor de kinderen om naar bed te gaan. Als ze in bed liggen halen Marieke en ik toch maar de cruising chute binnen. Je weet maar nooit wat je ‘s nachts over je heen krijgt. Het is wat rommelen, maar we krijgen die grote lap toch best gemakkelijk binnen. Dan maken we ons weer klaar voor de nacht.

Zondag 9 December: Marieke

Vandaag alweer onze tweede volle dag op zee! Het gaat hier allemaal z’n gangetje. Vanmorgen zijn we begonnen met school. Ik ging samen met Lijntje lezen op ons bed. Tijdens het lezen ben ik gewoon in slaap gevallen. Kathelijn vond het heel erg grappig dat mama in slaap geval-len was….Verder hebben we vandaag niet zo heel veel gedaan. Fre-derique vindt het heel fijn om te lezen en Kathelijn en Liedewij hebben lief gespeeld.

Ik ben heel moe en kan de hele dag slapen. Op de bijsluiter van de pleister staat dat als een van de mogelijke bijwerkingen genoemd. Erg jammer, maar altijd nog 1000 keer beter dan zeeziek. Soms geef ik toe aan mijn slaap en doe ik dutjes. Heerlijk!

Vanmiddag hebben we onze eerste yellow fin tuna gevangen. Aange-zien we nog kip hebben, moet deze mooie vis wachten tot morgen! Ik weet nog niet of ik wel veel zin heb ik vis tijdens het varen, dus ben be-nieuwd of we nog veel gaan vissen.

Vanavond om 20.00UTC hebben we geluisterd naar het Nederlands Matitiem Netje. Hier luisteren veel schepen naar met een SSB radio. Je geeft dan je positie door en krijgt weer informatie van de schepen die ook onderweg zijn. Op zich is het fijn om te doen.

Toen Bas en ik vanavond buiten in de kuip zaten hoorden we in een keer boem! Bas lag helemaal in een deuk. Er was namelijk een vliegende vis op dek gevlogen en die lag me toch te spartelen. Bas heeft hem in het water gegooid en daarna is hij lekker gaan slapen.

Marieke maakt me in de nacht wakker. Bliksem! Door de kookwekker heen geslapen. Dat is niet zoals je het bedoelt. Ondanks dat je weinig schepen ziet weet ik als geen ander dat er altijd wel ergens een schip in de buurt is. Op een bepaalde manier ben ik dan toch heel moe terwijl ik zelf het idee heb van niet. Hier moeten we iets beters op gaan verzin-nen. Ondanks dat je je positie uitzendt met AIS moet je toch zelf ook waakzaam zijn.

Rond half acht worden de kinderen wakker. Ze blijven eerst nog in de achterhut spelen, maar al snel komen ze ook in de kajuit. Dan gaat het dagelijks ritueel weer lopen. De kinderen willen een ontbijt met Brinta en wij pakken brood. Het komt niet slecht uit dat ze Brinta pakken want het brood is bijna op. Na het ontbijt gaan we met school beginnen. Het is goed dat ze wat verplichtingen hebben deze oversteek want voor hen is het toch wel saai. Ze zetten zich ijverig aan de studie. Frederique vindt het Latijn een moeilijke taal terwijl Liedewij dan meer worstelt met filoso-fie. Kathelijn vindt alles interessant, zeker astronomie.

Ze doen erg hun best maar ze moeten toch er weer even in komen. Rond lunchtijd hebben ze weer genoeg gedaan en mogen ze lekker spelen.

Overdag hebben we regelmatig contact met de Mero. Die ligt nog steeds in de buurt en we checken regelmatig elkaars positie en hoe het verder aan boord gaat. Net voor de lunch zijn Mats en Frederique over de marifoon aan het moppentappen. Dat vinden ze helemaal leuk sinds de tocht naar Agadir. Op het moment dat we willen gaan eten zie ik dat we beet hebben. Een kleine Yellowfin to-nijn hangt aan de haak. Binnenhalen en na de lunch ga ik hem fileren. Eerst maar eens eten.

Na het eten kijken Kathelijn en Lie-dewij vol belangstelling hoe ik de vis fileer. Frederique zit lekker achter een Wipneus en Pim en Marieke bakt een brood in de Omnia oven.

Zondag 9 December: Bas

Om vier uur in de middag kijken we naar de afgelegde mijlen: 136 mijl in 24 uur, 266 in 48 uur. We zijn er blij mee en trots op. Wat een goede vooruitgang. De kinderen mogen van mij een filmpje kijken, ik tik nog wat en Marieke is zich aan het voorbereiden op de wacht van van-avond.

Vanavond staat er het laatste verse vlees op het menu. We hebben nog kipfilet en die moet nodig op. We maken er lekker rijst bij met nog wat verse groenten. Heerlijk. Nu zal er toch serieuzer gevist moeten worden voor een verse hap. Na het eten hebben we weer contact met het Nederlandstalig Maritieme Net. Even een update met alle posities van de omringende Nederlandstalige zeilers. Het blijkt dat we echt goed zijn opgeschoten als we ons vergelijken met de lotgenoten. Het is sowieso leuk om te weten waar iedereen zich bevindt. Bovendien is er altijd tijd om calamiteiten of hulp van anderen in te roepen. Toch een bepaald vangnet. Nadat het net weer is afgesloten gaan de kinderen naar bed. Marieke en ik zitten in de kuip en we bedenken of we de Cruising Chute laten staan in de nacht. We besluiten toch maar van niet. Je weet nooit of er een vuiligheidje over waait. In het donker krij-gen we hem alleen niet zo snel naar beneden. De slurf die daarvoor is blijft zitten en in het donker ruk ik ook aan de verkeerde lijn. Dan laten we hem zonder slurf gewoon zakken. Dat kan ook, en dan komt hij zonder slurf in de zeilzak. Morgen bij daglicht maar eens zien wat er loos was. Ik maak nog een grapje dat ik morgen veel uit te leggen heb. Het zeil bedoel ik.

Dan ga ik lekker naar de kooi. Marieke neemt de eerste wacht.

Alweer een dag voorbij! De dagen rijgen zich aaneen. Ik heb vannacht veel buiten wacht gehouden zodat Bas lekker kon slapen op de kajuit-bank. Ik lig daar buiten best prima Ik zet de kookwekker iedere 20 minu-ten. Als het wekkertje gaat kijk ik om me heen over het water, bekijk ik onze positie, eventuele veranderingen in de lucht, de koers en onze snelheid.

We hebben vannacht geen topsnelheden gemaakt. Dat is niet erg. We hebben er bewust voor gekozen om rustig de nacht in te varen. Het was dus ook best relaxed.

Er is niet veel wind zodat de boot redelijk stil ligt. Dat is fijn, want alles wat je neerzet blijft tenminste staan. Zo ook de schoolspullen voor de kinderen. School gaat goed. De meiden doen hun best. Ik lees met Fre-derique achter en Bas geeft Lijn en Liedje les.

Ook hebben we brood gebakken. Dit keer een wit brood. De meiden zijn er blij mee, want dit is veel lekkerder dan dat donkere brood. Hoe krijgen we ze thuis weer in het gareel met heerlijk volkorenbrood als ze hier al-leen maar wit brood en stokbrood eten. Frederique wil haar laatste stukje bruin brood over boord gooien. Ik zeg dat ik dat zonde vind omdat we “zuinig” moeten zijn omdat hier geen supermarkten zijn. Zegt ze heel bij-dehand. Ik zag er net nog een bij het stoplicht….hahaha.

Zegt Kathelijn heel bijdehand, mama we hebben voorin toch onze eigen Al-bert Heijn. Ik wist wel dat we weer veel te veel bij ons hebben, maar dat het zo erg is!

‘s Middags spelen de meiden met z’n drietjes, ik lees wat achter en Bas ligt buiten te genieten van het zonnetje.

Daarna is het tijd om koekjes te bak-ken. Bas neemt voor mij de honneurs waar. Ze smaken heerlijk.

Maandag 10 December

De meiden gaan een filmpje kijken en Bas en ik drinken samen iets in de kuip. Bas en ik zitten lekker. Geen van twee heeft zin om op te staan en voor het eten te gaan zorgen. Het is ook zo lekker buiten. Gevolg is wel dat het veel te laat wordt om echt te koken. Ook willen we nog naar de radio luisteren om te horen waar de andere boten zijn.

Al met al maken we snel iets klaar en eten we veel te laat. We hebben ook een lekkere salade gemaakt. Bas en ik eten de schaal leeg. Er zit-ten nog wat fetakaasjes en augurk in en die wil Liedewij. Als ze ze een-maal op haar bord heeft zegt ze: De slabak is leeg, want ik heb al het lekkers op mijn bord.

Na het eten krijgen de meiden nog een toetje, haal ik een nieuw weer-bericht binnen en daarna is het hoogtijd om te gaan slapen. Bas heeft de eerste wacht en hij wekt mij om 00:00 uur voor mijn wacht.

Dinsdag 11 December

Vannacht dacht ik Bas weer te kunnen laten slapen, maar hij kwam uit zichzelf al naar boven! Hij was wakker geworden. Nou daar kan ik me niks bij voorstellen.

Ik moet natuurlijk ook scherp zijn. Het ritme van wachtlopen komt weer langzaam in mijn systeem. Toch word ik vaak nog moe wakker, want de zee is al lang niet meer rustig.

We hebben nu windkracht vijf van achter en de zee is al aan het opbou-wen. De mooie eerste dagen lijken wel weer voorbij. Evengoed is het wel prima. We maken een hele goede voortgang en het is niet koud. Je merkt gewoon dat de boot weer beweeglijker wordt. De eerste dagen waren ook wel heel prachtig. Het grote zeil op, lekker wat lezen, nootje er bij, super. Het nootje op tafel is voor mij een soort criterium gewor-den. Als dat kan zijn de omstandigheden ideaal. Dan ook nog een snel-heid van bijna zeven knopen dat is geweldig. Terug naar vandaag. De snelheid is er wel, maar steeds meer komt los van zijn plaats. Doordat de boot twee kanten uit slingert kun je niets tegen een randje aan laten leunen. Het schuift er eerst vandaan en dan neemt het een aanloop en stuitert het over het randje. Dat is dus weer wennen. Gelukkig lijkt het nog lang niet op onze tocht naar Mindelo. Na het ontbijt doen de kin-deren weer goed hun best met school. Kathelijn gaat met mij lezen en ze leest mij zo in slaap. Ze heeft er grote lol om. Frederique is druk met Marieke aan het technisch lezen. Dit gaat ook erg goed. Ze leest ook buiten schooltijd hele boeken uit. Liedewij vindt alles ook leuk. Lekker kleuren, af en toe wat rekenen en het alfabet. Het is geweldig om te zien hoe onze meiden zich houden op zee. Dat was ook mijn grootste zorg voor de reis. Vermaken ze zich wel tijdens de lange oversteken. Nu draagt de da-gelijkse school hier ook goed aan bij. Even een verplicht nummer voor een uur of drie en dan kunnen ze weer hun gang gaan. Na de lunch gaat Ma-rieke nog even rusten en ik maak al-vast brood voor morgen. Om drie uur starten we de motor om de accu’s vol te maken.

Er is niet genoeg zon om de accu’s vol te houden. Als de motor vier uur heeft gedraaid gaat hij weer uit. Raar om de motor te starten als je qua snelheid niets nodig hebt. Eigenlijk hebben we om vijf uur recht op Grand Marinier want er zitten 500 mijl op van deze reis. Nu ben ik de enige die in de stemming is dus blijft het bij een pilsje. De Grand Marinier wacht wel totdat de wind onder de 15 knopen komt. Dan is het tijd om te gaan koken. Op het menu staan varkenslapjes met witte bonen in tomatensaus en rijst. Als toetje hebben we pudding. We mel-den ons nog net voor het eten bij het Nederlandstalige netje en we ho-ren zo meteen wat er voor weer om ons heen zit. Dan is het hoogste tijd om aan tafel te gaan. We leggen de kinderen uit dat vannacht de klok een uur terug gaat. We moeten voor Tobago in totaal drie uur te-rug en je merkt aan het daglicht dat we moeten verzetten. De kinderen ‘moeten’ dus morgen uitslapen. Dat zal wel lastig zijn, maar goed dat merken we wel. Als de kinderen in bed liggen gaan Marieke en ik weer starten met wachtlopen.

Woensdag 12 december

Om middernacht mag ik naar bed. Marieke neemt het van me over. De zee is al wilder aan het worden. Er komen van tijd tot tijd ook wat dwars-zeeën voorbij. Het begint nu wel ongemakkelijk te worden. De voortgang is nog steeds erg goed. Gelukkig maar. Om zes uur word ik wakker. He ik zou toch om drie uur wakker gemaakt worden? Marieke heeft me lek-ker laten slapen. Wat een schat! Als ik een beetje wakker ben gaat Ma-rieke slapen en ondertussen beginnen de kinderen wakker te worden. Op wat aanwijzingen van Marieke begin ik de kinderen na het ontbijt les te geven. Ze zijn niet super gemotiveerd wat niet verwonderlijk is. Het schip wordt weer hard door mekaar geschud. Er loopt naast de gewone deining van drie meter ook nog een dwarse deining die zo nu en dan het achterschip ruw weg zet en ons wild laat slingeren. Ik krijg er hoofdpijn van, letterlijk. De camper in de Ardèche begint weer in mijn hoofd te spe-len. Marieke komt mij om een uur of tien te hulp met school. Dat gaat een stuk makkelijker. Drie kinderen in drie groepen lesgeven valt niet mee in je eentje. Dan is het weer tijd voor lunch. We maken een heerlijke tomaten-feta-basilicum sla en voor de kinderen brood met ragout. Daar-na is het tijd voor de ontspanning. Ik duik nog even terug naar de kooi. Daarna is Marieke nog even aan de beurt. De kinderen zijn lekker aan het spelen met hun Barbies en Frederique gaat verder met haar Wip-neus en Pim. Om drie uur kijk ik naar onze voortgang. Afgelopen etmaal 159 mijl! Wow dat is echt heel veel. Ik ga het meteen aan Marieke vertel-len. We zijn ondertussen op een derde van de oversteek. Met happy hour gaan we dit maar eens vieren. De kinderen krijgen sinas, Marieke water en ik een pilsje. Verschil moet er zijn! We pakken lekker Chipito’s er bij en we maken geintjes met zijn vij-ven. We zitten binnen want buiten is het niet echt geweldig. Het heeft net geregend dus alles is nog nat. Na de borrel zetten we het eten op en luiste-ren we naar het netje. Dan is het weer etenstijd. Weer Hollandse kost. Rode kool, aardappelen en gehaktballen. Jammie. Daarna opruimen, kids in bed en wachtlopen. Hopelijk is de zee morgen rustiger.

Donderdag 13 december

Liedewij heeft een nachtmerrie gehad. Haar aapje is overboord geval-len. Ze kwam helemaal huilend bij mij staan en zei dat we aapje moes-ten gaan zoeken en als we haar niet zouden vinden dat Enza hem dan kon oppikken uit de oceaan. Kathelijn wil als ze thuis is graag een sta-pelbed en een tent op haar kamer. Daar hebben we het een paar we-ken geleden al over gehad, maar het blijft echt bij. Grappig hoor. Ook moet ik van haar, net als ik bij Frederique heb gedaan, helpen met le-zen op school. Het ontgaat de dames ook werkelijk aan niks.

Frederique maakte een opmerking bij het kijken van het zandkasteel. Dat wil ik niet meer kijken, want ik word toch ook al een dagje ouder!

In de avond komen we tot de ontdekking dat de accu’s niet meer wor-den opgeladen. We hebben de motor gestart omdat het echt tijd werd om te laden en zo zien we het voltage oplopen en nadat we het weer checkten was de spanning weer laag. Verdomme! We meten wat we kunnen maar er komt geen laadstroom uit de dynamo. Het ding is nog geen drie weken oud! Tja wat nu?

We maken een plan de campagne. Er is ondertussen heel weinig stroom en we hebben toch echt stroom nodig. De koelkast gaat uit en we schakelen nog een aantal dingen uit zoals de waterpomp en de ver-lichting. Ook kunnen we met de hand gaan sturen. Wat balen zeg! We moeten nog een dag of tien en de enige manier om stroom te maken is met de zonnepanelen en de windmolen. Ontgoocheld gaan we de nacht in. We kunnen niet terug, dat is tegen de wind in en we zijn al zo ver. Dus we moeten door. We verdelen de wachten en kijken de hele wacht naar het blauwe lampje op de windmolen. Die geeft aan wanneer er daadwerke-lijk geladen wordt. Laten we hopen dat we veel zon krijgen.

Vrijdag 14 december

De dag begint grauw. De windmolen heeft het gebruik van de stuurau-tomaat net gecompenseerd. Hoe moeten we het gaan doen? De zon-nepanelen leveren bij een grijze dag zo goed als niets op. De windmo-len heeft wel echt wind nodig en wij varen met de wind mee. Dat is niet gunstig want dan varen we de wind ook nog voor een deel dood. We gaan op de hand sturen. Marieke en ik lossen elkaar af om het vol te kunnen houden. Bij Marieke zie ik van tijd tot tijd tranen in de ogen staan van machteloosheid. Wat een tegenslag. Het leven aan boord staat goed op zijn kop. De kinderen moeten zichzelf zien te vermaken want we zijn of aan het sturen of voor eten aan het zorgen of we zijn aan het rusten. Het sturen is een klus waar we flink aan moeten wen-nen. Het valt niet mee om twee a drie uur achtereen te sturen. De voordewindse koers werkt daar ook niet aan mee. Continu moet je cor-rigeren. Het ene moment de ene kant uit, het andere moment de ande-re kant uit. Gelukkig kunnen de kinderen zich goed vermaken. Ze spe-len de hele dag op eigen houtje en het gaat in goede harmonie. We proberen nog met de oude dynamo van twee kapotte een hele te ma-ken. Dat gaat hem niet worden. Wel gaat er de oude dynamo in. Van deze weten we het defect en dat hij gewoon meedraait zonder schade aan te richten. De nieuwe stonk nogal toen hij kapot ging. Het begint avond te worden en we moeten gaan koken. Ook hier moeten we met de stroom rekening houden. Op tijd eten anders is het te donker in de boot. We maken pasta Carbonara. Dat lusten de meiden heel graag. Toch maar wat compenseren voor weer al het geduld van ze en alle ongemakken. Als de kinderen op bed liggen delen we de wachten weer in. Wie gaat er eerst sturen en wie slaapt. We zijn al aardig murw aan het raken van het sturen. Je voelt dat er blaren aan komen op je handen, je benen zijn stram als je achter het roer staat en het duurt even voor je weer op gang bent. Het blauwe lampje wordt weer nauwlettend in de gaten gehouden. Ieder ampère die de ac-cu’s in gaat is er een.

Zaterdag 15 december

We hebben we de hele nacht gestuurd. We zijn er bekaf van. Marieke is helemaal gesloopt. Haar nek doet pijn, pijn in haar schouders. Het is ook zwaar werk in de pikdonkere nacht. Je ziet alleen de kompasroos en en een paar instrumenten in de kuip en that’s it. Het probleem is dat je al-leen maar naar de roos kijkt en daar wordt je echt heel misselijk van. We nemen het ombeurten van elkaar over. Het weer is ook om mistroostig van te worden. Het is bewolkt, het regent en het waait. Dat is dan wel weer gunstig voor de voortgang. Bij het krieken van de dag ziet het er nog steeds erg bewolkt uit. We willen echt gaan laden want de accu’s

hebben echt stroom nodig. We hopen zo op zon maar dat kan nog wel even duren. Als ik wakker word, zie ik op de meter dat we 4 ampère la-den. Gelukkig, er komt weer wat bij. De kinderen zijn weer volop aan het spelen. Wat een meiden zeg, geweldig! Marieke staat weer achter het roer. Alles doet pijn, alles zit vast. Wat een klote situatie, Natuurlijk, het is geen ramp wat er nu is. We drijven, gaan met een goede snelheid de goede kant op, eten en drinken genoeg, maar evengoed, je zit er niet op te wachten. Het sturen valt ook tegen met zijn tweeën en dan nog drie kleine meisjes om je heen. Aan het eind van mijn shift zit ik vaak tussen waken en slapen het kompas in de gaten te houden. Veel te laat regi-streer je dan dat je van koers bent geraakt. Maar hopen op wat meer zon vandaag. Aan het einde van de dag kunnen we vaststellen dat we even-veel stroom hebben als vanochtend. Jammer genoeg hebben we niets opgebouwd, maar gelukkig ook niets ingeleverd. Dit bepaalt echt onze dag. Het laden van de accu’s en het

sturen. Op het laden hebben we geen invloed alleen op het ontladen. In de koelkast liggen zoveel spullen nu op de war-men. Wat zonde zeg. We kun-nen de koelkast er echt niet bij gebruiken, die pakt zoveel stroom dat we meteen te lege batterijen zouden hebben. Het goede nieuws van vandaag is dat we over de helft zijn. We eten dus pannenkoeken.

Daar doen we kinderen een groot plezier mee. Ze eten als tijgers, wat een feest. Als ze na het eten hun tanden gepoest hebben gaat Marieke lekker met de meiden voorlezen Waar haalt ze de energie vandaan. Ze hebben led lampjes op batterijen en zaklampen, want alle gewone ver-lichting is ook uitgeschakeld, en het lijkt wel disco in de boot. Alles flitst en ze hebben grote lol. Dan gaan we de nacht weer in. Het regent een beetje en de windmolen draait maar lang niet hard genoeg. Toch span-nend met weinig spanning.

We hebben vannacht heerlijk een paar uur de automaat laten sturen. Het belooft een mooie dag te worden. Ondanks de wolken op de horizon wordt het weer vrij snel warm. Voor de kinderen begint de dag met ontbijt en daarna school. Frederique doet erg best met de tafels en al sturende kan ik haar helpen. Ze moet de tafel van vier doen en dan binnen een vastgestelde tijd ze op kunnen dreunen. Very Old School. We oefenen een paar minuten en dan doen we het voor het echt. Dat gaat goed! Ze is beretrots, natuurlijk. Ze doen alle drie goed hun best. Soms kunnen ze zich moeilijk concentreren, maar het is mooi te zien hoe ze steeds hun best doen ondanks dat de school heen en weer gaat. Kathelijn en Liede-wij zijn ook echt serieus aan het werk. Na de school gaan we lekker bad-deren. We hebben een klein zwembadje wat in de kuip past en we pak-ken allerlei emmers en speelgoed voor de kinderen. Met de puts, een emmer aan een touw, pak ik water uit de oceaan en gooi het over ons heen of in het badje.

De kids vinden het heerlijk al dat water en gillen het, letterlijk, uit van de pret. Ik kan niet genoeg putsen water over ze heen gooien. Het oceaan-water is ook super. Schoon, warm en we knappen er lekker van op.

We zepen ons in en wassen onze haren. Heerlijk! We voelden ons al zo vies. Het schone water doet wonderen voor je humeur. Je voelt je weer als herboren. Ook je haar kan weer bewegen in de wind. De kinderen spelen in het water in het badje. Wel grappig als je dat badje in het nor-male leven nu voor ze zou zetten zouden ze ons hartelijk uitlachen en nu is het te gek voor ze. Ze hebben er ook waterpistolen bij gepakt en genie-ten van de afwisseling.

Na het badritueel gaan we voor de lunch zorgen. We maken meestal iets lekkers voor naast het brood. Nu heb-ben we soep met knapperballetjes. Na de lunch gaan de kinderen lekker spe-len en wij zitten weer achter het roer. Ik gooi nog een nepvisje uit. Het weer is nu zo rustig, laten we het nog maar proberen. Aan het eind van de middag zit er nog niets aan.

Zondag 16 december

Als ik hem binnen wil halen valt de lijn van het plankje. Weg visje. Balen. Geen vis en aas weg. Dat is een slechte vangst.

De accu’s lijken weer een beetje opgeladen, het zijn nog geen grote sprongen, maar het lijkt beter te worden. Fijn dan hoeven we vannacht niet zelf te sturen.

Daarna is het weer tijd geworden om voor het eten te gaan zorgen. Ge-lukkig ius het wat rustiger en hoeven we ons niet zo schrap te zetten. Dat maakt het leven een stuk comfortabeler.

Na het eten is het tijd voor de meiden om te gaan slapen. Ze gaan weer lekker met zijn drietjes naar de achterhut en Marieke en ik gaan weer ombeurten buiten de wacht houden. De nacht is weer erg mooi. Heel

We zijn vanochtend weer op zoek gegaan naar oorzaken waarom de ac-cu’s zo slecht bijladen. Overdag zien we de accu’s geladen worden met zo’n 7 a 8 ampère per uur en op de GPS kunnen we dan de spanning zien oplopen, heel traag. We volgen dit proces nu al een paar dagen heel nauwlettend, maar het gaat ons niet snel genoeg. Dus gewapend met multimeter gaan we op zoek. Wat kunnen we allemaal meten. We krijgen van Jan regelmatig sms’jes, of we bellen, via de Iridium telefoon. Hij is zo betrokken, heel fijn. Dat maakt dat wij ons niet helemaal verlaten voelen. Hij komt met zoveel tips en adviezen. Hij heeft ook contact met Coby. Dat is echt een encyclopedie voor wat betreft elektra, zo breed als het hier staat. Ondertussen is Marieke weer eindeloos aan het sturen in de brandende zon. In de nacht was de accuspanning zo laag geworden, dat we nu definitief naar het roer verbannen zijn.

De kinderen vermaken zich weer met de Barbies en kleurboeken. Zij ko-men niet zoveel buiten, want ze vinden het veel te warm. We zijn steeds aan het zoeken en doen zo ons best om wat stroom te maken maar er komt niets bij op een paar tienden na, die ook zo weer weg zijn als de zon van de panelen weg is. We gaan dus ook maar de hele nacht sturen omdat we niets zien bijladen. We hebben nog wel even te gaan en het is wel van belang dat de GPS blijft werken. Meer staat er ook niet aan. Ma-rieke is er echt heel verdrietig van. Ik baal als een stekker. Het is zo ont-moedigend dat je van alles probeert maar niks van wat je doet resultaat oplevert. Wat een prachtige oversteek had kunnen zijn, werkelijk alle om-standigheden zijn er naar, voelt nu bij lange na niet zo. Het sturen is saai maar geconcentreerd werk. We kun-nen het roer niet vastzetten want na drie golven wordt de boot toch weer van koers gezet. We zijn om en om een paar uur achter elkaar aan het sturen. Dat is aan het eind echt zwaar. We schieten wel goed op, gelukkig.

De dag gaat zo voort en als de een stuurt, is de ander bezig met het eten, de afwas, de kinderen of even een ex-tra uurtje pitten om de dag en nacht beter door te komen.

Maandag 17 December

Zoals het er nu naar uit ziet zijn we in ieder geval wel voor de kerst bin-nen. Iedere dag hebben we contact met de Mero. Zij zitten achter ons en zijn ook zelf aan het sturen gegaan want de autopilot is stuk. Zij hebben wel een windvaanstuurinrichting en die laten ze de helft van de tijd stu-ren. Ook voor hen is het balen en dat horen we ook aan Coen’s stem.

We gaan weer een mooie nacht in, toch een troost als het boven je prachtig is.

In de ochtend gaan we nog maar eens op zoek naar de oorzaak waarom de accu’s niet opladen. We hadden van Jan en Coby de tip gekregen om de accu’s per accu door te meten. Dan weten we of er een slechte accu tussen zit. Ik maak de accu’s dus los van elkaar en ga de voltage me-ten. Tot zover zijn ze alle vier gelijk. Wanneer ik de polen weer vast maak kom ik er achter dat er toch stroom ontsnapt terwijl de hoofdschakelaar uit staat. De vonken komen van de polen als ik de boel weer vast maak. Na wat redeneren met Marieke en goed terug te denken van wanneer het stroom lekken is ontstaan komen we tot de conclusie dat het de grote omvormer moet zijn. Die heb ik pas aangesloten in San Miguel op Tene-rife, dus dat zou kunnen. Die gaat dus uit het systeem. Tevreden maak ik de contacten van de accu’s schoon en sluit alles weer aan. Nu maar een gaan zien hoe snel de accu’s vol raken. Hoopvol kijken we naar de volt-meter op de GPS.

De zon is ook weer van goede dienst en schijnt volop op de zonnepane-len. Het lijkt er op dat we weer aan het winnen zijn. De wind en het weer zijn super en we nemen het er van. De automaat stuurt een uurtje en we genieten van de ‘rust’. Even niet zelf sturen, zou het zo blijven?

We maken een brownie om wat lekkers te hebben met de koffie en het is heerlijk relaxed aan boord. In de middag spoelen we ons op het achter-dek af met de puts. Echt lekker.

De kinderen spelen binnen en komen af en toe buiten kijken. In de mid-dag liggen Marieke en ik heerlijk in de kuip te lezen en te chillen. Ik slaap zelfs nog een half uur in de zon.

Aan het eind van de middag ga ik eens kijken wat we nog in de koelkast hebben om te eten.

Marieke had in Mindelo nog vacuüm verpakt vlees gevonden om lang te bewaren. Deze rollade was voor kerst geweest als we nog op zee zouden hebben gezeten, dus nu gaan we aan het kerstmaal beginnen.

Dinsdag 18 december

Wanneer de kinderen naar bed gaan, kijken we naar de voltmeter. Die is weer snel aan het zakken. Ondanks dat het ‘lek’ gevonden is loopt de spanning nauwelijks op. Aan het einde van de dag zijn we weer geen tiende volt opgeschoten vergeleken met gisteren. Weg is onze chill-mood. We gaan weer de hele nacht sturen, het is niet anders. Marieke en ik hebben het tijdens de koffie er over dat de kinderen zich zo makkelijk aanpassen. Ze hebben er ook alle vertrouwen in dat papa en mama hun veilig naar de overkant brengen. Dat is wel heel indrukwekkend, zo groot als dat vertrouwen is. Wij hebben er ook ze-ker vertrouwen in dat we er komen, maar we zijn niet zo zorgeloos als de kinderen. Dat zou wel fijn zijn.

De kinderen hebben nog geen kik gegeven dat de stroom weg is. Zij hebben zich moeiteloos aangepast naar de nieuwe situatie. Ze lopen rond met de ledlampjes (op batterijen) alsof het heel normaal is dat je geen licht aan doet. Ook zetten ze de kraan niet eens open en gaan ze meteen naar de voetpomp. Al de elektronica zijn ze vergeten. Ze spelen niet meer met hun DSI, de Ipad of de laptop voor een filmpje. Ze vragen er er niet eens naar. Wat een geweldige meiden zijn het toch. Heerlijk!

In de nacht hebben we bedacht dat we nog een tip van Jan gaan probe-ren. Jan sms-te dat we dwars op de wind een flink aantal uur kunnen gaan varen om stroom te maken met de windgenerator. De windgenera-tor draait veel sneller met halve wind dan voor de wind. Marieke en ik hebben in het donker al een paar keer gekeken hoeveel stroom we heb-ben en daar worden we niet blij van. We reven de zeilen en gaan aan de wind met weinig snelheid de verkeerde kant uit varen. De windmolen draait als een dolle en maakt 12 ampère per uur. Dat zet zoden aan de dijk. Het is niet comfortabel want de boot beweegt heel anders zo nu we tegen de zee in varen. Marieke en Frederique worden er allebei gammel van. Na zes uur staat de voltmeter op 11,4 en hebben we er wel genoeg van. De zonnepanelen gaan dadelijk ook weer opladen als de wolken vertrokken zijn. We draaien om en zeilen weer met de wind mee. De be-wegingen van de boot zijn ook meteen rustiger. De windmolen stopt op deze koers weer met laden. Met een half uur is het voltage weer een heel eind terug gezakt. Mijn humeur ook. Heb ik daarvoor de boot op zijn kop gezet? Marieke plakt een nieuwe Scopoderm pleister tegen de zee-ziekte. Die gaat gelukkig weer vrij snel werken.

Gisteren had ik nog brood gebakken maar de meiden vinden het niet lek-ker. Dit brood is met oplosgist gemaakt en je proef de gist nogal. Dat vin-den de meiskes dus zuur.

Het blijft de hele dag bewolkt en af en toe valt er regen. De zonnepane-len laden dus weer heel weinig bij. Op een bepaald moment op de dag kijk ik voor in het vooronder in onze Albert Heijn en bedenk ineens dat de schakelaar van de ankerlier nog aan staat. Zou hij ook stroom opnemen? Ik zet de schakelaar om en met span-ning kijken Marieke en ik naar de volt-meter. Geen verandering, jammer en gelukkig. Jammer omdat we dan stroom zouden winnen en gelukkig anders hadden we daar sluiting in en kan ik dat ook weer gaan repareren. In de middag zakt de wind weg en komt de snelheid op 4,7 knopen. Dat vinden we te weinig.

Woensdag 19 december

Dan komen we pas met kerst aan. We zijn er zo klaar me en daar heb-ben we geen zin in. We starten de motor en lopen met zes knopen weer de goede kant uit. Een paar uur later draait de wind en varen we met wind tegen. Dit duurt en uur en dan draait de wind weer langzaam terug. We zijn blijkbaar door een lage drukgebied heen gevaren. Heel bijzon-der, want de lucht ziet er heel dreigend uit, het is koud, maar er gebeurt weinig tot niks. De windkracht is er nog niet, maar de wind is in ieder ge-val niet tegen. Tegen vijf uur komen er ook nog een tiental dolfijntjes met de boot spelen. Verwonderlijk hoe dat je humeur en de sfeer aan boord verbeterd. Iedereen is weer blij en vrolijk. De dolfijnen vervelen ons nooit.

Dan wordt het weer tijd om te zorgen voor het eten. We hebben rijst met balletjes met satésaus en boontjes. We eten er goed van en we hebben nog een toetje uit blik. Deze hebben we in Frankrijk gekocht en zijn su-per lang houdbaar. We hadden er vier gekocht en dit is alweer de derde. Toch fijn dat we nu niet alleen een soort Saroma toetjes hebben. Dan zouden we mooi gefopt zijn zonder koelkast. De smaak van het toetje is praline maar Kathelijn blijft plarine zeggen. Ze moet echt haar best doen om het goed te zeggen. Nadat iedereen in bed ligt begint de wind weer te waaien. Om tien uur kan de motor weer af en zeilen we met zes kno-pen de nacht weer in. Ik neem de eerste stuurbeurt en dan komt Marieke mij om twaalf uur van het roer verlossen.

In de nacht hebben Marieke en ik bijna alles gestuurd. Op een paar on-vermijdelijke hazenslaapjes na zijn we aan het sturen geweest. In de ochtend lost Marieke mij af en laat me de hele ochtend rusten. Marieke heeft dus al weer vele uren achtereen aan het roer gestaan wanneer ik haar aflos. Binnen leest Frederique haar Pinkeltjes en Wipneus en Pim boekjes in een belachelijk tempo uit. Kathelijn en Liedewij zijn bijna de hele dag in de weer met de Barbies. Marieke en ik vinden het heel erg dat we ze niet meer te bieden hebben dan dit. Overdag proberen we wel wat aan school te doen en dat vinden ze heel erg leuk. Voor de kinderen erg goed dus. Voor ons moet het gewoon uit komen of het weer goed is en hoe we ons voelen, anders vallen we gewoon in slaap tijdens het les geven. De kinderen kunnen er wel om lachen, dat de juf of meester op school in slaap valt.

We zijn dus weer verbannen naar het roer, in de brandende zon. We merken wel dat we meer in de tropen aan het komen zijn. De tempera-tuur stijgt, ook in de nacht. Een T-shirt in de nacht is voldoende om warm te blijven. Marieke en ik zijn behoorlijk bruin aan het worden, noodge-dwongen. We willen de bimini niet opzetten want de geeft schaduw op een van de zonnepanelen met deze koers en dat kunnen we niet lijden.

De snelheid is weer helemaal goed, met een ruime zes knopen gaan we de goede kant op.

Zoals het er nu naar uit ziet zijn we de 23e in Trinidad of de 22

e in Toba-

go. We kijken nog wat het wordt. Het hangt er van af hoe we ons voelen en wat voor weer het is of we de een of de andere kant uit varen. Qua koers kunnen we op het laatste moment kie-zen voor Tobago. We hopen ook nog steeds dat we de accu’s opgeladen krijgen met zonnepanelen, alhoewel we eigenlijk al beter weten. Nou ja, hoop doet leven.

De dag glijdt weer voort net als de vo-rige. In de avond maak ik een grote pan met pasta carbonara. We doen er een blik gemengde groenten bij om ook nog wat van groenten te eten.

Donderdag 20 december

Onze AH in het vooronder begint toch al echt leger te worden. Gelukkig kan ik nog steeds kiezen uit een ruim assortiment, anders zou ik een an-dere winkel gaan zoeken.

Na het eten is het vaste ritueel. Ik ruim op, was af en breng de kinderen naar bed terwijl Marieke mijlen vreet achter het roer. Wat ben ik blij met zo’n sterke vrouw. We doen het goed samen vind ik. Het sturen blijft een taaie bezigheid. Er is niet zo iets als een rechte koers bij een bepaalde roerstand. Op het moment dat je aandacht een seconde of 15 is verslapt lig je 20 graden van koers. We delen de shifts goed waardoor het voor allebei doenlijk blijft. Het komt wel echt op teamwork aan.

Je moet de taken verdelen en kijken waar je met zijn tweeën goed in bent en wie wat doet. Nu we al weer een flink aantal dagen aan het stu-ren bent merk je dat die taakverdeling je allebei rust geeft. We komen in een soort cadans waardoor je merkt dat je het nog wel even vol kan hou-den. We zijn er wel klaar mee, maar dat is meer gevoelsmatig.

We hebben weer bijna de hele dag gestuurd. Marieke heeft in de nacht vlakbij een groot vrachtschip gezien en dat was nog even spannend. Nu is er weer een prachtige dag aangebroken. Het is altijd een mooi gezicht om te zien dat het dag wordt. Langzaam breekt het zwart van de nacht in het oosten en dan duurt het een hele tijd voordat het van donker grijs naar lichtgrijs en daarna verandert naar blauw. Als dan de zon tevoor-schijn komt dan begint de dag echt met alle kleuren van de zonsopgang.

Wanneer ik bezig ben te meten bij de accu’s hoor ik Kathelijn roepen dat de radio het niet doet. Nee! Die mag echt niet aan. Hij kan wel echt aan. Stekker er uit. Zou dit een stiekeme gebruiker zijn? Wederom zijn we vol spanning of de voltage nu sneller gaat oplopen. Zou leuk zijn, maar dit soort mirakels werpt weinig vruchten af. Inderdaad er verandert niets.

Kathelijn heeft het vandaag helemaal gehad. Ze vindt het helemaal niet leuk dat we helemaal geen tijd voor haar hebben. Wij zijn maar aan het sturen en we kijken helemaal niet naar haar om. Daar heeft ze helemaal gelijk in. We snappen goed dat ze zich zo voelt en terecht! Het zit er ge-woon niet in. We hebben niet de ruimte om ook heel veel tijd voor de kin-deren te hebben, was het maar zo. Overdag gaan de kinderen de boot versieren voor kerstmis. Marieke en ik zijn hier nog niet echt mee bezig, maar de kinderen vinden het geweldig om er mee bezig te zijn. Het breekt ook de dag voor hen. Ze zijn met vouwpapiertjes die ze dubbel-vouwen sterren aan het knippen. Met dit tempo hebben ze een heel melkwegstelsel geknipt. In de middag pakken we zeekaarten er bij en kij-ken waar we zijn. De kinderen kijken vol belangstelling mee. Hoe lang gaat het nog duren? Twee nachtjes nog jongens, het begint te korten. Ma-rieke en ik praten nog lang na over van alles en nog wat. Te lang want er moet weer gekookt worden. Ik bak pannenkoeken en dat vinden ze su-per lekker, wat een feest. Als het op is gaan we weer aan ons gebruikelijke ritueel. Tanden poetsen, afwassen en afdrogen en naar bed. Ze slapen zo. Marieke en ik praten nog na in de kuip en dan gaan wij ook weer wacht-lopen.

Vrijdag 21 december

Na weer de hele nacht sturen breekt de dag toch weer aan. De laatste volle dag op zee, voorlopig. Ik maak foto’s van de opkomende zon en terwijl ik dat doe komen de kinderen al naar buiten. We merken aan ons-zelf en aan de kinderen dat het spannend is om aan te komen. We zijn allemaal wat drukker dan normaal. Iedereen is er aan toe dat we weer even stil liggen en dat we van de boot af kunnen. We zetten de zeilen weer optimaal en halen de reven er uit. We lopen weer met een mooie snelheid van vijf, zes knopen naar Trinidad. Omdat de accu’s echt niet bijladen en dat we op een mooie tijd aan kunnen komen in Trinidad gaan we meteen door naar Trinidad. Daar is het mogelijk om alles wat je wilt aan de boot te laten doen. Dan wordt het tijd om een visje te gaan van-gen. Terwijl ik het aasje en de lijn uit laat lopen laat ik de klos met touw uit mijn handen vallen. Sukkel! Ik baal er gruwelijk van. Terugvaren is geen optie, alle zeilen staan vast voor deze voordewindse koers. Ik hang meteen een ander aasje uit. Ik heb echt zin in vis.

Het is weer een dag van sturen natuurlijk. Overdag kunnen we wel de laptop, I-pad en Iridium telefoon opladen. Daar hebben we net stroom voor. Het lijkt erop alsof alle stroom die met de panelen binnenkomt deels wordt doorgegeven aan de kleine gebruikers die er op aangesloten staan. Marieke probeert de GPS-muis op de laptop aan te sluiten maar op de een of andere manier wil het niet gaan werken. Het programma wordt er opnieuw opgezet en nog meer manieren om de muis op gang te krijgen, maar niets werkt. Daar gaat onze back-up plotter.

We lossen elkaar weer af aan het roer en overdag zijn de meiden superzoet. Ze hebben nog even school gedaan en ze zijn druk bezig met de kerst.

We bakken nog een brood zodat we morgenvroeg nog lekker vers brood hebben. We gaan al een beetje de boot opruimen. De spanning van het aankomen stijgt. De kinderen worden steeds drukker. We hebben de I-pad van de kinderen opgeladen vandaag dan kunnen de kinderen nog een film-pje kijken.

Zaterdag 22 december

Dat vinden ze wel leuk. Ze hebben alle elektrische vermaak moeten ont-beren. Net voor vijf uur hangt er een vis aan de lijn. We zaten net aan een borreltje en nu is het weer gedaan met de rust. Het is een prachtige Yellowfin tonijn. Die is echt verdiend!

Als hij in de emmer ligt te wachten om gefileerd te worden is het tijd voor het Nederlandstalige Maritieme Net. Wij gaan ons nog even afmelden. Daar hebben we ons al een week niet laten horen, want dat kost erg veel stroom. We gaan ons nu wel even melden zodat zij ook weten dat we morgen aankomen en dat het goed met ons gaat.

We worden hartelijk welkom geheten door de Gabber en ze zijn blij van ons te horen. Ze waren al benieuwd hoe het bij ons ging. Heel leuk om ook de andere boten even te horen.

Als ik even later de vis ga schoonmaken ziet Marieke Tobago liggen. De kinderen reageren niet en ik zie het wel maar ben druk aan het snijden. Marieke is helemaal blij en roept nog een keer dat ze land ziet. Nu rea-geren de kinderen wel, maar het is wel schraal. Na 14 dagen wordt er niemand heel wild van. Aan de andere kant een heel goed teken. Nie-mand zit dus met tegenzin aan boord en de stemming is dus nog steeds erg goed.

Als de vis klaar is drink ik nog lekker een pilsje en Marieke een frisje om te vieren dat we land zien en dat we nog maar een nacht te gaan heb-ben.

Daarna ga ik de vis bereiden met rijst en boontjes. De tonijn is een beet-je vlak geworden van smaak, maar ik vind het geweldig. Na drie verloren aasjes en een tonijn die in de koelkast stuk ging, eet ik nu weer verse tonijn. Jammie. Kathelijn eet goed haar boontjes want daar krijgt ze grote spierballen van. Grappig hoor. Zo te voelen heeft ze er al veel gegeten.

Als alles weer is opgeruimd gaan de meiden naar de kooi en maken Marie-ke en ik ons op voor de laatste nacht op zee. Bijna klaar met sturen.

Rond 00:00 ben ik naar bed gegaan. De boot ligt aardig te rollen dus ik slaap niet rustig. De koers die we varen is belabberd. De wind komt recht van achteren en dan is het moeilijk om de boot op koers te houden. Daarbij komt dat ik weet dat Bas ook moe is en me dus ook bekommer over zijn fysieke toestand. Een andere bijkomstigheid is dat we nu tus-sen Tobago en Trinidad doorvaren. Deze vaarroute is relatief druk en maakt dat we extra waakzaam moeten zijn. Alle apparatuur staan uit en we navigeren (ouderwets) op de kaart. We plotten ieder uur onze positie. Ook onze AIS staat uit en hierdoor zien andere schepen ons niet en kun-nen wij hun alleen met het blote oog zien. Alles bij elkaar maakt dat ik deze laatste nacht niet echt rustig lig en er een paar keer uitkom en aan Bas vraag hoe het gaat! Hij is een Indiana Jones aan het kijken. Hoe is het mogelijk. Ik ben dan wel een vrouw, maar ik kan niet praten en breien tegelijk laat staan sturen en een film kijken!

Om 4.30 maakt Bas mij wakker. “Meis, neem je het van me over, ik houd mijn ogen niet meer open!”. Ergens ben ik dus toch in slaap gevallen. Bas heeft dus weer veel te lang gestuurd en dat voert de druk bij mij aar-dig op om hem ook lang te laten liggen, want we moeten vandaag ook nog echt gaan manoeuvreren en het is nog niet goed in te schatten hoe dat zal zijn. Een fitte Bas is dus erg fijn!

Ik zet mijn Ipod aan en luister een aantal cd’s achter elkaar. Het licht van de Ipod is alleen erg vervelend, want het verblind me helemaal. Door de muziek en de lichtjes aan de kant waar ik de hele tijd naar kijk, gaat de tijd redelijk snel. Om 6.30 wordt er op de marifoon iets opgeroepen. Ik denk dat wij het zijn, maar weet het niet ze-ker. Het accent van hier is nog erger dan van een Texaan. Versta er dus ook maar de helft van en besluit Bas wakker te maken. Hij hoort het bericht en besluit dat het niet voor ons be-stemd is. Ik begin me moe te voelen en Bas vraagt of hij het niet over moet nemen. Graag denk ik in mezelf, maar dapper zeg ik dat dat niet hoeft.

Zondag 23 December

Ga nog maar lekker even slapen, want er is nog genoeg te sturen van-daag. Het is nog donker en sturen in het donker is echt niet fijn! Dat zal nooit mijn hobby worden. Het zal nu snel licht worden hoop ik.

De contouren van het landschap worden steeds beter zichtbaar. Kleine aaneengeschakelde bergen domineren het landschap. Ik kan me nog geen voorstelling maken van hoe er met daglicht uit zal zien. Ik snuif de geur van het land op en dat ruikt zoals de bossen thuis ruiken na een vochtige herfstnacht. Wat fijn om die geur in me op te nemen.

Het is hier ook vochtig en dat zorgt ervoor dat het lang grauw blijft buiten en je geen idee hebt van het landschap. Alles lijkt grijs te zijn. Liedje is al eerste wakker en komt naast bij aan het roer zitten. Lekker even samen kletsen. Lijntje is de volgende die ontwaakt en voegt zich ook bij ons. Ze zijn helemaal blij om het land te zien, het is ook zo dichtbij. “Mama, zijn we er dan bijna?”. “We zijn er nu echt bijna”. Wat zullen die blij zijn als we er straks zijn! Frederique wordt ook wakker en samen met Lijntje lig-gen ze buiten onder een slaapzak. We kletsen wat met z’n viertjes. Ge-weldige momenten zijn dit toch. Ik kan geen kant op, dus ik heb alle tijd en zij ook!

Rond 8 uur wordt Bas ook wakker. De lucht klaart ook op en het land-schap verandert van grauw naar groen. Subliem. De bergen staan hele-maal vol met allerlei soorten bomen. De geur van vanmorgen kan ik me nu ook goed voorstellen.

Liedje maakt de opmerking dat de golfjes al kleiner worden en dat ze hiermee wel kan zwemmen. Dat is fijn om te horen! Je kunt hier ook met je hoofdje onder? Dat kan ik alleen in het zwembad mama….

De laatste posities worden in de kaart geplot en Bas en ik douchen, nou ja putsen achterop, voor de allerlaatste keer. Toch fijn om straks enigszins schoon bij de immigration en customs te staan. Na het douchen maken we een ontbijtje klaar en dan is het hoog tijd om op te maken voor de fase van onze oversteek.

We varen tussen het vaste land en een klein eiland door. Schitterend. We worden getrakteerd op een hele school dolfijnen en de pelikanen vliegen om ons heen. De meiden zijn voor het eerst sinds 15 dagen uit de kuip en klimmen en klauteren overal op. Ze zijn nu al helemaal uitge-laten. Liedewij zit bij mij voor op de rubberboot en zegt dat ze het op de Efteling vindt lijken. Ik kan me dat goed voorstellen.

Dit is even genieten. Na het zuur komt het zoet zullen we maar zeggen, want na een overtocht na de onze is dit wel een fijne binnenkomer. In een inham zien we een paar boten ten anker liggen. Die plek is niet te bereiken vanaf het land en komt zo uit de reisfolder. Helaas nog niet voor ons bestemd, eerst moeten we zorgen dat de boot weer tip top wordt.

Er staan her en der mooi gekleurde huisjes op de berg. Het ziet er alle-maal idyllisch uit. Je zou niet vermoeden dat je in het criminele, althans die reputatie heeft het, Trinidad bent.

We draaien de baai in waar de marina is waar we naartoe gaan. Bas en ik genieten volop. De meiden hebben het ondertussen al wel weer ge-zien en schieten naar beneden om verder te lezen! Hoe is het mogelijk dat zij er nu al klaar mee zijn!? Het zal de leeftijd wel zijn. Nou dat laten we niet gebeuren en we roepen ze weer naar boven. Zonder veel mor-ren komen ze naar boven. We roepen de marina op. Ellen en Jan heb-ben hier 3 jaar geleden ook met de Barbarossa gelegen en van hun hadden we de (geweldige) tip welke marina we moesten nemen.

We roepen op op kanaal 16, geen gehoor. Nog een keer, weer geen ge-hoor. Als we in de marina drijven komt er niemand aan. Na 10 minuten dob-beren besluiten we ergens vast te leg-gen en dan maar op zoek te gaan naar iemand van de haven. Als ik van de boot afstap moet ik even wennen, want wat voelt dat raar, harde grond onder de voeten.

Aanleggen gaat gelukkig goed en we worden vriendelijk geholpen door Mi-ke. Mike is een Amerikaan, net als de meeste cruisers hier overigens.

Allerhartelijkst vertelt hij ons waar we kunnen inklaren. Dat gaan we dan eerst maar eens even doen.

Het kantoor van de immigratie ziet er vanbuiten nog best leuk uit, maar binnen is het andere koek. Er staan allemaal stoeltjes in rijen en daar kun je wachten terwijl je naar de Muppet Show kijkt. De meiden vinden het wel geschoten en die vermaken zich zo opperbest. Ze nemen ruim de tijd om alles te verwerken. We moeten vier formulieren invullen en volgens mij schrijven zij alles ook nog vijf keer over, zetten het in de computer, maar noteren alles ook in het grote boek. Betalen kan alleen in TTS, de lokale munteenheid, en moet cash en meteen worden ge-daan. Hmmm TTS hebben we natuurlijk niet! Is hier dan een bank? Euhh nee er is geen bank en ook geen ATM. Misschien dat ze in het haven-kantoor kunnen wisselen . Daar nemen graag mijn Euros aan, want de wisselkoers is niet echt klantvriendelijk. Helaas geen keus dus even slik-ken en weer verder. De immigratieofficer is erg blij met zijn centjes en wij vervolgen onze weg naar de customs. De airco hebben ze hier op 16 ge-zet, want er waait een koude wind door het kantoor. Hier wordt ook alles weer vijf keer ingevuld. De dame achter de tralies moet zelf ook lachen om wat ze allemaal aan het invullen is. Gelukkig kan ze lachen over mijn opmerking dat ze vast pijn aan haar vingers heeft aan het einde van de dag! Toch gaat dit eigenlijk allemaal best vlot.

Als we klaar is het zover, dan zijn we echt aangekomen op Trinidad!

Dat was het dan...tja en wat kan ik er verder van maken?

been there, do-ne that en ik wil het zeker

nog een doen!

We zijn op vrijdag 7 December om 17 uur UTC vertrokken uit Mindelo en zondag 23 decemer om 13 uur UTC lagen we aangemeerd in Chaguara-mas.

Dat staat gelijk aan: 15 dagen en 20 uur

Dat is in totaal: 380 uur

Of te wel: 22.800 minuten

Wat hetzelfde is als: 1.368.000 seconden

Motoruren: 20 uur

Dat staat gelijk aan 5.263515789476384% ten zichte van het totaal aan-tal gevaren uren

Hoeveel stuururen: 180 uur

Dat staat gelijk aan: 47.36842105263158% ten opzichte van het aantal gevaren uren.

Ook zorgt het voor 20 eeltplekken aan de binnenkant van onze handen

Afstand volgens geplande route: 2174 NM

Topsnelheid: 159 mijl in 24h

Daggemiddelde: 136 mijl

Gemiddelde snelheid: 5.661458 kn

Bij de rekensom hebben we geen rekening gehouden met de extra mijlen door de mindere koersvastheid van onze handen en logische omzwervingen van de ideale koerslijn

Door het gedoe met de stroom was onze zeilvoering niet optimaal. Zo hebben we de cruising chute niet meer opgezet, omdat dat zeil zorgde voor schaduw op de zonnepanelen en die waren veel bel-angrijker dan een die extra mijltjes, dus dan maar wat langzamer. Wohhh hoe snel zouden we gelopen hebben als we wel optimaal hadden kunnen zeilen!

FACTS and FIGURES

1. Papieren zeekaarten

2. Iridium telefoon

3. Laptop

4. Batterijen

5. Zaklampen

6. Ledlampen op batterijen

7. Plank achter het roer om zittend te kunnen sturen

8. Bas zijn versleten aussie hoed

9. Zonnebrand

10. Multi meter

TOP 10: Aan belangrijkste spullen in geval van stroomgebrek

Top 3 mooiste momenten

Samen met de kinderen (kerst-) liedjes zingen onder de sterrenhemel en kletsen in de kuip op ieder willekeurig moment van de dag.

De gesprekken die wij samen in de kuip hebben gehad.

De eerste keer heerlijk in het zwembad badderen.

Top 3 mindere momenten

Het moment dat we ontdekten dat de dynamo kapot was

Sturen, sturen en nog eens sturen

Wakker gemaakt worden om de zeilvoering te wijzigen

DE MOOISTE MOMENTEN en DE MINDERE

Zeker

Zeker een tweede dynamo ingebouwd hebben

Zeker weer een Iridium telefoon

Zeker meer (dag-)lichtpanelen

Zeker weer Bas zijn Aussie hoed voor de zon

Zeker een goede hand GPS

Zeker eerder beginnen met laden van de accu’s

Misschien

Misschien andere energiebronnen (sleep-) generator

Misschien een windvaanstuurvaaninrichting

Zeker niet

Die hebben we eigenlijk niet

Voor de volgende keer

Wist je dat:

we de Atlantische oceaan oversteken iedereen nog steeds aanraden;

als we ons gedoe niet zouden hebben gehad, we een perfecte over-steek zouden hebben gehad;

zon op de panelen soms belangrijker is dan optimale zeilvoering;

je na 6 dagen echt wel went aan het sturen met de hand;

Bas 12 biertjes op heeft deze reis;

Marieke bier echt heel vies vond;

kinderen ontzettend flexibel zijn;

kinderen best zonder multimedia kunnen oversteken;

we eelt op onze handen hebben van het sturen;

we spierpijn hebben in onze schouders;

bas alle avonden gekookt heeft;

bas de beste Nachtwacht is;

Marieke de beste Dagwacht is;

we drie visaasjes zijn kwijtgeraakt;

we nog 5 pakken lange vingers en mariakoekjes op de boot hebben;

we twee tonijnen gevangen hebben;

we 8 broden gebakken hebben;

iedere dag boodschappen bij de Albert Heijn hebben gedaan

kaas die te warm is geworden, echt heel vies is;

een open pak houdbare melk is na een dag al zuur;

Marieke 6 boeken gelezen heeft;

wij ruim 150 minuten gebeld/smst heb-ben; en

Wij nu begrijpen wat een hulplijntje is.

DITJES EN DATJES