St. Anne (Martinique)

-

Roseau (Dominica)

31

Week 31 27 jan—2 feb

En toen was het stil…… Zo stil in mij…. We zijn zondagavond allemaal een beetje in mineur, want we hebben de vriendinnen op de taxi gezet. Vanuit de grond van mijn hart (ik weet zeker dat ik voor ons alle vijf mag spreken) hebben we alleen maar genoten!!!

Op naar het volgende avontuur. Dat avontuur laat niet lang op zich wach-ten, want we krijgen onverwachts de mogelijkheid om de beste hike van Dominica te gaan maken, namelijk die naar het Boiling Lake. Zo puur na-tuur, zo overweldigend, ook daar word ik stil van! Dominica, The Nature Island.

Naast de tocht naar het Boiling Lake hebben we deze week nog veel meer gezien van dit, op zijn zachtst, gezegd, heel mooie eiland waarop eco toerisme big business is. Hier wil ik zeker nog eens terugkomen.

Het lijkt me geweldig om hier over een aantal jaren, als de meiden groot genoeg zijn, het Waitukubuli National Trail te lopen.

St Anne—Roseau

Zondag 27 januari

Girl power!! Bas en zijn acht vrouwen! Een hele week lang! Wat een hoop in-drukken heb ik opgedaan de afgelo-pen week. Wat ben ik ook weer “wijzer” geworden en bovenal wat heb ik genoten! Eerlijk en heerlijk genie-ten! Vandaag vertrekken de vriendin-nen terug naar Nederland.

We proberen het allemaal zo lang mogelijk voor ons uit te schuiven en er niet aan te denken, maar vandaag is het toch echt zo ver! Aan het einde van de dag vertrekt het vliegtuig naar Parijs! Ik heb besloten om er nog maar niet over na te denken, want ik wil dit nog wel even vast-houden. We hebben afgesproken dat we vanmorgen vroeg gaan lopen. We willen een heel eind gaan lopen en daarna tegelijk de auto op gaan halen die ik gehuurd heb bij Budget Car.

Vroeg is bij ons een uur of 7. Het klopt dat we dan allemaal wakker zijn en de eerste spullen worden al in de tassen gedaan. Hmmm, ik hoop niet dat dat de hele dag zo doorgaat, want dan zijn ze al vertrokken en dat moment wil ik echt zo lang mogelijk uitstellen. 7 uur halen we niet, want iedereen rommelt wat en een kopje koffie of thee smaakt ook nog wel erg goed. Toch lukt het ons om rond een uur of 8 in het bootje naar de kant te zitten. Liedewij gaat ook mee, want Bas en de kinderen heb-ben ook brood nodig voor het ontbijt. Lijn en Frederique blijven op de boot. Lijn heeft lekker lang geslapen. Daar ben ik blij om. Ook merk ik dat ze weer vrolijk is, dus ook dat komt helemaal goed.

Wij hebben bedacht het we snel-ler zijn als we een broodje onder-weg kopen, dus eenmaal aan de kant lopen we gezamenlijk naar het bakkertje. De rij voor ons is best lang en als wij bijna aan de beurt zijn krijgt de vrouw voor ons een hele discussie met de dame van de bakker. Is de baguette nu te groot of te klein? Goed is hij in ieder geval zeker niet!

De mensen achter ons beginnen zich er in ie-der geval ook mee te bemoeien en het lijkt een hele vertoning. Het lijkt wel alsof ik in een schouwspel beland ben. Heerlijk, ik kan me deze scene bij de Appie niet voorstellen, daar zijn wij Nederlanders te , tja te wat voor! We denken van alles, maar iets uitspreken is toch echt van een andere orde! Eindelijk zijn we aan de beurt en bestellen we onze belegde broodjes. Voor Bas en de meiden nemen we lekkere croissantjes mee en ook bestellen we

de nodige baguettes voor de lunch. Als de baguettes eenmaal klaar zijn en wij ondertussen alweer terug zijn bij het bijbootje, helpen we Bas even op weg. Ik krijg Liedewij haar zakje in mijn handen gedrukt. Ik voel het meteen. Dit zijn geen croissantjes, dit is een (weliswaar) verrukkelijk brood, maar zeker geen croissantjes en betaald hebben we ze zeker wel. Dus ik ren zo snel als ik kan terug naar de bakker, waar nog steeds een lange rij staat en vraag naar de croissantjes. Gelukkig weet de me-vrouw het meteen en dus krijg ik zonder problemen alsnog de vier crois-santjes mee! Door een miscommunicatie tussen Bas en mij ren ik terug naar het eerste dinghydok, terwijl we bij het tweede hadden afgespro-ken. Dus ik trek nog een extra sprintje naar het tweede dock!

Dan kunnen we lekker op pad. Bij aankomst vanuit Le Marin hebben we een heel mooi weggetje omhoog zien lopen. Het was een zigzagwegge-tje naar een klein kerkje boven op de berg. We lopen via het pleintje naar de kerk. De dienst gaat zo beginnen en wat is het druk, gewoon bomvol! Dat zijn we in Nederland niet meer gewend! We gluren even naar binnen. Dan zien we een bordje dat de weg naar de uitkijkplaats aangeeft, dus vervolgen we onze weg. De klim is langer dan ik verwacht had en ik merk het aan mijn kuiten.

Hoe hoger we komen, des te meer we van de baai kunnen zien. De kleuren van het water zijn schitterend en we hebben echt een fabuleus uit-zicht over de baai en de zuidkust van Martinique!

Al teruglopend hebben we het over het geloof, de kerk en het doen van je communie. Mooie ge-sprekken om te voeren!

We vervolgen onze weg richting het kerkhof. Dat ligt ook hier weer op zo’n mooi plekje dat we ook vanaf daar nog wat foto’s willen nemen. Na het kerkhof lopen we richting het strand. Een langge-rekt strand wacht op ons. Het is er nog niet zo druk en we kletsen, wandelen, genieten en ma-ken foto’s. Daar kunnen we allemaal niet genoeg van krijgen. Ik heb de dames verteld over het Team van de Ile du Nord en over het midden. Al de hele week zijn we dus in de ban van uit het midden. Heerlijk om te zien en we hebben er ie-dere keer weer lol om.

Bij de parkeerplaats haken Yvette en ik even af. Wij gaan de auto halen en de andere blijven even lekker op het strand zitten. Nog even ge-nieten van de zon! Als Yvette en ik bij het ver-huurbedrijf aankomen, althans bij de parkeer-plaats ervan, is er niemand. Het ziet er ook rede-lijk shabby uit! Ook in de nabijgelegen winkeltjes en kantoortjes is niemand. Het kantoor van Bud-get kunnen we dan ook niet vinden. Dan ga ik het maar vragen, maar ook de restauranthouder van een paar deuren verder weet niet beter dan dat Budget zit op de plaats waar wij waren. Dat is toch echt niet het geval. Is er dan geen andere plaats waar zij kunnen zitten? In de weg hierach-ter zijn nog een aantal autoverhuurbedrijven. We zouden daar eens kunnen kijken. Dat gaan we dan maar doen. Het is een lekkere wandeling, maar geen Budget Car en alle andere verhuur-bedrijven zijn dicht.

Langzaam begin ik het toch wel benauwd te krijgen, want de auto heb-ben we vandaag echt nodig om de dames naar het vliegveld te bren-gen! We lopen langs een hotel en daar zit gelukkig iemand achter de receptie. Daar ga ik het maar weer eens vragen. Erg behulpzaam gaat de vrouw voor ons bellen, maar zij krijgt net als wij een of ander bandje! Wat baal ik, want dan denk je dat je het (bij een groot internationaal be-drijf) goed geregeld te hebben en dan krijg je dit. Ohh dit is niks voor mij. Hier kan ik echt niet tegen. Er bestaan natuurlijk altijd taxi’s, maar dan nog!

We lopen terug naar het strand en van verre wordt al gevraagd of we het geregeld hebben. Nou euhhh nee dus! Ook de rest snapt er niks van. Yvette en ik besluiten naar Club Med te lopen, want daar zullen ze vast gasten hebben die naar het vliegveld moeten en wellicht hebben zij een shuttle naar het vliegveld. Als we naar de poort lopen blijkt de in-gang goed beveiligd te zijn, want we komen het terrein niet op. De be-waker neemt ons van top tot teen op en vraagt wat we komen doen. Als ik zeg dat we op zoek zijn naar de receptie, zegt hij dat we het terrein niet opkomen en dat we dat maar telefonisch moeten doen. Wat is dit nu voor gastvrijheid!?! Ik denk dat hij dat niet altijd tegen iedereen zou zeggen, maar dat hij vindt dat onze outfit niet chique genoeg is en we dus niet welkom zijn bij deze Club Med. Althans dat is mijn interpretatie!

Dus geheel flabbergasted lopen we terug naar de rest, we zijn gewoon niet welkom! Nou dan wil ik er zeker nooit van mijn leven naartoe.Wat een opgeklopte lucht zeg. Nieuw plan de campagne maken. Mijn hoofd draait op volle toeren. Waar en hoe kunnen we aan (betaalbaar) ver-voer naar het vliegveld komen. Bas had het plan om samen met Jork (van de Pooh) te gaan surfen, maar dat gaat nu dus helaas ook niet lukken.

Judith, Nico en ik lopen terug naar de boot en Yvette en Ernie gaan zwem-men. Denk dat het 1 km is, dus het zijn wel echte bikkels. We spreken af dat zij vragen of Bas ons bij het strandje komt halen. Als hij ons hier komt halen, dan hebben wij nog even de tijd om in het stadje zelf te kijken of we een transport-middel kunnen vinden.

Als we eenmaal in het stadje zijn, ziet Nico een hotel. Ik besluit er naar maar meteen naar binnen te lopen, want zij hebben vast ook wel eens gasten die naar het vliegveld moeten. Als ik bij de receptie mijn verhaal doe over de mislukte autohuur, ben ik helemaal verrast als de man ach-ter de receptie zegt dat hij net een man heeft gehad met precies hetzelf-de probleem als wij! Een collega van hem is met de man op zoek naar een oplossing. Dus of we even geduld willen hebben. Dat hebben we graag en we drinken in het hotel even een kopje koffie. De bemanning van de Pooh is er ook en het blijkt om hun gast te gaan. Zijn vliegtuig heeft een uur vertraging en hij vertrekt om 20u en de dames om 20.20u dus dan zouden ze goed een taxi kunnen delen indien dat nodig is, want die zijn hier echt aso duur.

Onverrichte zaken komt de man terug en we besluiten om samen een taxi te nemen. Er gaat nog een stel mee naar het vliegtuig en zo hebben we een mooie oplossing. Fijn, want nu kunnen we gaan genieten van nog een heerlijke middag. Bas blijkt ondertussen al tien keer voorbij ge-scheurd te zijn en heeft de pijp aan Maarten gegeven. Hij is maar op zoek gegaan naar een mooie snorkelplek. Jork is zo vriendelijk om ons een lift naar de boot te geven, fijn!

Daar gaan de dames even verder met inpakken. In eerste instantie wil-len we nog naar de kant, want we zijn bang dat we sloom worden van op de boot blijven hangen! Dus na het inpakken van de tassen, gaan we eerst even lunchen. Bas maakt een lekkere nuddlesoup met stokbrood. Iedereen heeft ondertussen ook wel trek gekregen. De computer draait ondertussen ook op volle toeren, want ik wil Yvette een back up meege-ven van al onze foto’s van het afgelopen half jaar. De ene harde schijf moet ik leegmaken en daarna moet ik de andere harde schijf vol foto’s zetten. Daar is de computer wel even zoet mee!

Aangezien we geen onderwatercamera meer hebben, althans de Nikon werkt nog steeds niet, mogen we die van Yvette overnemen. Bas besluit dat hij de camera prima vindt. Naast het feit dat het gewoon een hele goede camera is, met mooie fo-to’s is het ook het gemak, want nu hoeven we niet meer op zoek naar een of andere camera.

Fijn, dat kan nu ook weer van het lijstje. Ondertus-sen wordt in Nederland voor Yvette een nieuwe be-steld. Tof, want een beetje bezwaard voel ik me wel, want het is wel heel genereus.

Zo vliegt de lunch voorbij en voor ik er erg in heb, ligt de eerste al in het water. Ernie is de eerste die er in duikt. Niet veel later volgt Frederique, met een schitterende duik en daarna Kathlijn, plat op haar buik, Go girls. Stoer om te zien, dat ze van de boot af duiken. Wij blijven dan niet achter en binnen no time liggen we er echt allemaal in. Heerlijk. Het water is super lekker. Muziekje via de boxen op het voordek, super! Dan roept Liedewij dat ze ook wil springen. Echt? Ja echt. Alleen mag ze van mij niet, maar Bas springt samen met haar. Ohhh wat stoer. Gaat ze het echt doen? Ik vind het wel heel spannend. Bas neemt haar mee en houdt haar goed vast. Ze springen en ze wordt toegejuicht. Mijn kleine meisje…..Wat is ze trots als ze boven-komt. Dat gezichtje. Als ze bij mij is en haar arm-pjes om me heen slaat merk ik dat ze nog steeds maar drie kurkjes omheeft. Ik heb er gisteren na-melijk een afgehaald. Nou, dan vind ik het nog knapper, maar ook spannender! De volgende sprong waagt ze zelf. Ik houd mijn hart vast, maar ook dat gaat goed. Ze gaat wel erg diep en komt proestend boven, maar de aanmoediging doet wonderen. Daarna zwemt ze zonder pardon met een mooie vissenstaart naar het trapje. Als ik daar een complimentje over maak zegt ze dat ze het al heel goed kan, om-dat ze zo knap is! Wat een Truusje is ze toch.

Wat is het leuk. We hebben erg veel plezier. Via verschillende varianten duiken en springen we in het water. Bas maakt veel foto’s en is nu al heel erg blij met onze nieuwe came-ra. Deze is ook wel heel erg snel.

We drinken een wijntje op het voordek en het feest is echt compleet. De mei-den gebruiken de hangmat als schom-mel en het is echt een feestje! Als het half vier is, roep ik de dames en zeg ze dat het misschien slim is om te gaan douchen, een broodje te smeren en de laatste spullen te gaan pakken. Bas en ik gaan ondertussen op de kant een paar kleinigheidjes kopen en ook wat brood voor vanavond. We gaan namelijk kaasfonduen. Als we terug zijn op de boot is ieder-een klaar om te vertrekken. De meiden gaan ook mee naar de kant, dus gaan we in twee shifts. Ik ben er stil van en heb geen zin. Het is goed dat het al zo laat, dan hoef ik er niet zo lang bij stil te staan. We leggen de boot bij het hotel, maken een paar laatste foto's en lopen dan naar binnen. Er is live muziek en iedereen wordt er vrolijk van. Tijd om ervan te genieten is er nauwelijks, want de taxi is er. Wij lopen met de dames mee en Bas sjouwt een aantal tassen.

Dan moeten we afscheid nemen. Ohhh dat is echt niet leuk. Ik weet dat het goed is, dat we hebben genoten en een hele leuke week sa-men hebben gehad. We hebben iets unieks gedeeld en ik ben zo zo ontzettend blij dat we het hebben kunnen doen! Het geeft mij een on-beschrijfelijk goed gevoel.

Als we ze uitgezwaaid hebben totdat de taxi de hoek omgedraaid is, lopen we naar het winkeltje waar ik gisteren een tasje voor de meiden heb gekocht en we er twee van Ernie hebben gekregen. Een van de tasjes is kapot en Liedewij wil graag een andere. De meiden kiezen snel en zo kunnen we op tijd een ijsje gaan eten in het hotel. De mu-ziek speelt nog steeds en wij gaan buiten zitten. Hier hebben we inter-net en zo halen we de mail even binnen.

Dan komen Aad en Hella met hun dochter voorbij lopen. Zij gaan in de schaduw binnen zitten. Als Bas een kwartier later met Liedewij naar de toilet gaat, zie ik dat hij op de terugweg daar staat te kletsen en vervolgens aanschuift. Ik werk wat mails weg en skype met het thuisfront. Ook weer even leuk om te doen.

Ik ben langer bezig dan gedacht, want ik hoor Hella, Bas en Aad aankomen. We nemen af-scheid van deze mooie mensen. Zij zakken af naar het zuiden en wij gaan richting het noorden!

Dan op naar de boot. Die staat nog aardig op z'n kop. We ruimen het grove spul op en daarna gaan we lekker kaasfonduen in de kuip. Wat een traktatie. We maken de kaart van de meiden open en Frederique leest de lieve teksten voor. We zijn allemaal ontroerd. Het is ook zo leuk ge-weest. Er zit ook een bijdrage in voor de huis-houdpot. Dat hadden ze echt niet hoeven doen!! Bas is er heel resoluut in. Hij stopt het geld terug in de envelop en zegt dat hij er een goede bestemming voor weet. We gaan de inhoud van deze envelop doneren in Ile-a-Vache. Het lijkt er dus op dat we ons (spannende) plan echt gaan uitvoeren! Hoe stoer is dat!

Lijntje vindt het heel erg dat de vriendinnen weg zijn, maar ze is ook wel blij dat ze in haar eigen bed kan slapen. De meiden zijn moe en na het eten vallen ze bijna om van de slaap. Bas legt de meiden in bed en voordat hij zich heeft omgedraaid slapen ze al, vol met de indrukken van de afgelopen week.

Wij zitten nog wat in de kuip en zijn eigenlijk ook erg moe. We moeten maar eens op tijd onze kooi opzoeken!

Morgen weer een nieuwe dag. Langzaam gaan we ons klaarmaken om richting Dominica te vertrekken.

Eerst komt Kathelijn bij me liggen. Twee minuten later Frederique en die gaat meteen lezen. Kathelijn is meer van het praten. Nog eens tien minuten later is Liedewij ook bij ons. We zijn weer van de partij. We gaan uit bed en we maken de boot weer aan kant. De kinderen gaan ondertussen met school aan de gang. Buiten is het wisselvallig weer. Af en toe regent het en waait het hard. Het lijkt wel herfst. Het voelt zo kil aan dat ik een T-shirt aan doe.

De boot wordt weer ons eigen bootje. Zo voelt het ook. Wel zijn we nog stil van de rust die er weer aan boord is. Het was zo gezellig met de dames aan boord, en zo veel leven. Het contrast is wat groot zo ineens. Als we klaar zijn halen we het anker op en varen naar Le Ma-rin. Als het goed is zal het grootzeil gerepareerd zijn dus die willen we weer op halen. Ook willen we de voorraden weer aanvullen. We heb-ben nog wat andere dingen die we nodig hebben en in deze plaats is genoeg te krijgen. We laten ons anker op een drukke ankerplaats val-len. We hebben meteen een ankerlijn van de boot naast ons te pak-ken. Die ligt met twee ankers vast en een anker lag dwars uit. Met een snelle manoeuvre van Marieke zijn we weer snel los van het touw en we zoeken even verder naar een betere plaats. Als we goed liggen stap ik met Kathelijn en Liedewij in de rubberboot en varen we eerst naar de marina.

We lopen door een watersportzaak maar ze hebben niet wat ik zoek. Dan ga ik naar een technische zaak voor bougies en een laadstroom-verdeler. Ze hebben alles wat ik zocht en nu moet ik nog naar een an-dere zaak voor de pilot van Dominica tot St. Maarten en een vlaggetje van Dominica. Als ik geslaagd ben gaan we terug naar de boot. De

kinderen blijven op de boot. Dat is makkelijker want straks ligt het grootzeil in de rubberboot. Het zeil ligt gelukkig al klaar en tevreden ga ik weer terug naar de Mare Libe-rum. Marieke staat al in de start-blokken om boodschappen te gaan doen. Er is hier een Leaderprice met een dinghydock achter de zaak.

Maandag 28 januari

Je kan dus zo met je boodschappenkar naar je rubberboot lopen. Han-dig. Ik breng Marieke weg en ga terug naar de boot. I

Ik ben al een paar dagen op zoek naar kit en nu moet ik die maar eens echt gaan zoeken. Na een kwartier heb ik succes. De kit is weer terecht nu kan ik het klapraampje in de buiskap weer in ere gaan herstellen. Vandaag nog niet, eerst nog een andere klus. De buiskap heeft een los stikseltje. Terwijl ik op Marieke wacht kan ik dat mooi gaan naaien. Na een drie kwartier roept Marieke op. Ze is klaar bij de Leaderprice.

Ik scheur er op af om Marieke en de spullen op te halen. Marieke heeft goed gewinkeld. We passen beide nog met gemak in de boot. Terug bij de boot zetten we alles binnen en dan gaan we kijken of we nog water kunnen laden. We moeten hiervoor met de Mare Liberum naar de mari-na. We halen het anker er uit en we varen er naar toe.

We zijn precies te laat. Het is half zes en ze zijn dicht. Dan gaan we een mooring pakken. We willen aan deze kant van de baai ook nog wat winkelen dus we liggen nu goed. We varen met de dinghy naar de kant en gaan onze boodschappen verder doen. De meiden zijn echt super-druk, maar ze zijn dan ook bekaf. Als we klaar zijn gaan we snel terug en maken wat te eten klaar. Ondertussen ruimen we alles op en de kin-deren kijken de musical van Nijntje op vakantie. Ze vinden het zo mooi dat ze niet eens door hebben dat de boot weer op zijn kop staat. Na het eten gaan ze lekker slapen. Ze vallen prompt in slaap. Het is ook al erg laat geworden.

Dinsdag 29 januari

We wisten niet dat het nog kon. We wor-den pas om een uur of negen wakker. Heerlijk. De kinderen hebben ook prima geslapen en waren dus ook niet vroeg wakker. We ontbijten en na het ontbijt gaat Marieke met Liedewij naar de kant met de rubberboot om de mooring te be-

talen en nog een paar boodschappen te doen. Ik ga met Frederique en Kathelijn school doen. Als we een half uur aan het werk zijn hoor ik Ma-rieke en Liedewij roepen. Ze komen terug geroeid. Wat raar. Marieke krijgt de motor niet meer gestart en ze mocht niet blijven liggen. Een of andere onbeschofte Fransoos met een huurvloot had dat op een onbe-schofte manier laten weten dat de rubberboot daar niet mocht liggen. Dat had hij van de haven gehuurd. Dus Marieke moest weg en kreeg de motor niet meer aan de praat. Marieke gaat zelf weer lesgeven en ik ga met Kathelijn en Liedewij de dingen aan de wal regelen. Marieke heeft goed de pest in, want zij wil ook wel eens niet hoeven lesgeven en op pad gaan voor het een of ander. We varen de haven weer in om te gaan betalen en de boodschappen te doen. Onderweg raak ik nog iets met de schroef maar daarna merk ik niets meer. Het is misschien een tak geweest want we varen nu langs de mangrove. Als alles is ge-daan varen we terug naar onze boot. Het is rond 12 uur dus tijd om te gaan. We varen naar het steiger voor water en benzine te tanken. Als dat gebeurt is gaan we naar St Anne om voor een paar uur te ankeren. Later in de middag/avond willen we naar St Pierre aan de noordoost kant van Martinique. Eerst gaan we nog een stukje lopen. Als we weer bijna op hetzelfde plaatsje in St Anne lig-gen pakken we wat spullen en gaan we naar de wal. Het doel is Les Salines. Dit is een mooi strand en het is voor ons weer een mooie wandeling. We kijken in het dorpje of we Ketjap kunnen vinden, maar in de supermarktjes hebben ze het niet. Op onze vraag bij een supermarkt hoe ver het is krijgen we te horen dat het bijna 2 kilometer is, veel te ver met de

kinderen. Twee kilometer, daar lachen we om. Opgewekt gaan we op weg. Over 20 minuten kunnen we er zijn. Dit blijkt tegen te vallen. We lopen langs een bochtige weg zonder trottoir en na 40 minuten zijn we er nog niet. Wel zien we in de verte al de zee.

Gelukkig stopt er een vrouw die ons een lift wil geven. Ze vindt het veel te gevaarlijk met de kinderen en ze heeft zeker een punt. Ze zet ons af bij Les Salines en drukt ons op het hard op tijd terug te gaan. Het strand is wel helemaal super. Het is een hele grote baai met een wit strand en palmbomen. Hoeveel reclames zijn hier opgenomen? De kinderen haasten zich naar de zee. Er staat een mooie branding en het water ziet er erg lekker uit. Marieke en ik gaan ook het water in. Na een tijdje houden we het voor gezien en laten ons opdrogen. Straks willen we weer een lift terug hebben en dan kunnen we beter droog zijn. Iets droger en met maar een beetje zand aan onze lijven gaan we naar de weg om terug te liften. Een aardige vrouw neemt ons helemaal mee naar St Anne. Ze moest hier niet precies heen, maar wel in de buurt. Onderweg praten we volop over waar we vandaan ko-men en de kinderen. Als we uitstappen zegt Marieke dat de 2 kilome-ter een dikke 4 kilometer zijn. We gaan nog even naar een terras voor een pilsje en internet. De kinderen spelen met de krabben langs de waterkant. Na een tijdje ga ik met de kinderen peperkoek kopen bij de supermarkt. Die was al lang op, en hier is het te koop. De kinderen krijgen een ijsje en als we naar de rubberboot gaan komt Marieke weer bij ons. We besluiten om vanavond lekker te blijven liggen, dat is wel zo rustig. Aan boord doen we een prefab-lasagne in de oven en we maken sla. De lasagne was niet erg lekker, maar gelukkig hebben de kinderen goede honger. Ze eten alles braaf op. Daarna is het de al-lerhoogste tijd voor ze. Naar bed, naar bed, duimelot.

Woensdag 30 januari

Ik word eigenlijk niet lekker wakker. Mijn hele lijf doet pijn en ook mijn enkel voelt nog wat stram. Ik ben er nog niet uit wat ik nu precies gedaan heb. Volgens mij kunnen het twee dingen zijn. Ik heb hem gestoten tegen het raampje achter of ik heb hem verzwikt tijdens het hiken. Bas

staat al naast zijn bed en ik hoor dat hij de instrumenten aanzet. We va-ren vandaag van St Anne naar St Pierre. St Pierre ligt op zo’n 30 mijl va-ren en als we vroeg op pad zijn, dan hebben we vandaag nog om daar iets van het stadje te zien. St Pierre is bekend om de vulkaan Monte Pelee. Bij de vulkaanuitbarsting in 1902 zijn er bijna 30000 mensen om-gekomen. Slechts een persoon heeft de vulkaanuitbarsting overleefd en dat is Cyparis.

Deze geschiedenis heeft mij nieuwsgierig gemaakt naar het plaatsje dat eens het Parijs van de Carieb is geweest. De verwachtingen zijn hoog gespannen. Hoe zal het zijn!

Om half 8 halen we ons anker omhoog. Met een snelheid van meer dan 6 knopen varen we langs de Zuidkust af. Als we de hoek om zijn neemt de wind toe, we krijgen 30 knopen om onze oren. Bas gaat even binnen kijken en ik hoor hem vloeken. We hebben het luik voor open laten staan en daar zijn een paar emmers water naar binnengekomen. Alle kussens en het beddengoed zijn nat. Weer een klusje op ons lijstje! De boot lijkt wel vooruit geduwd te worden en ligt als een huis, een schuin huis welis-waar, maar toch! We gaan voor de zekerheid toch maar wat reven. Eerst maken we het grootzeil kleiner, maar we vinden het niet genoeg en daar-om wordt ook de genua verkleind. Wat een verschil. Zo zeilen we om-hoog.

Op de een of andere manier moet ik aan de oversteek terugdenken. Dat duurt gelukkig nog een paar maanden, maar het dwarrelde zomaar mijn hoofd in. Ik zat te bedenken of ik er tegenop zie of zoiets. Dat zie ik niet, fijn! Bas komt even bij me zitten en zegt dat hij zo wel met mij de oceaan over wil steken. Hoe toevallig is dat. Als ik hem zeg waar ik over aan het nadenken ben, zegt hij, en ik volg dat wel, dat ik er niet tegen zie omdat we geen vlekkeloze tocht hiernaartoe hebben gehad. Dan is dat in ieder geval ook niet voor niks geweest zullen we maar zeggen!

Ik ga met Frederique bij ons in de hut de tafels oefenen en val daarna in slaap. Frederique is ook moe en rust met mij mee. Ik word wakker van wapperende zeilen. De wind is helemaal ingezakt en daarom starten we de motor. Frederique en ik komen uit bed. De meiden ruimen hun speel-goed op en daarna gaan we buiten samen UNO spelen. Dat is echt een heerlijk spelletje om zo te doen. Liedje doet het ook al erg goed.

We krijgen St Pierre in het vizier en het ziet er mooi uit. Leuk, ik ben be-nieuwd. De baai is wel open. In de pilot staat ook beschreven dat de baai alleen lekker is bij rustig weer.

Het is niet zo heel druk en we kunnen dichtbij het strand ankeren. Het is hier lang diep. We gooien twee keer ons anker uit, want de eerste keer blijkt dat we te dicht in de buurt van de boot naast ons liggen. Dus daar gaan we nog een keer. De tweede keer liggen we veel beter. Bas snor-kelt nog een keer naar het anker. Prima plekje zo.

Ik maak ondertussen een soepje en snijd wat stokbrood. De wind is weggezakt en het is lekker warm in de kuip. Heerlijk zo! Bas comman-deert mij na het eten naar bed. Het duurt even voordat ik bedenk dat ik beter even kan gaan liggen, maar als ik er aan toe geef, ben ik erg blij. Ik ben erg moe en val lekker in slaap. Ik hoor de meiden niet eens als die achter een filmpje mogen kijken van Bas.

Dan hoor ik op de achtergrond gepraat. Ik word er niet echt wakker door en soes lekker verder. Marijke en Thijs van de DOEN komen even ken-nismaken. Jammer dat ik lig te slapen. Zij zijn al twee weken op Martini-que en vinden het net als ons een mooi eiland.

Als ik wakker word blijkt Bas het raampje in de buiskap gemaakt te heb-ben, fijn! Hij zit nu op de andere bank te lezen en zo kunnen wij samen even een boekje lezen terwijl de kids achter een filmpje kijken. Volgens mij is dat de eerste keer, samen overdag een boek lezen!

Mijn hoofdpijn is nog steeds niet over en het is hoog tijd om de kant op te gaan. Misschien dat het dan beter wordt. Ik neem een parace-tamol. We gaan op pad! Heerlijk.

Aan het begin van de steiger staat een platte-grond van St Pierre. Het ziet er groot uit en we besluiten vandaag het rechtergedeelte van het stadje te doen en morgen het linker. Ik bedenk me dat ik de Petit Train in dit tafereeltje mis.

Het doet erg frans aan en het valt ons op dat veel huisjes wel een likje verf kunnen gebruiken. Ook in dat opzicht is het erg Frans. Heerlijk om even op pad te gaan. Het doet ons allemaal goed.

We lopen verder dan verwacht en zo blijken we het hele stadje en alle bijbehorende beziens-waardigheden gezien te hebben. Het is een leuk stadje. We lopen ieder supermarktje in die we tegen komen. We zijn namelijk op zoek naar ketjap. Dat was een tip van Rob, de papa van Julius die bij Frederique in de klas zit. Ik had wel 6 flessen mee genomen. Ik vond het wel veel, maar ben er erg blij mee geweest. Nu zijn ze echter bijna allemaal op en willen we graag weer nieuwe! Die kun-nen we niet vinden. Er is sojasaus in over-vloed, maar geen ketjap. Nu zie ik hem hier in een keer staan. Het is toch niet te geloven. Een flesje kost alleen € 7.-. Da’s toch niet normaal meer. We wikken en wegen wat, maar doen het toch maar niet. Ik ben benieuwd of ik spijt krijg.

Na wat kleine boodschappen gaan we lekker naar de boot. We eten gebakken aardappeltjes, verse broccoli en vlees. Klinkt goed. De meiden hebben er zin in en wij ook. Ze eten er goed van en als toetje proeven we rijstepap uit blik. Deze smaakt erg goed, dus daar gaan we morgen nog een paar blikken van kopen. Altijd makkelijk tij-dens lange oversteken. Voel me nog steeds niet heel lekker en duik vanavond lekker vroeg mijn bed in, zin in!

Donderdag 31 januari

Ik zie tegen het lesgeven van vandaag op! Frederique is met blok 7 van rekenen be-gonnen. Dat staat ook in een nieuw boek, namelijk rekenen 4b. De eerste les gisteren was een heel groot drama. Echt niet leuk!

Zowel voor haar niet als voor mij niet! Ze heeft het idee dat ze niet goed kan rekenen. Hoe goed het ook gaat, hoe weinig fouten ze ook maakt in haar toetsen. Het wil er maar niet in. Zij heeft in groep 3 geen rode map gehad en dat staat in haar optiek gelijk aan niet goed kunnen rekenen. Ik word er machteloos van, want het ging eigenlijk heel goed de laatste tijd, maar nu met een nieuw boek slaat ze helemaal dicht. Ik zie het aan haar gezicht, maar het lukt mij niet om haar gerust te stellen. Wat voelt dat als een falen!

We hebben het er gisteren goed over gehad en ik heb de hoop dat ze het heeft opgepikt. Het lijkt er op, want het gaat erg goed met rekenen. Dat is zo fijn om te zien. Niet dat het rekenen goed gaat, dat maakt me niks uit, maar dat mijn meisje weer vrolijk is en trots is op wat ze aan het doen is en erin gelooft dat ze het kan. Hopelijk hebben we de hobbel nu echt genomen, dat zou voor iedereen fijn zijn.

Lijn is ondertussen ook aan het rekenen en wel via de computer. Ze doet het erg goed, fijn om te zien. Daarna gaan we gedrieën taal doen. Het is leuk om te zien hoe Kathelijn mee aansluit. Als Frederique in haar werkboek moet werken, ga ik met Kathelijn lezen. Leuk om te doen.

Bas is ondertussen met Liedewij uitklaren en ze zijn samen de was aan het doen. Lekker weer schoon beddengoed. Het valt ons op hoe mak-kelijk je overal je was kunt (laten) doenmet machines. Heerlijk dan hoe-ven we het niet zelf met de hand te doen. Dat hebben we een keer echt zelf gedaan in Mindelo en dat is slecht bevallen, dus als we het door een machine kunnen laten doen, zelf erin doen is geen bezwaar, dan heel graag.

Ze komen terug naar de boot, maar helaas zonder de was. Deze zit nog steeds in de machine, maar lijkt niet te willen drogen! Bas helpt even met de afwas. Frederique is ondertussen met de tafel van 8 bezig en ik help Lijn met lezen. Frederique heeft als ezelsbruggetje om te onthou-

den van 7*8 = 56 is Alicia is 5 en Kathelijn is 6.

Voor 8*8 = 64 heeft ze als ezelsbruggetje Ka-thelijn is 6 en Liedje 4. Liedje is niet in haar doen. Ik weet niet hoe het komt, misschien wel omdat ze de vriendinnen mist. Ze is erg (negatief) aanwezig. Het kan ook vermoeidheid zijn, weer een ander ritme, te weinig aandacht

voor haar eigen persoontje? Even in de gaten houden.

Bas gaat samen met Lijn naar de kant om de was op te halen en wat laatste boodschappen te doen. Hij komt redelijk gefrustreerd terug, want de was is nog niet droog en er is weer iets met een knopje van de peddel. Er is ook altijd wel iets…

De was wordt in de boot te drogen gehangen. Erg charmant ziet dat er niet uit, maar goed beter als buiten, want we gaan dadelijk varen en het is niks om dan de was buiten te hebben hangen. Het lijkt wel wid-stil, maar eerst zien en dan geloven!

Ik heb ondertussen het vlees voor vanavond gemarineerd en maak al-vast een lunch klaar. Samen maken we vervolgens de boot in orde en zijn we er weg van. Au revoir Europe! A Bientot!

Achter het eiland is het nog erg rustig en ik zeg tegen Bas dat er wel weinig wind staat. Zegt hij heel bijdehand: “we zijn nog niet achter het eiland vandaan, juich niet te vroeg, want wie wind oogst, zal….” ik vul de zin verder zelf in storm oogsten. Zo ziet het er niet uit.

Met de camera’s in de aanval, werkelijk alles ligt buiten, ga ik, en de rest eigenlijk ook, walvissen spotten. Er moeten er hier zoveel zitten. Ben zo benieuwd of we ze gaan zien. De Ile du Nord heeft een potvis gezien. Geen idee waar precies, maar ik hoop dat wij ze ook gaan zien. Achter het eiland is het heel relaxed. We kletsen wat, hebben een muziekje op, heerlijk! Bij de hoek wordt het minder fraai. De wind en de golven nemen steeds meer toe. De golven komen van de zijkant bin-nen en de boot wordt aardig heen en weer geschut. Wat een gehobbel wederom. Ik krijg daar echt wat van. Ik weet niet meer wanneer we voor het laatst lekker gezeild hebben. Misschien wel de oversteek!

Door de golven en het kan natuurlijk ook aan mijn ongeoefende ogen lig-gen, spot ik helemaal niks! Ik ga maar even een boekje lezen, want hier word ik echt niet vrolijk van. Als ik la-ter weer boven kom, is er nog weinig veranderd. We hebben 25 knopen wind en zijn behoorlijk door elkaar ge-schut. Jammer!

Om 18u zijn we bij de ankerplaats in Dominica. We liggen voor het An-chorage Hotel in Roseau. We zien de Ile du Nord liggen.

Gezellig om ze straks weer te zien. Wij borrelen even op de boot en net als we binnen zijn om met het eten te beginnen horen we Alicia Liedewij roepen. Ze komen bij ons aan boord iets drinken en we zoe-ken wat naar voor ons onbekende vruchten, zoals soursop. Wat leuk al die nieuwe ontdekkingen. Ook hebben we het over Jam en wat je alle-maal met papayas kunt doen. Hmmm geen idee. Het is maar goed dat we hier nog een paar maanden zijn, dan kunnen we nog genoeg expe-rimenteren met al dat lekkere eten!

WE blijven maar kletsen en het wordt hoog tijd dat de kindjes gaan eten. We stonden namelijk al op het punt om te gaan koken. Aange-zien we kip voor 10 hebben vragen we Timo en Else of ze mee willen eten. Zo is het dat we met 9 man aan tafel zitten. Ik merk dat het te laat voor Liedje is. Ze is niet gezellig aanwezig en ik stoor me er aan. Misschien wel heel onterecht, want ze hoort rond deze tijd lekker op bed te liggen. Het is goed als ze na het eten naar bed gaan.

Bas en ik gaan lekker in de kuip zitten. Bas is bezig met de Lonley Pla-net over Dominica en ik zoek een leuke plek om carnaval te vieren. Dat kan hier op Dominica zijn of op Guadeloupe. Het lijkt me leuk om met de meiden carnaval te vieren. Heel veel zin in. Dadelijk lekker slapen. Morgen hebben we Alicia en Luca te spelen zo-dat Timo en Else naar het boiling Lake kunnen. De dag erop wisselen we om en dan kunnen bas en ik de hike gaan wagen.

Vrijdag 1 februari

Hoe is het mogelijk dat je na al die maanden nog steeds te laat naar bed kunt gaan! Elke avond lukt het ons weer om te laat te gaan slapen. Wat we doen? Niet zo heel veel. Wat lezen, scheepsjournaal schrijven, het nieuws bijhouden, mailen en zo vliegt de avond voorbij! Het is echt on-gelofelijk! Het wil er gewoon niet in en iedere avond nemen we ons voor om eerder te gaan slapen. Zo ook vanavond. Denk dat het hoog tijd wordt om er ook echt aan toe te geven.

Morgen hebben we namelijk een “druk” programma. Bas en ik gaan sa-men op pad naar het Boiling Lake. Dat is een 8 miles lange hike naar een van de twee kookmeren (vrij vertaald) ter wereld. Erg bijzonder om te doen dus! De kinderen blijven bij Timo en Else. Zij hebben het van-daag gelopen en zijn helemaal onder de indruk. Ik ben dus erg be-nieuwd en heb er erg veel zin in.

Vandaag waren Bas en ik dus oppas en hadden we in plaats van drie blonde kids op de boot er vandaag 5. Alicia en Luca waren rond een uur of half 9 bij ons. Zij waren meer uitgerust dan ik. Ik merkte dus dat ik nog moe was. Wij hadden ook nog niet ontbeten. Dat hebben we maar met-een even gedaan. Bas heeft mij geholpen met de kids. Na het ontbijt zijn zij lekker met de Lego gaan spelen en ben ik een koolsalade gaan ma-ken. Dat ding moest gewoon op.

Even snel een recept opgesnord en ben begonnen. De kool was veel groter dan verwacht en zo ligt onze koelkast helemaal vol met koolsala-de. Bas is ondertussen met boatboy Desmond (van Seacat) naar ie-mand toegevaren die onze buitenboordmotor kan maken. We blijven er gedoe mee hebben. De filters zijn vervangen, evenals de bougies, maar hij doet het niet goed. Soms valt hij midden op zee uit en soms krijg je hem niet meer gestart. Daar heb ik voornamelijk last van! Dus toen Bas vanmorgen zelf wilde gaan rommelen heb ik hem “gesmeekt” om er ie-mand bij te halen. Hij heeft er al zoveel tijd ingestoken en het euvel nog steeds niet kunnen verhelpen dat ik elke seconde die we er zelf in stop-pen a waste of time vind, want we hebben alles wel zo ongeveer uitge-dacht en nagekeken! Heel fijn dus dat er iemand naar gaat kijken.

Het is een officiele Yamaha dealer. Alhoewel het gaat er hier echt anders aan toe dan thuis, want de dealer werkt gewoon aan onze motor in de branding. Volgens Bas is het een gaaf gezicht. Heel de motor wordt na-gelopen en er blijkt niks mis mee te zijn.

Het probleem, het afslaan, wordt waarschijnlijk veroorzaakt door water in de (externe) tank. Als ze proefvaren doet de motor het als een zon-netje. Helaas gaat het snel regenen, want als Bas terugvaart naar de boot stopt de motor er bij de laatste mooring mee! Grrrrr wat een ge-doe! Bij de boot vervangt Bas de tank en gelukkig loopt de motor dan toch weer. We weten nu dus ook in welke tank het water zit. Deze moeten we de komende dagen ergens gaan vervangen en dan komt het vast en zeker goed.

We ruimen de boot binnen een beetje op en dan gaan we met alle kids naar de customs en immigration. Als we bij de customs aankomen, staat de douanebeambte te kletsen en hij heeft geen haast om ons te helpen. We wachten geduldig af, want iets anders heeft toch geen zin. De kinderen, vijf dus, rennen door het gebouw. Het stoort niemand be-halve mij. Als de beambte eenmaal tijd heeft en Bas naar binnen mag krijgt hij wat papieren die hij in mag vullen en daarna zegt de beambte dat hij Bas wel komt halen, omdat hij eerst zelf gaat eten! Tja, zo werkt dat dus!

Ik laat Bas wachtend achter en ga met de vijf kinderen Roseau in. Wat een stadje is dit. We zijn weer helemaal terug in de Carieb. Er lopen een heleboel mensen op straat en ik voel mij net moeder gans! Loop ik hier met “mijn” kroost. Ik word van alle kanten bekeken. Ik denk dat het ook een komisch gezicht is en dat wij niet in het straatbeeld passen. Er lopen hier alleen maar zwarte mensen op straat. Sommige met een fles bier, andere stoned, gehandicapten zien we veel en het is erg druk met allemaal stalletjes met groeten en fruit. Het kan ook niet anders dan dat ik opval. Een blanke vrouw en vijf kinderen. Twee daarvan hebben hun zwembandjes nog om een eentje haar kurkjes. Het kan toch niet anders of dat oogst bekijks.

Ik vind het wel weer leuk om in een echt Caribische plaats te zijn. Het is die sfeer denk ik. Toch ben ik niet helemaal op mijn gemak en ben ik blij als ik Bas weer heb gevonden. Samen lopen we nog een rondje door het stadje, op zoek naar ketjap! Da’s natuurlijk ook hier niet te krij-gen…… Dus dan maar nog meer met soja doen, want dat hebben we genoeg. Hoe dat komt? Ge-woon te weinig vis gevangen voor de sushi. Dan lopen we terug naar de boot. Daar maken snel wat broodjes. Bas gaat vervolgens met de jongste vier naar het zwembad en ik ga met Frederique een

lesje rekenen. Woh ik ben helemaal onder de indruk. Ze is het helemaal kwijt die angst. Ze gaat als een speer en het gaat super goed. Wat ben ik trots. Ze merkt zelf ook dat het goed gaat en dat streelt haar ego heel erg. Ik hoop dat ze dit blijft vasthouden. Later heb ik het er met Else nog over en zij geeft mij een aantal waardevolle tips over hoe ik er met haar aan kan werken.

Na het rekenen heb ik heerlijk, op mijn gemak, contact met Frouke, heerlijk! De eerste date voor als we thuis zijn is alweer in de maak! Op zich zou ik daar de kriebels van krijgen, maar aangezien dit een winter-sport is kan ik er de humor wel van inzien!

Bas wordt ongerust en hij komt Frederique en mij halen. Hij verveelt zich een beetje bij het zwembad. Dus wij gaan snel mee. Frederique in het bootje en ik zwem naar de kant. Lekker even zwemmen. Het is fijn aan het zwembad. De kinderen vermaken zich prima en wij ook. We delen samen de Ipad, want zowel Bas als ik hebben een gesprekje met huis. Heel humoristisch en ook erg leuk om weer contact met NL te hebben. Ondertussen komen Else en Timo terug van hun dagje boiling lake. Ze zitten er vol. Ik ben zo benieuwd.

Ik had de kinderen beloofd om zelf pizza’s te bakken, maar het is alweer laat aan het worden en Timo stelt voor om hier in het restaurantje wat te eten en aangezien ik dat ook wel makkelijk vind, doen we dat. Fijn, even niet zorgen.

Het eten is lekker, maar niet veel. Jammer! Bas zal dadelijk thuis nog wel een boterham lusten. Dan is het hoog tijd om de kids op bed te gaan leggen. Ik neem mijn lieve Liedewij nog even bij me en zeg haar hoe blij ik met haar ben en dat het vandaag alweer zoveel beter gaat. Dat vindt ze zelf ook en ze is ook weer blij, ik zie het gewoon in haar oogjes. Ik zeg haar dat ik van haar hou en als zij later kindjes heeft…. Nou ze is heel duidelijk ze wil alleen maar make up meisje worden en ze wil geen kindjes, want als die honger hebben dan moet je ervoor zorgen en dat wil ze niet! Het gezicht dat ze er bij trekt….. Als ik haar vraag wie dan voor haar zorgt als ze honger heeft, kijkt ze me heel onschuldig aan en houdt verder wijselijk haar mond.

Daarna gaat zij lekker slapen, schrijf ik dit journaal, pakt Bas de spullen bij elkaar en dan is het nu hoog tijd om te gaan slapen, want morgen wacht ons een drukke dag…...

2 februari Boiling Lake

Vandaag gaan Marieke en ik lopen. Heel veel lo-pen. Timo en Else hebben gisteren een klein stukje verteld. Genoeg om ons nog nieuwsgierig-er te maken. We gaan een hike doen van zes uur naar het Boiling Lake. Terwijl ik in bed hi-erover lig te dagdromen haalt Kathelijn me uit mijn dromen. “Ïk heb diarree!” roept ze vanuit de wc. Dat heeft ze zeker. Terwijl we ontbijt maken en nog wat spullen pakken is ze al zes keer naar de wc gegaan. Compleet met vieze broeken en al. Waarschijnlijk heeft ze gisteren teveel zwem-badwater binnen gekregen in het Anchorageho-tel. Ze is er helemaal verdrietig van want ze is bang dat ze nu niet op de Ile du Nord kan spe-len. We eten ons ontbijtje en gaan dan met de kinderen naar de Ile du Nord. Ze staan al te wachten als we aan komen roeien, We praten met Timo en Else over vandaag en Kathelijn en dan roeien we naar de kant. On negen uur heb-ben we een huurauto afgesproken en we zijn stipt op tijd. We vragen aan het meisje bij de re-ceptive of de auto er al is en ze gaat meteen bel-len. Over een kwartier is hij er. We wachten even af in de lobby. Na een ruim een half uur komt de verhuurder aan rijden. We stappen bij hem in en hij brengt ons naar zijn kantoor. Als we binnen zijn ontdekken we dat we niet all-risk verzekerd zijn en een borg van 3000 EC$ achter moeten laten.

Mochten we schade aan de auto maken dan kunnen we het zelf laten repareren of ze halen het van de borg af. Dat klinkt ons meer als geen verze-kering. De jongen en het meisje zijn hebben net de autoverhuur over ge-nomen en zijn nog duidelijk nieuw in het vak. We besluiten om maar niet verder te gaan met deze huur.

Marieke vraagt nog aan de jongen of hij ons niet heen en weer kan brengen naar het Boiling Lake. Heen wil hij wel, maar terug heeft hij geen tijd voor helaas. Hij gaat wel iemand bellen om ons heen en weer te rijden. Dat is wel erg aardig. Binnen 10 minuten staat er een joviale taxichauffeur voor ons, mr. Sweetness. Als we vragen of hij ons naar het Boiling Lake kan brengen is het eerste wat hij doet naar onze schoenen kijken. We hebben onze hardloopschoenen aan en komen door de se-lectie. We rijden door Roseau en als we de stad uit zijn wordt het al erg mooi groen. De natuur is hier al erg uitbundig en we kijken onze ogen uit terwijl we naar het beginpunt van de trail worden gereden. We hebben het erg gezellig met mr. Sweetness. Hij rijdt vaak touristen rond, meestal van cruise schepen en grote jachten. Hij heeft het idee dat wij ook op een enorm jacht varen. We leggen uit dat onze boot net wat langer dan 10 meter is en dat het dus bijna zo groot is als zijn taxi. We merken dat hij ons toch anders gaat bekijken. We leggen ook uit dat we een jaar op reis zijn en dat dat heel anders is als een paar weken vakantie. Het is bi-jzonder om te zien hoe anders je bekeken wordt. Ondertussen zijn we al een heel eind op weg en het is zo mooi allemaal. Wat voor dag staat ons te wachten? We rijden de grenzen van het National Park binnen en we worden door een ranger verteld dat we een fee moeten betalen om het park te bezoeken. Prima. We rijden verder en dan zijn we bij een par-

keerplaatsje waar we uit stappen. We krijgen nog wat tips mee voor als het weer verslechterd en we spreken af elkaar hier om vijf uur weer te treffen. Het is half elf, dus dat zou moeten kunnen. Dan gooien we de rugzak om en pakken de camera en we gaan op pad. We lopen over een pad langs een grote pijpleiding waar we over een brugje een rivier oversteken.

De eerste van vandaag. We lopen verder en we komen langs een plaatsje waar je kunt zwemmen in een poel achter een waterval. De waterval zie je al-leen niet, die zit verborgen achter een kloof. We klimmen een trap op en hier lijkt de hike echt te be-ginnen. Het bos is heel mooi groen en we lopen via een duidelijk pad naar boven. Er is ons al meermalen een gids aangeboden, maar we lopen liever zelf. We zijn al zeven maanden met zijn vijven en vinden het heerlijk om een paar uren voor onszelf te hebben. Nu weer met een gids op pad zijn, daar hebben we geen zin in.

Het pad is hier en daar voorzien van een soort boomstammetjes die dwars over het pad liggen. Soms zijn het echt traptreden en dan is het weer om al te zompige stukken wat droger over te steken. Er staan hier allerlei soorten bomen. Van alles door elkaar. Je hoort de vogels fluiten, maar je ziet ze eigenlijk niet. We staan regelmatig stil om te luisteren, maar ze weten zich goed verstopt te houden. We klimmen en we dalen en ik verbaas me er over dat we niemand tegen komen. Het is echt heel stil in het bos. We zien wel een paar voetsporen op het pad, maar je ziet duidelijk dat het hier geen Drunense duinen zijn. Wat een rust. We lopen via de stammetjes omhoog en omlaag endan komen we bij het volgende riviertje wat we moeten oversteken. Over een paar grote stenen klau-teren we naar de overkant. Het riviertje is een meter of vijf breed en er stroomt glashelder water door heen. We klimmen weer stijl omhopg over de stammetjes die als onregelmatige traptreden zijn aangebracht. Zonder deze stammetjes zou het een modderige trail zijn en ik denk op de meeste plaatsen niet eens boven komen. Toch is het hier en daar al wat klimwerk waar je wortels van de bomen moet gebruiken voor je hou-vast. We stoppen even bij een uitzichtpunt om te genieten van de valley waar we door heen lopen. Het enige wat we zien wat door mensen-handen is geroerd is het pad. Verder is alles in originele staat behouden. In de verste verte zie je niets meer. Alleen maar groen. Het Gsm-netwerk werkt hier ook niet meer. Je bent echt in de onbewoonde wereld. Dan lopen we weer verder. Boomstammetjes op en boomstam-metjes af. Het houdt niet op.

Het verveelt gelukkig ook niet. Af en toe valt er wat regen, gelukkig niet genoeg om echt nat van te worden. Wel pakken we de camara maar in voor de zeker-heid. We willen niet weer een camara ka-pot hebben. We genieten volop van de tocht. Het is heerlijk om weer echt actief bezig te zijn. We klimmen en dalen verder en na opnieuw een klim staan we ineens op een bergkam. Als er geen be-groeiing zou zijn zou je hoogtevrees

krijgen. De hellingen aan weerszijden zijn echt heel stijl. Het uitzicht is weer overweldigend. Je kijkt over twee dalen uit en overal zie je het re-genwoud met zoveel kleuren groen. Heel even is het redelijk vlak lopen, maar al snel gaan we weer omhoog en omlaag. Wat een workout! Een stepapparaatje van gemiddelde kwaliteit had het ondertussen begeven met al zoveel steps. Na weer een tijdje komen we bij een plateautje op een bergtop. Weer een gaaf uitzicht en we zien de rookwolken van het Boiling Lake achter een andere bergkam opstijgen. We beginnen in de buurt te komen. We kijken hoe laat het is en we zien dat we al een dikke

twee uur aan het lopen zijn. Dat hadden we niet echt in de gaten. We hebben zo gezellig lopen kletsen en fotograferen dat we minder op-schoten dan verwacht. We gaan het tempo maar wat opvoeren. Net als we dat willen doen komen we bij een afdaling die we echt tree voor tree moeten doen. Het is stijl en de modderig. De stammetjes zijn rond en glad, dus we moeten zeker zijn van onze stappen. Je wil niet dat je hier wat overkomt. We bedenken dat we hier wel de Iridium telefoon voor mee hadden kunnen nemen. Nu zijn we echt zonder communi-catiemiddelen. Dat is niets voor de 21e eeuw. We blijven maar dalen en we vorderen niet supersnel. Na de afdaling lopen we weer over een kam en kijken dan de Vally of Desolation in. Hierin ligt het Boiling Lake, maar we zien het nog niet. Ver beneden ons in de valley zien we iemand met een witte pet lopen. Zo te zien hebben we nog wat te hiken. Het vervolg de valley in wordt het pad veel minder pad. Het is meer klauteren want het pad is veel steiler en er zijn hier en daar wat stukken weggespoeld door de regen. We komen mensen tegen die al bij het Lake zijn geweest. Zij zeggen dat we nog een dik uur te gaan hebben. Dat komt niet goed uit.

We moeten wel weer op tijd terug zijn bij de taxi. De valley is hier weer helemaal an-ders. De bomen zijn weg en er is weinig begroeiing. De stenen zien zwart, wit en groen van de zwavel. We klimmen lang een watervalletje naar beneden en dan lo-pen we door een gebied waar de dampen van kokend water opstijgen. De aarde is hi-er warm en het water wat er langs loopt kookt onmiddelijk op plaatsen waar de aardkorst erg dun is. overal hoor je het sis-sen en stomen. Heel indrukwekkend.

Helaas we zijn we nog steeds niet bij hjet Boiling Lake. Volgens andere teruglopers nog steeds een uur. Dus gas erop. We gaan via de bedding van een stroompje deze bijzondere valley uit en klimmen en klauteren we-er via paadjes en stenen naar het Lake. Het is af en toe zoeken naar het pad. Doordat het hier en daar onderbroken wordt door een stroompje en het pad van kant naar kant lopen. We zetten door en komen door een stuk met bomen in de volgende vallei. Zou het hier dan zijn? Bijna. De volgende terugkerende hikers zeggen dat we nog 10 minuten moeten. Dat klinkt beter. We lopen verder en volgen het pad tot aan een wit-grijs stroompje. We zien de dampen van het Boiling Lake achter weer een ber-grug. Hier raken we even het pad kwijt. We zoeken en zoeken en dan ziet Marieke het. We gaan weer rotsen opklauteren. Daarna is het terrein erg vlak. We lopen en we zien steeds meer stoom. Nu zijn we er bijna. Samen lopen we naar het meer. Wauw! Het is echt geweldig.

Een groot wit meer wat in het midden kookt! Wat een won-der is dit. We kijken onze ogen uit en verbazen ons. Ik heb gelezen dat door een scheur in de aardkorst dit water aan de kook wordt ge-bracht. De zwavellucht is niet van de lucht. We maken foto’s en genieten van het uitzicht en de prestatie tot dusver.

We gaan hier maar niet eten, we zouden het eten niet eens proeven. We gaan weer op de terugweg. We moeten sowiezo snel terug gaan. De tijd begint te dringen. We lopen te-rug en bedenken dat we op de uitzichtplek even gaan rusten. Onderweg bij het warme stroompje komen we een man tegen. Hij gaat een bad nemen in het warme water. Het stinkt naar de zwavel maar hij

vindt het geweldig. Het is goed voor je lichaam en geest zegt hij. Hij is in ieder geval goed in vorm en goed gehumeurd. Wij lopen verder en als we uit zicht zijn horen we hem schreeuwen, we hopen van plezier. Wij gaan weer door en we schieten gelukkig goed op. Wat jammer dat we geen eigen auto hebben. Nu moeten we haasten om op tijd te zijn, da’s wel jammer. Aan de andere kant, zonder auto hoeven we morgen niet rond te gaan rijden. Ze adviseren ook een rustdag na deze hike. We kunnen goed onze weg vinden. Het is wel ongelofelijk hoe vaak we naar boven en beneden gaan.

We klauteren en klauteren en we hebben het zweet op de rug staan. Ik in ieder geval wel. Na weer een hoge klim zijn we weer terug op de top. We gaan even zitten om een broodje te eten en wat water te drinken. We kijken op de I-pad voor de tijd en zien dat we nog anderhalf uur hebben. We komen zeker op tijd met dit tempo. Prima zo. Nog een broodje en dan gaan we weer. Op het moment dat Marieke op staat gaat haar knie steken. Marieke probeert het er uit te bewegen maar het wil er niet uit. Marieke probeert van alles helaas zonder resultaat. Vooral het naar beneden lopen zorgt voor scherpe steken. Wat balen, en we moeten dus nog zo ver. Het is ook geen mooi vlak terrein. Marieke zet de tanden op elkaar en we gaan verder. We kunnen toch nog prima opschieten. Van genieten is nu veel minder sprake vanwege de haast en de pijn in de knie van Marieke. Na een kwartier worden we ingehaald door de man van het bad. We kletsen en lachen wat. Het is altijd gezellig zulke opgewekte mensen. Hij had weer genoten van zijn bad. Dit neemt hij wekelijks zegt hij. Wij lopen drie uur heen en drie uur terug op de 8 mijl en hij doet het enkele reis binnen een uur. Ongelofelijk.

Hij loopt weer verder en zal tegen de chauffeur zeggen dat we onderweg zijn. Marieke en ik gaan weer door. Ik vraag me ondertussen af hoeveel tre-den we in totaal hebben belopen. Ik zouy het nioet kunnen schatten. Ik denk dat we al een aantal keer het Empire State Building zijn opgeklom-men en af. En dat met ingezeepte tre-den! Een normaal mens begint daar toch niet eens aan. Wij gaan weer verder en genieten toch zeker nog wel van de tocht. De zon begint te schijnen en het bos ziet er zo erg mooi uit.

Omdat het al laat aan het worden is staat de zon laag en dan vind ik het licht altijd helemaal gaaf. Marieke’s knie wordt er ondertussen niet beter op. De terugweg duurt toch erg lang. We herkennen wel de plaatsen waar we langs zijn gekomen, dan denk je dat je in de buurt komt maar toch is het nog veel verder. Als we langs twee bomen komen die we op de heen-weg hebben gefotografeerd denk ik dat we er zo zijn, maar dat valt tegen. We gaan onverdroten verder en praten over van alles en nog wat. Zo schiet de tijd beter op. Dan zien we een golfplaten dak tussen de bomen door. Hehe we zijn in de buurt. Nog een trap naar beneden en we zijn we-er bij de eerste waterval. Nog een stukje lopen en dan zien we mr. Sweet-ness weer. Hij heeft gelukkig op ons gewacht. De man van het bad heeft

hem verteld dat we er aan komen en dat Marieke gebles-seerd is. Hij is allervriendelijkst en heeft ondertussen zijn bus gepoetst. We doen onze loop-schoenen uit en trekken onze slippers weer aan. We durven niet met die bemodderde schoenen in zijn schone taxi. We stappen in en gaan op weg. Wat een tocht was dit zeg. In de taxi praten we weer honderd uit.

Mr. Sweetness kan zijn oren niet geloven als we vertellen dat we niet in het Anchoragehotel slapen, maar aan boord. Hij zet ons helemaal net-jes af voor het hotel en we bedanken hem hartelijk. Dan gaan we snel naar de rubberboot om naar de kinderen en Timo en Else te gaan. We zijn benieuwd hoe het met Kathelijn is en hoe de dag bij hen is gegaan. Daar is alles goed, gelukkig. Iedereen heeft een geweldige dag gehad. We krijgen een heerlijk biertje, dat smaakt heerlijk, zeker na zo’n dag. We praten bij met Timo en Else. Het is gaaf om elkaars ervaringen te delen. Gisteren hebben ze bewust weinig verteld om voor ons de boel niet te verklappen. Nu kunnen ze dus ook hun verhalen kwijt. We eten aan boord van de Ile du Nord. Timo en Else hebben Yam met curry en pompoen gemaakt en nog rijst voor de zekerheid. Terwijl we eten vallen er al twee kinderen van ons in slaap, alleen Frederique is nog wakker. Als we zijn uitgegeten laten we de afwas staan. Dat is wel niet zo fraai, maar we willen de kinderen naar bed hebben, het is alweer veel te laat. Met twee slapende kinderen varen we naar de Mare Liberum. De kinderen gaan meteen naar bed. Wij proberen nog een filmpje te kijken, maar hier en daar missen we wat fragmenten. Daarna, als de film af is, vallen we in een diepe slaap.

Tot slot: Water

Op de boot hebben we het drinkwater in twee tanks zitten met in totaal 350 liter water. Bovendien hebben we een watermaker. Deze maakt in het gunstigste geval vijf liter water per uur. Het water maken kost vijf Ampère per uur. Dit is voor de accu’s een behoorlijke gebruiker en daar-om staat de watermaker meestal maar een uur of vijf per dag aan.

Bij ondiep water gaat de watermaker niet aan vanwege de mogelijke vervuiling en sediment wat je aanzuigt. Dus als enorme aanvulling voor het water telt deze watermaker niet mee. Wel als drinkwater-maker. Het water is echt lekker en ook de drinkwatervoorraad blijft er mee op peil. Toch moeten we oppassen. Als we gaan douchen zoals thuis met ons water is in no-time het water op. Per persoon gebruiken we hier als we snel douchen 30 liter water. Met vijf man is de voorraad dan na het dou-chen praktisch gehalveerd.

De discipline met het gebruik van water zit er dan ook goed in. Wat mooi is om te zien is dat gasten dit moeiteloos overnemen. Bijvoorbeeld het tandenpoetsen met lopende kraan is uit den boze. Wat bijzonder is om te zien is dat de waarde van water na een paar dagen aan boord veel hoger geschat wordt dan thuis.